Η ΦΡΙΚΗ ΤΗΣ ΓΕΛΟΙΟΤΗΤΑΣ

Καναβούρης Κ.

Ημερομηνία δημοσίευσης: 27/05/2012

Ορυμαγδός. Μόνο έτσι μπορεί να χαρακτηριστεί η επικοινωνιακή λαίλαπα η οποία μαίνεται εις βάρος του ΣΥΡΙΖΑ. Μια λαίλαπα, που σε πολλές περιπτώσεις βέβαια είναι και λαίλαπα γελοιότητας, σ' αυτή την προπάθεια να τυφλωθεί ο καθημαγμένος πολίτης από τα καθρεφτάκια και τις χάντρες των υψιπετών ταγών του συστήματος. Ας μη μιλήσουμε για τη συστημική δημοσιογραφία και το εμετικό της παραλήρημα, που κινείται μεταξύ του ολοφυρμού, της αφ' υψηλού ειρωνείας έως τον κουτσαβακισμό και τη χαμέρπεια. Ας μη μιλήσουμε για την κατάντια αυτής της θεμελιώδους λειτουργίας του πολιτεύματος που φέρεται ως έξαλλη μαινάδα και που φυσικά ξεχνάει ότι, εκτός από τα έξαλλα, υπάρχουν και τα ύφαλα γεγονότα που καθορίζουν την ίσαλο γραμμή της πραγματικότητας και ότι αυτό κανένας δεν μπορεί να το αγνοήσει. Και για να θυμηθούμε τον Χάιντεγγερ, "το Φαίνεσθαι είναι και Είναι".

Ας κραυγάζει, λοιπόν, η συστημική δημοσιογραφία. Η εκφώνηση του πανικού θα πρέπει να συνιστά αφηγηματική εκδοχή της πραγματικότητας για να πιάσει τόπο. Όμως εδώ δεν αφηγούνται καμια πραγματικότητα. Γιατί την πραγματικότητα τη νιώθει ο καθένας στο πετσί του. Όχι πως όλη αυτή η προσπάθεια κραυγαλέας παραπειθούς δεν μπορεί να έχει αποτελέσματα. Φυσικά και μπορεί. Άλλωστε τόσα χρόνια πολιτικού αναλφαβητισμού θα έχουν και αποτελέσματα. Είναι όμως τόσο άγρια τα πράγματα, ώστε τα οφέλη του συστήματος είναι πενιχρότατα σε σχέση με τον όγκο της προσπάθειας. Τόσο πενιχρά, ώστε να αναδύεται το φρικώδες πρόσωπο της γελοιότητας (για να ξαναθυμηθώ για πολλοστή φορά τον αξέχαστο Γιώργο Χειμωνά, που στον "Εχθρό του ποιητή" έγραφε πως το γελοίο είναι βασικό συστατικό του φρικώδους), σε όλη του τη φασιστοειδή (και πολλές φορές φασιστική) μεγαλοπρέπεια. Γιατί αν η ανεργία είναι μια φρίκη, τότε συνιστά φρικώδη γελοιότητα να απειλείς (όταν δεν μπορείς να παραπείσεις, αφού για πειθώ ούτε λόγος να γίνεται) τον άνεργο μη διανοηθεί να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ επειδή θα πάψουν να υπάρχουν δουλειές. Γιατί αν η φτώχεια και η ακραία ανέχεια είναι μια φρίκη, τότε συνιστά φρικώδη γελοιότητα να απειλείς τον συνταξιούχο μην τυχόν και δεν ψηφίσει τα ιερά τοτέμ του συστήματος, γιατί τότε δεν θα πάρει σύνταξη. Γιατί αν το μέλλον των παιδιών φαντάζει ανήλιαγο και απελπιστικά φρικώδες, τότε συνιστά φρικώδη γελοιότητα να υπόσχεσαι τον παραλογισμό της υποταγής προκειμένου άλλοι να αποφασίσουν για την ποιότητα του μαύρου.

