Ανάδραση των κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων στη ζωή μας.
Βοήθησε τον εαυτό σου...διεκδίκησε το μέλλον σου... και κάτι θ' αλλάξει.! ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΜΑΣ ΒΟΗΘΟΥΝ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥΣ, ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙ ΚΑΙ ΠΡΟΒΑΛΟΥΝ ΤΟ ΧΩΡΟ ΜΑΣ. Οι απόψεις και οι αναρτήσεις σας στο F/B περνούν και χάνονται... εδώ μένουν..!!!
Τα Βλεφαρίσματα πρέπει να σας βεβαιώσουν για την υψηλή νοημοσύνη του Έλληνα καθώς εκτός από τις πατέντες της αρχαίας ιστορίας μας, μέχρι και την σημερινή ιστορία υπάρχουν (και θα υπάρξουν) σύγχρονες ελληνικές καινοτομίες που άλλαξαν την ζωή μας
Μπορεί λοιπόν οι χάρτες, τα συστήματα ύδρευσης, οι καταπέλτες, οι γεωμετρικές εφαρμογές να έκαναν διάσημους τους αρχαίους ημών, αλλά έχουν και οι σύγχρονοι ημών την χάρη τους.
Δείτε μία λίστα με...σύγχρονες ελληνικές καινοτομίες που άλλαξαν τη ζωή μας:
Τεστ Παπ - Γεώργιος Παπανικολάου
Αρχίζουμε από τα SOS, καθώς δεν θα μπορούσαμε να μην αναφέρουμε την ιατρική εξέταση που εξέλιξε ο μεγάλος Έλληνας επιστήμονας Γεώργιος Παπανικολάου τον περασμένο αιώνα και μπήκε στην ιατρική ρουτίνα κάθε γυναίκας.
Το τεστ Παπ αποτέλεσε σταθμό στην διάγνωση του καρκίνου της μήτρας, καθώς μέχρι τότε ο έλεγχος μπορούσε να γίνει μόνο με επώδυνες μεθόδους που περιλάμβαναν τομή των γεννητικών οργάνων. Η πρώτη εφαρμογή του τεστ έγινε το 1923, ενώ ο Έλληνας ερευνητής τιμήθηκε με το Μετάλλιο της Αμερικανικής Εταιρίας Καρκινολογίας το 1952 για την προσφορά του στην Ιατρική.
Κωνσταντίνος Καραθεοδωρής
Κορυφαίος Έλληνας μαθηματικός της σύγχρονης εποχής, ο Κ. Καραθεοδωρή διακρίθηκε παγκοσμίως και συνέβαλε με τα θεωρήματα και τις αποδείξεις του στον Λογισμό των Μεταβολών, που ουσιαστικά έδωσε τις βάσεις για την Θεωρία της Σχετικότητας κατά το πρώτο μισό του 20ου αιώνα.
Ο ίδιος ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, που όπως αποκαλύφθηκε το 2005 είχε ανταλλάξει τουλάχιστον δέκα επιστολές με τον Έλληνα επιστήμονα, του είχε επανειλημμένως εκφράσει τον θαυμασμό του. «Αν θέλετε να μπείτε στον κόπο να μου εξηγήσετε ακόμα και τους κανονικούς μετασχηματισμούς θα βρείτε έναν ευγνώμονα και ευσυνείδητο ακροατή. Αν όμως λύσετε και το πρόβλημα των κλειστών γραμμών του χρόνου, θα σταθώ μπροστά σας με σταυρωμένα χέρια. Πίσω από αυτό υπάρχει κρυμμένο κάτι που είναι αντάξιο του ιδρώτα των καλυτέρων», είχε γράψει ο Αϊνστάιν στον Καραθεοδωρή το 1916.
Η πιο πρόσφατη «αναγνώριση» - Δημήτριος Χριστοδούλου
Το «ασιατικό Νόμπελ» κατέκτησε ο Έλληνας μαθηματικός Δημήτριος Χριστοδούλου την περασμένη εβδομάδα. Το Shaw Award για τις μαθηματικές επιστήμες μοιράστηκε ο Έλληνας που διδάσκει Γεωμετρία στην Ζυρίχη τα τελευταία δέκα χρόνια, με τον Αμερικανό φίλο του, Ρίτσαρντ Χάμιλτον.
Μαζί άλλωστε θα μοιραστούν το ένα εκατομμύριο δολάρια που συνοδεύει το τρόπαιο.
Σύμφωνα με το Ίδρυμα των βραβείων Shaw, ο Δημήτριος Χριστοδούλου βραβεύεται για το εξαιρετικά καινοτόμο ερευνητικό του έργο στην εφαρμοσμένη Γεωμετρία.
Σύγχρονες καινοτομίες:
Οι κάδοι που κάνουν την (οικολογική) διαφορά
Ένας κάδος που στέκεται σαν δέντρο, σας μιλά, ανοίγει αυτόματα την ειδική υποδοχή και δέχεται τα απορρίμματά σας σχεδίασε η ελληνική εταιρία Soukos Robots που εδρεύει στην Λάρισα. Ήδη η θεσσαλική πόλη, το Κιλκίς, η Καβάλα, το Χαλάνδρι, η Ηλιούπολη και πολλοί ακόμα δήμοι της Αττικής και όλης της Ελλάδας έχουν προχωρήσει στην τοποθέτηση των κάδων αυτοματοποιημένης συγκομιδής απορριμμάτων της εταιρίας.
Η πρωτοποριακή στήλη ανιχνεύει αυτόματα την κίνηση, και έτσι, όταν πλησιάσετε με τα απορρίμματά σας, ανοίγει ειδική υποδοχή και με αυτοματοποιημένες φωνητικές οδηγίες τοποθετείτε τα σκουπίδια. Ειδικός μηχανισμός ωθεί προς τα μέσα τον αέρα ώστε να μην βγαίνουν προς τα έξω μυρωδιές, ενώ στην συνέχεια, μέσα στην στήλη, τα απορρίμματα συμπιέζονται ώστε να μειωθεί μέχρι και 80% ο όγκος τους. Ταυτόχρονα, όλη η εγκατάσταση μπορεί να χρησιμεύσει ως στήλη με φως για το βράδυ ή να μεταμορφωθεί σε δέντρο, χάρη στην ειδική υποδοχή για. φοίνικα στην
κορυφή της.
Οι Έλληνες που «ξύπνησαν» την Fiat και την Mercedes
Κόντρα στην αντίληψη ότι η χώρα μας μένει σταθερά πίσω από τις τεχνολογικές εξελίξεις, οι Έλληνες ερευνητές του Ινστιτούτου Μεταφορών (Εθνικό Κέντρο Έρευνας και Τεχνολογικής Ανάπτυξης) ανέλαβαν πριν από περίπου δέκα χρόνια να. αυξήσουν το IQ των αυτοκινήτων. Σε συνεργασία με άλλους ευρωπαϊκούς φορείς αλλά και μεγάλες αυτοκινητοβιομηχανίες, «έχτισαν» στα εργαστήρια της χώρας μας το σύστημα AWAKE, που εκτιμά την ενάργεια του οδηγού. Με άλλα λόγια, δημιούργησαν μια εφαρμογή που ανιχνεύει το πότε ο οδηγός νυστάζει ή οδηγείται στον ύπνο λόγω κούρασης και τον προειδοποιεί ώστε να αποφευχθεί το σχεδόν βέβαιο ατύχημα.
Η υπνηλία κατά την οδήγηση είναι υπεύθυνη περίπου για το 10-20% των οδικών ατυχημάτων και γι' αυτό, αρκετές εταιρίες παραγωγής αυτοκινήτων, όπως η Fiat και η Mercedes έσπευσαν να εφοδιάσουν τα μοντέλα τους με την πρωτοποριακή εφαρμογή.
MegaPlast
Η εταιρία που αποδεικνύει ότι οι ελληνικές πατέντες πουλάνε (κυρίως) στο εξωτερικό έχει την έδρα της στο Ηράκλειο της Κρήτης και ασχολείται με την έρευνα και την παραγωγή συσκευασίας για ευπαθή προϊόντα. Συγκεκριμένα, η MegaPlast έχει λανσάρει το ειδικό υλικό AirOPlast Flex, το οποίο είναι ιδανικό για την μεταφορά φορτίων όπως τρόφιμα,ποτά και κατεψυγένα προϊόντα που χρειάζονται επαρκή αερισμό κατά την μεταφορά της.
Η MegaPlast εξάγει σε όλη την Ευρώπη, στις ΗΠΑ, στην Λατινική Αμερική, στην Νότια Αφρική, στην Ιαπωνία και συνεχώς διευρύνει τους επιχειρηματικούς της ορίζοντες, επενδύοντας πάντα στην καινοτομία. Μήπως θα έπρεπε να βρει μιμητές;
Προϊόντα Κορρές
Από το παλιότερο Ομοιοπαθητικό Φαρμακείο της Αθήνας και την ίδρυση της Korres το 2005 μέχρι σήμερα, η εταιρία φυσικών προϊόντων κατάφερε να γίνει ένα από τα πιο αξιόλογα και αξιόπιστα ονόματα στον τομέα της, απλώνοντας την φήμη της σε ολόκληρο τον κόσμο.
Αυτό που κάνει την Korres να ξεχωρίζει είναι η επένδυσή της στην εφαρμοσμένη εργαστηριακή έρευνα ουσιών, ώστε να επιτυγχάνονται νέες φόρμουλες ευεξίας και αντιγήρανσης, χωρίς την προσθήκη χημικών ουσιών όπως mineral oil, σιλικόνες και parabens. Αντ' αυτών, η εταιρία προτιμά τα φυσικά -και κατά προτεραιότητα ελληνικά- βότανα και απ' ό,τι όλα δείχνουν, κερδίζει την μάχη.
Η «ελληνικότητα» των Blackberry
Η γνωστή εταιρία τηλεπικοινωνιών Research In Motion, στην οποία οφείλονται οι συσκευές BlackBerry που έχουν κατακλύσει τον κόσμο και αποτελούν το αντίπαλο δέος των iPhones έχει. ελληνικές ρίζες. Ο ιδρυτής της εταιρίας, Mike Lazaridis, γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη από Έλληνες γονείς και μετανάστευσαν στον Καναδά όταν ο Lazaridis ήταν πέντε ετών.
Πλέον, ο Καναδός επιχειρηματίας θεωρείται ο 17ος πλουσιότερος άνδρας της βορειοαμερικανικής χώρας και ανάμεσα στους 700 πλουσιότερους του πλανήτη. Η RIM τα τελευταία δεκαπέντε περίπου χρόνια έχει λανσάρει προγράμματα όπως mail server software, spam firewall υπηρεσίες, αλλά και τα γνωστά smartphones BlackBerry και τα tablet PCs PlayBook.
Η πράσινη ενέργεια έχει χρώμα γαλανόλευκο
Αυτοκίνητο πόλης που τροφοδοτείται με υδρογόνο. Οικολογικές γεννήτριες ηλεκτρικής ενέργειας που μετατρέπουν τα σπίτια σε. ανακυκλωτές ενέργειας. Εφαρμογές της νανοτεχνολογίας που μοιάζει με άγνωστη γλώσσα για εμάς και θα περιμέναμε να αναπτύσσονται στην Ελβετία ή την Γερμανία. Κι όμως, όλα τα παραπάνω projects ανήκουν στην εταιρία Tropical Green Technologies, που μελετά αργά αλλά σταθερά τα προϊόντα και τις τεχνολογίες του μέλλοντος.
Το 2008 βραβεύθηκε από τον Bill Gates και το ερευνητικό κέντρο της Microsoft για τα προϊόντα της, ενώ κάθε χρόνο συμμετέχει σε διεθνείς εκθέσεις, όπου προβάλλεται η. ελληνική πλευρά της οικολογίας.
Ο Σήφης Σηφάκης και το «Νόμπελ» της Πληροφορικής
Ο ελληνισμός της διασποράς συνεχίζει να μας χαρίζει αφορμές υπερηφάνειας, παρ' ότι συχνά αντιμετωπίζεται με αδιαφορία. Μία από αυτές τις περιπτώσεις είναι ο Σήφης Σηφάκης, ο οποίος το 2008 κατέκτησε το Βραβείο Τούρινγκ, δηλαδή το αντίστοιχο «Νόμπελ» του τομέα της Πληροφορικής.
Ο Έλληνας επιστήμονας που ζει και εργάζεται στην Γαλλία είναι υπεύθυνος μαζί με δύο συναδέλφους του για το «Model Checking», μια πρωτοποριακή διαδικασία ανίχνευσης σφαλμάτων σε πολύπλοκα συστήματα hardware και software. Ο Σήφης Σηφάκης μεταξύ άλλων ίδρυσε το ερευνητικό εργαστήριο Verimag στην Γκρενόμπλ της Γαλλίας και έχει διατελέσει διευθυντής ερευνών στο Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών της Γαλλίας.
Ο Μιχαήλ Δερτούζος και τα τρία "w"
Μεγαλωμένος στην Αθήνα, ο Μιχαήλ Δερτούζος άφησε την Ελλάδα για να γίνει βασικό στέλεχος του ΜΙΤ και διευθυντής του Εργαστηρίου των επιστημών της Πληροφορικής στις ΗΠΑ στα μέσα του περασμένου αιώνα. Ο Έλληνας καθηγητής έγινε γνωστός για την επιμονή του να συνδυάζει την τεχνολογία με τον ανθρωπισμό.
Αυτό που λίγοι γνωρίζουμε είναι πως ο Δερτούζος, που απεβίωσε το 2001 είναι ο βασικός υπεύθυνος για τα τρία γράμματα που πληκτρολογούμε κατά κόρον καθημερινά στους υπολογιστές μας. Αυτός ήταν που «έφερε» το "www" του παγκόσμιου ιστού στο Εργαστήριό του και, όπως έχει αναφέρει και ο εφευρέτης του World Wide Web Consortium, Tim Berners-Lee «Αν δεν ήταν ο Μιχάλης, όλο αυτό δεν θα υπήρχε καν. Ήταν μια πηγή ενθουσιασμού, ικανοτήτων, διορατικότητας και εμπειρίας.».
Η Λευκωσία έχασε την υποστήριξη της Ρωσίας και έτσι οι Αμερικανοί μπορούν πολύ πιο εύκολα να δώσουν την Κύπρο βορά στις ορέξεις της Τουρκίας
Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ Εντελώς απομονωμένη έχει βρεθεί η Κύπρος σε διεθνές επίπεδο μετά την εσκεμμένη υπονόμευση από τον Πρόεδρο Νίκο Αναστασιάδη των σχέσεών της με τη Ρωσία μέσω της αρπαγής 10 (!) ή και περισσότερων δισεκατομμυρίων ευρώ από τις καταθέσεις Ρώσων στις κυπριακές τράπεζες. Στην ειδική περίπτωση μάλιστα της Κύπρου, οι ΗΠΑ υποστηρίζουν ένθερμα την καταστροφική για την οικονομία του νησιού πολιτική της κατάσχεσης τμήματος των καταθέσεων που επέβαλε το Βερολίνο με τη σύμφωνη γνώμη του Κύπριου Προέδρου στο νησί.
Αν και η αμερικανική πολιτική γενικά στοχεύει στη διακριτική υπονόμευση της γερμανικής ηγεμονίας και του ευρώ, στην Κύπρο η Ουάσιγκτον έχει ακόμη μεγαλύτερο συμφέρον από το Βερολίνο να τιναχτούν στον αέρα οι σχέσεις της Λευκωσίας με τη Μόσχα. Οι Αμερικανοί αδιαφορούν παντελώς για την κατάσταση της οικονομίας ή των τραπεζών της Κύπρου. Δεν θα ήθελαν όμως κατά κανέναν τρόπο να έβλεπαν την κυπριακή κυβέρνηση να στρέφεται προς τη Ρωσία για να λύσει τα τραπεζικά της προβλήματα και η Μόσχα να ανταποκρίνεται στην έκκληση για βοήθεια της Λευκωσίας. Κάτι τέτοιο θα ενοχλούσε πολύ την Ουάσιγκτον.
Οχι για οικονομικούς λόγους, αλλά για πολύ σοβαρότερους γεωπολιτικούς. Η εξήγηση είναι απλή. Αν το Κρεμλίνο διέσωζε το κυπριακό τραπεζικό σύστημα και την ίδια την οικονομία της Κυπριακής Δημοκρατίας από τη γερμανική «πανούκλα» του μνημονίου, λογικό είναι να ζητούσε ως αντάλλαγμα τη συμμετοχή ρωσικών ενεργειακών εταιρειών στην εκμετάλλευση των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) του νησιού.
Αυτό θα σηματοδοτούσε μια σοβαρή διατάραξη της κρατούσας μέχρι σήμερα κατάστασης, όπου τα πάντα που αφορούν το κυπριακό φυσικό αέριο βρίσκονται υπό τον απόλυτο έλεγχο των Ισραηλινών και των Αμερικανών. Η αναταραχή που θα ερχόταν όμως δεν θα περιοριζόταν στον ούτως ή άλλως άκρως ευαίσθητο για τις ΗΠΑ ενεργειακό τομέα. Αν οι Ρώσοι ανακατεύονταν στο φυσικό αέριο της Κύπρου, θα ήταν απολύτως εύλογο η Λευκωσία να συναινούσε στην παροχή διευκολύνσεων στον πολεμικό στόλο της Ρωσίας στην Ανατολική Μεσόγειο. Θα ήταν μάλιστα πιθανότατο να μην περιοριζόταν η Κύπρος στην παροχή απλών διευκολύνσεων, αλλά να συναινούσε ακόμη και στην παραχώρηση στρατιωτικής βάσης στους Ρώσους, ιδίως αν η Μόσχα χάσει τη ναυτική βάση που έχει στη Συρία, μόλις ανατραπεί το καθεστώς Ασαντ στη Δαμασκό.
Οσο λοιπόν κι αν η κατάσχεση καταθέσεων θίγει τα «άγια των αγίων» του αμερικανικού καπιταλισμού ως κοσμοαντίληψης και πρακτικής, η Ουάσιγκτον είναι κατενθουσιασμένη με την καταλήστευση των Ρώσων καταθετών στην Κύπρο κατ’ εντολήν της Γερμανίας και δια χειρός Αναστασιάδη. Εκμηδενίζονται έτσι οι πιθανότητες εμπλοκής των Ρώσων στο κυπριακό φυσικό αέριο και φυσικά ούτε κατά διάνοια πλέον τίθεται θέμα ρωσικής στρατιωτικής παρουσίας στην Κύπρο. Ολα πάνε κατ’ ευχήν για τα αμερικανικά συμφέροντα στην περιοχή χάρη στη Γερμανία και τον Αναστασιάδη.
Το ότι οι ΗΠΑ ωφελούνται τα μέγιστα από τη ρήξη στις σχέσεις Λευκωσίας – Μόσχας είναι πασιφανές. Η Κύπρος όμως κερδίζει τίποτα; Σε καμιά απολύτως περίπτωση. Δεν είναι μόνο η τεράστιας πολιτικής σημασίας απώλεια του μοναδικού συμμάχου της Λευκωσίας επί δεκαετίες, της Ρωσίας. Με την Κύπρο διεθνώς απομονωμένη και οικονομικά πλήρως εξουθενωμένη, υπό γερμανικό ζυγό, οι Αμερικανοί μπορούν πλέον να παίξουν τα μεγάλα γεωπολιτικά παιχνίδια τους στην Εγγύς και τη Μέση Ανατολή, χωρίς να φοβούνται πλέον καθόλου την εμφάνιση κάποιου προβλήματος από την Κύπρο.
Μόνο που τα σχέδια των ΗΠΑ (οργάνωση της τελικής φάσης της εισβολής Αράβων για την ανατροπή του Ασαντ και κάλυψη του Ισραήλ για να καταφέρει αεροπορικά πλήγματα εναντίον του Ιράν) έχουν απόλυτη ανάγκη από τη συμμετοχή της Τουρκίας. Με μεγάλη προθυμία ο Λευκός Οίκος θα πετάξει την Κύπρο βορά στις ορέξεις της Αγκυρας, αν το ζητήσουν αυτό οι Τούρκοι ως ένα από τα ανταλλάγματα! Απολύτως κανένας δεν θα συμπαρασταθεί στους Κύπριους στην περίπτωση αυτή, γιατί καμιά μεγάλη δύναμη δεν έχει πλέον συμφέρον από τη διατήρηση της Κυπριακής Δημοκρατίας ως έχει.
Τηρουμένων των αναλογιών και προφανώς μη συγχέοντας τα εντελώς διαφορετικής ποιότητας ιστορικά γεγονότα, όπως η οργάνωση από τις ΗΠΑ του χουντικού πραξικοπήματος στην Κύπρο στις 15 Ιουλίου 1974 εξουδετέρωσε κάθε συμφέρον της Σοβιετικής Ενωσης να αντιταχθεί στην τουρκική στρατιωτική εισβολή της 20ής Ιουλίου, έτσι και σήμερα η υπονόμευση των σχέσεων Κύπρου – Ρωσίας από τον Ν. Αναστασιάδη κάνει τη Μόσχα αδιάφορη για το αν η Κύπρος πέσει στα νύχια της Τουρκίας.
Αγαπητή Γκέρθα, σκέφτηκα να σου απευθύνω αυτό το γράμμα, ως γυναίκα προς γυναίκα, ως Ευρωπαία προς Ευρωπαία, ως Ελληνίδα προς Γερμανίδα, επειδή είμαι σίγουρη πως θα με καταλάβεις.
Θα έχεις ακούσει πολλά άσχημα για την χώρα μου, τον τελευταίο καιρό.
Ότι εμείς οι Έλληνες είμαστε τεμπέληδες, απατεώνες, άξεστοι, τρομοκράτες και κουτοπόνηροι ανατολίτες. Ένας χύμα λαός, που ζει παρασιτικά εις βάρος των νοικοκυραίων συμπολιτών σου. Άμυαλα τζίτζίκια που θέλουμε να τρεφόμαστε τζάμπα από τους κόπους των εργατικών μυρμηγκιών του Βορρά. Είναι αλήθεια πως στον τόπο μας, δεν έχουμε και πολύ καλή γνώμη για τους νοικοκυραίους, τους λέμε και πρόβατα, αλλά και ιδιώτες, αφού είναι ευκολόπιστοι, προσηλωμένοι μόνον στο ατομικό τους συμφέρον και αδιαφορούν για το σύνολο, ακόμη και για τον διπλανό τους.
Είμαι σίγουρη, πως παρά τις αρχικές σου αμφιβολίες, τα πίστεψες όλα αυτά. Τα πίστεψες, επειδή η συστηματική προπαγάνδα που εφάρμοσε πρώτος ο συμπατριώτης σου Γιόζεφ Γκαίμπελς, έχει εξελιχθεί σε επιστήμη πια στον καιρό μας από τους εξουσιαστές όλων των λαών.
Δεν είναι έτσι όμως! Η αλήθεια είναι πως λόγω του ήλιου, που λούζει σχεδόν όλον τον χρόνο την πατρίδα μου, λειτουργούμε πιο χαλαρά, είμαστε πιο εκδηλωτικοί, πιο συναισθηματικοί, πιο εξωστεφείς, πιο φωνακλάδες, μπαίνουμε πιο δύσκολα σε λογαριασμό, λατρεύουμε την ελευθερία και τον άνθρωπο. Ακόμη και η κυρίαρχη θρησκεία στην Ελλάδα, σε αντίθεση με τον προτεσταντισμό, δεν έχει αυστηρούς κανόνες, θεωρεί την ελευθερία του προσώπου, άλλο πρόσωπο κι άλλο άτομο – αριθμός, πάνω από όλα, διδάσκει τη συγχώρηση και όχι την τιμωρία.Όλα αυτά κρίθηκαν επικίνδυνα για το σύστημα και αποφάσισαν να μας αλλάξουν.
Ξέρεις, οι νέοι μας είναι από τους πιο μορφωμένους της Ευρώπης, τους πιο γλωσσομαθείς, με τα περισσότερα μάστερς και μεταπτυχιακά. Κι αυτά χρειάζονται κόπο, δεν παίρνονται με αραλίκι.
