Η Ανθρωπιά γίνεται πρόσωπο κι έχει όνομα:

Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος

από Vasia Argenti (Σημειώσεις) την Παρασκευή, 5 Ιουλίου 2013 στις 4:23 μ.μ.

της βάσιας αργέντη,

Είμαι βαθιά συγκινημένη και δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να αποτυπωθεί σε λίγες γραμμές αυτό που πραγματικά αισθάνομαι. Το σίγουρο είναι ένα όμως:  είναι επιτακτική ανάγκη να κοινωνούνται τέτοια αισθήματα και τέτοια μηνύματα.  Θα ήθελα να γράψω και να πω πολλά γι’ αυτόν τον Ά-νθρωπο. Δεν θα το στρογγυλοποιήσω, ας οδηγήσει  η αντοχή της πένας κι η υγρασία των ματιών.
Από μικρή αναρωτιόμουν για το νόημα της ζωής και "ποιο" το μεγαλείο του ανθρώπου. Ρομαντικό; Πεπερασμένο; Αδιαφορώ.
Πολλοί ενστερνίζονται την  άποψη πως η όποια προσπάθεια προσέγγιση της ανθρωπιάς και της καλοσύνης επιπίπτει στο κενό,νιώθουν πως προσκρούει στον τοίχο της σκληρής πραγματικότητας και πως δεν επιμετρείται μέσα από αντικειμενική οπτική.  Κι όμως τέτοιες στιγμές, έρχεται η πραγματικότητα να αναιρέσει τον ίδιο της τον εαυτό.
Έρχεται ένας Άνθρωπος να μας θυμίσει τίσημαίνει να είσαι άνθρωπος επί του πρακτέου, επί της ουσίας και μας υποδεικνύει πως ο δρόμος της ζωής μας δίδεται όχι μόνο για να ψάχνουμε, αλλά πρωτίστως γιανα δημιουργούμε κι αυτό ναι!  ΈΧΕΙ νόημα.
Κι εδώ αυτό το νόημα γίνεται πρόσωπο κι έχει όνομα: Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος. 

Θα σας τον συστήσω μέσα από μία μικρή προσωπικήιστορία.«Πριν 2 ολόκληρα χρόνια, βρισκόμουν σε αυτό που λέμε «Αγανακτισμένο» Σύνταγμα, Κατέβηκα δίχως να ξέρω κανέναν, δίχως να ανήκω πουθενά,κατέβηκα να διαμαρτυρηθώ , όπως οι περισσότεροι. Την δεύτερη κιόλας ημέρα,συνειδητοποίησα ότι είχαν αρχίσει να δημιουργούνται ομάδες κοινωνικής σημασίας,αλληλέγγυας δράσης. Ένιωσα την ανάγκη, να πάρω τη σκηνή υπό μάλης και να «ενταχθώ»σε μία από αυτές.  Να μείνω εκεί, να παλέψω με όποιον τρόπο, λογικό ή παράλογο. Κι έτσι κι έγινε…η μία μέρα….δύομήνες.
Σε αυτή την ομάδα, τη γνωστή «Ομάδα Ψυχραιμίας», ήταν κι ο Κωνσταντίνος. Είχαμε μία καλή επαφή, που μέρα με τη μέρα γινόταν πιο έντονη, πιο γερή και πιο ζεστή.Ανθρώπινα ζεστή. Το αποκορύφωμα όμως αυτής της  φιλικής σχέσης ήταν ένα επεισόδιο.
Ένα επεισόδιο, που ή θα έμενε στη μνήμη για να το συζητάμε σήμερα, ή θα θαβόταν μαζί με εμένα. Σε μία εκ των υπέροχων επεισοδίων ημέρα, τα δακρυγόνα έδιναν και έπαιρναν. Εμείς δεν εγκαταλείπαμε την πλατεία. Στεκόμασταν εκεί, βράχοι, πάνω, γύρω, μες  στο μετρό, προσπαθώντας να βοηθήσουμε –όσο καθίστατο δυνατό-  τους υπόλοιπους διαδηλωτές,  είτε με ένα μαλόξ, είτε με μία κουβέντα, είτεμε το οτιδήποτε. Κάποια στιγμή όμως, πάνω στην πλατεία,  άρχισε ο απίστευτος δακρυγονοπόλεμος, με αποτέλεσμα τρία δακρυγόνα να σκάνε μπροστά στα πόδια μου και σε συνδυασμό με το άσθμα μου, να με παίρνουν μαζί τους, να χάνομαι και να λιποθυμώ. Όπως καταλαβαίνετε, είχα εισπράξει τόσο καπνό, που έσπασε ο οργανισμός μου, δεν άντεξε εκείνη τηστιγμή. Γύρω μου αρκετός κόσμος. Κανείς δεν με σήκωσε,  κανείς από εκείνους που εγώ είχα πολύ πιοκοντά μου και πιο ψηλά από τον Κωνσταντίνο. Καιν α σκεφτεί κανείς πως ήμουνμόνο 50 κιλά. Βάρος «ασήκωτο». Κανένας δεν νοιάστηκε, παρά μόνο ο Κωνσταντίνος .Όχι δεν ήταν μπρατσαράς σε μύες, αλλά σε ανθρωπιά. Με πήρε, λοιπόν,  στα χέρια του, με έτρεξε στο Ά βοηθειών που στεγαζόταν πάνω στην πλατεία. Προσπάθησαν να με επαναφέρουν. Ματαίως. Χρειαζόμουν επειγόντως οξυγόνο. Είχα χάσει το χρώμα μου, τα πνευμόνια δεν οξυγονωνόντουσαν καθόλου καλά κι εγώ… χανόμουν.  Εκείνος πάλι, ο Κωνσταντίνος, με πήγε στον Ερυθρό Σταυρό, όπου με επανέφεραν παρέχοντας μου οξυγόνο. Δεν έφυγε λεπτό από δίπλα μου.  Ο γιατρός είπε, λέγοντας του και για το άσθμα,πως θα έσβηνα αν περιμέναμε λίγο ακόμη. Αν ο Κωνσταντίνος δεν με πήγαινε, θα έσβηνα.  Συγγνώμη για τους συναισθηματισμούς αλλά  ναι!!!  ΧΡΩΣΤΑΩ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ, σε αυτόν τον άνθρωπο.Συγγνώμη, Ά-νθρωπο, ήθελα να πω». Αυτός λοιπόν, είναι ο Κωνσταντίνος, είναι:
ο  Κωνσταντίνος, που χθες βραβεύτηκε στους «Ήρωες ανάμεσα μας» για την ανθρωπιά του, για το αλληλέγγυο έργο του και για την επικουρική στάση του (το λιγότερο) να οδηγεί  τους άλλους να βλέπουν το νόημα της ζωής.
Ο Κωνσταντίνος, που από το υστέρημα του δίνει , μοιράζεται, αγαπάει και υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο. 
Ο Κωνσταντίνος, που έχει επιλέξει να είναι ευτυχής. Μία επιλογή που έχει κάνει και για εκείνον, αλλά και για πολλούς άλλους εκεί έξω.
Ο Κωνσταντίνος που δεν τολμά να στέκεται Ά-νθρωπος σε περιόδους εύκολους , αλλά σε εποχές κρίσης, που ελλείπονται ευημερίας, που παρακμάζουν οι αξίες και αναθεωρούνται, που το κοινωνικό σύνολο πάσχει. Κι αυτό γιατί, σε τέτοιες εποχές φανερώνεται το μέσα μας, οι δυνάμεις μας κι η ανάγκη μιας κοινωνίας αλληλοσύνδεσης.
Ο Κωνσταντίνος , διαμορφώνει το δικό του νόημα μέσα από την προσφορά, μέσα από τη στάση του προς τη ζωή, μέσα από το «είμαι άνθρωπος» κι όχι μέσα από άρρωστους εθισμούς, από αναγκαίες καταναλωτικές διεγέρσεις και εφήμερες ευχαριστήσεις.