Είναι πολύ μακρύς ο κατάλογος όλης αυτής της φρικωδίας. Γι' αυτό, όσο και να προσπαθούν, είναι απελπιστικά (για τα συμφέροντά τους) γελοίος, και μάλιστα χονδροειδώς (αφού βγαίνουν φίδια από το στόμα του κάθε φορά που μιλάει), ο Ευάγγελος Βενιζέλος όταν δηλώνει ότι στον πρόεδρο της Γαλλίας, όπου έτρεξε κατουρηστεί και μάλιστα αφθόνως, πήγε ως εκπρόσωπος όλων των Ελλήνων. Ώπα, ρε μεγάλε. Από πού κι ώς πού πήγες ως εκπρόσωπος όλων των Ελλήνων; Με το θάρρος της γνωριμίας, θα μου πεις. Αλλά ξεχνάς ότι αυτή ακριβώς η γνωριμία είναι που σου απαγορεύει κάθε θάρρος. Εδώ σου λέει ο άλλος, ου να μου χαθείς, χάσου από μπροστά μου, δεν θέλω να σε ξέρω, κι εσύ του λες σε εκπροσωπώ.

Αγαπητέ κύριε Βενιζέλο, δεν θέλω να σας πικράνω, αλλά δεν είστε σε θέση να εκπροσωπήσετε ούτε καν το δεκατρία και κάτι που πήρε το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές, όχι ολόκληρο τον ελληνικό λαό. Κι αν θέλουμε να σοβαρευτούμε, είναι ύβρις να γίνεσαι με το στανιό εκπρόσωπος και εκείνων που δεν θέλουν να σε δούνε ούτε ζωγραφιστό. Και είναι ύβρις διότι δείχνει πώς εννοείτε τον ελληνικό λαό: ως ντεκόρ στο επικοινωνιακό ζατρίκιο της εξουσίας. Να είστε, λοιπόν, βέβαιος ότι και εδώ, όπως σε κάθε ύβρι, θα υπάρξει Νέμεσις. Υστερόγραφο: Σε μια ιδιωτική επίσκεψη ουδείς εκπροσωπεί ουδένα. Εκτός κι αν αισθάνεται ολίγιστος μπροστά στον Άνακτα που καταδέχθηκε να τον ελεήσει.

Αμ το άλλο, το μισοχεσμένο το Αβερωφίδιον που παριστάνει τον αρχηγό της Ν.Δ. (πού πας, καημένε Καραμήτρο;), τι να του πεις; Πόσο γελοίος μπορεί να είναι κάποιος που του κατσικώσανε στον σβέρκο, παρά την πρόδηλη δυσανεξία του, την Μητσοτακίσκη μαζί με τους δικούς της κι από πάνω κορδακίζεται. Το ίδιο και η Μητσοτακίσκη. Έφυγε ο ένας, ξαναήρθε, έφυγε η άλλη, ξαναήρθε, στο μεταξύ ξεκατινιάστηκαν, μισήθηκαν ασμένως, αλληλοδιαγράφηκαν και στο τέλος της μέρας, αλληλοϋβριζόμενοι ενδομύχως (αρκεί να έβλεπες τα μούτρα τους), έκαναν δηλώσεις για συντηρητικές συνιστώσες (λέγε με ΣΥΡΙΖΑ) και για δυνάμεις της προόδου (λέγε με Ν.Δ.). Κι από κάτω να τους χειροκροτούν ακροδεξιοί, με τους οποίους μέχρι χτες (ή μήπως και σήμερα και αύριο) αλληλοβρίζονταν, τρωκτικά του δημόσιου κορβανά, άνθρωποι που αν δεν έχουν εμπλακεί σε δικαστικές περιπέτειες, είναι γιατί κουκουλώθηκαν (μαζί με τα ευανθή του ΠΑΣΟΚ) σκάνδαλα και σκάνδαλα, κοινοβουλευτικοί πραξικοπηματίες, χυδαία αθύρματα τού όπου φυσάει ο άνεμος και άλλοι πολλοί του ιδίου φυράματος.

Πόσα κιλά αναξιοπρέπειας, λοιπόν, πρέπει να έχεις για να ονομάζεις όλο αυτόν τον αισχρό χυλό "ευρωπαϊκό πατριωτικό μέτωπο"; Η απάντηση στις 17 Ιουνίου 2012. Και θα είναι ηχηρότατη.

 

Επιλογή : Δημήτρης