11 Ιουλ 2013

Ας μιλήσουμε επιτέλους! 10-7-13

Ας μιλήσουμε επιτέλους!

Posted: 10 Jul 2013 08:57 PM PDT
Γράφει ο Ακρίτας

Στα τέλη του περασμένου μήνα το ΔΝΤ εξέδωσε το World Economic Outlook. Σε ένα γράφημα του έδειχνε ότι το χρέος των αμερικανικών νοικοκυριών, ως ποσοστό του εισοδήματος, μειώθηκε από 130% το 2007 σε 105% στα τέλη του 2012.
Στην ίδια περίοδο το χρέος των οικογενειών της Ευρωζώνης αυξήθηκε από 100% στο 110%.
Τι άλλο πρέπει να γίνει για να καταλάβεις ότι τα χρέη σου προς τις τράπεζες θα αυξάνονται γεωμετρικά;
Όπως έκαναν το τραπεζικό χρέος... διακρατικό.
Και το κερασάκι στην τούρτα ήρθε από το Βερολίνο: η συμμετοχή των καταθετών στη διάσωση των τραπεζών εκ των έσω (bail-in) οδηγεί τα μεγάλα κεφάλαια προς πιο «αξιόπιστα» τραπεζικά συστήματα στην ευρωζώνη, αλλά και εκτός αυτής, προς όφελος κυρίως των γερμανικών, λουξεμβουργιανών και ελβετικών τραπεζών.

***

O Ρεν είπε ότι η Ελλάδα πρέπει να επιταχύνει τις μεταρρυθμίσεις σε φορολογία!!!
Και ποια είναι η μεταρρύθμιση;
Να βαφτίζει το χαράτσι της ΔΕΗ ως...ενιαίο φόρο ακινήτων, όπου οι πολλοί που έχουν λίγα θα πληρώνουν περισσότερα και οι λίγοι που έχουν πολλά θα πληρώνουν λιγότερα.
Αλλά και το άλλο;
Φτάσαμε Ιούλιο και ακόμα δεν έχουμε τελειώσει με τις φορολογικές δηλώσεις, οι οποίες είναι και...ηλεκτρονικές.
Για να μην πω για την φοροδιαφυγή, η οποία έχει πλέον ξεφύγει. Για να πάρεις απόδειξη από ελεύθερο επαγγελματία πρέπει ή να παίξεις ξύλο μαζί του ή να τον...χρυσοπληρώσεις. Ένας στους τέσσερις δεν υποβάλει καν δήλωση ΦΠΑ, ενώ από τους υπόλοιπους εισπράττονται μόνο το...1/3.

***

Inequality, poverty, homelessness και unemployment,
είναι τα δώρα της πολιτικής του νεοφιλελευθερισμού στον λεγόμενο Δυτικό κόσμο.
Τα λέω στα αγγλικά, μιας και οι περισσότεροι «αντικρατιστές», καταλαβαίνουν καλύτερα τους όρους.

***

Τελικά έχουν δίκιο αυτοί που λένε ότι οι πιο σκληροί «αντικρατιστές», είναι αυτοί που τους σπούδασε το μεταπολιτευτικό σύστημα,
αυτοί που τους τάισε το μεταπολιτευτικό σύστημα,
είναι αυτοί που λένε ότι καλώς διώχνουν τους σχολικούς φύλακες από τα δημόσια σχολεία(επειδή πήγαιναν στα ιδιωτικά),
είναι υπέρμαχοι των απολύσεων των δημοτικών αστυνομικών, παραβλέποντας ότι η πλειοψηφία από αυτούς μπήκαν με... ΑΣΕΠ, ή ακόμα και τα έσοδα που φέρνουν στα δημόσια ταμεία, και κάνουν κριτική για την επαναφορά του φόρου πολυτελείας, ξέρετε αυτές για τις πισίνες, τα αυτοκίνητα πάνω από 2000 κε.!!!!
Posted: 10 Jul 2013 08:20 PM PDT

Το σίριαλ συνεχίζεται και, όπως δείχνει η μέχρι τώρα εξέλιξή του, δύσκολα θα έχει καλή κατάληξη. Η επόμενη δόση του δανείου προς την Ελλάδα θα καταβληθεί τμηματικά. Το Eurogroup αποφάσισε πριν από κάθε άνοιγμα της «κάνουλας» της δανειοδότησης η χώρα μας να περνάει... τεστ νομιμοφροσύνης προς τας υποδείξεις εκείνων που σχεδίασαν και εκτέλεσαν το σχέδιο της διάλυσης της χώρας μας.

Τη στιγμή που αυτή η είδηση προκαλεί χαμόγελα σε λίγους άφρονες, η ελληνική κοινωνία βιώνει το μαρτύριο του Σισύφου. Κουβαλάει τον βράχο των οικονομικών υποχρεώσεών της μέχρι την κορυφή του όρους του εξωτερικού χρέους και στη συνέχεια τον βλέπει να κατρακυλάει πάλι στην απότομη πλαγιά.

Ταυτόχρονα, το σύνολο των δημοσίων υπαλλήλων και των μελών των οικογενειών τους νιώθουν μούδιασμα και ανησυχία. Σαν τους μελλοθανάτους, που περιμένουν πότε θα ανακοινωθεί το δικό τους όνομα για το δραματικό φινάλε. Οι ήδη άνεργοι, οι απελπισμένοι και πένητες του ιδιωτικού τομέα ακούν με ηχηρή αδιαφορία τις αμφιλεγόμενες λογιστικές «επιτυχίες», οι οποίες «ενθουσιάζουν» τους δεσμώτες του παρόντος και του μέλλοντος του λαού μας.

Ενώ οι εκτιμήσεις διαφόρων για την «έξοδο από τον φαύλο κύκλο της ύφεσης» βασίζονται σε σχεδόν μεταφυσικές αιτιάσεις και αναλύσεις, οι απλοί αριθμοί και η εικόνα που αντικρίζουν όλοι γύρω τους μαρτυρούν το ακριβώς αντίθετο. Η πορεία είναι αρνητική.

Στην τριμηνιαία έκθεση του Ιδρύματος Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ) αναφέρεται ότι το 2013 η ύφεση της ελληνικής οικονομίας θα φτάσει το 4,8%-5%. Αυτό, σε συνδυασμό με την εκτίμηση ότι η ύφεση θα φέρει ακόμα περισσότερη ανεργία, σχηματίζει μια εικόνα ακόμα μελανότερη από εκείνη που «βλέπουν» οι «εμπειρογνώμονες» της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, οι οποίοι προβλέπουν ύφεση στο 4,2% και του ΟΟΣΑ (4,8%).

Οσες «ενέσεις» θετικής σκέψης, αισιοδοξίας και υποσχέσεις να κάνει κάποιος στον δοκιμαζόμενο λαό, δεν πρόκειται να αποδειχθούν αρκετές. Η πραγματικότητα είναι πεισματάρα και απαιτεί αποτελέσματα. Οι λογαριασμοί δεν εξοφλούνται με λόγια.
Posted: 10 Jul 2013 10:58 AM PDT
Η κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν μπορεί να λειτουργήσει με άλλον τρόπο παρά μόνο μέσω κομμάτων. Μέχρι στιγμής δεν έχει εφευρεθεί άλλος τρόπος. Επομένως δεν μπορούμε να μιλάμε για δημοκρατία αλλά για κομματοκρατία. 
Όμως στην πραγματικότητα ούτε κομματοκρατία έχουμε. 
Επειδή τα κόμματα δεν έχουν εσωκομματική δημοκρατία, δηλαδή δεν συμμετέχουν ισότιμα όλα τα απλά μέλη σε ολόκληρο το εύρος της κομματικής ζωής, αλλά μόνο μια μικρή κατεστημένη κομματική ελίτ, στην ουσία έχουμε μια δημοκρατία των κομματικών ελίτ, των κομματικών ολιγαρχιών. 
Με βάση αυτόν το λογικό συλλογισμό, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι στην πραγματικότητα δημοκρατία των κομματικών ελίτ.
 
Πως μπορεί ο λαός να αντιμετωπίσει αυτό το φαινόμενο;

Το πιο πάνω πολιτικό σύστημα των κομματικών ελίτ είναι κατοχυρωμένο στο Σύνταγμα. Για να μπορέσει κάποιος να αλλάξει αυτό το πολιτικό σύστημα, θα πρέπει προηγουμένως να καταλάβει την εξουσία. Για να καταλάβει όμως την εξουσία, θα πρέπει, ακολουθώντας τις συνταγματικές επιταγές να κινηθεί μόνο μέσω κόμματος. Όποιος προσπαθήσει να καταλάβει την εξουσία με άλλον τρόπο, απλά παραβιάζει το Σύνταγμα.

Προσπαθώντας όμως κάποιοι πολίτες να φτιάξουν κόμμα, έχουν δύο δυνατότητες. Είτε θα φτιάξουν ένα ελιτίστικο κόμμα είτε θα φτιάξουν ένα αμεσοδημοκρατικό κόμμα. Στη δεύτερη περίπτωση υπάρχουν δύο προβλήματα. Αφενός ένα τέτοιο κόμμα δεν μπορεί να δράσει άμεσα και έγκαιρα λόγω της δυσκολίας λήψης γρήγορων και «τολμηρών» αποφάσεων, αφετέρου και με βάση τον νόμο του Μίχελς (εδώ), λόγω αδιαφορίας της μεγάλης μάζας των μελών του, σχηματίζεται πάντα με μαθηματική ακρίβεια (και κατά την πορεία των πραγμάτων) μια ηγετική ελίτ, οπότε και πάλι στην πραγματικότητα θα έχουμε ένα ελιτίστικο κόμμα.

Βλέπουμε λοιπόν πως στην κοινοβουλευτική δημοκρατία, στην οποία η εξουσία δεν πηγάζει άμεσα από το λαό, αλλά μέσω κομματικών αντιπροσώπων, καταλήγουμε σε έναν φαύλο κύκλο ελιτίστικων πολιτικών κομμάτων, με την μεγάλη μάζα της κοινωνίας σε αδράνεια.

Επομένως το κοινοβουλευτικό σύστημα είναι ακατάλληλο, τουλάχιστον για έναν λαό, όπως ο ελληνικός, ο οποίος έχει μεγάλη επιθυμία για συμμετοχή στην πολιτική ζωή.
Posted: 10 Jul 2013 10:45 AM PDT
Η WALL STREET JOURNAL δημοσιεύει κύριο άρθρο υπό τον τίτλο «The Coming Greek Writeoff» («Η επερχόμενη διαγραφή του ελληνικού χρέους») και με υπότιτλο «Η ΕΕ δεν πρόκειται να πάρει ποτέ τα χρήματά της πίσω». 

Η συμφωνία της Δευτέρας για τη συνέχιση του δανεισμού της ελληνικής κυβέρνησης ήταν το εύκολο έργο για την Ευρώπη. Η ΕΕ και το ΔΝΤ δεν ξόδεψαν τρία χρόνια και πάνω από 200 δις ευρώ για να αφήσουν τώρα τη χώρα μετέωρη.
Το δύσκολο έργο είναι να πάρουν τα χρήματά τους πίσω.

Ο Γερμανός Υπουργός Οικονομικών, Wolfgang Schäuble, και η γενική διευθύντρια του ΔΝΤ, Christine Lagarde, έχουν χαιρετήσει ενίοτε τα «επιτεύγματα» της Αθήνας, όπως αυτά παρουσιάζονται. Παρ' όλα αυτά το χρέος της Ελλάδας σε σχέση με το ΑΕΠ της ανήλθε στο 157% στα τέλη του προηγούμενου έτους, ακόμη και μετά την αναδιάρθρωση που μείωσε δραστικά την αξία του χρέους που κατείχαν οι ιδιώτες. Το 2012, το δημόσιο έλλειμμα ήταν στο 10% σε σχέση με το ΑΕΠ της χώρας, παράλληλα με ένα ποσοστό ανεργίας της τάξης του 26,8%, την πενταετή συρρίκνωση του ΑΕΠ και την περαιτέρω ύφεση του 4,4% που αναμένεται για το τρέχον έτος.

Όλα αυτά υπογραμμίζουν αυτό που γίνεται σιγά-σιγά σαφές ακόμη και στις Βρυξέλλες και στη Φραγκφούρτη: Η Ελλάδα δεν πρόκειται να αποπληρώσει ποτέ τα χρήματα που της δάνεισαν για να την «σώσουν». Η τρέχουσα συζήτηση για το εάν η Ελλάδα έχει κάνει αρκετά μέσω των μεταρρυθμίσεων, της αύξησης των φόρων και της περικοπής δαπανών ώστε να κερδίσει την επόμενη δόση του σχεδίου διάσωσης, δεν έχει πολύ μεγάλο νόημα. Εάν η Ελλάδα αφεθεί μόνη της ή απομακρυνθεί, οι πιστωτές της στην Ευρωζώνη θα χάσουν τα χρήματά τους. Αυτό το γνωρίζουν σίγουρα τόσο οι Έλληνες, όπως και οι Γερμανοί.

Γνωρίζουν επίσης ότι το ποσοστό του εξωτερικού χρέους της Ελλάδας είναι πολύ χειρότερο συγκριτικά με την περίοδο έναρξης των δανείων, όταν το χρέος της ανέρχονταν μόλις στο 129% του ΑΕΠ, και γι' αυτό η όποια συζήτηση για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους της Ελλάδας μοιάζει με ανέκδοτο.

Η Angela Merkel δήλωσε από την αρχή ότι ένας από τους στόχους της ήταν να καταστήσει το δάνειο τόσο επαχθές, ώστε κανείς άλλος να μην επεδίωκε κάτι ανάλογο. Αποστολή εξετελέσθη: Όλοι απεύχονται τη μοίρα της Ελλάδας για τους ίδιους και η ελληνική εμπειρία έκανε την επιλογή ενός δανείου, πολύ λιγότερο ελκυστική για τις λοιπές χώρες της ευρωζώνης.

Ωστόσο, υπάρχει η άποψη στη Βόρειο Ευρώπη ότι χωρίς αυτή τη συνεχή πίεση, η Αθήνα μπορεί να οπισθοχωρήσει στους παλιούς κακούς της τρόπους και ότι οι απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ.

Στην πραγματικότητα, συνεχίζει η σύνταξη της WSJ, οι μεταρρυθμίσεις στην Αθήνα ήταν βεβιασμένες και ανεπαρκείς, παρά την υποτιθέμενη πίεση. Ωστόσο, η συνεχιζόμενη αβεβαιότητα που συνοδεύει κάθε διαδοχική αναθεώρηση του ελληνικού δανείου και η διαρκής (αν και απίθανη) απειλή ότι οι πιστωτές της Αθήνας θα αποχωρήσουν εάν δεν εκπληρωθούν οι όροι που έχουν θέσει, δεν ωφελούν την ιδιωτική οικονομία στην Ελλάδα. Ούτε η διαχείριση της ελληνικής οικονομίας από το Βερολίνο, τις Βρυξέλλες και τη Φραγκφούρτη παρήγαγε μια οικονομική αναγέννηση. Αντιθέτως, επιδείνωσε τη δυσλειτουργία και την ξενοφοβία της πολιτικής ζωής στην Ελλάδα.

Για την Ελλάδα, το τέλος αυτής της διάσωσης δεν θα έρθει αρκετά σύντομα. Και το τέλος μπορεί να χρειαστεί να ξεκινήσει με την αναγνώριση ότι το να δανείσεις στην Ελλάδα το αντίστοιχο του 100% του ΑΕΠ της, προκειμένου η χώρα να αντιμετωπίσει τα υπερβολικά προβλήματα χρέους, δεν επρόκειτο ποτέ να λειτουργήσει όπως ήταν αρχικά η πρόθεση.

Η διαγραφή των χρεών για την Ελλάδα θα ήταν δύσκολη από πολιτικής απόψεως – ένας λόγος για τον οποίο η Angela Merkel δεν επιθυμεί καν να συζητήσει το θέμα παρά μόνο μετά τις γερμανικές εκλογές τον ερχόμενο Σεπτέμβριο. Θα ήγειρε ερωτήματα για την ισότιμη μεταχείριση χωρών όπως η Ιρλανδία, η οποία αντιμετωπίζει ένα εξοντωτικό βάρος ευρωπαϊκού χρέους. Και η Ελλάδα είναι υπεύθυνη για την εμπλοκή της σ' αυτήν την οικτρή κατάσταση εξαρχής.

Την ίδια στιγμή, τονίζει η σύνταξη της WSJ, η Ελλάδα και οι εταίροι της στην ευρωζώνη μοιράζονται την ευθύνη για το καταστροφικό από οικονομικής απόψεως, αποτέλεσμα του δανείου. Η Ελλάδα δεν θα έπρεπε μόνη της να επωμιστεί το κόστος αυτού που έχει γίνει σε μεγάλο βαθμό ένα κοινό λάθος. Είναι καιρός να εξεταστεί το ενδεχόμενο διαγραφής ενός μεγάλου μέρους του δημόσιου χρέους της χώρας, ακριβώς όπως οι πιστωτές του ιδιωτικού τομέα υπέστησαν αναδιάρθρωση για το ελληνικό χρέος τον περασμένο χρόνο.
Posted: 10 Jul 2013 10:28 AM PDT
Την περασμένη Δευτέρα, η Ελλάδα και οι χρηματοπιστωτικοί επόπτες της συμφώνησαν για τους όρους συνέχισης των δανειακών πληρωμών, επισημαίνει η σύνταξη της εφημερίδας NEW YORK TIMES, σε κύριο άρθρο με τίτλο «Wrong Prescription for Greece».

Η συμφωνία αποτελεί αιτία ανακούφισης, χωρίς αυτήν η Ελλάδα θα χρεοκοπούσε. Ωστόσο, την ίδια στιγμή, δεν συνιστά λόγο εορτασμού, στην πραγματικότητα είναι ακριβώς το αντίθετο. Η Ελλάδα πρέπει αυτή τη στιγμή να εφαρμόσει οδυνηρές μεταρρυθμίσεις, ωστόσο η προϋπόθεση γι' αυτές τις μεταρρυθμίσεις δεν είναι η λιτότητα όπως απαιτείται στη συμφωνία, αλλά η οικονομική ανάκαμψη.

Η Ελλάδα βρίσκεται ήδη σε κρίσιμη κατάσταση, συνεχίζει η σύνταξη της εφημερίδας και η συμφωνία της Δευτέρας απλώς θα επιδεινώσει τα πράγματα. Η χρόνια λιτότητα και οικονομική ύφεση έχουν δηλητηριάσει την πολιτική ζωή στην Ελλάδα, έχουν καταστήσει άνεργο έναν στους τέσσερις Έλληνες εργαζόμενους (και σχεδόν 2 στους 3 νέους), ενώ έχουν διαρρήξει το δίκτυο κοινωνικής ασφάλειας στη χώρα.

Αυτές οι θυσίες έχουν καταπνίξει τις επενδύσεις και έχουν κατασπαταλήσει ανθρώπινους πόρους. Οι εμπειρογνώμονες δηλώνουν ότι υπάρχουν λίγες πιθανότητες οι περαιτέρω θυσίες να αναστήσουν την ελληνική οικονομία ή να καταστήσουν βιωσιμότερο το ελληνικό χρέος.

Ωστόσο, αυτό είναι ότι ακριβώς διατείνονται για μια ακόμη φορά η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ. Ο Έλληνας Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς αισθάνθηκε ότι δεν είχε άλλη επιλογή από το να το αποδεχθεί. Συμφώνησε λοιπόν να περικόψει τους μισθούς και να καταργήσει 15.000 θέσεις εργασίας στο δημόσιο τομέα, όχι μέσω συνταξιοδοτήσεων ή παραιτήσεων, αλλά απολύοντας τους κατόχους των θέσεων αυτών.