Δουλεύαμε, και δουλεύαμε σκληρά όλα αυτά τα χρόνια. Μιλάω για τους πολλούς, όχι την κυρίαρχη ελίτ. Η τελευταία όμως, μας έπαιξε άσχημο παιχνίδι. Αποφάσισε με το ζόρι να μας κάνει “Ευρωπαίους” και για να το πετύχει, μας έριξε στην αρένα της κατανάλωσης. Δουλεύαμε σε δυο και τρεις δουλειές, για να αποκτήσουμε εξοχικό, Γερμανικό αυτοκίνητο, Γερμανικές οικοσκευές, Ιταλικά ρούχα, Γαλικά αρώματα, Σουηδικά έπιπλα, να σπουδάσουμε τα παιδιά μας σε Εγγλέζικα πανεπιστήμια. Η οικοτεχνία μας και η βιοτεχνία μας, που ήταν η ραχοκοκκαλιά της οικονομίας μας, όπως καταλαβαίνεις κατέρρευσε, επειδή δεν άντεχε τον ανταγωνισμό. Βλέπεις εμείς, δεν είχαμε την ευκαιρία όπως εσείς -αν και ανήκαμε στο στρατόπεδο των νικητών- , να κτίσουμε την οικονομία μας μετά τον β΄παγκόσμιο πόλεμο με την βοήθεια όλων των δυτικών κρατών.Ακόμη μας οφείλετε τα υποχρεωτικά δάνεια που σας δώσαμε στην κατοχή, τότε που 400.000 Έλληνες πέθαναν από πείνα. Άσε που περάσαμε κι έναν εμφύλιο που μας διέλυσε κυριολεκτικά, γιατί από αρχαιοτάτων χρόνων, έχουμε ένα μεγάλο κακό, φανατιζόμαστε εύκολα, χωριζόμαστε σε φατρίες και στρεφόμαστε οι μισοί εναντίον των άλλων μισών. Αυτό το κουσούρι μας το εκμεταλλεύονται για το συμφέρον τους, όπως καταλαβαίνεις οι εχθροί μας.
Δεν θα σου μιλήσω για την κοινή αγροτική πολιτική, τα ξέρεις. Ξεριζώσαμε τα αμπέλια μας, τις ελιές, τα εσπειδοειδή μας,για να φυτέψουμε βαμβάκι και να καταστρέψουμε τον υδροφόρο ορίζοντα. Καταλήξαμε να αγοράζουμε πορτοκάλια από την χώρα σου, τυριά από την Ολλανδία, λάδι από την Ισπανία.
Κάναμε λάθη πολλά λάθη και το μεγαλύτερο είναι πως δεν προσέχαμε ποιούς ψηφίζαμε. Είχαμε τον εχθρό μέσα στο σπίτι μας και τον επιλέγαμε να μας κυβερνήσει.
Αξίζει όμως, αυτό το λάθος, να το πληρώσουμε τόσο ακριβά;
Ξέρεις Γκέρθα, ως γυναίκα και μητέρα σου μιλώ, αυτή την στιγμή στην Ελλάδα, ξαναζούμε σε συνθήκες κατοχής, όχι των Χιτλερικών, αλλά των δανειστών. Τα παιδιά μας λυποθυμούν στον δρόμο από πείνα, οι γέροι μας φεύγουν και δεν έχουμε λεφτά να τους θάψουμε, οι άρρωστοι μας πεθαίνουν από έλλειψη φαρμάκων, οι συγγενείς, οι φίλοι μας αυτοκτονούν από απελπισία, οι άνεργοι είναι πιο πολλοί από αυτούς που δουλεύουν με μισθούς πείνας, οι νέοι μας φεύγουν μετανάστες, φέτος χάσαμε 14 ψυχές από ξυλόσομπες και μαγκάλια – ανάμεσά τους τρία μικρά αδελφάκια και δύο φοιτητές – ακόμη κι εγώ που σου μιλώ, δεν ξέρω αν αύριο θα έχω το σπίτι μου ή θα βγώ να κοιμάμαι στον δρόμο. Και η κυβέρνηση μας βάζει φόρους κι άλλους φόρους, όχι στους πλούσιους, αλλά στους φτωχούς, φόροι που πάνε κατευθείαν στους δανειστές. Τον δρόμο τον δικό μας, ακολουθούν και οι Ισπανοί, οι Ιταλοί, οι Πορτογάλλοι, οι Κύπριοι.
Φτάσαμε στο σημείο, στον τόπο που θρήνησε χιλιάδες θύματα του Ναζισμού, στην χώρα των Καλαβρύτων, του Διστόμου και του Χορτιάτη, να βάλλουν κάποιοι οργισμένοι συμπολίτες μου, τους οπαδούς του Χίτλερ στην Βουλή! Καταλαβαίνεις που φτάσαμε; Εντελώς στον πάτο!
Θα μου πείς, γιατί σου τα λέω όλα αυτά; Για να μας λυπηθείς; Προς Θεού, την αξιοπρέπεια μας, δεν μπορεί κανείς να μας την πάρει! Σου τα λέω επειδή όπως προείπα, σε έχουν βομβαρδίσει με ψέμματα. Δεν μας χαρίζετε τίποτα, μας δανείζετε με σεβαστό τόκο! Κερδίζετε από τον πόνο μας, την εξαθλίωση μας, το καταλαβαίνεις; Δεν είναι χριστιανικό αυτό, ούτε καν προτεσταντικό. Το κράτος σας και τα άλλα κράτη του Βορρά, κερδίζουν για την ακρίβεια, όχι οι λαοί, μόνον οι ελίτ, αυτοί θα έρθουν επίσης να αγοράσουν για ένα κομμάτι ψωμί τα σπίτια μας, τα αεροδρόμια μας, το νερό, τις υποδομές μας, το υπέδαφος μας, τον ήλιο μας. Ναι, για ένα κομμάτι ψωμί, εσύ όμως ξέρεις, πως αυτό δεν είναι τίμιο, δεν είναι επένδυση, είναι πλιάτσικο.
Σου τα λέω, επειδή ξέρω πως έχεις αρχές, είσαι μια σκληρά εργαζόμενη Ευρωπαία σύζυγος και μάνα, που δεν συμφωνείς με το άδικο. Αρκετά σε βαραίνει η ιστορία σου, με το αιματοκύλισμα της Ευρώπης, δεν θέλεις να φορτωθείς κι άλλη καταστροφή. ‘Ασε που χωρίς εμάς τους νότιους “τεμπέληδες” της εύφορης Μεσογείου, σε λίγο θα χτυπήσει το κακό και την δική σου πόρτα, άρχισαν ήδη τα πρώτα δυσάρεστα μαντάτα. Οι βιομηχανίες σας δεν μπορούν να σταθούν για πολύ, χωρίς εμάς ως καταναλωτές, από ότι έμαθα άρχισαν κι εκεί τις απολύσεις. Άσε που οι Κινέζοι και άλλοι, καραδοκούν να σας πάρουν την μπουκιά από το στόμα….
Σου γράφω, επειδή πιστεύω στην χρησιμότητα της ενωμένης Ευρώπης, μιας Ευρώπης όμως των λαών κι όχι των τεχνοκρατών και των αγορών. Μιάς Ευρώπης με τις αρχές του διαφωτισμού κι όχι του νεοφιλελευθερισμού. Τον Σεπτέμβρη ψηφίζεις. Μην κάνεις το ίδιο λάθος με μας, σκέψου καλά, πριν πάς στην κάλπη.
Ο
Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ
Σόιμπλε δήλωσε στην δημόσια γερμανική
τηλεόραση πως «είναι πάντα έτσι, είναι
σαν μια τάξη στο σχολείο, όταν αυτός που
έχει μερικές φορές καλύτερα αποτελέσματα,
όσοι έχουν λίγο μεγαλύτερη δυσκολία,
είναι λίγο ζηλιάρηδες».
Όταν
βλέπω τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, βλέπω
έναν άνθρωπο δυστυχισμένο. Όχι επειδή
είναι σε αναπηρικό καρότσι. Γνωρίζω
αρκετούς ανθρώπους που είναι σε αναπηρικό
καρότσι και είναι ευτυχισμένοι.
Στο
πρόσωπο του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε βλέπω
τον πόνο. Πόνο σωματικό και –κυρίως-
ψυχικό. Βλέπω έναν άνθρωπο που πονάει.
Πολύ.
Κάποιοι
άνθρωποι που πονούν θέλουν να πονέσουν
και οι άλλοι. Θέλουν μια «δημοκρατία»
του δικού τους πόνου.
Ο
Βόλφγκανγκ Σόιμπλε θεωρεί πως κάποιοι
ζηλεύουν την Γερμανία. Μπορεί να πιστεύει
πως ζηλεύουν και τον ίδιο. Για το φωτεινό
μυαλό του.
Ο
κ. Σόιμπλε ας πάει σε έναν ψυχολόγο. Θα
του κάνει καλό.
Ή
ας έρθει στην Ελλάδα – είναι καλύτερα
από ψυχολόγο. Να πάει στην Κρήτη να τον
δει ο ήλιος, να πιει καμιά ρακί, να γίνει
άνθρωπος. Γιατί δεν είναι.
Για
χρόνια, εκατομμύρια Έλληνες πιστεύουν
πως οι ξένοι τους ζηλεύουν επειδή ξέρουν
να ζουν. Δεν ξέρω αν οι Έλληνες ξέρουν
να ζουν, πάντως ζουν. Έντονα.
Δεν
είμαι Ελληναράς –ούτε πιστεύω πως
υπάρχουν λαοί που είναι καλύτεροι από
τους άλλους- αλλά υπάρχει και μια αλήθεια
σε όλο αυτό.
Ναι,
υπάρχει ζήλια για τον τρόπο που ζουν οι
Έλληνες. Όλοι ζηλεύουν την ανεμελιά και
τις σκανδαλιές των παιδικών χρόνων που
οι Έλληνες τις απλώνουν σε όλη τη διάρκεια
του βίου τους. Αιώνια παιδιά.
Οι
Γερμανοί λατρεύουν την Ελλάδα και
αγαπούν τους Έλληνες επειδή είμαστε
–όχι όλοι- το ακριβώς αντίθετο από
αυτούς.
Οι
Γερμανοί μας γουστάρουν τρελά.
Φλέγεται
και των Γερμανών η ψυχή για ζωή και χαρά
–όλοι οι άνθρωποι ίδιοι είμαστε- αλλά
η ανατροφή τους και αυτή η απάνθρωπη
προτεσταντική ηθική τους φορτώνει με
ενοχές και αναστολές που δεν τους
επιτρέπουν να ζήσουν ελεύθερα και να
χαρούν.
Και
οι Γερμανοί που επέλεξαν να ζουν στην
Ελλάδα δεν θέλουν με τίποτα να επιστρέψουν
στη Γερμανία. Ρωτήστε τους. Χαζοί είναι;
Δεν
ξέρω αν ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ήταν ο
καλύτερος μαθητής της τάξης του. Εγώ,
πάντως, τον κόβω να ήταν ο ταμίας της
τάξης. Και δεν θα του είχε ξεφύγει ούτε
μισό μάρκο.
Σημασία
έχει πως ο κ. Σόιμπλε αισθάνεται πως τον
ζηλεύουν και πως είναι ακόμα μαθητής.
Παιδί κι αυτός, σαν τους Έλληνες. Μπορεί
να του έδεναν με λευκή κορδέλα τα χέρια
για να μην αυνανίζεται και να έχει
καθηλωθεί στην παιδική ηλικία.
Θυμάμαι
τον καλύτερο μαθητή της δικής μου τάξης.
Δεν πέρασε στις πανελλαδικές. Εμείς οι
άλλοι –που μπορεί να πίστευε πως τον
ζηλεύαμε- περάσαμε στο πανεπιστήμιο.
Πάντως,
όταν είσαι μαθητής, υπάρχουν πράγματα
που σε ενδιαφέρουν περισσότερο από τους
βαθμούς.
Για
παράδειγμα, το να γαμήσεις. (Συγγνώμη,
αλλά έτσι το λένε οι μαθητές.)
Αφού
ο κ. Σόιμπλε αισθάνεται ακόμα ο καλύτερος
μαθητής της τάξης, του εύχομαι να πάει
να γαμηθεί.
(σε απάντηση του "Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι… ψεκασμένοι" – ΤΟ ΒΗΜΑ)
Πριν από δυο αιώνες περίπου ο Αρθρουρ Σοπενχάουερ, είχε περιγράψει την τέχνη του να είσαι προσβλητικός. Οταν δηλαδή έχεις να αντιμετωπίσεις έναν έξυπνο και πιο επιδέξιο αντίπαλο, δεν μπορείς να αντιπαρατεθείς διαλεκτικά σε επίπεδο επιχειρημάτων, ενώ στο επίπεδο των ιδέων είσαι ήδη χαμένος. Τότε δίνεις στη κουβέντα προσωπική και προσβλητική τροπή ώστε να ξεφύγεις από το αντικείμενο του διαλόγου. Ετσι δεν χρειάζεται να απαντήσεις επί του θέματος, όπου έχεις ήδη ηττηθεί.
Argumentum ad personam σε απλά νεο-Ελληνικά "πετάς την μπάλα στην εξέδρα".
Ετσι στο ηλεκτρονικό ΒΗΜΑ του κυρίου Ψυχάρη, πατέρα του Βουλευτή της ΝΔ Ανδρέα Ψυχάρη, ο κ.Πολυμίλης Σήφης, αισθάνεται δικαιωμένος για την τροπή που πήρε το ΟΧΙ στην Κύπρο.
Γράφει, ότι είναι τυχοδιωκτικό το να παρακολουθεί, ένα πολιτικό κόμμα τα συμβαίνοντα στην Ελληνική κοινωνία, όπου υπάρχει δυσφορία για τις αποφάσεις της Ευρώπης και της Γερμανίας, αποφεύγει έτσι να απαντήσει το λόγο που δημιούργησε αυτή την δυσαρέσκεια, λες κι όλη η ανεργία, η φτώχεια και τα συσσίτια να προκλήθηκαν από πτώση μετεωρίτη κι όχι από την Κυβερνητική πολιτική!
Ενώ πετάει και τη λέξη "φληνάφημα' για τα 2δις λέγοντας ότι δεν υπάρχουν. Φυσικά δεν υπάρχουν για τον λαό, γιατί για την Siemens βρέθηκε λύση να χαριστούν 2δις ή στην Τράπεζα Πειραιώς, δόθηκαν με ανεση 3+δις παραπάνω για την ανακεφαλαιοποίηση λόγω του ξεπουλήματος της ΑτΕ, ενώ μάλλον δεν γνωρίζει για το 1δις έλλειμμα στη ΔΕΗ, που "πεταξε" στην Πρασινη Ανάπτυξη.
Φυσικά δεν χρειάζεται να απαντήσει με επιχειρήματα στην αποτυχία σε όλα τα μέτωπα της Τρόικας και της Κυβέρνησης των προθύμων. Από τα 18 σημεία εως το ότι σε 90 μέρες, σύμφωνα με το…σχέδιο θα έχουμε, ρευστότητα στην Αγορά, επενδύσεις, αποκρατικοποιήσεις και…ανάκαμψη, οταν η ύφεση συνεχίζεται, η ανεργία και τα λουκέτα αυξάνονται.
Τα μόνα επιχειρήματα του αρθρογράφου, είναι ένα σαρδάμ (υδατάνθρακες) κι ένας αεροψεκασμός, τον οποίο οι μόνοι πολιτικοί που το έχουν δημόσια παραδεχτεί είναι ο Φώτης Κουβέλης κι ο Μάκης Βορίδης, δηλαδή μέλη του Κυβερνητικού συνασπισμού! Ποιο ΤΑΙΠΕΔ, ποια μέτρα, ποια ΑΟΖ;
Στον επίλογό του τα…δίνει όλα ! Φανερώνει και τον στόχο του άρθρου του. Ακόμη και η παραμικρή σκέψη τους, ότι μπορεί να υπάρξει εθνική συναίνεση σε κάποια θέματα που αφορούν ολόκληρο το χειμαζόμενο Ελληνικό λαό, όχι μονο με το ΣΥΡΙΖΑ, ίσως και με άλλο αντιμνημονιακό κόμμα ή κίνημα ή όλους μαζί, τους λούζει κρυος ιδρώτας. Φοβούνται την Ενότητα.
Αρκεί και μια τυπική χειραψία του Καμμένου με τον Τσίπρα, ώστε να διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για το "καλό της Αριστεράς" και τον Κάμμενο! Αναλόγως το κοινό, στους μεν Νεοδημοκράτες ψηφοφόρους αποκαλούν το Καμμένο Αριστερό, στους Αριστερούς "ακροδεξίο", τι πιο λαϊκίστικο;
Ειναι ομως, πολύ ευαίσθητος για την Αριστερά και πολύ σωστά βάζει "όρια στον τυχοδιωκτισμό για την κατάληψη της εξουσίας και στο δόγμα που κυριαρχεί στην αριστερά, ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα."
Ορια που, φυσικά, δεν έχει ξεπεράσει ο Μάκης Βορίδης, που φωτογραφίζονταν υπερήφανα κρατώντας τσεκούρι, ή με τον Λεπέν ή μπροστά από αφίσα του Γεώργιου Παπαδοπούλου. Το Ελληνικό Μέτωπο δεν τράβαγε, υπάρχει άλλωστε η Χρυσή Αυγή γι αυτό μπήκε στη Βουλή με το ΛαΟΣ και μετά πήρε μεταγραφή στο ροστερ της ΝΔ
Ούτε ο Αδωνις Γεωργιάδης δεν έχει ξεπεράσει τα όρια, που ήταν στο ακροδεξιό ΛαΟΣ, που έγινε Υπουργός και συνέχισε στην ΝΔ και ξέχασε τα περι Ιστορίας μιας και η Κυβέρνησή του, περνάει από την ψήφο της Ρεπουση. Για συνωστισμούς θα λέμε τώρα; Η Ρεπουση τώρα, έγινε φεντεραλιστική ακροδεξιά ή ο Αδωνις εθνομηδενιστής; Μήπως ταυτίζονται τελικα;
Αν κάποιος έχει αυτά τα όρια στον τυχοδιωκτισμό, να γίνει Πρωθυπουργός είναι ο Αντωνης Σαμαράς, που διέγραψε την Μπακογιάννη που είπε NAI στο Μνημόνιο, έβγαλε τρία "Ζάππεια" κατά του μνημονίου και μετά πήρε και την Ντόρα και υπέγραψε το Μνημόνιο για να γίνει Πρωθυπουργός!
Καταλαβαίνω βέβαια την αγωνία του για την "Αριστερά και προοδευτικούς διαννοούμενους", (αφού πρώτα τους "στολισε" για το ΟΧΙ της Κύπρου) που θα συνομιλήσουν με τον Καμμένο, αλλά ένα δακρυ, για τον αριστερό καριέρας Ψαριανό , που βρέθηκε στα ίδια έδρανα με όλους τους Δεξιούς του Σαμαρά δεν έριξε. Ουτε για τον Χατζησωκράτη που από το Πολυτεχνείο, βρέθηκε τώρα να σφυρίζει αδιάφορα, όταν σπάνε κεφάλια διαδηλωτών στο Σύνταγμα και τις Σκουριές.
Οι Γερμανοί κι οι συνεργάτες τους βρήκαν τον τρόπο να ενωθούν για να τηρήσουν το Μνημόνιο, το ξεπούλημα της Εθνικής Κυριαρχίας και την εξαθλιώση μας, υπο την σκέπη των Τραπεζών. Ειναι καιρός να αντιληφθούμε ότι πρέπει να υπαρξει και από τους Ελληνες, μια ελάχιστη συνεννόηση για ένα κοινό πατριωτικό Μέτωπο.
Επικίνδυνα επιθετικές θέσεις καταλαμβάνει στον διπλωματικό γεωπολιτικό και γεω-οικονομικό χάρτη η Άγκυρα απέναντι στην Αθήνα Η Τουρκία, ιδιαίτερα κατά το τελευταίο διάστημα και με δεδομένη την μειονεκτική – δεινή οικονομική θέση της Ελλάδας, έχει αυξήσει –και μάλιστα τελείως απροκάλυπτα- τόσο ποιοτικά όσο και ποσοτικά τις γεωπολιτικές της κινήσεις, επιβεβαιώνοντας αρχικά πως η οπτική της γωνία στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι αποκλειστικά προς την κατεύθυνση δημιουργίας εκείνων των συνθηκών που θα επιφέρουν τα μέγιστα δυνατά θετικά αποτελέσματα για την Άγκυρα. Η κλιμάκωση των τουρκικών κινήσεων – προκλήσεων δεν είναι μόνο σε στρατιωτικό επίπεδο (μέσω του οποίου γίνεται μία προσπάθεια μέτρησης αντιδράσεων και διαθέσεων της κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά), αλλά η τουρκική προκλητικότητα παίρνει χαρακτηριστικά επίθεσης και επεκτείνεται με δηλώσεις τούρκων πολιτικών (π.χ. Μπαγίς, Νταβούτογλου κ.α.) παραβιάζοντας το Διεθνές Δίκαιο και δημιουργώντας έτσι «υποδομές» για μελλοντική (μεσοπρόθεσμα ή βραχυπρόθεσμα) διπλωματική εκμετάλλευση. Ουσιαστικά, η Τουρκία μέσω ενός διαφαινόμενου καλοσχεδιασμένου στρατηγικού σχεδίου, τοποθετείται γεωπολιτικά και γεωοικονομικά τόσο διπλωματικά όσο και πολιτικά στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου (παρενοχλώντας την Κύπρο και αμφισβητώντας ευθέως την Κυπριακή ΑΟΖ), αλλά και μέσα σε ένα πνεύμα απόλυτου παραλογισμού ταυτόχρονα τορπιλίζει τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις αμφισβητώντας την υφαλοκρηπίδα στο Αιγαίο και οικειοποιούμενη την Ελληνική ΑΟΖ νότια του Καστελλόριζου και Ανατολικά της Κρήτης. Ουσιαστικά, η Τουρκία καταλαμβάνει θέσεις στον χάρτη και αναμένει την επόμενη ημέρα μιάς ιδιαίτερα θερμής περιόδου μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, η οποία και θα οδηγήσει σε εξελίξεις τέτοιες που θα «εξαναγκάσουν» την Αθήνα να ζητήσει την παρέμβαση του Διεθνούς Δικαστηρίου. Και σε αυτή ακριβώς την εξέλιξη στοχεύει η Άγκυρα, προκειμένου να κατορθώσει το ακατόρθωτο, δηλαδή να μοιράσει το Αιγαίο με την πολιτική της «χατζάρας» και να καταπατήσει μεγάλο ή μικρό μέρος από την Ελληνική ΑΟΖ λόγω μη ανάλογης παράλογης απαίτησης από την Ελληνική πλευρά, αφού η Αθήνα δεν δείχνει να έχει αντιληφθεί τόσο τον τρόπο λειτουργίας των Διεθνών Δικαστηρίων (αποδίδουν σολομώντειες λύσεις, εμπλουτισμένες με ισχυρή πολιτική – διπλωματική χροιά που καλύπτουν τα συμφέροντα των ισχυρών του πλανήτη) και έχει μεταβληθεί σε μία γραφική καρικατούρα διαμαρτυρόμενου κατά της τουρκικής προκλητικότητας, η οποία και παραμένει κατ' ουσίαν και αναπάντητη από την πλευρά της Ελλάδας. Αυτή ακριβώς η λανθάνουσα(;) αντίληψη της Αθήνας ως προς την τουρκική πολιτική και διπλωματική γεωπολιτική επέλαση που καταγράφεται το τελευταίο διάστημα, αποτυπώνεται στην δήλωση του υφυπουργού Εξωτερικών κ. Τσιάρα, ο οποίος δήλωσε σε ερώτηση δημοσιογράφου πως «οι όποιες τουρκικές ενέργειες διεκδίκησης υφαλοκρηπίδας είναι ατελέσφορες»!!! Βέβαια, ο κ. Τσιάρας ξεχνά τις τοποθετήσεις του Νταβούτογλου σχετικά με το Καστελλόριζο που «επιπλέει» πάνω σε τουρκικά νερά (εννοώντας ο τούρκος υπουργός Εξωτερικών πως η περιοχή νότια του Καστελλόριζου ανήκει στην τουρκική ΑΟΖ). Είναι το ίδιο ακριβώς πνεύμα απόλυτου παραλογισμού που καλύπτει τις συνομιλίες των «επιτροπών σοφών» μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, τη στιγμή που δεν έχει αρθεί το casus belli της Άγκυρας απέναντι στην Ελλάδα! Εν κατακλείδι, η Άγκυρα σήμερα λαμβάνει θέσεις για την επόμενη ημέρα μίας ελεγχόμενης στρατιωτικής σύγκρουσης με την Ελλάδα. Μία σύγκρουση η οποία θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στο Διεθνές Δικαστήριο, στο οποίο η Ελλάδα θα βρεθεί συρόμενη (και πιθανότατα με δική της βούληση) λόγω των τεράστιων λαθών της Ελληνικής πλευράς. Δυστυχώς, αυτή η φοβικότητα των Αθηνών αντανακλάται (και εν μέρει επιβάλλεται) σε όλους τους θεσμικούς παράγοντες που είναι επιφορτισμένοι με την Άμυνα και την Ασφάλεια της χώρας και οδηγεί σε μία βέβαιη εθνική ήττα και ταπείνωση, αφού ελλείψει ίσου βάρους (και παραλογισμού) επιχειρημάτων – απαιτήσεων θα εξαναγκαστεί να μοιραστεί την Ελληνική ΑΟΖ και να ικανοποιήσει τα πιο τρελά όνειρα της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Ένα τέτοιο αποτέλεσμα, όμως, θα συμπαρασύρει και την Κύπρο, η οποία θα βρεθεί αποκλειστικά μόνη (έχει ήδη αρχίσει να εισέρχεται στο στάδιο αυτό), αφού οι πολιτικές της ηγεσίες ποτέ δεν φρόντισαν να ενισχύσουν τους φόβους της Άγκυρας, αλλά αντίθετα, λειτούργησαν αποδομητικά -σε όλα τα επίπεδα- ως προς την εξασφάλιση και την θωράκιση της άμυνας αλλά και των διεθνών κεκτημένων της μεγαλονήσου. Μπροστά σε μία διαφαινόμενη απόλυτη διπλωματική ήττα, η Αθήνα οφείλει έστω και την ύστατη στιγμή να αναδιατάξει τους σχεδιασμούς της, μέσω ενός εθνικού στρατηγικού σχεδιασμού να επικεντρωθεί στα μείζονα εθνικά ζητήματα και να ενισχύσει το διπλωματικό της οπλοστάσιο με διπλωμάτες εγνωσμένης αξίας (και όχι με κομματικούς κολαούζους ή φερέφωνα της πολιτικής διαπλοκής), ενώ ταυτόχρονα θα πρέπει να ανεβάσει εμφανώς τους τόνους μέσω μίας άμεσης διακοπής των ελληνοτουρκικών συνομιλιών και με προειδοποιητικά διαβήματα στον ΟΗΕ μέσω των οποίων θα καλεί την Διεθνή Κοινότητα να αναλάβει τις ευθύνες των εξελίξεων που δημιουργεί η Άγκυρα, διατρανώνοντας ταυτόχρονα και την διάθεση της Αθήνας για άμεση και απόλυτη σε ισχύ απάντηση με χρήση όλων των μέσων που διαθέτει η Ελλάδα ως χώρα.
