Ας μιλήσουμε επιτέλους! 1-9-13

Ας μιλήσουμε επιτέλους!

---

• Ελληνική εξωτερική πολιτική: Το succes story δεν σταματά στην οικονομία!
• The Pentagon's map
• Τα συμφέροντα της πατρίδας μας
• Νέα στοιχεία για τις σχέσεις της Τουρκίας με την ισλαμική τρομοκρατία
• Οι επιλογές των ΗΠΑ για τη Συρία μειώνονται
• Μία απ' τις ευθύνες της αριστεράς
• Tο μεδούλι της «κρίσης»
• Γιατί οι Αλβανοί στήνουν πάλι σκηνικό έντασης
• Η διπλή ατυχία της Μέρκελ
• Η «χρήσιμη ηλίθια» του Ισλάμ!
• Η Συριακή κρίση οδηγεί και στον διαλεμισμό της Τουρκίας
• Όχι του Καναδά σε ισλαμικό συνέδριο, για λόγους ασφαλείας
• Το μετέωρο βήμα για τα «γεράκια» των ΗΠΑ στη γη της φωτιάς!
• Η περίπτωση της Συρίας: Μια γεωπολιτική ανατροπή
• Ο Τριακονταετής Πόλεμος και ο αραβικός ξεσηκωμός
• Ο Ομπάμα, η Συρία και η αυτοκρατορία του χάους!
• Κύπρος, ολική ανατροπή
• Ο ρόλος της Τουρκίας στη συριακή σύρραξη
• Η τρομοκρατία κατά της Συρίας και οι διεθνείς διασυνδέσεις της
• Το Ισραήλ συγκεντρώνει στρατό στα σύνορα με το Λίβανο
• Συρία: Κυνική ομολογία από ισλαμοφασίστες «Εμείς είχαμε τα χημικά»
• Οι ΗΠΑ ανέβαλλαν την επίθεση, όμως...
• Όταν οι ολετήρες γίνονται σωτήρες...
• Το ψέμα και η απάτη ως μέσα για την εξάπλωση του Ισλάμ

Ελληνική εξωτερική πολιτική: Το succes story δεν σταματά στην οικονομία! Posted: 01 Sep 2013 09:02 PM PDT Tου Σταύρου Καρκαλέτση* Επί τρία χρόνια, στη μνημονιοκρατούμενη πατρίδα ακούμε για χρεοκοπία και οικονομικό Αρμαγγεδώνα. Και είναι αλήθεια, μια αλήθεια μαύρη που τη βιώνει στο πετσί του η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, σε Ελλάδα και Κύπρο. Αυτό με το οποίο δεν ασχολείται κανείς είναι, πλάι στα οικονομικά αδιέξοδα, τα success stories μιας εξωτερικής πολιτικής που τρέχει «στον αυτόματο», δίχως πυξίδα και στόχους. Με εμμονή, ας ξανατονιστεί πως οικονομία (έστω κατεστραμμένη) κάποια στιγμή υπό προυποθέσεις ανορθώνεται. Εθνικές ήττες όμως και ακρωτηριασμοί, δεν θεραπεύονται. Ιδίως αν έχεις απέναντί σου αρπακτικά τύπου Τουρκία! Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από τις πρόσφατες μόνο, «εθνικές επιτυχίες»; Σταχυολογούμε, προς επίρρωση του ισχυρισμού μας, τα παρακάτω: - Ανοίξαμε την πόρτα του ΝΑΤΟ στην Αλβανία, δίχως κανένα αντάλλαγμα. Διαχρονικά γενναιόδωρη η εκάστοτε ηγεσία του ελληνικού ΥΠΕΞ. Το ευχαριστώ των Τιράνων: Καταγγελία της πρώτης συμφωνίας οριοθέτησης ΑΟΖ με την Ελλάδα (κατόπιν τουρκικής υπόδειξης), ο Μπερίσα έφτασε τη χώρα του μέχρι την Πρέβεζα, και τώρα τα θλιβερά γεγονότα της Πρεμετής σε βάρος της ελληνορθόδοξης παρουσίας στη βόρειο Ήπειρο. Ο τελευταίος «άθλος» της μικροαθηναικής ακηδίας: Η πρόθεση κοψίματος των συντάξεων των Βορειοηπειρωτών, αν δεν ζουν μόνιμα στην Ελλάδα. Βοηθά δηλαδή η ηγεσία του ΥΠΕΞ να αδειάσει οριστικά η βόρειος Ήπειρος από Ελληνισμό. Όπως επιδιώκουν με λύσσα δεκαετίες τώρα οι Αλβανοί. Όντως, δεν υπάρχουν όρια στο σύμπαν και στη βλακεία! - Στο μείζον ζήτημα του σκοπιανού αλυτρωτισμού τι μεθοδεύεται; Αληθεύει πως η Αθήνα συζητά στη βάση του «Δημοκρατία της Άνω Μακεδονίας»; Μετά τη γενναιοδωρία προς τους Αλβανούς, ετοιμαζόμαστε να κάνουμε το ίδιο και με τον Γκρουέφσκι; Κι όμως, οι Σκοπιανοί θα έπρεπε να επείγονται για λύση, όχι εμείς! Κανένα άνοιγμα καμίας πόρτας στον Γκρουέφσκι και στην παρέα του, ούτε για την ΕΕ ούτε για το ΝΑΤΟ. Αυτό θα απαιτούσε