Μνημονιακά αντεπιχειρήματα

Δευτέρα, 09 Μάιος 2011 17:29

του Γιάννη Ζωγράφου* Οι περισσότερες ενστάσεις που μέχρι σήμερα είχαν διατυπωθεί εναντίον του λεγομένου «μνημονίου», βασίζονταν σε αμιγώς πολιτικά επιχειρήματα, η ποιότητα των οποίων κυμαινόταν από παραδοσιακά αντιδραστικά (προνομιακός χώρος της ελληνικής αριστεράς), σε μεσοβέζικα («παραδοσιακό» ΠΑΣΟΚ), και από λαικίστικα με ισχυρές δόσεις σκεπτικισμού (ΝΔ) σε επαμφοτερίζοντα (ΛΑΟΣ).
Αυτά μέχρι τη στιγμή , που - μετά έναν αργόσυρτο πολιτικό χρόνο αδράνειας- ο νομικός κόσμος, φάνηκε να ανασυντάσσεται και να αναζητά επιχειρήματα εκ του κειμένου των συμβάσεων, επομένως μη πολιτικά, στο πρόσωπο δύο διακεκριμένων πρώην καθηγητών της Νομικής των κ.κ. Μπέη και Κασιμάτη (καθηγητή Πολιτικής Δικονομίας και Συνταγματικού αντιστοίχως), που ανέλαβαν το βάρος της ανάλυσης και ερμηνείας των πολυδαίδαλων διατάξεων που δεσμεύουν τη χώρα.
Αλγεινή εντύπωση ,παρά ταύτα, προκαλεί το γεγονός ότι ενώ η χώρα διαθέτει τρεις νομικές σχολές και πλειάδα αξίων νομικών δασκάλων όλων των βαθμίδων και ειδικοτήτων, μόνο δύο- και μάλιστα συνταξιούχοι- είχαν το σθένος να πράξουν το καθήκον τους έναντι της Πολιτείας, του λαού και του ρόλου τους ως πνευματικών δασκάλων και να ορθώσουν το ανάστημά τους στους πολιτικούς. Το εάν η παρέμβασή τους είχε την προσδοκώμενη απήχηση, είναι ευθέως ανάλογο του κλίματος απαξίωσης, που οι ίδιοι (οι λεγόμενοι «πνευματικοί άνθρωποι») καλλιέργησαν τόσα χρόνια με την αιδήμονα σιωπή τους. Η απάντηση λοιπόν είναι «όχι», αυτό όμως δεν πρέπει εξαρχής να αποτελέσει κριτήριο της ειλικρινούς απόπειράς τους να απευθύνουν, όψιμα έστω, μια κραυγή αγωνίας, προς τον χειμαζόμενο λαό. Τον λαό που κατά τα άλλα, χρόνια τώρα και κείνοι, είχαν λησμονήσει, νεμόμενοι το μερίδιο της εξουσίας που οι «συνδαιτημόνες» τους πολιτικοί, τους επιφύλαξαν. Δηλαδή το ξέφραγο Πανεπιστήμιο, την αναξιοκρατία στην παιδεία, την πλήρη απουσία αξιολόγησης και ελέγχου κ.ο.κ. Αυτά όμως είναι αντικείμενο μιας άλλης κουβέντας..
Το ερώτημα λοιπόν, εάν από την σημαντική νομική ανάλυση των δύο επιφανών καθηγητών, προκύπτει ότι υφίσταται πρόβλημα για τη χώρα, από την υιοθέτηση και την εφαρμογή του μνημονίου. Η μονολεκτική απάντηση είναι αναμφισβήτητα, «ασφαλώς». Το νομικό πρόβλημα, συνοψίζεται στη λεγόμενη εκχώρηση του συνόλου των δικαιωμάτων κυριαρχίας της χώρας στους δανειστές. Η εκχώρηση αυτή, περιλαμβάνει όχι μόνο το σύνολο του δημοσίου πλούτου (εδάφους, υπεδάφους, κλπ), αλλά και του συνόλου των απαιτήσεων της χώρας έναντι των δανειστών ή τρίτων (πχ πολεμικές αποζημιώσεις, αξιώσεις από το κατοχικό αναγκαστικό δάνειο κλπ). Το σημαντικότερο δε, ότι αυτά επιβλήθηκαν με νόμο (3845, 3847/2010) δηλαδή απλούστερα, καταργήθηκαν διατάξεις συνταγματικής περιωπής, από υποδεέστερης νομικής ισχύος κείμενο!
Ακόμα όμως και στην περίπτωση που δεν υφίστατο ζήτημα «τεχνικό», δηλαδή ζήτημα ακυρότητας των εν λόγω προβλέψεων, το μείζον ερώτημα παρέμενε εκκρεμές: Έχουν δικαίωμα ακόμα και με παμψηφία οι βουλευτές μας- δηλαδή με ψήφους 300 στους 300- να παραιτηθούν από τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας τους; Η απάντηση είναι απλή, αλλά θα γίνει καλύτερα κατανοητή, με μια απόλυτα νομικά συναφή απλούστευση: Επιτρέπεται κάποιος, έστω και αν το επιθυμεί, να απαλλοτριώσει τα δικαιώματα της προσωπικότητάς του, σε έναν τρίτο φυσικό πρόσωπο;
