ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

Όπως έχουμε αναφέρει δεν είναι μόνο η φυλετική συγγένεια αρκετή για την συγκρότηση 


Έθνους συγγένεια έχουν και οι ομάδες στο ζωικό βασίλειο όπως και πρωτόγονες ανθρώπινες 


φυλές. Το Έθνος πρέπει να έχει ενεργή συνείδηση της κοινής καταγωγής του, των κοινών του 


πνευματικών χαρακτηριστικών, του ιστορικού παρελθόντος και των πεπρομένων του. Πρέπει 


να έχει δηλαδή Εθνική Συνείδηση.


Η Εθνική Συνείδηση αναλύεται στα εξής γνωρίσματα:


Α) Μνήμη. Επίγνωση δηλαδή της ενιαίας καταγωγής και της ιστορίας του Έθνους.


Β) Συνοχή. Ψυχική και πολιτιστική σύσφιξη δεσμών των ατόμων και μάλιστα διαχρονικά.


Γ) Βούληση. Αγωνιστική αποφασιστικότης για ένα καλύτερο εθνικό μέλλον.


Η μνήμη απλώνεται στο παρελθόν, η συνοχή σφυρηλατεί το παρόν και η βούληση τείνει στο 


μέλλον. Μιά ώριμη φυλή που διακρίνεται για αυτές της τις ιδιότητες δικαιούεται του ονόματος 


ΕΘΝΟΣ. Αυτές βέβαια οι τρείς ιδιότητες αλληλεξάρτώνται αφού βούληση χωρίς μνήμη δεν 


υπάρχει ούτε και χωρίς συνοχή αλλά ούτε και συνοχή και μνήμη είναι νοητές χωρίς βούληση. 


Ολόκληρη αυτή η Εθνική Συνείδηση με τις τρείς ιδιότητες προυποθέτει πάντοτε την Φυλετική 


Συγγένεια. Πράγματι μνήμη για ανύπαρκτη κοινότητα καταγωγής και για ανύπαρκτη η πενιχρή 


ιστορία δεν έχει νόημα.


Αλλά ούτε και συνοχή είναι εφικτή όπως έχουμε τονίσει μεταξύ ατόμων ανομοίων μεταξύ τους. 


Σε αυτήν την περίπτωση η βούληση δεν μπορεί να υπηρετεί παρά τα πρόσκαιρα οικονομικά 


συμφέροντα μιας τυχαίας συμβιώσεως. Λαοί πολυφυλετικοί η μεικτοί μπορεί τυχόν να 


καυχώνται για το Έθνος τους αλλά αυτο το κάνουν ως μια μάταιη προσπάθεια χαλκεύσεως 


εθνικής συνειδήσεως. Με λόγια δεν πλάθονται τα Έθνη!! Σε τέτοιες χώρες (πχ στην Αμερική) 


μπορεί να επικρατει ένας τοπικισμός η και μια προσπάθεια προασπίσεως των κοινών 


συμφερόντων των κατοίκων τους αλλά η έλλειψη πολιτιστικής συγγένειας άρα και ψυχικής 


συνοχής, τις καθιστά εύθραστες. Σε μια κρίσιμη ιστορική στιγμή είναι δυνατόν να επέλθει η 


πλήρης διάλυση, η κονιορτοποίηση.


Όταν υπάρχει κοινή καταγωγή, τότε υπάρχουν κατά το μάλλον ή ήττον κοινή γλώσσα, κοινός 


πολιτισμός, κοινή θρησκεια, κοινά ήθη, ενιαία ιστορία. Αυτά τα δευτερογενή στοιχεία όπως 


έχουμε πεί, δεν αποτελούν, το καθένα ξεχωριστά, απαραίτητο στοιχείο συγκροτήσεως Έθνους. 


Έν τούτοις όλα αυτά, όταν συνυπάρχουν, συντελούν στην συνοχή της κοινότητος στην 


δημιουργία δηλαδή Εθνικής Συνειδήσεως. Έθνος είναι η ομοειδής ομάδα, πού έχει συνείδηση 


της ιδιαιτερότητος της. Έχει δε συνείδηση, όταν η ομοείδεια έχει προκαλέσει την εμφάνιση 


αυτών των δευτερογενών στοιχείων. Υπό αυτή την έννοια η ομοείδεια είναι βασική. Η ομάδα 


πρέπει λοιπόν να τείνει στην τόνωση των δευτερογενών στοχείων, άρα και της Συνειδήσεως 


της, ώστε να εξαίρεται και το Πνευματικό της πρόσωπο.