μια πολιτική όχι αδιάλλακτη, αλλά υπεράσπισης εθνικών τίτλων χιλιετιών. - Χρίζεται από το ίδιο το Μαξίμου ενεργειακός εταίρος, μέσω της ΔΕΣΦΑ, το τουρκόφωνο Αζερμπαιτζάν. Η χώρα που διατηρεί σχέσεις με το ψευδοκράτος στην κατεχόμενη Κύπρο και στέλνει επίλεκτες δυνάμεις της για εκπαίδευση στον Πενταδάκτυλο! Ζητήθηκε τουλάχιστον από τους Αζέρους να κλείσουν τη «διπλωματική αντιπροσωπεία τους» στο τουρκοκυπριακό προτεκτοράτο της Άγκυρας; Θα είχε ενδιαφέρον εδώ μια απάντηση από την κυβέρνηση. Εκτός αν είναι μονόδρομος μόνο να δίνουμε… - Μαξίμου και ΥΠΕΞ παρακολουθούν «από ασφάλεια» τις βρετανικές μεθοδεύσεις στην Κύπρο, εν όψει Ανάν-2. Κανείς δεν ασχολείται στην Αθήνα με το δόλωμα που λέγεται επιστροφή Αμμοχώστου. Με αντάλλαγμα, κατ' ουσίαν αναγνώριση του ψευδοκράτους και μετατροπή της «νέας Κύπρου» σε Σιγκαπούρη. Μάλλον κάτι ήξερε ο παλιός πρέσβης των ΗΠΑ Μόντυ Στερνς, που έγραφε 30 χρόνια πίσω πως η Κύπρος προσφέρεται για τη δημιουργία αεθνικού κράτους. Η Αμμόχωστος θα είναι το πιλοτικό πείραμα μετάλλαξης των Ελλήνων της Κύπρου σε Καβαφικούς «Ποσειδωνιάτες», και από πόλη-φάντασμα θα γίνει η πόλη-τάφος του κυπριακού Ελληνισμού. Δυστυχώς (και) αυτή η κυβέρνηση στην Αθήνα, παραδομένη στα μνημόνια και την τρόικα, αδυνατεί να δει την Κύπρο ως εθνική υποχρέωση, και όχι ως ενόχληση. Η τακτική της εξαρτημένης ελληνικής (;) εξωτερικής πολιτικής προς την Κύπρο, θα είναι ξανά η ανέξοδη και πολύ βολική «συμπαράσταση». - Γιατί το ελληνικό ΥΠΕΞ και ο κος Βενιζέλος (όπως και ο προκάτοχός του) σιωπούν προκλητικά, μπροστά στην εξόντωση της ελληνορθόδοξης κληρονομιάς στην σπαρασσόμενη Συρία; Την ώρα που η Τουρκία, ορμητήριο των σκληρών ισλαμιστών που σφάζουν χριστιανούς στη Συρία, αποκαλύπτεται ως ο νο1 παράγοντας αποσταθεροποίησης της ασφάλειας στην περιοχή, η Αθήνα δεν θα έπρεπε να ψελλίσει έστω κάτι, για δικούς μας ανθρώπους και δικούς μας τίτλους που καταστρέφονται; Τα ελληνορθόδοξα Πατριαρχεία, η ελληνική πολιτισμική σφραγίδα στη Συρία από τα ελληνιστικά ακόμη χρόνια, δεν πρέπει να τύχουν ενός ελάχιστου, προσχηματικού έστω, ενδιαφέροντος; - Πόσο λογικό είναι να τρέχει ο πρωθυπουργός και το μισό υπουργικό συμβούλιο στην Άγκυρα, υπηρετώντας το ανέκδοτο που λέγεται Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας Ελλάδας –Τουρκίας; Και την ίδια ώρα, η τουρκική αεροπορία να προβαίνει σε υπερπτήσεις ελληνικών νησιών; Γιατί οι κύριοι Σαμαράς και Βενιζέλος δεν προωθούν Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας Ελλάδας-Κύπρου, σε μόνιμη και θεσμική βάση; 'Εχουν περισσότερα να πουν με τον Νταβούτογλου και την παρέα του απ' ότι με τους Έλληνες της Κύπρου; Η λίστα του success story στην ελληνική (;) εξωτερική πολιτική θα μπορούσε να είναι μακριά. Όπως και στην οικονομία. Είναι θλιβερό, μα αληθινό: Ακόμη και για το με ποια κράτη «επιτρέπεται» να έχει σχέσεις η Ελλάδα, αποφασίζεται από εξωελλαδικά κέντρα. Όπως και στην ενέργεια. Το χειρότερο: Κάποιοι στην Αθήνα ποντάρουν στο ότι ο λαός ξεχνά! Και στο ότι είναι παραδομένος και οικονομικά καθημαγμένος, άρα μειωμένων εθνικών αντανακλαστικών και αντιστάσεων.   Θυμάται κανείς σήμερα τη στάση, πριν 9 χρόνια, του «εκσυγχρονιστικού» ΠΑΣΟΚ στο σχέδιο Ανάν; Του Ευάγγ. Βενιζέλου συμπεριλαμβανομένου; Θυμάται κανείς την ανάλογη στάση μεγάλου μέρους της τότε ΝΔ; Το παρελθόν, παλιό και πρόσφατο, διδάσκει πως ελάχιστη εμπιστοσύνη οφείλουν να έχουν οι Έλληνες στους περισσότερους συμβατικούς πολιτικούς τους στη διαχείριση των εθνικών θεμάτων. Την ώρα που τα σύννεφα, σε Αιγαίο, Κύπρο, και πέρα από τα βόρεια σύνορά μας, πυκνώνουν… * Πρόεδρος ΕΛ.Κ.Ε.Δ.Α.  Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύεται στα "ΕΠΙΚΑΙΡΑ" που κυκλοφορούν

