Ζαχαρίας Το όνομά του Ζαχαρίας. Ετσι τον βάφτισαν ελληνικά σ εκείνο το παραθαλάσσιο χωριό του Αγίου Σπυρίδωνα, το επονομαζόμενο και Ντουβιά. Πάντα με το χαμόγελο. Πάντα έτοιμος για προσφορά. Ζήτημα αν ήταν δεκαοκτώ. Κάποια μέρα λοιπόν, μεταφέροντας με το αυτοκίνητο μια ασήκωτη μαρμάρινη γούρνα, του λέω, παρακαλετά «μπορείς να βοηθήσεις να κουβαλήσω αυτό τον βράχο;» Στη στιγμή φώναξε τον μικρότερο αδελφό του και η γούρνα βρέθηκε σπίτι στο πιτς φυτίλι. Πήγα να τον τρατάρω με πέντε euros. Το θεώρησε προσβολή. Ετσι έκανε με όλους. Πάντα ανιδιοτελώς. Πάντα διαθέσιμος. Τι αντίθεση θεέ μου. Εκείνος Αλβανός. Εμείς οι ελληνάρες με τα παιδιά μας, σχεδόν όλοι στην μουρμούρα, το αραλίκι, το φραπέ και το κουτσομπολιό. Βαρεμένοι από την κατάθλιψη. Αλλοπαρμένοι από την ανασφάλεια. Εχθρικοί στην αλληλεγγύη. Ιδιοτελείς στην προσφορά. Να σου δώσω, να μου δώσεις. Πάντα καχύποπτοι. Πάντα αφιλόξενοι. Πάντα συμφεροντολόγοι. Πάντα «αυτιστικοί». Ωσπου προχτές το μεσημέρι μια είδηση άνοιξε τρύπα στην καρδιά μου. Το παλικάρι σκοτώθηκε σ ένα από εκείνα τα ανόητα και αθεράπευτα ελληνοτριτοκοσμικά αυτοκινητιστικά δυστυχήματα. Βούρκωσα σττην στιγμή. Οι καλοί πεθαίνουν νέοι. Είπα. Ετσι. Να παρηγορήσω τον πόνο μου. Η συνέχεια ακόμα πιο ανατριχιαστική. Ο πατέρας του, Αυγουστίνο τον λένε γιατί είναι Καθολικός αλλά στο χωριό τον φωνάζουν Βαγγέλη, ένας μεροκαματιάρης λεβεντάνθρωπος, με ασταμάτητη κι αυτός προσφορά, μέσα στην αφόρητη απελπισία του, έτρεξε μέχρι το Πανεπισττημιακό Νοσοκομείο στο Ρίο, να προσφέρει τα όργανα του γιου του. Μια ύστατη χειρονομία γενναιοδωρίας. Οπως ταιριάζει σ' έναν αυθεντικό τσίφτη. Σε πλάσματα χαρισματικά και μοναδικά. Λάθος κίνηση. Ουδείς υπήρχε να τα παραλάβει. Η τάχα μου ευρωπαική και πολιτισμένη Ελλάδα έχει μετατραπεί σε χειρότερη τριτοκοσμική από την παλιά Αλβανία. Σε όλα τα επίπεδα. Το λέω σ εσένα τον Ελληνάρα. Να ξέρεις. Σ αυτούς τους ευλογημένους χρωστάμε τα πάντα. Γιατί αγαπητέ μου αυτά τα περιφρονημένα πλάσματα είναι η αληθινή πολιτισμένη Ελλάδα. Α ρε Ζαχαρία. Να σαι βέβαιος. Κάποτε θα έρθουν όλα τούμπα. Χωρίς σύνορα. Κάποτε όλοι οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από χρώμα και φυλή, θα φτιάξουν έναν καλύτερο τόπο με υλικά από την δική σου καρδιά και την κατάλευκη ψυχή!

Δημήτρης