Όταν όμως η ομάδα δεν είναι ομοειδής, ενώ υπάρχουν κοινά μερικά δευτερογενή στοιχεά 


επιβληθέντα απο ιστορικούς λόγους, τότε δυνατόν να δημιουργει ψευδοέθνος.


Λαοί ετερογενείς με ψευδεθνική συνείδηση μπορεί να θεωρήσουν ότι η θρησκεία (πχ 


Ισλαμισμός) η η γλώσσα(πχ Πανσλαβισμός) η η συμβίωση (πχ ΗΠΑ, ΕΣΣΔ) τοους κάνει έθνος 


και τους ελαύνει προς το ιστορικό μέλλον. Οι ψευδεθνικές συσπειρώσεις έιναι όπως πάντοτε 


εύθραυστες και κατά το μάλλον ή ήττον εφήμερες.


Αν όμως συμβαίνει να ζούν δύο κλάδοι της ίδιας φυλής επί αιώνες η χιλιετίες σε διαφορετικούς 


τόπους, τότε επόμενο είναι παρά την ομοιότητα των χαρακτήρων τους να έχουν δομίσει 


ξεχωριστές μνήμες, ξεχωριτή ιστορία, ίσως και ξεχωρίστούς πολιτισμούς και γλώσσες. Αυτό 


σημαίνει και ξεχωριστά έθνη, παρά την φυλετική ταυτότητα. Σε τέτοια βεβαίως περίπτωση 


έχουμε συνήθως και φυλετική απομάκρυνση, λόγω του αναφερθέντος φαινομένουν των 


παραλλάξεων. Η γεωγραφική διασπορά εν τούτοις μιάς φυλής, όταν αυτή έλαβε χώρα σε 


ιστορικούς χρόνους, δεν συνιστά απαγορευτικό παράγοντα για να αποτελεί αυτή και έθνος. 


Παραδείγματα οι Αρμένιοι , οι Εβραίοι, άλλα και οι Έλληνες. Όταν μια φυλή έχει Εθνική 


Συνείδηση δηλαδή μνήμη, συνοχή και βούληση δεν την διαλύει ποτέ η διασπορά. Την 


δυσχεραίνει όμως και την υποβάλλει σε επικίνδυνη δοκιμασία. Ό τόπος διαβιώσεως ενός 


Έθνους η Πατρίδα, αποτελεί πρωταρχικό παράγοντα για την συνοχή των ατόμων. Εκεί 


αναπτύσσονται οι πολιτιστικές αρετές τοου λαού, εκεί διδάσκονται τα παιδιά, εκεί 


φυλάσσονται τα οστά των προγόνων, εκει βιώνεται η μνήμη, εκεί σφυρηλατείται η βούληση. 


Χωρίς πατρίδα κινδυνεύει ένα Έθνος να χάσει την Συνείδηση του, ακόμη δε να χάσει και την 


φυλετική του ιδιαιετερότητα. Η τακτική των μεταναστεύσεων, συνήθης πρακτική των 


πτωχοτέρων κρατών, θυσιάζει ζωτικό μέρος του εθνικού κορμού χάριν του οικονομικού 


συμφέροντος των υπολοίπως κατοίκων. Είναι μια κλασικά απαράδεκτη μεθόδευση της 


φιλευλεθεριστικής σχολής, η οποία δεν ενδιαφέρεται, όχι για τον Έθνος, αλλά για τις 


οικονομικές προόδους των ατόμων.


Οί Έλληνες μετανάστες (Ελληνοαμερικάνοι κλπ), όσο και αν διατηρούν την μνήμη τους 


άσβεστη και φλογερή, χάνουν λίγο λίγο τα παιδιά τοςυ και τα εγγόνια τους, τα οποία 


απορροφούνται από τον ξένο τρόπο ζωής η συνάπτουν μεικτούς γάμους. Είναι φαιδρή η 


παρηγοριά του Ελληνικού Κράτους, ότι με την μεταναστευτιική διασπορά αποκτούμε 


ερείσματα στο εξωτερικό. Άν σταματήσουμε τις μεταναστεύσεις δηλαδή την αποδυνάμωση της 


εθνικής ρίζας μετά απο μια γενεά δεν θα έχει μείνει κανένα υπόλλειμα ερείσματος. Όπως δεν 


έμεινε τίποτα στο παρελθόν απο τις εποικίσεις Ελλήνων σέ όλη την Μεσόγειο θάλασσα. Η 


διαβίωση του Έθνους στην Πατρίδα του δίνει την δυνατότητα κλειστής και καρποφόρου ζωής. 


