Διαφθορά και λαϊκισμός: Ήρθε ο λογαριασμός.

Όπως γράφαμε σε προηγούμενο σημείωμα, η σύνοδος Υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης μετά από μαραθώνιες διαπραγματεύσεις κατέληξε σε για μία δεύτερη συμφωνία – διάσωση με δάνεια ύψους 130 δισ ευρώ αυτή τη φορά. Η οριστικοποίηση αυτών των διαπραγματεύσεων, επισφραγίστηκε δια της ψήφισης από την Βουλή εξαιρετικά σκληρών μέτρων λιτότητας που θα προκαλέσουν οικονομική ασφυξία σε τρία με τέσσερα εκατομμύρια νοικοκυριά και μάλιστα για πάρα πολλά χρόνια.

Το πολιτικό προσωπικό της χώρας προκειμένου να αποφύγει το ρίσκο απομείωσης της επιρροής του, διαγωνίζονταν επί δεκαετίες για το βραβείο λαϊκισμού. Κολάκευαν συστηματικά τις αδυναμίες και τα ελαττώματα μερίδας του πληθυσμού, ενώ σε πολλές περιπτώσεις καλλιέργησαν νέες ορέξεις, όπως για παράδειγμα την κατασπατάληση των κοινοτικών επιδοτήσεων του 1ου και του 2ου “πακέτου Ντελόρ” (βλέπε λ.χ. το “Μπραζιλέρο” του Σωτήρη Γκορίτσα) ή την κερδοσκοπία στο χρηματιστήριο.

Ήταν — και ακόμα είναι – κοινό μυστικό, ότι ο παρασιτισμός, η αυθαιρεσία και η παρανομία συμφέρει πολύ περισσότερο από τη συμμόρφωση με τους νόμους.  Η ανοχή στην παραοικονομία, η επιβράβευση της φοροδιαφυγής, η εισφοροδιαφυγή, η αποδοχή δια της εκ των υστέρων νομιμοποίησης αυθαιρεσιών, τα στραβά μάτια στο ξέπλυμα μαύρου χρήματος, οι συγκαλύψεις παρατραπεζικών κυκλωμάτων, η αδιαφορία για το λαθρεμπόριο καυσίμων κ.λπ. προκάλεσαν κοινωνική αποσύνθεση σε τέτοιο βαθμό, που πλέον όλη η Ελλάδα πιστεύει με σιγουριά πως “νόμιμοι είναι μόνον οι βλάκες”, ενώ οι γονείς διδάσκουν τα παιδιά τους το “όποιος πάει με το ευαγγέλιο στο χέρι τον τρώει το σκοτάδι παιδί μου”.

Το σύστημα της μίζας (* βλ. υστερόγραφο) έχει φθάσει σε τέτοιο σημείο, που ακόμα και  υγιείς επιχειρήσεις συνυπολογίζουν πλέον ποσοστό 15 με 20% απρόβλεπτα στους λογαριασμούς τους, με αποτέλεσμα τις υπερβάσεις δαπανών στα έργα, τις αφύσικες τιμές μονάδος στις προμήθειες, τους φωτογραφικούς δημόσιους διαγωνισμούς και τις απ’ ευθείας αναθέσεις έργων και μελετών με κωμικούς τίτλους μέχρι γελοιότητας.

Αν εξαιρέσουμε τις εύκολες ρητορείες για τα πασίγνωστα και συγκριτικά χαμηλού προϋπολογισμού σκάνδαλα τύπου Siemens -Βατοπέδι, τα εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ που κοστίζει ετησίως η καθημερινή μικροδιαφθορά δεν απασχολεί κανέναν ντόπιο πολιτικό πλην των “κακών” οίκων αξιολόγησης.

Ποιος φταίει και ποιος παριστάνει ότι δεν φταίει…

Το επιχείρημα ότι τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας  ποτέ δεν θα κατέστρεφαν τα στεγανά που τα ίδια δημιούργησαν, μπορεί και να ευσταθεί.

