Συνομιλίες με ζωγράφους της γενιάς του σαράντα

ΣΤΗΝ   ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗ

 

Δευτέρα 11 Ιουνίου στις 7.30 μ.μ.

 

συνομιλίες με ζωγράφους της γενιάς του σαράντα

 

 Ένας διάλογος πάνω στο έργο του ζωγράφου Γιάννη Σεργουλόπουλου (1920-2002), με τους Αλέκο Σεργουλόπουλο, Μάχη Σεργουλοπούλου και Παναγιώτη Παπαδόπουλο.

 

  Ο Γιάννης Σεργουλόπουλος(1920-2002) αποτελεί μια ιδιαίτερη περίπτωση ζωγράφου του μοντερνισμού. Σπουδαστής στο εργαστήριο  του Θεόδωρου Λαζαρή και στη συνέχεια με μεγάλη μαθητεία στο Παρίσι, το έργο του χαρακτηρίζεται από εντάσεις και ανατροπές. Ξεκινά την καριέρα του υιοθετώντας μια μετακυβιστική αντίληψη του τοπίου σε απόλυτη συνάφεια με την πρωτοπορία της εποχής. Πρόκειται για μια περίοδο που έδωσε πολλά και δυνατά έργα που κρατούν-μετά από πενήντα χρόνια- τον νεωτερισμό και τη δύναμή τους […] Σχηματικά λοιπόν μπορούμε να ανιχνεύσουμε δυο κύριες περιόδους στη δουλειά του. Η πρώτη μπορεί να ονομαστεί «κυβιστική» που χρονικά ξεκινά από τα τέλη της δεκαετίας του  και σταματά στα τέλη της δεκαετίας του εξήντα. Η δεύτερη περίοδος της δημιουργίας του που αποτέλεσε μια επιστροφή στην παράσταση  ξεκινά τη δεκαετία του εβδομήντα μέχρι το τέλος της ζωής του. […] Στην κυβιστική περίοδο της δημιουργίας του, η αρχιτεκτονική διάταξη του θέματος, της σύνθεσης και της οργάνωσης του τοπίου μέσα στον ζωγραφικό χώρο της επιφάνειας συνιστούν το κεντρικό ζητούμενο. Σε αυτήν την περίοδο προέχει μια περισσότερο ελεύθερη και προσωπική έμφαση στην αυστηρή και λιτή οργάνωση. Μέσα στη σύνθεση δεσπόζει το φωτεινό ή γκρίζο άσπρο που σε πολλά έργα αυτής της περιόδου τοποθετείται στο κέντρο της.     Η επιστροφή στην παράσταση, για τον καλλιτέχνη, υποδηλώνει την αποφασιστικότητα του να συνομιλήσει με την «Ελληνική αντίληψη» για το τοπίο. Η Ελλάδα των ήπιων τόνων, του διακριτικού φωτισμού και των μαλακών τονικοτήτων είναι, τώρα, τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά που αναδεικνύονται. Παρατηρεί εκ νέου τον Λαζαρή, συνομιλεί με τον Χατζόπουλο και την παράδοση που αυτός εγκαινίασε στη μελέτη του τοπίου. Αυτό είναι άλλωστε το στοιχείο  του αιφνιδιασμού που προκαλεί.  Η ήρεμη επιφάνεια των έργων του, στο πρώτο κοίταγμα, μας δίνει την εντύπωση μιας γραφής αντικειμενικής όσο και ουδέτερης. Ο παρατηρητής βρίσκεται μπροστά σε έργα υψηλής τεχνικής αρτιότητας. Τώρα, η  Άνδρος ,η Σαντορίνη, η Ύδρα, η Μύκονος προβάλλουν σαν χώροι ιδανικής τελειότητας. Εκεί τα σημεία του χρόνου και της ιστορίας δεν υπάρχουν, μόνο το πρωτογενές υλικό της μνήμης.