Επιτρέπεται δηλαδή να εξανδραποδιστώ σε κάποιον πουλώντας του τον εαυτό μου (όχι τις υπηρεσίες μου ή τη δουλειά μου), με τον τρόπο που του πουλάω ένα πράγμα; Η κάθετη απάντηση, σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο, είναι όχι. Η νομοθεσία που ισχύει σε ολόκληρο τον πολιτισμένο κόσμο, απαγορεύει απόλυτα αυτή τη συναλλαγή, που έστω, αν γίνει, είναι παντελώς άκυρη και ανεφάρμοστη, πιθανόν δε να εγείρει και δικαιώματα αποζημίωσης του «θύματος» έναντι του επίδοξου «αγοραστή». Το ίδιο ακριβώς ισχύει και στην περίπτωση των κρατών. Είναι απόλυτα παράλογο, παράνομο και άκυρο, μια εθνική αντιπροσωπεία, έστω και σύσσωμη, να εκχωρεί κυριαρχικά δικαιώματα των οποίων την εξουσία διάθεσης δεν έχει, σε έναν υπερεθνικό όμιλο κρατών, συμφερόντων κλπ.
Και μόνο εκ του λόγου τούτου επομένως, το «μνημόνιο» είναι νομικά άκυρο, άρα λοιπόν ως άκυρο δεν παράγει και έννομες συνέπειες, δηλαδή δεν έχει δεσμευτικότητα έναντι εκείνου (του «θύματος» παραπάνω) που το απεδέχθη. Αυτή είναι συμπυκνωμένα, η ορθή νομική άποψη των καθηγητών, όπως παρουσιάστηκε πρόσφατα στη δημοσιότητα.
Πάμε τώρα στο πρακτέο: Τι σημαίνει για εμάς η εφαρμογή της νομικής συλλογιστικής περί ακυρότητας του μνημονίου, εφόσον την υιοθετήσουμε ως κράτος, με μια άλλη κυβέρνηση ασφαλώς, που ίσως προκύψει κατόπιν πρόωρων εκλογών; Σημαίνει ότι αμφισβητώντας την εγκυρότητα των συμβάσεων, παύουμε να τις εφαρμόζουμε, αναλαμβάνοντας και τους σχετικούς κινδύνους που αυτό συνεπάγεται. Ποιοι είναι αυτοί;
1) Επιστροφή στη δραχμή, δηλαδή υποτίμηση και απώλεια μέρους των καταθέσεων σε ευρώ, που αυτοδικαίως θα θεωρείται ξένο νόμισμα, με ό,τι αυτό (καλό και κακό) μπορεί να συνεπάγεται για την ελληνική οικονομία (καλό- τόνωση των εξαγωγών, κακό- πτώχευση μεγάλου μέρους του πληθυσμού)
2) Εσωτερική αναταραχή με μεγάλη πιθανότητα γενικευμένης εξέγερσης με άγνωστα αποτελέσματα για τους πολίτες, δεδομένης της ύπαρξης των 2 και πλέον εκατομμυρίων λαθρομεταναστών που λυμαίνονται τη χώρα.
3) Μεγάλη πιθανότητα εισβολής της Τουρκίας με έμπρακτη αμφισβήτηση των συνόρων μας, χερσαίων και θαλασσίων με αφορμή την άνωτέρω έκρυθμη εσωτερική κατάσταση, που μάλιστα θα ενθαρρυνθεί από τους πρώην «εταίρους» μας, τους οποίους θα έχουμε άγρια «φεσώσει» από την μη εφαρμογή των όρων του μνημονίου. Οι συμμαχίες τότε είναι βέβαιο ότι δεν θα λειτουργήσουν.
Ελπίζω, τα παραπάνω, που δεν αποτελούν εικασίες νοσηρής φαντασίας, αλλά λογικά επακόλουθα της άρνησης εφαρμογής του κατά τα άλλα κατάπτυστου κοινωνικά και νομικά μνημονίου, να βρίσκονται στο πίσω μέρος του μυαλού των καθηγητών καθώς και άλλων που τους έχει καταλάβει επαναστατικός οίστρος. Εγώ είμαι μαζί τους, αρκεί και κείνοι να έχουν αποφασίσει τελικά, να αφήσουν πίσω την ήρεμη ζωούλα τους, να οπλιστούν καλά (και όχι μόνο με κουράγιο) και να πιστεύουν μόνο στον Θεό και στα δίκαια της πατρίδος και σε καμία ύποπτη «σπίθα», που δεν μας έχει πείσει διαχρονικά στην μακρόχρονη πορεία της, ούτε για τη σταθερότητα των απόψεών της, ούτε για την ανιδιοτέλειά της...

*Δικηγόρος- ΜΔΕ Ποινικού Δικαίου
Επιστ. Συν/της Β.τ.Ε.
Πηγή: www.elkosmos.gr