Μπορεί ο λαός έτσι να καλλιεργήσει τον πολιτισμό του, να βιώσει τά έθιμα του, να πλουτίσει 


την γλώσσα του, να λατρεύει την θρησκεία του, να χαρεί τά ήθη και τις παραδόσεις του. Πάντα 


απερίσπαστος από ξένες και αλλότροπες επιδράσεις, μπορεί να γιορτάζει τις επετείους του και 


να ονειρεύεται τους πόθους και την μοίρα του. Η εργατικοτης ακόμη του λαού θα είναι 


προσφορά στόν ίδιο τον ευατό του, κι όχι σε άλλο ξένο Κράτος. 


Ζώντας δε την εθνική του ζωή ένας λαός μπορεί να αναπτύξει στο έπακρο τις αρετές του, να 


σταθή καλά στα πόδια του και, μόνον έτσι, να έλθει και σε συννενόησι και ειρηνική συνεργασία 


μέ άλλους λαούς. Ένας αλλοτριωμένος λαός, αντίθετα, είναι ανίκανος να προσφέρει κάτι, 


ακόμη και στην διεθνή κατανόηση και ειρήνη. Ο λάος που ζεί ζωή εθνική είναι εις θέσιν να 


εκτιμά καλύτερα την ζωή και τα δικαιώματα και τών άλλων λαών.


Έτσι, και η ενοποιήση της Ευρώπης, η οποία αποτελει αναμφισβήτητα πολιτικό όραμα 


κραταιό αφου θα προστατεύει την μεγάλη και ενάρετη Λευκή Φυλή μας θα πρέπει να 


βασίζεται, όχι στην σύντηξι και στον αφανισμό των έπι μέρους εθνοτήτων, αλλά στην 


διατήρηση και έξαρση τους. Οι Ευρωπαίοι, μετά τόσους ενδοευρωπαικούς πολέμους, έχουν πιά 


ωριμάσει, ώστε να μην υπάρχει πλέον έδαφος για άλλες ενδοευρωπαικές διενέξεις. Η ενιαία 


ευρωπαική συνείδηση μπορεί καλύτερα να αναπτυχθή, όταν στηρίζεται σε εθνικά πρόσωπα και 


όχι σε ανεξάρτητα άτομα. Στόχος είναι η Ευρώπη Των Λαών όπως το ζητούσε ο Σάρλ Ντε 


Γκώλ, και όχι η Ευρώπη Των Πολιτών. Χωρίς βεβαιώς αποκλεισμό των σποραδικών γάμων 


ανάμεσα στους λαούς της, θα έπρεπε πάντως η Ευρώπη να αποτρέψει τις μαζικές του 


αναμείξεις. Ο στόχος της Ενωμένης Ευρώπης δεν μπορεί να συγκρούεται με τον Εθνικισμό 


οποιουδήποτε λαού της δεδομένου οτι ορίσαμε την έννοια του Εθνικισμού ώς αγάπης στην 


φυσική κοινότητα την φυλή. Η Ευρώπη είναι η Μητέρα φυλή όλων των ευρωπαικών εθνών 


μας και αγάπη στο Έθνος μας χωρίς ταυτόχρονη πίστη στην μεγάλη ευρωπαική φυλή δεν 


νοείται.


Κατά τον Ρόμπερτ Κούτνερ ο διακηρυσσόμενος απο την Βιοπολιτική νόμος του φυσικού 


πατριωτισμού σημαίνει πίστη στην φυλή. Έτσι νοούμενος λοιπόν ο Εθνικισμός, δεν είναι 


τοπικισμός οποιασδήποτε μορφής, αλλά πίστη, αγάπη στην φυλή μας. Άρα ο Εθνικισμός μας 


όχι μόνον μπορεί, αλλά και οφείλει να συμπληρώνεται απο τον Ευρωπαικό Εθνικισμό, την 


πίστη δηλαδή στην μεγάλη Ευρωπαική Φυλή.