Εάν δεν συμβεί κάτι τέτοιοκαι η Αθήνα δεν κατορθώσει να αναστείλει τις διαθέσεις καταπάτησης των Ελληνικών συμφερόντων (σε χερσαίες και θαλάσσιες περιοχές) από την πλευρά της Άγκυρας, πολύ σύντομα η Ελλάδα θα βρεθεί να μετράει τα κομμάτια της και η κυβέρνηση Σαμαρά θα οδηγηθεί σύσσωμη απέναντι στις ιστορικές, πολιτικές και ποινικές της ευθύνες…
Τώρα που η κρίση στην Κύπρο έχει ξεπεραστεί προσωρινά, η σιωπηλή ερώτηση είναι: Ποιος είναι ο επόμενος; Ίσως η Μάλτα, η οποία έχει έναν ακόμη μεγαλύτερο τραπεζικό τομέα από την Κύπρο σε σχέση με το ΑΕΠ, ένα μεγάλο μέρος του οποίου βασίζεται σε offshore καταθέτες. Ή ίσως η Λετονία, που γίνεται όλο και περισσότερο ο προορισμός της επιλογής για τα ρωσικά κεφάλαια που απορρέουν από την Κύπρο και βρίσκεται στην φάση ένταξης της ευρωζώνης, γράφει σε σχόλιό του στους New York Times o πρόεδρος της Συμμαχίας των Φιλελεύθερων και Δημοκρατών (ALDE) του Ευρωκοινοβουλίου, Γκυ Φερχόφσταντ.
Ακόμα και η Ισπανία ή η Ιταλία θα μπορούσαν να είναι ευάλωτες σε μια παρόμοια διάσωση, τώρα που ο ολλανδός υπουργός Οικονομικών, Γερούν Ντάισελμπλουμ, ο οποίος είναι πρόεδρος τoυ Eurogroup, έχει υπαινιχθεί ότι η Κύπρος θα μπορούσε να προσφέρει ένα μοντέλο για την ανάλυση των μελλοντικών τραπεζικών κρίσεων.
Και ενώ οι ηγέτες της ευρωζώνης τελικά υποχώρησαν όσον αφορά τους καταθέτες με λιγότερα από 100.000 ευρώ, έχει δημιουργηθεί ένα επικίνδυνο προηγούμενο. Τα δικαιώματα που διατυπώνονται στους νόμους για τις εγγυήσεις των καταθέσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν θα έπρεπε ποτέ να αμφισβητηθούν και το φάντασμα των μελλοντικών bank runs δεσπόζει σε όλη την περιφέρεια της ευρωζώνης.
Η άβολη αλήθεια για τους ηγέτες της ευρωζώνης, είναι ότι εμείς δεν πρόκειται ποτέ να βγούμε από αυτή την κατάσταση της κρίσης μέχρι να τεθεί σε εφαρμογή μία πλήρως λειτουργική ένωση τραπεζών. Για να λειτουργήσει αυτό, πρέπει να υπάρξει ένας ευρωπαϊκός μηχανισμός επίλυσης όσον αφορά την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και να διασφαλίζει την εγγύηση των καταθέσεων σε όλη την ευρωζώνη.
Ένας τέτοιος μηχανισμός θα πρέπει να χρηματοδοτείται από τις τράπεζες, με εισφορές ανάλογες με το προφίλ κινδύνου τους, αντί από τους φορολογούμενους ή τους καταθέτες. Χωρίς ένα τέτοιο κοινό ταμείο, οι επενδυτές και οι καταθέτες θα έχουν ελάχιστη εμπιστοσύνη στο τραπεζικό σύστημα της ευρωζώνης, ενώ ο κίνδυνος bank run σε χώρες με ευάλωτα οικονομικά συστήματα θα παραμείνει.
Όπως τονίζουν οι οικονομολόγοι για χρόνια, θα πρέπει επίσης να υπάρξει μια λύση για τα υψηλά επιτόκια που καταβάλλονται από τις χώρες του Νότου. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να ζητάμε σοβαρές διαρθρωτικές προσαρμογές σε αυτές τις χώρες, όταν δισεκατομμύρια ευρώ δαπανώνται ετησίως για τις πληρωμές τόκων, αντί να επενδύσουν στην οικονομική ανάπτυξη.
Η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ δεν πρέπει να προσποιείται στο εκλογικό της σώμα στη Γερμανία ότι το ευρώ θα επιβιώσει, όταν τα εν λόγω υψηλά επιτόκια εξακολουθούν να πρέπει να πληρωθούν. Για το σκοπό αυτό, τα μέλη του πυρήνα της ευρωζώνης πρέπει να αποδεχθούν ότι η μερική ισομερής κατανομή των υφιστάμενων χρεών είναι απαραίτητη προκειμένου να μπορούν οι χώρες της περιφέρειας να επωφεληθούν από τα χαμηλότερα επιτόκια. Αυτό δεν αφορά μόνο την Ιταλία και την Ισπανία. Και η Σλοβενία είναι επίσης θύμα. Ενώ σε γενικές γραμμές σέβεται το σύμφωνο σταθερότητας, η Σλοβενία αντιμετωπίζει έλλειψη ρευστότητας λόγω της μικρής αγοράς ομολόγων και των επιτοκίων που είναι σχεδόν 5,7%.
Οι ηγέτες της ευρωζώνης δεν μπορεί να συνεχίσουν να ακολουθούν την ίδια προσέγγιση, βασισμένοι σε κοντόφθαλμες συμφωνίες της τελευταίας στιγμής, που έγιναν πίσω από κλειστές πόρτες, σε επίπονες, ολονύχτιες συνόδους κορυφής. Η συμφωνία για την Κύπρο πριν από δύο εβδομάδες ήταν τυπικά παράλογη, με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τις κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Κύπρου να αλληλοκατηγορούνται για την καταστροφική απόφαση που στόχευε στους μικρούς καταθέτες. Επίσης, δεν ήταν μυστικό ότι ο τραπεζικός τομέας της Κύπρου, που είχε πλημμυρίσει με ελληνικά ομόλογα, αντιμετώπιζε μια επικείμενη κρίση μετά το κούρεμα του δημοσίου χρέους στην Ελλάδα. Ωστόσο, η κατάσταση αφέθηκε και χειροτέρεψε, έχοντας αποφευχθεί μία καταστροφή προσωρινά, αλλά με μια άλλη να παραμονεύει. Αυτό πρέπει να σταματήσει.
Η διακυβερνητική μέθοδος, που επικεντρώνεται πάντα στο πώς να κερδίσουν τις επόμενες εκλογές και όχι στο πώς να αποφευχθεί η επόμενη κρίση, θα πρέπει να αντικατασταθεί από μια ισχυρή και υπεύθυνη μορφή οικονομικής διακυβέρνησης σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Δεν αντιμετωπίζουμε πλέον απλά μια κρίση χρέους, που αφορά μόνο την εμπιστοσύνη της αγοράς ή τις απόψεις των οίκων αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας. Αυτό που διακυβεύεται είναι η εμπιστοσύνη των απλών ευρωπαίων πολιτών στο ευρωπαϊκό εγχείρημα συνολικά. Αν δεν ληφθούν μέτρα για την αποκατάσταση αυτής της εμπιστοσύνης, κινδυνεύουμε να δούμε τη διάλυση της ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έτσι όπως τη γνωρίζουμε.
Προκλητικός απέναντι στην αυθεντία Ελλήνων πολιτικών, οικονομολόγων και δημοσιογράφων εμφανίστηκε για μια ακόμη φορά ο Πολ Κρούγκμαν. Ο νομπελίστας οικονομολόγος εκφράζει με έπαρση την απορία του για την εμμονή της ελληνικής πολιτικής ελίτ να παραμένει στην ευρωζώνη, παρά τις καταστροφικές συνέπειες για την οικονομία και την κοινωνία. Αμφισβητώντας σειρά διακεκριμένων Ελλήνων τηλεσχολιαστών αλλά και πολιτικών της κυβέρνησης, (που μέχρι πρότινος νόμιζαν ότι είναι γυναίκα) ο Κρούγκμαν επιστρέφει... στην επιχειρηματολογία της συμμορίας της δραχμής. Είναι, όπως θα τον αποκαλούσε γνωστός ραδιοφωνικός παραγωγός, ένας κοινός «συμμορίτης».
Έχει δηλαδή το θράσος να πιστεύει ότι ένα νόμπελ της συμφοράς του δίνει το δικαίωμα να αμφισβητεί μια πλειάδα Ελλήνων σχολιαστών, που πληρώνονται από τις τράπεζες για να εκφράζουν τα συμφέροντά τους στα νυχτερινά δελτία ειδήσεων.
Τολμά να τα βάλει με μεγαθήρια της ενημέρωσης που προέβλεπαν εδώ και χρόνια ότι πιθανή έξοδος από το ευρώ θα σήμαινε ελλείψεις στο πετρέλαιο θέρμανσης και στα φάρμακα, κλείσιμο σχολείων και νοσοκομείων, αυτοκτονίες, εξαθλίωση και μείωση της αγοραστικής μας δύναμης κατά 30% έως 50%.
Τρομάζει ο νους του ανθρώπου να σκεφτεί ότι αυτά τα πράγματα θα συνέβαιναν στη χώρα μας αν ακούγαμε ανθρώπους σαν τον Κρούγκμαν και είχαμε εγκαταλείψει την ευρωζώνη.
Στο τελευταίο του άρθρο ο Κρούγκμαν συγκρίνει και πάλι την Ελλάδα με την Αργεντινή, η οποία επέστρεψε στο εθνικό της νόμισμα (διέκοψε δηλαδή την πρόσδεση του πέσο με το δολάριο) και ύστερα γνώρισε μια δεκαετία συνεχούς ανάπτυξης.
Αμφισβητεί δηλαδή Έλληνες οικονομολόγους αλλά ακόμη και σχολιαστές της ιστοσελίδας yupiii.gr και εβδομαδιαίων freepress, που εδώ και χρόνια υποστηρίζουν ότι η Αργεντινή δεν μπορεί να συγκριθεί με την Ελλάδα – και σε κάθε περίπτωση είναι μια αποτυχημένη χώρα.
Φήμες αναφέρουν ότι αν συνεχίσει αυτή τη στάση αμφισβήτησης της ελληνικής οικονομικής αυθεντίας κινδυνεύει να χάσει και τη στήλη του στο Βήμα – όπου τον μεταφράζουν χωρίς ευτυχώς να τον διαβάζουν.
Το τελευταίο προκλητικό σχόλιο του «κομπογιαννίτη» στην εφημερίδα New York Times (το οποίο αρνούμαστε να μεταφράσουμε) έχει ως εξής:
It's now three years since I suggested a possible route to Greek exit from the euro: a banking crisis, followed by sharp limits on bank withdrawals similar to Argentina's 2001 corralito, and then — with the panic argument against exit removed — reintroduction of a domestic currency.
Obviously, that hasn't happened. Despite intense suffering, the Greek political elite's commitment to the euro has proved incredibly strong. My analysis of the economics wasn't wrong, but my political guesstimates were off.
Still, Cyprus is now following the first part of the script. And let me ask again: what, exactly, is the point of remaining on the euro? The convenience and efficiency of a single currency is gone; meanwhile, the future for Cyprus on the euro is one of years of grinding deflation and catastrophic austerity. Is the hope of someday, somehow restoring the status quo ante enough to justify all of this?
Τόσο προκλητικός όσο ποτέ εμφανίστηκε στην εκπομπή «Άλλη όψη» ο Δήμαρχος της Θεσσαλονίκης, Γιάννης Μπουτάρης. Σε άνετο στυλ, συνδυασμένο με μια open mind υποκουλτούρα, ο κ Μπουτάρης αποκάλεσε τον Μουσταφά Κεμάλ σαν «μεγάλο ηγέτη», ξεχνώντας προφανώς πως πρόκειται για τον μεγάλο σφαγέα του Ελληνισμού στη Μικρά Ασία. «Άσχετα με οποιαδήποτε πολιτική πεποίθηση, εμείς δεν ανακατευόμαστε στο τι συμβαίνει στην Τουρκία, ο Κεμάλ εξακολουθεί και είναι ένας μεγάλος ηγέτης, για να μην πως από τους μεγαλύτερους του τουρκικού κράτους», ανέφερε ο δήμαρχος χωρίς κανένα ενδοιασμό. Ο Δήμαρχος όμως δεν σταμάτησε εκεί και συμπλήρωσε πως «δεν έχει να χωρίσει τίποτα με τους Τούρκους». Κάτι ξέχασε όμως και μάλιστα σημαντικό. Ξέχασε πως οι Τούρκοι έχουν να χωρίσουν πολλά με το Έθνος μας αφού μόλις χθες ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, μίλησε περί «διχοτόμησης» της Κύπρου σε περίπτωση μη συνεκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων. Κύριε Μπουτάρη εμείς θα σας κάνουμε ένα μικρό μάθημα ιστορίας μέσα σε λίγες λέξεις το οποίο εσείς και φυσικά αγνοείτε, αφού θέλετε να φαίνεστε ως ο πολυεθνικός δήμαρχος που δεν έχει να χωρίσει τίποτα και με κανέναν. Ο Κεμάλ, λοιπόν κυρ δήμαρχε με τα τατού, σφάγιασε τουλάχιστον 600.000 Έλληνες και ξερίζωσε περίπου άλλο 1,5 εκατ. Οι νεότουρκοι του Κεμάλ προκάλεσαν μια Γενοκτονία για την οποία το πολιτικό σύστημα των «προοδευτικών» συνεχίζει να κάνει την «κότα». Μαζί με τους Αρμένιους, τα «μεμέτια» του Κεμάλ έσφαξαν τον Ποντιακό Ελληνισμό και αφάνισαν ο,τιδήποτε ελληνικό στις περιοχές της Καππαδοκίας. Καλά κάνετε και θεωρείτε τον Κεμάλ λοιπόν μεγάλο ηγέτη, αλλά εμείς ΟΧΙ σεβόμενοι την ιστορία μας. Την πραγματική ιστορία μας όμως και όχι την εκδοχή της κυρίας Ρεπούση και του κυρίου Βερέμη, που προβάλει τον ισχυρισμό περί «συνωστισμού» και την οποία πιθανότατα ενστερνίζεστε. Κύριε δήμαρχε εσάς μπορεί να μην σας πειράζει όταν η πλειοψηφία των κατοίκων στο δήμο που διοικείτε σας αποκαλεί «γιουσουφάκι», πειράζει όμως εμάς καθώς και όλο τον πολύπαθο τούτο λαό, που έχει περάσει τα πάνδεινα στο βάθος των αιώνων και πολύ περισσότερο από το ίνδαλμά σας, τον Μουσταφά Κεμάλ. Δεν μπαίνουμε σε άλλες λεπτομέρειες όσον αφορά στις τουρκολαγνικές αντιλήψεις ή τις αναφορές περί των Σκοπίων και της κίβδηλης «Μακεδονίας» που χρησιμοποιήσατε ως επιχείρημα επειδή ζητήσατε την απόλυση δημοσιογράφου επειδή μίλησε για τη «Βόρειο Ήπειρο» από το δημοτικό ραδιόφωνο. Εκτός από τους τεμενάδες στο κάδρο του Κεμάλ καλό θα είναι να διαβάσετε το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας. Υπεγράφη στις 17 Μαΐου 1914 και μιλά περί της «Βορείας Ηπείρου». Επίσης, αν δεν γνωρίζετε για την εθνική ελληνική μειονότητα στην Αλβανία ή στο λεγόμενο «Βορειοηπειρωτικό ζήτημα» είναι καλύτερα να σκέφτεστε, ως δημόσιο πρόσωπο, τι λέτε διότι διαφορετικά εκτίθεστε. Τουλάχιστον μιλήστε για κάτι που ξέρετε, όπως τα κρασιά, ή έστω για όσα γκρινιάζουν οι Θεσσαλονικείς, όπως η καθαριότητα, η εξυπηρέτηση των πολιτών, η απουσία του δήμου από την κοινωνία. Διαφορετικά συλλογιστείτε τον τραγικό Φιλωνίδη, ο οποίος διατύπωσε την αμίμητη φράση: «Κρείττον σιωπάν ή λαλείν μάτην»… Αν δεν είναι αντιληπτό το μήνυμα, προσφέρεται και δωρεάν μετάφραση είτε στα νέα ελληνικά, είτε στα καθομιλούμενα τουρκικά… Bu nedir Ekselansları Belediye Başkanı mesajı anladı?
Παρατηρήστε την έκπληξη του πολιτικού - ο οποίος, όπως μας είπαν όσοι τον γνωρίζουν, κάθε άλλο παρά πιστός Ορθόδοξος Χριστιανός είναι - από αυτό που έζησε κατά την προσκύνηση της θαυματουργής εικόνας Παναγία «Άξιον Εστί», στις Καρυές του Αγίου Όρους:
Αν και ήμουν ένας από αυτούς που τους συγκινούσε η ιδέα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν είμαι πια οπαδός της. Τουλάχιστον αυτής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν με εκφράζει καθόλου η Ευρωπαϊκή Ένωση και το πρόβλημα είναι πως εκφράζει κάθε μέρα όλο και λιγότερους Ευρωπαίους. Δεν ξέρω αν θα μπορούσε κάποτε η Ευρωπαϊκή Ένωση να γίνει Ευρωπαϊκή Ένωση των λαών αλλά σήμερα είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση των αγορών και των εκβιασμών. Και οι καθημερινοί εκβιασμοί δεν έχουν θέση σε μια δημοκρατία, γιατί υποθέτω πως επιθυμούμε ακόμα όλοι η Ευρωπαϊκή Ένωση να είναι δημοκρατία.
Σε όλη την Ευρώπη, ο ευρωσκεπτικισμός φουντώνει και εκφράζεται πια από ανθρώπους από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους.
Κοιτώντας την Ευρωπαϊκή Ένωση σήμερα, βλέπω εθνικισμό, ρατσισμό, νεοναζισμό, φτωχοποίηση, μεγάλους πληθυσμούς πολιτών που εξαθλιώνονται και την δημοκρατία να υποχωρεί διαρκώς.
Κάποιοι υποστηρίζουν πως δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω, πως η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί να επιστρέψει στην εποχή των εθνικών νομισμάτων, γιατί αυτό θα ήταν πισωγύρισμα.
Ο εθνικισμός, ο νεοναζισμός, η εξαθλίωση και ο ρατσισμός δεν είναι πισωγύρισμα; Τι είναι; Πρόοδος;
Όχι, είναι πισωγύρισμα. Και μάλιστα είναι ένα πισωγύρισμα όχι στην Ευρώπη πριν το ευρώ αλλά στην Ευρώπη του μεσοπολέμου. Αυτό θέλουμε;
Οι σχέσεις ανάμεσα στους λαούς της Ευρώπης τραυματίζονται καθημερινά και το μίσος κατά του γερμανικού λαού –εξαιτίας των επιλογών και της αλαζονείας της γερμανικής κυβέρνησης για την οποία, όμως, έχουν ευθύνες και οι Γερμανοί πολίτες- αρχίζει να θεριεύει.
Στη ζωή κάνουμε και λάθη. Καλό είναι να τα παραδεχόμαστε, να μαθαίνουμε από αυτά και να συνεχίζουμε.
Το ευρώ αποδεικνύεται ένα τεράστιο λάθος. Και θα πρέπει να το παραδεχτούμε. Θα μας φανεί χρήσιμο.
Προφανώς, υπήρχαν άλλες διεργασίες που θα έπρεπε να γίνουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση πριν την νομισματική ένωση.
Δεν έγιναν. Και το ευρώ δεν μπόρεσε να καλύψει την απουσία τους.
Πριν η ζημιά για την Ευρώπη γίνει ανεπανόρθωτη και ακυρωθεί ακόμα και η ιδέα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ας επιστρέψουν οι ευρωπαϊκές χώρες στα εθνικά τους νομίσματα.
Να γίνουν δημοψηφίσματα σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και οι πολίτες –χωρίς εκβιασμούς- να αποφασίσουν. Δημοκρατικά.
Στη συνέχεια, οι Ευρωπαίοι ηγέτες να καθίσουν γύρω από ένα τραπέζι, να συζητήσουν ισότιμα και πολιτισμένα, και να αποδεχτούν τις επιλογές των λαών της Ευρώπης.
Αφού γίνουν αυτά, ας πιάσουμε την όμορφη ιδέα της Ευρωπαϊκής Ένωσης από την αρχή.
Ανεξάρτητα από την έκβαση τον κυπριακού δράματος, το Βερολίνο θα πληρώσει βαρύτατο τίμημα για την αλαζονεία τον, παρασύροντας την Ευρωζώνη με τη μορφή που γνωρίζουμε σε διάλυση
Στις 21 Μαρτίου ενώ η Μέρκελ έβγαζε καπνούς απ' το "ΟΧΙ" της κυπριακής βουλής, η Βελγική L'Echo, κάτω απ' τον τίτλο "Σε αναζήτηση των υπευθύνων" έριχνε ευθύνη για τη νέα απροσδόκητη κρίση της Ευρωζώνης όχι στη Λευκωσία αλλά στο Βερολίνο.