Ο ελληνικός δημόσιος τομέας είναι διογκωμένος, αναποτελεσματικός και μαστίζεται από πελατειακές σχέσεις, ενώ σαφώς χρήζει μεταρρυθμίσεων στο πλαίσιο ενός ευρύτερου προγράμματος οικονομικής ανανέωσης και ανάκαμψης. Ωστόσο, το να διώχνεις χιλιάδες εργαζόμενους, όταν το ποσοστό ανεργίας είναι 27% δεν αποτελεί τον ενδεδειγμένο δρόμο για μια πραγματική μεταρρύθμιση, ιδιαίτερα όταν αυτό συμβαίνει κατόπιν των εντολών ξένων τραπεζιτών. Ο τελευταίος αυτός γύρος περικοπών στο δημόσιο τομέα, τον περασμένο μήνα, όταν έπαυσε η λειτουργία του κρατικού ραδιοτηλεοπτικού φορέα, είχε πολύ αρνητικά αποτελέσματα και σχεδόν κατακερμάτισε την εύθραυστη κυβέρνηση συνασπισμού του κ. Σαμαρά.

Επίσης, η συμφωνία της Δευτέρας καλεί για ένα ασταθές πρόγραμμα καταβολής πληρωμών που θα επιτρέψει στους πιστωτές να αναβάλλουν τις δανειακές δόσεις εάν η Ελλάδα δεν συμμορφωθεί προς τις υποχρεώσεις της έως τις 19 Ιουλίου.

Εν συντομία, όσο πιο αβάσιμη γίνεται η λιτότητα ως φάρμακο για την οικονομία, τόσο λιγότερο αμφισβητείται ως πολιτική φόρμουλα. Ο πιο σταθερός υποστηρικτής της, η Γερμανίδα Καγκελάριος Angela Merkel, ετοιμάζεται για νέες εκλογές αυτόν τον Σεπτέμβριο και είναι πολύ απίθανο να αλλάξει τη συμπεριφορά της – που είναι δημοφιλής στους Γερμανούς φορολογούμενους – πριν τις εκλογές. Ούτε επίσης είναι πιθανόν να αλλάξει συμπεριφορά η κα Merkel σε περίπτωση επανεκλογής της.

Άλλοι πιστωτές, όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, φαίνονται να ανησυχούν περισσότερο από το προφανές ότι η λιτότητα έχει επιφέρει πραγματική καταστροφή στην ελληνική οικονομία. Αλλά αυτή η συνειδητοποίηση μέχρι στιγμής δεν έχει προκαλέσει αλλαγή πολιτικής ή ανακούφιση στους Έλληνες που υποφέρουν.
Posted: 10 Jul 2013 12:33 PM PDT
Αυτή τη φορολογία στα ακίνητα πρέπει να την προσέξουν. Από την κυβέρνηση εννοώ.
Και δεν μιλάω συνθηματολογικά για το επαναλαμβανόμενο «μότο» πως «έλεγαν ότι οι κομμουνιστές θα πάρουν τα σπίτια και να που τα παίρνουν τώρα οι δεξιοί» ή ότι «ακόμα κι ο Στάλιν πήρε τις περιουσίες και τις έδωσε στο κράτος, αλλά άφησε την κάθε οικογένεια να μένει σε κάποια τετραγωνικά».

Αυτά έτσι κι αλλιώς θα ειπωθούν. Η ουσία, όμως, είναι κάπου πιο μέσα χωμένη, κάπου βαθύτερα κρυμμένη, γι' αυτό και η κυβέρνηση όχι μόνο καλείται να το προσέξει, αλλά οφείλει και να αντιδράσει ως ελληνική κυβέρνηση απέναντι στις ξένες προτάσεις, στο βαθμό που αυτές προέρχονται από το εξωτερικό. Διότι, προσωπικά, με τη συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ δεν φταίω εγώ που κρατώ τις επιφυλάξεις μου, αφού «έμπνευση Βενιζέλου» ήταν τα χαράτσια στα ακίνητα.

Ως κυβέρνηση οφείλει να αντιδράσει και να μην το δεχτεί ή να μην το προχωρήσει, διότι εδώ δεν μιλάμε για φορολογικό σύστημα, αλλά για δήμευση περιουσίας. Οριστικώς κι αμετακλήτως. Εφόσον ο ιδιοκτήτης θα πληρώνει εσαεί νοίκι για να μένει στο σπίτι που αγόρασε, ειδάλλως οι «δανειστές» θα του κάνουν έξωση. Ως κυβέρνηση οφείλει να αντιδράσει και να βγει και μπροστάρισσα.

Πρώτον, για το ίδιο το Σύνταγμα της χώρας που προβλέπει προστασία της ιδιοκτησίας, αλλά και των «ευρωπαϊκών αρχών» που δεν νομίζω πως έτσι κι αρχίσουν να καταφεύγουν οι πολίτες στα δικαστήρια, με βάση το Σύνταγμα και τα ευρωπαϊκά κεκτημένα, για να σώσουν το σπιτάκι τους από τη δήμευση, θα είναι μια εύκολη υπόθεση.

Δεύτερο σημαντικό στοιχείο που πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψη της η κυβέρνηση είναι η ασφάλεια των πολιτών. 
Εντάξει, ρήμαξαν μισθούς, κατέκοψαν συντάξεις, οι λίστες Λαγκάρντ δεν κυνηγήθηκαν, Δημόσιο ακούμε, Δημόσιο δεν βλέπουμε, αλλά κι όταν ακούμε βλέπουμε αντιδράσεις και κυβερνητικών βουλευτών, όπως ο καθηγητής Προκόπης Παυλόπουλος, ο οποίος χτες το πρωί στον ΣΚΑΪ έκανε μια σοβαρότατη τοποθέτηση σχετικά με το ότι σε καμία ευρωπαϊκή πρωτεύουσα η αποκομιδή των σκουπιδιών δεν είναι σε χέρια ιδιωτών.
Η ασφάλεια των πολιτών έγκειται στο ότι υπάρχει ένα κράτος που τους προστατεύει. Μεγαλύτερο προστάτη από το κράτος λογικά ο πολίτης δεν έχει.
Λογικά!
Όταν χάνεται κι αυτό, όλα μπορεί να παιχθούν στα ζάρια.
Posted: 10 Jul 2013 09:45 AM PDT

Ο… παππούς μας, ο Θουκυδίδης, μας έχει παραδώσει, σ' εκείνο τον περίφημο διάλογο μεταξύ Αθηναίων και Μηλίων, που φέρεται να έγινε περί το 416 π.Χ, όλα τα αναγκαία μαθήματα για την τέχνη της διπλωματίας, αλλά εμείς οι Νεοέλληνες πορευόμαστε απροετοίμαστοι. Τίποτα δεν διδασκόμαστε. Ελάχιστα μαθαίνουμε. Τα ίδια και τα ίδια λάθη επαναλαμβάνουμε. Και όταν οι προσδοκίες μας, υψηλές ως συνήθως, διαψεύδονται, πάντα μας φταίνε κάποιοι άλλοι. Τρίτοι, ως επί το πλείστον!

Εδώ και ένα χρόνο, είχε καταστεί παραπάνω από σαφές, ό,τι κάτι πρέπει να κάνουμε με τον διογκωμένο δημόσιο.

Δεν μπορεί να πληρώνουν την κρίση μόνον τα ….υποζύγια του ιδιωτικού τομέα και τα συνήθη θύματα, οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι και οι ιδιοκτήτες ακινήτων.

Συσκέψεις επί συσκέψεων, λόγια και …δεσμεύσεις. Χωρίς αντίκρισμα, όπως φαίνεται.

Ασκήσεις επί χάρτου και αποτέλεσμα μηδέν!
Όπως ενθυμείσθε, ο πολυπράγμων και θορυβώδης κ. Πάγκαλος, ως Αντιπρόεδρος, είχε αναλάβει να κλείσει κάποιους άχρηστους οργανισμούς του δημοσίου. Σχέδια και ασκήσεις επί χάρτου, αλλά αποτέλεσμα μηδέν.

Ο κ. Μανιατάκης, επί ένα έτος, προσπαθούσε να …κινήσει την ….κινητικότητα στο δημόσιο. Και πάλι μηδέν είς το ….πηλίκιον! Ατέρμονες συζητήσεις και λόγια για να περνάει η ώρα και διαβεβαιώσεις προς τους …κουτόφραγκους.

Μετά ήρθε η σειρά του κ. Μητσοτάκη να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά, μέσα σε μια βδομάδα!

Ε, αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα!
Η κυβέρνηση δεν μπορεί να… αυτοσχεδιάζει, ούτε να αποφασίζει με το μαχαίρι στο λαιμό.
Οφείλει να έχει ένα πρόγραμμα με βάση το οποίο θα γίνουν οι αλλαγές που χρειάζονται στο δημόσιο, εδώ και δεκαετίες.
Και επειδή ακριβώς απουσιάζει το πρόγραμμα, αρχίζουν οι σπασμωδικές κινήσεις. Κατά την… έμπνευση του κάθε υπουργού!

Και ακόμα χειρότερα; Δίδονται υποσχέσεις οι οποίες είναι αδύνατον να υλοποιηθούν! Και η χώρα εκτίθεται, στη συνέχεια καλείται να καταβάλει βαρύτερο τίμημα, ενώ έχει χαθεί και πολύτιμος χρόνος.

Μεγάλες προσδοκίες
Από πού να αρχίσω;
Από το ναυάγιο της ΔΕΠΑ;
Από τη μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση που είχε αναδειχθεί σε μείζονα εθνικό στόχο;
Την ΕΡΤ;

Έφτασαν αισίως στους 2135 οι υπάλληλοι που θα προσληφθούν στον νέο φορέα! Και έχουμε ακόμα …δρόμο!
Και χθες μας ήρθε η ψυχρολουσία από το Eurogroup. Η κυβέρνηση μέχρι από λίγο εξέφραζε σχεδόν τη βεβαιότητα για την εφάπαξ καταβολή της δόσης των 8.1 δις;

Τελικά η… δόση όχι μόνον δεν κατεβλήθη ολόκληρη, αλλά… τεμαχίστηκε!
Και σαν να μην έφτανε αυτό, ετέθησαν τόσες προϋποθέσεις, τόσοι όροι, η πλήρωση των οποίων απαιτεί να γίνουν πολλά πράγματα (δύσκολα τα περισσότερα) σε σύντομο χρόνο!

Υπάρχει λόγος για να υφίσταται ο ελληνικός λαός αυτήν την ταλαιπωρία; Αυτήν την κοροϊδία;

Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα από τον νέο… θρίαμβο;
Οι πολυμερείς διαπραγματεύσεις είναι ένα πολύ σύνθετο παιχνίδι. Δεν αρκούν οι καλές προθέσεις, ούτε λαμβάνονται αποφάσεις με βάση τις δημόσιες φιλοφρονήσεις, οι οποίες συνήθως εξυπηρετούν άλλες σκοπιμότητες. Ειδικά δε όταν πρόκειται για τη διάθεση χρημάτων σε περιόδους κρίσιμους, ο προβληματισμός είναι μεγαλύτερος και το χέρι μπαίνει δυσκολότερα στη τσέπη.

Εμείς νομίσαμε ότι αρκούσαν τα καλά λόγια που μας έλεγαν οι Γερμανοί τον τελευταίο καιρό! Λόγια καλά μας έλεγαν, αλλά για την εκταμίευση, δήλωσαν….κώλυμα!

Η επαναδιαπραγμάτευση που δεν έγινε
Θεωρώ ότι τον τελευταίο μήνα η χώρα απώλεσε μια μοναδική ευκαιρία που ίσως να μην έχει ξανά στο μέλλον.

Με όλη αυτήν την ….κρίση ειλικρίνειας που έπαθαν ΔΝΤ, ΕΚΤ και ΕΕ για τα λάθη που έκαναν σχετικά με το ελληνικό πρόγραμμα, μας προσφέρθηκε μια μοναδική ευκαιρία για να τα ξαναδούμε όλα από την αρχή.

Έπρεπε να προκαλέσουμε εμείς μια συζήτηση, εφοδιασμένοι με τις δημόσιες εξομολογήσεις όλων ότι το πρόγραμμα σχεδιάστηκε λάθος, και να ζητήσουμε μια επαναδιαπραγμάτευση ουσίας.
Με νέα χρονοδιαγράμματα, νέους στόχους και νέες προτάσεις.

Το έχω αναφέρει και άλλες φορές, αλλά αξίζει να το επαναλαμβάνω: Το πρόγραμμα της τρόϊκα δημιούργησε ένα εκατομμύριο ανέργους. Μπορούν τα …ξεφτέρια να μας απαντήσουν τι ρυθμοί ανάπτυξης απαιτούνται και πόσα χρόνια για να απορροφηθούν αυτοί οι άνεργοι;

Και αν …μπορούν να επιτευχθούν αυτοί οι ρυθμοί ανάπτυξης από την ελληνική οικονομία μέσα σ' αυτό το δεδομένο οικονομικό περιβάλλον;
Υπάρχει κάποια μελέτη;

Όχι ευχολόγια, αλλά σχέδιο δράσης!
Γιατί με 1.5 εκατομμύριο ανέργους και 3 εκατομμύρια συνταξιούχους ποιο μέλλον προδιαγράφεται για τη χώρα;
Αυτή δεν είναι μια… ακαδημαϊκή συζήτηση, αλλά η ουσία της υπόθεσης.
Και αποτελεί δική μας υποχρέωση να επιμείνουμε στο θέμα αυτό.

Θερμοί μήνες…
Είναι προφανές ότι το επόμενο διάστημα θα είναι κολασμένο και μετά τις γερμανικές εκλογές οι πιέσεις μπορεί να γίνουν αφόρητες. Και μια κυβέρνηση που στηρίζεται σε μια εύθραυστη πλειοψηφία θα δυσκολευτεί να πάρει αποφάσεις. Πόσο μάλλον όταν απέναντί της θα βρίσκεται μια εξουθενωμένη και θυμωμένη κοινωνία και ένας νέος …..«λεφτά υπάρχουν».

Μοιραία, λοιπόν, καταλήγουμε στο ερώτημα: θα μπορέσει να τα καταφέρει;
Κατά τη γνώμη μου η Κυβέρνηση πρέπει το ταχύτερο δυνατό να καταλήξει σ' ένα σχέδιο δράσης για τους επόμενους μήνες. Με συγκεκριμένα μέτρα. Και δεν εννοώ πρόσθετους φόρους ή άλλες περικοπές μισθών και συντάξεων.

Επί πλέον, να θέσει επισήμως τα ζητήματα που περιγράφαμε για να αλλάξει η ατζέντα.
Στη συνέχεια, με δική της πρωτοβουλία, να ζητήσει ανανέωση της εμπιστοσύνης της από τη Βουλή.
Αυτό σημαίνει ότι θα μπορεί για ένα εξάμηνο να παραμείνει απερίσπαστη στο έργο της.
Και τα πάντα θα εξαρτηθούν από την αποτελεσματικότητά της…

ΥΓ. Εμείς πότε θα αρχίσουμε να μιλάμε; Ο υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Γαλλίας Τιερί Ρεπεντάν, σε συνέντευξή του προς την γερμανική οικονομική εφημερίδα Handelsblatt υπογραμμίζει ότι «πολλά θα ήταν απλούστερα, εάν ο ευρωπαϊκός μηχανισμός διάσωσης (ESM) μπορούσε να ανακεφαλαιοποιήσει ήδη τώρα άμεσα τις ελληνικές τράπεζες». Με αυτό τον τρόπο, όπως εκτιμά, «η χώρα θα είχε καλύτερες προϋποθέσεις στις διεθνείς χρηματαγορές».
Posted: 10 Jul 2013 09:28 AM PDT
Μαρτυρίες - σοκ από τους ίδιους τους ασθενείς, αποκαλύπτουν το μέγεθος της ταλαιπωρίας τους στην αναζήτηση θεραπείας και φαρμάκων
Πως οδηγούνται συχνά να χρησιμοποιήσουν μη εγκεκριμένες κι επικίνδυνες αγωγές

Της Μάριον Κοντογιάννη

"Η κόρη μου συνήθως πηγαίνει γιατί εγώ δεν είμαι σε θέση να πάω μέχρι την Ομόνοια μόνη μου … νιώθω κάθε φορά άσχημα γιατί ξέρω τι ταλαιπωρία θα περάσουν"

Αυτή η φράση ανήκει σε ασθενή που πάσχει από ηλικιακή εκφύλιση ωχράς κηλίδας, που όμως διαδικαστικά έχει την ίδια πορεία με ασθενείς άλλων οφθαλμολογικών και πλήθους χρόνιων παθήσεων, οι οποίοι αναγκάζονται να έρθουν σε συνδιαλλαγή με το σύστημα υγείας για να έχουν πρόσβαση στη θεραπεία τους.

Οι τρόποι προμήθειας της θεραπείας για τον ασθενή είναι δύο: μέσω δημόσιου νοσοκομείου ή ιδιωτικής κλινικής (μέσω ΕΟΠΥΥ). Πιο αναλυτικά οι δύο διαδρομές έχουν ως εξής: Μετά τη διάγνωση από το θεράποντα γιατρό, ο ασθενής προχωράει σε υποχρεωτικές διαγνωστικές εξετάσεις π.χ. OCT, οι οποίες όμως δεν αποζημιώνονται από τον ΕΟΠΥΥ.

Εάν υπάρχει η εγκεκριμένη θεραπευτική επιλογή στο φαρμακείο του Νοσοκομείου τότε ο γιατρός (υποχρεωτικά με τις απαραίτητες και χωρίς αποζημίωση, για τον ασφαλισμένο, εξετάσεις) προχωράει απευθείας στην έγχυση του φαρμάκου.

"Σιχάθηκα όταν πήγα στο εξεταστήριο στη Λένορμαν και με έβαλαν ν΄ ακουμπήσω το σαγόνι μου εκεί που το είχαν ακουμπήσει πριν από μένα δεν ξέρω πόσοι… είναι δυνατόν να μην εμπιστεύονται τον ιδιώτη γιατρό;"

Εάν όμως δεν υπάρχει η εγκεκριμένη θεραπευτική επιλογή στο φαρμακείο του νοσοκομείου ή ο ασθενής απευθυνθεί σε Ιδιωτική Κλινική, υποχρεωτικά μεγαλύτερη των 60 κλινών, προμηθεύεται το σκεύασμα αποκλειστικά από τον ΕΟΠΥΥ (υπάρχουν για το σκοπό αυτό : 1 σημείο στην Αθήνα, 1 στη Θεσσαλονίκη, και 1 στις επαρχιακές πόλεις - παραρτήματα μέσω Ρέντη). Στην περίπτωση όμως αυτή η προμήθεια του φαρμάκου γίνεται με μεγάλες καθυστερήσεις.

"Μεγάλη η διαδικασία, σε τρέχουν πέρα δώθε, η διαδικασία κάθε φορά είναι διαφορετική. Τρέχουμε κάθε 15 μέρες να δούμε αν θα πάρουμε την ένεση ή όχι. Έχουμε μεγάλη δυσκολία, καθυστερούν. Πρέπει να πάμε αρκετές φορές. Τα παιδιά μου με εξυπηρετούν, γιατί εγώ δεν μπορώ να πάω."

Οι ασθενείς, που εμφανίζουν ηλικιακή εκφύλιση ωχράς κηλίδας, είναι ηλικιωμένοι και τις διαδικασίες προμήθειας της εγκεκριμένης θεραπείας αναλαμβάνουν συνήθως συγγενικά πρόσωπα λόγω των δυσκολιών που έχουν οι ασθενείς με τις μετακινήσεις τους. Συχνό φαινόμενο αποτελεί η έλλειψη του σκευάσματος από τα νοσοκομεία, για λόγους εξοικονόμησης χρημάτων από τον προϋπολογισμό τους.

Με τον παράτυπο αυτό τρόπο, τα ταμεία των νοσοκομείων παραμένουν αλώβητα ενώ το φαινόμενο αυτό αποτελεί σχεδόν μόνιμη κατάσταση για να εξυπηρετεί τα νοσοκομεία εις βάρος του ΕΟΠΥΥ.