The Pentagon's map Posted: 01 Sep 2013 12:25 PM PDT Τον Μάρτιο του 2003, λίγες μόνο μέρες πριν την εισβολή των Αμερικανικών δυνάμεων στο Ιράκ, ένα άρθρο που είχε δημοσιευτεί στο περιοδικό Esquire κυκλοφόρησε στα στρατιωτικά επιτελεία όλων των χωρών μελών του ΝΑΤΟ. Το άρθρο έφερε την υπογραφή του καθηγητή και στρατηγικού αναλυτή Thomas P. Barnett και είχε τον τίτλο «The Pentagon's new Map». Ο Barnett εκείνη την εποχή έδινε διαλέξεις σε ακαδημίες πολέμου των ΗΠΑ, αλλά και σε υψηλόβαθμους αξιωματούχους του Αμερικανικού Πενταγώνου. Μέσα στις λίγες σελίδες του άρθρου ξεδιπλωνόταν και ερμηνευόταν η κυρίαρχη εξωτερική στρατηγική των ΗΠΑ, για τα χρόνια που θα ακολουθούσαν. Σύμφωνα με το άρθρο, η εισβολή στο Ιράκ δεν θα ήταν απλά ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, ούτε θα ήταν μόνο η τιμωρία του Σαντάμ για τα υποτιθέμενα όπλα μαζικής καταστροφής. Η εισβολή ξεπερνούσε κατά πολύ το παιχνίδι για τα ενεργειακά αποθέματα. Θα ήταν η απαρχή για να αναλάβουν οι ΗΠΑ τον έλεγχο της στρατηγικής ασφάλειας του πλανήτη στον αιώνα της παγκοσμιοποίησης. Σύμφωνα με τον συγγραφέα ο σύγχρονος κόσμος χωρίζεται σε δύο κυρίαρχα μέρη. Το ένα είναι το "Functioning Core", ο λειτουργικός πυρήνας δηλαδή των πολιτισμένων χωρών στον οποίο ανήκουν τα κράτη της δύσης, καθώς και η Ρωσία, η Κίνα, η Ωκεανία, η Ιαπωνία και η μισή Λατινική Αμερική. Το άλλο είναι το «Non-integrated Gap" η απλώς «Gap» (χάσμα, κενό) και είναι όλες εκείνες οι «ατίθασες» χώρες με αυτόνομα αυταρχικά καθεστώτα, αποκομμένα από τις διεθνείς νόρμες και κανόνες που διέπουν τον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο, κανόνες όπως η δημοκρατία, η διαφάνεια το ελεύθερο εμπόριο κ.α. Κατά τον συγγραφέα η αποκοπή και η μη σύνδεση με τον πολιτισμένο πυρήνα συνιστά τον μεγάλο κίνδυνο για τον σύγχρονο παγκόσμιο πολιτισμό. Η μη συμμόρφωση κάποιων χωρών με τους πολιτικούς και οικονομικούς (κυρίως) κανόνες τις παγκοσμιοποίησης, αποτελεί την σοβαρότερη αιτία για στρατιωτικές επεμβάσεις προκειμένου οι χώρες αυτές να ενσωματωθούν σταδιακά στον πυρήνα των πολιτισμένων κρατών. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Ρωσία και η Κίνα δεν ανήκουν στο Gap, καθώς προ πολλού έχουν ενσωματωθεί και ακολουθούν πιστά τις αρχές της παγκοσμιοποίησης. Στο Gap όμως ανήκει το Ιράκ (πριν την εισβολή), το Ιράν, η Β. Κορέα, η Λιβύη, η Συρία και άλλες χώρες, μερικές εκ των οποίων ήταν (και είναι) καταφύγια της διεθνούς τρομοκρατίας. Όλες αυτές οι χώρες είτε θα προσαρμοσθούν από μόνες τους (λ.