Εκείνο όμως που θέλει προσοχή, είναι να μην εξελιχθεί κανένας Εθνικισμός μέσα στην Ευρώπη 


σαν ηγεμόνας των άλλων. Μόνον με ισοτιμία όλων των ελευθέρων και αυτόνομων ευρωπαικών 


εθνών είναι εφικτή η Ενωμένη Ευρώπη. Κάθε τάσις ηγεμονισμού, δηλαδή τοπικισμού, θα 


κονιορτοποιήσε πάλι την σφυρηλατούμενη ενοποίηση και τα συμφέροντα της Μεγάλης μας 


Φυλής.


Επιδίωξη λοιπόν της Ευρώπης πρέπει να είναι, όχι η ανάμειξη των Εθνών της, αλλά αντιθέτως 


η απελευθέρωση και όσων ακόμη εθνών δεν έχουν αξιωθεί να είναι αυτόνομα. Η αρχή των 


εθνοτήτων οφείλει άφοβα να πρυτανεύσει μέσα στα πλαίσια της Ενωμένης Ευρώπης, αν 


θέλουμε να εξαλειφθούν και οι τελευταίες εσωτερικές τάσεις αυτές που άλλοτε προκάλεσαν 


τους πολέμους, για να μπορέσει πιά η Ευρώπη να στρέψει το πρόσωπο της ακίνδυνα πρός τις 


εξωτερικές απειλές που την κυκλώνουν. Υπάρχουν ακόμα μερικά πολυεθνικά κράτη μέσα στην 


Ευρώπη, κατάλοιπα των παλαιών συμβατικώ συνομολογήσεων, όπως και λαοί που θα ήθελαν 


αυτονομία. Σέ όλους πρέπει να δοθεί η δυνατότης να εκφραστούν αν θέλουν αυτονομία η 


παραμονή στα ίδια κρατικά πλαίσια: Στους Βαλλόνους,στους Φλαμανδούς, στους Βάσκους, 


στους Ουαλλούς, στους Σκώτους, στους Βόρειους Ιρλανδούς,στους Νότιους Τυρόλέζους.( Όπου 


υπάρχουν μεικτοί πληθυσμοί, θα μπορούσε να επιτύχει και ο θεσμός της ανταλλαγής 


πληθυσμών που πρώτοι εφάρμοσαν οι Βενιζέλος και Ατατούρκ).


Η Ενωμένη Ευρώπη θα καλύπτει με την ομπρέλα την ασφάλεια κάθε έθνους, οσοδήποτε 


μικρού. Η συνοχή τότε της εσωτερικά ελεύθερης Ευρώπης θα είναι πολύ ισχυρότερη. (Και το 


Μακεδονικό θα μπορούσε έτσι να λυθεί οριστικά. Θα αποδεικνύοταν η ελεύθερη βούληση των 


Ελλήνων Μακεδόνων να μείνουν στην Ελλάδα, οι δε Μακεδόνες των Σκοπίων(που είναι 


εκσλαβισμένοι Έλληνες) θα μπορούσαν να απορροφηθούν. Αλλά και ο χάρτης της Αλβανίας θα 


άλλαζε, με την επάνοδο της Βορείας Ηπείρου στην Ελλάδα και την πιθανή προσάρτηση του 


Κοσσυφοπεδίου στην Αλβανία).


Η δημιουργία της Ευρωπαικής Οικονομικής Κοινότητος αποτελεί ένα πρώτο βήμα προς την 


Ευρωπαική ενοποίηση. Το βήμα αυτό έπρεπε πράγματι να είναι πρώτο, για να υπερνικηθεί ο 


ενδοευρωπαικός οικονομικός ανταγονισμός και να υποκατασταθή με την οικονομικη 


συνεργασία. Το δεύτερο βήμα θα πρέπει να είναι η εθνική αυτονόμησι και εκείνων των 


υπολοίπων ευρωπαικών λαών, που δεν έχουν ακόμα δική τους φωνή. Το τρίτο βήμα της 


Ευρώπης θα είναι ή σύνθεση των εθνικών αυτονομιών σε κοινή εξωτερική πολιτική και κοινή 