"Πηγαίνω μόνη μου, τι να κάνω, δεν βλέπω και πολύ καλά, αλλά θα φτάσω σιγά σιγά. Τα παιδιά δουλεύουν και δεν μπορούν να πάνε".

Το τρικυμιώδες ταξίδι των ασθενών για την πρόσβαση στη θεραπεία τους έχει κι άλλα εμπόδια : οι επιτροπές εγκρίσεων, δεν αντιμετωπίζουν όλες τις περιπτώσεις με τον ίδιο τρόπο.

Μερικές απαιτούν έγκριση κάθε 15 μέρες, άλλες αιτήσεις απορρίπτονται για ακατανόητους λόγους όπως την επιβολή συγκεκριμένου αριθμού χορηγήσεων από το θεράποντα γιατρό στον ασθενή, ψευδείς καταγγελίες πως δεν υπάρχουν δεδομένα ασφαλείας, ενώ φτάνουν στο σημείο να ζητούν από τον ασθενή να επιλέξει έναν από τους δύο οφθαλμούς γιατί απαγορεύεται η ταυτόχρονη χορήγηση και στα δύο μάτια !!!

Απάνθρωπα περιστατικά λειτουργίας των επιτροπών αυτών γίνονται γνωστά από όλη την Ελλάδα. Μέχρι πρόσφατα τα περιστατικά της Βόρειας Ελλάδας δεν καλύπτονταν από το γραφείο της Θεσσαλονίκης αλλά έπρεπε να απευθύνονται στην Αθήνα ενώ πολλές φορές τους υποχρεώνουν να παρουσιαστούν οι ίδιοι !!

"Τι τους νοιάζει αν εσύ μπορείς να κάνεις τη δουλειά σου ή να διαβάσεις …όταν είσαι ηλικιωμένος, το κράτος στην Ελλάδα δεν νοιάζεται, ας μην κάνεις τίποτα…"

Με τον τρόπο αυτό οι ασθενείς οδηγούνται με τεχνάσματα στη χρήση άλλων ΜΗ εγκεκριμένων και επικίνδυνων για την υγεία των ασθενών θεραπευτικών αγωγών.

Στην επαρχία τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα μια και η διαδικασίες των εγκρίσεων και χορήγησης των εγκεκριμένων θεραπευτικών μεθόδων είναι ακόμα πιο χρονοβόρες με αποτέλεσμα την καθυστέρηση στη χορήγηση, την παράληψη δόσεων ή ακόμα και την οριστική εγκατάλειψη της θεραπείας με τον κίνδυνο να οδηγηθούν άμεσα στην τύφλωση .

"Πραγματικά δεν ξέρεις τι να κάνεις όταν πρέπει να κάνεις τη θεραπεία και δεν μπορείς γιατί δεν τη βρίσκεις".

Όλα αυτά γίνονται ενώ ΟΙ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΑΥΤΕΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΕ ΝΟΜΙΚΟ ΚΕΝΟ, δεν υπάρχει δηλαδή, συγκεκριμένο πλαίσιο λειτουργίας τους, αλλά ούτε και με ποια κριτήρια γίνεται η επιλογή των μελών τους.
Posted: 10 Jul 2013 09:10 AM PDT
Στην Αίγυπτο έγινε πραξικόπημα. Ούτε επανάσταση, ούτε κίνημα, απλά στρατιωτικό πραξικόπημα με όλα τα χαρακτηριστικά που δίνουν στο φαινόμενο αυτό τα σχετικά επιστημονικά εγχειρίδια. Σαφώς το πραξικόπημα αυτό διευκολύνθηκε από ένα τεράστιο μαζικό κίνημα διαμαρτυρίας εναντίον της κυβέρνησης των Αδελφών Μουσουλμάνων και του ανατραπέντος Προέδρου Μόρσι. Να δούμε όμως πρώτα ποιά ήταν τα αίτια της προβληματικής διακυβέρνησης του Μόρσι και των Αδελφών.
 
Γράφει ο Σωτήρης Ρούσσος

Πρώτον, η εξαιρετικά δύσκολη οικονομική κατάσταση. Η ανατροπή του Μουμπάρακ έβρισκε την Αίγυπτο με μια οικονομία σε στασιμότητα και αποτελμάτωση. Το καθεστώς είχε μετατρέψει την αιγυπτιακή οικονομία σε έναν χώρο οικογενειακού φέουδου με εκτεταμένα πατερναλιστικά, πελατειακά δίκτυα και αχαλίνωτη διαφθορά. Η εξέγερση οδήγησε στην κατάρρευση του τουρισμού, βασικότατης πηγής εσόδων για την Αίγυπτο καθώς και των άμεσων ξένων επενδύσεων. Η χώρα χρειαζόταν περίπου 20 δις δολάρια ετησίως για να καλύψει τις βασικές ανάγκες της σε διατροφή και καύσιμα. Η αρχική βοήθεια από το Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία έδωσαν κάποιες ανάσες αλλά δεν κάλυπταν το χρηματοδοτικό κενό.

Η κυβέρνηση Μόρσι είχε μπροστά της μια σκληρή διαπραγμάτευση για χρηματοδότηση από το ΔΝΤ που ζητούσε την δραστική μείωση της επιδότησης του ψωμιού και των καυσίμων, οδηγώντας με μαθηματική ακρίβεια στην εξαθλίωση και την εξέγερση των φτωχών στρωμάτων, για τα οποία τα σιτηρά αποτελούν το 60% της διατροφής – τα αιγυπτιακά αστικά κέντρα χρειάζονται 300 εκατομμύρια καρβέλια την ημέρα. Το αποτέλεσμα της μη χρηματοδότησης ήταν ελλείψεις στα τρόφιμα και συνεχείς διακοπές ηλεκτροδότησης αφού οι μισοί σταθμοί ηλεκτροπαραγωγής έχουν τεθεί εκτός λειτουργίας. Στα παραπάνω πρέπει να προστεθεί η υψηλότατη την τελευταία δεκαετία ανεργία των νέων, ιδιαίτερα των μορφωμένων, που ξεπερνά το 30% σε μια χώρα που χρειάζεται 500.000 νέες θέσεις εργασίας ετησίως όχι για να δώσει εργασία στους ήδη ανέργους αλλά για να καλύψει τους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας πολίτες.

Η δεύτερη μεγάλη αδυναμία της διακυβέρνησης των Αδελφών Μουσουλμάνων ήταν η λάθος τακτική που ακολούθησαν απέναντι στον στρατό και τους εξεγερμένους. Η κυβέρνηση Μόρσι αντί να συγκροτήσει στέρεες συμμαχίες με τις δυνάμεις που ανέτρεψαν τον Μουμπάρακ, τις δυνάμεις της πρώτης πλατείας Ταχρίρ, αντί να δομήσει συμμαχίες με τα νέα εργατικά κινήματα και τις κινήσεις της νεολαίας που αναπτύσσονταν, προτίμησε να στραφεί σε μια τακτική συμμαχία με τον στρατό.

Όλοι οι πυλώνες του ancien régime, το δικαστικό σύστημα, οι μηχανισμοί ασφαλείας και το ογκώδες παρακράτος τους, παρέμεναν αλώβητοι και μάλιστα είτε με συνεχείς απεργίες των αστυνομικών είτε με παρεμβάσεις των δικαστών στη νομοθετική εξουσία, επέτειναν την αίσθηση χάους, ανομίας και ακυβερνησίας. Κάποιες αναιμικές προσπάθειες για αλλαγές στο δικαστικό σώμα και την αστυνομία επέτειναν τη δυσπιστία μεταξύ του Μόρσι και του συστήματος ασφαλείας. Την ίδια στιγμή ο Μόρσι αποξενωνόταν ακόμη περισσότερο από τις δυνάμεις της πρώτης Ταχρίρ ακολουθώντας ένα πρόγραμμα θεσμικής ισλαμοποίησης που δημιουργούσε εύλογο φόβο σε όλους όσους αγωνίστηκαν για ανθρώπινα δικαιώματα, γυναικεία χειραφέτηση και προτασία των μειονοτήτων.

Η τρίτη αδυναμία ήταν η συνεχής αμφιταλάντευση της κυβέρνησης Μόρσι στην εξωτερική της πολιτική. Από τη μια, αναθέρμανε τις μέχρι τότε ψυχρές σχέσεις με το Ιράν και από την άλλη, προωθούσε την κατά μέτωπο επίθεση του σουνιτικού Ισλάμ κατά του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία. Από την μια, έπαιρνε σκληρά μέτρα αποκλεισμού της Γάζας και από την άλλη, κρατούσε αμφίσημη στάση στις σχέσεις του με το Ισραήλ. Η αντιφατική αυτή επάνοδος της Αιγύπτου στο αραβικό σύστημα ισχύος δημιούργησε ανασφάλεια σε χώρες όπως η Σαουδική Αραβία, που πάντα έβλεπε με καχυποψία την εξάπλωση της επιρροής των Αδελφών Μουσουλμάνων. Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι η Σαουδική Αραβία ήταν εκείνη που έκλεισε την στρόφιγγα χρηματοδότησης προς την Αίγυπτο τους τελευταίους μήνες δημιουργώντας ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα στην κυβέρνηση Μόρσι.

Στις ογκώδεις διαδηλώσεις εναντίον του Μόρσι και των Αδελφών συγκεντρώνονταν διαφορετικές κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις. Ήταν πρώτα από όλα τα κινήματα που αναπτύχθηκαν στη δεκαετία του 2000 μέσα από νέα αντισυστημικά εργατικά συνδικάτα, από κινήσεις της νεολαίας και συμμαχίες όπως η Κιφάγια, που ένωνε οπαδούς του αραβικού εθνικισμού, αριστερούς αλλά και μετριοπαθείς ισλαμιστές. Στα πλαίσια αυτά αναπτύχθηκε και το κίνημα της εξέγερσης, Ταμαρούντ, που ενσωμάτωσε μεσοαστικά φιλελεύθερα στρώματα μορφωμένων νέων.

Παρόν ήταν και ένα σημαντικό μέρος του υποπρολεταριάτο που στηριζόταν οικονομικά από το παρακράτος ασφαλείας και το πελατειακό σύστημα του καθεστώτος Μουμπάρακ και βέβαια μεγάλες δυνάμεις από τα φτωχά στρώματα των μεγάλων πόλεων που στερούνταν ακόμη και το ψωμί της ημέρας λόγω της οξυνόμενης οικονομικής κρίσης. Οι σαλαφιστές (οι πλέον κοινωνικά συντηρητικοί ισλαμιστές) του κόμματος αλ-Νούρ, από την άλλη μεριά, προτίμησαν να κρατήσουν ουδέτερη στάση στις διαδηλώσεις αλλά έσπευσαν να δηλώσουν αποδοχή του πραξικοπήματος για λόγους αυτοσυντήρησης αλλά και κάτω από την επιρροή του σαουδαραβικού βασιλείου με το οποίο έχουν στενούς δεσμούς.

Εκμεταλλευόμενος τη δημοφιλία του, ιδιαίτερα μετά την κρίσιμη συμβολή του στην ειρηνική και σχετικά αναίμακτη απομάκρυνση του Μουμπάρακ, ο αιγυπτιακός στρατός προσπαθεί να ακολουθήσει το παράδειγμα του τουρκικού στη δεκαετία του 1970-1980 και να επιβάλλει τον εαυτό του ως "εγγυητή" και "θεματοφύλακα" της δημοκρατίας και της πολιτικής σταθερότητας. Κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας γνήσιας δημοκρατίας ούτε θα επιλύσει τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα της χώρας.

Ο στρατός έχει σημαντικά οικονομικά συμφέροντα σε επιχειρήσεις του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα και πιθανόν να επιθυμεί μια εσπευσμένη δανειακή συμφωνία με το ΔΝΤ, οξύνοντας ακόμη περισσότερο τις τεράστιες κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες στην Αίγυπτο. Η Μέση Ανατολή έχει πληρώσει ακριβά τη «δημοκρατία» à la carte, τόσο στην Αλγερία όσο και στα Παλαιστινιακά Εδάφη.

Διεθνείς και περιφερειακές επιπτώσεις
Η εξωτερική πολιτική των Αδελφών Μουσουλμάνων είχε τρεις βασικούς στόχους.
Πρώτον, την εξεύρεση εναλλακτικών του ΔΝΤ πηγών χρηματοδότησης για τις οξύτατες και άμεσες ανάγκες της αιγυπτιακής οικονομίας και κοινωνίας. Η προσπάθεια εξευμενισμού της Σαουδικής Αραβίας, η οποία ήταν άκρως ενοχλημένη με την τύχη που επιφύλαξαν οι Αδελφοί και η Ουάσιγκτον στον Μουμπάρακ, και προσεταιρισμού του Κατάρ αποτελούσαν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο προσπάθεια για διάσωση της αιγυπτιακής οικονομίας. Τον ίδιο σκοπό εξυπηρετούσε και η επιλογή του ανατραπέντος Προέδρου Μόρσι να πραγματοποιήσει την πρώτη επίσημη επίσκεψή του εκτός Μέσης Ανατολής στην Κίνα και όχι στην Ουάσιγκτον όπως πολλοί ανέμεναν. Οι κινεζικές επενδύσεις θα ήταν «μάννα εξ ουρανού» για την αιγυπτιακή οικονομία.

Ο δεύτερος στόχος ήταν να επανέλθει η Αίγυπτος ως ηγετική δύναμη στις περιφερειακές εξελίξεις με την αποκατάσταση εποικοδομητικού διαλόγου και λειτουργικών σχέσεων με το Ιράν και στενές σχέσεις με την Τουρκία του Ερντογάν. Η Συρία αποτελούσε για τον Μόρσι βασικό πεδίο ανάληψης πρωτοβουλιών. Η Αίγυπτος επιθυμούσε να προωθήσει μια περιφερειακή συμφωνία για την αλλαγή καθεστώτος στη Δαμασκό με τη συμμετοχή της Τουρκίας, της Σαουδικής Αραβίας, του Κατάρ και του Ιράν. Στα πλαίσια αυτά ο Μόρσι προσέγγισε την Μόσχα θέλοντας να ενισχύσει τις προϋποθέσεις επιτυχίας μιας περιφερειακής συμφωνίας.
Ο τρίτος, μη ομολογημένος, στόχος της διακυβέρνησης των Αδελφών Μουσουλμάνων στην Αίγυπτο ήταν να αποτελέσουν εκείνοι το «παράδειγμα προς μίμηση» το πολιτικό Ισλάμ στην περιοχή παίρνοντας τη θέση της Τουρκίας και του Ιράν.

Η Σαουδική Αραβία, καχύποπτη απέναντι στην αυξανόμενη επιρροή των Αιγυπτίων Αδελφών και τον κίνδυνο να εξαπλωθεί αυτή και εντός του σαουδαραβικού βασιλείου, συγκρότησε μια συμμαχία συντηρητικών δυνάμεων μεταξύ του σαουδαραβικού βασιλείου των Εμιράτων και της Ιορδανίας, ώστε να περιθωριοποιήσουν τον άξονα Αιγύπτου-Τουρκίας-Κατάρ, ο οποίος προωθεί την κατάληψη της εξουσίας από τους Αδελφούς Μουσουλμάνους στη Συρία και την σημαντική ενίσχυση της επιρροής τους στο ιορδανικό βασίλειο. Υπό το πρίσμα αυτών των εξελίξεων δεν θα πρέπει να ξενίζει η άμεση και θερμή πολιτική στήριξη του σαουδαραβικού βασιλείου προς τους Αιγύπτιους πραξικοπηματίες.

Τα μηνύματα που στέλνει το αιγυπτιακό πραξικόπημα έχουν πολλούς αποδέκτες και αντιφατικές ερμηνείες. Ξεκινώντας από τα Παλαιστινιακά Εδάφη, στελέχη της Φατάχ που βρίσκονται κοντά στον πρόεδρο Αμπάς κάλεσαν σε ανατροπή της Χαμάς κατά το αιγυπτιακό πρότυπο. Από την άλλη πλευρά, η Χαμάς χάνει έναν ιδεολογικό σύμμαχο και σκληραίνει τη στάση της απέναντι σε κάθε προσπάθεια επανένωσης του παλαιστινιακού εθνικού κινήματος.

Στην Συρία είναι φανερό, από τις πρώτες αντιδράσεις του ασαντικού καθεστώτος, ότι τα γεγονότα στην Αίγυπτο επιβεβαιώνουν τις θέσεις του όσον αφορά το χάος που θα επικρατήσει με την έλευση των ισλαμιστών στην εξουσία και βέβαια ενδυναμώνουν την αδιάλλακτη στάση του. Την ίδια στιγμή ενδυναμώνεται και η αδιαλλαξία των εξεγερμένων, που μπορούν πια να ισχυρίζονται ότι καμία αλλαγή δεν μπορεί να γίνει στην Συρία με τις καθεστωτικές δυνάμεις στη θέση τους, έστω και χωρίς τον Άσαντ. Ιδιαίτερα ανησυχητικά είναι επίσης τα μηνύματα προς την Τύνιδα αλλά και την Άγκυρα.

Ο στρατός επανέρχεται στο προσκήνιο ως «εγγυητής» της δημοκρατίας και της κοινωνικής συνοχής και προσπαθεί να ανακτήσει το ιδεολογικό και ηθικό πλεονέκτημα. Απέναντι σε αυτήν την προσπάθεια, οι αριστερές και δημοκρατικές δυνάμεις στις χώρες αυτές είναι αναγκαίο να αναπτύξουν μια πιο σύνθετη στρατηγική που θα ξεπερνά την απλή αντίδραση στον ισλαμιστικό αυταρχισμό.

Η απήχηση του πολιτικού Ισλάμ θα συνεχίσει να είναι πολύ μεγάλη σε όλον τον μουσουλμανικό κόσμο. Σύμφωνα με την έκθεση του διεθνούς ερευνητικού κέντρου Pew στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, της Βορείου και της Υποσαχάριας Αφρικής, οι κοινωνίες υποστηρίζουν τη θεσμοθέτηση του ισλαμικού ιερού νόμου, της Σαρία, ως του βασικού νόμου του κράτους με ποσοστά που υπερβαίνουν το 60% κατά μέσο όρο.

Το αιγυπτιακό πραξικόπημα θα ενισχύσει την επιχειρηματολογία των τζιχαντικών οργανώσεων ότι ο ειρηνικός δημοκρατικός δρόμος δεν επιτρέπει την παραμονή ούτε καν «ρεφορμιστικών» ισλαμιστικών κομμάτων στην εξουσία. Οι οργανώσεις αυτές, που δέχθηκαν ένα ισχυρό ιδεολογικό πλήγμα από την πρώιμη επιτυχία των αραβικών ειρηνικών εξεγέρσεων, είναι πολύ πιθανό να προσελκύσουν τώρα ένα μεγάλο μέρος νέων ισλαμιστών στην στρατηγική της τζιχαντικής βίας.

Τέλος, οι συνέπειες του αιγυπτιακού πραξικοπήματος αποτελούν ίσως τους τίτλους τέλους για την πολιτική Ομπάμα στη Μέση Ανατολή και τον μουσουλμανικό κόσμο που διακηρύχθηκε με την ομιλία στο Κάιρο -τι ειρωνεία!-, στις 4 Ιουνίου 2009, και ουσιαστικά ενέτασσε το μετριοπαθές πολιτικό Ισλάμ σε μια αυτόχθονη διαδικασία εκδημοκρατισμού και σταθεροποίησης της Μέσης Ανατολής.

Η Ουάσιγκτον προσπάθησε να ισορροπήσει μεταξύ του Μόρσι και των ανθεκτικών πυλώνων του ancien régime αλλά τελικά απέτυχε να επιβάλει έναν στρατηγικό συμβιβασμό μεταξύ των δύο. Η πρόθεση των ΗΠΑ να εγκατασταθεί στην περιοχή μια Pax Americana Islamica που θα συνδύαζε το κοινωνικά συντηρητικό Ισλάμ με τον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό των αγορών δεν μπορεί να υλοποιηθεί προς το παρόν. 

