27 Μαρ 2013

Ας μιλήσουμε επιτέλους! 27-3-13

Posted: 26 Mar 2013 01:48 PM PDT
Για τον κίνδυνο η Ευρωπαϊκή Ένωση να καταλήξει να γίνει «γερμανική Ευρώπη» και το ενδεχόμενο η Γερμανία να υποκύψει στον πειρασμό να επωφελείται μονίμως από την ευρωπαϊκή κρίση προειδοποιεί ο υπουργός Εξωτερικών του Λουξεμβούργου Γιαν Άσελμπορν, σε συνέντευξή του στο πρακτορείο ειδήσεων Reuters. Καταγγέλλει μάλιστα την Γερμανία για «ηγεμονικές επιδιώξεις».

«Έχουμε εργαστεί πολλά χρόνια για να δημιουργήσουμε μια ευρωπαϊκή Γερμανία, αλλά δεν πρέπει η Ευρώπη των 27 να καταλήξει μια γερμανική Ευρώπη», σημειώνει με έμφαση ο κ. Άσελμπορν και προσθέτει:

«Κάθε ευρωπαϊκή χώρα έχει την ιστορία, την παράδοση και τα πλεονεκτήματά της. Ειδικότερα οι μικρότερες χώρες της ΕΕ πρέπει να αναζητούν εξειδικευμένους τομείς. Έτσι, το Λουξεμβούργο από την δεκαετία του '60 εξελίχθηκε σε χρηματοπιστωτικό κέντρο, αλλά ανέπτυξε και σημαντική βιομηχανία δορυφόρων και χάλυβα».

Εκφράζει ωστόσο την ανησυχία του, όταν βλέπει, όπως λέει, οι αναφορές σε «υπέρογκο μέγεθος» να εστιάζονται αποκλειστικά στον χρηματοοικονομικό τομέα. «Είμαστε μια μικρή χώρα, αλλά μια μεγάλη δορυφορική και χαλυβουργική βιομηχανία και μεγάλες τράπεζες — για αυτό και η κατηγορία πονάει τόσο», λέει χαρακτηριστικά.

Ο κ. Άσελμπορν τονίζει ότι η Γερμανία, η Γαλλία και η Βρετανία προσπαθούν να συρρικνώσουν τα μικρότερα χρηματοπιστωτικά κέντρα στην Ευρώπη, αλλά διευκρινίζει ότι της συζήτησης ηγείται το Βερολίνο και, αναφερόμενος στην Κύπρο, σημειώνει ότι υπεύθυνοι για την ιδέα να περιοριστεί ο τραπεζικός τομέας και να χρησιμοποιηθούν οι καταθέσεις για την διάσωση είναι οι Γερμανοί.

Προσθέτει δε ότι είναι οι γερμανοί πολιτικοί εκείνοι που πυροδοτούν τη συζήτηση και για άλλες χώρες. «Δεν γίνεται η Γερμανία, η Γαλλία και η Βρετανία να λένε 'χρειαζόμαστε χρηματοπιστωτικά κέντρα μόνο στις χώρες μας και όλα τα άλλα πρέπει να εξαφανιστούν'. Κάτι τέτοιο θα ήταν ενάντια στο ευρωπαϊκό πνεύμα, ενάντια στην εσωτερική αγορά και στην αλληλεγγύη. Πρόκειται για επιδίωξη ηγεμονίας, η οποία είναι λάθος και μη ευρωπαϊκή», είπε χαρακτηριστικά στο Reuters.

«Πολύ δύσκολα ανέχομαι τον όρο "επιχειρηματικό μοντέλο"», συνεχίζει ο κ. Άσελμπορν, αναφερόμενος στην διατύπωση που έχει χρησιμοποιήσει επανειλημμένα ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για την Κύπρο.

«Η Γερμανία δεν έχει το δικαίωμα να καθορίζει τα πρότυπα για τις άλλες χώρες της ΕΕ. Δεν επιτρέπεται, με το πρόσχημα οικονομοτεχνικών ζητημάτων, να υποβάλλονται κάποιες χώρες σε ασφυξία», τονίζει και υπενθυμίζει ότι στο Λουξεμβούργο δραστηριοποιούνται και γερμανικές τράπεζες, ενώ απασχολούνται 150.000 Γάλλοι και Γερμανοί οι οποίοι μετακινούνται καθημερινά προς και από το Μεγάλο Δουκάτο. Προειδοποιεί μάλιστα ότι αν οι Γερμανοί προσπαθήσουν να συρρικνώσουν τον χρηματοπιστωτικό τομέα της χώρας του, αυτό «θα είναι κρίμα για το σύνολο της Ευρώπης» και επισημαίνει ότι, σύμφωνα με όλες τις εκθέσεις της ΕΕ και του ΟΟΣΑ, το Λουξεμβούργο δεν είναι φορολογικός παράδεισος.

Ο Γιαν Άσελμπορν προειδοποιεί ακόμη για τον κίνδυνο κάποιοι να μπουν στον πειρασμό να επωφελούνται μονίμως από την κρίση. «Σε βάθος χρόνου, δεν είναι καλό η Γερμανία να δανείζεται με 1,5% και οι άλλες χώρες με τέσσερις και πέντε φορές υψηλότερο επιτόκιο. Αυτό θα πρέπει να το έχουν στο νου τους οι Γερμανοί. Είναι απαραίτητη η αλλαγή νοοτροπίας».

Νωρίτερα ο αντιπρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών Γιοάχιμ Πος είχε υποστηρίξει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να προωθήσει μεταρρυθμίσεις στο Λουξεμβούργο, στην Μάλτα, στην Ιρλανδία, αλλά και στην Ολλανδία, μιλώντας για «φορολογικό ντάμπινγκ» και για αθέμιτο ανταγωνισμό. Σε ό,τι αφορά ειδικά το Λουξεμβούργο, είχε δηλώσει ότι «φυσικά και ανήκει στις προβληματικές χώρες!».
Posted: 26 Mar 2013 12:10 PM PDT
Ένα απ' τα βίτσια του ρωμαίου αυτοκράτορα Καλιγούλα ήταν να κόβει τα κεφάλια απ' τα ωραία αγάλματα των θεών της Ελλάδας και να τ' αντικαθιστά με το δικό του.

Και, γιατί όχι, μπορεί να πουν κάποιοι. Μήπως, σύμφωνα με τα ρωμαϊκά θέσμια, δεν ήταν θεός! Που του αποδίδονταν μάλιστα και θεϊκές τιμές. Που, όποιος τις αρνιόταν, είχε δυσμενέστατες συνέπειες, μέχρι και καταδίκη σε θάνατο!..

Ή μήπως ο ημιπαράφρων και αμοραλιστής εκείνος αυτοκράτορας συμπεριφερόταν διαφορετικά απ' τους «δικούς μας» άφρονες και αμοραλιστές εφιάλτες;

Που, αναρριχώμενοι στις εξέδρες των εθνικών γιορτών, αξιώνουν να τους επιδαψιλεύονται, για λογαριασμό των ηρώων, απ' τη στρατευμένη και την μαθητιώσα νεολαία, τιμές! …
Και μάλιστα ερήμην των γονιών τους, τους οποίους κρατούν, με τα γκλομπς και τ' ασφυξιογόνα των γενίτσαρων γερμανοτσολιάδων τους, σε απόσταση ασφαλείας. Έτσι ώστε να μην ακούνε τη φωνή της ιερής οργής και αγανάκτησης του λαού…

Για φαντασθείτε να ξαναγύριζαν κάποιοι Έλληνες του απώτερου αλλά και του πρόσφατου παρελθόντος.
Και να βρίσκονταν μπροστά σ' αυτή την υπερβάλλουσα ασέβεια, απέναντι στην πατρίδα και όλα τα ιερά και τα όσια…
Για φαντασθείτε τι θα έλεγε στους σημερινούς και απάτριδες ο μέγιστος των ποιητών, Όμηρος, που είχε πει το περίφημο, «εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης»! Αφού αυτό, που καλύτερα ξέρουν είναι το «προδίδειν και αμύνεσθαι περί… πάρτης». Στο βωμό της οποίας θυσιάζουν και πατρίδα και πατριώτες…

Ή, αν ξαναγύριζε ο μέγιστος των φιλοσόφων Σωκράτης, που είπε το επίσης περίφημο, «πατρός τε και μητρός… απάντων τιμιώτερον και σεμνότερον και αγιότερον εστίν η πατρίς»! Και, με τον θυμόσοφο τρόπο του, να στεκόταν μπροστά στους εθελόδουλους δοσίλογους και να τους ρωτούσε:

Αλήθεια, ποια σχέση μπορεί να έχετε εσείς με τους ήρωες;

Που μες στη βαρυχειμωνιά της τουρκοκρατίας «σαν λύκοι ετρέχαν στα βουνά με χιόνια κι αγριοκαίρια, για να μη ζούνε στο ζυγό»! Όταν εσείς έχετε φορέσει σε πατρίδα στην Ελλάδα την αγχόνη της χρεοκρατίας. Προκειμένου να εξαφανίσετε πατρίδα και λαό της απ' τον παγκόσμιο χάρτη και το προσκήνιο της ιστορίας!

Βασικά στοιχεία του ελληνικού πολιτισμού είναι το ήθος και η λογική.

Κι εσείς έχετε συντρίψει και κατεδαφίσει όλα τα ηθικά και λογικά εχέγγυα του πολιτισμού μας. Κάνοντας νόμο και καθεστώς τον αμοραλισμό και τον παραλογισμό. Θέλοντας κατ' αυτόν τον τρόπο να εκβαρβαρώσετε τους Έλληνες και να τους μεταβάλετε σε ανερμάτιστη μάζα. Έρμαιο στη βουλιμία του κανιβαλικού ναζισμού και του αδηφάγου τοκογλυφικού σιωνισμού…
Ο όρκος των αρχαίων Αθηναίων ήταν να παραδίδουν την πατρίδα μεγαλύτερη και όχι μικρότερη. Όπως είναι το δικό σας αδιάντροπο ιδεώδες.

Φαντάζεσθε πώς θα έβλεπαν το σημερινό προδοτικό σας καθεστώς οι Μαραθωνομάχοι, οι Σαλαμινομάχοι και οι Θερμοπυλομάχοι, που πολέμησαν και πέθαναν για την πατρίδα, «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι»!

Σε αντίθεση με κάποιους από σας, που δίνετε όρκους μειοδοσίας και προδοσίας. Προφανώς πειθόμενοι τοις τοκογλύφων χρήμασι….
Και προπάντων να ξανάρχονταν οι αγωνιστές του '21, την επέτειο της εξέγερσης των οποίων τολμάτε να καπηλεύεστε:

Αλήθεια, πώς θ' αντιμετώπιζε ο Γέρος του Μοριά τους σύγχρονους, προσκυνημένους Νενέκους, που φιγουράρουν πάνω στις εξέδρες των επισήμων;

Ή τι θα τους κανοναρχούσε ο Καραϊσκάκης με την αθυρόστομη γλώσσα του;

Αν άκουγε τις εθνοκαπηλικές μπουρδολογίες, με τις οποίες συνηθίζουν να επιστέφουν τις μασκαράδικες, στις εθνικές γιορτές, παρουσίες τους; Τη στιγμή, που μεταβάλουν τις μέρες της εθνικής έξαρσης και ανάτασης, σε μέρες εθνικής ντροπής και καταισχύνης!

Αλλά, βέβαια, ποιος θα επέτρεπε να φτάσουν, μέχρι την εξέδρα των επισήμων κάποιοι σαν το Σωκράτη ή τον Κολοκοτρώνη ή τον Καραϊσκάκη;

«Εκάς οι βέβηλοι»! Μακριά ο λαός! Μαζί με την πνευματική και πολεμική δόξα των Ελλήνων….
Ζούμε στον αστερισμό των δοσιλόγων, των γραικύλων και των Νενέκων! Και οι εθνικές μας γιορτές, τα τελευταία χρόνια, είναι αφιερωμένες, όχι στον ηρωισμό, αλλά στον κλιμακούμενο δοσιλογισμό.

Ο οποίος ζει και βασιλεύει στο όνομα του αμοραλισμού και του παραλογισμού του Καλιγούλα!…
Posted: 26 Mar 2013 11:45 AM PDT

«Η μεγαλοσύνη των λαών δεν μετριέται με το στρέμμα. Με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα» έγραφε ο εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς.
Αυτό μας έμαθαν και με αυτό μας μεγάλωσαν οι γονείς μας. Με το πέρασμα των χρόνων και με την ένταξή μας στη μεγάλη ευρωπαϊκή «οικογένεια» πιστέψαμε ότι κάποιοι αυτόν τον αξιακό κώδικα όχι απλώς θα τον έκαναν αποδεκτό, όταν αναφερόντουσαν στον ελληνικό λαό, αλλά θα τον μεταλαμπάδευαν και στους δικούς τους λαούς. 

Δυστυχώς, με βάση τα όσα παρακολουθούμε να συμβαίνουν τα τρία τελευταία χρόνια φαίνεται ότι αυτό το αξίωμα για την επιβίωση του έθνους μας αλλά και αχτίδα φωτός για ολόκληρη την Ευρώπη μεταλλάχτηκε και η μεγαλοσύνη μας μετριέται πλέον σε ευρώ και σε καταθέσεις. 

Αυτό, βέβαια, δεν είναι η μοναδική διαπίστωση με αφορμή όσα συμβαίνουν σε αυτούς τους δίσεκτους χρόνους, που οι καπετάνιοι είναι στο κουπί και οι μούτσοι στο τιμόνι. Με πόνο καρδιάς διαπιστώνουμε ότι η φράση του πρώην Πρόεδρου της Δημοκρατίας Χρήστου Σαρτζετάκη που λοιδορήθηκε όσο καμία ότι «είμαστε έθνος ανάδελφον» επιβεβαιώνεται πλέον μέχρι κεραίας. 

Η συμπεριφορά των ορθόδοξων «αδελφών» Ρώσων στην κρίση της Κύπρου είναι ενδεικτική. Τόσα χρόνια μετά τα Ορλοφικά επανήλθαν στις μνήμες μας και ο… μόσκοβος όχι μόνο δεν βγήκε για σεφέρι, αλλά για άλλη μία φορά μάς παρέδωσε στη χαντζάρα του νέου Μέτερνιχ (Βόλφγκανκ Σόιμπλε) και των συμμάχων του.

