Όταν η αγανάκτηση ξεχειλίζει...τότε φωνές σαν και αυτή ξεπροβάλλουν. Έχουν άδικο;

ΖΗΤΩ ΕΥΘΑΡΣΩΣ ΤΗΝ ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥΣ

Τόσο ατσαλάκωτοι, τόσο τέλεια ντυμένοι, τόσο αψεγάδιαστοι, φορώντας κουστουμιές και ταγιεράκια, με ύφος δέκα καρδιναλίων, παντογνώστες και αμετροεπείς, εμφανίζονται όλη τη μέρα στα τηλεοπτικά πάνελ και κοροϊδεύουν τον κόσμο, επεξηγώντας το πόσο...

τέλειοι είναι, το πόσο τίμιοι, το πόσο αλάνθαστοι, και από μέσα τους είμαι σίγουρος γελάνε εις βάρος μας που έχουν καταφέρει να μας καβαλήσουν για τόσες πολλές δεκαετίες και εμείς να λέμε και ευχαριστώ.

Θα μου πεις τηλεόραση είναι, αλλά σε παρακαλώ, πρόσεξε λίγο τα μάτια τους, τις κινήσεις τους, τη συμπεριφορά τους, είναι τόσο “βαλτοί”, τόσο ψεύτικοι, τόσο θεατρίνοι… Θα ξεράσω…

Ειλικρινά με πιάνει αηδία όταν βλέπω κάποιον από δαύτους να προσπαθεί με ηλίθια επιχειρήματα να αποδείξει το γιατί πρέπει να μας κυβερνούν, μου γυρίζει το στομάχι, αλλά και οι δημοσιογράφοι τι κάνουν, αφήνουν την κάθε ανακρίβεια και φθηνή δικαιολογία να περάσει ως επιχείρημα; Άλλα ξεπουλημένα τομάρια και αυτοί. Το παίζουν τάχα μου επαγγελματίες και αδέκαστοι, το παίζουν ότι είναι με τον λαό, αλλά στο τέλος αφήνουν τα ψεύτικα λόγια των πολιτικών να φαίνονται σαν ορθή επιχειρηματολογία. Το ψάρι από το κεφάλι βρωμάει έλεγε η γιαγιά μου και αυτό το ψάρι φίλε, και τεράστιο κεφάλι έχει και μποχάει σαν ψόφιο σκυλί, όπως έλεγε η μακαρίτισσα η Μαλβίνα.

Κάθομαι μόνος και σκέφτομαι, που θα πάει αυτή η βαλίτσα για να καταλήξω ευθύς αμέσως ότι πάει ντουγρού στον Διάολο και ακόμα παραπέρα, σκέφτομαι επίσης αν αυτοί οι υποκριτές όταν πέφτουν στο κρεβάτι μπορούν να κοιμηθούν γλυκά και ήσυχα και δεδομένου ότι μπορούν, με κόβει κρύος ιδρώτας όταν αντιλαμβάνομαι το πόσο ανήθικοι είναι έστω και στην υπόνοια ότι θα χάσουν την εξουσία. Θα έλεγα εξουσία και ξερό ψωμί αλλά σαφώς και δεν ταιριάζει, σχήμα οξύμωρο…. Όλοι μας έχουμε κάνει κακό σε κάποιον, όλοι μας έχουμε βλάψει κάποιον με κάποιον τρόπο, και όταν το συνειδητοποιούμε δεν μπορούμε να βρούμε γαλήνη, περνά πολύ καιρός για να το ξεπεράσουμε, αν το ξεπεράσουμε ποτέ. Αν κάποιος κάνει κακό και δεν νιώθει τύψεις, και πολύ περισσότερο συνεχίζει να κάνει κακό προς ίδιον όφελος, τότε πως ονομάζεται;

Στην περίπτωση του πολιτικού, αυτός που εν γνώσει του κάνει κακό σε έναν λαό και το συνεχίζει με κάθε ανθρώπινο κόστος, τότε ο πιο επιεικής χαρακτηρισμός είναι αυτός του προδότη, αυτό που λέμε έσχατη προδοσία. Και αφού μιλάμε για εθνική ή έσχατη προδοσία τι προβλέπει το Σύνταγμα για αυτούς;

ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ

Η έσχατη προδοσία αναφέρεται σαφώς σε εκείνες τις πράξεις που βλάπτουν το γενικό συμφέρον της χώρας, την απεμπόληση κυριαρχικών δικαιωμάτων με δόλο, την κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος, την παράδοση άνευ όρων της λαϊκής κυριαρχίας σε ξένα συμφέροντα, την κατάργηση του κοινωνικού στάτους, την διάβρωση του κοινωνικού ιστού και του πολιτικού πλαισίου… Βρε τι μου θυμίζουν όλα αυτά, τι να μου θυμίζουν άραγε…

‘Όχι ότι πρόκειται ποτέ να συμβεί, αλλά επειδή πάντα γράφω όπως νιώθω σας το λέω καθαρά και ξάστερα, δεν θα μου καιγόταν καρφί να τους στήνανε στα δέκα μέτρα.

Θα μου πεις υπάρχουν δικαστήρια, πίπες υπάρχουν, δικαστήρια όχι, σε αυτή τη μαριενοτο-Χώρα όποιος έχει εξουσία απλά προστατεύει τους υπόλοιπους που έχουν επίσης εξουσία και εκεί λήγει το θέμα. Σε αυτή τη Χώρα βασιλεύει η διαφθορά, η σαπίλα και τα διαπλεκόμενα και όσο πιο νωρίς το καταλάβουν όλοι τόσο το καλύτερο. Αυτοί που έχουν εξουσία μας φέρονται σαν να είμαστε σκουπίδια, μη μου πείτε ότι δεν έτυχε να το ζήσετε, είναι όλοι στην ίδια πλεκτάνη.

Πολλά λέγονται για θεωρίες συνωμοσίας και δεν βρίσκω λόγο να μη δώσω μια λογική βάση, επί σαράντα χρόνια εφαρμόστηκε κάθε δυνατή εφαρμογή της αλλοτρίωσης, παράγοντας έτσι τρεις τουλάχιστον γενιές που ζουν στον δικό τους κόσμο, όμορφο χρωματιστό.

Ο διανοούμενος Μάνος Χατζιδάκις είχε γράψει τα εξής:

“Το μυαλό της κότας”

Από την ώρα που ο Φρανκεστάιν γίνεται στόλισμα νεανικού δωματίου, ο κόσμος προχωράει μαθηματικά στη εκμηδένιση του. Γιατί δεν είναι που σταμάτησε να φοβάται, αλλά συνήθισε να φοβάται.

Κι εγώ με τη σειρά μου δεν φοβάμαι τίποτα περισσότερο, απ’ το μυαλό της κότας. Απ’ το να υποχρεωθώ να συνομιλήσω με μια κότα ή μ’ ένα σκύλο, ή τέλος πάντων, μ’ ένα ζώο δυνατό που βρυχάται. Τι να τους πως και πώς να τους το πω. Και μήπως δεν είναι εξευτελισμός, αν επιχειρήσω να μεταφράσω ή να καλύψω τις σκέψεις μου, κάτω από φράσεις και ηλίθια νοήματα, για να καθησυχάσω τυχόν τη φιλυποψία μας κότας, που όμως έχει άνωθεν τοποθετηθεί για να μας ελέγχει και να μας καθοδηγεί;

Η υποταγή, ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, ή συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πως πρέπει, του πως οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε;

Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος, που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά.

kostasoutsider

http://pisoapothnkoyrtina.blogspot.gr/2013/08/blog-post_2465.html