Η διακυβέρνηση Ομπάμα, σε προφανή στρατηγική σύγχυση, θα είναι αναγκασμένη να συνεχίσει να δεσμεύει σημαντικές δυνάμεις και πόρους για τη Μέση Ανατολή και να αναβάλει την μεταφορά τους στο κρίσιμο πεδίο της Ανατολικής Ασίας για το μέλλον.

Πηγή Defence-Point
Posted: 10 Jul 2013 08:58 AM PDT
Η Αίγυπτος έχει καταστεί πεδίο αντιπαράθεσης όχι μόνο των οπαδών της κοσμικής εξουσίας και των ισλαμιστών. Για την επιρροή σ΄αυτή τη μεγαλύτερη αραβική χώρα μάχονται και εξωτερικοί παίκτες.
Πιο δραστήρια απ΄ όλους σ΄αυτό τον «πόλεμο» συμμετέχουν οι δύο μοναρχίες του Περσικού κόλπου – το Κατάρ και η Σαουδική Αραβία.

 Μετά την ένοπλη διάλυση από τους στρατιωτικούς της διαδήλωσης έξω από την έδρα της Ρεπουμπλικανικής φρουράς το κόμμα των σαλαφιστών Αλ-Νουρ αρνήθηκε να συμμετάσχει στις διαπραγματεύσεις με τη νέα κυβέρνηση της Αιγύπτου. Εν τω μεταξύ, μέχρι πρόσφατα οι σαλαφιστές χαιρέτισαν την ανατροπή του προέδρου Μοχάμεντ Μόρσι. Αυτό αποτελεί άλλη μια ένδειξη του ότι μεταξύ στις γραμμές των Αιγύπτιων ισλαμιστών υπάρχει διάσπαση. Η περισσότερο μετριοπαθής πτέρυγά τους – οι «Αδελφοί μουσουλμάνοι» - είναι έτοιμη να αγωνιστεί για την επιστροφή του Μόρσι στον προεδρικό θώκο. Ενώ οι περισσότερο ριζοσπάστες σαλαφιστές θεωρούν ότι η Αίγυπτος χρειάζεται άλλο ηγέτη. Η γραμμή αυτού του ρήγματος ξεφεύγει πολύ από τα όρια της Αιγύπτου. Το ζήτημα είναι ότι τους «Αδελφούς μουσουλμάνους» υποστηρίζει το Κατάρ. Ακριβώς στη Ντόχα βρίσκεται ο πνευματικός τους ηγέτης σεΐχης Γιουσούφ αλ Καραντάουι. Ενώ οι σαλαφιστές προστατεύονται από τη Σαουδική Αραβία, όπου ο ουαχαμπισμός είναι η κυρίαρχη ιδεολογία.

 Βοήθεια στους προστατευόμενούς τους και η Ντόχα και το Ερ-Ριγιάντ παρέχουν ποικιλόμορφη. Και πρώτα απ΄όλα – οικονομική. Όπως γράφει η εφημερίδα Financial Times, το Κατάρ «επένδυσε» στην Αίγυπτο 8 δισεκ. δολάρια. Εξίσου δραστήρια στην Αίγυπτο ενεργεί και η Σαουδική Αραβία, λέει ο Ρώσος εμπειρογνώμονας Σεργκέι Ντεμιντένκο:

 - Παρέχουν ολόπλευρη υποστήριξη: πολιτική, διπλωματική, οικονομική. Πρόκειται για κανονική πρακτική, την οποία η Σαουδική Αραβία πραγματοποιεί εδώ και πολύ καιρό – από τη δεκαετία του ΄70. Και πριν λίγο καιρό σ΄αυτή τη δραστηριότητα προσχώρησε το Κατάρ. Και αυτό, θα μπορούσαμε να πούμε, διδάσκεται εκείνες τις διπλωματικές και πολιτικές μεθόδους, τις οποίες οι σαουδάραβες ομόλογοί τους εφάρμοζαν πριν 40 χρόνια.

 Η Αίγυπτος δεν είναι η μοναδική χώρα, για την επιρροή της οποίας αγωνίζονται η Ντόχα και το Ερ-Ριγιάντ. Οι μοναρχίες ανταγωνίζονται και στις χώρες του Μαγκρέμπ, τη Συρία, το Λίβανο, την Υεμένη και την Παλαιστίνη, λέει ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Μέσης Ανατολής Γιεβγκένι Σατανόφσκι:

 - Είναι αγώνας για την επιρροή στη μια ή την άλλη κυβέρνηση. Είναι αγώνας για οικονομικά σχέδια. Συγκεκριμένα, μετά την ανατροπή του Καντάφι το Κατάρ και η Σαουδική Αραβία άρχισαν τη μάχη στην Αφρική για τα σχέδια, που σχετίζονται με την κληρονομιά του Λίβυου δικτάτορα.

 Πολλοί εμπειρογνώμονες θεωρούν ότι η ανατροπή του Μοχάμεντ Μόρσι αποτέλεσε σοβαρό χτύπημα στις θέσεις του Κατάρ. Μάλιστα όχι μόνο στην Αίγυπτο, αλλά και σε όλες τις χώρες της «αραβικής άνοιξης». Αφού πειστούν ότι η εξουσία των «Αδελφών» και των κηδεμόνων τους στο Κατάρ δεν είναι και τόσο στέρεη, οι αντίπαλοί τους στις άλλες χώρες θα προχωρήσουν σε επίθεση.
Posted: 10 Jul 2013 08:40 AM PDT
Έτσι όπως είσαι, πας για Γουδί... Πιό παράνομος, όμως πεθαίνεις, Αντωνάκη μου...! 
Αυτό ισχύει για την τροϊκανή ανθυποκυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά του Βαγγέλη Βενιζέλου, των αποσταγμάτων της αντισυνταγματικότητας και των κατεχόντων των ιστορικών πρωτείων παράδοσης της χώρας έναντι της προσωπικής τους διάσωσης...

Αρχισε από το πρωί, να εκπέμπει, από ιδιωτικό στούντιο της Παιανίας, ιδιοκτησίας Αμπατζόγλου, το προσωρινό σήμα της "Ελληνικής Δημόσιας Τηλεόρασης" με σήμα που παραχωρεί η κυρία Κλικλίκου.
  • Χωρίς άδεια, από το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό συμβούλιο,
  • Χωρίς δημόσιο διαγωνισμό, για προσλήψεις, όσων απασχολούνται,
  • Χωρίς ανάρτηση των συμβάσεων εργασίας,
  • Με κατάληψη δημόσιων συχνοτήτων, από ιδιωτικές εταιρίες (οικογένεια Κλικλίκου),
  • Με διαχείριση δημόσιου χρήματος, με αδιαφανείς διαδικασίες,
  • Αγνοώντας την απόφαση του ΣτΕ, που προβλέπει πλήρη μετάδοση εκπομπών και όχι μουσική υπόκρουση.
Με την εξήγηση-βραβείο παραλογισμού του υπουργού Ραδιοτηλεόρασης ότι "η κυβέρνηση πρέπει να συμμορφωθεί με τη δικαστική απόφαση"!

Μέσα στη νομιμότητα δηλαδή!

Ο εισαγγελέας, στην Ευελπίδων ξεκίνησε, αν όχι ποινική δίωξη, έστω προκαταρκτική εξέταση;

Αναμένομεν απάντηση στην πρόκληση, που υφίσταται όλη η ελληνική κοινωνία!
Posted: 10 Jul 2013 08:28 AM PDT
Απορρίπτοντας και το τελευταίο φύλο συκής η κυβέρνηση φορολογεί υπέρμετρα τα χαμηλά εισοδήματα και ελαφρύνει τα υψηλά.
Νέο προκλητικό παράδειγμα η φορολόγηση των μικροϊδιοκτητών που εισπράττουν ενοίκια μέχρι 12.000 ευρώ τον χρόνο και η σκανδαλώδης ελάφρυνση των μεγαλοϊδιοκτητών με την σωρεία ακινήτων των οποίων ο συντελεστής φορολογίας εσόδων από ενοίκια μειώνεται από 45% στο προκλητικό 33%!!!.

Την πρωτοβουλία για αυτήν την εξόφθαλμη αδικία να την αναζητήσετε μεταξύ των μεγαλοϊδιοκτητών βουλευτών που δηλώνουν έως και 90 ακίνητα και φυσικά και στους φιλικά προσκείμενους ιδιώτες μεγαλοϊδιοκτήτες, οι οποίοι στήριξαν το κόμμα του Α. Σαμαρά στις εκλογές. Είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις που ο πρωθυπουργός τήρησε προεκλογική του δέσμευση.

Παράλληλα η κατάργηση της έκτακτης εισφοράς 0,2% επί του τζίρου των επιχειρήσεων δεν οφείλεται στην μέριμνα για τις μικρές επιχειρήσεις αλλά στις αντιδράσεις των πολυεθνικών οι οποίες με την μέθοδο των τριγωνικών συναλλαγών εμφανίζουν ελάχιστα κέρδη και βεβαίως δεν επιθυμούν να φορολογηθούν επί του ετήσιου τζίρου.

Αντίθετα εναλλακτικό μέτρο για να αποτραπούν οι οριζόντιες και χωρίς σχεδιασμό απολύσεις στο δημόσιο μπορούσε να είναι η επιβολή έκτακτης εισφοράς 0,3% σε επιχειρήσεις με ετήσιο τζίρο άνω των 5.000.000 ευρώ, που θα μπορούσε να αποφέρει στο δημόσιο αρκετές εκατοντάδες εκατομμύρια αναπληρώνοντας και την απώλεια ΦΠΑ.

Ο δε φόρος πολυτελείας σε σκάφη και αυτοκίνητα κυβισμού άνω των 1925 cc, πάλι τους μικρούς θα θίξει, αφού τα μεγάλα σκάφη από τα οποία θα μπορούσε να αντληθεί ικανός φόρος , ανήκουν σε offshore. Ενώ από τους κατόχους αυτοκίνητων μεγάλου κυβισμού, όσοι είχαν την οικονομική άνεση, τα άλλαξαν με νέα υπερσύγχρονης τεχνολογίας και υψηλής τιμής (το 1925 cc δεν επιλέχθηκε τυχαία) και θα επιβαρυνθούν όσοι μένουν με αυτοκίνητα άνω των 2000cc των οποίων η τιμή πώλησης κινείται μεταξύ 3-7.000 ευρώ αφού σήμερα δεν έχουν την δυνατότητα αντικατάστασής τους.

Εν κατακλείδι δημιουργούν ένα κράτος εν κράτει πλουσίων μέσα και πέριξ της Βουλής, θυσιάζοντας την δυνατότητα επιβίωσης των μικρομεσαίων και βυθίζουν σε μεγαλύτερη ύφεση την οικονομία μειώνοντας την καταναλωτική δυνατότητα της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών.

Επί πλέον τόσο η Ν.Δ. όσο και το ΠΑΣΟΚ προσπαθούν να διασφαλίσουν μία δεξαμενή ψήφων από ευνοούμενες κατηγορίες πολιτών μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνονται και οι Βουλευτές και κατηγορίες δημοσίων λειτουργών οι οποίες εξυπηρετούν τα συμφέροντα των ολίγων και των δανειστών.

Το νέο φορολογικό νομοσχέδιο παρά τις προαποφασισμένες (δίκην Χότζα) βελτιώσεις είναι μια ακόμη μαχαιριά στην Ελληνική οικονομία και στην ανεξαρτησία της χώρας.

Ι. Δέμος



Posted: 10 Jul 2013 08:10 AM PDT
Αναλύσεις που διεξήγαγαν ρώσοι επιστήμονες έδειξαν ότι ομάδα σύρων ανταρτών στις 19 Μαρτίου χρησιμοποίησε χημικά όπλα με το νευροπαρλυτικό αέριο σαρίν, δήλωσε σε δημοσιογράφους την Τρίτη, ο μόνιμος αντιπρόσωπος της Ρωσίας στον ΟΗΕ, Βιτάλι Τσούρκιν.

 «Έτσι, υπάρχει κάθε λόγος να πιστεύουμε ότι οι μαχητές της αντιπολίτευσης έχουν χρησιμοποιήσει χημικά όπλα στο Χαλ-αλ-Άσαλ», κατέληξε ο ρώσος εκπρόσωπος.

 Σύμφωνα με τον ίδιο, τα δείγματα έχουν αναλυθεί σε πιστοποιημένα από τον Οργανισμό για την Απαγόρευση των Χημικών Όπλων ρωσικά εργαστήρια και τα αποτελέσματα της ανάλυσης έχουν σταλεί στο Γενικό Γραμματέα του Διεθνούς Οργανισμού, Μπαν Κι Μουν

 Οι Ηνωμένες Πολιτείες αμφισβήτησαν στο παρελθόν τις ρωσικές δηλώσεις για χρήση χημικών όπλων στη Συρία και υποστήριζαν ότι η συριακή κυβέρνηση ήταν αυτή που χρησιμοποίησε χημικά όπλα κατά της αντιπολίτευσης.


Posted: 10 Jul 2013 07:57 AM PDT
Μπορεί ο ισλαμιστής -δημοκρατικά εκλεγμένος- πρόεδρος της Αιγύπτου, να ανατράπηκε πραξικοπηματικά, αλλά τίποτε δεν δείχνει ότι υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ για την Αίγυπτο. Το αντίθετο, προβλέπεται παρατεταμένη αβεβαιότητα.

Το ερώτημα που τίθεται, είναι τι μέλλει γενέσθαι στην Αίγυπτο μετά την καθαίρεση του Μοχάμεντ Μόρσι από την εξουσία. Πρόκειται για ευλογία ή κατάρα; Παραείναι δύσκολο να δοθεί απάντηση. Πόσο μάλλον μια βέβαιη απάντηση. Ναι μεν υπήρξε μια «νέα επανάσταση» στην Αίγυπτο, ακόμα κι αν αυτή υποκινήθηκε από το στρατό. Αλλά, κάθε ανατροπή, όπως και η αυτή του Χόσνι Μουμπάρακ, εξυπηρετεί τα συμφέροντα ενός μέρους της κοινωνίας.

Σε ποιο βαθμό μπορεί να αποδεχτεί τις εξελίξεις η υπόλοιπη κοινωνία της Αιγύπτου; Θα αποδεχτεί την ανατροπή του «πρώτου δημοκρατικά εκλεγμένου» πρόεδρου και την κατάργηση του Συντάγματος; Η Αίγυπτος, παρά τη σημερινή ευφορία, εισέρχεται σε μια περίοδο πολύχρονων και πολύπλοκων αναταραχών. Και η επιτυχία της κατακερματισμένης αντιπολίτευσης απέναντι στη «Μουσουλμανική Αδελφότητα», αποτελεί μόνον ένα στιγμιότυπο της αλυσίδας των γεγονότων που θα ακολουθήσουν μέχρι τις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν αυτές γίνουν.

Κατά της ισλαμοποίησης της κοινωνίας
Στο μεταξύ, η ανακοίνωση του Αμπντέλ Φατάχ Αλ-Σίσι σχετικά με την «κατάργηση» του προέδρου και τον «οδικό χάρτη» του στρατού δεν περιελάμβανε αναφορές στη θρησκεία και είχε μόνο πολιτικό χαρακτήρα. Να σημειωθεί πως και οι λόγοι που οδήγησαν μέρος της αιγυπτιακής κοινωνίας να καταφύγει στην ανατρεπτική βία φαίνεται δικαιολογημένη. Η αντιπολίτευση μιλά για τον «εξισλαμισμό» της κοινωνίας, τονίζοντας την αδυναμία του Κόμματος Ελευθερίας και Δικαιοσύνης να ανταποκριθεί στις οικονομικής φύσεως προσδοκίες των πολιτών.

Προφανώς, εκτός των άλλων, το πραγματικό πρόβλημα της αντιπολίτευσης ήταν ότι έβλεπε πως κινδυνεύει να μείνει έξω από την εξουσία. Εξάλλου, το πιο σημαντικό στοιχείο της πρακτικής του κινήματος της «Μουσουλμανικής Αδελφότητας», ήταν να αποκτήσει τον πλήρη έλεγχο των θεσμικών οργάνων του κράτους και να εξαλείψει τους πολιτικούς του αντιπάλους. Αλλά μήπως το Ισλάμ δεν υπήρξε ποτέ όργανο στα χέρια των πολιτικών αντιπάλων κατά του Μουμπάρακ, που, ωστόσο, επί εποχής του ξεκίνησαν οι διαδικασίες για την εισαγωγή στο Σύνταγμα μια διάταξης, σύμφωνα με την οποία η Σαρία αποτελεί την «κύρια πηγή» της νομοθεσίας;

Η αντιπολίτευση σε θολά νερά
Μην νομίζετε ότι οι ομάδες της αντιπολίτευσης δεν φέρουν καμία ευθύνη για την εσωτερική πολιτική αστάθεια και την απουσία επενδύσεων. Μάλιστα, εάν καταλάβουν την εξουσία, θα έρθουν αντιμέτωποι με τα ίδια προβλήματα της ασφάλειας και της οικονομίας. Εκτός αυτού, στην αντιπολίτευση δεν υπάρχει ένας ηγέτης που να είναι κοινά αποδεκτός από όλες τις τάσεις της.

Επίσης, θα είναι δύσκολο να λύσουν τα προβλήματα, κυρίως επειδή η νέα κυβέρνηση θα πρέπει να συμφωνήσει σε μια κοινή πλατφόρμα δράσης που θα περιλαμβάνει όχι μόνο το αίτημα της «ανατροπής των ισλαμιστών», αλλά και ένα πρόγραμμα οικονομικών μεταρρυθμίσεων, τις οποίες ενδεχομένως δεν θα αποδεχτούν οι σημερινοί υποστηρικτές τους. Επιπλέον, η άνοδος της αντιπολίτευσης στην εξουσία είναι σήμερα δυνατή μόνο με τη στήριξη του στρατού. Και αυτό είναι που τους δίνει μια κάποια «ανάσα», δεδομένου ότι οι Αιγύπτιοι θα εξακολουθούν για καιρό ακόμα να απαξιώνουν την έννοια της Δημοκρατίας.

Η Σαουδική Αραβία κατά του Μούρσι
Η Αίγυπτος, ωστόσο, υπόκειται και σε ισχυρές εξωτερικές πίεσες, οι οποίες θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν τουλάχιστον αλληλοσυγκρουόμενες. Η Δύση μπορεί να απαιτεί την επιστροφή της χώρας στο δρόμο της «δημοκρατικής ομαλότητας», αλλά οι περιφερειακοί γείτονες της Αιγύπτου, και κυρίως τα Κράτη του Κόλπου, νιώθουν ανακούφιση στο άκουσμα της πτώσης του Μόρσι. Μάλιστα, το άνευ προηγουμένου θερμό συγχαρητήριο τηλεγράφημα του Σαουδάραβα μονάρχη προς τον Αντλί Μασούρ και τον Αμπντέλ Φατάζ Αλ-Σίσι, στο οποίο τονίζει ότι η Αίγυπτος βγαίνει επιτέλους από το σκοτάδι της φυλακής, δεν δείχνει τίποτα άλλο πέρα από πώς η Σαουδική ηγεσία διάκειται προς το κίνημα των «Αδελφών Μουσουλμάνων» στην Αίγυπτο και τους «Αδελφούς» τους στις άλλες χώρες του αραβικού κόσμου.

