ΑΣ ΠΟΥΜΕ ΓΙΑ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ

Κωνσταντινος Πολυχρονοπουλος

Οτι γράψω είναι, δική μου προσωπική άποψη, για τα πως είδαν τα δικά μου μάτια και το τι μου είπαν άνθρωποι που ζουν εκεί. Στο νησί, στο Αργοστόλι και στο Ληξούρι. Φτάσαμε την Πέμπτη το βράδυ, μας πήγαν στο πλοίο που είναι αγκυροβολημένο στο λιμάνι του Αργοστολίου, το οποίο ήταν γεμάτο ανθρώπους που δεν είχαν ανάγκη να κοιμηθούν εκεί, αλλά να ξεπεράσουν τον φόβο τους το να μπουν στα σπίτια τους, που δεν είχαν τίποτα από ζημίες, αλλά και από ανθρώπους που ήθελαν να μπουν σε κρουαζιερόπλοιο. Οι λιμενοφύλακες έκαναν τον έλεγχο ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει τυπικά. Την επόμενη μέρα παίρνουμε το καραβάκι και πάμε Ληξούρι. Με το που φτάνεις στο λιμάνι του Ληξουρίου βλέπεις στα αριστερά σου γκρεμισμένα σκαριά 6 η 7 τον αριθμό να σου λένε ότι έγινε εκεί. Βγήκαμε έξω και κατευθείαν βλέπεις τον δρόμο χαραγμένο, την πλατεία εκεί μπροστά σου να είναι το πλακόστρωτο κατεστραμμένο και καμιά 20αρια εθελοντές του Ερυθρού Σταυρού να κάθονται σε ένα τραπεζάκι καφετέριας. Ξεκινάμε άμεσα να στήνουμε και αμέσως να έρχονται άνθρωποι να μας ρωτάνε από που είμαστε, όταν τους λέμε έρχονται και μας χαμογελάνε και μας λένε να βοηθήσουν και αυτοί, Ληξουριωτες να βοηθούν εμάς, να χαμογελάνε και να μας αγκαλιάζουν με την πρώτη μάτια. 

-Νικόλας, Ελένη, μια καφετέρια που είναι ανοιχτή μας κερνάει καφέ και συζητάμε, συζητάμε το πως ένιωσαν, αυτό είχαν ανάγκη να μιλήσουν με ανθρώπους που δεν ήταν εκεί στους σεισμούς, να λένε τον νιώσατε και εσείς τον πρωινό; 4,8 ήταν, αλλά δεν πειράζει, πότε θα σταματήσουν, να ρωτάνε, όχι εμάς αλλά τον ίδιο τους τον εαυτό και να χαμογελάνε, να κάνουνε χιούμορ και να γελάμε όλοι μαζί. 

-Ελένη, Αφροδίτη, Νικόλας εθελοντές από τους γιατρούς του κόσμου μας βοηθάνε και είναι μαζί μας συνεχεία, κάνουμε το πρώτο μαγείρεμα και πάμε στα χωριά αφού φάγαμε στην πλατεία όλοι γελάνε, ρωτάνε αν φεύγουμε κιόλας μαζί, Μαντζαβανατα, Ββυννι, γκρεμισμένα σπίτια, γκρεμισμένα δεντρά, γκρεμισμένες αυλές, γκρεμισμένα όνειρα, γκρεμισμένες.... Το χαμόγελο όμως ζωγραφισμένο στα χείλη τους, το Λυξιουριότικο χιούμορ στο ζενίθ τους, μας πειράζουν και γελάμε, χαμός, ζεστό φαγητό, επιτέλους, όχι παγωμένο πρόβλημα με το νερό, μπερδεύτηκαν τα πόσιμα με την αποχέτευση, παράπονα από τους πολίτες και τους εθελοντές για την οργάνωση και το πλιάτσικο που γίνετε, παράπονα και για τους πολιτικάντηδες που ήρθαν, χιούμορ για την 103χρονη που μίλησε στον Σαμαρά και πέθανε 3 μέρες μετά με εγκεφαλικό, χιούμορ καυστικό για όλους, χιούμορ και οργή για την αστυνομία και πυροσβεστική που μετά τον δεύτερο σεισμό, 2-3 μέρες μετά χτύπαγε τις πόρτες και έλεγε στον κόσμο να βγει έξω γιατί περίμεναν λέει μεγάλο σεισμό, άλλοι λένε ότι το έκαναν για να μην δουν τον Αδωνη στο νοσοκομείο και τον λυντζάρουν, όλα αυτά με το Λυξουριότικο χιούμορ. 

-Ελένη, βοήθεια μεγάλη σε διακίνηση με τα αυτοκίνητα, εισιτήρια πλοίων δεν πληρώνουμε, κανόνισε και την διανομή, μη λειτουργικό το κρουαζιερόπλοιο στο Λυξούρι, πως να πάμε με λάντζα εκεί και που θα αφήνουμε τα απίδια μας όταν εμείς γυρνάμε πίσω, οργή για τα σχολεία που είναι ακόμα κλειστά και τα παιδιά δίνουν πανελλήνιες, γιατί δεν φέραν λειομενα, κοντέινερ να τα στίσουν και 2 -3 μέρες τα παιδιά να συνεχίσουν το σχολείο; Γιατί να βιώνουν και αυτά συνεχεία αυτό που ζησαν και να μην πάνε στο σχολείο να γίνουν όλα φυσιολογικά;; Ερωτήματα συνεχεία... Αποφασίσαμε να μείνουμε και Σαββάτο μακάρι να μέναμε και άλλο, δεν γινόταν. 

Ευχαριστώ από καρδιάς την Ελένη την Χιόνη, την Ελένη Αντωνελου, τον Νικόλα, την Αφροδίτη, τον Νέστορα, μα πάνω από όλα όλους τους κατοίκους του Ληξουρίου για το απίστευτο μάθημα ανθρωπιάς τους.. Εσείς μας βοηθήσατε και όχι εμείς...

O AΛΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

oallosanthropos.blogspot.com

oallosanthropos.org