Το ποικίλλον ξύλο

Το ποικίλλον ξύλο

Γράφει ο
Νίκος Γιαννιός

Ποία αρχή εστί μεγίστη, ρώτησε κάποτε ο Κροίσος τον Πιττακό, και εκείνος απάντησε: η του ποικίλου ξύλου, εκείνη δηλαδή που θέτει σε δημόσια θέα επί ξύλινων πινακίδων τους λίγους και καλογραμμένους νόμους που χρειάζεται μια ευνομούμενη πολιτεία για να λειτουργήσει. Έτσι συνήθιζαν τότε στην Ιωνία που άνοιγε, με την πολιτισμική της έκρηξη, την αυλαία της Δημοκρατίας στον Ελληνικό κόσμο. 

Λίγοι και καλογραμμένοι νόμοι, ένας σοφός κώδικας κανόνων συμπεριφοράς που εξυπηρετούσε τότε τις ευνομούμενες κοινωνίες των Ιώνων των μικρασιατικών παραλίων. Φαντασθείτε τι θα γινόταν σήμερα αν κάναμε το ίδιο με την πολυνομία και κακονομία που μαστίζει την σύγχρονη Ελλάδα. Σκεφθείτε μόνο ότι από το 1982 έως σήμερα, η Βουλή των Ελλήνων έχει ψηφίσει 175.000 νομοθετήματα, περίπου. Το ποικίλλον ξύλο είναι σήμερα ο ανεξέλεγκτος γραφειοκρατικός μηχανισμός που δυναστεύει την  ζωή μας και σπαταλά τον πλούτο μας. Ο νόμος δεν είναι πλέον η καλλίστη Αρχή, όπως την ήθελε κάποτε ο Πιττακός αλλά ο εφιάλτης των Ελλήνων. 

Νόμος, εκ του νέμω, είναι αυτό που μοιράζονται όλα τα μέλη μιας κοινωνίας, η συνήθεια, ο κοινός κανόνας που μας χρειάζεται για να εξασφαλίσουμε την ασφάλεια, την καλή λειτουργία και την ευημερία της κοινωνίας μας. Στην σύγχρονη Ελλάδα βέβαια την λειτουργία της πολιτείας και την ευημερία κάποιων εκ των πολιτών της, την εξασφαλίζει ευκολότερα, όχι η τήρηση αλλά η παραβίαση του νόμου. Εδώ  σήμερα που η πιο δημοφιλής ρήση είναι: άρπαξε να φας και κλέψε νάχεις, ο νόμος εφαρμόζεται επιλεκτικά. Αυτή η αντίληψη ευνοεί εκείνον που απαιτεί τα ωφελήματα του νόμου δικά του και τις υποχρεώσεις ευθύνη του γείτονα. Ευνοεί επίσης την πολιτική που επιτρέπει στους λίγους να κάνουν εκείνα που απαγορεύονται στους πολλούς. 

Η ανοχή της Δημοκρατίας είναι ασφαλώς μια από της αρετές της. Η ελαστικότητα στην εφαρμογή του νόμου, μαζί με την ειρήνη και τους χαμηλούς φόρους είναι η συνταγή της επιτυχούς ανάπτυξης, κατά τον σπουδαίο Σκώτο φιλόσοφο Adam Smith. Εμείς ως συνήθως το παρακάναμε. Η Δημοκρατία μας έγινε τόσο ανεκτική ώστε θεωρούμε νόμιμο δικαίωμά μας να παραβιάζουμε τους νόμους. Οι νόμοι μας έγιναν τόσο ελαστικοί που ξεχείλωσαν, ατόνησαν και σχεδόν καταργήθηκαν. 