Είναι φυσικό. Η Σαουδική Αραβία προωθώντας το σκληρό «σαλαφιστικό κράτος», και «παραμένοντας χώρα των δύο τζαμιών με τη βοήθεια του Θεού», δύσκολα θα εγκατέλειπε τις δεσπόζουσες θέσεις της, και θα περνούσε στο στρατόπεδο όσων πιστεύουν ότι οι κυβερνήσεις πρέπει να εκλέγονται δημοκρατικά (!). Και βέβαια, όταν οι Σαουδαραβες κάνουν λόγο για «τα χέρια των γενναίων ανδρών των Ενόπλων Δυνάμεων», είναι προφανές ότι δηλώνουν πως θα ήθελαν να δούν τους ισλαμιστές της Αιγύπτου να περνάνε στη λήθη της ιστορίας, όπως έγινε προ αρκετών ετών με το Ισλαμικό Μέτωπο Σωτηρίας στην Αλγερία, όπου οι στρατιωτικοί πραξικοπηματικά ματαίωσαν την εκλογική επιτυχία των ισλαμιστών. Θα πέσει λοιπόν, τώρα στην Αίγυπτο η «χρυσή βροχή» της Σαουδικής Αραβίας, των Αραβικών Εμιράτων, του Κατάρ και του Κουβέιτ; Το πιθανότερο είναι ότι οι χώρες του Κόλπου θα βοηθήσουν -και πιθανώς το κάνουν- βλέποντας πάντα σε αυτή τη χώρα ένα στρατηγικό σύμμαχο, και θέλοντας να μεγαλώσουν την επιρροή τους εκεί.

Πέθανε το ισλαμικό κίνημα;
Θα είναι όμως αυτή η βοήθεια αρκετή για να ξεπεράσει η χώρα τις συνέπειες της σημερινής οικονομικής κρίσης; Πολύ περισσότερο, που η Αίγυπτος, σε αντίθεση με την Αλγερία, δε διαθέτει σημαντικές πηγές πρώτων υλών στρατηγικής σημασίας. Θα μπορέσει η Αίγυπτος, βασιζόμενη σε αυτή τη βοήθεια, να μην καταφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) με τις σκληρές του συνταγές για την αντιμετώπιση της κρίσης; Μια βέβαιη απάντηση στα ερωτήματα αυτά δεν είναι προφανής. Κυρίως αν λάβουμε υπόψη τις διαφορετικές εξωτερικές πιέσεις μετά τη «δεύτερη αιγυπτιακή επανάσταση», θα οδηγηθούμε στο συμπέρασμα ότι στην Αίγυπτο αναμένεται μια περίοδος αναταραχών, η σοβαρότητα της οποίας θα ξεπεράσει τις σημερινές προβλέψεις.

Τέλος, ανακύπτει ένα τελευταίο θέμα. Οι ρώσοι αναλυτές μιλούν σήμερα, αν όχι για το «τέλος», τουλάχιστον για «την έλευση του τέλους της ισλαμικής εξουσίας» στον αραβικό κόσμο. Αυτή η άποψη έχει κάποια δόση αλήθειας. Ο αριθμός των χωρών στις οποίες οι αρχές αντλούν τη δύναμη τους επικαλούμενες τη θρησκεία, έχει μειωθεί, και τα γεγονότα, ειδικά στην Αίγυπτο, είναι μια προειδοποίηση για τους ομοϊδεάτες της «Μουσουλμανικής Αδελφότητας» στις άλλες χώρες.

Επιτέλους, η Ρωσία να κινηθεί
Ωστόσο, το ζήτημα είναι πολύ πιο περίπλοκο. Οι Ρώσοι αναλυτές, αξιολογώντας τη «δεύτερη επανάσταση» της Αιγύπτου, καταλήγουν σε συμπεράσματα, τα οποία δεν προκύπτουν από βαθιά ανάλυση της πραγματικότητας στον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο, αλλά από κεκαλυμμένες ή προφανείς ανησυχίες για το ενδεχόμενο μιας εξωτερικής -φυσικά, αρνητικής- επίδρασης του «μη παραδοσιακού για τη Ρωσία Ισλάμ» στους ρωσικούς μουσουλμανικούς πληθυσμούς.

Μήπως όμως πρέπει να τεθεί διαφορετικά το ζήτημα; Ότι, δηλαδή, η μακρόχρονη και πολύπλοκη περίοδος αναταραχών, στην οποία εισέρχεται η Αίγυπτος, θα απαιτήσει και από τη Ρωσία, αν θέλει πράγματι να διατηρήσει την επιρροή της, όπως για παράδειγμα ως μέλος των G8, την ενεργό συμμετοχή της στις υποθέσεις της χώρας. Θα μπορέσει άραγε να διατηρήσει ή να αποκαταστήσει την επιρροή της -όλα εξαρτώνται αποκλειστικά από τη στάση της- στην περιοχή, την οποία η Ρωσία, έστω και σποραδικά, θεωρεί ότι ανήκει στη ζώνη των γεωπολιτικών συμφερόντων της;

Γκριγκόρι Κόζατς - Καθηγητής του Ρωσικού Κρατικού Πανεπιστημίου Ανθρωπιστικών Επιστημών
Posted: 10 Jul 2013 11:58 AM PDT
Χθες στό Βοτανικό, μαζεύθηκε μιά χοῦφτα ἀνθρώπων, ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΩΝ πρό παντός ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΩΝ καί ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΩΝ πρό κειμένου νά ἀποτρέψῃ τήν ὑποβολή τῶν προσφορῶν γιά τήν ἀνέγερση τοῦ τεμένους.

ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΝ ΒΟΤΑΝΙΚΟ!
Ἀλλά... σ' ὁλόκληρη τήν χῶρα!

Μιά χοῦφτα ἀνθρώπων, πού ἀρνοῦνται νά παραστήσουν τά πρόβατα...

Μιά χοῦφτα ἀνθρώπων πού ξέρουν πώς νά εἶναι ἀρχηγοί τῆς ζωῆς τους...

Μιά χοῦφτα ἀνθρώπων πού ἀνεξάρτητα ἄν κατοικοῦν ἤ ὄχι στόν Βοτανικό νοιάζονται καί ξέρουν πώς νά φέρουν ἀποτέλεσμα, χωρίς νά κάψουν... χωρίς νά προπηλακίσουν... χωρίς νά καταστρέψουν!

Ὄχι λαοθάλασσα... ἀλλά ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ!

Ὄχι κάποια καλά κουρδισμένη κομματική μηχανή...

Ὄχι μέ χιλιοειπωμένα συνθήματα, ἀλλά μέ ἐπιχειρήματα βασισμένα στήν γνώση, στήν ἐνημέρωση καί τήν κοινή λογική πάντα μέ γνώμονα ὄχι τήν προσωπική προβολή τους, ἀλλά τό καλλίτερο ἀποτέλεσμα γιά τήν Ἑλλάδα καί ὅλους τούς Ἕλληνες.

Ἄνθρωποι τῆς διπλανῆς πόρτας, πού ἔχουν ἐμπειρία, διάθεση, μαχητικότητα καί κυρίως ΔΕΝ ΦΟΒΗΘΗΚΑΝ νά σηκωθοῦν ἀπό τόν καναπέ τους!

Θεώρησαν τήν μᾶχη σημαντικότερη ἀπό τό φραπεδᾶκι τους...

Πῆγαν! τήν ἔδωσαν! καί νίκησαν!

Ἐπειδή ὅμως, κάποια στιγμή θά πρέπει ὁ κάθε ἕνας μας νά δώσῃ τήν μᾶχη πρῶτα μέ τό τμῆμα τοῦ ἑαυτοῦ του πού ἔχει περιπέσει σέ ἀδράνεια , ΕΛΠΙΖΩ γιά τό καλό ΟΛΩΝ μας τήν ἐπόμενη φορά νά στοιχηθοῦν κι ἄλλοι... ἀκόμη περισσότεροι... στόν ἀγῶνα!
Στόν κάθε ἀγῶνα! Εἴτε τούς ἀφορᾶ ἄμεσα ἤ ἔμμεσα !

ΧΩΡΙΣ ΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ ΣΗΜΑΙΕΣ... χωρίς κορῶνες πού σάν μόνο στόχο ἔχουν νά μετατρέψουν τούς ἀνθρώπους ἀπό πολῖτες... σέ πρόβατα!

Γιατί , ἄν ἕνα ἄρθρο τῆς συνθῆκης καταστρατηγηθεῖ νόμιμα ἤ νομότυπα ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΩΝ... σύντομα θά ἀκυρωθοῦν καί ΟΛΑ τά ὑπόλοιπα ἄρθρα! καί νά εἴμαστε βέβαιοι γιά αὐτό!

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΛΟΙΠΟΝ τήν ἑπόμενη φορά!
ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΜΕ!
ΚΑΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ!
ΚΑΙ ΘΑ ΦΕΡΟΥΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ!

Χαιρετισμούς σέ ὅσους ἔχουν ξυπνήσει ... καί ἐλπίζω κι αὐτοί πού αἰσθάνονται ΑΚΟΜΗ «μουδιασμένοι» νά ἀρχίσουν νά «ξεμουδιάζουν»

Ἑλένη

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Σχετικά με την δημοπρασία για την ανέγερση μουσουλμανικού τεμένους στον Βοτανικό

Το Κίνημα 3ης Απριλίου - Εμείς Τώρα συμπαρίσταται και στέλνει θερμούς και αγωνιστικούς χαιρετισμούς στην πρωτοβουλία της «ΔΡΑΣΗΣ ανεξαρτήτων ΠΟΛΙΤΩΝ κατά της κατασκευής ή αδειοδότησης μουσουλμανικού τεμένους ή τζαμιού». 
Συγχαίρει δε τα μέλη και τους συμμετέχοντες της Δράσεως για το πείσμα και την αποφασιστικότητά τους, την καταλυτική τους δυναμική και το αστείρευτο σθένος, χαρακτηριστικά που τους οδήγησαν στην, έστω και προσωρινή, αναστολή του χθεσινού διαγωνισμού. 

Μία χούφτα Ελλήνων κέρδισε εχθές μία μάχη εμποδίζοντας δέκα κατασκευαστικές εταιρείες να εισέλθουν στην υπηρεσία και να συμμετέχουν στην δημοπρασία. 
Ο πόλεμος συνεχίζεται! 
Το Κίνημα 3ης Απριλίου – Εμείς Τώρα συμφωνεί πλήρως στο ότι μουσουλμανικό τέμενος δεν νοείται στην Επικράτεια πέραν όσων ορίζει η συνθήκη της Λωζάννης, παρά τις προσπάθειες των ταγών να προωθήσουν την κατασκευή του σε άλλη περιοχή. 
Συμμετέχουμε ενεργά στην Δράση αυτή και θα συνεχίσουμε να συμμετέχουμε μέχρι επιτεύξεως του τελικού σκοπού!

Στην χώρα που «ευημερεί» η συνταγματική εκτροπή, που ξεχειλίζει από μεγαλοθυμία υπέρ της προστασίας των δικαιωμάτων όλων των άλλων πλην των Ελλήνων, που «ανθεί» ο φαρισαϊσμός της ανεξιθρησκίας, που ξεδιάντροπα νομοθετεί υπέρ των δικαιωμάτων του φθηνού, λαθραίου και παράνομα εισαγόμενου εργατικού δυναμικού φτύνοντας κατάμουτρα τον Έλληνα εργάτη, που το κλείσιμο σχολείων, νοσοκομείων και άλλων κοινωνικών ιδρυμάτων θεωρείται «απαραίτητο μέτρο λιτότητας» και το χτίσιμο τεμένων και τζαμιών νοείται ως «υποχρέωση» απέναντι σε παράνομους και παντελώς «αχαρτογράφητους» εισβολείς και μάλιστα γνήσιους εκπροσώπους του φανατικού ισλάμ, ΔΕΝ μας προκαλεί καμία εντύπωση η επιτάχυνση των διαδικασιών για την ανέγερση του μουσουλμανικού τεμένους. 
Επίσης ΔΕΝ μας προκαλεί εντύπωση η εθελοτυφλία των κυβερνώντων και των λοιπών εμπλεκόμενων φορέων, που καλλιεργούν και επιδιώκουν την δημιουργία εκείνων των συνθηκών που ανοίγουν τον δρόμο για την ισλαμοποίηση και αυτής της «γωνιάς» της Ευρώπης. 
Είτε αυτή είναι ακούσια, πράγμα που σημαίνει ότι είναι ανίκανοι στο να αντιληφθούν και να κατανοήσουν τους κινδύνους που ενέχει αυτή η ενέργεια, είτε είναι εκούσια, πράγμα που σημαίνει ότι γνωρίζουν πολύ καλά τους κινδύνους και συνδράμουν κυνικά, συνειδητά και απροκάλυπτα στην δημιουργία τους.

ΚΙΝΗΜΑ 3ης ΑΠΡΙΛΙΟΥ – ΕΜΕΙΣ ΤΩΡΑ
Λ. Κηφισού 118, 121 32 Περιστέρι
Τηλ.: 210 28 53 233,  Fax: 210 28 53 234
Posted: 10 Jul 2013 07:52 AM PDT
Η ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ πιστή και συνεπής με τις αρχές και τις αξίες της, προσέφυγε στην ανεξάρτητη Δικαιοσύνη καταθέτοντας ασφαλιστικά μέτρα και προσωρινή διαταγή σε βάρος της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και του Προέδρου της Αντώνη Σαμαρά, για να περιφρουρήσει το όνομα του κόμματός μας.

 Είμαστε βέβαιοι ότι οι Έλληνες Δικαστές θα αποκαταστήσουν την Συνταγματική, Έννομη και Ηθική τάξη.

 Η ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ επιφυλάσσεται κάθε δικαιώματός της για την παραπέρα άσκηση ένδικων μέσων.

 Αύριο στις 12.30 (Κτίριο 5, 1ος όροφος, Σχολή Ευελπίδων), συζητείται ενώπιον του Προέδρου του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών το αίτημα για την έκδοση προσωρινής διαταγής, μέχρι εκδικάσεως των ασφαλιστικών μέτρων.

 Από το Γραφείο Τύπου της Κόμματος "Νέας Ελλάδα"
Posted: 10 Jul 2013 07:27 AM PDT
Success story του κερατά η δόση!

Hταν να πάρουμε (να πάρουν οι Δυνατοί δηλαδή) 8,1 δισ. - «παίρνουμε» 6,8 δισ.! Κι αυτό σε δόσεις, 2,5 δισ. τον Ιούλιο (αν εκτός απ' τους σχολικούς φύλακες απολυθούν και τα σχολικά κάγκελα), 1,8 δισ. τον Αύγουστο (αν ιδιωτικοποιηθούν τα εν λόγω κάγκελα) και 0,5 δισ. τον Οκτώβριο, αν ο κ. Κυριακομητσοτάκης αποδειχθεί δίκαιος δήμιος και ό,τι σφάζει το μαχαιρώνει! Σύνολο δηλαδή 4,8 δισ.! Μας λείπουν ακόμα δύο δισ. ώς τα 6,8 δισ. που «παίρνουμε» (αντί των 8,1 δισ.). Αυτά προέρχονται απ' τα κέρδη των δανειστών μας (απ' τα δάνεια που μας έχουν δώσει) και θα πάνε όλα τσιφ σε κλειστό λογαριασμό για την αποπληρωμή των...
δανειστών μας επίσης!

Τέτοιο success story ούτε ο Γκούφυ!

Ομως, το πρόβλημά μας δεν είναι μόνον η βλακεία, η ανεπάρκεια, η αναλγησία και η υποτέλεια του κ. Στουρνάρα, του κ. Σαμαρά, του κ. Βενιζέλου και των συν αυτοίς, αλλά η μανία της Τρόικας.

Είναι άραγε η Τρόικα τρελή;

Δεν αντιλαμβάνεται ότι τα μέτρα που επιβάλλει βαθαίνουν την ύφεση, γιγαντώνουν την ανεργία και βυθίζουν τη χώρα στα Τάρταρα;

Οχι, δεν είναι τρελή η Τρόικα, ούτε επιμένει στα «λάθη της» από κάποια λογικώς ανεξήγητη Διονυσιακή Μανία. Αντιθέτως, η Τρόικα είναι άκρως συγκροτημένη σαν στράτευμα οργανωμένη και κατασκευάζει μια νέου τύπου χώρα.

Ολος αυτός ο παραλογισμός που ζούμε τα τελευταία τέσσερα χρόνια είναι η τετραγωνική λογική των μηχανικών μιας Κατασκευαστικής Εταιρείας που έχει βάλει την Ελλάδα στο κρεβάτι του Προκρούστη και της δίνει νέα μορφή και νέο περιεχόμενο.

Ασχολούμεθα με τρίχες, αν ο ΦΠΑ θα 'ναι παχύς τον Αύγουστο ή αν οι απολύσεις θα 'ναι 12.000 ψυχών, ενώ θα είναι όσων θέλουν και όποτε θέλουν. Ασχολούμεθα με τις τρίχες που (δεν) διαπραγματεύεται η κυβέρνηση των ανδρεικέλων και δεν βλέπουμε το προφανές: ότι η Ελλάδα μετατρέπεται σε ένα Στρατόπεδο Συγκέντρωσης του Λαού της.

Σε ένα Στρατόπεδο Καταναγκαστικής Εργασίας, σε μια Ειδική Οικονομική Ζώνη. Αυτό που κατασκευάζει στη χώρα μας η Τρόικα (κι έχει πλέον λάβει τις διαστάσεις ολοκληρωμένου πειράματος) αφορά σε χώρες ή περιοχές εντός της Ευρωζώνης που θα τελούν υπό Καθεστώς Εντολής.

Το χρέος είναι το εργαλείο αυτής της διαδικασίας. Τα χρέη των ΗΠΑ, της Γερμανίας, της Ιαπωνίας και πολλών άλλων είναι ουρανομήκη. Τα χρέη όμως αυτά διά της ισχύος των όπλων μπορούν να μετατρέπουν τα χρέη των ασθενέστερων σε εργαλεία για την ποδηγέτησή τους.

Με τη μετατροπή μιας κρίσης δανεισμού σε κρίση χρέους, όπως έγινε με την Ελλάδα, μια χώρα καθίσταται Φόρου Υποτελής - και ύστερα, ο Θεός να τη βοηθήσει, αν δεν έχει άλλη δουλειά να κάνει.

Στην Ευρώπη (για προφανείς λόγους που αφορούν στους συσχετισμούς δυνάμεων του εγγύς μέλλοντος) «πρέπει» να δημιουργηθούν πολλές μικρές ή μεγαλύτερες «Κίνες». Στην Ελλάδα, εις ό,τι αφορά την εργασία αυτό έχει ήδη συμβεί. Η εργασία είναι πλέον εδώ φθηνή (χωρίς αυτό να σημαίνει και ανταγωνιστική - άλλος μύθος αυτός, η μπούρδα της ανταγωνιστικότητας). Στη συνέχεια ο δημόσιος πλούτος της χώρας παραχωρείται, ενώ η πολιτική της υπόσταση εξαερώνεται διττώς: με τη μετατροπή της σε προτεκτοράτο δουλικό ως προς τους ξένους και αυταρχικό ως προς τους ιθαγενείς. Το σαντζάκιον κυβερνάται πλέον με προεδρικά διατάγματα, εκβιασμούς, καταστολή, κατακρεούργηση του Συντάγματος. Η χώρα έχει γίνει μπαίγνιο. Και συνεπώς ανίκανη να υπερασπισθεί τους φυσικούς της πόρους, υδρογονάνθρακες (τεράστιας αξίας) και (τεράστιας αξίας) ορυκτά.

Επιγραμματικώς λοιπόν θα λέγαμε ότι η Τρόικα, τη αγαστή συνεργασία των ντόπιων πρόθυμων, έχει κατασκευάσει μια χώρα-χώρο: α) Φθηνής εργασίας. β) Δημόσιου πλούτου προς λαφυραγώγηση. γ) Μειωμένης εθνικής κυριαρχίας. δ) Πολιτειακού εκφυλισμού και πολιτικής παρακμής, και ε) Τεραστίας αξίας φυσικών πόρων προς αρπαγήν.

Προϋπόθεση όλων των παραπάνω ήταν και συνεχίζει να είναι ο εξευτελισμός του λαού, η καταρράκωση της αξιοπρέπειας και του αυτοσεβασμού του.

Δεν είναι λοιπόν παράξενο ότι πάμε κάθε Eurogroup και χειρότερα! Οτι μας έγινε η υπερχρέωση υποχρέωση! Οτι ο ξαφνικός φαστ τρακ θάνατος παραμονεύει παντού!