ευρωπαική δύναμη. Πρέπει όμως να επισημανθεί ένα σοβερό σφάλμα, που έγινε με την 


Συνθήκη του Μααστριχτ:η θεσμοθέτησι της ελευθέρας διακινήσεως προσώπων μέσα στην 


Ευρώπη, ώστε η αγορά της εργασίας να είναι κοινή και ελεύθερη. Ο θεσμός ομως αυτός , ενώ 


ελάχιστα συμβάλλει στην οικονομική ενοποίηση, ναρκοθετεί τις εθνικές ιδιομορφίες. Άς μην 


μας διαφεύγει το γεγονος, ότι η οικονομική ενοποίηση της Ευρώπης δεν αποτελεί αυτοσκοπό, 


αλλά απλό προστάδιο της πολιτικής ενοποιήσεως, η οποία όμως μόνον σε εθνικά πρόσωπα 


μπορεί να θεμελιωθεί.


Η ελευθέρα και μαζική μετανάστευση, χάριν μόνο ενός καλύτερου μεροκάματου, δημιουργεί 


προβληματα, όχι μόνο νοθεύσεως των εθνικών ιδιομορφιών, άλλα και κοινωνικά :


Οί κοινωνικές εντάσεις, που έχουν δημιουργηθεί με τους Gastarbeiter στην Γερμανία, πρέπει να 


είναι παράδειγμα πρός αποφυγή. Τέτοιες εντάσεις μπορείς να εξελιχθούν καμιά φορά και σε 


εντάσεις μεταξύ των μελών της Ενωμένης Ευρώπης...


Και μια παρενθετική, αλλά θεσμική παρατήρηση : Την Ενωμένη Ευρώπη οραματίσθηκαν με 


σκοπό την ενιαία αντιμετώπιση εξωευρωπαικών κινδύνω όπως ΕΣΣΔ, των ΗΠΑ και του 


Τουρανισμού. Μετά την διάλυση όμως της ΕΣΣΔ και εφόσον η Ευρωπαική Ένωση δείχνει να 


θέλει την ποδηγέτηση απο τις ΗΠΑ, αλλά και την ένταξη στους κόλπους της της Τουρκίας, 


μπορεί να διερωτηθεί κανείς και ιδίως η Ελλάς, ποιά η πολιτική χρησιμότης και σκοπιμοτης 


της συμπτύξεως της. Η απαλλοτρίωση μέρους της εθνικής μας κυριαρχίας υπέρ της 


Ευρωπαικης Ενώσεως αντισταθμίζεται άραγε απο οικονομικούς μόνο λόγους; Εάν η 


Ευρωπαική Ένωση δεν απεξαρτηθή απο τα φιλοαμερικάνικα και φιλοτούρκκά της σύνδρομα, 


η χώρα μας θα έπρεπε να αναθεωρήσει ίσως την ένταξη της σε αυτήν. 


Πρό πάντων όμως, γενική κατευθυντήρια γραμμή πρέπει να είναι η Ενωμένη Ευρώπη. Αυτό 


σημαίνει ότι η Ευρώπη πρέπει να παραμείνει Ευρωπαϊκή. 


Δεν νοείται λοιπόν Ευρωπαική Ένωσις με 14 εκατομμύρια Αφρικάνους και Ασιάτες εργάτες 


που ζούν εδώ έχοντας ίσα δικαιώματα με τους Ευρωπαίους εργαζομένους. Το θέμα των ξένων 


μεταναστών οφείλει η Ευρώπη να το αντιμετωπίσει ριζικά.


Αντίστοιχο είναι και το πρόβλημα του Ελληνικού Κράτους στο εσωτερικό του με την παρούσια 


τόσων ξένων μειονοτήτων. Η παρουσία μειονοτήτων των θα έπρεπε να θεωρειται απο το Εθνικό 


Κράτος ώς πρόβλημα υπ'αριθμόν Ένα. Τα σημερινά κράτη σε όλο σχεδόν τον κόσμο είναι 


πράγματι εθνικά, φέρουν δηλαδή το όνομα του Έθνους που προστατεύουν, αλλά υπο την 


επήρεια αριστερών απόψεων, διαδεδομένων διεθνώς ελάχιστα τολμούν να αντιμετωπίσουν 


θέματα μειονοτήτων. 