Καπνίζουμε εκεί που απαγορεύεται και παρκάρουμε εκεί που δεν επιτρέπεται. Το θεωρούμε φυσικό. Ανοιχτομάτηδες εισπράττουν επιδόματα τυφλότητας, εξυπνάκηδες βουτάνε την σύνταξη της πεθαμένης μάνας τους και μάγκες επιστήμονες και επιχειρηματίες φοροδιαφεύγουν και καμαρώνουν γι’ αυτό. Απεργοί μαθητές και φοιτητές καταλαμβάνουν δημόσια κτήρια και καταστρέφουν ανεμπόδιστα τις εγκαταστάσεις τους χωρίς ποτέ να λογοδοτήσει κανείς γι’ αυτό. Δεν πληρώνουμε εισιτήριο στα μέσα μαζικής μεταφοράς γιατί κανείς δεν ελέγχει τους λαθρεπιβάτες. Οι συνήθεις ύποπτοι φορούν κουκούλες, ρίχνουν μολότοφ καίνε την Αθήνα και λεηλατούν μαγαζιά αλλά δεν τους ξέρουμε και ούτε θέλουμε να μάθουμε ποιοι είναι. Κάποιοι καίνε εκείνους που δεν απεργούν φωνάζοντας θάνατος στα γουρούνια, όπως συνέβη στην Marfin και κανείς δεν ψάχνει να βρει τους φονιάδες και κάποιοι άλλοι δέρνουν λαθρομετανάστες και παράνομους μικροπωλητές και η πολιτεία κοιτάει αλλού γιατί έτσι την βολεύει. Από την άλλη μεριά οι εξεταστικές της Βουλής απαλλάσσουν τα κλεφτρόνια που εξέθρεψε η Siemens και οι λοιπές Γερμανικές εταιρείες ώστε να δίδεται το δικαίωμα στον κ. Σόϊμπλε να μας λοιδορεί. 

Αυτό το καθεστώς της ανομίας που το εξέθρεψε ανοήτως η αριστερά για να αποκομίσει πρόσκαιρα πολιτικά οφέλη και το χρησιμοποιεί σήμερα εξ ίσου επιτυχώς η άκρα δεξιά για τον ίδιο αφελή σκοπό και λόγο, ο καθηγητής Στάθης Καλύβας το περιγράφει ως : προνόμιο που παραχωρήθηκε από την πολιτική στην κοινωνία στο πλαίσιο ενός άτυπου συμβολαίου που επιτρέπει στις Ελίτ να χρησιμοποιούν τις μάζες ως άλλοθι και αντιστρόφως, με το επιχείρημα «έτσι κάνουν όλοι». 

Έτσι λοιπόν δημιουργείται και ο μύθος του: Μαζί τα φάγαμε. Κάποιοι τα έφαγαν σίγουρα αλλά άφησαν και τους ψηφοφόρους τους να κλέβουν ώστε να τους ξαναψηφίσουν και με τον τρόπο αυτόν να παραμείνουν στην εξουσία για να μπορούν να συνεχίσουν ανενόχλητοι να κλέβουν και τώρα αφελώς προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι Τζοχατζόπουλοι και οι Αγιάννηδες υπήρξαν ομοτράπεζοι. 

Αυτή η ψεύτικη Δημοκρατία της ανομίας φαίνεται ότι αρέσει σε όλους εκείνους που μεθυσμένοι από την ηδονή της παρακμής παραδίδουν τα κλειδιά της ψυχής τους στους κλέφτες των ονείρων τους και δεν νοιάζονται ή δεν αντιλαμβάνονται ότι με αυτή την τακτική η κοινωνία, στην οποία συμμετέχουν, οδηγείται στην καταστροφή. 

Εκεί έχουμε ήδη φθάσει και είναι δική μας επιλογή αυτή η κατάντια, μας αξίζει. Δεν θα προβώ σε παραινέσεις και σε δακρύβρεχτους λυρισμούς. Είναι αυτονόητο ότι υπάρχουν και άλλοι δρόμοι να επιλέξουμε αλλά μέχρι τότε ας μην ξεχνάμε πως αυτός ο δρόμος που τώρα ροβολάμε, αυτός ο δρόμος που οδηγεί στην κόλαση, περνά έξω και από την δική μας πόρτα.

Πηγή: www.elzoni.gr