χ. μέσω εξεγέρσεων τύπου Αραβικής Άνοιξης) είτε θα συμμορφωθούν βίαια με επέμβαση όπως έγινε στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και στη Λιβύη. Όσο για την Ελλάδα, η χώρα μας μαζί με άλλες χώρες που συνορεύουν με το Gap κατατάσσονται στα «Seam states», κράτη «ραφές» μέσα από τα οποία μπορούν να διεισδύσουν μέλη της διεθνούς τρομοκρατίας. Η όλη ανάλυση του συγκεκριμένου άρθρου, φαντάζει –και είναι- απλοϊκή και δεν λαμβάνει υπ' όψη του τις πολιτισμικές και θρησκευτικές ιδιαιτερότητες των χωρών και των ανθρώπων. Άλλωστε σαν κυρίαρχα παραδείγματα ο συγγραφέας προβάλει την Γερμανία και την Ιαπωνία οι οποίες μετά την Αμερικανική κατοχή, ανήκουν τώρα στις ευημερούσες χώρες. Το ανησυχητικό όμως είναι ότι απ' ότι φαίνεται οι εν λόγω ιδέες εξακολουθούν να κυριαρχούν σε μεγάλο μέρος της Αμερικανικής πολιτικής ελίτ. Ο Αμερικανός πρόεδρος μπορεί να μην είναι πια ο αμφιβόλου νοημοσύνης George Bush Jr. Αν όμως πρόσεξε κανείς τα λόγια του Obama στην τελευταία του συνέντευξη, θα παρατήρησε ότι ο τωρινός κάτοικος του Λ. Οίκου, χρησιμοποίησε την ίδια περίπου ρητορική με τον προκάτοχό του, καθώς χαρακτήρισε τη Συρία (λόγω του καθεστώτος του Άσαντ) ως μία χώρα που δεν σέβεται και δεν ακολουθεί τις διεθνείς νόρμες. Η εισβολή στο Ιράκ ακολούθησε λίγες ημέρες μετά την δημοσίευση εκείνου του άρθρου. Σήμερα η χώρα αυτή απέχει μακράν από την ευημερία που ευαγγελίζονταν κάποιοι. Στη Λιβύη μετά την πτώση του καθεστώτος Καντάφι, αμήχανοι οι Δυτικοί παρατηρούσαν την αντικαθεστωτική Κυβέρνηση να επιβάλει τη «σαρία» ως πρώτο μέτρο αναμόρφωσης της χώρας. Στην Αίγυπτο η Μουσουλμανική Αδελφότητα ήρθε να επιβάλει ένα αυταρχικό Ισλάμ και ανατράπηκε γρήγορα από το στρατό. Στη Συρία όλοι οι Δυτικοί και μαζί με αυτούς οι Αμερικανοί, έχουν μάλλον καταλάβει ότι αυτό που θα ακολουθήσει στην μετά Άσαντ εποχή, δεν θα είναι ακριβώς μια ονειρεμένη ευημερούσα χώρα προσαρμοσμένη στους κανόνες της παγκοσμιοποίησης. Σήμερα το άρθρο του Barnett είναι ξανά επίκαιρο, καθώς είμαστε στα πρόθυρα μιας ακόμη στρατιωτικής επέμβασης. Ασφαλώς ο Αμερικανός Πρόεδρος είναι έντονα προβληματισμένος για το τι πρέπει να πράξει. Δυστυχώς όμως φαίνεται ότι οι Αμερικανοί έχουν εγκλωβιστεί στις στερεότυπες πεποιθήσεις τους και ακολουθούν αδιέξοδους μονόδρομους, παρασύροντας μαζί τους την υπόλοιπη διεθνή κοινότητα. Το μέλλον του πλανήτη προμηνύεται δυσοίωνο. Πηγή Σχόλιο ιστολογίου: Για να καταλάβουμε κάποια πράγματα για την Μέση Ανατολή. Οι Αμερικανοί επιτίθενται στη Συρία, για να ικανοποιήσουν την Σαουδική Αραβία, επειδή αυτή με τη σειρά της έχει τεράστιες διαφορές με το Ιράν. Οι διαφορές έγκεινται στο ότι οι μεν είναι Σουνίτες, η δε Σιίτες, ενώ ο Άσαντ είναι Αλεβίτης... Πρόκειται, λοιπόν για έναν θρησκευτικό πόλεμο, που θέλει να τον εκμεταλλευτεί η Αμερική, για να κατατροπώσει το Ιράν για δικά της γεωπολιτικά και γεωοικονομικά οφέλη. Παρεπιμπτόντως, η Σαουδική Αραβία διοικείται από μία οικογένεια που στηρίζουν οι ΗΠΑ, η οποία οικογένεια χρηματοδοτεί την ισλαμική τρομοκρατία σε ολόκληρο τον πλανήτη... Δηλαδή, οι ΗΠΑ εξυπηρετούν τα συμφέροντα εκείνων που χρηματοδοτούν την τρομοκρατία. Καταλάβατε κάτι; Αν όχι, είναι επειδή πρόκειται για γόρδιο δεσμό. Και ως συνήθως, οι γόρδιοι δεσμοί λύνονται μόνο εάν τους κόψεις. Και ο πόλεμος αυτός κατά της Συρίας θα καταφέρει να κόψει αυτό τον γόρδιο δεσμό; Φυσικά όχι. Το αντίθετο μάλιστα, θα τον περιπλέξει ακόμη περισσότερο, αφού ουσιαστικά οι ΗΠΑ θα συνεργήσουν στο ξεκαθάρισμα από χριστιανούς, που επιδιώκουν οι ισλαμιστές τζιχαΐστές... Η υπάρχουσα ασκούμενη πίεση, όμως, η οποία το επόμενο διάστημα θα γίνει περισσότερο ισχυρή, δύναται να εγείρει άλλες δυνάμεις που μέχρι στιγμής κάθονται "στα πίσω θρανία της τάξης"...