Άν ένα κράτος πχ Ελληνικό αδιαφορεί για την παρουσία ξένων ( Εβραίων, Τούρκων, Γύφτω 


κλπ) και τους θεωρεί ισότιμους Έλληνες Πολίτες τότε η περιχαράκωσι των συνόρων του είναι 


χωρίς αντικείμενο και τελείως περιττή. Άν πάλι νομίζει, ότι πρέπει να υπάρχει για να 


προστατεύει τους οποιοδηποτε κατοίκους του, τότε άς πάρει γεωγραφική ονομασία (Πχ Κράτος 


Νοτίου Βαλκανικής).


Το Εθνικό Κράτος είναι κράτος του συγκεκριμένου Έθνους. Κάθε άλλος ορισμός είναι απο 


πάσης πλευράς παράλογος. Αυτό σημαίνει, ότι κάθε συνειδητό Εθνικό Κράτος πρέπει να τείνει 


στην στην συνένωση όλων των ομοεθνών μέσα στα σύνορα του, αγωνιζόμενο για την ελευθερία 


των αλύτρωτων αδελφών. Ταυτόχρονα, αυτός ο ορισμός του Εθνικού Κράτους συνεπάγεται τον 


αποκλεισμό των αλλογενών. Μπορούν βέβαια να παρεπιδημούν και ξένοι, αλλά ποτέ αυτοί δεν 


μπορεί να θεωρούνται πολίτες.


Η αντιμετώπιση των προβλημάτων απο υπάρχουσες μειονότητες δεν ειναι φυσικά εύκολη 


υπόθεση, ιδίως όταν αυτές έχουν αφεθεί επί μακρόν να ζούν ανενόχλητες και σε ισοτιμία με 


τους Εθνικούς Πολιτες. Κάθε περίπτωση πρέπει να αντιμετωπίζεται με ιδιαίτερο τρόπο, 


ανάλογα πρός την ιδιαιτερότητα τους. Ένα πράγμα μόνο δεν επιτρέπεται να κλείνουμε τα μάτια. 


Οί προσπάθειες εξελληνισμού η εκχριστιανισμού εθνικών μειονοτήτων που κατά καιρούς 


γίνονται στην χώρα μας, είναι ένα τέτοιο παράδειγμα στρουθοκαμηλισμού. Αυτές οι 


προσπάθειες αποδεικνύουν μέγιστη αφέλεια, επιπολαιότητα και άγνοια στοιχειωδών 


βιολογικών γνώσεων. Ό στόχος που λέγεται αφομοίωση των ξένων ισοδυναμεί με μπαστάρδεμα 


του ίδιου του Ελληνικού Λαού χωρίς να επιτυγχάνεται η παροχή γνήσιας ελληνικής 


συνειδήσεως στους αφομοιουμένους. Με το να ελληνοποιούμε πχ τους Γύφτους η να 


εκχριστιανίζουμε τους Τούρκους, δημιουργούμε μιγάδες, οι οποίοι έστω και αν πιστέψουν ότι 


είναι Έλληνες ποτέ δεν θα αποκτήσουν πραγματικό ελληνικό χαρακτήρα και πραγματική 


ελληνική συνείδηση. (Αφομοίωση μπορεί να επιχειρείτα, μόνο όταν υπάρχει η φυλετική 


προϋπόθεση. Τότε θα πρόκειται για παροχή πάλι στους αφομοιωμένους της χαμένης τους 


εθνικής συνειδήσεως. Απο την Ελλάδα πχ θα μπορούσε να γίνει αφομοίωση των Μακεδόνων 


της Τ Γιουγκοσλαβίας και των Θρακών Της Βουλγαρίας).


Ταυτόχρονα κατεβάζουμε έτσι την ποιότητα και την καθαρότητα της Ελληνικής Φυλής. Με την 


οποιαδήποτε παιδεία δεν αλλάζει το αίμα και η γενετική καταβολή, που διατηρούνται και στους 


απογόνους.


Ο ισχύων νόμος στην Ελλάδα νόμος περί ιθαγένειας δεν διασφαλίζει καθόλου την καθαρότητα 


του ελληνικού γένους και αφήνει ανοιχτή την χώρα σε οποιαδήποτε μαζική εισχώρηση ξένων. 


