Αν δεν συμμορφωθούμε...

Μεγεθύνσεις Από την ΟΛΓΑ ΜΠΑΚΟΜΑΡΟΥ (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ) Λεφτά... λεφτά... λεφτά! Να το, έρχεται το πακέτο, τρέξτε, πιάστε το, γρήγορα, θα μας φύγει, να, κάνει πίσω, ξαναγυρίζει, αρπάξτε το - τόσα λόγια, τόσες υποκλίσεις, τόσα εξευτελιστικά «δούναι» γι' αυτό το ληστρικό «λαβείν»... «Το έγκλημα έγινε. Εσπασες του παιδιού τον κουμπαρά/ Χύθηκαν κάτω τα νομίσματα/ Παλιές δεκάρες τρυπημένες στη μέση/ Και μεγάλα στιλπνά κέρματα./ Οχι, τίποτα πια δεν μπορείς ν' αγοράσεις/ Τόσα πολλά νομίσματα κι όλα άχρηστα/ Και το παιδί να κλαίει και να ζητά...» -προφητικός ο Μανόλης Αναγνωστάκης, με εμάς θεατές του «εγκλήματος» και συγχρόνως δεσμώτες στο τοπίο ενός ολέθρου που επικρέμαται. Μεσοπρόθεσμα Μ ια βαριά κάθετη γραμμή -ανάμεσα στις πολλές άλλες, οριζόντιες και τεθλασμένες- φαίνεται να χωρίζει πλέον στα δύο την Αθήνα (και την Ελλάδα). Από τη μια, οι πολίτες, στη μέγκενη της φτώχειας, της ανεργίας, της ανασφάλειας, του τρόμου και του φόβου αν αύριο θα έχουν ακόμα και το ψωμί· απογοητευμένοι, απελπισμένοι, οργισμένοι, απέναντι σε ό,τι πίστεψαν, εμπιστεύτηκαν, ήλπισαν· ταπεινωμένοι, όταν όλη η Ευρώπη τούς λοιδορεί ως «κοπρίτες» κατά τον χαρακτηρισμό του ανεκδιήγητου κυρίου «μαζί τα φάγαμε», αντιπροέδρου (ξανά) της κυβέρνησης! Εξαπατημένοι, ψάχνοντας διέξοδο... Κ ι από την άλλη, οι διαχειριστές της εξουσίας, όσοι μας κυβέρνησαν τις τελευταίες τρεις (τουλάχιστον) δεκαετίες, που το λυσσαλέο κυνήγι και η εναλλάξ χρήση της Μεγάλης Καρέκλας και μιας ατέλειωτης σειράς άλλων, μικρότερων, μας έφεραν στο χείλος του γκρεμού... Να επισείουν -ενώ «λεφτά υπάρχουν»- Μνημόνια, Δάνεια, Δόσεις, Μεσοπρόθεσμα, να μας απειλούν, να μας εκβιάζουν, να μας πανικοβάλλουν με (φόρα παρτίδα) πτώχευση κι επιστροφή στη δραχμή· και αν δεν συμμορφωθούμε, μαύρο φίδι που μας έφαγε... Ε μείς, ο «κυρίαρχος λαός» κάθε που γίνονται εκλογές· και εκείνοι, οι αδιαλείπτως κυρίαρχοι, χέρι χέρι πλέον με τους επικυρίαρχους, που έφεραν απ' έξω και μας κάθισαν στον σβέρκο. Τακτοποιημένοι, εξασφαλισμένοι, καλοζωισμένοι, οι ίδιοι και ο περίγυρός τους, με άθικτα τα προνόμιά τους, θωρακισμένοι απέναντι στην όποια τιμωρία... Πρωταγωνιστές και κομπάρσοι ενός παιχνιδιού, ενός θεάτρου που μετέτρεψε αυτές τις μέρες -με την «παραίτηση» Παπανδρέου και παρά το «σασπένς»- την τραγωδία σε φαρσοκωμωδία· τη συνδρομή της προσφιλούς μας και φαιδράς, εν προκειμένω, συνωμοσιολογίας. Γ ιατί το ζητούμενο είναι πρωτίστως η εξουσία και όχι η «σωτηρία» - τι θα μπορούσε άραγε να φέρει η αλλαγή του «τσάρου της Οικονομίας», για τον οποίο όλοι τώρα στοιχηματίζουν εάν θα γίνει ή όχι παρανάλωμα στο κέντρο της σκηνής; Αλλά η πλατεία μπροστά στη Βουλή είναι γεμάτη, ακόμα· κι ο κόσμος που δεν τους αφήνει να μπούνε μέσα, που τους γιουχάρει, τους μουντζώνει και τους φτύνει (εκεί κι όπου αλλού τους συναντήσει), δεν τα έχει με τους θεσμούς και τη Δημοκρατία· με εκείνους τα έχει που αποδείχτηκαν ανάξιοί της... Α ν θα μετεξελιχθεί σε μήτρα του καινούργιου, μιας κάθαρσης, ενός αέρα που θα διώξει την μπόχα, ή τίποτα, θα δείξει... Ομως, ο παλμός και η κραυγή, οι εκρήξεις της ψυχής όσων διαμαρτύρονται στο Σύνταγμα (και σ' όλες τις πλατείες της χώρας), κάτω από ελληνικές και όχι κομματικές σημαίες και κόντρα στους προβοκάτορες, ότι άφησαν τον «καναπέ» και περπάτησαν ώς εκεί, δεν μπορεί παρά να είναι (έτσι θέλουμε να πιστεύουμε) προανάκρουσμα μιας μεγάλης έκρηξης· κάτι σαν παρακαταθήκη του απώτερου μέλλοντός μας. Κ ι αυτοί οι υπέροχοι Σπαρτιάτες που τερμάτισαν προχθές πεζή (225 χιλιόμετρα δρόμος) από την πόλη τους στο Σύνταγμα, στα χνάρια του Φειδιππίδη, του Αθηναίου δρομέα που το 490 π.Χ. έφτασε στη Σπάρτη για να ζητήσει τη συνδρομή των Λακεδαιμονίων για τη μάχη του Μαραθώνα... Για να ενωθούν με τους άλλους, να τους «σφίξουν δυνατά το χέρι, να πατήσουν γερά όλοι μαζί στα πόδια τους και να σηκώσουν ψηλά το κεφάλι, όλο ψηλότερα»... Α παντώντας και στο κάλεσμα του Μίκη, αυτού του γίγαντα της μουσικής και της κουλτούρας μας, που έκανε όλους εμάς, τον λαό να συναντηθεί με τους ποιητές του· του μπροστάρη αγωνιστή, του αγέραστου λιονταριού που σηκώθηκε ξανά τώρα και βγήκε στον δρόμο, για να πει ζωντανά το «όχι» του... Και πετάχτηκαν κάποιοι να του επιτεθούν, να τον απαξιώσουν, να τον ειρωνευτούν, αγνοώντας ή παραβλέποντας ότι ο Μίκης είναι σύμβολο· και ότι τα σύμβολα ενός έθνους δεν είναι για να δίνουν λύσεις, αλλά «παρών», εμψυχώνοντας έτσι τον δοκιμαζόμενο λαό... Ε νώ ο νέος δήμαρχος Θεσσαλονίκης δεν δίστασε να του αρνηθεί την πλατεία Αριστοτέλους για να μιλήσει, εγκαλώντας τον να συμορφωθεί προς τας υποδείξεις! Ο κ. Μπουτάρης, με τα κρασιά του, τα στρογγυλά γυαλάκια που του δίνουν στιλ και το μπλαζέ υφάκι του, διέπραξε αυτή την ύβριν· καθήμενος στην Καρέκλα που τρελαίνει... Κατά τα άλλα, ψηφίζεται από βδομάδα, με νέο «τσάρο», το Μεσοπρόθεσμο... «Μια θάλασσα μικρή ήταν το καλοκαίρι μας...», μας τραγουδούσε παλιά ο Σαββόπουλος. Μικρή πράγματι, πολύ μικρή φέτος, Διονύση.

Επιλογή : Δημήτρης