Τα συμφέροντα της πατρίδας μας Posted: 01 Sep 2013 11:58 AM PDT Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας Οι εξελίξεις στην αιματοβαμμένη Συρία καθιστούν πολύ πιθανή μια στρατιωτικού τύπου επέμβαση των ΗΠΑ, της Βρετανίας και των συμμάχων τους. Από λεπτό σε λεπτό τα πάντα είναι πιθανά. Η Ελλάς θα κληθεί από τις ΗΠΑ να παράσχει διευκολύνσεις. Δύο αντίθετες σχολές σκέψεως έχουν καταγραφεί στον δημόσιο διάλογο, με ενδιαφέροντα επιχειρήματα εκατέρωθεν. Η ιδεαλιστική σχολή διαφωνεί με οποιαδήποτε ελληνική ανάμειξη. Οι οπαδοί της αμφισβητούν το γεγονός ότι ο Ασαντ χρησιμοποίησε χημικά αέρια. Αλλωστε, είδαμε στον πόλεμο κατά του Ιράκ τους Βρετανούς και τους Αμερικανούς να κατασκευάζουν ή να διογκώνουν στοιχεία. Οι αρνούμενοι την ανάμειξή μας εκφράζουν την εύλογη ανησυχία τους για το μέλλον του Ορθοδόξου Πατριαρχείου Αντιοχείας και των χριστιανικών μειονοτήτων σε περίπτωση πτώσης του Ασαντ. Αν επικρατήσουν οι ισλαμιστές, ποιος εγγυάται το μέλλον των 800.000 Ρούμ Ορτοντόξ (Ελληνοορθοδόξων); Η άλλη σχολή σκέψεως, η ρεαλιστική, καταθέτει τα εξής επιχειρήματα: α) Οταν είσαι μέλος μιας συμμαχίας όπως το ΝΑΤΟ, δεν μπορείς να αρνείσαι τη βοήθειά σου. β) Χρειαζόμαστε τον Ομπάμα για να πιέσει το ΔΝΤ υπέρ μιας χαλάρωσης των μέτρων που επιβάλλει η τρόικα. γ) Η πιθανή πτώση του Ασαντ θα οδηγήσει ταχύτερα σε απόσχιση των Κούρδων της Συρίας, δηλαδή στη δημιουργία κουρδικού κράτους, σε συνεργασία με τους ομοεθνείς τους του Ιράκ και της Τουρκίας. Αρα η δυτική επέμβαση μεσο-μακροπρόθεσμα θα ζημιώσει την Τουρκία. Δυστυχώς, οι διεθνείς σχέσεις δεν είναι όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος. Γι' αυτό η ιδεαλιστική άποψη έχει λίγες πιθανότητες να επικρατήσει. Σε μια εποχή και περιοχή λεπτών ισορροπιών και αλλαγής γεωπολιτικών δεδομένων, πιθανότατα η χώρα μας θα αναγκαστεί να ακολουθήσει τη ρεαλιστική σχολή και να παράσχει διευκολύνσεις στους δυτικούς. Ομως αυτό δεν πρέπει να γίνει άνευ ανταλλαγμάτων. Προτείνω να ζητήσουμε τουλάχιστον τις εξής δύο διασφαλίσεις; 1) Να δεσμευτούν οι ΗΠΑ ότι θα στηρίξουν τα ελληνικά συμφέροντα στην οριοθέτηση της ΑΟΖ στο Αιγαίο και στη ΝΑ Μεσόγειο. 2) Να αναγνωριστεί η Ελλάς ως η επίσημη προστάτις των ορθοδόξων χριστιανών της Συρίας και του Λιβάνου, και να προεδρεύσει σε ειδική Επιτροπή του ΟΗΕ για την προστασία των χριστιανών της περιοχής. Μακάρι να επικρατήσει η ειρήνη στη Συρία. Δεν θέλουμε ούτε δικτάτορες ούτε ισλαμιστές.