Η σύνταξη της έγκυρης εφημερίδας δεν δίστασε μάλιστα να παρομοιάσει το γερμανικό σχέδιο προμελετημένης οικονομικής καταστροφής της νήσου με τον τούρκικο "Αττίλα". Από κει και το απόσπασμα: "Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι η Κύπρος που αντιπροσωπεύει μόλις το 0,3% της Ευρωζώνης θα αναστάτωνε τόσο την Ευρώπη και πρωτεύουσες όπως η Μόσχα και το Λονδίνο;
Οι κάτοικοι του νησιού θα θυμούνται πάντα δυο ημερομηνίες: το Σάββατο 20 Ιουλίου 1974 όταν ο τούρκικος στρατός εισέβαλε στο βόρειο τμήμα του νησιού, διχοτομώντας το σε ελληνική και τούρκικη ζώνη. Και εκείνο το άλλο Σάββατο, στις 16 Μαρτίου 2013, όταν αποφασίστηκε η δέσμευση και ο ακρωτηριασμός των καταθέσεων, ακόμη και των μικρών καταθετών.(...)
Η αμφιβολία φωλιάζει πλέον στο νου πολλών: η Ευρώπη, σε περίπτωση σοβαρών δυσκολιών οποιασδήποτε χώρας, έχει πλέον μισάνοιχτη την πόρτα για την υποχρεωτική φορολόγησητων καταθέσεων».
Στο ίδιο μήκος κύματος ήταν το κύριο άρθρο της έγκυρης Le Soir, υπό τον ευθύβολο τίτλο «Η αμέλεια είναι ευρωπαϊκή». Αντιγράφουμε: «Η κυπριακή κρίση είναι τραγική, πρώτα για τους κατοίκους της νήσου, αλλά βαθύτερα λόγω απαξίωσης των ευρωπαϊκών αρχών. Θα ήταν βολικό να ρίξουμε την ευθύνη στους Κύπριους ηγέτες, χαρακτηρίζοντας τους -όπως κάνουν οι Βρυξέλλες- ανίκανους να υλοποιήσουν τις αποφάσεις του Eurogroup. Λάθος! Εκείνες που έσφαλαν ήταν οι ευρωπαϊκές Αρχές που επικύρωσαν ομόφωνα αυτό το σχέδιο, το οποίο υπονομεύει την εμπιστοσύνη στην Ευρωζώνη και στην ικανότητα των Ευρωπαίων ηγετών να σεβαστούν το λόγο τους. Όταν οι υπουργοί Οικονομικών (δηλαδή η Γερμανία) επιβάλλουν με τόσο αμείλικτο τρόπο οδυνηρές αποφάσεις στις "ένοχες" χώρες, θα όφειλαν πρωτίστως να αναλάβουν την ευθύνη των δικών τους λαθών. Ο κίνδυνος που απειλεί την Ευρώπη δεν είναι νομισματικός. Είναι η πλήρης έλλειψη διακυβέρνησης».
Μανιασμένο θηρίο...
Ακόμη και κάθε άλλο παρά φιλελληνικοί ή φιλοκυπριακοί κύκλοι πάγωσαν μπροστά στην εικόνα μιας Γερμανίας-μανιασμένου θηρίου, που δεν διστάζει να προκαλέσει οποιεσδήποτε καταστροφές στους γείτονες του, προκειμένου να εξοντώσει το μικρό κουνούπι που το ενόχλησε. Η Ευρωζώνη δεν μοιάζει με κοινότητα αλληλεγγύης, αλλά με «θάλαμο βασανιστηρίων του κυρίου Σόιμπλε» είχε γράψει, με αφορμή το ελληνικό δράμα, ο αρθρογράφος των Financial Times Βόλφγκανγκ Μινχάου. Με την απόφαση για την Κύπρο «η Ευρωζώνη επιστρέφει στις παλιές της συνήθειες», σχολίαζε αυτή τη φορά η σύνταξη της βρετανικής εφημερίδας, προσθέτοντας: «Αντιμέτωποι με ένα κράτος που πνίγεται, αντί να πετάξουν σωσίβιο, οι ηγέτες προτίμησαν να του δέσουν μια πέτρα στο λαιμό». Όσο για την επίσης βρετανική Daily Mail, είχε το θάρρος να ονοματίσει στον πηχυαίο πρωτοσέλιδο τίτλο της το κατ' ευφημισμόν «σχέδιο διάσωσης» που επέβαλαν οι Γερμανοί στο Eurogroup όπως πραγματικά του άξιζε: «Αυτό λέγεται ληστεία τραπεζών»!
Με την απόφαση του Eurogroup, εντελώς ανεξάρτητα από το «ΟΧΙ» της κυπριακής Βουλής, οι Γερμανοί είχαν ήδη ανατινάξει το τραπεζικό σύστημα της Κύπρου, ακυρώνοντας το ρόλο της ως διεθνούς χρηματοπιστωτικού κέντρου και ωθώντας τη στην κοιλάδα των δακρύων μιας βαθιάς, μακρόχρονης ύφεσης.
Σε δεύτερο χρόνο θα έρθει η προσπάθεια του Βερολίνου να βάλει χέρι στους κυπριακούς υδρογονάνθρακες και, πολύ φοβόμαστε, ένα νέο Σχέδιο Ανάν, το οποίο θα συνοδεύεται από το δέλεαρ της ανάπτυξης της τουριστικής βιομηχανίας, που υποτίθεται ότι θα απαλύνει κάπως το βίαιο ακρωτηριασμό των λαϊκών εισοδημάτων. Ακόμη κι αν πετύχει στο ακέραιο, όμως, αυτούς τους στόχους της, η Γερμανία θα πληρώσει βαρύ τίμημα για την αλαζονεία της, παρασύροντας για άλλη μια φορά ολόκληρη την Ευρώπη.
Αλλάζει ο χάρτης
Η κρίση χρέους που πλήττει εδώ και πέντε χρόνια την ευρωπαϊκή περιφέρεια, με τελευταίο αδύναμο κρίκο την Κύπρο, έχει ήδη αλλάξει δραματικά το γεωπολιτικό χάρτη της Ευρώπης. Επί μισό αιώνα, στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, η Γηραιά Ήπειρος ήταν διαιρεμένη σε μια Δυτική Ευρώπη, υποτελή της Αμερικής, και σε μια Ανατολική Ευρώπη, υποτελή της Σοβιετικής Ένωσης. Στη θέση αυτής της «κάθετης» διαχωριστικής γραμμής αναδύεται σήμερα μια «οριζόντια», από πολλές απόψεις βαθύτερη και περισσότερο ταπεινωτική για τους αδύναμους: η διαίρεση ανάμεσα σε έναν πλούσιο και ισχυρό Βορρά, με πυρήνα τη Γερμανία, και σε ένα χειμαζόμενο Νότο, μια ζώνη μισοαποικιών, με ρόλο οικονομικής ενδοχώρας της νέας Αγίας Ρωμαϊκής Γερμανικής Αυτοκρατορίας. Κι αν μέχρι χθες υπήρχε η Γαλλία να εξισορροπεί τη γερμανική ισχύ, δρώντας σαν γέφυρα ανάμεσα στο Βορρά και το Νότο, σήμερα αυτή η ιστορική και υπερήφανη χώρα μετατρέπεται ολοένα και περισσότερο σε «ελάσσονα εταίρο» της Γερμανίας, όπως η Βρετανία, μετά την απώλεια της Αυτοκρατορίας της, αρκέστηκε στο ρόλο του ελάσσονος εταίρου της Αμερικής.
Σε αυτό το περιβάλλον, η Ευρωζώνη αποδεικνύεται όχι μηχανισμός ευημερίας, αλληλεγγύης και σύγκλισης των ευρωπαϊκών οικονομικών, αλλά απόσπασης πλεονάσματος από τους πιο φτωχούς προς όφελος των πιο πλούσιων και πρωτίστως των Γερμανών. Πρόσφατη μελέτη των οικονομολόγων Χόρχε Μπράγκα ντε Μασέντο και Ούρο Λεμπίνεν έδειξε ότι στα δώδεκα πρώτα χρόνια του ευρώ η Γερμανία συσσώρευσε πλεόνασμα 1 τρις ευρώ από τα άλλα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, από τα οποία τα 750 δις προέρχονταν από τα μέλη της Ευρωζώνης. Τα εν λόγω πλεονάσματα είναι πολύ μεγαλύτερα από οτιδήποτε προσκομίζει η Γερμανία από τις συναλλαγές της με την Κίνα και τον υπόλοιπο κόσμο. Με δυο λόγια, η ευημερία της Γερμανίας, με το σημερινό οικονομικό της μοντέλο, προϋποθέτει τη δυστυχία της περιφέρειας: ο σύγχρονος γερμανικός Μολώχ απαιτεί κι αυτός κάποιου είδους ανθρωποθυσίες.
Με αυτά τα δεδομένα, είναι κάτι περισσότερο από βέβαιο ότι θα κλιμακωθούν απότομα οι φυγόκεντρες τάσεις μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ιδιαίτερα στην Ευρωζώνη. Η Γερμανία σπέρνει τον τρόμο σήμερα, αλλά θα θερίσει τους καρπούς του μίσους αύριο. Ήδη οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η πλειοψηφία των Βρετανών θέλει να φύγει η χώρα τους από την ΕΕ και το 91% των Κυπρίων τάσσεται υπέρ της εξόδου από το ευρώ.
Στην Ελλάδα, έρευνα της Metron Analysis, που δημοσιεύτηκε από την Ελευθεροτυπία του προηγούμενου Σαββατοκύριακου, εμφανίζει το ποσοστό των πολιτών που τάσσονται εναντίον του ευρώ να έχει εκτοξευτεί στο μέχρι πρότινος αδιανόητο 45%, ενώ το 40,4% εμφανίζεται να επιθυμεί τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ενδεικτική της ταχύτατης αλλαγής των διαθέσεων είναι η πρόσφατη δήλωση ενός πολιτικού ηγέτη που προέρχεται από μια «πυρηνική» χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως η Γαλλία, και από έναν πολιτικό χώρο, τη γαλλική Αριστερά, που ουδέποτε είχε θέση εναντίον του ευρώ. Πρόκειται για τον Ζαν-Λικ Μελανσόν πρώην σοσιαλιστή και νυν ηγέτη του Αριστερού Μετώπου, ο οποίος κέρδισε στις τελευταίες προεδρικές εκλογές ποσοστό 11 %, λαμβάνοντας τέσσερα εκατομμύρια ψήφους.
Ιδού τι δήλωσε ο Μελανσόν, με αφορμή τον ωμό εκβιασμό της Κύπρου: «Η απόφαση του κεντρικού τραπεζίτη Μάριο Ντράγκι να διακόψει την παροχή ρευστότητας της Κύπρου μέχρι αυτή να συνθηκολογήσει ελήφθη μετά από κυρίαρχη απόφαση μέσω ψηφοφορίας του εθνικού της Κοινοβουλίου. Πρόκειται για απαράδεκτη, επιθετική πράξη. Δείχνει ότι το ευρώ δεν είναι μόνο μια δαπανηρή μερκελική πολυτέλεια, αλλά επίσης ένα επικίνδυνο μέσο δράσης ενάντια στην κυριαρχία ενός λαού. Πρόκειται ασφαλώς για κατάχρηση εξουσίας αλλά και για σήμα κινδύνου, το οποίο πρέπει να εισακουστεί. Η Γαλλία δεν μπορεί να συνεργήσει σε αυτή τη βία, παρά μόνο αν αποδεχτεί ότι μπορεί να ασκηθεί και εναντίον της, αναλόγως των περιστάσεων. Εάν πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα στη λαϊκή κυριαρχία και σε αυτή του ευρώ, πρέπει να επιλέξουμε το λαό. Η απόφαση του κεντρικού τραπεζίτη αποτελεί στροφή στην ιστορία της ΕΕ. Επιβάλλεται να επιλέξουμε: είτε αλλάζουμε το καθεστώς της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, έτσι ώστε να διασφαλιστεί η κυριαρχία των λαών, είτε εγκαταλείπουμε το ευρω-Μέρκελ».
Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου - "Επίκαιρα" Από tsak-giorgis
Έντονη αντιπαράθεση μεταξύ Εκκλησίας της Κύπρου και τρόικας προκάλεσε η προσφυγή στη Δικαιοσύνη από τον Αρχιεπίσκοπο, ο οποίος ζήτησε προσωρινό απαγορευτικό διάταγμα διαγραφής των μετοχών της Τράπεζας Κύπρου.
Το Ανώτατο Δικαστήριο έκανε δεκτό το αίτημα και πάγωσε μέχρι τις 5/4/2013 την διαγραφή των μετοχών. Σε αποκλειστικές του δηλώσεις, ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος είπε χαρακτηριστικά: «Μας απειλεί η τρόικα πως εάν δεν αποσύρω την προσφυγή μου στη Δικαιοσύνη για το διάταγμα, τότε θα κλείσει και τις δύο τράπεζες της Κύπρου».
Συγχρόνως ο Αρχιεπίσκοπος έχει αλλεπάλληλες συσκέψεις με στενούς του συνεργάτες, με σκοπό τις επόμενες ημέρες να παρουσιάσει σχέδιο στήριξης σε όσους έχουν πληγεί σημαντικά από την οικονομική κρίση. «Η εκκλησία θα σκύψει πάνω από πολίτες που περνούν πολύ δύσκολες ημέρες. Που βρέθηκαν χωρίς δουλειά από τη μία μέρα στην άλλη. Δεν θα αφήσουμε κανέναν να πεινάσει. Αλλά θα τους στηρίξουμε και οικονομικά ανεξάρτητα από το τι θα πράξει η κυβέρνηση» δήλωσε χαρακτηριστικά στο Real.gr o κ. Χρυσόστομος.
Σύμφωνα με πληροφορίες το επίδομα δεν θα είναι το ίδιο για όλους αλλά ανάλογα με το πόσο σοβαρά είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κάθε οικογένεια όπως και τα παιδιά που έχει το ζευγάρι. «Θα περικόψουμε από παντού για να μπορέσουμε να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας σε αυτές τις δύσκολες στιγμές που περνάει η χώρα μας. Παράλληλα θα διπλασιαστούν τα κοινωνικά παντοπωλεία, τα οποία θα προμηθεύει με τρόφιμα η εκκλησία της Κύπρου» τονίζει ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου στο Real.gr.
Παράλληλα, δεκάδες είναι οι εθελοντές και οι εθελόντριες που επιθυμούν να συμβάλουν στην προσπάθεια της εκκλησίας για την στήριξη των πολιτών της Μεγαλονήσου. Ιδιαιτέρως σημαντική είναι και οι προσπάθειες που γίνονται από τις ενορίες οι οποίες προσπαθούν να βρουν χώρους για να φιλοξενήσουν αστέγους και να τους προσφέρουν ένα πιάτο φαγητό.
Ένας στους δύο φορολογουμένους έχει πλέον ληξιπρόθεσμα χρέη στην Εφορία! Τα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών αναφορικά με τις φορολογικές εισπράξεις αποτελούν την πιο τρανή απόδειξη ότι όσο αυξάνονται οι φόροι τόσο μειώνεται και ο αριθμός των φορολογουμένων που μπορούν να τους πληρώσουν.
Από ένα σύνολο περίπου 5.500.000 φυσικών προσώπων, υπόχρεων σε φορολογική δήλωση, τα 2.548.071 εμφανίζονται (στις 31-12-2012) να έχουν ληξιπρόθεσμα χρέη στην Εφορία. Συνολικά στο τέλος του 2012 περίπου 2.500.000 φυσικά πρόσωπα και 148.500 επιχειρήσεις χρωστούσαν στο Δημόσιο 55,7 δισ. ευρώ! Τα νέα ληξιπρόθεσμα χρέη που δημιουργήθηκαν στις αρχές του έτους αγγίζουν το 1,315 δισ. ευρώ.
Η ανάλυση των στοιχείων του υπουργείου Οικονομικών δείχνει μέση ληξιπρόθεσμη οφειλή 432 ευρώ για κάθε φορολογούμενο, γεγονός που σημαίνει ότι τα απλήρωτα χρέη δεν είναι άλλα από τον φόρο εισοδήματος, το χαράτσι ή τον φόρο ακινήτων, που βομβαρδίζουν σε μηνιαία βάση τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς, κάνοντας τους φορολογουμένους να μην μπορούν να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους. Άλλωστε η συνολική κατηγοριοποίηση των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το Δημόσιο ύψους 55,7 δισ. ευρώ στο τέλος Φεβρουαρίου δείχνει ότι 2.300.000 φορολογούμενοι χρωστούν έως 3.000 ευρώ ο καθένας και συνολικά 1,1 δισ. ευρώ.
Από το συνολικό ποσό των 56,6 δισ. ευρώ, τα 9,013 δισ. ευρώ είναι παλαιά χρέη επιχειρήσεων που έχουν πτωχεύσει και φυσικών προσώπων, ενώ άλλα 3,671 δισ. ευρώ είναι παλαιές ληξιπρόθεσμες οφειλές Δημοσίων Επιχειρήσεων Κοινής Ωφέλειας, Δημοτικών Επιχειρήσεων και λοιπών φορέων του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Από το «παλιό» ληξιπρόθεσμο χρέος, δηλαδή αυτό που συσσωρεύτηκε έως το τέλος του 2012, μέσα στο πρώτο δίμηνο του έτους εισπράχθηκαν 432.000.000 ευρώ, ενώ από το «νέο» ληξιπρόθεσμο χρέος, δηλαδή αυτό που συσσωρεύτηκε από τις αρχές του έτους, εισπράχθηκαν μόλις 56.000.000 ευρώ. Οι εισπρακτικές επιδόσεις είναι κατά πολύ χαμηλότερες από τους στόχους που έχουν τεθεί στη σύνταξη του Προϋπολογισμού και του Μνημονίου. Συγκεκριμένα, αν και προβλέπεται η είσπραξη φέτος του 14% του «νέου» ληξιπρόθεσμου χρέους έως το τέλος Ιουνίου, το πρώτο δίμηνο του έτους έχει εισπραχθεί μόλις το 4,28%.
Το να πάει εκτάκτως χθες βράδυ ο Σαμαράς στο Υπουργείο Οικονομικών ήταν ένα μήνυμα «χωρίς λόγια». Η αισιοδοξία του Δεκεμβρίου του 2012 έχει εξανεμιστεί πλήρως και τη θέση της έχει πάρει ο πανικός.
Τρεις στους δέκα φορολογούμενους ή 2.548.071 φυσικά πρόσωπα είχαν στο τέλος του 2012 συσσωρευμένες ληξιπρόθεσμες οφειλές ύψους 20,4 δισ. ευρώ. Από το ποσό αυτό περίπου 10 δισ. ευρώ δημιουργήθηκαν στη διάρκεια του περασμένου έτους και στη συντριπτική τους πλειοψηφία παραμένουν ανείσπρακτα. Στα 20,4 δισ. ευρώ των φυσικών προσώπων έρχονται να προστεθούν και 35,3 δισ. ευρώ που χρωστούν 148.658 επιχειρήσεις. Τα ληξιπρόθεσμα του παρελθόντος κρίνονται στη συντριπτική τους πλειονότητα ανείσπρακτα.
Η συμμετοχή του Βρούτση στη χθεσινοβραδινή σύσκεψη δείχνει επίσης πως εκτός από τη μεγάλη απόκλιση στα έσοδα, υπάρχει μείζον ζήτημα και στα ασφαλιστικά ταμεία. Όσο σκαρφαλώνει η ανεργία σε δυσθεώρητα ποσοστά, τόσο διευρύνονται τα ελλείμματά τους από τη μη καταβολή ασφαλιστικών εισφορών.
Τα πράγματα δεν πήγαιναν, ούτως ή άλλως καθόλου καλά, ήρθε και το τσουνάμι από την Κύπρο και έδωσε ένα ακόμη μεγάλο χτύπημα. Οι ζημιές θα είναι μεγάλες και σε αυτό ευθύνεται εν πολλοίς και η επιλεκτική τακτική που ακολούθησαν οι κυπριακές τράπεζες. Οι φήμες οργιάζουν για ρωσικό χρήμα που έφυγε ακόμη και τις μέρες που ήταν κλειστές οι τράπεζες. Δεν έφυγαν όμως οι καταθέσεις του ελληνικού ομίλου Jumbo που ανέρχονται σε 58 εκατ. Ευρώ. Αν αυτό δεν είναι καταστροφή, τότε τι είναι; Οι φήμες ωστόσο εξακολουθούν να υποστηρίζουν πως ακόμη και τώρα που άνοιξαν οι κυπριακές τράπεζες υπάρχει επιλεκτική αντιμετώπιση. Έτσι, ενώ επιχειρήσεις και φυσικά πρόσωπα από την Ελλάδα περιμένουν στην «ουρά» με βάση τα πλαφόν αναλήψεων, άλλοι αποκτούν άμεση πρόσβαση στα κεφάλαιά τους. Προφανώς για την αξιοπιστία του κυπριακού τραπεζικού συστήματος δεν νοιάζεται κανείς πλέον.
Στις συνθήκες που διαμορφώνονται , «Fucked Up Beyond All Recognition» που λέει και ο Krugman, τα χρηματοδοτικά κενά για την ελληνική οικονομία όλο και μεγαλώνουν. Το μόνο βέβαιο είναι πως έρχεται τέταρτο μνημόνιο. Η προσπάθεια της κυβέρνησης πλέον δεν έχει να κάνει με το να αποτρέψει το αναπόφευκτο αλλά να μεταθέσει όσο το δυνατόν τη σχετική συζήτηση. Ο στόχος λοιπόν είναι να κλείσει όπως όπως η συμφωνία με την τρόικα που θα βρίσκεται στην Αθήνα την ερχόμενη εβδομάδα, να καταβληθεί το υπόλοιπο της δόσης του 12 που είναι στα 2,5 δις , να κάνουμε Πάσχα και μετά… έχει ο Θεός.
Με βάση τους κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς και τις αντιδράσεις που ήδη υπάρχουν στο εσωτερικό των κομμάτων της συγκυβέρνησης, είναι βέβαιο πως τέταρτο μνημόνιο από την ελληνική βουλή με τα σημερινά δεδομένα δεν περνάει και η χώρα θα πρέπει να οδηγηθεί σε εκλογές.
Καθοριστικό παράγοντα πάντως θα αποτελέσουν οι εξελίξεις στην Κύπρο. Εικόνες «αργεντινοποίησης» από το νησί θα παίξουν καταλυτικό ρόλο στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης στην Ελλάδα. Το ερώτημα είναι αν οι εικόνες της «αργεντινοποίησης» θα έρχονται από μια Κύπρο που θα είναι στην ευρωζώνη ή από μια Κύπρο που θα έχει βγει από αυτή. Στην πρώτη περίπτωση το πολιτικό πλεονέκτημα θα το έχει ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ στη δεύτερη, η πλάστιγγα θα γείρει από το φόβο στην επιλογή του τέταρτου μνημονίου.
ΥΓ: Η πρωτοβουλία του Αρχιεπισκόπου Κύπρου Χρυσόστομου να μπλοκάρει ουσιαστικά την υλοποίηση της απόφασης του Eurogroup με προσφυγή στη δικαιοσύνη, δείχνει πως μάλλον βρισκόμαστε μπροστά σε έναν νέο… Μακάριο.
«Ευρώπη ή χάος;», «Ευρώπη ή καταστροφή;», «Ευρώπη ή χρεοκοπία;». Αυτό είναι το «δίλημμα» με το οποίο μας απειλούν τρία χρόνια τώρα...
Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος
Με αφορμή τις εξελίξεις στην Κύπρο επαναφέρουν μάλιστα τους εκβιασμούς, παριστάνοντας ότι τα γεγονότα στην Κύπρο τους... δικαιώνουν! Εντούτοις, όσο και να βαφτίσεις το κρέας ψάρι, όσο και να εμφανίσεις το μαύρο άσπρο, ισχύει εκείνο ακριβώς που έλεγε ο παλιός Πρόεδρος των ΗΠΑ: «Τα γεγονότα είναι ξεροκέφαλα πράγματα...».