Το σύνθημα «Ελλάς – Γαλλία – Συμμαχία» εξαφανίστηκε ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, ούτε καν ακούστηκε από το στόμα της άλλης μεγάλης μας φίλης. Οπως ακριβώς έγινε και στα παράλια της Μικράς Ασίας, που άφησε τον Ελληνισμό να σφαγιαστεί από τους Τσέτες (Κούρδους) του Μουσταφά Κεμάλ.

Την ίδια ώρα, ο περί πολλού Οτσαλάν που τόσο ακριβά τον πλήρωσε ο Ελληνισμός ζητούσε από τους δικούς του κατάπαυση πυρός για να μην ενοχλούνται τα γιουσουφάκια του «κουμπάρου» μας Ερντογάν.

Οσο για τους εσχάτως προκύψαντες φίλους μας Ισραηλινούς, αφού μας εξέθεσαν ποικιλοτρόπως και εμείς ως… αφελείς τούς ανοίξαμε την αγκαλιά μας, τα βρήκαν με τους διαχρονικούς φίλους τους Τούρκους και άρχισαν και αυτοί τα παιχνιδάκια με την ΑΟΖ και το φυσικό αέριο.

Και το ότι είμαστε έθνος ανάδελφον απέναντι σε άλλα έθνη, άντε και πες κομμάτια να γίνει. Οσο ασκούμε εξωτερική πολιτική με βάση το συναίσθημα, τα ίδια θα παθαίνουμε πάντα.

Το θλιβερότερο όλων είναι όμως ότι πλέον δεν είμαστε έθνος ανάδελφον απέναντι στους άλλους. Είμαστε και μεταξύ μας. Η συμπεριφορά μας απέναντι στην Κύπρο είναι χαρακτηριστική. Οσο δεν συνειδητοποιούμε ότι όποιο δάχτυλο και αν μας κόψουν, θα πονάμε το ίδιο, τα χειρότερα θα παραμένουν μπροστά μας. Τι άλλο χρειάζεται για να το καταλάβουμε;


Posted: 26 Mar 2013 11:20 AM PDT
Τα «πήραν όλα κι έφυγαν» οι Γερμανοί από την Κύπρο… εξαιτίας και της παθητικής στάσης της ελληνικής κυβέρνησης

Ακόμα ένας εκβιασμός της Μέρκελ έγινε τελικά δεκτός. Η Γερμανίδα Καγκελάριος επέβαλε για ακόμα μια φορά τους όρους της: όροι επαχθείς για την Κύπρο και μακροπρόθεσμα για την Ελλάδα. Διότι η ξεδιάντροπη δήμευση καταθέσεων που υποτίθεται ότι επιβλήθηκε για να σωθεί ο κυπριακός τραπεζικός τομέας, είναι η πρώτη αλλά αναμένεται να μην είναι η τελευταία στην εξέλιξη της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους που ακολουθεί.

Το κακό προηγούμενο που δημιουργείται με αυτήν την πρωτοφανή για τα οικονομικά χρονικά της σύγχρονης ιστορίας απόφαση, νομιμοποιήθηκε από την υποτακτική στάση της ελληνικής κυβέρνησης. Ο Έλληνας Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς επέλεξε και πάλι να συνταχθεί με τον γερμανικό μηχανισμό εκβιασμών που υφίστανται οι χώρες του ευρωπαϊκού νότου. Αυτό συνιστά μία πολιτική επιλογή αλλά κυρίως αποτελεί μία απόφαση που δεσμεύει την Ελλάδα για την θέση που θα κρατήσει απέναντι σε αντίστοιχες μελλοντικές αποφάσεις που θα πλήττουν ευθέως τους Έλληνες καταθέτες. 

Όσο το γερμανικό χέρι στραγγάλιζε τον λαιμό της κυπριακής οικονομίας, όλες αυτές τις μέρες έγινε αισθητή τόσο η απουσία Σαμαρά στο εσωτερικό της χώρας όσο και η απουσία Στουρνάρα στις κρίσιμες διαπραγματεύσεις στις Βρυξέλλες.

Ο Έλληνας Πρωθυπουργός απέφυγε τις εμφανίσεις και τις δημόσιες δηλώσεις στα μίντια αφού ήξερε ότι δεν είναι καλό το κλίμα για τον ίδιο εξαιτίας της στάσης ηχηρής σιωπής που επέλεξε εις βάρος της Κύπρου και υπέρ της Γερμανίας. Πολύ περισσότερο, όταν το μέτρο σύγκρισης ήταν η πατριωτική στάση που πριν εννέα περίπου χρόνια κράτησε ο Κώστας Καραμανλής στο "όχι" του Σχεδίου Ανάν. Την ίδια ώρα, οΣτουρνάρας από τις Βρυξέλλες επέλεξε την στάση του "δεν βλέπω, δεν ακούω, δεν μιλώ" όσο η Κύπρος ήταν κολλημένη στον τοίχο.

Από την επομένη μέρα της συμφωνίας ανοίγει μία νέα εποχή, στην οποία όμως η Ελλάδα βρίσκεται σε ακόμα δεινότερη θέση. Η Γερμανία γκρέμισε ακόμα μία οικονομία του Νότου, επιβεβαίωσε την υποτακτικότητα της χώρας μας στις γερμανικές αποφάσεις, και εδραίωσε την κυριαρχία της στην ευρωζώνη.

Τι σημαίνουν όλα αυτά για μας; Ότι αν η Γερμανία το αποφασίσει, μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να επιβάλλει αντίστοιχη δήμευση καταθέσεων και στους Έλληνες. Το επιχείρημα είναι ήδη έτοιμο: ότι η Ελλάδα έχει πάρει ήδη πολλά λεφτά από τους εταίρους της, ότι οι ίδιοι οι ομολογογιούχοι έχουν υποστεί απώλειες με την αναδιάρθρωση, και ήρθε η ώρα να βάλουν το χέρι στην τσέπη και οι καταθέτες…
Δεν είναι κινδυνολογία. Είναι απλός ρεαλισμός, κατά την ορολογία Σόιμπλε.

Πηγή newsbomb.gr
Posted: 26 Mar 2013 11:14 AM PDT
Γράφει ο Παναγιώτης Αποστόλου

Οι δολοφόνοι της ΕΕ, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ, ξημερώνοντας η 25η Μαρτίου, δηλαδή η μεγάλη ημέρα της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού, αποφάσισαν τη Σταύρωση της Κύπρου μετά τη Σταύρωση της Ελλάδος. Το σχέδιο Αττίλας III του Δ΄ Ράιχ έχει τεθεί σε πλήρη εφαρμογή. Η Κύπρος, μετά την σκιώδη απόφαση του Εurogroup η οποία είναι συνέχεια της τουρκικής εισβολής του Ιουλίου 1974, τίθεται υπό πλήρη κατοχή. Σήμερα, 25η Μαρτίου 2013, που το Έθνος μας εορτάζει την Παναγιά του και την Επανάσταση του ΄21, τα ναζιστικά στρατεύματα εισέβαλαν στη Λευκωσία και άρχισαν να ισοπεδώνουν τα πάντα στο πέρασμά τους.

 Διαπράττουν θηριωδίες, όμοιες με αυτές του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου. Είναι αντίποινα για το βροντερό και υπερήφανο ΟΧΙ του Τάσου Παπαδόπουλου στο προδοτικό σχέδιο Ανάν, πριν από εννέα χρόνια. Η καγκελάριος της Γερμανίας Μέρκελ, είναι αυτή τη στιγμή το πιο μισητό πρόσωπο ολόκληρου του πλανήτη. Στον πολιτισμένο κόσμο ξαναζωντανεύουν μνήμες που ποτέ δεν έχουν διαγραφεί παρά την έλευση 60 και πλέον χρόνων. Τότε, που οι πρόγονοι της «πολιτισμένης» κ. Μέρκελ σε αντίποινα για απώλειες του στρατού τους προέβησαν σε απάνθρωπη και κτηνώδη σφαγή των κατοίκων του Διστόμου. Η ανθρωπότητα ποτέ δεν θα ξεχάσει πως η μανία τους ήταν τόσο μεγάλη, ώστε δεν ξεχώρισαν από το μακελειό ούτε τα γυναικόπαιδα ούτε τους ηλικιωμένους. Τον ιερέα του χωριού τον αποκεφάλισαν, θανάτωσαν βρέφη και βίασαν γυναίκες πριν τις θανατώσουν. Η σφαγή σταμάτησε μόνον όταν νύχτωσε, αφού πρώτα έκαψαν τα σπίτια του χωριού. Στο Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο οι αιμοσταγείς πρόγονοι της κ. Μέρκελ αφάνισαν το 13% του Ελληνικού πληθυσμού. Άλλοι από αυτούς χάθηκαν στη μάχη, άλλοι χάθηκαν από την πείνα και πολλοί έπεσαν θύματα των εγκλημάτων πολέμου των βαρβάρων.

 Δυστυχώς, όμως, με πολλά χρόνια καθυστέρηση, πολλοί αντιλαμβάνονται (κάποιοι το φωνάζαμε από χρόνια με την επιβολή του Ευρωσυντάγματος) πως είμαστε μάρτυρες μιας παγκόσμιας κρίσης, η οποία είναι πρωτοφανής στην ιστορία της ανθρωπότητας. Για πρώτη φορά η πολιτική έκφραση του πλανήτη είναι υπόδουλη της αυθαίρετης εξωπολιτικής εξουσίας, των δυνάμεων του κεφαλαίου και της κερδοσκοπίας. Η ανθρωπότητα μέχρι σήμερα, έχει περάσει πολλές κρίσεις, δικαίου, νομιμότητας, ελευθερίας και δημοκρατίας, αλλά τελικά μπόρεσε, πολλές φορές μέσω αιματηρών πολέμων, να ανταπεξέλθει με επιτυχία. Στις ημέρες μας, όμως, εμφανίζεται για πρώτη φορά, μια εξωπολιτική δύναμη παγκόσμιας εμβέλειας, η οποία ποδηγετεί και καθορίζει τις τύχες ολόκληρης της πολιτικής του πλανήτη.

 Έτσι, οι περισσότερες κυβερνήσεις των κρατών υπηρετούν αυτή την παγκόσμια εξωπολιτική δύναμη, αφού οι κυβερνώντες τους είναι υπάλληλοι των κερδοσκόπων – τοκογλύφων της διεθνούς αγοράς. Επακόλουθο αυτής της κατάστασης είναι να πληγώνεται ανήκεστα η Δημοκρατία των κρατών και να προσβάλλονται βάναυσα τα ανθρώπινα δικαιώματα, καθώς μεταλλάσσονται – δημιουργούνται νέα κράτη χωρίς ταυτότητα, από τη στιγμή που τα υπάρχοντα έχουν επονείδιστα και επαχθή χρέη προς τους ληστρικούς οργανισμούς των κερδοσκόπων – τοκογλύφων διεθνών Εβραιοτραπεζιτών.

 Έτσι, η 25η Μαρτίου 2013 καταγράφεται ως νέα αποφράδα ημέρα για τον Ελληνισμό. Η μαρτυρική μας Μεγαλόνησος εάλω. Αλήθεια, τι ειρωνεία για τους απανταχού Έλληνες, την ίδια ημέρα που εορτάζουμε την έναρξη της Επαναστάσεως αποτίναξης του επί αιώνες Τούρκικου ζυγού, την ίδια ημέρα να βιώνουμε τη νέα βαρβαρότητα της «πολιτισμένης Ευρώπης». Να βιώνουμε τη λεηλασία-πλιάτσικο, του ανυπολόγιστης αξίας ορυκτού πλούτου, του νησιού της Αφροδίτης, από τους βαρβάρους.

 Όμως, όλα τα παραπάνω είναι επακόλουθα για ένα Έθνος που πολύ σύντομα ξέχασε τις παρακαταθήκες που μας κληρονόμησαν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και όλοι οι άλλοι ήρωες της απελευθερωτικής επαναστάσεως του 1821, και στους οποίους χρωστάμε τα πάντα. Σήμερα ένα μόνο θα μας ζητούσαν: ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΝΤΡΟΠΙΑΖΟΥΜΕ! Γιατί όπως έλεγε και ο Winston Churchill «ο λαός που ξεχνά την Ιστορία του δεν έχει μέλλον». Παρά ταύτα τους ντροπιάζουμε, γιατί έχουμε ξεχάσει την Ιερή παρακαταθήκη του αγώνα τους για την Ελευθερία. Γιατί σήμερα δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα την υποθήκευση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, την εκ νέου υποδούλωση της πατρίδος μας, τον εξευτελισμό του λαού μας, την απόλυτη εξαθλίωσή του. Γιατί ανεχόμαστε όλους εκείνους που εξυπηρετούν εντολές και επιθυμίες άλλων και προσπαθούν, εν ονόματι της παγκοσμιοποιήσεως και της νέας τάξεως πραγμάτων να αποκόψουν και να ξεριζώσουν από τους Έλληνες την γνώση για την Ιστορία τους, στην προσπάθεια απόλυτου αφελληνισμού της χώρας. Γιατί όλοι αυτοί θέλουν μια Ελλάδα και μια Κύπρο χωρίς Έλληνες.