Νέα στοιχεία για τις σχέσεις της Τουρκίας με την ισλαμική τρομοκρατία Posted: 01 Sep 2013 11:18 AM PDT Νέα στοιχεία περί Καντί και Τουρκικού κράτους Γράφει ο Ιωάννης Μιχαλέτος Έχουμε εκτενώς αναφερθεί στις διασυνδέσεις του Τουρκικού κράτους τα τελευταία έτη με τη διεθνή τρομοκρατία όπως και με τη σχέση με το Σαουδάραβα Γιασίν Καντί, ο οποίος ασκεί ιδιαίτερη επιρροή στη Κυβέρνηση Ερντογκάν και αποτελεί ένα σημαντικό συνδετικό κρίκο μεταξύ της Αραβικής Χερσονήσου και των "Πράσινων κεφαλαίων" με το κόμμα ΑΚΠ. Νεώτερα στοιχεία για τις δράσεις των προαναφερθέντων παρουσιάζονται στο παρόν κείμενο. Ο Καντί πρωτοεμφανίστηκε στη Τουρκία το 1992 και συνέπραξε επιχειρηματικά με τον Φατίχ Σαράτς που κατείχε τότε τον όμιλο επιχειρήσεων Ούλκερ όπως και με τον Μουσταφά Λατίφ Τομπάς. Κοινές εταιρείες με αυτούς ήταν οι: Ella Film Production, Caravan Foreign Trade Construction, Nimet Food, Ahsen Plastics, Stationery Business and Cleaning Supplies, Saglam Construction και BIM United Markets. Οι εταιρείες αυτές αποτέλεσαν έκτοτε το σωλήνα διοχέτευσης "Πράσινων κεφαλαίων" προς τους Τούρκους Ισλαμιστές. Το 1995 ο Καντί συνεργάζεται με τον Σαράτς, Τομπάς και Κουνείντ Ζαπσού και σχηματίζουν την εταιρεία BIM United Markets, όπου με μεγάλη προσπάθεια και διαρκή αλλαγή μετοχολόγιο προσπάθησε να κρατήσει μυστική την επιχειρηματική συμμετοχή του εκεί. Παραλλήλως ο Καντί διοχέτευε ρευστό κεφάλαιο στο Τομπάς καθόλα αυτά τα χρόνια μέσω της τράπεζας AL Baraka Turk Bank, ένα ακόμα βασικό χρηματοοικονομικό ίδρυμα Τούρκο-Ισλαμικής υφής. Περαιτέρω ο Καντί μέσω του σωματείου "Μουβαφάκ" το οποίο μετά την 11η Σεπτεμβρίου τέθηκε στη "μαύρη λίστα" των διεθνών αρχών για διασύνδεση με την Αλ Κάιντα, διατηρούσε σχέση με το Σαουδάραβα επιχειρηματία Καλίντ Μπιν Μαχφούζ ο οποίος δώρησε στο σωματείο στα μέσα της δεκαετίας του '90 30 Εκ. Δολάρια (ο ίδιος ήταν και διευθυντής της National Commercial bank of Saudi Arabia)και εν συνεχεία τοποθέτησε τον υιό του Αμπντούλραχμάν Μπιν Μαχφούζ στο Δ.Σ. Στην προαναφερόμενη οργάνωση του Καντί εργαζόταν ο Τυνήσιος υπήκοος Αγιάντι Σαφίκ Μπιν Μουχαμάντ, παράλληλα με τη συμμετοχή του στην οργάνωση "Ταιμπά" η οποία ακολούθως μετά το 2001 ετέθη σε καθεστώς διεθνών κυρώσεων. Ο Αγιάντι το 1996 μετέφερε μέσω της τράπεζας SAB του Σεράγεβο 500.000 Δολάρια στην οργάνωσή του από τη Σαουδική Αραβία και μετά το 2001 συνελήφθη στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας ως ηγετικό στέλεχος της Αλ Κάιντα στη Δυτική Ευρώπη. Επιπλέον ο Καντί είχε τον έλεγχο των τραπεζών Vakufska bank & Depozitna bank στη Βοσνία με συμμετοχή 44.3% και 44.2% αντιστοίχως και δεν αποτελεί έκπληξη ότι διατάχθηκε έρευνα και σε αυτές για διοχέτευση κεφαλαίων σε τρομοκρατικές οργανώσεις. Μάλιστα μια οργάνωση Ισλαμικής νεολαία στο Σεράγεβο και τη Τούζλα, ονόματι "Ντέμους" μέχρι το 2003 που απαγορεύτηκε η δράση της έστελνε 50 φοιτητές ανά έτος στη Σαουδική Αραβία και το Κόλπο για "θρησκευτικές σπουδές" και τα μέλη της είχε διαπιστωθεί ότι σχετίζονταν με εξτρεμιστικά στοιχεία. Βεβαίως παρά την απαγόρευση της εξακολουθεί και δραστηριοποιείται έως τη σήμερον. Το 2006 η Αλβανική κυβέρνηση "πάγωσε" 63 τραπεζικούς λογαριασμούς αξίας 4 εκ. Ευρώ λόγω χρηματοδότησης της διεθνούς Ισλαμικής τρομοκρατίας μεταξύ των οποίων και ορισμένους του Καντί αλλά και του στενού του συνεργάτη, Ιορδανού υπηκόου Αμπντούλ Λατίφ Σαλέχ, ο οποίος μαζί με τον Καντί κατείχε στην Αλβανία τις εταιρείες: MAK Albania, Caravan, Cement Albania. Στο τέλος του 2012 και αιφνιδιαστικά ο ΟΗΕ αφαίρεσε το όνομα του Καντί από τη λίστα "υποστηρικτών της διεθνούς τρομοκρατίας". Για να εορτάσει το γεγονός διοργάνωσε πολυτελέστατη δεξίωση στην έπαυλη του στη Τζέντα, όπου παρευρέθησαν σημαίνοντα πρόσωπα του Τούρκο-Ισλαμικού κατεστημένου. ΕΙΔΙΚΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ (Ελλάς εν μέσω αφασίας) Υ.