Τα γεγονότα, λοιπόν, σε ό,τι αφορά στη λατρεμένη από τους θιασώτες της «Ευρώπη», συγκροτούν μια πραγματικότητα που δεν είναι άλλη από το «χάος» των δεκάδων εκατομμυρίων Ευρωπαίων ανέργων και των εκατοντάδων εκατομμυρίων Ευρωπαίων φτωχών. Αυτό είναι το «χάος» που απλώνεται στην «ΕΕ των λαών» από τον Ατλαντικό και τη Μάγχη μέχρι τη Μεσόγειο και τις βόρειες θάλασσες.
Η Ευρώπη του χάους, της καταστροφής, της χρεοκοπίας και της κοινωνικής φρίκης,
το «χάος της Ευρώπης» τους - το οποίο έχουν τόσο θράσος ώστε να συνεχίζουν να μας το εμφανίζουν ως «εθνικά επιβεβλημένη και σωτήρια επιλογή» - έχει μνημόνια (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία), έχει μισο(;)μνημόνια (Ισπανία, Ιταλία), έχει «δάκρυα και αίμα» (Βρετανία) έχει απηνή λιτότητα (Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία), εσχάτως έχει και ληστρικού τύπου καταστροφές χωρών, απροσχημάτιστα γκανγκστερική επιδρομή εναντίον λαών, όπως του κυπριακού.
Σε ό,τι αφορά ειδικά στην Ελλάδα, μέσα σε αυτή την «Ευρώπη» είναι, που στο βάθρο των πρωταθλητών του ευρωενωσιακού «χάους» της αντιστοιχεί το χάλκινο μετάλλιο:
Σύμφωνα με την τελευταία έρευνα, μετά από τρία χρόνια αδιάκοπης «σωτηρίας», η Ελλάδα είναι η πιο φτωχή χώρα της ΕΕ. Μόνο δύο χώρες την ξεπερνούν σε φτώχεια: Η Ρουμανία και η Βουλγαρία, όπου ο βασικός μισθός είναι γύρω στα 150 ευρώ.
Σίγουρα, κάτι θα κάνουν οι «σωτήρες» Σαμαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης ώστε μετά την πρωτιά στην ανεργία να διεκδικήσουμε κι αυτή την πρωτιά, την πρωτιά στη φτώχεια.
Αλλωστε, τόσο στο δεύτερο, όσο και στο τρίτο μνημόνιο, περιγράφεται με σαφήνεια η πορεία διαμόρφωσης του βασικού μισθού και στην Ελλάδα κάπου εκεί γύρω, στα 200 - 300 ευρώ...
Από τη στιγμή, όμως, που οι «σωτήρες» βάλθηκαν με αφορμή την Κύπρο να επαναφέρουν τα περί «Ευρώπης ή χάους», διανθισμένα με τα απίστευτης λεβεντιάς κηρύγματα του τύπου «κάτσε Βασίλη ήσυχα να γίνεις νοικοκύρης», ας προσθέσουμε δίπλα στο δικό τους και μερικά ακόμα διλήμματα:
Δίλημμα 1ο: Ναι ή όχι στο «χάος» των παιδιών που λιποθυμούν από ασιτία στα σχολεία (στην Ελλάδα της ΕΕ);
Δίλημμα 2ο: Ναι ή όχι στο «χάος» των αλλεπάλληλων χαρατσιών και της ανελέητης φοροαρπαγής (στην Ελλάδα της ΕΕ);
Δίλημμα 3ο: Ναι ή όχι στο «χάος» της αμέτρητης ουράς των απόκληρων πίσω από τα καζάνια των συσσιτίων (στην Ελλάδα της ΕΕ);
Δίλημμα 4ο: Ναι ή όχι στο «χάος» των διαλυμένων συστημάτων Υγείας, Παιδείας και Πρόνοιας (στην Ελλάδα της ΕΕ);
Δίλημμα 5ο: Ναι ή όχι στο «χάος» των μισθών και των συντάξεων πείνας από τώρα μέχρι το... 2042 (στην Ελλάδα της ΕΕ);
Δίλημμα 6ο: Ναι ή όχι στο «χάος» των αμέτρητων αστέγων (στην Ελλάδα της ΕΕ);
Δίλημμα 7ο: Ναι ή όχι στο «χάος» των καθ' εκάστη μνημονίων (στην Ελλάδα της ΕΕ);
Δίλημμα 8ο: Ναι ή όχι στο «χάος» των «λουκέτων», από μαγαζιά μέχρι καλοριφέρ λόγω έλλειψης πετρελαίου θέρμανσης (στην Ελλάδα της ΕΕ);
Δίλημμα 9ο: Ναι ή όχι στο «χάος» των εκατομμυρίων ανέργων, των «εκ περιτροπής απασχολήσιμων», των παιδιών που μεταναστεύουν κατά χιλιάδες (από την Ελλάδα της ΕΕ);
Δίλημμα 10ο: Ναι ή όχι στο «χάος» του κεφαλαιοκρατικού ευρωαττίλα που σαρώνει την Κύπρο (με την ψήφο και της Ελλάδας της ΕΕ);
Με δυο λόγια το «δίλημμα» με το οποίο μας απειλούν είναι πλαστό και οι εκβιασμοί τους είναι σαθροί και γελοίοι, δεδομένου ότι αυτό με το οποίο μας απειλούν δεν είναι τίποτα λιγότερο, τελικά, από αυτό ακριβώς που ζούμε!
Στην πραγματικότητα, επομένως, αυτό που κρύβεται πίσω από το πλαστό δίλημμα που σερβίρουν οι δήθεν εξορκιστές του «χάους» παρέα με τα εξαπτέρυγά τους είναι ο εξής γκανγκστερικός εκβιασμός προς το λαό:
Διάλεξε, του λένε, ή θα αποδεχτείς μια ζωή που ισοδυναμεί με «φρίκη και τρόμο δίχως τέλος» ή αν αντισταθείς, αν δεν προσκυνήσεις, αν αντιδράσεις, τότε θα έχεις ένα «φρικτό και τρομακτικό τέλος»!
Ομως, αυτό δεν είναι ένα δίλημμα «ζωής ή θανάτου», αλλά ένα δίλημμα μεταξύ... «θανάτου ή θανάτου»! Είναι ένα δίλημμα στο οποίο η μόνη «ελευθερία επιλογής» που σου αφήνουν δεν είναι παρά να... διαλέξεις τη μέθοδο της θανάτωσής σου, τη μέθοδο της εξόντωσής σου, τη μέθοδο του αφανισμού σου!
Δεν είναι η πρώτη φορά στην Ιστορία που ο ελληνικός λαός έρχεται αντιμέτωπος με τους σταυροφόρους «σωτήρες» του και με τους αρχαγγέλους του «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω». Δεν βρίσκεται για πρώτη φορά ενώπιος ενωπίω με την τρομοκρατική ρομφαία του κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων, των πλαισιωμένων κάθε φορά από τις «Ιερές Συμμαχίες» των «εταίρων» και των «φίλων».
Ωστόσο, διαθέτει, πλέον, όχι μόνο βαθιά ιστορική, αλλά και σύγχρονη βιωματική εμπειρία:
Οσες φορές ο λαός δεν όρθωσε το ανάστημά του απέναντι στους τρομοκράτες και στους εκβιαστές, όσες φορές υποτάχθηκε ή «διαπραγματεύτηκε» μαζί τους, τότε εκείνο που ακολούθησε ήταν το «χάος» της απόλυτης λαϊκής χρεοκοπίας και της ανείπωτης κοινωνικής συμφοράς.
Η Ελλάδα υποφέρει, η Κύπρος στενάζει, η Πορτογαλία ζορίζεται, Ισπανία είναι έτοιμη για «μέτρα» και η Ιταλία βολοδέρνει ανάμεσα σε γρύλλους και γερόντια. Ολόκληρος ο Ευρωπαϊκός Νότος (και ίσως σύντομα και η Γαλλία μαζί του) μοιάζει να έχει πληγεί από μια επιδημία οικονομικής δυσπραγίας. Η ύφεση αυτή, μπορεί για την κάθε χώρα χωριστά να οφείλεται σε άλλο αίτιο και να παρουσιάζει άλλα κλινικά συμπτώματα, αλλά η εικόνα ενός ασθενούς και οικονομικά ασθμαίνοντος Νότου είναι ενιαία και πολύ καθαρή.
Καθώς ο καιρός περνά δραστικές οικονομικές απαντήσεις δεν έχουν εμφανιστεί στο τραπέζι. Αποσπασματικά μέτρα και κατά περίπτωση θεραπείες (πολλές τοξικές όπως στην χώρα μας), δεν είναι δυνατόν να θεωρηθούν σοβαρές απαντήσεις στο θεμελιώδες οικονομικό πρόβλημα της ευρωζώνης, που όσο περνά ο καιρός αποδεικνύεται πως είναι δομικό και αφορά τόσο τον τρόπο σύστασης και λειτουργίας της, όσο και την έλλειψη κεντρικών θεσμών ελέγχου της νομισματικής πολιτικής της. Η ένταξη τόσο διαφορετικών οικονομιών (από κάθε άποψη) σε ένα σκληρό νομισματικό περιβάλλον, με συνθήκες ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων και αγαθών και χωρίς θεσμικές πρόνοιες για κεντρικό νομισματικό έλεγχο και διορθώσεις, οδήγησαν άλλες χώρες (τον Βορρά) να επωφελούνται και άλλες χώρες (τον Νότο) να βιώνουν βαθιά οικονομική δυσπραγία.
Στον βαθμό που είναι φανερό πια, πως δεν υπάρχουν οικονομικά μέτρα που να μπορούν να αναχαιτίσουν αυτόν τον οικονομικό κατήφορο (την ύφεση δηλαδή, στην οποία αρχίζουν να εισέρχονται και ισχυρές μέχρι πρότινος οικονομίες του Βορρά), όλοι σχεδόν οι σοβαροί οικονομικοί και πολιτικοί αναλυτές εκφράζουν την άποψη πως η λύση του προβλήματος θα είναι ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Στην χώρα μας, αυτό έχουμε αρχίσει να το ακούμε από πολύ καιρό και μοιάζει η κοινωνία να το ενστερνίζεται. Κατά βάθος όμως, λίγοι αντιλαμβάνονται ακριβώς για τι πράγμα μιλάμε όταν λέμε για ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΛΥΣΗ του οικονομικού προβλήματος του Νότου της Ευρωζώνης. Η πολιτική λύση, έχει όνομα: το όνομά της είναι ΔΙΑΛΥΣΗ της Ευρωζώνης ή ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ (ΟΜΟΣΠΟΔΟΠΟΙΗΣΗ;) της Ευρωζώνης. Δυοίν θάτερον.
Η κοινή πορεία με το «σκληρό» ευρώ, από την μια των «μαλακών» οικονομιών του Νότου που έχουν ανάγκη από νομισματική «ευελιξία» για να προοδεύσουν οικονομικά και από την άλλη των «βιομηχανικών – σκληρών» οικονομιών του Βορρά που «ανθούν» οικονομικά μέσα στο σκληρό και ανελαστικό νόμισμα, δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί χωρίς τις απαραίτητες «διορθώσεις». Και αυτές οι διορθώσεις δεν είναι άλλες από μεταβίβαση πόρων από τις επωφελούμενες οικονομίες προς εκείνες που ασφυκτιούν λόγω ακριβώς αυτής της «σκληρής» νομισματικής ένωσης. Η εξισορρόπηση δηλαδή των ανισοτήτων, όπως ακριβώς θα συνέβαινε εντός μιας ομόσπονδης Δημοκρατίας (λ.χ. η Δ. Γερμανία ή οι ΗΠΑ). Δεν μπορώ να φανταστώ αλλιώς την μεταβίβαση κεφαλαίων από τους ισχυρούς προς τους πιο αδύνατους εντός της Ευρωζώνης, χωρίς κάποιου είδους κεντρικό οικονομικό έλεγχο. Χωρίς δηλαδή θεσμούς όπως μια «αληθινή» Κεντρική Τράπεζα, χωρίς κεντρικό οικονομικό διευθυντήριο και χωρίς συμφωνία των μετεχόντων εθνικών κρατών σε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα οικονομικής διαχείρισης των δημόσιων οικονομικών που θα ελέγχονταν συνεχώς ως προς την τήρησή του από τα ίδια τα εθνικά κράτη, μέσω αδιάβλητων ελεγκτικών διαδικασιών που θα μπορούσαν να έχουν ακόμη και την μορφή συνταγματικών προνοιών.
Όσοι συνέλληνες είναι «ευρωπαϊστές», θέλουν την χώρα εντός της ζώνης του ευρώ και πιστεύουν στην ευρωπαϊκή ιδέα, πρέπει να αναρωτηθούν αν είναι έτοιμοι και για μια τέτοια πορεία στο άμεσο μέλλον. Δυστυχώς ή ευτυχώς, αν δεχτούμε ότι η λύση της κρίσης θα είναι πολιτική, δεν έχουμε την πολυτέλεια να υπονοούμε κάτι διαφορετικό από αυτό. Στο μέλλον λοιπόν, όποιος ομνύει στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας εντός της ευρωζώνης, οφείλει να δεχτεί ότι είναι ανοικτός σε κάποιου βαθμού πολιτική ένωση των εθνικών κρατών που την απαρτίζουν. Όποιος το αποκλείει κάτι τέτοιο, απλώς είναι οπαδός του εθνικού νομίσματος και αρνείται να το παραδεχτεί.
Αν δούμε το πράγμα γενικότερα, επειδή ο χρόνος μέχρι τις γερμανικές εκλογές είναι πολύς και επικίνδυνος, έχω την άποψη πως η συμμαχία των χωρών του Νότου θα πρέπει να συμπηχθεί τάχιστα, όχι για να επιχειρήσει το (θνησιγενές κατά τη γνώμη μου) άλμα προς την δημιουργία του «ευρώ του νότου» αλλά για να ασκήσει πιέσεις προς τους «πλούσιους» του Βορρά (λέγε με Γερμανία) προς την κατεύθυνση της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης. Με εναλλακτική λύση, την συναινετική διάλυση της Ευρωζώνης και την επιστροφή όλων των κρατών συντονισμένα σε εθνικό νόμισμα. Έτσι, οι βόρειοι θα έλθουν γρηγορότερα προ των ευθυνών τους και η πολιτική λύση θα επισπευστεί, επ' ωφελεία των χωρών του νότου που κάθε μέρα που περνά βυθίζονται περισσότερο στην ύφεση και την οικονομική δυσπραγία.
Φρονώ, πως είναι συμφέρον για την Ελλάδα και την Κύπρο να συμμετέχουν σε μια τέτοιου είδους Ευρωπαϊκή Ένωση, όχι μονάχα για λόγους οικονομικούς αλλά κυρίως, για λόγους εθνικούς, γεωπολιτικούς και ιστορικής συνέχειας. Σε έναν καινούριο, σκληρό και ανελέητο κόσμο που διακρίνω να μορφοποιείται, η πορεία μικρών, αδύναμων και ασύντακτων κρατών πιστεύω πως θα ενέχει άπειρους οικονομικούς, εθνικούς και ιστορικούς κινδύνους. Στην δική μας δε γειτονιά, μπορεί να αποδειχτεί και μοιραία. Δεν θα κουραστώ ποτέ να το γράφω: στην δεδομένη στιγμή, η θέση της χώρας είναι με τους ευρωπαίους εταίρους και όσο γίνεται πιο μακριά από «ξανθά γένη», Κινέζους, Ινδούς, Βραζιλιάνους, Βενεζοελάνους και άλλα εξωτικά πτηνά.
Έντονες αντιδράσεις της Ιρακινής κυβέρνησης για την συνεχιζόμενη βοήθεια τους Ισλαμιστές της Συρίας: "Την ώρα που αφήνετε την Τουρκία και τις χώρες το Κόλπου να αποσταθεροποιούν την Συρία, βάζετε βόμβα στο Ιράκ!"
Επιτακτικη πλέον είναι η ανάγκη για ειρηνική λύση στην Συρία, καθώς εάν επικρατήσουν οι ισλαμιστές εισβολείς, ολόκληρη η περιοχή θα μετατραπεί σε κόλαση.
Εντύπωση προκαλεί ότι ακόμα και η Washington Post ομολογεί σε άρθρο της ότι οι Σουνίτικες φυλές του Ιράκ συντάσσονται με τους Ισλαμιστές και αρχίζουν τα χτυπήματα σε Ιρακινό έδαφος. Εάν επικρατήσουν στην Συρία, ολόκληρη η περιοχή θα αποσταθεροποιηθεί.
Αυτό έρχεται να συμπληρώσει τις πρόσφατες αποκαλύψεις των ΝΥΤ που εξέθεταν Τουρκία και Κατάρ, περιγράφοντας το πως αυτές οι δύο χώρες εξοπλίζουν ακραίες ισλαμιστικές ομάδες στην Συρία οι οποίες με την σειρά τους προβαίνουν σε θηριωδίες κατά του άμαχου πληθυσμού με πρόσχημα "την αντίθεση τους στο καθεστώς Άσαντ".
Αυτή την στιγμή υπάρχουν σκέψεις στην Ιρακινή κυβέρνηση ακόμα και για ενεργό εμπλοκή – ενίσχυση του Άσαντ τουλάχιστον όσον αφορά τα Βόρεια σύνορα της χώρας. Οι Κούρδοι του Βορείου Ιράκ ήδη αποτρέπουν τις επιχειρήσεις των ισλαμιστών με δικές τους δυνάμεις.
Έγραψα ήδη τη διαπίστωσή μου που φιλοξενήθηκε σε πολλά αγαπητά ελληνικά blogs ότι «δυστυχώς έχει τρύπα το… δίχτυ!» αναφερόμενος στο "δίχτυ προστασίας" ως σύμβολο αλληλεγγύης ανάμεσα στους Λαούς και τα Έθνη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Με όσα ζούνε εδώ και 2 εβδομάδες οι Κύπριοι, και όσα βιώνουμε εδώ και μερικά χρόνια οι Έλληνες, οι Ιρλανδοί, οι Πορτογάλοι, οι Ισπανοί και το περιμένουν οι Ιταλοί (ενώ σειρά παίρνουν νεότερα μέλη της Ένωσης όπως η Σλοβενία) σκέφθηκα ότι αξίζει να θυμηθούμε τις έννοιες της Ενότητας, Αλληλεγγύης και Αρμονίας.
Αυτές τις έννοιες υποτίθεται ότι πρεσβεύει η Ευρωπαϊκή Ένωση!...
Τα παιδιά μας διδάσκονται ότι η ευρωπαϊκή σημαία είναι το σύμβολο όχι μόνο της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και της ενότητας και της ταυτότητας της Ευρώπης κατά μια ευρύτερη έννοια.
Η ευρωπαϊκή σημαία δημιουργήθηκε το 1955 και την υιοθέτησε για δική του χρήση το Συμβούλιο της Ευρώπης το οποίο, ως γνωστόν, υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και προωθεί τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό.
Η ευρωπαϊκή σημαία αποτελείται από 12 χρυσά αστέρια σε κύκλο πάνω σε μπλε φόντο.
Βέβαια μέχρι στιγμής ο Νότος, με τον γαλανό ουρανό σε αντίθεση με το Βορρά της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τον γκρίζο ουρανό, υποφέρει…
Τα αστέρια συμβολίζουν τα ιδανικά της ενότητας, της αλληλεγγύης και της αρμονίας μεταξύ των λαών της Ευρώπης.
Ο αριθμός των αστεριών δεν έχει να κάνει με τον αριθμό των χωρών μελών, αλλά ο κύκλος που σχηματίζουν είναι το σύμβολο της ενότητας.
Στα χρόνια που ακολούθησαν το Συμβούλιο της Ευρώπης ενθάρρυνε τα αναδυόμενα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα να υιοθετήσουν τη σημαία.
Το 1983, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε τη σημαία και το 1985, αυτή υιοθετήθηκε από όλους τους ηγέτες της ΕΕ ως επίσημο έμβλημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (την τότε Ένωση Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων).
Μήπως κάποιος Ηγέτης από τις χώρες όπου υπάρχει Τρόικα που ήρθε με αφορμή την Οικονομική τους κατάρρευση για να εμποδιστεί η ΠΤΩΧΕΥΣΗ θα πρέπει να υπενθυμίσει στους ΔΥΝΑΤΟΥΣ της Ε.Ε. πράγματα απλά όπως τις 'παρεξηγημένες' έννοιες ΕΝΟΤΗΤΑ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΑΡΜΟΝΙΑ;
«Οι μάζες πιο εύκολα πιστεύουν ένα μεγάλο ψέμα παρά ένα μικρό». Με αυτή την αρχή θρυλείται ότι «εκπαίδευσε» ο ίδιος ο Αδόλφος Χίτλερ τον Πάουλ Γιόζεφ Γκαίμπελς ως επικεφαλής της προπαγάνδας των ναζί. Μια αρχή που τηρείται ευλαβικά έως τις μέρες μας και αξιοποιείται από τους σημερινούς επιγόνους των δύο... σπουδαίων αυτών ανδρών.
Οι καταθέτες, λοιπόν, σύμφωνα με τη σημερινή γερμανική προπαγάνδα, χάνουν τις καταθέσεις τους για να μην πληρώσουν για τις τράπεζες οι φορολογούμενοι. Άλλωστε οι καταθέτες δεν είναι μια «ιερή αγελάδα». Είναι απλώς επενδυτές, οι οποίοι, καταθέτοντας τα λεφτά τους στις τράπεζες τζογάρουν (συγγνώμη: «επενδύουν») και όχι μόνο ενδέχεται, αλλά και είναι δίκαιο να χάσουν.
Προφανώς οι καταθέτες δεν είναι καν φορολογούμενοι, μια και, σύμφωνα με την επίσημη προπαγάνδα, διαχωρίζονται απ' αυτούς.
Αυτός ο διαχωρισμός αποτυπώνεται πλήρως στο «επιχείρημα» ότι η Κύπρος είναι ένα απέραντο πλυντήριο μαύρου χρήματος. Όπως ακριβώς οι Έλληνες, οι Πορτογάλοι, οι Ιταλοί και οι όποιοι άλλοι, σήμερα ή αύριο, είναι όλοι διεφθαρμένοι, κρατικοδίαιτοι και... «συντεχνίες».
Εξ άλλου τα χρεωμένα κράτη είναι εξ ορισμού διεφθαρμένα, όπως και οι λαοί που τα συγκροτούν, συνεπώς πρέπει συλλήβδην να τιμωρηθούν ώστε να επανέλθουν στον ενάρετο γερμανικό οικονομικό «δρόμο».
Κατά τον ίδιο τρόπο οι λαοί των χρεοκοπημένων χωρών και οι ίδιες οι χώρες είναι οι «άφρονες» που δανείστηκαν «χωρίς μέτρο» και τώρα πρέπει να πληρώσουν αδρά με το ίδιο το αίμα τους, την υπόσταση, την ελευθερία και την εθνική ανεξαρτησία τους, ώστε να διασώσουν τους «σώφρονες» τραπεζίτες, οι οποίοι ωστόσο δάνειζαν αφειδώς και χωρίς μέτρο χώρες και ιδιώτες που ήταν εξ αρχής γνωστό ότι αδυνατούσαν σε βάθος χρόνου να αποπληρώσουν τα δάνειά τους.
Παραδόξως, λοιπόν, ενώ οι δανειολήπτες είναι κοινοί απατεώνες που εκμεταλλεύθηκαν τις εύπιστες αθώες τράπεζες και άρα σήμερα πρέπει να πληρώσουν από την άδεια τσέπη τους για να τις καλύψουν τις ζημιές, δεν ισχύει το ίδιο για τους μετόχους και διαχειριστές των ευαγών πιστωτικών ιδρυμάτων, παρότι η δική τους διαχείριση τις τίναξε στον αέρα.
Ενώ λοιπόν οι «επενδύτριες» τράπεζες προφυλάσσονται ως κόρη οφθαλμού – και μαζί τους οι διαχειριστές και μέτοχοί τους –, παρά την άφρονα και ληστρική διαχείρισή τους, τα τεράστια ρίσκα και τις μη διαχειρίσιμες φούσκες που οι ίδιες δημιούργησαν, οι καταχρηστικά χαρακτηριζόμενοι «επενδυτές» καταθέτες πληρώνουν καταναγκαστικά με ζεστό χρήμα, χρεοκοπώντας οι ίδιοι και απαλλάσσοντας τους τραπεζίτες από τις δικές τους υποχρεώσεις.