 Βεβαίως, η πατρίδα μας διαχρονικά γέννησε μεγάλους άνδρες που όταν χρειάστηκε είπαν βροντερά ΟΧΙ στους επίδοξους κατακτητές. Ο Λεωνίδας, ο Μεταξάς, ο Παπαδόπουλος και τόσοι άλλοι γράφτηκαν με χρυσά γράμματα στη μακραίωνη Ελληνική και παγκόσμια Ιστορία γιατί θυσιάστηκαν για την Ελευθερία των Ελλήνων. Στις ημέρες μας, όμως, το Έθνος κυβερνούν μικρόψυχοι πολιτικοί χαμαιλέοντες, οι οποίοι φέρουν το όνομα Σαμαράς και Αναστασιάδης. Πολιτικοί νάνοι, χωρίς ίχνος πατριωτισμού, που διασύρουν καθημερινά με τις αποφάσεις υποταγής τους στην παγκοσμιοποίηση και τη νέα τάξη πραγμάτων, την πατρίδα και το λαό. Ασήμαντοι ηγέτες του Έθνους των Ελλήνων που πανηγυρίζουν επειδή απεφεύχθη, δήθεν, η πτώχευση της Κύπρου και τάχατες διασώθηκε η παραμονή της στο ευρώ. Μικρόψυχα και φτωχά ανθρωπάκια που κάνουν πως δε βλέπουν την υφιστάμενη υποδούλωση της Ελλάδος και της Κύπρου και υποτάσσονται άνευ αντίστασης και αγώνα στις ορέξεις των Γερμανών καρχαριών....
Posted: 26 Mar 2013 10:38 AM PDT
Γράφει ο Κίμων Γεωργακάκης
Πολιτικός Επιστήμων 

Κύριο χαρακτηριστικό των Ελλήνων είναι ο γρήγορος ενθουσιασμός αλλά και η εξίσου γρήγορη απογοήτευση. Σ' αυτήν κατηγορία δεν διστάζω να τοποθετήσω και τον εαυτό μου. Μετά την κατάληξη στο ζήτημα της Κύπρου, όλοι θέλουν να τα βάψουν μαύρα. Αφορμή οι «αλλαγές» στην Ανατολική Μεσόγειο.
 
Θα το ξαναγράψω κι ας γίνω κουραστικός: Η πολιτική είναι ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο πεδίο και βασίζεται μόνο σε συμφέροντα. Είτε αρπάζει ένα κράτος την όποια ευκαιρία είτε παρακολουθεί αμέτοχο. Κανείς δεν τα «βρίσκει» ή τα «χάνει» με κανέναν, παρά μόνο όταν υπάρχουν συγκεκριμένες εντολές ή αποφάσεις προς αυτήν την κατεύθυνση.

Η τελευταία κρίση στην Κύπρο εμπλέκει την Βρετανία, το Ισραήλ, τις ΗΠΑ, την Τουρκία, την Ρωσία, την Γερμανία, την Γαλλία και την Ελλάδα. Πριν ήταν διαφορετικά τα πράγματα; Οι ίδιες δυνάμεις δεν βρίσκονταν στην περιοχή; Απλά τώρα «τα βρήκαν» Άγκυρα και Τελ Αβίβ και μερικοί τρομάζουν, λες και δεν το περίμεναν. Δεν συμφέρει το ΝΑΤΟ να έχει πολλές εστίες κρίσης, τώρα που ο νέος «ψυχρός» πόλεμος με την Ρωσία «φουντώνει». Ότι μπορεί να λυθεί, λύνεται με γοργές μάλιστα διαδικασίες. Εξάλλου εκκρεμεί ακόμα το Παλαιστινιακό! Βέβαια μετά την… «συγγνώμη» κυκλοφορεί το σενάριο, τα κοιτάσματα Ισραήλ (και Κύπρου;) να διοχετεύονται μέσω Τουρκίας στην παγκόσμια αγορά.

Ελλάδα και Κύπρος δεν «πληρώνουν» κάποια αλλαγή συγκυριών ούτε την εκ νέου ανάμειξη της Τουρκίας (μερικοί κάνουν λες και η γείτονα είχε εγκαταλείψει την περιοχή). Πληρώνουν την έλλειψη στρατηγικού σχεδιασμού παρά την παρακαταθήκη που άφησε η παραδειγματική πολιτική του Τάσσου Παπαδόπουλου. Πληρώνουν την ανικανότητα ανάγνωσης των όποιων «μεγάλων» σχεδίων, προκειμένου μαζί να κινηθούν ανάλογα. Πληρώνουν την επανάπαυση σε μελλοντικά κέρδη από κοιτάσματα, δίχως να κοιτούν το παρόν. Ειδικά η Ελλάδα ουδέποτε προώθησε γενναίες μεταρρυθμίσεις στην οικονομία με χαμηλή φορολογία και ενίσχυση των εξαγωγών. Ακόμα περιμένουμε την ανάπτυξη.

Τώρα: Όπως είχα γράψει, όλοι ετοιμάζονται για το μεγάλο «ξεκαθάρισμα» στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Εκεί οφείλεται η έντονη κινητικότητα σε όλα τα επίπεδα. Η Κύπρος αποτελεί την πρώτη σοβαρή νέο-ψυχροπολεμική κόντρα Δύσης-Ρωσίας. Μόνο αίνιγμα αποτελεί η στάση του Βερολίνου, το οποίο προσπαθεί -μέχρι στιγμής ανεπιτυχώς- να ισορροπήσει μεταξύ ΗΠΑ-Ρωσίας, με το βλέμμα  στραμμένο στις δικές του επιδιώξεις. Αργά ή γρήγορα η Γερμανία θα πρέπει να επιλέξει στρατόπεδο. Ενδεχόμενα γι' αυτό τον λόγο η βιασύνη σε σχέση με τα κοιτάσματα Ελλάδας και Κύπρου. Ο σκοπός είναι να υπάρχει και από αλλού φυσικό αέριο σε περίπτωση σύγκρουσης και άρα ολοκληρωτικής ρήξης των σχέσεων ΕΕ-Ρωσίας στον οικονομικό τομέα.

Συνεπώς, όσο κι αν το επιθυμούν οι «φίλοι» μας οι Δυτικοί, δεν μπορούν να «διαλύσουν» Ελλάδα και Κύπρο -τουλάχιστον στην παρούσα φάση-, επειδή πέραν των κοιτασμάτων, οι δυο χώρες αποτελούν τον μόνο προβλέψιμο παράγοντα στην «καυτή» Ανατολική Μεσόγειο. Αυτό δεν είναι καθόλου τιμητικό, αλλά μας κρατάει ακόμα ζωντανούς.

Η Τουρκία τέλος δεν απέκτησε ξαφνικά το πάνω χέρι και φοβερίζει την Κύπρο. Απλά την βάζει πάλι μπροστά το ΝΑΤΟ, διότι κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει την μετατροπή του παρόντος «ψυχρού» πολέμου σε «θερμό». Δεν εγκαταστάθηκαν τυχαία στην Τουρκία οι δυτικοί Patriot. Ήδη, πέραν της αβεβαιότητας σε Κύπρο και Συρία, οι Η.Π.Α. και το Ισραήλ καταστρώνουν σχέδια για το Ιράν. Και οι τρεις περιοχές σχετίζονται με ρωσικά συμφέροντα. Ας δεχτούμε την επιφανειακή ανάλυση ότι το Κρεμλίνο παραιτείται από την Κύπρο για να μην χαλάσει την σχέση του με τις Βρυξέλλες. Με την Συρία και το Ιράν τι θα γίνει; Να θυμίσω πως σε περίπτωση που Συρία και Ιράν «πέσουν» στον έλεγχο των δυτικών συμφερόντων, τα πράγματα θα είναι εξαιρετικά δυσχερή για την Ρωσία, διότι τα συμμαχικά στρατεύματα θα είναι πολύ κοντά στα σύνορα της.

Πέραν τούτου οι Ρώσοι διατηρούν στην Συρία την μοναδική ναυτική βάση τους στην Μεσόγειο. Επομένως ο ρωσικός στρατός για να προλάβει καταστάσεις, θα κινηθεί προς τα κάτω οδικώς, χρησιμοποιώντας την γνωστή τακτική του human wave ή human sea attack (επίθεση ανθρώπινου κύματος). Αυτό γιατί το ρωσικό Ναυτικό δεν μπορεί να κοντράρει τις δυνατότητες του Αμερικανικού, το οποίο έχει καταστεί εκ των πραγμάτων το μεγαλύτερο στον κόσμο, μιας και οι Η.Π.Α. δεν έχουν απευθείας χερσαία πρόσβαση στην Ευρασία σε αντίθεση με την Ρωσία που πάντα πολεμούσε από και προς τα σύνορα της. Γεωγραφικά η Τουρκία είναι η πρώτη φιλοδυτική χώρα που φράζει τον δρόμο της Ρωσίας προς την Μέση Ανατολή. Στην Άγκυρα ελπίζουν πως οι σύμμαχοι δεν θα την αφήσουν αβοήθητη έναντι πιθανής ρωσικής εισβολής. Επομένως «δέχθηκαν την συγνώμη του Ισραήλ» αμέσως μετά την επίσκεψη Ομπάμα στο Ισραήλ…

Πηγή  ΠΥΓΜΗ.gr
Posted: 26 Mar 2013 10:05 AM PDT

Τελικά οι Κύπριοι πήραν το πικρό φάρμακο. Αντιμέτωποι με την εθνική ταπείνωση και ένα ζοφερό μέλλον, πολλοί παραπονούνται ότι το μικρό τους κράτος αναγκάστηκε να υποκύψει στη βούληση μίας μεγαλύτερης και άσπλαχνης δύναμης: της Γερμανίας.

Οι εφημερίδες στην Κύπρο δείχνουν τη Γερμανίδα καγκελάριο Άγκελα Μέρκελ ως Ούνο και κατηγορούν το Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, τον υπουργό Οικονομικών, ότι μιλά ως «φασίστας». Το αντιγερμανικό αυτό αίσθημα εντείνεται επίσης στην Ελλάδα και την Ιταλία.

Αυτή η γερμανοφοβία είναι άδικη. Πίσω από όλες αυτές τις φωνές και τις διαμάχες, οι Γερμανοί φορολογούμενοι θα χρηματοδοτήσουν και πάλι το μεγαλύτερο μέρος μία ακόμη διάσωσης στην ευρωζώνη. Φαίνεται λίγο σκληρό ότι η Γερμανία επεκτείνει δάνεια εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ στους γείτονές της, οι οποίοι σε αντάλλαγμα την κατηγορούν για νέο-Ναζισμό.

Παρόλα αυτά, η εντεινόμενη γερμανική ισχύς – όπως και η αυξανόμενη δυσαρέσκεια σε αυτή την ισχύ – είναι πλέον τα βασικά θέματα στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή. Υπάρχει μία ιστορική ειρωνεία, δεδομένου ότι ο βασικός λόγος για όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα από τη δεκαετία του 1950 κι έπειτα ήταν να τελειώσει μια για πάντα η ιδέα ότι η Γερμανία είναι απλούστατα πολύ ισχυρή για να συνυπάρχει άνετα με τους γείτονές της. Η φράση που ακούγεται πιο συχνά – στο Βερολίνο όπως επίσης στο Παρίσι ή τις Βρυξέλλες – αφορά στην ανάγκη για μία «Ευρωπαϊκή Γερμανία, αντί για μία Γερμανική Ευρώπη».

Μετά την κυπριακή κρίση όμως, φαίνεται όλο και περισσότερο πως έχουμε μία Γερμανική Ευρώπη, επειδή η κατεύθυνση που ακολουθεί η Ήπειρος εν μέσω κρίσης διαμορφώνεται κυρίως από τις ιδέες και τις προτιμήσεις των πολιτικών και των αξιωματούχων του Βερολίνου.

Είναι αλήθεια ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είχαν το αρχικό πρόσταγμα στις διαπραγματεύσεις με την Κύπρο. Ήταν όμως, πάντα σαφές ότι δεν θα μπορούσε να προχωρήσει συμφωνία χωρίς τη γερμανική συγκατάθεση. Επίσης, το γεγονός ότι η κυρίαρχη προσωπικότητα από την ΕΚΤ κατά τη διάρκεια της κρίσης ήταν ο Γέοργκ Άσμουσεν, ο Γερμανός τραπεζίτης που μετέχει στο εκτελεστικό συμβούλιο της ΕΚΤ, και όχι ο Μάριο Ντράγκι, ο Ιταλός πρόεδρός της, συνέβαλε στο να μπει γερμανικό προσωπείο στην κρίση.

Όταν καταλαγιάσουν τα πνεύματα, οι Γερμανοί ηγέτες θα πρέπει να αναρωτηθούν πως φτάσαμε σε αυτό το σημείο. Πως το ευρωπαϊκό οικοδόμημα που στόχο είχε να τερματιστεί κάθε συγκρουσιακή αντίληψη μεταξύ της Γερμανίας και των γειτόνων της οδήγησε στην αναγέννηση του αντι-γερμανικού αισθήματος. Θα είναι μόνιμη αυτή η ζημιά;

Εν μέρει το γεγονός αυτό εξηγείται καθώς ο κίνδυνος είναι πλέον τόσο μεγάλα πλέον που η Γερμανία δεν μπορεί να μην υπερασπιστεί το εθνικό της συμφέρον. Διακυβεύεται η επιβίωση του ευρωπαϊκού ενιαίου νομίσματος και οι Γερμανοί φορολογούμενοι κλήθηκαν να συνεισφέρουν σημαντικά σε πολλά πακέτα στήριξης.

Οι Γερμανοί έχουν επίσης μία σταθερή και σαφή ανάλυση του προβλήματος. πιστεύουν ότι η καρδιά του προβλήματος βρίσκεται στη δημοσιονομική ασωτία και στα εσφαλμένα επιχειρηματικά μοντέλα και πως κατά συνέπεια η λύση βρίσκεται στη λιτότητα σε συνδυασμό με διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Πολλοί υποστηρίζουν πως αυτή η συνταγή είναι επικίνδυνη. Οι πολέμιοι της λιτότητας όμως, δεν έχουν παρουσιάσει εναλλακτικές πολιτικές ικανές να γείρουν την πλάστιγγα.

Το θέμα όμως, δεν αφορά μόνο τη γερμανική ισχύ. Αφορά επίσης την εξαιρετική ανεπάρκεια άλλων ευρωπαϊκών δυνάμεων που, μέχρι πρότινος, εξισορροπούσαν τη γερμανική ισχύ. Οι κυβερνήσεις σε Ισπανία και Ιταλία υπό το βάρος των οικονομικών προβλημάτων, είναι εξασθενημένες. Η Βρετανία δεν είναι μέλος του ευρώ και κατά συνέπεια βρίσκεται στο περιθώριο.

