Όταν η πραγματικότητα αγγίζει τα όρια του απίστευτου...

ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΕΙΕΣ
Κάποια ωραία ημέρα έρχεται και για σένα τον μικρομεσαίο, τον συνταξιούχο, αυτόν που δεν μπορεί , δεν έχει την δυνατότητα να πληρώσει, η στιγμή που θα αρρωστήσεις, διότι άνθρωπος είσαι, και θα χρειαστεί να νοσηλευτείς σε κάποιο από τα δημόσια νοσοκομεία μας .
Αν έχεις προηγούμενη εμπειρία, αρχίζεις να κλαις την μοίρα σου, γιατί ξέρεις τι θα συναντήσεις. Αν είσαι πρωτάρης την έβαψες διότι οδήγησε «ως πρόβατον επί σφαγήν».
Πρώτη κίνηση καλείς το ΕΚΑΒ να έρθει! Υποφέρεις και περιμένεις, αλλά δεν….ίσως χρειαστεί κανένα διωράκι και ευχαριστημένος να ‘σαι.
Φθάνεις στο εφημερεύον! Εκεί ξεκινάει η περιπέτεια του φορείου. Αν είσαι λεπτός και αδύνατος καλώς, αν τα ‘χεις τα κιλάκια σου, αλλοίμονό σου, διότι σ’ αυτό θα περάσεις σίγουρα ένα πλήρες οκτάωρο, μεταφερόμενος από τον Άννα στον Καϊάφα σαν τον Χριστό, για να κάνουν την εξάσκησή τους επάνω σου όλων των ειδικοτήτων τα γιατρουδάκια (που θα ειδικευτούν και αυτά άλλωστε;… Μπαρμπέρης στου κασίδη το κεφάλι….και μην σου πω ότι μπορεί να περάσεις και εικοσιτετράωρο επάνω στο φορείο αν δεν υπάρχει κρεβάτι.)
Βόγγεις, πονάς, απλώνεις τα χέρια σε νοσοκόμους και νομίζεις στο τέλος ότι είσαι αόρατος, διότι κανείς δεν γυρίζει να σε κοιτάξει…..γι αυτό , είναι απαραίτητη προϋπόθεση να υπάρχει μαζί σου κάποιος να σε συνοδεύει, μη κάνεις την κουτουράδα και πας μόνος σου, γιατί δεν…..
Αρχίζει η περιφορά σου από το Παθολογικό, Καρδιολογικό, Ακτινολογικό, αν χρειαστεί κανένας υπέρηχος, και σε όλα αυτά αναμονή, μια ώρα δυο ώρες και βάλε, διότι εκτός από την πληθώρα των ασθενών θα πρέπει να βρεθεί και ο νοσοκόμος που θα σε μεταφέρει ο οποίος είναι δυσεύρετος. 
Οι «καλοί» γιατροί, οι νοσοκομειακοί, (γιατί αν πας στο ιατρείο τους αλλάζει το πράγμα) σε κοιτάζουν βαριεστημένα μιλούν μεταξύ τους, σου κάνουν που και που και καμιά ερώτηση, κι εσύ γεμάτος απορία θες να ρωτήσεις 
-Τι έγινε ρε παιδιά; Θα ζήσω; Όμως δεν σου βγαίνει, κι αν σου βγει δεν θα πάρεις απάντηση, ίσως κάποιο «μη φοβάσαι» και καθάρισες…
Ο ενικός δεν το συζητώ καθιερωμένος απ όλους και από το νοσηλευτικό προσωπικό … «τι έχεις; Τι θέλεις; Που πονάς;, βήξε, σκύψε, σήκω….» 
Και εκείνα τα κορίτσια οι νοσοκόμες… με το χαμόγελο στα χείλη είναι… χτυπάς κουδούνι να την καλέσεις… καλέ δεν το συζητώ λες και στέκεται έξω από την πόρτα. 
Διψάς; θα κορακιάσεις…
Πονάς; Όταν έρθει η σειρά σου… καλά που επιτρέπονται οι συνοδοί επι 24ώρου και κάποιος πάντα βρίσκεται να εξυπηρετεί ολόκληρο τον θάλαμο από συμπόνια…
Αν σταθείς τυχερός θα βρεις μαξιλάρι και σεντόνι για να σκεπαστείς αλλά σπάνιο… (Κι αν βρεις θα είναι διάτρητο από την πολλή χρήση)…θεωρώ μεγάλη παράλειψη αν πας και δεν κρατάς τα δικά σου διότι απλούστατα δεν υπάρχουν αν ζητήσεις , και το θεωρούν πολύ φυσικό να σου πουν δεν έχουμε, χωρίς ίχνος ντροπής. Εκ πείρας το λέω( με τα ματάκια μου το είδα) στα επείγοντα, ασθενείς με πυρετό, καλοκαίρι τα air conditions στο φουλ, να τουρτουρίζουν, και να προσπαθούν να σκεπαστούν με κομμάτια χαρτί από το ρολό μιας χρήσης που στρώνουν στα φορεία (!)
Αφού λοιπόν παραμείνεις 2-3 ωρίτσες ξαπλωμένος ανάσκελα ( έχει ισιώσει και η πλάτη) αναμένοντας και αφού έχεις νιώσει την ανατριχίλα να βλέπεις γύρω σου πεταμένες σύριγγες μιας χρήσης, χαρτιά, λάστιχα, ποτηράκια συλλογής ούρων βαμβάκια, γάντια, (γιατί όχι ότι δεν υπάρχουν κάδοι απορριμμάτων…. Αλλά που να σημαδεύουν τώρα μέσα) … έρχεται και η δική σου η σειρά. Τις περισσότερες φορές παίρνεις μια συνταγή και αποχωρείς, θα πρέπει να υπάρχει μεγάλη ανάγκη δηλαδή να είσαι του θανάτου για να σε κρατήσουν αφού δεν υπάρχουν κρεβάτια διαθέσιμα, αν όμως η περίπτωση σου είναι για εισαγωγή, εκεί αρχίζει άλλο μαρτύριο, της γραφειοκρατίας. Εσύ παραμένεις βογκώντας στην ξάπλα, και ο συνοδός τρέχει από γκισέ σε γκισέ για τα δέοντα.
Αυτά είναι μερικά από όσα μπορεί να αντιμετωπίσεις σαν βρεθείς στην άτυχη θέση ανάγκης σε δημόσιο νοσοκομείο. Οπλίσου με υπομονή,(τι άλλο…) και περίμενε να περάσει η κακιά ώρα !

http://nouvelaform.blogspot.gr/2013/08/blog-post.html?spref=fb