Ομως, όλα αυτά συμβαίνουν στη χώρα μας επειδή το θέλει η Γερμανία; Μάλιστα σε αντίθεση με τις ΗΠΑ; Βρίσκονται αλήθεια σε κάποια αντίθεση οι ΗΠΑ με τη Γερμανία σε αυτό το ζήτημα ή εν γένει στην τελική διαμόρφωση της Ευρώπης;

Τι θέλουν στην πραγματικότητα οι ΗΠΑ; Μια ισχυρή Ευρώπη των εθνών, των κρατών και των λαών της, ή μια γερμανική Ευρώπη στον βαθμό που οι ίδιες χειραγωγούν τη Γερμανία;

Μήπως η «ενδυνάμωση» του ευρώ ως στόχος της γερμανικής πολιτικής το αποδυναμώνει, υποβαθμίζοντάς το σε νόμισμα εσωτερικών ενωσιακών αντιθέσεων και πάντως όχι διεθνών συναλλαγών; Είναι πράγματι σε αντίθεση οι ΗΠΑ με τη Γερμανία ή η Γερμανία είναι ο εργολάβος τους στην Ευρώπη;

Αν ο πόλεμος στο Ιράκ ξέσπασε όταν ο Σαντάμ Χουσεΐν αναζήτησε άλλο απ' το δολάριο νόμισμα για να εμπορεύεται το πετρέλαιο της χώρας του, πόσο βλάπτει τα αμερικανικά συμφέροντα η καθήλωση του ευρώ στον γερμανικό μικρόκοσμο;

Αν η κυρίαρχη καπιταλιστική αντίθεση του εγγύς μέλλοντος ορισθεί μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας, το «ευρώ γερμανικού ενδιαφέροντος», καθώς και οι «πολλές μικρές Κίνες» στο πλαίσιο της Ενωσης, είναι μια χρήσιμη για τις ΗΠΑ κατάσταση. Οπως άλλωστε θα μας διαβεβαίωναν και οι πράκτορες της NSA, όταν παρακολουθούν με τη συνεργασία των Γερμανών συναδέλφων τους τη Γερμανία σούμπιτη και την Ευρώπη ολόκληρη, μηδέ

Του Γιωργάκη του Παραθεριστή εξαιρουμένου...
Posted: 10 Jul 2013 06:55 AM PDT
H κυβέρνηση ψυχορραγεί.
Βέβαια ο επιθανάτιος ρόγχος της θά 'ναι μακρύς και επώδυνος, γιατί όπως λέει η λαϊκή σοφία  ''του παλιάνθρωπου η ψυχή με κόπο βγαίνει''.

Το κακό είναι ότι η ετοιμοθάνατη αυτή κυβέρνηση πάνω στην επιθανάτια αγωνία της θα συμπαρασύρει μαζί της κι ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του κοινωνικού ιστού.

Είτε σαν απολύσεις, είτε σαν κατασχέσεις περιουσιών, είτε σαν πλασματική υπερχρέωση πολιτών και επιχειρήσεων μέσω φορολογικών-δολοφονικών νόμων, θα επιχειρηθεί να δοθεί μία παράταση ζωής σ' αυτήν, αντλώντας πρόσκαιρη εμπιστοσύνη απ' τους δανειστές-τοκογλύφους-κατακτητές, και αίμα, πολύ αίμα (μεταφορικό και κυριολεκτικό) απ' τον λαό.

 Τα ζόμπι αυτά της πολιτικής, οι νεκροζώντανοι προδότες του Έθνους, δεν θα διστάσουν σε τίποτα.
Ξέροντας ότι έχουν πιά μαζί τους μόνον μία δράκα ακολούθων, και το χειρότερο δυστυχώς κομμάτι της κοινωνίας, (αυτούς που βολεύτηκαν, ''φτιάχτηκαν'' μέσα από κομματικά γραφεία, λαμόγια, και φελλούς), θα επιδιώξουν ''ηρωϊκή έξοδο''!
Έξοδο όμως προς τα πού;
Προς τον γκρεμό της χώρας και των πολιτών;
Νομίζοντας ότι οι ίδιοι θα διασωθούν;

 Η εποχή απαιτεί σοβαρότητα και επαγρύπνιση.
Κοινωνική συνοχή. 
Σύμπνοια μεταξύ πολιτών.
   
Ο εχθρός είναι λαβωμένος κι επικίνδυνος.
ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΛΑΪΚΗ ΚΑΙ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΙΚΗ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ.

Η κυβέρνηση αυτή ψυχορραγεί.
Ας την βοηθήσουμε να βγεί η ψυχή της μιά ώρα αρχύτερα..

 Από Ουδέν Σχόλιον, μοντάζ Γρέκι
Posted: 10 Jul 2013 06:28 AM PDT

Του Wolfgang Michal

Ο Χάιντς Μπριλ, επικριτής της πρόσδεσης της Γερμανίας στη Δύση και σήμερα διευθυντής Έρευνας του Ομοσπονδιακού Στρατού, περιγράφει τις γερμανικές «επιλογές» του μέλλοντος, αντικειμενικά και προσεχτικά. Στο βιβλίο του που εκδόθηκε το 1994 και έχει τίτλο «Η Γεωπολιτική σήμερα. Η ευκαιρία της Γερμανίας;», παρουσιάζει τρεις επιλογές της γερμανικής πολιτικής ασφαλείας, όπου αυτός, όπως και η συντηρητική μερίδα του στρατού, προϋποθέτει σιωπηλά, ότι η γερμανική πολιτική ασφάλειας από το 1990 και μετά περιλαμβάνει «ολόκληρη την Ευρώπη».

Η πρώτη επιλογή ισχύει για το υπερκράτος – Ευρωπαϊκή Ένωση, το οποίο παραμένει συνδεδεμένο με την Αμερική. Η δεύτερη επιλογή αναφέρεται στη γερμανο-αμερικάνικη συλλογική ηγεσία και η τρίτη μιλά για την Ευρασία.

Ο Μπριλ, κινούμενος από ρεαλιστικούς πολιτικούς λόγους συνηγορεί υπέρ της δεύτερης επιλογής. Αυτή είναι η σημαντικότερη για έναν καθαρά «προσδιορισμένο χρόνο». «Προσδιορισμένο» είναι όμως και το τέλος της. Κι έτσι δεν είναι τυχαίο, το ότι η «ευρασιατική επιλογή», μπαίνει στο τέλος του βιβλίου σαν δυνατότητα η οποία ξεπερνά το σήμερα και ωριμάζει σε μια άλλη ρεαλιστική λύση μετά από 20 ή 30 χρόνια.[ ]
Αυτή η «Ευρασιατική επιλογή» καθορίζει τη Γερμανία ως «πανευρωπαϊκή δύναμη» σε μια «ασαφή ενδιάμεση θέση, σε πεδίο έντασης ανάμεσα στην υπερδύναμη ΗΠΑ και την δίνη (!) του Ευρασιατικού χώρου με τις πολυάριθμες κρίσεις του και τις όμως τόσο ελκυστικές οικονομικές του προοπτικές».

Η Γαλλία δεν υπάρχει σ' αυτές τις σκέψεις. Κατά βάση, η ευρασιατική εικόνα του κόσμου μειώνεται στις δύο ισχυρότερες δυνάμεις, Ρωσία και Γερμανία, όπου η Γερμανία διαθέτει το ρόλο κλειδί στην «ευρασιατική ήπειρο». Σίγουρα παραμένει τρωτή ανάμεσα σε «δύο εκτεταμένες πολιτικές ζώνες δονήσεων», στα ανατολικά, νοτιοανατολικά και στο χώρο της Μεσογείου».

Αν μεταφέρει κανείς σιωπηλά σ' αυτό το σενάριο κρίσεων την προϋποτιθεμένη ταυτοποίηση Γερμανία = Ευρώπη και αν διατηρήσει στο μυαλό του την καλώς εννοούμενη συζήτηση για την Ευρώπη, παίρνει μια περίπου άποψη για τους μελλοντικούς γερμανικούς στρατιωτικούς στόχους. [ ] Η Γαλλία θα είναι μια σημαντική ευρωπαϊκή επαρχία, η Ρωσία μια σεβαστή σιβηριανή αποθήκη πρώτων υλών. Η Αμερική και η Ιαπωνία παραμένουν σαν τελευταίες ανεξάρτητες δυνάμεις. Το καλύτερο όμως η Γερμανία το κρατάει πάντα για το τέλος.
To παρανοϊκό στον γεωπολιτικό τρόπο του σκέπτεσθαι, είναι ότι γίνεται από εντελώς νορμάλ ανθρώπους. Από αστούς με θέση στην κοινωνία, οι οποίοι, όπως ο Μπριλ, τιμώνται για το έργο ζωής τους με το επιστημονικό βραβείο του Γερμανικού συνδέσμου του Ομοσπονδιακού στρατού.

Η εσωτερική λογική όμως της Γεωπολιτικής, οδηγεί αυτόματα σε έναν πόλεμο κι αυτό γιατί πατάει σ' έναν βιολογικό τρόπο σκέψης. Αυτός ο τρόπος ξεκινά από το ότι τα νέα κράτη πρέπει να μεγαλώσουν γρήγορα, αν δεν θέλουν να καθυστερήσουν την εξέλιξή τους. Αυτή η θεωρία βλέπει τα κράτη σαν οντότητες, που βγαίνουν από την γη και στη γη θα καταλήξουν κάποια μέρα. Τα ποτάμια τους είναι οι φλέβες και αρτηρίες τους, τα λιμάνια τους στόματα ή απευθυσμένα, οι θάλασσες τα τροφοδοτούν με φρέ-σκο αέρα. Τα βουνά είναι μυώνες και τα έλη εμφράγματα. Όταν τα κράτη μεταφέρουν την πρωτεύουσά τους, γίνονται πιο νέα (face lifting). Όταν είναι υγιή, έχουν τις κα¬κές συνήθειες των παιδιών (τα παιδιά θέλουν να έχουν!).

Όταν γερνάνε, παραμελούν την ασφάλεια των συνόρων τους. Οι γεωπολιτικοί βλέπουν τα κράτη σαν ζωντανές προσωπικότητες, που όταν πεινάνε μπορούν να φάνε για πρωινό μια μικρή χώρα (π.χ. την Τσεχία). Η όταν αγα¬πάνε, κάνουν παιδιά και ονομάζουν αυτά τα μπάσταρδα αποικίες

«Ας είναι για μας ευλογημένος ο πόλεμος», έγραφε ο Χάινριχ Κλας, πρόεδρος του Πανγερμανικού συνδέσμου το 1912. «Είναι άγιος όπως η μοίρα που εξαγνίζει, γιατί αυτή θα ξυπνήσει κάθε μεγαλείο και προθυμία για θυσία, κάθε ανιδιοτέλεια στον λαό μας. Και θα καθαρίσει την ψυχή του από τη σκουριά της… μικρότητας».

Τόσο μεγαλομανείς όσο τα γεωπολιτικά όνειρα της καϊζερικής εποχής ήταν αργότερα οι πολεμικοί στόχοι που ακολούθησε η Γερμανία από τον Αύγουστο του 1914. «Το πρόσωπο της Ρωσίας», έγραφε ο Κλας τις πρώτες μέρες του πολέμου, «πρέπει να στραφεί με τη βία και πάλι προς ανατολάς και πρέπει η χώρα αυτή να ξαναγυρίσει ουσιαστικά στα σύνορα που βρισκόταν πριν τον Μεγάλο Πέτρο».

Οι πολεμικοί στόχοι της γερμανικής βιομηχανίας, διατυπωμένοι από τους Βάλτερ Ράτενάου, Ματίας Ερτσμπέργκερ και Αουγκούστ Τύσεν, πήγαιναν ακόμα μακρύτερα. Περιελάμβαναν τον «παραμερισμό της ανυπόφορης κηδεμόνευσης της Γερμανίας από την Αγγλία σε όλα τα θέματα της παγκόσμιας πολιτικής», τη διάλυση του ρώσικου κολοσσού και τον παραμερισμό αδύνατων, «φανερά ουδέτερων κρατών» στα σύνορα της Γερμανίας. Εκτός αυτού ο Αουγκούστ Τύσεν απαιτούσε τη δημιουργία μιας χερσαίας γέφυρας μέσω Νότιας Ρωσίας, Μικράς Ασίας και Περσίας, η οποία «θα συνεκρούετο αποφασιστικά με την βρετανική παγκόσμια αυτοκρατορία, τον πραγματικό αντίπαλο αυτού του πολέμου, στην Ινδία και την Αίγυπτο».

Στη διάρκεια του πολέμου, οι γερμανικοί πολεμικοί στόχοι μετατοπίστηκαν όλο και περισσότερο προς ανατολάς, στην κατεύθυνση της «ευρασιατικής επιλογής». Η Ρωσία όφειλε να απωθηθεί μέσω μιας αλυσίδας από «μικρά κρατίδια» και μέσω ενός «γερμανικού συνοριακού τείχους», ενός είδους στρατιωτικών συνόρων να μείνει για πάντα περιχαρακωμένη. Ταυτόχρονα μελετήθηκε ο διαμελισμός της Ρωσίας σε τέσσερα τμήματα: σε Ρωσία-πυρήνα, Ουκρανία, έναν νοτιοανατολικό σύνδεσμο κρατών και τη Σιβηρία. Οι πρόθυμοι διανοούμενοι εξύψωσαν τους πολεμικούς στόχους, δίνοντας στον πόλεμο το στυλ ενός «γερμανο/σλαβικού αγώνα μέχρις εσχάτων», ο οποίος έπρεπε να τελειώσει με την «διάλυση» της Ρωσίας.

Τον Ιούνιο του 1918, στο ζενίθ της ανάπτυξης της γερμανικής δύναμης, μερικούς μόνο μήνες πριν την καταστροφή, το Μεσευρωπαϊκό πρόγραμμα του 1914 θα αναπτυχθεί σε ένα παγκόσμιο πρόγραμμα, σε ένα «Imperium Germaniae». Με τον αδελφό εν όπλοις, την Τουρκία σαν γέφυρα προς τον Περσικό Κόλπο, το Αφγανιστάν, την Αίγυπτο και την Ινδία, προέκυπτε μια συνολική εικόνα «μεγαλειωδών διαστάσεων».
Ο ιστορικός Φρίτς Φίσερ το συνοψίζει ως εξής στο τέλος του βιβλίου του «Προς την παγκόσμια κυριαρχία»:
"Στη Δύση: Βέλγιο, Λουξεμβούργο και Longwy-Briey ενωμένα με τη Γερμανία. Μια ρύθμιση η οποία θα έδινε την δυνατότητα στη Γαλλία και την Ολλανδία να προσδεθούν με τη Γερμανία και ταυτόχρονα θα απομόνωνε την Αγγλία και θα την εξανάγκαζε να αναγνωρίσει τη γερμανική θέση.
Στα ανατολικά η Λετονία, η Εσθονία, η Λιθουανία από το Ρεβάλ μέχρι τη Ρίγα και τη Βίλνα, η πολωνέζικη συνοριακή γραμμή και το υπόλοιπο κράτος της Πολωνίας αλυσοδεμένα στέρεα με τη Γερμανία και ταυτόχρονα αφετηρίες επέκτασης προς τη Φινλανδία, την Ουκρανία, την Κριμαία και τη Γεωργία.
Στα νοτιοανατολικά: η διαπλεγμένη με τη Γερμανία Αυστροουγγαρία, η Ρουμανία και η Βουλγαρία και (σαν στόχος της ανατολικής πολιτικής) η Οθωμανική αυτοκρατορία. 
Η κυριαρχία της ανατολικής Μεσογείου όφειλε επίσης να εξασφαλίσει ταυτόχρονα με την πρόσδεση της Ελλάδας και το δρόμο μέσα από το Σουέζ.
Το Νοέμβριο του 1918 το όνειρο έσβησε.
Πενήντα χρόνια πριν ναυάγησε η προσπάθεια για δεύτερη φορά.
Το 1992 ξεκινά για τρίτη φορά"...

Πηγή Ρήξη φ. 95
Posted: 10 Jul 2013 05:57 AM PDT
Καθώς το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να αποφύγει να χαρακτηρίσει την ανατροπή του ισλαμιστή προέδρου της Αιγύπτου Μοχάμεντ Μόρσι ως πραξικόπημα, οι πολιτικοί στην Τουρκία όχι μόνο το αναγνώρισαν ως τέτοιο, αλλά και το καταδίκασαν με τον εντονότερο δυνατό τρόπο. Σε ομιλία του στις 5 Ιουλίου, ο Πρωθυπουργός της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν επέμεινε ότι «δεν έχει σημασία πού ή εναντίον ποιου, ένα πραξικοπήματα είναι επιζήμιο και απάνθρωπο και στρέφεται κατά του λαού, της εθνικής βούλησης και της δημοκρατίας». Κατσάδιασε επίσης τις δυτικές χώρες επειδή επέμεναν ότι η δυσαρέσκεια των Αιγύπτιων με τον Μόρσι, καθώς και οι τεράστιες διαδηλώσεις εναντίον του, δικαίωσαν, κατά κάποιο τρόπο, την ανατροπή του. «Δεν υπάρχει δημοκρατικό πραξικόπημα», είπε ο Ερντογάν. «Είναι το ίδιο παράδοξο με έναν ζωντανό νεκρό». Με την άρνηση της Δύσης να πει τα πράγματα με το όνομά τους, πρόσθεσε, και ιδίως της ΕΕ, «αγνόησαν για άλλη μια φορά τις αρχές του».

Ακόμη και πριν από το 48ωρο τελεσίγραφο του στρατού – το προοίμιο για την παρέμβασή του – οι Τούρκοι αξιωματούχοι έσπευσαν να υπερασπιστούν τον επίμαχο Αιγύπτιο πρόεδρο. Στην Κωνσταντινούπολη, το παράρτημα της νεολαίας του κυβερνώντος Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP), κάλεσε τους οπαδούς του να παραστούν σε διαδηλώσεις υπέρ του Μόρσι. Έκτοτε έγιναν πολλές στις συντηρητικές γειτονιές σε όλη την πόλη. Για μια στιγμή – και χάρη κατά ένα μεγάλο μέρος σε μια σειρά από στελέχη του AKP που κατέφυγαν στο Twitter για να διαδώσουν το μήνυμα – το «# Η Τουρκία στηρίζει Μόρσι» ήταν ένα από τα πιο δημοφιλή hashtags στην Τουρκία. Σήμερα, με τον Μόρσι υπό κράτηση και με το φάντασμα του εμφυλίου πολέμου να πλανάται πάνω από τη μεγαλύτερη χώρα του αραβικού κόσμου, η τουρκική κυβέρνηση φαίνεται να είναι η μόνη σημαντική περιφερειακή δύναμη που παραμένει ακόμα πιστή στον ανατραπέντα πρόεδρο της Αιγύπτου.

Εκτός από την επιμονή της ότι μια εκλεγμένη κυβέρνηση δεν μπορεί να καθαιρεθεί παρά μόνο μέσω της κάλπης, η Άγκυρα έχει μια σειρά από άλλους λόγους που συμπαραστέκεται στον Μόρσι. Τον Ιανουάριο του 2011, καθώς οι Αιγύπτιοι βγήκαν στους δρόμους για να ζητήσουν την ανατροπή του προηγούμενου προέδρου τους, Χόσνι Μουμπάρακ, και η Δύση έμενε ουδέτερη, η Τουρκία πυροδότησε την πρώτη διπλωματική βόμβα, καλώντας τον Μουμπάρακ να παραιτηθεί. Με τον Μόρσι και τη Μουσουλμανική Αδελφότητας στο τιμόνι από το 2012, ο Ερντογάν υποδέχτηκε πανηγυρικά τον νέο πρόεδρο στην Άγκυρα κατά τη διάρκεια ενός συνεδρίου του κόμματος, υποσχέθηκε στην κυβέρνηση Μόρσι 2 δις δολάρια σε δάνεια και ενθάρρυνε τους Τούρκους επιχειρηματίες να επενδύσουν στην Αίγυπτο. Κατά τις επόμενες εβδομάδες, σχεδίαζε να κάνει μια πολυαναμενόμενη επίσκεψη στη Λωρίδα της Γάζας, στην οποία θα έφτανε μέσω Καΐρου.