Παρόλα αυτά, η πιο αξιοσημείωτη πλευρά της κρίσης είναι η σχεδόν ολοκληρωτική απουσία μίας ισχυρής γαλλικής φωνής στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Από το Ζαν Μονέ ως το Ζακ Ντελόρ, οι Γάλλοι πάντα υπερηφανεύονταν ότι ηγούνταν ότι παρείχαν τη θεωρητική ηγεσία στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Η αντίληψη ότι η Ευρώπη θα πρέπει να καθοδηγείται από μία γαλλο-γερμανική συμμαχία ήταν σημαντική για το γαλλικό τρόπο σκέψης – όπως αντικατοπτρίστηκε και από την αποφασιστικότητα του πρώην προέδρου Νικολά Σαρκοζί να συνάψει μία στενή συνεργασία με την κα. Μέρκελ. Η ιδέα πως η Ευρώπη καθοδηγείται από τους «Μερκοζί» ήταν ανέκαθεν μία αυταπάτη. Τουλάχιστον όμως, έδειχνε την αποφασιστικότητα των Γάλλων να βρίσκονται στο επίκεντρο των αποφάσεων.

Υπό τον πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ όμως, ουδείς υποστηρίζει πλέον ότι η Γαλλία έχει ισότιμο ρόλο με τη Γερμανία. Στο θέμα της Κύπρου, ακόμη και η θέση των Φιλανδών φάνηκε πως ζύγισε περισσότερο στη συζήτηση από ότι εκείνη των Γάλλων.

Μέρος του προβλήματος είναι το γεγονός ότι ο ίδιος ο κ. Ολάντ έκανε γνωστό πως δεν εγκρίνει τη γερμανική εμμονή στη λιτότητα, χωρίς όμως, να αντιπροτείνει μία συνεκτική εναλλακτική. Δεν έθεσε εαυτόν στο τιμόνι μίας συμμαχίας των χωρών του Νότου που θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τους Γερμανούς.

Ούτε δημιούργησε μία καλή και αποδοτική σχέση με την κα. Μέρκελ. Από την άλλη πλευρά, οι Γάλλοι αξιωματούχοι δεν έχουν πλέον τον κρίσιμο ρόλο που είχαν κάποτε στην καρδιά της Ευρώπης. Μετά την αποχώρηση του Ζαν Κλοντ Τρισέ, το τιμόνι της ΕΚΤ δεν βρίσκεται πλέον σε γαλλικά χέρια. Ο Μισέλ Μπαρνιέ, ο επίτροπος της ΕΕ αρμόδιος για θέματα εσωτερικής αγοράς, είναι παίκτης χαμηλών βαρών.

Ακόμη και Γερμανοί αξιωματούχοι ελπίζουν να μη διαρκέσει επί μακρόν αυτή η κατάσταση. Εκτιμούν ότι όταν τα πράγματα επιστρέψουν σε φυσιολογικούς ρυθμούς και μπουν σε ισχύ οι απαραίτητοι θεσμοί, τότε η Γερμανία δεν θα χρειάζεται να ηγείται τόσο φανερά. Μάλλον όμως, πρόκειται για ευσεβή πόθο. Απέχουμε ακόμη πολύ από τη λήξη της κρίσης στην ευρωζώνη και δεν είναι ακόμη σαφές ποιες νέες ευρωπαϊκές δομές θα προκύψουν στο τέλος – ούτε εάν θα εξασθενίσουν ή αντιθέτως θα ενδυναμώσουν περαιτέρω τη γερμανική ισχύ.

Αυτό σημαίνει ότι η Γερμανία μένει με το δαχτυλίδι: θα υπογράφει τις επιταγές, θα επιβάλει τους κανόνες τους οποίους επίσης θα καθορίζει σε μεγαλύτερο βαθμό. Είναι μία επικίνδυνη κατάσταση για την Ευρώπη και εν κατακλείδι… για την ίδια τη Γερμανία.

ΠΗΓΗ: FT.com
Copyright The Financial Times Ltd. All rights reserved.
Posted: 26 Mar 2013 09:45 AM PDT
Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα της Γερμανίας κέρδισαν το 2012 κατά μέσον όρο ανά ώρα 32% περισσότερο από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, έδειξαν σήμερα τα στοιχεία, αν και οι μισθοί τους εξακολουθούσαν να είναι μικρότεροι απ' ό,τι αυτοί στο μεγαλύτερο μέρος της βόρειας Ευρώπης και τη Γαλλία.

Έπειτα από χρόνια μισθολογικών περιορισμών, σε συνδυασμό με μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας, οι οποίες βοήθησαν ώστε η Γερμανία, η οποία χαρακτηριζόταν κάποτε "ο ασθενής της Ευρώπης", να θεωρείται σήμερα οικονομικά επιτυχημένη, οι μισθοί των Γερμανών έχουν αρχίσει να αυξάνονται τα δύο τελευταία χρόνια.

Τα δεδομένα της στατιστικής υπηρεσίας δείχνουν πως οι εργαζόμενοι σε ιδιωτικές γερμανικές εταιρείες κέρδισαν κατά μέσο όρο 31 ευρώ την ώρα πέρυσι, σε σύγκριση με τα 23,50 ευρώ που ήταν ο μέσος όρος στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό καθιστά τη Γερμανία την όγδοη πιο ακριβή χώρα στην 27μελή ΕΕ σε όρους κόστους εργασίας.

Η Σουηδία είχε το υψηλότερο ωριαίο κόστος εργασίας στην ΕΕ με 41,90 ευρώ την ώρα και η Βουλγαρία το χαμηλότερο με 3,70 ευρώ. Η Ελλάδα είδε το ωριαίο κόστος εργασίας της να μειώνεται κατά σχεδόν 7% από την προηγούμενη χρονιά, κατεβαίνοντας στα 15,50 ευρώ την ώρα.

Το μέσο ωρομίσθιο στη Γαλλία ήταν υψηλότερο απ' ό,τι στη Γερμανία, στα 34,90 ευρώ, αλλά στη Βρετανία ήταν πολύ χαμηλότερο, στα 21,90 ευρώ, σύμφωνα πάντα με τα δεδομένα.

Ωστόσο οικονομολόγοι υποστηρίζουν πως το υψηλότερο κόστος της εργασίας δεν είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό για τη Γερμανία επειδή οι εξαγωγές της εκτός Ευρώπης είναι πολύ καλές.

"Το τελικό μέτρο της ανταγωνιστικότητα είναι οι εξαγωγές… Το εργασιακό κόστος της Γερμανίας είναι 32% πάνω από το μέσο όρο της ΕΕ και η χώρα εξακολουθεί να εξάγει 50% του ΑΕΠ της όταν οι περισσότερες άλλες χώρες αυτού του μεγέθους εξάγουν πιθανόν μόνο το 30% του ΑΕΠ τους, έτσι είναι σαφές πως η Γερμανία είναι πολύ ανταγωνιστική", δήλωσε ο Κρίστιαν Σουλτς, από τους κορυφαίους οικονομολόγους της τράπεζας Μπέρενμπεργκ.

"Ενώ η Γερμανία μπορεί να χάνει ανταγωνιστικότητα σε ευρωπαϊκό επίπεδο, δεν χάνει ανταγωνιστικότητα σε παγκόσμιο επίπεδο, έτσι δεν ανησυχώ", πρόσθεσε ο Σουλτς.
Η αύξηση του κόστους της εργασίας στη Γερμανία ήταν κάτω από το μέσο όρο της ΕΕ όλες τις χρονιές από το 2001 ως το 2010, αλλά από τότε υπερβαίνει το μέσο όρο.

Πηγή  newsbomb.gr
Posted: 26 Mar 2013 09:25 AM PDT
Η απόφαση του Eurogroup για την Κύπρο, δείχνει καθαρά ότι η ΕΖ αρχίζει και ξεμένει από πυρομαχικά. Η κρίση δεν φαίνεται να υποχωρεί, τουναντίον επελαύνει. Ήδη το συμβούλιο των «σοφών» οικονομολόγων της Μέρκελ αναθεώρησε προς τα κάτω για το τρέχον έτος τις προοπτικές ανάπτυξης της Γερμανίας, από το 0.8% στο 0.3%. και πού είσαι ακόμα.
Με τον τελευταίο πια κάτοικο, τουλάχιστον των περιφερειακών χωρών της ΕΖ, (διότι των υπολοίπων δεν τους συμφέρει), να κατανοεί πώς παίχτηκε και πώς παίζεται το παιχνίδι, καθώς και ποιος είναι ο στόχος της Γερμανίας, και να αντιδρά πλέον δυναμικά, (δες Ιταλία), η ενωμένη Ευρώπη είναι ένα project τελειωμένο. Αν όχι ακόμα σε επίπεδο κορυφής, αλλά στις συνειδήσεις και τις καρδιές των θυμάτων αυτής της ένωσης. Κανείς νότιος πλέον δεν τρέφει τα ίδια αισθήματα, όπως προτού ξεσπάσει η κρίση, απέναντι στους πολίτες των βοριότερων χωρών, και αν αυτή τη φορά η δυσαρέσκεια δεν θα εκδηλωθεί πολεμικά, όπως παλιά, εν τούτοις η εχθρότητα που επωάζεται, θα την κάνει τη ζημιά.
Όταν ένα σύστημα βρίσκεται σε οριακή κατάσταση μεγάλης αστάθειας, (tipping point), αρκεί μια μικρή αστοχία για να το γκρεμίσει με πάταγο. Το φαινόμενο της πεταλούδας που λέγαμε. Η πεταλούδα στη συγκεκριμένη φάση λέγεται Dijsselbloem, επιλογή της Γερμανίας να αντικαταστήσει τον παραιτηθέντα Γιουνκέρ, μιας και ο Σόιμπλε αν αναλάμβανε θα ήταν μια κραχτή περίπτωση, ενώ ένας Ολλανδός ήταν, όπως και να το κάνουμε, μια σιγουριά, καθώς ποτέ του δεν θα τολμούσε να σηκώσει κεφάλι στα μεγάλα αφεντικά.
Παρά τους γερμανικούς υπολογισμούς, ο εκλεκτός τους από γκανιάν, αποδεικνύεται όμως μουλάρι, για να το πω κομψά και για να αποφύγω περισσότερο έντονους, μα ακριβέστερους χαρακτηρισμούς. Στην πρώτη σοβαρή υπόθεση που πήγε να χειριστεί, τα έκανε επιεικώς μούσκεμα.
Η πρώτη γκάφα ήταν η απόφασή του για επιδρομή στις καταθέσεις. Η δεύτερη, η επιδρομή στις ασφαλισμένες καταθέσεις, η τρίτη, η σημερινή, με την ανακοίνωσή του για εφαρμογή του ίδιου σχεδίου της Κύπρου και σε όσες άλλες χώρες αντιμετωπίζουν πρόβλημα με τις τράπεζές τους, δηλαδή όλες, και της Γερμανίας συμπεριλαμβανομένης, και η τέταρτη, με το να κατονομάσει αυτές που κινδυνεύουν περισσότερο, όπως Λουξεμβούργο, Σλοβενία και Μάλτα. Ξέχασε την Ελλάδα, αλλά στην ίδια θέση θα βρεθούμε πολύ σύντομα κι εμείς. Πώς;
Όταν μετά τις γερμανικές εκλογές θα γίνει το επόμενο κούρεμα του χρέους μας, στο οποίο τόσο πολύ βασιζόμαστε και τόσο πολύ επιθυμούμε, ποιος νομίζετε ότι θα πληρώσει τα σπασμένα; Πάντως όχι ο γερμανός φορολογούμενος. Η Κύπρος πλέον μας δείχνει το δρόμο. Για να το κάνω λιανά, το επόμενο κούρεμα του ελληνικού χρέους θα "πληρωθεί" από τις καταθέσεις των ελλήνων και ξένων καταθετών στις ελληνικές τράπεζες.
Τα θέλει ο τσόγλανος ή του ξεφεύγουν; Ιδού το ερώτημα! Η άποψή μου είναι ότι συμβαίνει το δεύτερο. Ενώ, κανείς πλέον δεν αμφιβάλει ότι η νέα στρατηγική «αντιμετώπισης» της τραπεζικής κρίσης, (διότι επιτέλους και οι τελευταίοι το κατάλαβε ότι η κρίση είναι οι τράπεζες και όχι οι δημόσιοι υπάλληλοι), είναι είτε ανακεφαλαιοποιώντας τις με τα χρήματα των καταθετών, είτε αφήνοντάς τις να καταρρεύσουν, εν τούτοις μεγάλη σημασία έχει η στιγμή, το timing, των ανακοινώσεων, οι οποίες στοιχειωδώς ποτέ δεν διατυμπανίζονται, ούτε ανακοινώνονται εκ των προτέρων, καθότι με τον τρόπο αυτό φέρνουν αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα.
Ποιες θα είναι οι συνέπειες της τραγικής αφροσύνης, για να μην πω τίποτε περισσότερο, του Dijsselbloem; 
Πρώτα, ένα ξεγυρισμένο bank run όχι μόνο στις τρεις προηγούμενες χώρες που σημαδεύτηκαν εξ αρχής, αλλά κυρίως στις παραπαίουσες τράπεζες της Ισπανίας, Ιταλίας, αλλά και Γαλλίας, για να μείνουμε μόνο στις τρεις μεγάλες οικονομίες. Αυτή τη στιγμή, σύμφωνα με το Reuters, ο ευρωπαϊκός τραπεζικός τομέας είναι υπερμεγεθυμένος κατά …μόνο 5 τρισεκατομμύρια ευρώ, όπερ σημαίνει ότι τα κεφάλαια που θα πρέπει να καταστραφούν θα είναι αντίστοιχα. Αν νομίζετε ότι κάτι τέτοιο είναι απλό χωρίς κάθε λογής πόλεμο, είστε γελασμένοι.
Δεύτερον, η επιτάχυνση της χρεοκοπίας τραπεζών που είτε κρέμονται, είτε δεν κρέμονται από μια κλωστή. Για παράδειγμα, σήμερα οι μετοχές της Bankia έπεσαν με μιας κατά 50%, της Soc Gen κατά 5.9%, της Intesa κατά 5.7%, της Unicredit κατά 5.3% και της Credit Agricole κατά 4.9%. Αν υπήρχε μια περίπτωση να εξυγιανθούν σταδιακά, αυτή πλέον εξανεμίζεται.
Τρίτον, η ουσιαστική κατάργηση του ESM το οποίο κρίνεται ανεπαρκές για ανακεφαλαιοποιήσεις τραπεζών, καθότι το πρόβλημα είναι μεγάλο και απλά δεν φτάνει. Τούτο μπορεί να ερμηνευτεί σαν προεξόφληση ότι η κρίση στην Ιταλία, Ισπανία και στη συνέχεια Γαλλία θα οξυνθεί περαιτέρω, γεγονός που δεν θα μπορεί να αντιμετωπιστεί με καμιά ευρεσιτεχνία τύπου μπαζούκας.
Τέταρτον, η παραδοχή περί της ανεπαρκούς δύναμης πυρός του LTRO Ντράγκειου όπλου.
Και πέμπτον και σπουδαιότερο, το πλήγμα της αξιοπιστίας του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος, και η άρση της εμπιστοσύνης προς αυτό. Εφ εξής κανείς δεν θα μπορεί να κοιμάται ήσυχος, διότι αν μέσα σε μια νύχτα μπορούν να απαλλοτριώνουν αυθαίρετα ιδιωτικό πλούτο, προφανώς θα μπορούν και να κατεβάζουν ή και να ακυρώνουν ακόμα, το όριο των δήθεν «εξασφαλισμένων» 100,000. Είναι τόσο απλό!

