Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;

Το ερώτημα επανέρχεται διαχρονικά στην Ελλάδα από την ίδρυση σχεδόν του ελληνικού κράτους. Δεν το έχουν πει τυχαία σε στιγμές αγανάκτησης ηγέτες όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στη δεκαετία του 60, αναφερόμενος σε εξωθεσμικά κέντρα που οδήγησαν τη χώρα σε περιόδους ανωμαλίας.

Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι η επιρροή του ξένου παράγοντα στο νεοελληνικό κράτος ήταν πάντα τόσο σημαντική σε σχέση με άλλες χώρες αναλόγου μεγέθους. Το μεγάλο πρόβλημα της χώρας ήταν πάντα η αδυναμία της πολιτικο-οικονομικής «ελίτ» της να κινηθεί αποδεχόμενη κάποια όρια στη συμπεριφορά της που να προκύπτουν από το ευρύτερο συμφέρον της χώρας. Δημιουργώντας έτσι μια μόνιμη εστία έντασης με τον ελληνικό λαό, που ευφυής σε θέματα πολιτικής αισθανόταν βιωματικά ότι δεν υπήρχε κοινωνικό συμβόλαιο που να περιλαμβάνει το καλό του ευρύτερου συνόλου και παρασυρόταν πάντα από την τάση του να επιβιώσει ατομικά ή οικογενειακά διαχειριζόμενος τη δική του ατομική σχέση με την εξουσία. Υποκύπτοντας από θέσεως αδυναμίας στον συστηματικό εκμαυλισμό που επιχειρούσε η εκάστοτε πολιτική εξουσία.

Δεν ήταν τυχαίο το «μαζί τα φάγαμε». Σε μια στιγμή ειλικρίνειας συνόψιζε, σε μια φράση, την στρατηγική του μαζικού εκμαυλισμού. Ούτε είναι τυχαίο ότι το νέο ελληνικό κράτος χρεοκόπησε με τόση συχνότητα στη διάρκεια της ιστορίας του. Χωρίς δανεικά ήταν αδύνατο να προωθείται ταυτόχρονα ο εκμαυλισμός και η προνομιακή πρόσβαση στο δημόσιο χρήμα από τα εξωθεσμικά κέντρα εξουσίας, με τη συνεργασία πάντα του πολιτικού συστήματος.

Η χρεοκοπία αποκαλύπτει με τον πιο σκληρό τρόπο την πραγματική φύση της συμπεριφοράς των εξωθεσμικών αυτών κέντρων εξουσίας. Με αφροσύνη συμπεριφερόμενα οδηγήθηκαν πολλά από αυτά στα όρια της χρεοκοπίας, όπως και τα πολιτικά κόμματα και οι τράπεζες. Ενώ λοιπόν εμφανίζονταν επί δεκαετίες ως αντιμαχόμενα και ανταγωνιζόμενα, στα πλαίσια της σημερινής κυβέρνησης έχουν βρεθεί ομόθυμα να την στηρίζουν μια αναγκαστική «συμμαχία της χρεοκοπίας». Βασικό κίνητρο αυτής της συμμαχίας είναι η επιβίωση –πολιτική και οικονομική- όσων εμμέσως ή αμέσως οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή, εις βάρος του κοινωνικού συνόλου. Προϋπόθεση επιβίωσης αυτής της συμμαχίας είναι διατήρηση του μεγάλου κράτους, μέσω της εξοντωτικής φορολογίας, για να μπορεί να συνεχιστεί η πολιτική του μαζικού εκμαυλισμού, χωρίς την οποία δεν θα υπάρχει η ελάχιστη πολιτική στήριξη που είναι αναγκαία για το σύστημα. Βασικό εργαλείο της «συμμαχίας της χρεοκοπίας» είναι ο έλεγχος της πληροφόρησης, με τον οποίο επιβάλει το νόμο της σιωπής για όποιο θέμα μπορεί να διαταράξει τα συμφέροντά της.

Η Δράση είναι μικρό κόμμα κι έτσι δεν έχει την απαίτηση να απολαμβάνει ευρύτερης δημοσιότητας. Δεν εντάσσεται (και δεν θέλει να εντάσσεται) στους σχεδιασμούς του συστήματος εξουσίας, όπως κινήσεις διανοουμένων που απολαμβάνουν τεράστιας προβολής. Έχει όμως κάθε τόσο την ευκαιρία να διαπιστώνει από πρώτο χέρι το «νόμο της σιωπής», όταν αναδεικνύει θέματα που αποτελούν σε οποιοδήποτε πλανήτη, μεγάλης σημασίας ειδήσεις.

Την περασμένη Δευτέρα έγινε γνωστό σε απάντησή που έδωσε σε ερώτηση μου ο Επίτροπος της ΕΕ Αλμούνια ότι τα δύο κυβερνητικά κόμματα, ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, δεν εξυπηρετούν κανονικά τα δάνειά τους. Είδηση, που για πρώτη φορά γινόταν ευρύτερα γνωστή και η οποία (μη κανονική εξυπηρέτηση δανείων , δηλαδή χρεοκοπία των κομμάτων που κυβερνούν), θα κατελάμβανε τα πρωτοσέλιδα και θα απασχολούσε τα δελτία ειδήσεων σε οποιαδήποτε κανονική χώρα του κόσμου. Εδώ τίποτε. Σποραδικές αναφορές που και που, χωρίς δημοσιογραφική έρευνα και κατά τα άλλα τίποτε.

Τα ίδια τα κόμματα πιστά στο νόμο της σιωπής σιώπησαν κι αυτά.

Ασφαλισμένοι του ΟΑΕΕ αντιΔράστε