Για το ΑΚΡ και τους υποστηρικτές του, η εκλογή του Μόρσι το 2012 δεν αντιπροσώπευε μόνο τον θρίαμβο της δημοκρατίας, αλλά και του πολιτικού Ισλάμ, το οποίο αποτελεί την ιδεολογική ραχοκοκαλιά του κόμματός τους. Η ανατροπή του Μόρσι από τον στρατό ένα χρόνο αργότερα, – οι υποστηρικτές του AKP έχουν υποβαθμίσει το ρόλο των μαζικών διαμαρτυριών που προηγήθηκε της παρέμβασης του στρατού – θυμίζει σε πολλούς από αυτούς μια σκοτεινή εποχή στην ιστορία της Τουρκίας, όταν οι πολιτικοί κυβερνούσαν στο έλεος των στρατηγών.

Τον περασμένο μήνα, η Τουρκία αντιμετώπισε το δικό της κύμα αντικυβερνητικών διαδηλώσεων, με δεκάδες χιλιάδες να βγαίνουν στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης, ενάντια στην αυταρχική διακυβέρνηση του Ερντογάν. Ακόμη και αν αυτές οι διαδηλώσεις δεν συγκρίνονται με την αναταραχή στην Αίγυπτο, πολλοί Τούρκοι αξιωματούχοι τις παρουσίασαν ως ένα αποτυχημένο πραξικόπημα. Επιπλέον, πολλοί ανώτατοι αξιωματούχοι του ΑΚΡ, ανάμεσά τους και ο ίδιος ο Ερντογάν, έχουν κατηγορήσει τις δυτικές δυνάμεις, τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, καθώς και αυτό που ο πρωθυπουργός χαρακτηρίζει κρυφά ως «λόμπι του επιτοκίου», ότι υποδαυλίζουν την αναταραχή. Μόλις την περασμένη εβδομάδα, ο αναπληρωτής πρωθυπουργός, Μπεσίρ Αταλάι, υπέδειξε την «εβραϊκή διασπορά» ως έναν ακόμη πιθανό ένοχο. Αν και τα σχόλιά του είχαν καταγραφεί σε βίντεο, ο Αταλάι αρνήθηκε ότι τα είπε. Εν τω μεταξύ, οι σποραδικές διαδηλώσεις στην Κωνσταντινούπολη και αλλού συνεχίζονται.

Παρόμοια ρητορική ανέκυψε για την περιγραφή των γεγονότων στην Αίγυπτο. Ενώ η κυβέρνηση δεν έχει ακόμη προσκομίσει πειστικά αποδεικτικά στοιχεία παρέμβασης ξένου δάκτυλου στις διαδηλώσεις του Ιουνίου – παρά την εν εξελίξει έρευνα για το θέμα της εθνικής υπηρεσίας πληροφοριών – πολλοί από τους υποστηρικτές της έχουν βιαστεί να κάνουν παραλληλισμούς μεταξύ των γεγονότων στο Κάιρο και την Κωνσταντινούπολη. Οι φιλοκυβερνητικές εφημερίδες που παρομοίασαν τις διαδηλώσεις ενάντια στον Ερντογάν με τη διάλυση της ισλαμικής κυβέρνησης από τον τουρκικό στρατό το 1997, είδαν τα γεγονότα στην Αίγυπτο ακριβώς υπό το ίδιο πρίσμα. Ομοίως, ορισμένοι κατηγόρησαν τις ξένες δυνάμεις ότι συνέβαλαν στην ανατροπή του Μόρσι. Σε ένα μήνυμα στο Twitter, ο υπουργός Οικονομικών της Τουρκίας Μεχμέτ Σιμσέκ χαρακτήρισε τη Δύση «φιλο-πραξικοπηματία». Σε ένα από τα συλλαλητήρια υπέρ του Μόρσι στην Κωνσταντινούπολη, ένα πανό έγραφε: «Απέτυχαν στην Τουρκία, τώρα προσπαθούν να παίξουν το ίδιο παιχνίδι στην Αίγυπτο».

Η Αίγυπτος έχει γίνει επίσης ένα σημείο συσπείρωσης για πολλούς από τους αντιπάλους του Ερντογάν. Γι 'αυτούς, η μετά την Αραβική Άνοιξη Αίγυπτος – μια χώρα όπου ένα ισλαμικό κόμμα προσπάθησε να εδραιώσει την εξουσία του σε όλα τα κρατικά όργανα, δεν κατάφερε να δώσει στους πολιτικούς του αντιπάλους δίκαιη αντιμετώπιση και ακολούθησε μια θρησκευτική ατζέντα – αντικατοπτρίζει τους μετασχηματισμούς στην Τουρκία, η οποία κυβερνάται από τον Ερντογάν από το 2002, μόνο με πολύ ταχύτερους ρυθμούς. «Όπως και στην Αίγυπτο, έχουμε μια κυβέρνηση που προσπαθεί να επιβάλει το δικό της σύνταγμα και τη δική της προοπτική σε άλλα τμήματα της κοινωνίας, αγνοώντας τη διαφορετικότητα», λέει ο Semih Idiz, ένας γνωστός σχολιαστής. Οι πρόσφατες διαμαρτυρίες κατά του Ερντογάν, προσθέτει, «είναι ένα άμεσο προϊόν αυτής της συμπεριφοράς». Στις 4 Ιουλίου, ο αρχηγός του κόμματος αξιωματικής αντιπολίτευσης της Τουρκίας, Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, εξέφρασε την ίδια άποψη με το επιχείρημα ότι οι πολιτικοί δεν έχουν το δικαίωμα να κάνουν ό,τι θέλουν απλώς και μόνο επειδή έχουν την πλειοψηφία στο κοινοβούλιο και ότι «η δημοκρατία δεν αφορά μόνο την κάλπη». Μια μέρα αργότερα, ο ίδιος αποκάλεσε την πτώση του Μόρσι «ένα μάθημα» για τον Ερντογάν. «Δεν υπάρχει θέση στις δημοκρατίες για όσους χρησιμοποιούν τη θρησκεία ως εργαλείο για να κερδίσουν πολιτικούς πόντους», είπε. «Κανείς δεν πρέπει να μπαίνει μεταξύ ανθρώπων και Θεού».

Φυσικά, πολλές από τις συγκρίσεις που έγιναν και από τις δύο πλευρές του τουρκικού πολιτικού φάσματος φαίνονται άστοχες. Η δέσμευση του Μόρσι στον ισλαμισμό είναι πολύ πιο ριζοσπαστική από την πιο μετριοπαθή προσέγγιση του Ερντογάν. Η τουρκική οικονομία έχει αναπτυχτεί κατά τη διακυβέρνηση του ΑΚΡ, ενώ η αιγυπτιακή έχει πέσει σε νέα ύφεση εν μέσω της πολιτικής αστάθειας κατά τη θητεία του Μόρσι. Στην Αίγυπτο, ο στρατός παραμένει ένας ισχυρός παράγοντας. Στην Τουρκία, μέσω ενός συνδυασμού νομοθετικών μεταρρυθμίσεων, όπου εξετάζονται προσεκτικά οι διορισμοί και οι συλλήψεις των κορυφαίων στρατηγών που κατηγορούνται για συνωμοσία, το ΑΚΡ κατάφερε να επιβληθεί στο πλαίσιο ενός πολιτικού καθεστώτος. Ο τουρκικός στρατός ανέτρεψε τέσσερις δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις από το 1960 και δεν υπάρχει όρεξη για άλλο πραξικόπημα, ακόμη και από τους πιο δυναμικούς αντιπάλους του ΑΚΡ. Καταφανώς, όλα τα μεγάλα πολιτικά κόμματα, ακόμη και εκείνα που δεν δείχνουν καμία συμπάθεια για τον Μορσι, έχουν καταδικάσει την απομάκρυνσή του από την εξουσία. «Ένα πραξικόπημα, όπως και να γίνει, όποιος και να το κάνει, είναι το πιο σοβαρό εμπόδιο για τη δημοκρατία», είπε ο Κιλιτσντάρογλου. «Ένα πραξικόπημα είναι ένα πραξικόπημα».

Ωστόσο, τα γεγονότα στην Αίγυπτο μπορεί να έδωσαν στον Ερντογάν κάποια τροφή για σκέψη, σχολιάζει ο Idiz. Κατά τη διάρκεια της ομιλίας του την Παρασκευή, ο συνήθως ανένδοτος, γεμάτος αυτοπεποίθηση πρωθυπουργός έκανε μια πολύ ασυνήθιστη παραχώρηση. «Κάθε πολιτικός μπορεί να κάνει λάθη», είπε, «συμπεριλαμβανομένου και εμού». Για τον Idiz, η αναγνώριση, ή «η πολιτική φροϋδική ολίσθηση», όπως ο ίδιος το έθεσε, ήταν ένα σημάδι ότι η ηγεσία της Τουρκίας είχε αρχίσει να ακούει ένα από τα βασικά μηνύματα που έρχονται από την Αίγυπτο: «Ότι αν προσπαθήσεις να επιβάλεις μία πλειοψηφική ερμηνεία σε μια ποικιλόμορφη κοινωνία, θα καταλήξεις με κοινωνική σύγκρουση». Όπως προσθέτει: «Η Αίγυπτος έχει αρχίσει να κάνει τους ανθρώπους να σκέφτονται. Μετά από αυτό που συνέβη και μόλις κατακαθίσει η σκόνη, η κατάσταση στην Τουρκία δεν θα είναι η ίδια».
Posted: 10 Jul 2013 05:27 AM PDT
Η ανάπτυξη και όχι η λιτότητα θα επαναφέρουν την Ελλάδα στο δρόμο για τις σωστές μεταρρυθμίσεις, γράφει το editorial των New York Times.

Η Ελλάδα και οι οικονομική επόπτες της συμφώνησαν σχετικά με τους όρους για τη συνέχιση των πληρωμών διάσωσης τη Δευτέρα. Η συμφωνία είναι αιτία ανακούφισης – χωρίς αυτήν η Ελλάδα θα χρεοκοπούσε. Αλλά, την ίδια στιγμή, δεν είναι αιτία πανηγυρισμών – το αντίθετο μάλιστα. Η Ελλάδα πρέπει τελικά να πραγματοποιήσει επώδυνες μεταρρυθμίσεις. Αλλά η προϋπόθεση για αυτές τις μεταρρυθμίσεις δεν είναι τα μέτρα λιτότητας που απαιτούνται από τη συμφωνία, αλλά η οικονομική ανάκαμψη.

Η Ελλάδα είναι ήδη σε κρίσιμη κατάσταση και η συμφωνία της Δευτέρας θα κάνει τα πράγματα χειρότερα. Τα χρόνια λιτότητας και η κατάθλιψη έχουν δηλητηριάσει την ελληνική πολιτική, έχουν θέσει εκτός εργασίας περισσότερους από έναν στους τέσσερις εργαζόμενους (και σχεδόν τα δύο τρίτα των νέων ανθρώπων της) και έχουν διαλύσει το δίχτυ κοινωνικής ασφάλειας.

Αυτές οι θυσίες έχουν καταστρέψει τις επενδύσεις και κατασπατάλησαν τους ανθρώπινους πόρους. Οι ειδικοί λένε ότι υπάρχει μικρή πιθανότητα οι περαιτέρω θυσίες να αναζωογονήσουν την οικονομία στην Ελλάδα ή να κάνουν το χρέος της πιο βιώσιμο. Ωστόσο, σε αυτό ακριβώς επέμεναν και πάλι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς ένιωσε ότι δεν είχε άλλη επιλογή, από το να δεχθεί. Είχε συμφωνήσει να κόψει τους μισθούς του δημόσιου τομέα και να εξαλείψει 15.000 θέσεις στη δημόσια διοίκηση – όχι σταδιακά, αλλά απολύοντας όσους κατείχαν τις θέσεις.

Η δημόσια διοίκηση στην Ελλάδα είναι παραφουσκωμένη, πατρονάρεται και είναι αναποτελεσματική και σαφώς χρειάζεται μεταρρύθμιση, ως μέρος ενός ευρύτερου προγράμματος οικονομικής ανανέωσης και αναζωογόνησης. Όμως, δημιουργώντας χιλιάδες περισσότερους άνεργους, όταν το ποσοστό ανεργίας είναι 27 τοις εκατό, δεν είναι μια πολλά υποσχόμενη πορεία προς την πραγματική μεταρρύθμιση, ιδιαίτερα όταν γίνεται με τις εντολές των ξένων τραπεζιτών. Ο τελευταίος τέτοιος γύρος περικοπών στο δημόσιο τομέα, τον Ιούνιο, ο οποίος έκλεισε τη δημόσια ραδιοτηλεόραση, απέτυχε παταγωδώς και σχεδόν έριξε τον εύθραυστο κυβερνητικό συνασπισμό του Σαμαρά.

Η συμφωνία της Δευτέρας απαιτεί επίσης ένα κλιμακωτό πρόγραμμα πληρωμής που θα επιτρέψει στους δανειστές να αναστείλουν τις πληρωμές διάσωσης, αν η Ελλάδα δεν κάνει περικοπές των θέσεων εργασίας έως τον Ιούλιο του 19. Εν συντομία, όσο πιο απίθανη είναι η λιτότητα ως οικονομική λύση, τόσο πιο αδιαμφισβήτητα φαίνεται να γίνεται ένα πολιτικό μάντρα. Ο πιο συνεπής εκφραστής της, η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ της Γερμανίας, ετοιμάζεται για την επανεκλογή της τον Σεπτέμβριο. Είναι απίθανο να αλλάξει τροπάριο – καθώς είναι δημοφιλές στους γερμανούς φορολογούμενους- πριν από τις εκλογές. Και δεν είναι πιθανόν να το αλλάξει ούτε αν κερδίσει.

Άλλοι δανειστές, όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, φαίνονται πιο προβληματισμένοι από τις αποδείξεις ότι η λιτότητα έχει κάνει πραγματική ζημιά στην ελληνική οικονομία. Αλλά αυτή η συνειδητοποίηση, μέχρι στιγμής, δεν έφερε καμία αλλαγή πολιτικής και καμία ανακούφιση στον πόνο των Ελλήνων.
Posted: 10 Jul 2013 04:57 AM PDT
Η Γερμανία δεν θα στηρίξει την ανάκαμψη βάζοντας σε κίνδυνο τη δική της επισφαλή σταθερότητα

 Του Σταύρου Χριστακόπουλου


Άλλη μια «διαπραγμάτευση» με την τρόικα κλείνει… επιτυχώς, άλλη μία ελαφρά βύθιση της Ελλάδας στον βάλτο συντελείται. Συνεχίζονται, χωρίς διακοπή, τα μέτρα αποδόμησης στην ασφάλιση, την εργασία, την υγεία, τις απολύσεις, η περαιτέρω απίσχνανση του κράτους, τα οριζόντια χαράτσια.

 Αν κάποιος παρατηρήσει τη στρατηγική «διαπραγμάτευσης» της τρόικας σε βάθος μηνών, θα διαπιστώσει τη χαμηλή πολιτική ένταση με την οποία πορεύεται, αφήνοντας ψίχουλα ελπίδων για να στηρίζει την όποια κυβερνητική σταθερότητα. Με το ζόρι ένα επικοινωνιακό – πλην βαρετό – «θριλεράκι» για τα κανάλια, το οποίο όμως πλέον περιπαίζουν ακόμη και οι αρμόδιοι ρεπόρτερ. Ύστερα όλα παίρνουν τον προκαθορισμένο δρόμο τους.
Στην επόμενη φάση, επειδή οι ιδιωτικοποιήσεις είναι μια… τραγωδία και το οικονομικό τους αποτέλεσμα ελάχιστο, σύντομα η τρόικα αναμένεται να εκδιώξει τους Έλληνες μάνατζερ του ΤΑΙΠΕΔ και να ορίσει δικούς της. Ήδη βάζει χέρι στις τράπεζες και το παράδειγμα της Eurobank είναι ενδεικτικό. Η χώρα ξεπουλιέται και μετατρέπεται σε «οικόπεδο», χωρίς καν το πρόσχημα του εισπρακτικού οφέλους.

 Δεν πληρώνουν
Πολλοί, από καιρό, με προεξάρχοντες Σαμαρά και Στουρνάρα, προσμένουν – ή απλώς διαδίδουν ότι θα προκύψει – μια… «λύση» στο δράμα της Ελλάδας. Επενδύουν πολιτικά σε ένα μεγάλο κούρεμα του χρέους, που θα αποτελέσει το κλειδί για την αναστροφή της πορείας καταστροφής της οικονομίας. Τίποτε όμως δεν δείχνει ότι οι ελπίδες και οι διακηρύξεις τους είναι βάσιμες. Η μία οργίλη διάψευση διαδέχεται την άλλη.

 Η Γερμανία, από την οποία περιμένουν μια ανάσα, έχει προδιαγράψει την πολιτική της και το επόμενο διάστημα: δεν πληρώνει, αντιστεκόμενη σθεναρά στο μόνιμο αίτημα των αγορών να καταβάλει το αντίτιμο για να διατηρήσει την κερδοφόρο (μόνο γι' αυτήν πια) ευρωζώνη.

 1. Δεν πληρώνει για τις διασώσεις τραπεζών, υποσχόμενη τη «μόχλευση» ποσών υποπολλαπλάσιων αυτών που απαιτούνται και ξεκαθαρίζοντας ότι οι επενδυτές και οι καταθέτες θα πληρώνουν τις διασώσεις, με ορθάνοιχτο το παράθυρο για κούρεμα καταθέσεων, ακόμη και κάτω από τα «διασφαλισμένα» 100.000 ευρώ. Προτιμά επίσης να διατηρεί την ανασφάλεια των καταθετών σε όλη την ευρωζώνη ώστε να τους προσελκύει στις δικές της τράπεζες αποστραγγίζοντας από ρευστότητα την προβληματική περιφέρεια.

 2. Δεν πληρώνει για την ανεργία των νέων, «προσφέροντας» γελοία ποσά και απαιτώντας την επιδοματοποίηση μιας ανακυκλούμενης εργασίας με ελάχιστες αμοιβές, οι οποίες παραπέμπουν σε πλήρη διάλυση κάθε έννοιας ασφαλούς εργασίας. Προτιμά να απορροφά η ίδια το υψηλού επιπέδου εργατικό και επιστημονικό δυναμικό το οποίο παράγουν με κόπο και δικές τους επενδύσεις οι μνημονιακές χώρες.

 3. Δεν πληρώνει για την ανάπτυξη, διαφημίζοντας επιδοτήσεις της πλάκας και προτιμώντας να ελέγξει η ίδια τα διατιθέμενα κονδύλια και τα οφέλη τους μέσω… δανεισμού από δικές της τράπεζες και όχι με παραγωγική αναδιάρθρωση του μειούμενου ευρωπαϊκού προϋπολογισμού.

 4. Δεν επενδύει η ίδια, εκμεταλλευόμενη τις ιδιωτικοποιήσεις στις προβληματικές χώρες, αλλά προτιμά να εισπράττει το ρευστό του ξεπουλήματος, δείχνοντας έτσι ότι δεν αποσκοπεί στην ανάπτυξή τους, αλλά στη μετατροπή τους σε τριτοκοσμικές και στη συνεχή αφαίμαξή τους.

 Η μόνη σταθερά αυτής της πολιτικής είναι η διατήρηση –όσο τραβήξει– του καθεστώτος διαρκούς χρεοκοπίας. Μάλιστα, όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν στιγμιαίες επιλογές, αλλά μακροπρόθεσμες, και αποτυπώνονται σε αποφάσεις με ορίζοντα χρόνων. Πόσο εύκολο είναι να αλλάξουν; Καθόλου, αφού μια μετρήσιμη και επωφελής για το σύνολο της ευρωζώνης μεταβολή πολιτικής όχι μόνο θα συνιστά συγκλονιστική αλλαγή πολιτικής, αλλά θα απαιτεί από τη Γερμανία να πληρώσει ακριβά βάζοντας σε κίνδυνο τη δική της επισφαλή σταθερότητα.