Όλη αυτή η παραδοξολογία ωστόσο δεν είναι ένα παιχνίδι με τις λέξεις, αλλά μια απλή, συνοπτική και εύγλωττη αποκωδικοποίηση του δόγματος με το οποίο η Γερμανία διαχειρίζεται την κρίση του ευρώ και της ευρωζώνης.
Επειδή όμως η παραδοξολογία αυτού του είδους μετά βίας συγκαλύπτει τη γερμανική σκοπιμότητα για καταλήστευση όλου του ευρωπαϊκού και εισαγόμενου στην Ευρώπη πλούτου, παραγόμενου και επενδυόμενου, πραγματικού και εικονικού, το μόνο που μένει είναι η απλή, σαφής, όσο και χυδαία απόπειρα δικαιολόγησης μιας πρωτοφανούς ληστείας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, η οποία συνοδεύεται από ομαδικές δολοφονίες κρατών, οικονομιών και λαών.
Το γερμανικό δόγμα διαχείρισης της κρίσης δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας απίστευτος οικονομικός ολοκληρωτισμός, ο οποίος συνοδεύεται από πολιτική κατοχή των καταληστευόμενων χωρών.
Και όλα αυτά συμβαίνουν καλυπτόμενα πίσω από μια ψευδο-ηθική ρητορεία, την οποία εκπέμπει μια χώρα η οποία μπορεί, όπως λέει και ο τέως πρόεδρος του Eurogroup Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, να αντιμετωπίζει συλλήβδην π.χ. τους Κυπρίους σαν κοινούς γκάνγκστερ, αλλά η ίδια διαπρέπει και στο μαύρο χρήμα και στη διαφθορά.
Άλλωστε ο ίδιος ο Οργανισμός για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (ΟΟΣΑ) υπολογίζει σε 43-57 δισ. ευρώ (δηλαδή τουλάχιστον σε δυόμισι και τρεις φορές το κυπριακό ΑΕΠ) το μαύρο χρήμα που ξεπλένεται ετησίως στη Γερμανία.
Ο ίδιος οργανισμός υπολογίζει περίπου σε 500 δισ. ευρώ (2,5 ελληνικά και 25 με 30 κυπριακά ΑΕΠ!!!) το σύνολο της «σκιώδους οικονομίας» (του πλήρως αφορολόγητου τζίρου) που δημιουργείται στη Γερμανία.
Συμπληρωματικά να επισημάνουμε την – όπως την καταγράφει η «Ημερησία» τον Νοέμβριο του 2011 – επί 30 χρόνια «ειδική σχέση» της Deutsche Bank με την πανίσχυρη οικογένεια Ταΐμπ της Μαλαισίας, η οποία «ξεπλένει» συστηματικά μαύρο χρήμα και ελέγχει απολύτως την κυβέρνηση του πολυπληθέστερου κρατιδίου της Μαλαισίας.
Τέλος, σύμφωνα με το ίδιο δημοσίευμα, «ακόμη και το υπουργείο Εσωτερικών των ΗΠΑ – που, για ευνόητους λόγους, δίνει μεγάλη σημασία στην αντιμετώπιση της διακίνησης μαύρου χρήματος, καθώς θεωρεί ότι συνδέεται άμεσα με τη διεθνή τρομοκρατία – στις εκθέσεις του χαρακτηρίζει τη Γερμανία "χώρα με εξέχουσα σημασία στο ξέπλυμα μαύρου χρήματος" και θεωρεί ότι το Βερολίνο δεν έχει εκπονήσει καμία ολοκληρωμένη στρατηγική σε αυτό το μέτωπο».
Όμως η χυδαιότητα αυτή, δηλαδή οι ένοχοι και οι πειρατές της ευρωπαϊκής οικονομίας να εγκαλούν, να καταδικάζουν και να τιμωρούν «εξωδίκως» ολόκληρη την Ευρώπη και τους ευρωπαϊκούς λαούς σε καταστροφή με ψευδο-ηθικά επιχειρήματα, δεν είναι τακτική μόνο της Γερμανίας και των συνενόχων της (Κομισιόν, ΕΚΤ και ΔΝΤ), οι οποίοι συγκροτούν τις απανταχού τρόικες.
Η ίδια ακριβώς χυδαιότητα διατρέχει από την αρχή μέχρι το τέλος την κυνική «επιχειρηματολογία» των εγχώριων Κουίσλινγκ (αυτούς που το «Ποντίκι» έχει καθιερώσει να αποκαλούνται «Ρουφιάνοι της τρόικας»). Κάθε φορά που τους ακούτε ή τους διαβάζετε, μπορείτε απλώς να θυμάστε ποιους υπερασπίζονται και ποιων τα συμφέροντα πρακτορεύουν...
Σε αυτό το άρθρο του Spiegel αποτυπώνεται η γερμανική οπτική για τον χειρισμό της κυπριακής κρίσης και τα αποτελέσματά του στην εικόνα της Γερμανίας στην Ευρώπη. Το νηφάλιο περιοδικό μοιάζει να θεωρεί ότι η Γερμανία, η ανάμειξη της οποίας στην κρίση συνίσταται στο να διασώζει ξανά και πάλι τους αποτυχημένους πτωχεύοντες, είναι μοιραίο –ως η πιο ισχυρή οικονομία της Ευρώπης- να αντιμετωπίζεται με εχθρότητα από όσους αδυνατούν να αντιληφθούν πως το μόνο της μέλημα είναι η σωτηρία των κρατών, η σταθερότητα της Ευρωζώνης, το καλό της Ευρώπης… Σημειώνουμε ότι το Spiegel κλίνει σαφώς προς το SPD και θεωρείται αντιπολιτευόμενο μέσο – για όσους θεωρούν ότι οι υποψήφιοι στις γερμανικές εκλογές προσφέρουν διαφορετικές εναλλακτικές για τον χειρισμό της Ευρωκρίσης.
Σωτήρης Μητραλέξης
Η Κύπρος διασώθηκε, η Γερμανία επιβλήθηκε – αλλά με ποιό τίμημα; Σε πολλά κράτη της Ευρώπης μεγαλώνει η οργή για τους Επιτρόπους της Λιτότητας από το Βερολίνο. Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει και πολλά ενάντια στην εικόνα του Μπαμπούλα με την οποία ταυτίζεται η Γερμανία…
Οι μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια είναι τεράστιοι, η φωνή βραχνή. Η εξάντληση είναι φανερή στον Wolfgang Schäuble, όταν εξήγησε τη Δευτέρα στο ομοσπονδιακό υπουργείο οικονομικών το καινούριο σχέδιο διάσωσης για την Κύπρο. Το τέλος της δραματικής νύχτας διαπραγματεύσεων στις Βρυξέλλες ήρθε μόλις μερικές ώρες νωρίτερα, και ένας δημοσιογράφος θέλει να ξέρει αν αυτή είναι μια «απόλυτη γερμανική νίκη», 'a total german victory' όπως σημείωσε και ένας ανταποκριτής.
Μια απόλυτη γερμανική νίκη – ο υπουργός οικονομικών μισοκλείνει ακατανόητα τα μάτια. Μιλάει για έμπιστη συνεργασία αμοιβαίου σεβασμού. Ο Κύπριος ομόλογός του Μιχάλης Σαρρής τον ευχαρίστησε στο τέλος, τονίζει ο Schäuble. «Η Ευρώπη είναι αλληλέγγυα, θα παραμένει αλληλέγγυα».
Όλοι ευτυχισμένοι και ευχαριστημένοι λοιπόν, η Κύπρος σώθηκε, η Ευρώπη παραμένει κραταιή; Ο Schäuble γνωρίζει προσωπικά ότι αυτή είναι η μισή αλήθεια. Πράγματι ο αγώνας επιβίωσης για το νησί-κράτος άφησε στην Ευρωζώνη βαθιές πληγές.
Το τίμημα της διάσωσης είναι υψηλό: Η Γερμανία στέκεται πάλι εκεί σαν το μπαμπούλα. Έτσι ήταν στην Ιρλανδία, στην Πορτογαλία, την Ισπανία και την Ελλάδα, και έτσι είναι τώρα στην Κύπρο. Ο πολιορκούμενος λαός είναι οργισμένος με την καγκελάριο Angela Merkel και τον επικεφαλής διαπραγματεύσεων Schäuble, υφίσταται μίσος γι' αυτούς, επειδή, δήθεν παρακινούμενοι από τευτονικές φαντασιώσεις παντοδυναμίας, θα επέβαλαν την λιτότητά τους σε όλη την Ευρώπη – χωρίς να λάβουν υπόψιν τις απώλειες. Ο Βρετανός ιστορικός Brendan Simms μίλησε πρόσφατα στην εβδομαδιαία εφημερίδα «New Statesman» για ένα κύμα «γερμανοφοβίας» στην Ευρώπη.
«Προκαταλήψεις εδώ και καιρό ξεπερασμένες»
Προς τα έξω η Merkel και ο Schäuble υπομένουν τον αντιγερμανικό τόνο. Ωστόσο τα συναισθήματα δυσαρέσκειας δεν αφήνουν εντελώς αδιάφορη την ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Ο υπουργός εξωτερικών Guido Westerwelle (FDP) εκφράζει τη λύπη του στο SPIEGEL, ότι οι κυπριακές διαπραγματεύσεις συνοδεύονταν «από κάποιους υψηλούς και διαπεραστικούς, ενίοτε άδικους και επιζήμιους τόνους». Ξεκαθαρίζει: «Εμείς οι Ευρωπαίοι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε όλοι στην ίδια βάρκα και μόνο ενωμένοι μπορούμε να ξεπεράσουμε την κρίση χρέους. Όλοι όσοι φέρουν ευθύνη στην Ευρώπη και για την Ευρώπη, οφείλουν για αυτό το λόγο να φέρονται με σεβασμό και δίκαια ο ένας στον άλλο και σίγουρα να μην ξαναζωντανεύουν μακράν ξεπερασμένες αντιλήψεις».
Ο Westerwelle δεν εννοεί με αυτό μόνο κάποιους, που κάνουν σαματά εναντίον της Γερμανίας και προχωρούν πάντα σε ναζιστικές συγκρίσεις ενεργοποιώντας παλιά αντανακλαστικά. Όπως οι διαδηλωτές, που σηκώνουν πλακάτ στους δρόμους στης Λευκωσίας, στα οποία η Angela Merkel δυσφημείται ως Ναζί. Ή ο Ισπανός καθηγητής οικονομικών, που παρομοιάζει την καγκελάριο με τον Αδόλφο Χίτλερ στην εφημερίδα «El País». Το άρθρο αυτό έχει αφαιρεθεί έκτοτε από την ιστοσελίδα της εφημερίδας.
Όχι, και η ίδια η Γερμανία φέρει συγκεκριμένη ευθύνη. Επειδή η κορυφογραμμή για μια αρμονική συνύπαρξη είναι στενή, ειδικά όταν πρόκειται για μικρές χώρες. Αυτό έπρεπε να το μάθει ο υπουργός οικονομικών Schäuble κατά τη διάρκεια της κυπριακής οικονομικής κρίσης. Όταν επέκρινε δημόσια το «επιχειρηματικό μοντέλο» της Κύπρου – εννοώντας το φουσκωμένο τραπεζικό τομέα -, ο υπουργός εξωτερικών του Λουξεμβούργου Jean Asselborn σήκωσε προτρεπτικά το δάχτυλο. Το Βερολίνο, τόνισε, θα έπρεπε να προσέχει, να μην πληγώνει τα άλλα κράτη. Άλλωστε κανένας δεν κατήγγειλε τη Γερμανία εξαιτίας της υπεραναλογίας βιομηχανιών αυτοκινήτων ή διεθνούς εμπορίου όπλων.
Ο Schäuble αισθάνεται ότι δεν τον εικονίζουν σωστά
Ο Asselborn ξέρει το παιχνίδι, είναι καιρό στο κουρμπέτι. Αντίθετα ο υπουργός οικονομικών της Μάλτας Edward Scicluna είναι νέος στην υπηρεσία – και η πρώτη συνάντησή του με το γερμανό υπουργό εξωτερικών του άφησε μια μόνιμη εντύπωση. Τη νύχτα των διαπραγματεύσεων για το πρώτο πακέτο διάσωσης για την Κύπρο ο Scicluna κάθισε δίπλα στο Schäuble, απέναντί τους ο Κύπριος Σαρρής. Στην «Times of Malta» ο Scicluna έγραψε πως ο Σαρρής μετά από σχεδόν δεκάωρη επεξεργασία δέχτηκε, σωματικά και πνευματικά εξαντλημένος και με «το πιστόλι στον κρόταφο», τους όρους του Schäuble.
Αυτή δεν είναι μια όμορφη εικόνα για τις διαδικασίες διαπραγματεύσεων των Γερμανών. Ο Schäuble πρόσθεσε τη Δευτέρα μόνο ότι αισθάνεται πως «κάποιες φορές τον περιγράφουν σαν τρελλό». Αλλά και ο 70χρονος υποθέτει μάλλον, ότι κάποια πράγματα θα μπορούσαν να έχουν εξελιχθεί καλύτερα σε αυτό το δράμα. Στην εντύπωση ότι η Γερμανία πρότεινε να να συνεισφέρουν τον οβολό τους και οι μικροί αποταμιευτές έπρεπε το Βερολίνο να αντιτεθεί όχι μόνο γρηγορώτερα, αλλά και πιο δραστικά. Δεν έπρεπε να επιτραπεί ένα αποτέλεσμα με τόσο θανατηφόρες συνέπειες στο πεδίο της επικοινωνίας.
Αν άλλαξε κάτι στην εικόνα των Γερμανών στην Κύπρο; Θα μπορούσαν και να είναι καλύτερα τα πράγματα απ' ό,τι συνέβη αυτό το σαββατοκύριακο. Αν η φήμη της μπορεί να βελτιωθεί; Μάλλον όχι. Στην επιφάνεια μπορεί πάντα να αλλάξει κάτι, όμως ως η πλέον ισχυρή οικονομία της Ευρώπης η Γερμανία δεν μπορεί παρά να παραμένει στο προσκήνιο όταν πρόκειται για την επανασταθεροποίηση της Οικονομικής Ένωσης. Και επειδή αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς επίπονες μεταρρυθμίσεις, η Merkel και ο Schäuble θα βρίσκονται πάντα στο στόχαστρο, ως αυτοί, εξαιτίας των οποίων ο κόσμος υποφέρει από αυτές τις μεταρρυθμίσεις.
Αυτό που μένει στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση είναι η ελπίδα ότι το σχέδιο διάσωσης της Κύπρου θα καρποφορήσει και ότι γρήγορα πάλι θα ηρεμήσει η κατάσταση στην Ευρωζώνη. Μέχρι να χρειαστεί να σωθεί ο επόμενος υποψήφιος προς πτώχευση. Τότε οι Γερμανοί σίγουρα θα αποτελέσουν πάλι αντικείμενο κριτικής.
Κάποτε η Ευρωπαϊκή Ενωση είχε κράτη-μέλη. Δεν ήταν ποτέ τα κράτη-μέλη της, αλλά τουλάχιστον αποτελείτο από κράτη-μέλη.
Στη συνέχεια η Ευρωπαϊκή Ενωση έκανε ένα βήμα μπροστά και χίλια πίσω: έγινε το Διευθυντήριότης (Γαλλία, Αγγλία, Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία) - άτυπο Διευθυντήριο, αλλά αυτό διηύθυνε τα πράγματα, διότι οι ενωσιακοί θεσμοί, πλην των Συνόδων Κορυφής και της (σοβιετικού τύπου) γραφειοκρατίας, ήταν απλώς μπουρδίτσες.
Στησυνέχεια η Ενωση έκανε ακόμα ένα (νεοφιλελεύθερο) βήμα μπροστά και δέκα χιλιάδες βήματα πίσω (προς την κοινωνική αναλγησία) κι έγινε ΓαλλογερμανικόςΑξων.
Μετ'ουπολύ η Γαλλία (Σαρκοζί, Ολάντ) πήγε για τυρί και στον θρόνο της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Εθνους απέμεινε μόνη η φύρερφονφράουΜέρκελ.
Βεβαίως, τα όρια της νέας Αγίας (Καλβινιστικής, Καθολικής και πολιτικώς ορθής) Γερμανικής Αυτοκρατορίας είναι κατά πολύ ευρύτερα της παλαιότερης Αγίας (επίσης) Ρωμαϊκής τοιαύτης, του Α' Ράιχ, του Β' Ράιχ - εις ό,τι δε αφορά το Γ' Ράιχ, υπολείπεται μόνον κατά τα ρωσικά εδάφη, δυο-τρεις γενοκτονίες και τα ευαγή ιδρύματα καταναγκαστικής εργασίας.
Εγινε λοιπόν η Ευρώπη Γερμανική; - όχι ακόμα, αλλά ο αγώνας για ένα Δ' Ράιχ συνεχίζεται. Αλλωστε, η υπόθεση ενός Δ' Ράιχ δεν είναι μόνον γερμανική. Οπως τα ΒάφενΕςΕς έδειξαν στο παρελθόν με τις Μεραρχίες των ΕυρωπαίωνΕθελοντών (Γάλλων, Βέλγων, Ισπανών, Ουκρανών, Κροατών, Ολλανδών, Λιθουανοεσθονολεττονών, Βοσνίων, Σλοβένων κι άλλων) η υπόθεση αυτή συγκινεί μέγαμέρος της ευρωπαϊκής άρχουσας τάξης κι όχι μόνον τη γερμανική.
Η συγκίνηση των κηνσόρων τουΝόμου (του κέρδους) καιτηςΤάξης (για να βγαίνει) βρίσκεται στο γεγονός ότι η Γερμανία έχει ένα καλόπροηγούμενο (και ως Ράιχ και ως Ο.Δ.Γ.) στην εμπέδωση (κατ' αρχήν εναντίον του λαού της) της ΝέαςΤάξης σε όποια της μορφή, πολεμική, ψυχροπολεμική, παγκοσμιοποιημένη. Με έναν λόγο, όταν η ευρωπαϊκή αστική τάξη (η οποία, ως γνωστόν, δεν έχει εθνικούς φραγμούς) ποντάρει, (δηλαδή, επενδύει, ληστεύει, συσσωρεύει, πολιτεύεται) ο καλύτεροςπαίχτης είναι η Γερμανία. Το πιο σίγουροόχημα. Πάντσερ-μερσέντες!
Τι έχει να φοβηθεί σήμερα η Γερμανία προκειμένου να παίξει παιχνίδι μόνη της (δηλαδή δημιουργώντας συμμάχους, όπως παλιότερα το Γ' Ράιχ είχε την Ιταλία, την Ουγγαρία, την Ισπανία, τη Ρουμανοβουλγαρία, τη Φινλανδία, ή χώρες-δορυφόρους, χώρες μισές [όπως η Γαλλία του Βισύ], χώρες-προτεκτοράτα); Τι έχει ναφοβηθείσήμεραη Γερμανία; Τη Βρετανία; Οχι! Το «νησί» λείπει απ' την Ευρώπη για δουλειές (και στον φαντασιακό του κόσμο -ότι κυβερνάει ακόμα τα κύματα μέσω των ΗΠΑ- και στον πραγματικό του κόσμο - την πιο κολασμένη ταξική κοινωνία της Ευρώπης). Μήπως η Γερμανία φοβάται κάποια άλλη χώρα; Μήπως τηΓαλλία; Σας παρακαλώ! Η Λεγεώνα των Ξένων έχει ξεπέσει να φυλάει κάτι τύπους σαν τον Μπερεζόφσκυ, ενώ κάτι τύποι σαν τον Ολάντ είναι ικανοί μόνον να νοικιάζουν φρεγάτες σε κάτι χώρες όπως το Μαυροβούνιο ή η Ελλάδα.
Μήπως,λοιπόν,η Γερμανίαφοβάται την Κύπρο ή τη Μάλτα, το Λουξεμβούργο ή την Πορτογαλία; - δεν θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά. Μήπως πάλι η χώρα της Ζήμενςφοβάται το αγγλοσαξωνικό προγεφύρωμα στη Γηραιά Ηπειρο, την Ολλανδία, ή μήπως χάνει τον ύπνο της από τις έριδες των Βαλώνων με τους Φλαμανδούς;
Τι φοβάται η Γερμανία; Τον φόβο της Ισπανίας απέναντί της; τον Μπέπε Γκρίλο κι όλες τις άλλες καρικατούρες που δημιούργησε (και) η κατάρρευση της Αριστεράς στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες;
Ποιο είναι το αντίπαλο δέος της Γερμανίας; οι επωφελέστατες σχέσεις που έχει με την Τουρκία; Οι σχέσεις αμοιβαίας εξάρτησης με τη Μόσχα; Οι αγωγοί, τα καύσιμα, η ενέργεια, οι υποδομές, τα ύδατα; - τι απ' αυτά σε πανευρωπαϊκή κλίμακα μπορεί να ξεφύγει (ίσως κάποια σήμερα, αλλά κανένα αύριο) απ' το μακρύ χέρι της Γερμανίας; Ενα χέρι οπλισμένο με τράπεζες, κεφάλαια, επιρροή, ένα χέρι ικανό να στραγγαλίζει, να εκμαυλίζει, να εξαγοράζει, να φιμώνει, να ρίχνει σφαλιάρες.
Μόνον manumilitari υστερεί ακόμα η Γερμανία, αλλά γιατί να υστερεί σε αυτό και στο εγγύς μέλλον; Και πάντως, αυτή η υστέρηση δείχνει να μην τρομάζει αυτήν τη χώρα, τουλάχιστον όχι για την ώρα, όχι όσον οι τόκοι αποδίδουν περισσότερο από τα τανκς, όχι όσον τα ανδρείκελα που τοποθετούνται ή δουλεύουν για τους Γερμανούς σε κάθε χώρα είναι ξεφτέρια στα «ναι» και τα «γιαβόλ», έκπαλαι συνηθισμένα στα «γιες».
Αλλά, αν ουδέν φοβάται η Γερμανία, εκείνο που κυρίως δεν φοβάται είναι η ιστορία της, το παρελθόν της.
Τούτο δε είναι το πιο φρικτό. Κι αλίμονο στους Γερμανούς και σε μας, αν ζήσουμε ξανά αυτό το παρελθόν. Διότι όποιος δεν μαθαίνει απ' τα λάθη του είναι καταδικασμένος να τα επαναλάβει.
Κι αν είναι λάθος της Γερμανίας να μη φοβάται το παρελθόν της, είναι και δικό μας λάθος, όλων των Ευρωπαίων, να μην το φοβόμαστε ούτε εμείς.
Η σημερινή Γερμανία απολαμβάνει τη σχετική χειραφέτησή της απ' τις Η.Π.Α. Οσον οι τελευταίες θα 'ναι απασχολημένες με άλλα εγκλήματα αλλού στην υδρόγειο, η Γερμανία θα χειραφετείται και θα ετοιμάζεται για έναν κόσμο που αλλάζει τη μεταπολεμική του δομή με ταχύτητα γεωμετρικής προόδου.
Ηδη Κίνα και Βραζιλία συμφώνησαν οι ανταλλαγές μεταξύ τους να γίνονται σε δικό τους νόμισμα, κάνοντας έτσι ένα βήμα έξω από τη ζώνη του δολαρίου. (Ας θυμηθούμε ότι, για την εξαγγελία και μόνον ενός τέτοιου βήματος, έγινε η εισβολή στο Ιράκ.)