Ό νόμος αυτός (υπ αριθμόν 1438/1984) επιτρέπει την κτίση της ιθαγένειας σε οποιονδήποτε 


αλλογενή γεννηθή στο ελληνικό έδαφος, καθώς και σε οποιονδήποτε αλλογενή κάτοικο της 


χώρας επί τριετία τουλάχισον ζήτήσει να πολιτογραφηθεί Έλλην. Τέτοιος νόμος (Jus locki) δεν 


υπάρχει σε κανένα μεταναστευτικό κράτος, όπου επικρατεί ό νόμος τους αίματος (Jus 


sanguinis).


Αυτός ο νόμος σε συνδυασμό με την νωχελικότητα και ανεκτικότητα του Κράτους μας στην 


αθρόα διείσδυση λαθρομεταναστών (ήδη ο αριθμός τους έχει ξεπεράσει το 1 εκατομμύριο) 


αποτελεί πραγματική πυρινική βόμβα για το μέλλον της ελληνικής μητροπόλεως. Οί 


προσπάθειες εξελληνισμού η εκχριστιανισμού εθνικών μειονοτήτων που κατά καιρούς γίνονται 


στην χώρα μας, είναι ένα τέτοιο παράδειγμα στρουθοκαμηλισμού. Αυτές οι προσπάθειες 


αποδεικνύουν μέγιστη αφέλεια, επιπολαιότητα και άγνοια στοιχειωδών βιολογικών γνώσεων. 


Ό στόχος που λέγεται αφομοίωση των ξένων ισοδυναμεί με μπαστάρδεμα του ίδιου του 


Ελληνικού Λαού χωρίς να επιτυγχάνεται η παροχή γνήσιας ελληνικής συνειδήσεως στους 


αφομοιουμένους.


Τέλος, πρέπει να λεχθεί, ότι η έννοια του Εθνικού Κράτους χαρακτηρίζεται από δύο βασικά 


στοιχεία : τον Ιδεαλισμό και την Διαχρονικότητα. Δεν είναι οργανισμός οικονομικής μόνο 


προστασίας πολιτών, ούτε προστασίας των οποιονδήποτε κατοίκων της χώρας. Είναι 


οργανισμός προστασίας των πολιτών ενός συγκεκριμένου Έθνους και κυρίως, προστασίας της 


Εθνικής Συνειδήσεως του λαού. Εκτείνεται έτσι χρονικά έξω από το σήμερα, υψώνεται δε και 


πολύ πέρα από υλικές μόνον ανάγκες. Υπηρετεί το Έθνος, όπως αυτό έχει δοθεί στην Γή από 


την Θεία Βούληση.


Το Εθνικό Κράτος πρέπει να έχει σαφή αντίληψη των Αξιών που υπηρετεί και να μην διστάζει 


στην διαβάθμιση τους. Η αξία του Έθνους αποτελει την ύψιστη κοινωνική αξία. Αυτή 


υπέρκειται πάσης άλλης όπως της Ευημερίας, της Δημοκρατίας, της Ειρήνης κλπ. Σε 


περίπτωση δε συγκρούσεων μεταξύ κοινωνικών αξιών πρέπει το Εθνικό Κράτος να είναι έτοιμο 


για αποφάσεις. Αν πχ πρέπει να διαλέξουμε μεταξύ της εθνικής ολοκληρώσεως και της 


μειώσεως της οικονομικής ευημερίας του λαού, τότε η ευημερία πρέπει να παραβλεφθή.


Αν επίσης χρειασθεί σε κρίσιμη περίσταση η αναστολή της δημοκρατικής διαδικασίας χάριν 


του εθνικού συμφέροντος, τότε δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας, ότι το οποιοσδήποτε 


πολίτευμα αποτελεί μέσον, και όχι σκοπό της υπάρξεως του κράτους. Το ίδιο ισχύει, αν 


χρειασθεί η επιλογή του πολέμου, δεδομένου ότι η Ειρήνη αποτελεί μεν υψηλή Αξία, αλλά όχι 


οπωσδήποτε την ύψιστη.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ


ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΒΙΟΠΟΛΙΤΙΚΗ 1997

Συντάκτης κειμένου: Βίκυ Αποστόλου

ΠΗΓΗ: ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/06/blog-post_7483.html#ixzz1xYghq2Vi