 Δόσεις δανείων με το σταγονόμετρο, αναποτελεσματικές, μικρές τεχνικές ρυθμίσεις κατά δόσεις, για να μην ανακόπτονται οι «μεταρρυθμίσεις» και να διασφαλίζεται η αποτελεσματικότητα των εκβιασμών, νέα περιορισμένα δάνεια με νέα μνημόνια είναι το μέλλον που προδιαγράφεται. Αν γίνει κούρεμα, θα το πληρώσουν οι Έλληνες και όχι η Γερμανία. Όλα τα άλλα αποτελούν εμπόριο ελπίδας.

«Αρνιά και λύκοι»
Σε αυτό το κλίμα οι εξαγγελίες, οι ελπίδες και οι πολιτικές επενδύσεις σε μια επανεκκίνηση της οικονομίας εξαντλούνται στην επίκληση του κατεξευτελισμένου και διάτρητου «success story» ενός πρωθυπουργού και μιας κυβέρνησης που προσπαθούν πάση θυσία και πάση δυνάμει να αντέξουν πολιτικά και να διατηρηθούν στην εξουσία.

 Αυτός είναι ο μοναδικός στόχος τους, ο οποίος όμως προκαλεί τραγελαφικές καταστάσεις, με διάφορους γελοίους τη μια να «γλείφουν» αδέξια τους τέως ψηφοφόρους τους που πλέον ψηφίζουν Χρυσή Αυγή, την άλλη να ψιθυρίζουν ότι υιοθετώντας την ατζέντα της θα την περιθωριοποιήσουν και την… παράλλη να δηλώνουν διαθέσιμοι ακόμη και για συνεργασία μαζί της. Ακόμη και το «Βήμα», όμως, έφτασε στις 2 Ιουλίου να τους προειδοποιεί από το κεντρικό άρθρο τους:

 «Κάπως έτσι ήλθαν και οι πρώτες δηλώσεις ανοχής απέναντι στη Χρυσή Αυγή. Και μάλιστα με την επίκληση της λαϊκής ψήφου. Ωστόσο, οι θιασώτες της ομογενοποιημένης Δεξιάς πρέπει να γνωρίζουν ότι αυτοί είναι τα αρνιά και όχι οι νεοναζί. Οι άλλοι λύκοι είναι και τέτοιοι θα παραμείνουν. Δεν παίζουν με αυτά τα πράγματα, κύριοι»!

 Αυτά για το κυβερνητικό αδιέξοδο, το οποίο θα παγιώνεται όσο η κοινωνία βυθίζεται στον βάλτο και μειώνονται οι ανάσες της. Τελευταία ελπίδα για μια – πόσο μεγάλη; – παράταση του κυβερνητικού βίου της Ν.Δ. ειδικότερα θα αποτελούσε είτε η σημαντική συρρίκνωση της εκλογικής επιρροής της Χρυσής Αυγής, είτε η πλήρης κατάρρευση κάθε εμπιστοσύνης προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Τίποτε από τα δύο όμως δεν πρόκειται να συμβεί. Και τα δύο αυτά κόμματα, το καθένα για διαφορετικούς λόγους, θα συνεχίσουν να εισπράττουν τις συνεχείς διαρροές του συρρικνούμενου τέως δικομματισμού, για πολλούς λόγους.
Η Χρυσή Αυγή, διότι καμιά από τις συνταγές περιορισμού της από τη Ν.Δ. δεν έχει ελπίδες επιτυχίας όσο συνεχίζεται η καταβύθιση της κοινωνίας στη δυστυχία, την κατάθλιψη και τον μηδενισμό, αλλά και όσο αυξάνονται το μίσος και η διάθεση εκδίκησης για «τους αλήτες τους πολιτικούς, που όλοι μαζί κατέστρεψαν τον τόπο». Ώρα να… δικαιωθεί πλήρως ο λόγος μίσους και ισοπέδωσης που εκπέμπουν συντονισμένα τα ΜΜΕ, ο Πάγκαλος και οι συν αυτοίς.

Η προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ
Ο ΣΥΡΙΖΑ, όσα και να του καταλογίσει κάποιος, που δεν είναι και λίγα, παραμένει αυτό που έχουμε περιγράψει εδώ και έναν χρόνο, μετά τις εκλογές του Ιουνίου: ο μοναδικός παράγοντας πιθανής ανασυγκρότησης της «Κεντροαριστεράς», αλλά και η μόνη θεσμική αντιπολιτευτική επιλογή.

 Πραγματικά είναι δύσκολο να εκτιμήσει κάποιος το αν, τη στιγμή, αλλά και τις συνθήκες υπό τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταφέρει να αναλάβει τη διακυβέρνηση. Η προφανής ανεπάρκειά του, η ορατή έλλειψη πρότασης, η αντικειμενική δυσκολία να συγκροτηθεί ένα πρόγραμμα ανόρθωσης και ανασυγκρότησης της χώρας σε συνθήκες διαρκούς χρεοκοπίας είναι ανασχετικοί παράγοντες. Είναι επίσης άγνωστο εάν επαρκεί ο χρόνος ώστε ο Τσίπρας να προετοιμαστεί καταλλήλως ώστε να αναλάβει μια χώρα με την καταστροφή σε εξέλιξη.

 Από την άλλη, όμως, ίσως οι εκλογές δεν είναι τόσο κοντά όσο κάποιοι περιμένουν. Μια κατάρρευση της κυβέρνησης το πιθανότερο είναι να οδηγήσει σε ανασύνθεσή της με άλλον επικεφαλής, ιδιαίτερα αν τα δημοσκοπικά «κουκιά» του Σαμαρά δεν βγαίνουν. Στην περίπτωση αυτή και η τρόικα μένει ευχαριστημένη και ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίζει επιπλέον χρόνο.

 Ένας ακόμη κρίσιμος παράγοντας είναι η πιθανότητα μιας… φωτιάς στον κάμπο. Δεν μπορεί ούτε να προοικονομηθεί ούτε να αποκλειστεί και είναι άγνωστο τι είδους ανακατατάξεις μπορεί να προκαλέσει. Ο Τσίπρας λέει και ξαναλέει ότι, για να μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ να «διαπραγματευτεί» (δηλαδή… για να κυβερνήσει), θα πρέπει να έχει τον λαό στον δρόμο. Δεν απέχει από την αλήθεια. Από την άλλη όμως δεν κάνει κάτι για να δώσει την εικόνα ότι ο ίδιος θέλει και μπορεί να ανατρέψει την κυβέρνηση, ούτε είναι σαφές το πώς θα κυβερνήσει.

 Ίσως, πάντως, η φωτογραφία της εποχής, με βάση την οποία όλοι κάνουμε τις υποθέσεις μας, να είναι σε λίγο καιρό απλώς μια ανάμνηση. Το ίδιο ίσως συμβεί και σε περίπτωση εκλογών: το αποτέλεσμά τους θα καθορίσει το επόμενο κυβερνητικό σχήμα. Εδώ κρατήστε την πομφόλυγα Βενιζέλου περί «συνταγματικού τόξου». Ίσως αποδειχθεί το τέλειο άλλοθι για σχήματα που σήμερα μοιάζουν… αδιανόητα.


Posted: 10 Jul 2013 04:35 AM PDT
Το μεγαλύτερο εμπόδιο για μια λογική αντιμετώπιση των πραγμάτων στην Ελλάδα δεν είναι τόσο οι «προδότες πολιτικοί-οικονομολόγοι-δημοσιογράφοι κτλ.», όπως ακούγεται συνήθως, αλλά αυτοί οι οποίοι θεωρούν ότι εκείνο που έχουν στο μυαλό τους -και αποτελεί πιστή αντιγραφή των επιταγών της παγκοσμιοποίησης- είναι σωστό και θα φέρει πράγματι λύσεις στα προβλήματα της χώρας. Άνθρωποι που δεν είναι κατά κανόνα «κακοί», ωστόσο αρνούνται να αντικρίσουν την πραγματικότητα: Ότι δηλαδή ναι μεν έχουμε ένα σπάταλο και άθλια οργανωμένο κράτος σοβιετικής νοοτροπίας βουτηγμένο στην διαφθορά, αλλά δεν είναι μόνο αυτό η πηγή του κακού.

Υπάρχει παγκόσμιο σχέδιο υποδούλωσης των ανθρώπων κάτω από την σιδηρά κυριαρχία ενός και μόνο κέντρου εξουσίας που ευελπιστεί να συγκεντρώσει τον πλούτο. Τα χουμε γράψει δεκάδες φορές και θα τα γράψουμε άλλες τόσες, μέχρι να το χωνέψουν όλοι. Ούτως ή άλλως οι περισσότεροι έχουν αντιληφθεί τουλάχιστον, ότι δεν είναι πλέον οι πολιτικοί αυτοί που κυβερνούν και ότι από τις κάλπες δεν επέρχεται κάποια ριζική αλλαγή.

Τα πράγματα θα χειροτερέψουν για την Ελλάδα και για όλον τον κόσμο, καθόσον οι παγκοσμιοποιητές επιταχύνουν τα γεγονότα εγκαθίδρυσης της παγκόσμιας εξουσίας με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Σιγά-σιγά οι αντιφρονούντες θα στοχοποιούνται και αυτοί που δεν έχουν να πληρώνουν τους φόρους θα οδηγούνται σε φόρο-φυλακές. Ακριβώς όπως στις Η.Π.Α.

Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως, μπορεί η Ελλάδα να είναι το πειραματόζωο των οικονομικών πρακτικών της διεθνούς τοκογλυφίας, ωστόσο στην Αμερική εφαρμόζονται ήδη οι πρακτικές της παγκοσμιοποίησης και εν συνεχεία μεταφέρονται στην Ευρώπη και σε όλον τον κόσμο (πλην Ρωσίας και φίλων όπου μέχρι στιγμής αντιστέκεται ο Πούτιν). Οι Αμερικανοί πολίτες υποφέρουν στο στόμα του λύκου και οι «αντιστασιακοί» εκεί είναι οι πρώτοι που έχουν νιώσει στο πετσί τους, αρχικά την απόρριψη και έπειτα την τιμωρία των κοσμοεξουσιαστών.

Χάριν της τεχνολογίας στην άλλη μεριά του Ατλαντικού έχουν προχωρήσει αρκετά πράγματα που εμείς εδώ δεν τα έχουμε πάρει χαμπάρι, ενώ ετοιμαζόμαστε για «τα μπάνια του λαού». Έλεγχος του νερού και των τροφών, καθημερινή παρακολούθηση πολιτών, φίμωση ελευθερίας λόγου με αντί-ρατσιστικά νομοσχέδια, δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης για τους αντιφρονούντες, γεμάτες φόρο-φυλακές, απόλυτη γκριζοποίηση της κοινωνίας με υπερλαθρομετανάστευση και επιβολή παγκοσμιοποιητικών «ιδανικών» και πολλά άλλα.

Πάνω απ" όλα όμως χτυπιούνται δύο πράγματα: Η ελευθερία στην οικονομία και η νεολαία. Σε ότι αφορά την οικονομία, αν πάρουμε παράδειγμα την Ελλάδα, παρατηρούμε ότι καταπολεμάται το ελεύθερο επάγγελμα με τελικό σκοπό όλοι να γίνουν υπάλληλοι στο κράτος ή σε πολυεθνικές. Τότε επιδιώκεται να αγοράσει μια μεγάλη ιδιωτική υπέρ-πολυεθνική εταιρεία όλα τα χρέη, ώστε οι πολίτες να υπάγονται σε αυτήν, εξαρτημένοι δούλοι του συστήματος που θα απολαμβάνουν τα μεταλλαγμένα τρόφιμα και θα αποδέχονται τον πλήρη έλεγχο της καθημερινότητάς τους.

Την νεολαία από την άλλη προσπαθούν να μας «διαφθείρουν» με διεθνικίστικες ευαισθησίες και νοοτροπίες «καρακιτσαριού», προκειμένου να ελέγχουν και το μέλλον. Να μην υπάρχει δηλαδή μέλλον αλλά ένα αμετακίνητο παρόν γκρίζου χρώματος με… ροζ αποχρώσεις.

Στα ραδιόφωνα άρχισαν να παραδέχονται δημοσιογράφοι ότι τελικά μας ψεκάζουν για να μένουμε τόσο παθητικοί απέναντι στην παρακμή που μας περιβάλλει. Όντως έτσι είναι τα πράγματα. Η συνομωσία γίνεται βαθμιαία πραγματικότητα. Πόσοι θα αντέξουν την αλήθεια; Πάντως όχι αυτοί που επιμένουν να ζουν εκτός τόπου και χρόνου. Είτε είναι πολίτες είτε πολιτικοί…

Πηγή ΠΥΓΜΗ
Posted: 10 Jul 2013 04:15 AM PDT
Τίποτε, πόσο μάλλον κάτι αρνητικό, δεν μπορεί να συμβεί στην ευρωζώνη ενόσω η Γερμανία βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο. Αυτό είναι καλό νέο για τους αξιωματούχους που συναντήθηκαν στις Βρυξέλλες για να αποφασίσουν την εκταμίευση της επόμενης δόσης για την Ελλάδα.

Το αντίστοιχο διάστημα πέρυσι, η ευρωζώνη είχε κλονιστεί από γεγονότα στην πολιτική σκηνή και στις αγορές, που έστειλαν τις αποδόσεις των ομολόγων στα ύψη και πυροδότησαν την περιβόητη δέσμευση από τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Μάριο Ντράγκι, να πράξει «ό,τι χρειάζεται για να σωθεί το ευρώ».

Οι πρόσφατες πολιτικές κρίσεις στην Ελλάδα και στην Πορτογαλία, όμως, προκάλεσαν μόνο ένα μικρό ρίγος στην ευρύτερη ευρωζώνη. Οι γερμανικές εκλογές στις 22 Σεπτεμβρίου επιβάλλουν μεγαλύτερη σταθερότητα. Το ερώτημα είναι τι θα γίνει μετά την κάλπη.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο κίνδυνος μετάδοσης έχει μειωθεί αισθητά. Οι κρίσεις στην Ελλάδα και στην Πορτογαλία, που αφορούν κυρίως ενδοκυβερνητικές διαφωνίες, αποσταθεροποίησαν τις τοπικές αγορές τις τελευταίες εβδομάδες, αλλά δεν τάραξαν την Ισπανία και την Ιταλία. Ακόμη και αυτές οι τοπικές αγορές ανακάμπτουν. Το χρηματιστήριο της Πορτογαλίας έχει καλύψει σχεδόν το χαμένο έδαφος από τις απώλειες σχεδόν 7% που υπέστη την προηγούμενη εβδομάδα. Οι αποδόσεις των 10ετών ομολόγων της Ελλάδας, στο 10,5%, βρίσκονται στο ένα τρίτο του επιπέδου που είχαν αγγίξει πριν από έναν χρόνο.

Το πρόβλημα, όμως, είναι πως η λίστα των υποχρεώσεων μετά τις γερμανικές εκλογές γίνεται όλο και πιο μακριά. Η θέση της Ελλάδας παραμένει επισφαλής, όπως δήλωσαν οι πιστωτές της τρόικας -ΕΚΤ, Ευρωπαϊκή Επιτροπή και Διεθνές Ταμείο- τη Δευτέρα. Η χαοτική στήριξη της Κύπρου αδιαμφισβήτητα θα πρέπει να αναθεωρηθεί. Τα προβλήματα της Πορτογαλίας μπορεί να έχουν στοιχίσει στις πιθανότητες εξόδου της χώρας από το μνημόνιο τον επόμενο χρόνο. Και το χρέος των τραπεζών της Ιρλανδίας θα πρέπει να αντιμετωπιστεί.

Η ατζέντα απαιτεί, αν μη τι άλλο, νέα προσέγγιση από τη γερμανική κυβέρνηση (της οποίας φαίνεται πως θα ηγείται και πάλι η Άγκελα Μέρκελ). Θα είναι επίσης μία δοκιμασία για την ΕΚΤ, της οποίας η δέσμευση να πράξει «ό,τι χρειάζεται» δείχνει συνεχιζόμενο ακτιβισμό, παρότι η Federal Reserve των ΗΠΑ κινείται στην αντίθετη κατεύθυνση.

Ο κίνδυνος μετάδοσης μπορεί τελικά να είναι υψηλός.
Posted: 10 Jul 2013 03:57 AM PDT
Η μεταβατική κυβέρνηση της Αιγύπτου κάλεσε τον πρεσβευτή της Τουρκίας στο Κάιρο σήμερα για να του εκφράσει την διαμαρτυρία της για την παρέμβαση της Άγκυρας στα πολιτικά πράγματα της χώρας, όπως χαρακτήρισε το γεγονός ότι Τούρκοι κρατικοί αξιωματούχοι καταδίκασαν ως ένα "απαράδεκτο πραξικόπημα" την ανατροπή του ισλαμιστή προέδρου Μοχάμεντ Μόρσι από το στρατό την περασμένη εβδομάδα, μετέδωσε το αιγυπτιακό κρατικό πρακτορείο ειδήσεων MENA.

Η αντίδραση της τουρκικής κυβέρνησης στην επέμβαση του στρατού στα αιγυπτιακά πολιτικά πράγματα θεωρήθηκε στην Αίγυπτο ως η πιο έντονη αντίδραση από το εξωτερικό.

 Παρά την πολύ άσχημη κατάσταση που βιώνει η Αίγυπτος αυτή τη στιγμή, δεν διστάζει να στείλει ένα σαφές μήνυμα προς τον ισλαμιστή τούρκο πρωθυπουργό Ερντογάν, οριοθετώντας με αυτόν τον τρόπο την στάση που οφείλει να επιδείξει προς την Αίγυπτο.
Στην Ελλάδα, η κυβέρνηση του Σαμαρά δεν τολμά να κοιτάξει καν προς την Άγκυρα. Και οι προκλήσεις που έχουν γίνει τον τελευταίο χρόνο (κατά την πρωθυπουργία του Αντώνη Σαμαρά) είναι ίσως περισσότερες και από το σύνολο των ημερών του χρόνου. Δυστυχώς, η μικρότητα, η ανικανότητα, η φοβικότητα, η ενδοτικότητα και η απόλυτη ασάφεια για την προστασία της Ελλάδας έναντι των επιθετικών κινήσεων της Τουρκίας και των σαφών προκλήσεων στο θέμα της ΑΟΖ, αλλά και της Θράκης και των νήσων του νοτιο-ανατολικού Αιγαίου, καταδεικνύουν πως η κυβέρνηση Σαμαρά δεν επιθυμεί να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και της προστασίας της χώρας εάν χρειαστεί και με σκληρές τοποθετήσεις οι οποίες δεν θα είναι απαραίτητα πολιτικές ή διπλωματικές.

 Έτσι, εύκολα εξάγεται το συμπέρασμα πως παρά τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει η Αίγυπτος, διαθέτει πολύ καλύτερη ηγεσία και πολιτική τοποθέτηση από την Αθήνα που μοιάζει με πανικόβλητο κλόουν κάθε φορά που η Άγκυρα ξεπερνάει τις "κόκκινες γραμμές"...
Κωνσταντίνος


Η αναδημοσίευση ενυπόγραφων άρθρων και μεταφράσεων του ιστολογίου επιτρέπεται μόνο με έγγραφη ενεργή αναφορά στο ιστολόγιο, ως ένδειξη σεβασμού προς τον γράφοντα, αλλά και ως απόδειξη, έστω και δια της αντιγραφής, πως γινόμαστε καλύτεροι ...

 

Αναρτήθηκε από στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΤΑΙ ΠΛΕΟΝ ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΣΑΣ ΕΔΩ ΑΛΛΑ ΣΤΟ "ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΕΙΣΤΕ ΜΑΖΙ ΜΑΣ"

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)