Τέλος, ας σημειώσουμε και το εξής: οι προβλέψεις ολίγων μεν, αλλά προβλέψεις, ότι η Γερμανία μπαίνει εκ νέου στον πειρασμό να πάρει τον δρόμοτου κακού, αφορίζονταν επί μακρόν κι αποδίδονταν σε αριστερούς ή υπερβολικά καχύποπτους, όταν δεν στιγματίζονταν ως κολλημένοι, γραφικοί και αντιευρωπαίοι. Αν η Γερμανία κατάφερε μέσα σε δέκα χρόνια να τους επιβεβαιώσει με τον πιο δραματικό τρόπο, τι είναι δυνατόν να καταφέρει τα επόμενα δέκα;
Αν κάτι δεν αλλάξει στην Ευρώπη, τα καθημερινά «Βερντέν» των οικογενειών μέσα στην «οικονομική φρίκη» της ανεργίας, των αυτοκτονιών και της απελπισίας θα λάβουν τη μορφή γενοκτονίας κατά του στοιχειωδώς ανθρώπινουτρόπου ζωής των λαών, των εργαζομένων. Ηδη στη χώρα μας η εργατική δύναμη πωλείται στα δουλοπάζαρα για πέντε κατοστάρικα τον μήνα και πάει για τρία.
Το παρήγορον είναι ότι πλέον η κριτική στη Γερμανία, ως κράτος-όχημα επιβολής παντού ενός ακόμα πιο απάνθρωπου καπιταλισμού, διευρύνεται. Και διευρύνεται γρήγορα. Και εις βάθος. Και εις πλάτος. Σήμερα, όχι μόνον αριστεροί, αλλά πολιτικοί και πολίτες απ' όλο το δημοκρατικό φάσμα βλέπουν τι γίνεται και αντιδρούν.
Κι αυτό είναι κάτι που μάλλον πρέπει να φοβηθεί η Γερμανία - κι όσοι τη βάζουν μπροστά! Την οργή των λαών...
Η Ρωσία επικρίνοντας έμμεσα τις πτήσεις αμερικανικών στρατηγικών βομβαρδιστικών στη Νότια Κορέα μετά τις απειλές της Πιονγκγιάνγκ, ανακοίνωσε την Παρασκευή ότι η αυξημένη στρατιωτική δραστηριότητα κοντά στη Βόρεια Κορέα οδηγεί σε φαύλο κύκλο, ο οποίος είναι πιθανό να οδηγήσει εκτός ελέγχου την κατάσταση.
Ο ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ τόνισε ότι και η Βόρεια Κορέα πρέπει να ρίξει τους τόνους και κάλεσε "όλες τις πλευρές να μην κάνουν επίδειξη στρατιωτικής ισχύος" και ν' αποφύγουν τον κίνδυνο μιας πολεμικής απάντησης.
"Ανησυχούμε ότι μαζί με την επαρκή, συλλογική αντίδραση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, αναλαμβάνεται μονομερής δράση γύρω από τη Βόρεια Κορέα, η οποία αυξάνει τη στρατιωτική δραστηριότητα", δήλωσε ο ρώσος υπουργός.
"Η κατάσταση μπορεί απλά να ξεφύγει από τον έλεγχο", τόνισε ο Λαβρόφ.
Η Βόρεια Κορέα έθεσε σε ετοιμότητα τους πυραύλους της για επιθέσεις εναντίον αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων στη Νότια Κορέα και τον Ειρηνικό, μετά τις πτήσεις δυο αμερικανικών βομβαρδιστικών B-2 πάνω από την κορεατική χερσόνησο ύστερα από μπαράζ απειλών από τη Βόρεια Κορέα.
Η Ρωσία υποστήριξε τις νέες κυρώσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ κατά της Βόρειας Κορέας, τον Μάρτιο, ωστόσο η Μόσχα επέκρινε ενέργειες εκτός του Συμβουλίου Ασφαλείας, συμπεριλαμβανομένων των κοινών στρατιωτικών ασκήσεων ΗΠΑ και Νότιας Κορέας.
Ο πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ εκτίμησε απόψε ότι "η παραμονή στη λιτότητα, καταδικάζει την Ευρώπη σε έκρηξη", και ενθαρρύνει την άνοδο των λαϊκιστικών κινημάτων.
"Έχω αυτή την υποχρέωση να πω στους ευρωπαίους ηγέτες: σήμερα η παράταση της λιτότητας, δημιουργεί τον κίνδυνο να μην επιτυγχάνεται η μείωση των ελλειμμάτων και η βεβαιότητα ότι θα έχουμε αντιδημοφιλείς κυβερνήσεις τις οποίες οι λαϊκιστές θα καταπιούν την κατάλληλη στιγμή", τόνισε ο Ολάντ στη συνέντευξή του στην κρατική τηλεόραση France 2.
"Το ότι οι ευρωπαϊκές χώρες οφείλουν να είναι αυστηρές, το καταλαβαίνω απόλυτα, το να παραμένουν όμως στη λιτότητα, όχι, είναι σαν να καταδικάζουμε την Ευρώπη σε έκρηξη", σημείωσε.
"Δεν θα κάνω μια πολιτική που οδηγεί την Ευρώπη στη λιτότητα", υποσχέθηκε ο αρχηγός του κράτους, προσθέτοντας: "Δεν θέλω η Ευρώπη να είναι ένα αναμορφωτήριο".
Ερωτηθείς σχετικά με τις γάλλο-γερμανικές σχέσεις, έκανε λόγο για "μια φιλική ένταση", πρόσθεσε όμως ότι το Παρίσι και το Βερολίνο έχουν "μια υποχρέωση και οι δυο, για να προχωρήσει μπροστά η Ευρώπη".
Επιβεβαίωσε επίσης ότι η Γαλλία δεν θα επιτύχει το στόχο της μείωσης του δημοσιονομικού της ελλείμματος στο 3% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος το 2013, όπως είχε δεσμευτεί στους Ευρωπαίους εταίρους της.
"Δεν θα πετύχουμε το 3%, διότι αν πιέσουμε τους ρυθμούς θα αναιρέσουμε την ελπίδα μιας επιστροφής στην ανάπτυξη", τόνισε.
Έτσι, σύμφωνα με ανακοίνωση της υπό εκκαθάρισης Αγροτικής Τράπεζας η εταιρεία Donskoy Tabak JSC συμφερόντων του επιχειρηματία Ιβάν Σαββίδη είναι ο νέος ιδιοκτήτης της ΣΕΚΑΠ.
Η εταιρεία ανακηρύχθηκε προτιμητέος υποψήφιος στο πλαίσιο της διαγωνιστικής διαδικασίας για το 50,36% της ΣΕΚΑΠ.
Ήταν μία αναμενόμενη κατάληξη, καθώς ο κ. Σαββίδης είχε αποκτήσει σημαντικό προβάδισμα στο διαγωνισμό αφού είχε έρθει σε συμφωνία με το δεύτερο μεγαλύτερο μέτοχο της εταιρείας, τη Συνεταιριστική Ενωση Καπνοπαραγωγών Ελλάδος (ΣΕΚΕ) για να του μεταβιβαστεί το 34,18% των μετοχών της ΣΕΚΑΠ.
Η ΣΕΚΕ είχε πει «ναι» στη μεταβίβαση καθώς ο κ. Σαββίδης είχε εγγυηθεί στο σύνολό τους τις θέσεις εργασίας της ΣΕΚΑΠ (περίπου 250 άτομα) και είχε συμφωνήσει να αγοράζει για τα επόμενα τρία χρόνια ελληνικά καπνά τα οποία θα εξάγονται στη Ρωσία στην Donskoy Tabak JSC.
Κάποιοι θα έχουν αρχίσει να κλαίνε, αφού δεν τους "κάθισε" να αγοραστεί η ΣΕΚΑΠ από "τούρκους επιχειρηματίες". Ενδεχομένως θα επιχειρηθεί μία ύστατη προσπάθεια "εκφοβισμού" του κ. Σαββίδη, προκειμένου να απομακρυνθεί από την ΣΕΚΑΠ. Όμως, εκείνοι που επιθυμούσαν την εξαγορά της Συνεταιριστικής Καπνοβιομηχανίας από τους Τούρκους, ίσως θα πρέπει να προετοιμάζονται για την οριστική απομάκρυνσή τους από την ΣΕΚΑΠ.Σύμφωνα με πληροφορίες μας, ο κ. Σαββίδης έχει ήδη ενημερωθεί για την απαραίτητη απομάκρυνση συγκεκριμένων (εργαζομένων και πολιτικών) από την ΣΕΚΑΠ.
Να σημειώσουμε πως έχουν υπάρξει και Έλληνες ιδιώτες επιχειρηματίες οι οποίοι είχαν παγώσει το ενδιαφέρον τους για εμπορία των τσιγάρων της ΣΕΚΑΠ σε χώρες εκτός Ευρώπης και είναι πάρα πολύ πιθανό να επανεκδηλώσουν το ενδιαφέρον τους προς τη νέα διοίκηση της ΣΕΚΑΠ και να συντελέσουν στην αύξηση της παραγωγής (κέρδος στην ΣΕΚΑΠ) αλλά και στην καλυτέρευση της Ελληνικής Οικονομίας (μέσω φόρων).
Στην ελευθερία διακίνησης αγαθών, διακίνησης υπηρεσιών, διακίνησης κεφαλαίων και στην ελευθερία διακίνησης ανθρώπων.
Τα γεγονότα με την Κύπρο περιορίζουν την κίνηση κεφαλαίων. Αυτή την έννοια έχει η πρακτική στο πάγωμα και στη δήμευση των καταθέσεων. Πχ. οι επιχειρήσεις δεν θα μπορούν να εξυπηρετήσουν δάνεια, να κάνουν πληρωμές κλπ. Όλα αυτά είναι αναμενόμενα.
Ήδη οι ανασφάλιστοι καταθέτες, οι μέτοχοι τραπεζών, και οι ομολογιούχοι έχουν "εξοντωθεί" ή θα εξοντωθούν σύντομα. Θα έρθει και η σειρά των κάτω των 100 χιλιάδων ευρώ. Ο Προκρούστης έχει πλήρως αφυπνιστεί.
Η Κύπρος καταστράφηκε από τους "ἑταἰρους" για 10 δις ευρώ!!
Ο περιορισμός στην κίνηση κεφαλαίων θα περιορίσει και θα στραγγαλίσει την διακίνηση αγαθών και υπηρεσιών, όπως επίσης και την διακίνηση ανθρώπων.
Επομένως, η κατ' ευφημισμόν «διάσωση» της Κύπρου θα είναι ουσιαστικά αργός θάνατος, -και με συνεχώς διογκούμενο και επομένως ανεξυπηρετίσιμο χρέος με προβλεπόμενη ύφεση 20% μέχρι το 2017- ο οποίος μάλλον είναι προτιμότερος από την κυβερνώσα ελίτ παρά ο «ξαφνικός» θάνατος από πτώχευση αλλά δίχως αυξανόμενο χρέος, που τώρα «αποφεύχθηκε».
Αυτό θα οφείλεται στην δημιουργία ενός ιδιόμορφου Κυπριακού «ευρώ» το οποίο δεν (θα) μπορεί να «φύγει» από το νησί για τους πιο πάνω λόγους. Ουσιαστικά θα είναι τοπικό νόμισμα. Πρωτότυπο για την Ευρώπη των λαών και των κρατών όπου όλοι θεωρούνται ισότιμοι (αλλά δεν έιναι ίσοι βεβαίως-βεβαίως). Θα έχουμε 2 ευρώ: αυτό της ηπειρωτικής Ευρώπης και το Κυπριακό, «ελέω» Γερμανίας.
Τα αποτελέσματα;
1) Το Κυπριακό ευρώ θα έχει μικρότερη αξία. Έτσι ο φαύλος κύκλος της ύφεσης σε συνδιασμό με την αδυναμία αντιμετώπισης των ελλειμάτων θα φέρει, τι άλλο; μέτρα τα οποία θα φέρουν περισσότερη ύφεση η οποία θα φέρει νέα μέτρα (μας θυμίζει κάτι η ανοησία αυτή;) για την «ανάκαμψη» και ούτω καθ' εξής μέχρεις τελικής πτώσεως.
2) Η Κύπρος πρακτικά δεν (θα) είναι μέλος της ΕΖ πια. Αυτό εννοούν οι αξιολογικοί οίκοι.
Τι μπορεί να επισυμβεί;
Οι Κύπριοι θα προσπαθήσουν να συναλλαχθούν και με άλλα νομίσματα. Δεν ήταν τυχαία η θλιβερή προτροπή του Μπαγίς για υιοθέτηση της λίρας, ή των Ρώσσων για συμμετοχή στην Ασιατική ομάδα. Πιθανή η επιστροφή στην Λίρα αλλά μέχρι τότε δεν αποκλείεται να χρησιμοποιηθεί και η Αγγλική λίρα ή και το δολλάριο.
Συνέπεια; Η χρήση μόνο ρευστού για όλες τις συναλλαγές.
Ανάπτυξη της μαύρης αγοράς χρήματος.
Μάλλον κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος από την απόσυρση καταθέσεων. Με μηδενική εμπιστοσύνη αφού πρακτικά θα μπορούν να «βαζουν χέρι» στις καταθέσεις όποτε θέλουν η κατάθεση χρημάτων σε τράπεα θα ισοδυναμεί με ληστεία.
Αν θα θέλετε να πάτε διακοπές στην Κύπρο θα πρέπει να έχετε μια βαλίτσα με ευρώ, "καλά" ευρώ, όχι Κυπριακά, διότι αυτά θα είναι και δυσεύρετα και "ἀμαρτωλά".
Τι απ' όλα αυτἀ θα συμβεί; Κανείς δεν ξέρει αλλά ένα είναι βέβαιο: Οι πιθανότητες το σχοινί με το οποίο κρεμάστηκε η Κύπρος να ξαναχρησιμοποιηθεί είναι αυξημένες για κάθε χώρα την οποία η προτεσταντική Γερμανία θεωρεί "κακιά" και "ἁμαρτωλή".
Σε τελική ανάλυση, επειδή "ουδέν κακόν αμιγές καλού", η όλη ιστορία με την Κύπρο μάς έμαθε μερικά πολύ σημαντικά πράγματα. Για την ακρίβεια, μας θύμισε μερικά πράγματα που, έτσι κι αλλοιώς, οφείλαμε να τα έχουμε κατά νου αλλά φοβάμαι ότι τα είχαμε ξεχάσει.Έτσι, λοιπόν, μάθαμε ή ξαναθυμηθήκαμε με οδυνηρό τρόπο ότι:
(α) Η αστική "δημοκρατία" δεν έχει αδιέξοδα. Το Γιούρογκρουπ ζητάει από την κυπριακή κυβέρνηση να επιβάλει… χαράτσι στις καταθέσεις σε ποσοστό 6,6%-9,9%. Η κυπριακή βουλή συνέρχεται και καταψηφίζει το μέτρο, το οποίο δεν αποσπά ούτε μία θετική ψήφο. Αδιέξοδο; Ε, όχι δα! Υπάρχουν αδιέξοδα στην "δημοκρατία"; Αφού η βουλή είπε όχι στο 9,9%, ρίχνουμε στο κεφάλι των κυπρίων ένα 40% μαζί με μπόλικη σάλτσα (π.χ. διάλυση μιας τράπεζας κλπ) δίχως να την ρωτήσουμε. Μη ξεχνάμε ότι ούτε η δική μας βουλή ρωτήθηκε όταν οι ηγέτες μας καλούσαν την τρόικα πριν τρία χρόνια.
(β) Το ταμιευτήριο συνιστά επένδυση. Αυτό δεν το είχαμε ακούσει μέχρι τώρα αλλά για όλα υπάρχει η πρώτη φορά. Ποιός το φανταζόταν ότι η κυρά-Κούλα η καθαρίστρια, η οποία συνηθίζει να μη καταναλώνει ολόκληρο τον μισθό της κάθε μήνα, είναι επενδύτρια; Κι αφού είναι επενδύτρια, είναι λογικό να επωμίζεται και ρίσκα. Στην εποχή τής παγκοσμιοποίησης και της αποχαλίνωσης του καπιταλισμού, δεν επιτρέπεται να υπάρχουν εγγυημένες επενδύσεις. Έχει δίκιο η Κομμισσιόν και κακώς δεν το είχαμε αντιληφθεί ως τώρα.
(γ) Όλα τα ζώα είναι ίσα αλλά μερικά είναι πιο ίσα από τα άλλα. Καιρός να ξαναθυμηθούμε την διάσημη οργουελική ρήση. Το λέω επειδή μερικοί-μερικοί τσίνισαν με τα μέτρα που πάρθηκαν για τις κυπριακές τράπεζες και έσπευσαν να παρατηρήσουν ότι και οι τράπεζες του Λουξεμβούργου ή της Μάλτας κάνουν τα ίδια και χειρότερα. Μάγκες, άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας. Όχι κι η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες, έτσι; Τί θα το κάνουμε εδώ, δηλαδή; Σάλα-τραπεζαρία, ένα;
(δ) Κρείττον το σιγάν. Ή αλλοιώς, η σιωπή είναι χρυσός (για να θυμηθούμε και τους αρχαίους ημών προγόνους, μετά τον Όργουελ). Αυτό έχει ως αποδέκτες τους προπέτες τού ΣυΡιζΑ, οι οποίοι την έχουν πατήσει κατ' επανάληψη αλλά μυαλό δεν έχουν βάλει. Την ώρα που εμείς, στηριζόμενοι στην απλή λογική, εκτιμούσαμε ότι το πρώτο μέτρο (εκείνο που απέρριψε η κυπριακή βουλή) δεν βόλευε το κεφάλαιο και στοιχηματίζαμε ότι θα έρχονταν πολύ χειρότερα, η αξιωματική αντιπολίτευση πανηγύριζε για την στάση των κυπρίων και καλούσε την δική μας κυβέρνηση να διδαχτεί από την στάση αυτή. Φυσικά, ο ΣυΡιζΑ εκτέθηκε καραμπινάτα από τις εξελίξεις. Αλλά μήπως ήταν η πρώτη φορά; Οι πανηγυρισμοί για την εκλογή Ολάντ στην Γαλλία δεν ξεχνιούνται, όπως δεν ξεχνιούνται και οι θέσεις του κόμματος για το περιβόητο "σχέδιο Ανάν", για την οικονομική πολιτική τού Ομπάμα κλπ κλπ κλπ
(ε) Τα περί επαναδιαπραγματευσης του μνημονίου ή απαγκίστρωσης απ' αυτό, είναι φούμαρα. Οι εξελίξεις στην Κύπρο το αποδεικνύουν περίτρανα. Το κεφάλαιο δεν ορρωδεί προ ουδενός. Είναι αμείλικτο και δεν διαπραγματεύεται τα συμφέροντά του. Όσο η κρίση του βαθαίνει, τόσο θα συσσωρεύει δεινά για τους λαούς. Συνεπώς, τα λογής-λογής μνημόνια δεν συζητιούνται και δεν εξωραΐζονται. Καταργούνται μονομερώς.
(στ) Η "Ε.Ε. των μονοπωλίων" δεν μπορεί ποτέ να γίνει "Ε.Ε. των λαών". Φυσική συνέχεια του προηγουμένου. Το μαγαζί φτιάχτηκε από το κεφάλαιο και για το κεφάλαιο. Συνεπώς, δεν διαθέτει κάτι που θα μπορούσε να ενδιαφέρει τους λαούς. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι σούπερ-μάρκετ για να μπαίνει ο καθένας και να βρίσκει κάτι που να τον αφορά. Είναι κλειστό κλαμπ για λίγα και εκλεκτά μέλη.
Τούτες τις τελευταίες δέκα ημέρες, λυπάμαι -εκτός από τους κυπρίους- τους υπερασπιστές τού ευρώ και της παραμονής μας πάση θυσία στην ευρωζώνη. Για πρώτη φορά έπαθαν μουγγαμάρα, οι δόλιοι. Βέβαια, κάτι προσπαθούν να ψελλίσουν (ότι π.χ. η Κύπρος θα πάθει χειρότερα αν βγει από το ευρώ) αλλά ό,τι κι αν λένε είναι τόσο ρηχό ώστε προκαλούν τον οίκτο. Και το χειρότερο γι' αυτούς είναι ότι δεν έχουν να αντιτάξουν τίποτε σ' εκείνους που, πριν δέκα χρόνια ακριβώς, υποστήριζαν ότι η είσοδος της Κύπρου στην Ε.Ε. θα ήταν καταστροφική.
Για μας, για όλους εμάς που δεν ανήκουμε στο "κλαμπ των ολίγων", το συμπέρασμα είναι απλό και διάφανο: το οικοδόμημα που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση είναι σάπιο και καμμία αλλαγή διαχειριστού δεν μπορεί να το βελτιώσει ή να το σώσει. Πρέπει να το γκρεμίσουμε. Όσο γρηγορώτερα, τόσο καλύτερα.
Εντελώς απομονωμένη έχει βρεθεί η Κύπρος σε διεθνές επίπεδο μετά την εσκεμμένη υπονόμευση από τον Πρόεδρο Νίκο Αναστασιάδη των σχέσεών της με τη Ρωσία μέσω της αρπαγής 10 (!) ή και περισσότερων δισεκατομμυρίων ευρώ από τις καταθέσεις Ρώσων στις κυπριακές τράπεζες. Στην ειδική περίπτωση μάλιστα της Κύπρου, οι ΗΠΑ υποστηρίζουν ένθερμα την καταστροφική για την οικονομία του νησιού πολιτική της κατάσχεσης τμήματος των καταθέσεων που επέβαλε το Βερολίνο με τη σύμφωνη γνώμη του Κύπριου Προέδρου στο νησί.
Αν και η αμερικανική πολιτική γενικά στοχεύει στη διακριτική υπονόμευση της γερμανικής ηγεμονίας και του ευρώ, στην Κύπρο η Ουάσιγκτον έχει ακόμη μεγαλύτερο συμφέρον από το Βερολίνο να τιναχτούν στον αέρα οι σχέσεις της Λευκωσίας με τη Μόσχα. Οι Αμερικανοί αδιαφορούν παντελώς για την κατάσταση της οικονομίας ή των τραπεζών της Κύπρου. Δεν θα ήθελαν όμως κατά κανέναν τρόπο να έβλεπαν την κυπριακή κυβέρνηση να στρέφεται προς τη Ρωσία για να λύσει τα τραπεζικά της προβλήματα και η Μόσχα να ανταποκρίνεται στην έκκληση για βοήθεια της Λευκωσίας. Κάτι τέτοιο θα ενοχλούσε πολύ την Ουάσιγκτον.
Οχι για οικονομικούς λόγους, αλλά για πολύ σοβαρότερους γεωπολιτικούς. Η εξήγηση είναι απλή. Αν το Κρεμλίνο διέσωζε το κυπριακό τραπεζικό σύστημα και την ίδια την οικονομία της Κυπριακής Δημοκρατίας από τη γερμανική «πανούκλα» του μνημονίου, λογικό είναι να ζητούσε ως αντάλλαγμα τη συμμετοχή ρωσικών ενεργειακών εταιρειών στην εκμετάλλευση των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) του νησιού.
Αυτό θα σηματοδοτούσε μια σοβαρή διατάραξη της κρατούσας μέχρι σήμερα κατάστασης, όπου τα πάντα που αφορούν το κυπριακό φυσικό αέριο βρίσκονται υπό τον απόλυτο έλεγχο των Ισραηλινών και των Αμερικανών. Η αναταραχή που θα ερχόταν όμως δεν θα περιοριζόταν στον ούτως ή άλλως άκρως ευαίσθητο για τις ΗΠΑ ενεργειακό τομέα. Αν οι Ρώσοι ανακατεύονταν στο φυσικό αέριο της Κύπρου, θα ήταν απολύτως εύλογο η Λευκωσία να συναινούσε στην παροχή διευκολύνσεων στον πολεμικό στόλο της Ρωσίας στην Ανατολική Μεσόγειο. Θα ήταν μάλιστα πιθανότατο να μην περιοριζόταν η Κύπρος στην παροχή απλών διευκολύνσεων, αλλά να συναινούσε ακόμη και στην παραχώρηση στρατιωτικής βάσης στους Ρώσους, ιδίως αν η Μόσχα χάσει τη ναυτική βάση που έχει στη Συρία, μόλις ανατραπεί το καθεστώς Ασαντ στη Δαμασκό.