Κάτω απ΄ αυτές τις συνθήκες, οι εξελίξεις στην ΕΖ θα είναι καταιγιστικές. Όπως έγραφε χθες και ο Paul Mason του ΒΒC, στο δρόμο για την Κύπρο: 

On a plane to #Cyprus - its the "Last Days of Something" but I'm not sure what
Posted: 26 Mar 2013 05:14 PM PDT
Υπό τον τίτλο «Greece to avoid crisis with Turkey over gas claims» η αγγλόγλωσση τουρκικη εφημερίδα Today's Zaman σε δημοσίευμα του Γκοζντε Νουρ Ντονάτ αναφέρει ότι παρά τις προσπάθειες της Ελλάδας να διεκδικήσει μια πιθανή τεράστια ποσότητα φυσικού αερίου, σύμφωνα με τους ειδικούς,τελικά λόγω της οικονομικής κρίσης δεν θα ρισκάρει να εμπλακεί σε κρίση με την Τουρκία για αυτό το θέμα.

Η εφημερίδα αναφέρει δηλώσεις του ερευνητή του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Kadir Has, κ. Παναγιώτη Ανδρικόπουλου ότι το τελευταίο πράγμα που επιθυμεί σήμερα η Αθήνα είναι η εμπλοκή σε κρίση με την Τουρκία, αλλά και η Τουρκία δεν επιθυμεί τέτοια εμπλοκή διότι, ενώ η Ελλάδα είναι αντιμέτωπη με την οικονομική κρίση, η Τουρκία είναι αντιμέτωπη με την κρίση στην Συρία.

Στην συνέχεια αναφέρει δηλώσεις της ερευνήτριας του Ιδρύματος Ερευνών Οικονομικής Πολιτικής ( TEPAV ), κ.Seda Kirdar ότι η Τουρκία δεν δεσμεύεται γιατί δεν έχει υπογράψει την συμφωνία UNCLOS και ότι σε μια μικρή θάλασσα όπως το Αιγαίο είναι προτιμότερη μια «δίκαιη λύση» που σέβεται τα δικαιώματα των γειτονικών κρατών, παρά η εμμονή σε αυστηρούς κανόνες. 

Επίσης αναφέρεται στις δηλώσεις του κ.Bestami Sadi Bilgic ειδικού σε θέματα ελληνοτουρκικών σχέσεων του Πανεπιστημίου Altin Koza, ότι η Ελλάδα λόγω της οικονομικής κρίσης δεν δύναται να ρισκάρει μια κρίση με την Τουρκία για αυτό το θέμα και ότι η Ελλάδα θα συνεχίσει να προβάλλει τα «δικαιώματα της» ( τα εισαγωγικά του κειμένου) στο Αιγαίο συναρτώντας τα με την συνέχιση της υποστήριξής της προς την ενταξιακή προοπτική της Τουρκίας στην ΕΕ.


Posted: 26 Mar 2013 08:45 AM PDT

H εικόνα της Γερμανίας όχι ως κινητήρας που θα ξεκολλήσει όλη την Ευρώπη από την κρίση, αλλά ως οδοστρωτήρας που λειτουργεί με «καύσιμο» τις θυσίες των υπολοίπων, κυριαρχεί. Προφανώς η κατάσταση αυτή είναι μη βιώσιμη, όχι μόνο από οικονομική, αλλά και από πολιτική άποψη. Αλλωστε, τα (οικονομικά ή μη) Blitzkrieg της Γερμανίας ξεκινούσαν πάντα εντυπωσιακά, αλλά τελείωναν κατά κανόνα πολύ άσχημα, τόσο για την ίδια όσο και για τον υπόλοιπο κόσμο.

Ο αστραπιαίος οικονομικός πόλεμος (Blitzkrieg) της κυβέρνησης Μέρκελ επευφημείται περίπου ως δεύτερο γερμανικό «θαύμα» εντός των τειχών της Γερμανίας. Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε προβάλλει τη χώρα του ως παράδειγμα προς μίμηση: το συνετό, εργατικό μυρμήγκι, σε αντιδιαστολή με τα σπάταλα, μεσογειακά τζιτζίκια, για τα οποία ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών επιβάλλει διαδικασία ελεγχόμενης πτώχευσης, με υποκατάσταση των εθνικών τους κυβερνήσεων από ανεξάρτητα σώματα οικονομικής διαχείρισης.

Ομως, η Γερμανία εξαρτάται από τους «άσωτους» λαούς. Η ενωμένη Γερμανία μετά το 1989 επιβίωσε και επέζησε χάρη στις τεράστιες εισροές κεφαλαίου που έγιναν από την υπόλοιπη Ευρώπη και άρα θα ήταν καλό να το θυμούνται αυτό όταν χρησιμοποιούν τη γενικευμένη και φασιστοειδή ρητορική περί «άσωτων» λαών. Η Γερμανία απαντά ως μύωψ ηγεμών, βασανισμένη από ιστορικά τραύματα, που θέτει υπεράνω όλων το συμφέρον των βιομηχανιών και των τραπεζών της.

Σύμφωνα με τον επιγραμματικό ορισμό της πολιτικής εξουσίας από τον Γερμανό νομικό Καρλ Σμιτ, «κυρίαρχος είναι εκείνος που αποφασίζει για το καθεστώς εκτάκτου ανάγκης». Οποιος μπορεί να επικαλεσθεί «εξαιρετικές» καταστάσεις για να επιβάλει «έκτακτα» μέτρα, υπεράνω των συνήθων περιορισμών της δημοκρατικής νομιμότητας, αυτός είναι ο πραγματικός κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού. Αυτά γράφτηκαν το 1922. Σήμερα, η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης -που δρομολογήθηκε στην Κύπρο-, την οποία οραματιζόταν ο Σμιτ, τείνει να γίνει το μόνιμο φόντο της ύπαρξής μας και η πολιτική θεωρία του συντηρητικού στοχαστή βρίσκει απροσδόκητες αντηχήσεις.

Το βλέπουμε με τον πόλεμο που έχουν κηρύξει κατά της Κύπρου. Αλλά ο βίαιος εξαναγκασμός και η αποδοχή από την Κύπρο του σχεδίου για τη διάσωση της χώρας γίνεται με όρους πολιτικής ρουλέτας, και μάλιστα ρώσικης. Οταν υπάρχει πόλεμος, όταν η εθνική επιβίωση κρέμεται από μια κλωστή, δεν υπάρχουν περιθώρια για πολλές κουβέντες, αντιθέτως δικαιολογούνται κάθε είδους μακιαβελικά στρατηγήματα και παράπλευρες απώλειες. Επομένως, με ποιους πολεμάμε; Η γράφουσα γνωρίζει τις αγνές της προθέσεις. Για αρκετούς, όμως, αμφιβάλλω...

Πάντως, είναι πασίδηλο ότι η οικονομική ασυμμετρία εντός της Ε.Ε., την οποία κατέδειξε η σφοδρή κρίση και την οποία οι Γερμανοί με τους δορυφόρους τους αποσιωπούσαν ή συγκάλυπταν από πολιτική ιδιοτέλεια, έγινε και πολιτική ασυμμετρία, ωμά και απροκάλυπτα. Η απαίτηση της Γερμανίας είναι πρωτοφανής: ζητάει από όλες τις εθνικές κυβερνήσεις να πολιτευθούν βάσει των ιστορικά περιορισμένων δοξασιών και εμμονών του παρόντος – οι οποίες, άλλωστε, έχουν αποδειχθεί αλυσιτελείς. Μαζί με τη συνταγματική προτεκτορατοποίηση που προτείνει η Γερμανία, έρχεται και η κατάλυση της δημοκρατικής ευρωπαϊκής συνομοσπονδίας. Το Ευρωκοινοβούλιο, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, οι μηχανισμοί εξισορρόπησης, οι διαβουλεύσεις και οι επεξεργασίες εντός των κοινοτικών οργάνων καταντούν διακοσμητικά, θα μείνουν ως συμπαθή απολιθώματα με συμβολική αξία. Η οικονομία κατισχύει της πολιτικής, βοηθούμενη από τον διψαλέο ηγεμονισμό και τις ιστορικές νευρώσεις της γερμανικής ηγεσίας.

Στο «1984» του Τζορτζ Οργουελ, η Ωκεανία βρίσκεται σε διαρκή πόλεμο με τα άλλα δύο, ανταγωνιστικά, υπερκράτη. Κανείς δεν ξέρει κάθε στιγμή ποιος είναι ο εχθρός και ποιος ο σύμμαχος – μάλιστα δεν είναι καν σαφές αν συνεχίζονται οι εχθροπραξίες ή αν πρόκειται για εικονική πραγματικότητα, κάτι σαν το drole de guerre ανάμεσα στον Σεπτέμβριο του 1939, που Γάλλοι και Βρετανοί κήρυξαν πόλεμο στους Γερμανούς χωρίς να πέσει ούτε μια σφαίρα, και στον Μάιο του 1940, που οι Γερμανοί εισέβαλαν στη Γαλλία. Στόχος του -υπαρκτού ή εικονικού, πάντως διαρκούς- πολέμου είναι να κρατιέται η μεγάλη μάζα των Ωκεανίων σε κατάσταση υποδούλωσης και αποβλάκωσης.

Ενα πανάρχαιο παιχνίδι, υψηλού ρίσκου, καθώς η εξοικείωση των μαζών με την «πολεμική» ρητορεία και τον πραγματισμό της ωμής δύναμης είναι μαχαίρι δίκοπο. Οπως στο «Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου» του Μπέρτολτ Μπρεχτ, έρχεται κάποια στιγμή που γίνεται ευρέως αντιληπτό ότι «εκείνος που για τον εχθρό μιλάει, είναι ο ίδιος ο εχθρός».

Αλλά η νέα οικονομική τάξη πραγμάτων στην Ευρώπη δεν μπορεί να γραφτεί από τους οικονομολόγους και τους τραπεζίτες του Βερολίνου. Στο μεταξύ, τα διεθνή οικονομικά κέντρα αποφάσεων παραμένουν τα ίδια -Ουάσιγκτον, Φρανκφούρτη, Βρυξέλλες- ενώ στην παγκόσμια σκακιέρα οι ανατροπές είναι κολοσσιαίες. Μήνες τώρα, καθημερινό θέμα συζητήσεων είναι το ενδεχόμενο διάλυσης της Ευρωζώνης, επιστροφής ορισμένων κρατών στα εθνικά τους νομίσματα και από χθες παίζεται έντονα η Κύπρος. Ισως όχι ακόμη. Για αυτό και θα δούμε περισσότερες θεραπείες, περισσότερες διασώσεις, ακόμη και αν στοιχηματίζεται πως τόσο οι τράπεζες όσο και το ευρώ είναι σχεδόν νεκρά σχήματα, και το μόνο που επιτυγχάνεται είναι η τεχνητή υποστήριξή τους.
Posted: 26 Mar 2013 04:34 PM PDT
Γράφει ο Πάρις Καρβουνόπουλος

Ένα από τα σύνδρομα που διαχρονικά μας κατατρέχει ως Έθνος είναι αυτό της αναζήτησης προστάτη. Αμέσως μετά την Επανάσταση του 1821 -που αύριο εοράζουμε- τα κόμματα ήταν "φιλοαγγλικά", "φιλογαλλικά", φιλορωσικά" και πάει λέγοντας. Δεν άλλαξε τίποτα στην πορεία των χρόνων. Μόνο οι ονομασίες των κομμάτων άλλαζαν!

 Η εξωτερική μας πολιτική πάντα δεν αναζητούσε συμμάχους αλλά "προστάτες" . Πάντα περιμένουμε τους Αμερικανούς, τους Ευρωπαίους, τους Ρώσους,τώρα τελευταία τους Κινέζους, τους Ισραηλινούς και τους Καταριανούς,να έρθουν και να μας σώσουν ! Από την τουρκική απειλή, από την οικονομική κρίση και από τη μιζέρια μας.

 Αναμένοντας κάθε φορά κι έναν προστάτη, χάνουμε τους συμμάχους που λογικά εύκολα θα είχαμε κερδίσει ή θα είχαμε διατηρήσει στο πλευρό μας. Για να έρθουμε στο σήμερα και να δώσουμε ένα παράδειγμα ας αναλογιστούμε με ποιες χώρες γύρω μας μπορούμε να πούμε ότι είμαστε πραγματικοί σύμμαχοι και βασιζόμαστε σ΄ αυτές. Θα χρειαστείτε πολύ λίγο χρόνο για να διαπιστώσετε ότι δεν υπάρχει καμία τέτοια χώρα! Κι όχι επειδή όλες μας μισούν, αλλά γιατί τα τελευταία χρόνια δεν κάναμε ούτε μια προσπάθεια να προσελκύσουμε κάποια απ΄ αυτές που τα συμφέροντά τους ενδέχεται να ταιριάζουν με τα δικά μας.