Ο Κωνσταντίνος «επιδρά», δηλαδή γεμίζει, δεν μένει κενός.

Έχω γνωρίσει (όπως και εσείς άλλωστε) πολλούς ανθρώπους που βρήκαν τον εαυτό τους ή το νόημα της ζωής τους όταν έχασαν κάτι, όταν στερήθηκαν τα δεδομένα της ζωήςτους, που (νόμιζαν εσφαλμένα) «νοηματοδοτούσαν» το μέσα τους. Ο Κωνσταντίνος,εν αντιθέσει, γνώρισε την αλήθεια και το νόημα όχι χάνοντας, αλλά κερδίζοντας νέα «δεδομένα» που ‘ναι μεν τα φτάνει το μάτι, αλλά εδώ θέλει ΚΑΙ ψυχή!
Γαντζώθηκε στην κατάφαση της ζωής, πήρε μία «κινητή» κουζίνα στα χέρια (στην κυριολεξία), την ανθρωπιά του, τα ευαίσθητα μάτια  του και άρχισε να γυρνάει στις γειτονιές.  Άρχισε να ζει, κάνοντας τους άλλους να Ζουν.

Δεν «ταΐζει» στομάχια, αλλά ψυχές κι από εκεί πηγάζει η σωστή ανθρώπινη θεώρηση της ζωής και η ορθή νοηματοδότησηςτης. Αναπροσδιορίζοντας την ανθρωπιά μας!

Δημοσίως ΜΠΡΑΒΟ, που εξαργυρώνεις την ηθική επιταγή τουανθρώπου, το να είναι άνθρωπος.
Δημοσίως ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, όχι που μου έσωσες την «αναπνοή», αλλά που μοιράζεις τόσεςαναπνοές, ενώ δεν σου περισσεύουν.. Γιατί αυτή είναι η υπέρτατη ανθρώπινη αξία: να δίνεσαι, όταν δεν περισσεύεις..
Σε Ευχαριστώ που με κάνεις και κλαίω από συγκίνηση και νιώθω ζωντανή.
Είσαι σπουδαίος και νιώθω τυχερή και σημαντική όταν σκέφτομαι πως εσύ έχεις νιώσει εμένα.
Είσαι η ελπίδα, ότι  υπάρχουν άνθρωποι….
Είσαι η ελπίδα, ότι θα γίνουν κι άλλοι άνθρωποι…

Συνέχισε….
Θα δεις, θα «γεννήσεις» πολλούς Α-νθρώπους…..

Υπερήφανη και βαθιά συγκινημένη,
η φίλη σου,
Βάσια.


ΥΓ.:  για όσους δεν γνωρίζουν το «έργο»του Κωνσταντίνου, ας παρακολουθήσουν το παρακάτω βίντεο κι ας αναζητήσουν τη  βράβευση του από το «ήρωες ανάμεσα μας».
             

Ακολουθήστε: http://beta.antenna.gr/webtv/watch?cid=_vdq_e%2fm%2f9_pa_i%3d