Οσο λοιπόν κι αν η κατάσχεση καταθέσεων θίγει τα «άγια των αγίων» του αμερικανικού καπιταλισμού ως κοσμοαντίληψης και πρακτικής, η Ουάσιγκτον είναι κατενθουσιασμένη με την καταλήστευση των Ρώσων καταθετών στην Κύπρο κατ' εντολήν της Γερμανίας και δια χειρός Αναστασιάδη. Εκμηδενίζονται έτσι οι πιθανότητες εμπλοκής των Ρώσων στο κυπριακό φυσικό αέριο και φυσικά ούτε κατά διάνοια πλέον τίθεται θέμα ρωσικής στρατιωτικής παρουσίας στην Κύπρο. Ολα πάνε κατ' ευχήν για τα αμερικανικά συμφέροντα στην περιοχή χάρη στη Γερμανία και τον Αναστασιάδη.
Το ότι οι ΗΠΑ ωφελούνται τα μέγιστα από τη ρήξη στις σχέσεις Λευκωσίας - Μόσχας είναι πασιφανές. Η Κύπρος όμως κερδίζει τίποτα; Σε καμιά απολύτως περίπτωση. Δεν είναι μόνο η τεράστιας πολιτικής σημασίας απώλεια του μοναδικού συμμάχου της Λευκωσίας επί δεκαετίες, της Ρωσίας. Με την Κύπρο διεθνώς απομονωμένη και οικονομικά πλήρως εξουθενωμένη, υπό γερμανικό ζυγό, οι Αμερικανοί μπορούν πλέον να παίξουν τα μεγάλα γεωπολιτικά παιχνίδια τους στην Εγγύς και τη Μέση Ανατολή, χωρίς να φοβούνται πλέον καθόλου την εμφάνιση κάποιου προβλήματος από την Κύπρο.
Μόνο που τα σχέδια των ΗΠΑ (οργάνωση της τελικής φάσης της εισβολής Αράβων για την ανατροπή του Ασαντ και κάλυψη του Ισραήλ για να καταφέρει αεροπορικά πλήγματα εναντίον του Ιράν) έχουν απόλυτη ανάγκη από τη συμμετοχή της Τουρκίας. Με μεγάλη προθυμία ο Λευκός Οίκος θα πετάξει την Κύπρο βορά στις ορέξεις της Αγκυρας, αν το ζητήσουν αυτό οι Τούρκοι ως ένα από τα ανταλλάγματα! Απολύτως κανένας δεν θα συμπαρασταθεί στους Κύπριους στην περίπτωση αυτή, γιατί καμιά μεγάλη δύναμη δεν έχει πλέον συμφέρον από τη διατήρηση της Κυπριακής Δημοκρατίας ως έχει.
Τηρουμένων των αναλογιών και προφανώς μη συγχέοντας τα εντελώς διαφορετικής ποιότητας ιστορικά γεγονότα, όπως η οργάνωση από τις ΗΠΑ του χουντικού πραξικοπήματος στην Κύπρο στις 15 Ιουλίου 1974 εξουδετέρωσε κάθε συμφέρον της Σοβιετικής Ενωσης να αντιταχθεί στην τουρκική στρατιωτική εισβολή της 20ής Ιουλίου, έτσι και σήμερα η υπονόμευση των σχέσεων Κύπρου - Ρωσίας από τον Ν. Αναστασιάδη κάνει τη Μόσχα αδιάφορη για το αν η Κύπρος πέσει στα νύχια της Τουρκίας.
Ο πολιτικοοικονομικός ορθολογισμός δεν είναι κάτι το αυτονόητο. Συναρτάται με την ορθολογιστική πολιτική συγκρότηση, την ορθολογιστική διακρατική οργάνωση και τον έλεγχο της ιδιωτείας σ' οποιοδήποτε πεδίο και εάν εκδηλώνεται. Η χαρακτηριστικότερη περίπτωση πολιτικοοικονομικού ανορθολογισμού των καιρών μας είναι η κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτη δράση των χρηματοοικονομικών δρώντων και η δημιουργία μιας ανεξέλεγκτης νομισματικής τεχνόσφαιρας πάνω στην εθνοκρατοκεντρικά διαφοροποιημένη Ευρώπη που διαχειρίζεται ένα προγραμματικά τοξικό νόμισμα, το ευρώ. Αυτή η αλλόκοτη δομή προκάλεσε χάος, καταστρέφει ολόκληρες κοινωνίες και κατεδαφίζει τα οποιαδήποτε διακρατικά συνεργασιακά κεκτημένα της μεταπολεμικής Ευρώπης.
Υπό ένα γενικότερο πρίσμα αυτό είναι αποτέλεσμα και των χαρούμενων μεταψυχροπολεμικών πολιτικοστοχαστικών τοξικών. Τα ορφανά ενός παρωχημένου αρχαϊκού οικονομικού (φιλελεύθερου) Δαρβινισμού και ενός ναυαγισμένου κομμουνισμού έσμιξαν, κυριάρχησαν και τις τρις τελευταίες δεκαετίες ασχημόνησαν πολιτικοοικονομικά. Οι πρώην κομμουνιστές έχασαν την μαρξιστική ευρωστία ανάλυσης της κρατικής και διεθνούς πολιτικής οικονομίας και στα χέρια τους έμεινε ένας μαραμένος και μίζερος διεθνισμός-κοσμοπολιτισμός. Ο πολιτικοκτόνος εθνομηδενισμός είναι είδος αποκορύφωσής τους. Σαν έτοιμοι από καιρό όλοι ακαριαία συμπορεύτηκαν με τον ακόμη πιο κίβδηλο και ψεύτικο διεθνισμό της «παγκοσμιοποίησης».
Η «παγκοσμιοποίηση» στην ελληνική γλώσσα αποτελεί ακόμη μια μεταφυσική πολιτικοστοχαστική διαστροφή που παραποιεί τον όρο «πλανητικοποίηση» για να υπονοήσει την έλευση ενός δήθεν ενοποιημένου πλανήτη, πάνω στον οποία θα υπάρχει μια δήθεν ενοποιημένη παγκόσμια κοινωνία την οποία θα συγκροτούσαν οι διεθνικοί μη κυβερνητικοί οργανισμοί (ο θεός να τους κάνει «μη κυβερνητικούς»), οι κερδοσκόποι και κάθε άλλο φρούτο της ιδιωτείας που περιπλανάται πλανητικά και ακούει στο περίεργο και αλλόκοτο όνομα «πολίτης του κόσμου». Δηλαδή, χάος μέσα σε μπερδεμένα μυαλά. Ιδιωτεία, ασυναρτησίες, πολιτική θεολογία, ιδεολογήματα υποπροϊόντα των ιδεολογιών, νοσταλγικά διεθνιστικά θεωρήματα και κοσμοπολίτικες αφέλειες ροκάνισαν τον πολιτικό ορθολογισμό ενδοκρατικά και διακρατικά. Ακόμη πιο σημαντικό, εξυπηρετούσαν ένα σκοπό γνωστό από αρχαιοτάτων χρόνων: Την διείσδυση, επέμβαση και καταχρηστική αρπαγή πλουτοπαραγωγικών πόρων εκ μέρους των εκάστοτε κυρίαρχων ηγεμονικών δυνάμεων και εις βάρος των λιγότερο ισχυρών κοινωνιών.
Για να θυμίσω τον Παναγιώτη Κονδύλη όταν αναφερόταν σε αυτά τα περίεργα πολιτικοστοχαστικά μείγματα, «ότι ωφελεί τους ιδιοτελείς το κηρύττουν οι αφελείς», προσθέτοντας ότι «όταν οι αμερικανοί χαράζουν την στρατηγική τους με θέαση το δεκαετιών βαθειά μέσα στον ορίζοντα του 21 αιώνα δεν ερωτούν τον Ρωλς ή τον Χάμπερμανς». Το αποτέλεσμα είναι πλέον ορατό και στους τυφλούς: Όργιο επεμβάσεων που κήρυτταν οι ιθαγενείς των κοινωνιών-θυμάτων, ελεύθερο πεδίο στους κερδοσκόπους κάθε είδους, αποδυνάμωση της πολιτειακής δημοκρατίας, μεθοδικό κτίσιμο δομών αρπαγής του πλούτου των λιγότερο ισχυρών από όσα κράτη διάθεταν στρατηγικά σχέδια και εκτροχιασμός του εγχειρήματος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης το 1992 όταν υιοθετήθηκε η ΟΝΕ.
Όσοι γνωρίζαμε το Αλφαβητάριο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ακαριαία μετά την υιοθέτηση της ΟΝΕ εντείναμε την κριτική μας και αντιταχθήκαμε μοναχικά και σθεναρά στο κολοσσιαίο πολιτικοοικονομικό έγκλημα ένταξης της Ελλάδας σε αυτό τον λάκκο των λεόντων. Σκεφτείτε πόσα πληρώνει η Ελληνική κοινωνία για πανεπιστημιακά Τμήματα Ευρωπαϊκών σπουδών και πόσοι τελικά φοιτητές και διδάσκοντες, εν τούτοις, δεν ξέρουν αυτό το Αλφαβητάριο. Επειδή δε η πανεπιστημιακή ιδιότητα είναι στις μέρες μας και ασφαλές εφαλτήριο κομματικών και πολιτικών αναρριχήσεων σκεφτείτε πόσος τοξικός στοχασμός εισέρευσε στο σύστημα λήψης αποφάσεων. Αλόγιστα, απροετοίμαστοι να αντιμετωπίσουμε τον ανελέητο ανταγωνισμό, νεφελοβατώντας εν μέσω ιδεαλιστικών φληναφημάτων και έχοντας παντελή άγνοια για τους λόγους που υιοθετήθηκε η ΟΝΕ, η Ελλάδα αλλά και άλλα κράτη έκαναν ένα άλμα στο κενό υιοθετώντας το τοξικό ευρώ. Το ευρώ είναι τοξικό γιατί στερείται παντελώς –όπως γράψαμε άπειρες φορές μετά το 1992 για να εισπράξουμε μύδρους από τα ασθενή πνεύματα της συμβατικής σοφίας–, κοινωνικοπολιτικού ορθολογισμού. Αναφέρω μόνο τρεις παράγοντες.
Πρώτον, οι μακροοικονομικές αποφάσεις αφορούν τις κοινωνικές ισορροπίες, τις κοινωνικές ιεραρχίες, την διανεμητική δικαιοσύνη και τον τρόπο ζωής κάθε κοινωνικής οντότητας. Επειδή όπως μπορεί καθείς να δει με γυμνό οφθαλμό κάθε κοινωνική οντότητα διαθέτει διαφορετική πολιτική ανθρωπολογία αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τα έθνη αξιώνουν, παλεύουν και κατακτούν την εθνική τους ανεξαρτησία. Για να μπορούν, ακριβώς, να ασκούν αυτοδιάθεση, να συγκροτούν τον τρόπο ζωής τους σύμφωνα με την ανθρωπολογική ετερότητά τους, να αμύνονται κατά των απειλών και να αυξάνουν την κρατική τους ισχύ ούτως ώστε να συμμετέχουν επωφελώς στο άκρως ανταγωνιστικό διεθνές σύστημα.
Το πρόβλημα με την κακή θεωρία του κράτους όσον αφορά την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση είναι ότι πολλοί, τυφλωμένοι από τις προαναφερθείσες διεθνιστικές και κοσμοπολίτικες ασυναρτησίες δεν μπόρεσαν να δουν ότι η ΕΕ είναι κρατοκεντρική. Δεν μπορούσε να εξομοιωθεί ως προς τον τρόπο ζωής γιατί δεν υπήρχε πανευρωπαϊκή πολιτική ανθρωπολογία. Καλά τα αγγουράκια και οι ντομάτες που κυκλοφορούν ελεύθερα επ' ωφελεία όλων και καλός ο συντονισμός σε κοινές πολιτικές όπως η εμπορική πολιτική στους διεθνείς θεσμούς. Η ευρωπαϊκή πολιτική ανθρωπολογία, όμως, ήταν και είναι μηδέν. Γι' αυτό μηδέν πρέπει να είναι η πολιτική και οικονομική ένωση και οι υπερεθνικοί θεσμοί πρέπει να είναι αυστηρά εντολοδόχοι των διακυβερνητικών θεσμών όπου τα κράτη μέλη θα αποφασίζουν ομόφωνα (διακρατική δημοκρατία μεταξύ ισότιμων κρατών και διακρατικός πολιτικός ορθολογισμός = ομόφωνες αποφάσεις). Το τι θα γίνει σε χίλια χρόνια δεν το ξέρουμε. Ξέρουμε όμως ότι το 1992 βιάστηκε η πολιτικά ενταγμένη λογική, βιάστηκε ο πολιτικός ορθολογισμός και βιάστηκαν πολιτικοοικονομικά οι ευρωπαϊκές κοινωνίες. Ωφελήθηκε η ιδιωτεία: Οι κερδοσκόποι, οι υψηλά αμειβόμενοι τεχνοκράτες και τα ηγεμονικά κράτη.
Δεύτερον, εάν δεν το ευνοούσαν οι ιστορικοστρατηγικές συγκυρίες η ΟΝΕ μάλλον ποτέ δεν θα είχε υιοθετηθεί. Πιο συγκεκριμένα, επί δεκαετίες οι Γάλλοι πίεζαν την Γερμανία να θέση υπό κεντρικό ευρωπαϊκό έλεγχο την ανεξάρτητη Γερμανική κεντρική τράπεζα. Ενόσω δυνάμωνε η Γερμανική οικονομία οι υπόλοιπες οικονομίες γίνονταν έρμαιο των αποφάσεων της «ανεξάρτητης» (γερμανικών μυαλών όμως) τράπεζας. Συντομογραφικά εδώ, γιατί υπάρχουν πολλές δημοσιεύσεις μας λεπτομερούς εξέτασης αυτών των φαινομένων, το 1991-2 η Γαλλία απελπισμένη και κινούμενη σπασμωδικά λόγω Γερμανικής επανένωσης που επαναπροσδιόριζε τον ευρασιατικό στρατηγικό χάρτη, εκβίασε!! την Γερμανία να δεχθεί την ΟΝΕ. Οι Γάλλοι έτρεφαν αυταπάτες και το έλεγαν ότι οι νομισματικοί δεσμοί «θα έδεναν τον Γερμανικό οικονομικό κολοσσό».
Όπως ειπώθηκε τότε, είναι σαν να έδεναν ένα γίγαντα με κλωστές. Υπήρξαν και στρατιωτικές απειλές εκ μέρους της Γαλλίας (και αρχικά και της Βρετανίας). Σε πρόσφατο ακαδημαϊκό ταξίδι μου στην Γερμανία συνάντησα σύμβουλο του τότε Καγκελάριου Κόλ. Μου βεβαίωσε αυτό που εμείς οι αναλυτές των ευρωστατραγικών ξέραμε, ότι δηλαδή οι Γερμανοί με σφιγμένα τα δόντια δέχθηκαν τον εκβιασμό για μια εν γνώσει τους ανορθολογική ΟΝΕ, προσδοκώντας ότι η οικονομική τους δύναμη θα ανέτρεπε τις προσδοκίες των άλλων. Όπως και έγινε. Όλα αυτά επί δύο δεκαετίες τα γράφαμε και τα λέγαμε περιγραφικά και αξιολογικά ελεύθερα.
Γι' αυτό με δέος και φόβο προειδοποιούσαμε ότι «πέφτουμε απροετοίμαστοι και χωρίς αλεξίπτωτο στις συμπληγάδες της γαλλογερμανικής στρατηγικής σύγκρουσης» και ότι αυτό «θα μετατραπεί σε φυλακή χωρίς απόδραση». Πρόσφατα κάποιος μου έγραψε ότι αυτές οι αναλύσεις άξιζαν πολλές εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ. Του απάντησα αυτό δεν σημαίνει τίποτα όταν η Ελλάδα όντας συνολικά κρίνοντας ως και να ήταν πολιτικοστοχαστικά νήπιο σύρθηκε αυτοβούλως προς την καταστροφή. Η χαζοχαρούμενη ελληνική είσοδος στις στρατηγικές γαλλο-γερμανικές συμπληγάδες και στον ανελέητο ανταγωνισμό κοντεύει να αποτελειώσει το νεοελληνικό κράτος. Το καίριο ερώτημα είναι: Τι αντίστοιχα και ανάλογα λάθη γίνονται τώρα, σε παρόντα δηλαδή χρόνο!
Τρίτον, ήδη πριν εισέλθει η Ελλάδα στην ΟΝΕ ήταν ήδη σαφές ότι αυτό το νομισματικό εργαλείο ήταν άκρως ελλειμματικό και επικίνδυνο. Η ευρωπαϊκή και διεθνής οικονομική διακυβέρνηση εκτροχιάστηκαν. Επικράτησαν τεχνοκράτες και κερδοσκόποι και η διεθνική ιδιωτεία οργίασε. Αυτά που ζούμε τώρα ήταν μια προαναγγελθείσα κρίση. Η Ελλάδα λόγω «κακής θεωρίας του κράτους» οδηγήθηκε στην καταστροφή. Γιατί, όμως, έστω και μετά, το πολιτικοστοχαστικό σύστημα της Ελλάδας να μην μπορέσει να αντιτάξει ένα πολιτικό και οικονομικό λόγο ευρωπαϊκού επιπέδου! Τι μας λείπει! Γιατί δεν κάνει σημαία κριτικής τα ελλείμματα και τις θεσμικές διαστροφές, γιατί δεν προτείνει μια ορθολογιστική διέξοδο και γιατί δεν αρνείται να δεχθεί τα μνημόνια που σημαίνουν βασικά ότι διαρκώς πυροβολούμε τα πόδια μας.
Είναι δύσκολο να εξαντλήσουμε εδώ το μεγάλο αυτό θέμα. Λέμε μόνο ότι όσο περισσότερο τοξικό νόμισμα εισρέει στο πολιτικοοικονομικό μας σώμα τόσο περισσότερο θα καταλήγουμε στην άβυσσο αργοπεθαίνοντας. Αυτού λεχθέντος δεν προκρίνεται μια απεγνωσμένη έξοδος από το ευρώ. Το ζήτημα είναι να μην μπαίναμε. Τώρα η διέξοδος πρέπει να είναι συντεταγμένη, ελεγχόμενη και κατά προτίμηση με αποφάσεις ευρωπαϊκού επιπέδου που θα αποτινάξουν αυτό το τέρας από τις πλάτες όλων των ευρωπαίων για να αποκτήσουν τα κράτη-μέλη δημοσιονομική και νομισματική ευελιξία. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η συμμαχία και με άλλα κράτη για να διαγραφούν τα απαράδεκτα και καταχρηστικά χρέη που δημιούργησε αυτή η νομισματική διαστροφή και που αντιβαίνουν σε κάθε κριτήριο πολιτικού πολιτισμού. Τίποτα που σκοτώνει ανθρώπους δεν είναι νομιμοποιημένο και διαστρεμμένες θανατηφόρες κανονιστικές διατάξεις μπορούν ανά πάσα στιγμή να αλλάξουν με εθνικές και διακρατικές αποφάσεις που θα ορίζουν νέους νόμους. Το ευρώ απαιτείται να εξαφανιστεί και να αντικατασταθεί με μια νέα πολιτικοοικονομικά ορθολογιστική δομή.
Ο Γόρδιος δεσμός όμως δεν κόβεται εύκολα επειδή το σύστημα πάσχει πολιτικοστοχαστικά και επειδή συναρτάται με μια σειρά στρατηγικά ζητήματα. Αφήνοντας κατά μέρος τις δυσκολίες πέραν του κράτους, το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι εντός των κρατών γιατί βλέπουν λάθος την διεθνή πολιτική: Οι κοινωνίες ροκανίστηκαν. Ξέχασαν ότι η κρατική τους ισχύς είναι το κυριότερο νόμισμα της εξωτερικής τους πολιτικής. Το ανακαλύπτουν αργά και οδυνηρά. Ξέχασαν επίσης ότι πέραν του κράτους δεν υπάρχει τίποτα πολιτικά άξιο λόγου. Αισθητικές σχέσεις, φιλίες, ζεϊμπέκικα, κουμπαριές, χοροεσπερίδες και συμπόσια δεν ορίζουν την διεθνή πολιτική.
Την διεθνή πολιτική την ορίζει η διεθνής κατανομή ισχύος και την βαθύτατων προεκτάσεων διεθνή κατανομή ισχύος την ορίζουν οι δυνατότητες των κρατών που συμμετέχουν στο διεθνές σύστημα. Για τα κράτη που διαθέτουν στρατηγική οι προσωπικές και αισθητικές σχέσεις είναι μόνο εργαλειακά και όχι αυτοσκοπός. Εξ ου και οι στρατηγικές soft power. Δεν τρέφεις αυταπάτες ότι οι αισθητικές σχέσεις δίνουν λύσεις στα διακρατικά προβλήματα ή σε διασώζουν εάν κινδυνεύεις. Διεθνισμοί, κοσμοπολιτισμοί, παγκοσμιοποιήσεις και άλλες ασυναρτησίες ή προπαγανδιστικά συνθήματα των ισχυρών δεν υπήρξαν, δεν υπάρχουν και ποτέ δεν υπάρξουν ως γήινες έννοιες. Στην γη υπάρχει μόνο το εθνοκράτος, η κοινωνία του, η ευημερία του, η ασφάλειά του και το μέλλον του.
Κατιτί σχετικό που είναι δύσκολο να απαντηθεί αφορά την ετοιμότητα των μελών των κοινωνιών για αυτοθυσία. Μπορεί να επιβιώσει και να ευημερήσει ένα οποιοδήποτε κράτος εάν τα μέλη του δεν είναι έτοιμα ακόμη και να αποθάνουν εάν χρειαστεί για να το υπερασπιστούν; Ασφαλώς και όχι. Η εθνική ανεξαρτησία όλων των κρατών κατακτήθηκε με αίμα και η ετοιμότητα αυτοθυσίας είναι προϋπόθεση διασφάλισης αυτής της εθνικής ανεξαρτησίας που αποτελεί και την ελευθερία κάθε κοινωνίας. Παρά το ότι το θεωρούμε αυτονόητο το λέμε γιατί στην περίπτωση της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια και στην Κύπρο πρόσφατα το ζητούμενο δεν είναι καν να πεθάνουν μαχόμενοι για την ελευθερία τους αλλά να υποστούν οικονομικές θυσίες. Θυσίες για τον εαυτό τους, όμως, όχι για τα ξένα τρωκτικά, τους κερδοσκόπους και τα συμφέροντα των ηγεμονικών κρατών.
Στις δύο ζυγαριές της πλάστιγγας των κοινωνικοπολιτικών αποφάσεων στην μια πλευρά είναι η ελευθερία, η δημοκρατία και η ανεξαρτησία και στην άλλη πλευρά οι ψευδαισθήσεις ότι το μίγμα τεχνοκρατών, κερδοσκόπων και ηγεμονικών αξιωματούχων που μας πίνουν το αίμα θα μας συντηρήσουν ως υποτελείς μεν αλλά αναίμαχτα. Κάποιοι ίσως να ελπίζουν και σε θαύματα. Μερικές χιλιάδες ήδη αυτοκτόνησαν. Ο Θουκυδίδης όμως που τα είπε όλα όσα πρέπει να ξέρει ένας πολίτης και ένας ηγέτης ενός κράτους, προειδοποίησε και για αυτό: «Η ελπίδα την ώρα του κινδύνου είναι σπάταλη».
Το ζήτημα που τίθεται άμεσα για την Ελλάδα, την Κύπρο και άλλα υπόδουλα πλέον κράτη μέλη της ΕΕ, είναι να αποτινάξουν τον ζυγό. Απαιτεί, μεταξύ άλλων, απόρριψη της δεσποτείας, συμμαχίες με όσους έχουν κοινό συμφέρον επιβίωσης και ετοιμότητα λιτότητας για αυτοσυντήρηση. Τίποτα δεν μπορεί να γίνει εάν δεν λιτότητα δεν σημαίνει διασφάλιση των πολιτών, των νοικοκυριών, του ελάχιστου διαβίωσης, των επιχειρήσεων και των στεγαστικών. Σημαίνει σίγουρα άφθονο πατριωτισμό που θα θρέψει αποφάσεις όχι υποτέλειας αλλά εθνικής ανεξαρτησίας. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι και μια άλλη πολιτική διακυβέρνηση εκτός σάπιου παλαιοκομματισμού. Το πώς θα γίνουν αυτά εμπράγματα είναι υπόθεση πολιτικής και όχι ενός σύντομου άρθρου. Στο παρελθόν και έγκαιρα, πάντως, το αναλύσαμε εκτενώς.
