Το δράμα της Αργεντινής δεν έχει τελειώσει ακόμα

Οι χώρες συνήθως κηρύσσουν στάση πληρωμών στη μέση σοβαρής οικονομικής κρίσης. Αντίθετα, στη σημερινή μάχη χρέους της Αργεντινής, η απόφαση του ομοσπονδιακού δικαστηρίου των ΗΠΑ μπορεί να πετάξει ένα έθνος με μια δεκαετία ανάπτυξης πίσω στην χρεοκοπία για ομόλογα αξίας $ 24 δισ που εκδόθηκαν μετά την κρίση του 2001.

Η υπόθεση εξετάζεται από το εφετείο, όπου, ας ελπίσουμε, τα δικαιώματα της συντριπτικής πλειοψηφίας των ομολογιούχων που έχουν δεχτεί την αναδιάρθρωση της Αργεντινής θα πρέπει να τηρηθούν. Όμως, όπως έχει σήμερα, αυτή η  παρέμβαση θα μπορούσε να κάνει μελλοντικές αναδιαρθρώσεις κρατών αδύνατες, θέτοντας ένα επικίνδυνο προηγούμενο για το παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα.

Υποκύπτοντας στις απαιτήσεις των πιστωτών που δεν υπέκυψαν στους όρους της αναδιάρθρωσης, ο ομοσπονδιακός δικαστής Thomas Griesa διέταξε το Μπουένος Άιρες να πληρώσει $ 1,3 δισ. (300 τοις εκατό του αρχικού αιτήματός συμπεριλαμβανομένων του πλήρους κεφαλαίου και των τόκων για τα ανεξόφλητα ομόλογα). Αυτό θα υπερισχύει των περίπου 2,5 τοις εκατό των τόκων που οφειλεί αυτό το έτος η Αργεντινή στο 93% των πιστωτών που δέχθηκαν νέους όρους το 2005.

Τα τελευταία 25 χρόνια πολλές χώρες έχουν αντιμετωπίσει την απειλή της πτώχευσης. Από τη Λατινική Αμερική στα μέσα της δεκαετίας του 1980 στην Ασία και τη Ρωσία το 1997-98 στην Ελλάδα το 2012. Δεδομένου ότι δεν υπάρχει ένα κυρίαρχο πτωχευτικό δικαστήριο με την ανάλογη δικαιοδοσία, η αναδιάρθρωση είναι δυνατή μόνο με την εθελοντική συμμετοχή της μεγάλης πλειοψηφίας των πιστωτών. Το γεγονός ότι όλες οι κρατικές αναδιαρθρώσεις έχουν φθάσει επιτυχώς σε συμφωνία με τους πιστωτές - έστω και με διαφορετικά επίπεδα θυμού και ελάφρυνσης χρέους - οφείλεται εν μέρει  στο γεγονός ότι τα έθνη έχουν τα περισσότερα περιουσιακά στοιχεία τους νομικά προστατευμένα.

Μερικές φορές μια μικρή μειοψηφία απορρίπτει τις προσφορές αναδιάρθρωσης και αγωνίζεται για πλήρη εξόφληση. Αυτή η «στρατηγική» περιλαμβάνει την αξιοποίηση των παραχωρήσεων που προσφέρονται από την πλειοψηφία για την αποκατάσταση της φερεγγυότητας, είναι ξεκάθαρο. Στις περισσότερες περιπτώσεις, τα κράτη αποφασίζουν να εξοφλήσουν τέτοιους ελεύθερους σκοπευτές για να αποφύγει την παρενόχληση.

Αλλά το πραγματικό σκάνδαλο είναι η απόφαση του κ. Griesa να αναγκάσει την πλειοψηφία να μοιραστούν τις πληρωμές τόκων που έγινε δεκτή με την αναδιάρθρωση των ομολόγων τους με τη μειονότητα που πήγαν νομικά. Αυτό τιμωρεί δύο φορές όσους συνέβαλαν υπέρ εκείνων που δεν το έκαναν. Νομικά, ο δικαστής χρησιμοποιεί μια πρωτοφανή ερμηνεία του όρου pari passu («ίση αντιμετώπιση» μεταξύ των πιστωτών) για τις αρχικές συμβάσεις ομολόγων, μαγικά μετατρέποντας τον σε απαίτηση για «μερίδιο» που δεν υπάρχει κάτω από το συμβάσεις.

Γιατί ο δικαστής δεν προειδοποιούσε τους πιστωτές σχετικά με τις προθέσεις του στις αποφάσεις του σχετικά με την αναδιάρθρωση το 2005; Δεν θα είχε συμμετάσχει κανείς αν γνώριζε ότι θα οι τόκο που είχαν να λαμβάνουν θα χρησιμοποιόντουσαν  για να ικανοποιήσουν τις αξιώσεις της μειονότητας των επίδικων πιστωτών.

Η απόφαση-εμπόδιο για μελλοντικές αναδιαρθρώσεις του κ. Griesa του εμπόδιο εξετάζεται από δικαστήριο εφετών των ΗΠΑ. Είναι ενθαρρυντικό να βλέπουμε ότι το σώμα αυτό εξετάζει την απόφαση για όσους θίγονται από αυτήν. Αν δεν αντιστραφεί πλήρως, η Αργεντινή θα αναγκαστεί να αθετήσει την αναδιάρθρωση του χρέους της - αυτή τη φορά όχι λόγω των οικονομικών συνθηκών, αλλά εξαιτίας μιας δικαστικής απόφασης. Το Μπουένος Άιρες δεν θα πληρώσει, οι δικηγόροι του το έχουν δηλώσει ανοιχτά.

Με αυτό το προηγούμενο, γιατί να αποδέχεται οποιοσδήποτε πιστωτής ένα κούρεμα στο χρέος που του οφείλεται; Μπορείτε να περιμένετε και θα λάβετε το 100 τοις εκατό του κεφαλαίου από τις ροές πληρωμών από εκείνους που βοήθησαν να δημιουργηθεί μια πιο βιώσιμη οικονομική κατάσταση. Δεν είναι μόνο ότι η απόφαση του κ. Griesa είναι άδικη - θα οδηγήσει επίσης και σε κοινωνικό κόστος, με τη μορφή πιο παρατεταμένης αναδιάρθρωσης του χρέους με λιγότερο σίγουρα αποτελέσματα.

Πηγή: http://www.sofokleous10.gr