 Οι εξελίξεις στην περιοχή έκαναν την κατάσταση ακόμη δυσκολότερη. Η λεγόμενη αραβική άνοιξη που εξελίσσεται σ΄ ένα βαρύτατο χειμώνα, έφερε στην εξουσία χωρών που υπήρχε μία επαφή εξουσίες που είναι πολύ δυσκολότερο να προσεγγιστούν από την Ελλάδα. Αλλά αυτό είναι απλά μια δικαιολογία.

 Δικαιολογία για τους πολιτικούς μας που επέμεναν στην αναζήτηση και στην αναμονή ενός προστάτη. Και όταν τελικά πίστεψαν ότι τον βρήκαν εφησύχασαν.

 Τελευταίο παράδειγμα το Ισραήλ. Μια χώρα σοβαρή και δυνατή. "Παίκτης" μεγάλος της περιοχής, που ξέρει να ελίσσεται και να επιβάλεται. Η κρίση στις σχέσεις της με την Τουρκία την οδήγησε στην απόφαση να στραφεί προς την Ελλάδα. Με την οποία -προσέξτε- έχει υπογράψει αμυντική συμφωνία από το 1994! Συμφωνία που απ΄ όσο ξέρουμε η Αθήνα δεν επεδίωξε ποτέ με θέρμη να την κάνει ουσιαστική. Μόλις το 2009 κι αφού είχε προηγηθεί η ρήξη Ισραήλ-Τουρκίας, η συμφωνία αυτή πήρε σάρκα και οστά.

 Σ΄ αυτά τα χρόνια της στενής συνεργασίας το Ισραήλ πήρε όσα ζήτησε και δεν ήταν ούτε λίγα, ούτε ασήμαντα. Εμείς πάλι δεν μπορούμε να αισθανθούμε κερδισμένοι, όχι όμως επειδή το Ισραήλ αρνήθηκε να μας δώσει, αλλά γιατί εμείς δεν ζητήσαμε. Περιοριστήκαμε στον ρόλο του "καλού παιδιού" που του αρέσει να "κρύβεται " πίσω από τον δυνατό για να αποφύγει να πάρει αποφάσεις και να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα.

 Δεν είναι δα μυστικό ότι η συνεργασία με το Ισραήλ, η συμμαχία που αναπτύξαμε πέρασε από τις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών ως η απόλυτη εξασφάλιση των συμφερόντων μας στην νοτιοανατολική Μεσόγειο, αλλά με την λογική ότι "αν συμβεί κάτι στραβό, το Ισραήλ …θα καθαρίσει"! Και αυτή η λογική πέρασε και σε ένα κομμάτι της κοινής γνώμης κάτι για το οποίο διάφοροι "υπερπατριώτες" ευθύνονται.

 Το Ισραήλ, όπως και κάθε μεγάλη ή και μικρή χώρα ενδιαφέρεται να "καθαρίσει" πρώτα απ΄ όλα τα δικά του συμφέροντα. Κι αν έχει συμφέρον να κερδίσει κάτι, θα ασχοληθεί και με τα συμφέροντα άλλων. Αυτό ποτέ μας δεν μπορέσαμε φαίνεται να το καταλάβουμε. Και τώρα στην ελληνική κυβέρνηση επικρατεί αμηχανία αλλά και μεγάλη ανησυχία. Κι αυτό γιατί καταννοούν ότι η έστω και τυπική επανασύνδεση Ισραήλ-Τουρκίας δείχνει ότι ο ρόλος μας στην περιοχή υποβαθμίζεται κι άλλο.

 Η επιμονή των ΗΠΑ να γίνει επαφή Νετανιάχου-Ερντογάν και η παρουσία του ίδιου του Αμερικανού προέδρου στην 30λεπτη τηλεφωνική συνομιλία δίνει ακόμη μεγαλύτερη βαρυτητα στο γεγονός. Οι ΗΠΑ δεν μπορούσαν να κάνουν μεγαλύτερο δώρο στον Ερντογάν απ΄ αυτή την επιβεβαίωση που του έδωσαν. Και ο Νετανιάχου για να κάνει αυτό το βήμα πίσω σημαίνει ότι κάτι κέρδισε από τον Αμερικανό πρόεδρο. Πολλοί λένε ότι είναι το "πολυπόθητο" χτύπημα στο Ιράν, για το οποίο χρειάζεται και την στήριξη της Τουρκίας. Γιατί από εκεί είναι ένας "βολικός" δρόμος για να περάσουν τα ισραηλινά αεροσκάφη.

Τι μπορεί να πάρει η Τουρκία; Αγωγό μεταφοράς φυσικού αερίου που θα διασχίζει το έδαφός της και θα μεταφέρει φυσικό αέριο από την Κύπρο την οποία οι Γερμανοί "βούλιαξαν"!

Ανεξάρτητα από το αν ισχύουν όλα αυτά το ερώτημα είναι αν η ελληνική πλευρά τα είχε "διαβάσει". Ο Αβραμόπουλος ήταν πάντα επιφυλακτικός. Οι στρατιωτικοί μας είχαν ενημερώσει εγγράφως. Γιατί λοιπόν αιφνιδιαστήκαμε και "πέσαμε ψυχολογικά"; Γιατί προφανώς δεν είχαμε ιδέα, όπως θα έπρεπε αν είχαμε πράγματι τον ρόλο του συμμάχου κι όχι του "προστατευόμενου".

 Μόνο που τους ρόλους στη ζωή αλλά και στην διπλωματία τις περισσότερες φορές τους διεκδικείς και τους κερδίζεις. Διαφορετικά παίρνεις ότι σου δώσουν. Και κάνεις τον κομπάρσο...


Posted: 26 Mar 2013 06:30 PM PDT
Οι τουρκοπράκτορες ζητούν αλλαγή του εκλογικού νόμου για να δημιουργήσουν βάσεις πολιτικού ελέγχου της χώρας

Σε… «νεκρό χρόνο» το εθνικιστικό τουρκικό κόμμα DEB, έκανε την εμφάνισή του και εκμεταλλευόμενο την πολιτική και οικονομική αναστάτωση που υπάρχει στην Ελλάδα, κατόρθωσε και δημιούργησε ένα «ιστορικό προηγούμενο», το οποίο έμεινε αναπάντητο(;) από την κυβέρνηση των Αθηνών.

Για την ακρίβεια, πριν από μερικές ημέρες, οι κεμαλοναζιστές ανθυποπράκτορες της Άγκυρας στην Θράκη, οι συνεργαζόμενοι με τους Γκρίζους Λύκους και τις μυστικές υπηρεσίες της Τουρκίας, το κόμμα που δεν μπορεί να αιτιολογήσει ούτε τα ποσά απόκτησης αυτοκινήτου πολυτελείας του προέδρου και αρχηγού του, έθεσε θέμα αλλαγής του υφιστάμενου εκλογικού νόμου. Συγκεκριμένα, αιτήθηκε την αλλαγή του ορίου του 3% (σύνολο ψήφων ανά την Επικράτεια της χώρας) για την εισαγωγή ενός κόμματος στην Ελληνική Βουλή. Το «πολιτικό» αυτό αίτημα, «στολίσθηκε» με το αιτιολογικό της διεύρυνσης της δημοκρατίας στην Ελλάδα και της δυνατότητας εκλογής τοπικών βουλευτών από ισχυρές «μειονότητες»…

Εξετάζοντας την μέχρι στιγμής αγαστή συνεργασία των πολιτικών κομμάτων της χώρας με τις «προσωπικότητες» των μουσουλμάνων της Θράκης (σχεδόν όλοι προωθούνται από το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής), διαπιστώνουμε κατ' αρχάς τον παραμερισμό του εθνικού συμφέροντος και την επιβολή του κομματικού συμφέροντος επί της κάλπης. Μία αλλαγή του υφιστάμενου εκλογικού νόμου – ορίου εκλογής- φαινομενικά οδηγεί στην «κάθαρση» των Ελληνικών κομμάτων εξουσίας από αυτό τον «εφιάλτη» του συχνωτισμού με το τουρκικό προξενείο και τις απαιτήσεις – εκβιασμούς που ενίοτε προβάλλονται για να προωθηθούν και να επιβληθούν τα συμφέροντα της Άγκυρας στην εσωτερική πολιτική της Ελλάδας.
Με μία δεύτερη προσέγγιση, όμως, διαπιστώνουμε πως η αλλαγή του ποσοστού ορίου εκλογής, θα μεταφέρει εντός του Ελληνικού Κοινοβουλίου το «περιφερειακό πρόβλημα», αφού έτσι θα κατορθωθεί η εμφάνιση κάποιων -«εκλεκτών» της Άγκυρας- τουρκοφρόνων ως εκπροσώπων της τουρκικής μειονότητας της Ελλάδας… Αυτή η επίσημη εμφάνιση τούρκων πρακτόρων, θα ασκήσει –όπως είναι φυσικό επόμενο- τεράστιες πιέσεις στην δημιουργία κυβερνητικών σχημάτων, αλλά και ψήφισης νομοσχεδίων, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται κυβερνητικές (αποκλειστικά) συμμαχίες με τους εκφραστές της τουρκικής πολιτικής και των τουρκικών συμφερόντων. Δηλαδή, στην ουσία, θα υπάρξει μία ποιοτική και ποσοτική αναβάθμιση του μέτρου άσκησης πίεσης προς την εκάστοτε κυβέρνηση της χώρας, η οποία (με δεδομένο πως πολύ δύσκολα θα υπάρξει στο μέλλον αυτοδύναμο κυβερνητικό σχήμα) θα άγεται και θα φέρεται από τους εκβιασμούς των βουλευτών του «τουρκικού εθνικιστικού κόμματος» DEB!!!

Βέβαια, αν και επιτηδευμένα η αίτηση των κεμαλοναζιστών του DEB ξεχνά πως το ποσοστό –όριο εκλογής- του 3% υπάρχει και στην Τουρκία, στην πραγματικότητα μέσω της συγκεκριμένης (απ)αίτησης γίνεται η πρώτη προσπάθεια της Άγκυρας για την δημιουργία ενός τουρκικού – μουσουλμανικού κόμματος εντός της Ελληνικής Επικράτειας…! 

Τι πραγματικά σημαίνει, όμως, κάτι τέτοιο για την Ελλάδα;
Πρώτον, ότι με βάση τον εκλογικό νόμο (άρα και το Σύνταγμα της χώρας), η Ελλάδα αναγνωρίζει την ύπαρξη «τουρκικής μειονότητας» εντός της Ελληνικής Επικράτειας και ως εκ τούτου η Ελλάδα παραβιάζει – καταργεί την Συνθήκη της Λοζάνης (στην οποία αναγράφεται ρητά η ύπαρξη θρησκευτικής μουσουλμανικής -και όχι τουρκικής- κοινότητας).
Δεύτερον -και ίσως κατά πολύ σπουδαιότερο-, μέσω της αλλαγής του υφιστάμενου εκλογικού νόμου, δίνεται το δικαίωμα στους αυτοπροσδιοριζόμενους ως «τούρκους» της Θράκης, να ενσωματώσουν τους μουσουλμάνους που αυτή τη στιγμή κατοικούν (νόμιμα ή παράνομα) στην Ελλάδα και να τους εκπροσωπούν πολιτικά, εκφράζοντας το δόγμα του Ερντογάν πως «κάθε μουσουλμάνος είναι Τούρκος»!!!

Με βάση τα κεφάλαια που ξοδεύει η Τουρκία στην εξωτερική της πολιτική, αλλά και με βάση τα ήδη υπάρχοντα διακινούμενα τεράστια κεφάλαια διαφόρων ισλαμικών ομάδων -όπως είναι το κίνημα του Φετουλάχ Γκιουλέν και του σεΐχη Νουρσί- θεωρείται δεδομένη η προσκόλληση στο «τουρκικό κόμμα DEB» όλων των μουσουλμάνων που σήμερα διαβιούν (νόμιμα) εντός της Ελλάδας. 
Σε μία τέτοια περίπτωση, το ποσοστό εκλογής του «τουρκικού κόμματος» θα ξεπεράσει κατά πολύ το όριο του 3%, θα γίνει ο νόμιμος εκπρόσωπος όλων των μουσουλμάνων της Ελλάδας (νόμιμων, αλλά κυρίως παράνομων, οι οποίοι θα γίνουν και η καλύτερη «πελατεία» αλλά και θα λειτουργήσουν ως βασικός πολιορκητικός κριός και τρόπος πίεσης για την καταπάτηση εκ μέρους της εκάστοτε Ελληνικής κυβέρνησης των ανθρωπίνων και θρησκευτικών δικαιωμάτων και ελευθεριών) και θα λειτουργεί ως «μπαλαντέρ» σε κυβερνητικά σχήματα (είναι απολύτως βέβαιο πως δεν πρόκειται να υπάρξουν πολιτικές αντιστάσεις και ηθικοί – εθνικοί φραγμοί από εκείνα τα κόμματα που κατ' επανάληψη αποδέχθηκαν και υποχώρησαν μπροστά σε αιτήματα των εντός του Ελληνικού Κοινοβουλίου ανθυποπρακτόρων της Άγκυρας).
Μία τέτοια εξέλιξη δεν θα αποτελέσει απλό κόλαφο και πανωλεθρία της Ελληνικής πολιτικής, αλλά θα θέσει πολύ στέρεες βάσεις για την δημιουργία περαιτέρω «ζητημάτων» που άπτονται ακόμη και αυτής της Ελληνικότητας γεωγραφικών περιοχών που ανήκουν σήμερα στην Ελληνική Επικράτεια.