Όμως από τα μικρότερα κόμματα, αυτά δηλαδή που αυτόκλητα ανέλαβαν καθήκοντα προστασίας του λαού, της οικολογίας και του περιβάλλοντος, ουδέποτε ακούσαμε κάτι συγκεκριμένο. Και πως να το ακούσουμε αφού αυτά ήταν που πρωτοστάτησαν με οργανωμένες κινητοποιήσεις για τα προνόμια συγκεκριμένων ομάδων της δημόσιας διοίκησης, καλλιεργώντας έτσι το καθεστώς ακυβερνησίας και το όργιο σπατάλης εις βάρος των πραγματικών λαϊκών συμφερόντων.

Διότι αν αφήσουμε κατά μέρος την κοινωνική αδικία και το ηθικά απαράδεκτον της έκτασης του χρηματισμού και της παραοικονομίας, αν μείνουμε μόνον στο οικονομικό σκέλος, τα χρήματα της μικροδιαφθοράς είναι χρήματα που οι λαϊκές μάζες τα έχουν ανάγκη πολύ περισσότερο από τους καπιταλιστές και τα μονοπώλια. Στο κάτω κάτω, οι κακοί καπιταλιστές έχουν την οικονομική άνεση να αγοράζουν ότι τους λείπει, σε όποια ποσότητα το επιθυμούν.

Όμως τα εκατοντάδες εκατομμύρια που στοιχίζει η διαφθορά σε ετήσια βάση, αν δεν εξαφανίζονταν στο πηγάδι του καθημερινού μικροπαρασιτισμού (μίζα), θα εμφανίζονταν με τη μορφή παροχών πρόνοιας, με μείωση της άμεσης φορολογίας χαμηλών εισοδημάτων ή με έργα υποδομών σε υποβαθμισμένες γειτονιές.

Και τώρα ήρθε η ώρα του λογαριασμού

Οι πολιτικά και οικονομικά ανυπόφορες πρακτικές των μεγάλων κομμάτων εξουσίας, σε ανομολόγητη συνεργασία με τα μικρότερα αριστεροδέξια κόμματα, ανέστειλαν κάθε απόπειρα προσαρμογής στις υποχρεώσεις μας απέναντι στην Οικονομική Νομισματική Ένωση. Μια οικονομική ένωση στην οποία για να ενταχθούμε στριμωχτήκαμε στην ουρά λέγοντας ψέματα. Και συνεχίζουμε να λέμε ψέματα για να παραμείνουμε.

Ο άθλιος τρόπος διαχείρισης των δημοσίων θεμάτων από το εθνικό και τοπικό πολιτικό προσωπικό, έφεραν τα Ελληνικά νοικοκυριά (όχι όλα — τα οικονομικά ισχυρότερα εξαιρούνται) αντιμέτωπα με τον τιτάνιο λογαριασμό του λαϊκισμού. Έναν λογαριασμό που τώρα θα πληρώνεται εφ’ όρου ζωής εντόκως.

Γεια χαρά λοιπόν και ο σοσιαλισμός μαζί σας, που λέει και ο Αγγελάκας.

Κώστας Κουρούνης

 Υστερόγραφο:

ΤΙΜΟΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ *
	Είδος υπηρεσίας	Από	Έως
ΔΗΜΟΣΙΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ	Επέμβαση/Εγχειρηση	€150	€7.500
	Φακελάκι γιατρού	€50	€1.500
ΕΦΟΡΙΕΣ	Κλείσιμο/Έλεγχος βιβλίων	€300	€15.000
	Ρύθμιση χρεών	€100	€3.500
ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΕΣ	Οικοδομική άδεια	€200	€9.000
	Επίσπευση διαδικασιών	€500	€1.000
ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΥΓΕΙΑΣ	Επέμβαση/Εγχείρηση	€250	€15.000
	Φακελάκι γιατρού	€500	€6.000

(* πηγή: http://www.transparency.gr/Press.aspx?page=27&code=PressRelease&article=295)

Άρθρο του

Κώστα Κουρούνη - Ο Κώστας Κουρούνης είναι πολιτικός μηχανικός - πολεοδόμος. Με φθίνουσα σειρά δυσκολίας θεωρεί τον εαυτό του πατέρα, σύζυγο, μηχανικό και υπερήφανο επιζώντα της στυγερής γενιάς του 1961. Θα τον βρίσκετε στο Twitter, στο Facebook και στο Google+. ΣτηνPoleodomiki.gr γράφει για θέματα ακινήτων, ενώ στο site του μαζεύει όσα κείμενά του έχουν δημοσιευθεί από παλιά.