Γ (1) Υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις (Associated Press, Υπουργείο Αμύνης τη Λιβύης, κ.α.) ότι η προβοκάτσια για το θέμα των χημικών όπλων στη Δαμασκό οργανώθηκε από τον αρχηγό των μυστικών υπηρεσιών της Σαουδικής Αραβίας Πρίγκηπα Μπαντάρ Μπίν Σουλτάν. Μάλιστα λίαν έγκυρες πληροφορίες αναφέρουν ότι νεώτερα στοιχεία για την ανάμειξη του πρόκειται να κυκλοφορήσουν το ερχόμενο διάστημα και καθ'οδόν προς την πιθανολογούμενη επίθεση των ΗΠΑ στη Συρία. Το ότι η πληροφόρηση αυτού του είδους προέρχεται από τις ίδιες τις ΗΠΑ, ασφαλώς δεν είναι τυχαίο γιατί οι Ε.Δ. των ΗΠΑ διαβλέπουν την παγίδευση τους σε ένα νέο τύπου Ιράκ προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα κατά βάση της Σαουδικής Αραβίας και της Τουρκίας, όπως και ακραίων Ισραηλινών κύκλων. Επίσης σφόδρα αντίδραση στη σχεδιαζόμενη επίθεση εκφράζει μεγάλο μέρος του παγκόσμιου κατεστημένου και διαμορφωτών κοινής γνώμης (Βλέπε: Αγία Έδρα, Κρεμλίνο, Πεκίνο, Εδιμβούργο, Βαυαρία, Βιέννη, Αλ Αζχάρ-Κάιρο, Τέξας,Τεχεράνη, κ.α.) Συνεπώς είναι φαινομενικά ακατανόητη η "πολεμοχαρής" αντίληψη του Ελληνικού ΥΠΕΞ και ακολούθως της κυβέρνησης, εάν και σε δεύτερη ανάγνωση αυτό επεξηγείται από την (πλήρη ;) έλλειψη αξιόπιστων πληροφοριών (και γνώσης) σε ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ επίπεδο για τα τεκταινόμενα στην Υφήλιο, όπως και τον εγκλωβισμό σε "Ψυχροπολεμικές αντιλήψεις" ενδεχομένως λόγω απουσίας έρευνας και εκμάθησης περί των παγκοσμίων εξελίξεων τη τελευταία 15ετία. Ελπίδα όλων είναι ότι τα "Πράσινα κεφάλαια" δεν έχουν εισχωρήσει σε βαθμό επικίνδυνο στην Ελληνική πολιτική σκηνή που θα προσομοίαζε σε καταστάσεις ανάλογες με της Τουρκίας τη τελευταία δεκαετία, η οποία υπό την ηγεσία του Πρωθυπουργού Ερντογκάν βαδίζει ταχέως στην απόλυτη καταστροφή με συνέπεια να δυναμιτίζει την μελλοντική σταθερότητα στην ευρύτερη περιοχή, συμπεριλαμβανομένου και του Ελληνικού χώρου ενδιαφέροντος στην Ανατολική Μεσόγειο έως τα Βαλκάνια. Υ.Γ (2) Οι πιθανότητες πλήγματος των ΗΠΑ στη Συρία βαίνουν ταχέως μειούμενες και την παρούσα περίοδο (01/09/2013) εκτιμώνται ως λιγότερο από 25% πιθανές για το μήνα Σεπτέμβριο 2013. Μια ανανεωμένη διεθνής συνδιάσκεψη για το μέλλον της Συρίας είναι το πλέον πιθανό σενάριο καθ'οδόν προς το συνέδριο των G-20 και τη σύγκλιση της ολομέλειας του ΟΗΕ το ερχόμενο διάστημα. Η Ελλάδα εν μέσω του Θέρους που μόλις επήλθε, έχασε ιστορική ευκαιρία για την ανάδειξη της μέσω διπλωματικών-πολιτικών πρωτοβουλιών ως πυρήνας της σταθερότητας στην περιοχή και απογοήτευσε (για ακόμη μια φορά) τους Χριστιανικούς και Κοσμικούς πληθυσμούς της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, ενώ είχε ουκ ολίγες ευκαιρίες να πράξει τα δέοντα, όπως αυτά εκπηγάζουν εκ των διαχρονικών συμφερόντων της χώρας και κυρίως του Ελληνισμού. Η "αταραξία" και "σιωπή" του Οικουμενικού Πατριαρχείου, όπως και της Ελλαδικής Αρχιεπισκοπής, είναι επίσης δύσκολο να δικαιολογηθούν, αποδεικνύοντας δυστυχώς την έλλειψη διορατικότητας αλλά και επιρροής τους, γεγονός που θα κοστίσει ακριβά στον Ελληνισμό τη στιγμή που το Βατικανό τόσο ως κρατική οντότητα, όσο και ως θρησκευτικό κέντρο αναδιοργανώνεται στις προκλήσεις των εποχών, ενώ το Πατριαρχείο της Μόσχας έχει ως σαφή σκοπό την εξάπλωση του στους Αγίους Τόπους αλλά και ευρύτερα. Πηγή RIMSE