Αυτός είναι και ο τελικός στόχος της εξωτερικής πολιτικής της Άγκυρας, οι υπεύθυνοι της οποίας γνωρίζουν πάρα πολύ καλά πως δεν είναι λίγοι εκείνοι οι πολιτικοί και πολιτευτές (αυτοδιοικητικοί και μη), που έχουνε βάλει αριθμό (σε ευρώ) στην «τιμή» και την υπόληψή τους. Με δεδομένη και την οικονομική κρίση της Ελλάδας, οι δυνατότητες υλοποίησης της (απ)αίτησης του DEB για «εκδημοκρατισμό» της Ελλάδας, η οποία ελέγχεται οικονομικά και πολιτικά από την τρόικα και τα συμφέροντα της Γερμανίας (μην ξεχνάμε πως Τουρκία και Γερμανία είναι ιστορικοί σύμμαχοι), η Άγκυρα θεωρεί πως μεσοπρόθεσμα θα κατορθώσει το αδιανόητο, δηλαδή να επηρεάζει την Ελληνική πολιτική και να επιβάλει κρίσιμες πολιτικές αποφάσεις οι οποίες θα παίρνονται στην Αθήνα και θα εξυπηρετούν τα τουρκικά συμφέροντα.

Από πολλούς το συγκεκριμένο σκεπτικό ίσως να χαρακτηρίζεται ως «αποκύημα τολμηρής φαντασίας» ή ακόμη και ως «ξέσπασμα εθνικισμού». Οι μέχρι σήμερα εξελίξεις –καθαρά στα Ελληνοτουρκικά- αποδεικνύουν δυστυχώς πως είχαμε απόλυτο δίκιο όταν χαρακτηριζόμασταν ως «γραφικοί» πριν από μερικά χρόνια, επειδή κρούαμε τον κώδωνα του κινδύνου για την Θράκη. 
Κανείς δεν παρατήρησε όσα γράφαμε επί σειράς ετών. Κανείς κυβερνητικός παράγοντας δεν έδωσε την δέουσα προσοχή για να εξετασθούν οι εξελίξεις και να δημιουργηθούν (αλλά και να λειτουργήσουν) σενάρια αποτροπής της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Αν εμείς θεωρούμαστε μη ειδικοί, τότε πρέπει να τονίσουμε πως παρά την λεπτομερή ενημέρωση της Αθήνας από ειδικούς επιστήμονες και ειδικές κρατικές υπηρεσίες που λειτουργούν στην Θράκη, δεν έγινε τίποτε απολύτως που να απομακρύνει την Θράκη από το φαινόμενο της Κοσοβοποίησής της. 
Δυστυχώς, το κράτος των Αθηνών, με σαφείς ενδείξεις φοβικότητας, αλλά και με έντονα τα στοιχεία της ανικανότητας (πολλοί ισχυρίζονται πως έχει αναπτύξει και ιδιόμορφες σχέσεις με τα συμφέροντα της Άγκυρας σε συγκεκριμένες περιοχές), φαίνεται πως δεν επιθυμεί να λειτουργήσει με τέτοιον τρόπο ώστε να παυθεί κάθε επικίνδυνη για την Ελλάδα δραστηριότητα τουρκικών υπηρεσιών και έχει περάσει σε μία σιωπηλή αποδοχή συγκυριαρχίας της Άγκυρας στην Θράκη. 
Δυστυχώς, σύμφωνα με τα φαινόμενα, η Αθήνα δεν προστατεύει την Θράκη, όπως δεν προστατεύει και τα νησιά του Ανατολικού και νοτιο-ανατολικού Αιγαίου, όπως δεν προστατεύει ούτε την δυτική Μακεδονία, από επιβουλείς οι οποίοι έχουν ξεκαθαρίσει απολύτως τις βλέψεις τους εις βάρος της Ελλάδας, που μπορεί να πληγώνεται από χτυπήματα που σήμερα δέχεται από «φίλους», «εταίρους» και «συμμάχους», όμως δολοφονείται από χέρια Ελληνόφωνων και Ελληνόνυμων που δεν διστάζουν να κρυφτούν μπροστά στις τεράστιες και εγκληματικές ευθύνες, τις οποίες οι ίδιοι προθυμοποιήθηκαν να αναλάβουν…

Στην Θράκη υπάρχει και λειτουργεί ανενόχλητη εδώ και χρόνια παράνομη ορκισμένη κυβέρνηση (Ειδική Συμβουλευτική Επιτροπή Τούρκων Δυτικής Θράκης), έχει εμφανισθεί επίσημα η σημαία της ανεξάρτητης Θράκης (κάτω από την οποία έχουν φωτογραφηθεί -χωρίς να τιμωρηθούν, φυσικά- και μουσουλμάνοι βουλευτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου).  
Το τουρκικό προξενείο και ο εκάστοτε τούρκος πρόξενος λειτουργούν παραβιάζοντας τους διεθνείς κανόνες και συνθήκες που ορίζουν την ύπαρξη και λειτουργία διπλωματικών αποστολών. 
Έλληνες πολίτες, μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα, απλοί κάτοικοι της Θράκης ή και ιμάμηδες, εκβιάζονται -ενίοτε και ξυλοκοπούνται από τους μπράβους της Άγκυρας που δρουν στην περιοχή- για να υποκύψουν στις διαταγές των ψευτο-μουφτήδων (αντιποίηση αρχής η οποία -για άγνωστο λόγο- συνεχίζει να παραμένει ατιμώρητη), ενώ σε καθημερινή βάση δημιουργούνται θέματα μικρής ή μεγαλύτερης έκτασης μερικά από τα οποία έχουν απασχολήσει κατά περιόδους και το Ελληνικό Κοινοβούλιο. 
Το κράτος της ισονομίας και ισοπολιτείας έχει προ καιρού παυθεί και ο περίφημος Καλλικράτης δημιούργησε περιοχές γκέτο στις οποίες η Άγκυρα έχει αποκλειστική επιβολή. 
Μέσα σε όλα τα άλλα έχει σημειωθεί η "κυκλοφορία" πολεμικών όπλων, με αποκορύφωμα την σιωπηλή εύρεση και κατάσχεση 5 σημείων αποθήκευσής τους.
Τι άλλο πρέπει να συμβεί, για να επέμβουν οι μηχανισμοί του Ελληνικού κράτους;

Ο νέος τουρκικός χάρτης που κυκλοφόρησε προ ημερών, δείχνει σαφέστατα όχι μόνο τι επιθυμεί η Άγκυρα, αλλά και τι απαιτείται να πράξουν εκείνοι που μέχρι σήμερα αυτοπροσδιορίζονται -χωρίς να το έχουν αποδείξει- ως Έλληνες πατριώτες, οι οποίοι δυστυχώς εμμένουν να αναμασούν τις "κόκκινες γραμμές" αγνοώντας πως αυτές έχουν προσπερασθεί και έχουν χαθεί στο βάθος του ορίζοντα. 

Είναι μονόδρομος για μία κυβέρνηση (που όχι μόνο θέλει να ονομάζεται και να αυτοπροσδιορίζεται, αλλά και να λειτουργεί επί της ουσίας και καθαρά ως Ελληνική) να θωρακίσει όλες τις περιοχές που έχουν στοχοποιηθεί –κυρίως από «φίλους»- εντείνοντας την παρουσία του Κράτους σε αυτές, ενισχύοντας τις τοπικές οικονομίες και κοινωνίες, δημιουργώντας μία σειρά από στοιχεία αύξησης της εθνικής ισχύος και αποτρέποντας -με βασικά αναχώματα- τις ενέργειες όλων εκείνων που λειτουργούν συντονισμένα και με πολυετές σχέδιο προς την κατεύθυνση αποδόμησης της Ελλάδας. Αν μη τι άλλο, είναι συνταγματική ρητή υποχρέωση των κυβερνώντων… και ελπίζουμε να κατανοούν τι σημαίνει "συνταγματική υποχρέωση προάσπισης των εθνικών συμφερόντων και εδαφών"...


Posted: 26 Mar 2013 07:12 AM PDT
Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης
Δημοσιογράφος - Συγγραφέας - Τουρκολόγος

Πραγματικά μεγάλη αίσθηση προκαλεί η πρόσφατη δήλωση του γνωστού Γαλλοαρμένιου τραγουδιστή, Σαρλ Αζναβούρ, από την πόλη Freiburg της Ελβετίας όπου βρέθηκε πρόσφατα στα πλαίσια του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου.

Ο μεγάλος αυτός Αρμένιος τραγουδιστής, σαν πρέσβης της Αρμενίας στην πρωτεύουσα της Ελβετίας, την Βέρνη, πήγε στη ελβετική πόλη Freiburg όπου γίνονταν το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Εκεί, σε δηλώσεις που έκανε στο ελβετικό κανάλι της τηλεόρασης, το RTS, προέβηκε στην δήλωση που έκανε μεγάλη εντύπωση ακόμα και στους ψυχρούς Ελβετούς. Συγκριμένα ο Αζναβούρ αφού διηγήθηκε την ιστορία της οικογένειας του που ήταν πρόσφυγες και είχαν διαφύγει ως εκ θαύματος από την μεγάλη αρμενική γενοκτονία του αρχών του εικοστού αιώνα στην Μικρά Ασία, αποκάλυψε ότι σε προσωπική συνάντηση που είχε με τον πρωθυπουργό της Τουρκιάς, στα πλαίσια των συζητήσεων και των επαφών για την επαναπροσέγγιση της Τουρκίας με την Αρμενία, άκουσε από το στόμα του να εκστομίζεται η χαρακτηριστική φράση ότι : «Μισώ τους Αρμένιους και τους Έλληνες». Η φράση αυτή όπως ήταν επόμενο εξέπληξε με πολύ δυσάρεστο τρόπο τον Σαρλ Αζναβούρ, όντας ο ίδιος απόγονος των όσων μπόρεσαν με χίλια βάσανα και κακουχίες να γλυτώσουν από την μεγάλη γενοκτονία των χριστιανών της Μικράς Ασίας, ένα από τα πιο θλιβερά στίγματα στην παγκόσμια ιστορία.

Ο ίδιος ο Αζναβούρ ανέφερε στη συνέχεια ότι οι Αρμένιοι σήμερα είναι φυγάδες όταν πηγαίνουν στην Τουρκία, εκεί που ήταν κάποτε τα πατροπαράδοτα χώματα τους. Στην Τουρκία, όπως είπε χαρακτηριστικά ο Αζναβούρ εκφράζοντας και τον προσωπικό του πόνο, εκεί όπου έζησε ο παππούς μου και οι πρόγονοι μου, σήμερα δεν μπορώ να βρω τα ίχνη τους, το ίδιο το σπίτι του παππού μου δεν υπάρχει και όσα σήμερα έχουν απομείνει στην περιοχή όπου ζούσαν οι προγονοί μου, μου είναι αγνώριστοι.

Ο παλαίμαχος αυτός Γαλλοαρμένιος, που έκανε διεθνή καριέρα στον χώρο του τραγουδιού και για μια ολόκληρη περίοδο είχε καταγοητέψει τους Γάλλους και που σήμερα είναι πρέσβης της Δημοκρατίας της Αρμενίας στην Ελβετία, τόνισε ότι η Τουρκία θα πρέπει να κάνει θαρραλέα βήματα στην αναγνώριση της αρμενικής γενοκτονίας και στη συνέχεα να ανοίξει τα σύνορα με την Αρμενία τα οποία από την εποχή της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης και της έναρξης του πολέμου Αρμενίας Αζερμπαϊτζάν είναι κλειστά.

Σίγουρα η δηλώσεις αυτές είναι άλλος ένας κόλαφος για τους διαφόρους Έλληνες τουρκολάγνους που τρέφουν αισθήματα ραγιαδισμού στον πρωθυπουργό της Τουρκίας, ενώ κάθε μέρα γλύφουν κυριολεκτικά στις οθόνες τους τις προβολές των τουρκικών τηλεοηλιθιοτήτων. Ο Τούρκος πρωθυπουργός μας μισεί και εμείς όταν μας φτύνουν… κάνουμε πως βρέχει.
Posted: 26 Mar 2013 06:59 AM PDT
Το 54% των Γερμανών δεν εμπιστεύεται τις υποσχέσεις της καγκελαρίου Μέρκελ περί της ασφάλειας των τραπεζικών καταθέσεων στην Γερμανία, σύμφωνα με τα αποτελέσματα δημοσκόπησης του Ινστιτούτου Forsa που διενεργήθηκε για λογαριασμό του περιοδικού Stern και του ιδιωτικού τηλεοπτικού δικτύου RTL.
Αντιθέτως, το 41% των ερωτηθέντων δηλώνει ότι πιστεύει τις διαβεβαιώσεις που δόθηκαν τις τελευταίες ημέρες, ενώ το 26% ανησυχεί πολύ και το 41% λιγότερο για τις αποταμιεύσεις του. Το 33% δηλώνει πάντως πως δεν το απασχολεί το θέμα.

Στην ίδια δημοσκόπηση καταγράφεται αύξηση της δύναμης των Χριστιανοδημοκρατών / Χριστιανοκοινωνιστών (CDU/CSU) κατά μία ποσοστιαία μονάδα στο 41% και ανάλογη απώλεια για τους Ελεύθερους Δημοκράτες (FDP) που πέφτουν στο 5%.
Οι Σοσιαλδημοκράτες (SPD) μένουν σταθεροί στο 24%, όπως και οι Πράσινοι στο 14%, ενώ η Αριστερά αυξάνει την δύναμή της κατά μία μονάδα και φθάνει στο 8%.

Σύμφωνα με τον επικεφαλής του Forsa, Μάνφρεντ Γκιούλνερ, το γεγονός ότι η 'Ανγκελα Μέρκελ ενισχύεται παρά το γεγονός ότι οι Γερμανοί εμφανίζονται ανήσυχοι για τις καταθέσεις τους μετά το «κούρεμα» στην Κύπρο, ερμηνεύεται ως εμπιστοσύνη των πολιτών στο πρόσωπο της καγκελαρίου για την διαχείριση της κρίσης.
Επίσης, σημειώνει ο ίδιος, οι Γερμανοί δεν θεωρούν ότι ευθύνεται η γερμανική κυβέρνηση για την κατάσταση στην Κύπρο.

Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ
Posted: 26 Mar 2013 06:35 AM PDT
Κατά την διάρκεια των τελευταίων οκτώ μηνών προτού ξεσπάσει πλήρως η κρίση στην Κύπρο, διάφοροι άνθρωποι μου υπενθύμιζαν διαρκώς, συχνά με ένα χαμόγελο, τις προβλέψεις που είχα κάνει στα τέλη Νοεμβρίου του 2011. Είχα δηλώσει, ότι οι ηγέτες της ευρωζώνης είχαν 10 μέρες για να σώσουν το ευρώ. Είχα κάνει και μία παρόμοια, αν και λιγότερο δραματική, πρόβλεψη το 2006 όταν είχα γράψει ότι η κυβέρνηση του Ρομάνο Πρόντι ήταν η τελευταία ευκαιρία της Ιταλίας να επιτύχει μία βιώσιμη θέση στην ευρωζώνη.

Η κυβέρνηση του κ. Πρόντι δεν το πέτυχε αυτό. Σήμερα, το 2013, το ευρώ είναι ακόμα εδώ, η Ιταλία είναι ακόμα στο ευρώ –και εγώ εξακολουθώ να κάνω προβλέψεις. Θα συνεχίσω να ρισκάρω απτόητος και πάλι. Μια ευρωζώνη που αποτελείται από χώρες τόσο διαφορετικές όσο η Γερμανία και η Κύπρος δεν είναι βιώσιμη, ακόμα και αν η ΕΕ και η Κύπρος καταφέρουν να καταλήξουν σε συμβιβασμό της τελευταίας στιγμής. Μία λειτουργική τραπεζική ένωση που θα περιλάμβανε την κοινή εποπτεία, την ασφάλεια καταθέσεων και ένα μηχανισμό συντεταγμένης διάλυσης τραπεζών, θα πληρούσε τις ελάχιστες προϋποθέσεις για τη διάσωση ενός νομισματικού συστήματος ενάντια στις πιθανότητες. Σίγουρα, θα έλυνε τα προβλήματα των κυπριακών τραπεζών. Όμως η ευρωζώνη δεν διαθέτει μία τέτοια τραπεζική ένωση. Και δεν πρόκειται να διαθέτει μία τέτοια τραπεζική ένωση ούτε σε πέντε χρόνια. Η Γερμανία την απορρίπτει εξ' ολοκλήρου με την αιτιολογία ότι είναι πολύ ακριβή για το γερμανό φορολογούμενο. Κατά ειρωνικό τρόπο, η Κύπρος θα την απέρριπτε επίσης καθώς θα κατέστρεφε το επιχειρηματικό της μοντέλο ως offshore κέντρο για ξένες καταθέσεις. Όποιο είδος τραπεζικής ένωσης και αν προκύψει στο τέλος, σίγουρα δεν θα έχει σχέση με την παρούσα κρίση.

Τα όσα συνέβησαν στην Κύπρο την τελευταία βδομάδα δεν προκλήθηκαν εξ' ολοκλήρου από κάτι συγκεκριμένο. Αποτελούν ωστόσο το τέλειο παράδειγμα του προβλήματος συλλογικής δράσης της ευρωζώνης. Αυτή η τελευταία κλιμάκωση, ξεκίνησε με την επικίνδυνη συμφωνία διάσωσης (bail-in) στους ασφαλισμένους καταθέτες. Οι αξιωματούχοι της ευρωζώνης είναι τόσο νομικά όσο και οικονομικά αμόρφωτοι. Η λαμπρή τους ιδέα δεν ήταν για κούρεμα των ασφαλισμένων καταθέσεων κάτω των €100.000, αλλά ουσιαστικά για επιβολή φόρου σε αυτές τις καταθέσεις. Δεν συνειδητοποίησαν ότι αν πάρουν πίσω την υπόσχεση που εμπεριέχεται στην ασφάλιση των καταθέσεων, αυτό αποτελεί αθέτηση, και διακινδυνεύουν να ξεκινήσουν τραπεζικό πανικό.

Το κυπριακό κοινοβούλιο είχε φυσικά κάθε δικαίωμα να απορρίψει αυτή την τρελή συμφωνία. Ωστόσο, η κυπριακή κυβέρνηση πραγματοποίησε στη συνέχεια τρεις διαδοχικές γκάφες. Η πρώτη ήταν η απόφαση του Προέδρου Νίκου Αναστασιάδη να ζητήσει βοήθεια από τη Ρωσία. Αντί να συνεργαστεί με την ευρωζώνη, εργάστηκε εναντίον της. Οι Γερμανοί, ειδικότερα, το εξέλαβαν αυτό ως μία απροκάλυπτα εχθρική κίνηση. Αποδείχθηκε επίσης επιπόλαια, καθώς οι Ρώσοι απέρριψαν την προσφορά. Η δεύτερη γκάφα ήταν η απόφαση να μην επικοινωνήσουν με τους υπουργούς Οικονομικών της Ευρώπης και του Eurogroup για τρεις κρίσιμες ημέρες την περασμένη εβδομάδα. Η τρίτη γκάφα ήταν η πρόταση της κυπριακής κυβέρνηση την Πέμπτη για τη δημιουργία ενός κρατικού επενδυτικού ταμείου που θα στηριζόταν από επιδρομές στο ταμείο συντάξεων και άλλα κρατικά περιουσιακά στοιχεία. Η πρόταση αυτή απορρίφθηκε ταχύτατα από την Άνγκελα Μέρκελ την Παρασκευή.

Αυτό που συνέβη την περασμένη εβδομάδα είναι ένα ταιριαστό παράδειγμα των Ευρωπαίων πολιτικών ηγετών και της πραγματικά αντιεπαγγελματικής επιδίωξης των στενών εθνικών συμφερόντων τους, αποτυγχάνοντας να υπερασπιστούν το κοινό καλό.

Ο κύριος κίνδυνος που θέλω να τονίσω, ωστόσο, δεν είναι ο κίνδυνος κάποιου μεγάλου «ατυχήματος». Αυτό μπορεί να συμβεί φυσικά. Αλλά υποψιάζομαι ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος προέρχεται τελικά από τα επανειλημμένα λάθη πολιτικής της ευρωζώνης. Οι επιπτώσεις τους είναι αργές, αλλά αθροιστικές.

Από αυτές τις πολιτικές, η πιο καταστροφική ήταν η πολιτική της ασύμμετρης ρύθμισης μέσω της λιτότητας. Οι τράπεζες στην Κύπρο χρεοκοπούν τώρα, μετά τα προβλήματα των ελληνικών τραπεζών και του ελληνικού κράτους, και επειδή η ευρωζώνη εξανάγκασε τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα. Στην Ιταλία, η λιτότητα ήταν αυτή που μετέτρεψε την κρίση σε μεγάλη ύφεση. Στη συνέχεια, αυτό οδήγησε στο να μετατραπεί ένα κίνημα ενάντια στο κατεστημένο και στο ευρώ, σε ένα από τα μεγαλύτερα πολιτικά κόμματα στο ιταλικό κοινοβούλιο κατά τις τελευταίες εκλογές. Κατά πάσα πιθανότητα, ο ηγέτης του κόμματος, Μπέπε Γκρίλο, θα μπορούσε να καταλήξει με την απόλυτη πλειοψηφία, αν υπάρξει επόμενος γύρος εκλογών μέσα στο 2013.

Αν τουλάχιστον η λιτότητα στο νότο είχε αντισταθμιστεί από τη δημοσιονομική επέκταση στο βορρά, η συνολική δημοσιονομική προοπτική της ευρωζώνης θα ήταν μακροοικονομικά ουδέτερη. Αλλά, δεδομένου ότι και ο βορράς προχώρησε σε λιτότητα, η ευρωζώνη κατέληξε με πρωτογενές δημοσιονομικό πλεόνασμα σε ύφεση. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, απλά δε γίνεται να λάβει χώρα η οικονομική αναπροσαρμογή. Δίχως αυτήν δε μπορεί να υπάρξει λύση στην κρίση.

Πιστεύω εδώ και καιρό, ότι δεν είναι εφικτό η Γερμανία, η Φινλανδία και η Ολλανδία να βρίσκονται στην ίδια νομισματική ένωση με την Κύπρο, την Ελλάδα και την Πορτογαλία. Θα πρέπει οι δύο πλευρές είτε να συμφωνήσουν να προσαρμοστούν πιο συμμετρικά, από πολιτικής και οικονομικής άποψης, είτε αυτό το πείραμα θα πρέπει να τελειώσει.

Η πρόβλεψη που έκανα το Νοέμβριο του 2011, και την οποία επαναλαμβάνω σήμερα, είναι ότι η ευρωζώνη θα τελειώσει κάποια στιγμή, αν και αυτή η στιγμή μπορεί να είναι ακόμα πολύ μακριά. Δε μπορώ φυσικά να αποκλείσω το ενδεχόμενο ότι οι διάφορες κυβερνήσεις θα κάνουν σωστές κινήσεις, αλλά τα τρία τελευταία χρόνια διαχείρισης κρίσεων μας δείχνουν ακριβώς το αντίθετο.

Μέσω της τρέχουσας πολιτικής, θα χρειαστεί στο τέλος να καταφύγουν στη βία για να συνεχίσουν να δρουν απερίσκεπτα, ενάντια στα συμφέροντα του λαού. Δε χρειάζεται να είναι κανείς ευρωσκεπτικιστής για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι μία τέτοιου είδους νομισματική ένωση είναι βαθιά ανήθικη.


Σχόλιο ιστολογίου: Δεν μπορεί να πεισθεί κανένας για "λάθη" των ευρωπαίων πολιτικών και των ισχυρών κρατών. Εδώ και πολύ καιρό έχει σκιαγραφηθεί η σκοπιμότητα των αποφάσεων και ενεργειών τους. Με την περίπτωση της Κύπρου διαφάνηκε ξεκάθαρα πλέον πως κάποιοι πολύ συγκεκριμένοι "ηγέτες" οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε ένα απολύτως επαχθές "μοντέλο" διακυβέρνησης. Εάν, μάλιστα ζούσε ο Χίτλερ, είναι απολύτως βέβαιο πως θα επιβράβευε τους "μαθητές" που κατόρθωσαν να γίνουν πολύ καλύτεροι από τον "δάσκαλο". Η Ευρώπη αλλάζει ραγδαία μορφή και οδηγείται σε πολύ σκοτεινά μονοπάτια, με ευθύνη εκείνων των πολιτικών που μόνο ως "άκρως επικίνδυνοι για την ανθρωπότητα" μπορούν να χαρακτηριστούν πλέον. Το τι μέλλει γενέσθαι, είναι ιστορικά διαπιστωμένο. Η επερχόμενη πολιτική βία θα αντικαταστήσει την οικονομική επίθεση και θα οδηγήσει σε μία σύγκρουση της οποίας το αποτέλεσμα θα μετατρέψει τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο σε "παιδικό παιχνίδι πολέμου"...
Posted: 26 Mar 2013 06:15 AM PDT
Οι ηττημένοι του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου δεν υπέστησαν τα επίχειρα του επεκτατισμού τους ως χιτλερικοί αλλά ως Γερμανοί. Το σύνολο των πολιτών αυτής της χώρας ήταν αναγκασμένο να καταβάλει πολεμικές επανορθώσεις σε όλες τις χώρες και τους λαούς που ρήμαξε (πλην των Ελλήνων) - και όχι μόνο όσοι στελέχωσαν το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα. Αν, αντί για συντριβή, προέκυπτε νίκη, ελάχιστοι Γερμανοί θα είχαν την τόλμη και την αυταπάρνηση να καταδικάσουν το Ολοκαύτωμα των Εβραίων και τις γενοκτονίες των Ελλήνων, των Ρώσων και των Σέρβων. Αντιθέτως, σε περίπτωση θριάμβου του Γ΄ Ράιχ, οι απόγονοι των ναζί θα απολάμβαναν δίχως ενοχές τα κλοπιμαία που εξασφάλισαν οι αγέλες της Βέρμαχτ και των Ες Ες.

Τώρα, οι ηττημένοι του Μεγάλου Πολέμου έχουν κάνει κουρελόχαρτο τη Συμφωνία της Γιάλτας και επεκτείνουν ανενόχλητοι την επιρροή τους -με το ατσάλι και τη φωτιά του... χρέους- στη γηραιά ήπειρο.

Η αστραπιαία επίθεση στην Κύπρο ανέδειξε όλες τις παθογένειες της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των δυνάμεων πέριξ αυτής. Η Γαλλία, με τον πρόεδρό της κρυπτόμενο επί σειρά ημερών, αρχικά ανέχτηκε και ύστερα δικαιολόγησε την τευτονική βαρβαρότητα. Χαρακτηριστικά του πουρκουάδικου πνεύματος της γαλλικής ελίτ είναι όσα υποστήριξε ο υπουργός Οικονομικών της χώρας Πιερ Μοσκοβισί περί της κυπριακής οικονομίας, που κατ' εκείνον «είναι μία οικονομία-καζίνο, η οποία βρίσκεται ενώπιον της πτώχευσης». Κοντολογίς, καλώς έπραξαν οι Γερμανοί, διότι διαφορετικά θα πλήρωναν τη διάσωση της Κύπρου οι Γάλλοι φορολογούμενοι!

Η Ρωσία, ως συνήθως και κατά το πρότυπο των Ορλοφικών, ανέκρουσε πρύμναν την κρίσιμη στιγμή, διαψεύδοντας πανηγυρικά τους αφελείς που πιστεύουν στις κενολογίες περί «ξανθού γένους».

Το Ισραήλ, συμπεριφερόμενο αναξιόπιστα και αυτοδιασυρόμενο με... συγγνώμες που ζήτησε από την Τουρκία, «ξέχασε» τη συμμαχία με την Κύπρο και διαλέγεται ανοιχτά με την κυβέρνηση Ερντογάν για τους κυπριακούς υδρογονάνθρακες.

Οι ΗΠΑ ενθάρρυναν την τουρκοϊσραηλινή επαναπροσέγγιση και η Βρετανία παρακολουθεί ως θεατής τα τεκταινόμενα.

Η συγκυρία, άκρως αρνητική για τα συμφέροντα του Ελληνισμού, ενώ οι Γερμανοί προελαύνουν...
www.kostasxan.blogspot.gr
Αναρτήθηκε από στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΤΑΙ ΠΛΕΟΝ ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΣΑΣ ΕΔΩ ΑΛΛΑ ΣΤΟ "ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΕΙΣΤΕ ΜΑΖΙ ΜΑΣ"

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)