Οι επιλογές των ΗΠΑ για τη Συρία μειώνονται Posted: 01 Sep 2013 10:44 AM PDT Η αρνητική ψήφος του βρετανικού κοινοβουλίου για τη συμμετοχή της χώρας σε μια στρατιωτική επέμβαση, μειώνει τις επιλογές των ΗΠΑ, σημειώνει σε ανάλυση της η Stratfor. H πιθανότητα διπλωματικής διευθέτησης και η σπάνια ευκαιρία της Ρωσίας. Με την πιθανότητα βρετανικής συμμετοχής στην επέμβαση στη Συρία να καταρρέει, ο πρόεδρος Ομπάμα προφανώς δεν έχει τον πολυεθνικό συνασπισμό, που η κυβέρνηση του περίμενε ότι θα μοιραστεί μαζί του το βάρος ενός περιορισμένου χτυπήματος στη Συρία. Οι ΗΠΑ, έχουν την επιλογή να πραγματοποιήσουν ένα μονομερές συμβολικό αλλά αναποτελεσματικό χτύπημα απλά και μόνο για να το κάνουν, να προχωρήσουν σε μια ιδιαίτερα αντιδημοφιλή πολύμηνη αεροπορική επίθεση ή να μην αναλάβουν καθόλου στρατιωτική δράση. Χωρίς ουσιαστικούς συμμάχους, οι Αμερικάνοι έχουν λίγες επιλογές πέρα από το να εστιάσουν τις προσπάθειες τους στο να επιτύχουν μια δύσκολη αλλά φιλόδοξη διευθέτηση του ζητήματος, με τη Ρωσία και το Ιράν. Ωστόσο, οι μικρές πιθανότητες μιας τέτοιας συμφωνίας, σε συνδυασμό με την περιορισμένη χρησιμότητα ενός μονομερούς χτυπήματος, θα μπορούσαν να οδηγήσουν τις ΗΠΑ να υποχωρήσουν από τις θέσεις τους, εκτός και αν δουν μεταβολή από τις ταλαντευόμενες ακόμα Γαλλία και Τουρκία. ΑνάλυσηΟι μόνες χώρες που έχουν συνεισφέρει στρατιωτικά μέχρι τώρα, σε μια πιθανή επίθεση στη Συρία είναι οι ΗΠΑ, η Γαλλία και η Βρετανία. Μόνο οι ΗΠΑ και η Βρετανία έχουν προσφέρει σκάφη ικανά να εκτοξεύσουν κατευθυνόμενους πυραύλους. Οι ΗΠΑ έχουν αναπτύξει στην περιοχή πέντε αντιτορπιλικά και άγνωστο αριθμό υποβρυχίων, ενώ η Βρετανία ένα υποβρύχιο. Η Βρετανία έχει αναπτύξει επίσης ένα αμφίβιο πλοίο, δυο φρεγάτες και έξι αεροσκάφη τύπου Typhoon για αεράμυνα στη βάση της στην Κύπρο και η Γαλλία επίσης μια φρεγάτα που μπορεί να βοηθήσει στη δημιουργία αντιαεροπορικής ομπρέλας. Η κατάσταση του συνασπισμούΣτις 29 Αυγούστου, το βρετανικό κοινοβούλιο ψήφισε ενάντια μιας επίθεσης στη Συρία. Η απώλεια του Λονδίνου ως ένας πιθανός εταίρος είναι κρίσιμη, καθώς η Βρετανία αποτελεί το μόνο σύμμαχο με πραγματική δυνατότητα εξ αποστάσεως χτυπημάτων από τη θάλασσα, μακριά από την άμυνα της Συρίας. Πολλά άλλα μέλη του ΝΑΤΟ, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας, έχουν τη δυνατότητα να εκτοξεύσουν επιθέσεις εξ αποστάσεως χρησιμοποιώντας κατευθυνόμενους πυραύλους όπως οι Storm Shadow, αλλά τέτοια οπλικά συστήματα έχουν μικρότερη εμβέλεια από τους πυραύλους Tomahawk και θα απαιτήσουν την ανάπτυξη αεροπορικών μονάδων σε βάσεις πιο κοντά στη Συρία. Μια τέτοια εξέλιξη, αυξάνει τον κίνδυνο. Οι ΗΠΑ, ως τώρα δείχνουν να είναι η μόνη χώρα που θα λάβει στρατιωτική δράση έναντι συριακών στόχων, στην περίπτωση χτυπήματος. Αν το χτύπημα κλιμακωθεί, τότε οι σύμμαχοι που δεν έχουν ακόμα αρνηθεί να συμμετάσχουν, όπως η Γαλλία και η Τουρκία, θα μπορούσαν να συνεισφέρουν με μοίρες μαχητικών, πολεμικά πλοία και άλλον εξοπλισμό. Το Παρίσι έχει ακόμα την επιλογή να χρησιμοποιήσει το αεροπλανοφόρο Charles de Gaulle για να στηρίξει τις επιχειρήσεις. Σημειώνεται ότι ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ δήλωσε ότι η χώρα του θα συμμετάσχει σε μια ενδεχόμενη επίθεση, ακόμα και μετά την αποχώρηση της Βρετανίας. Ωστόσο, η Γαλλία έχει αποφασίσει να αγοράσει χρόνο, για να αποκτήσει μια πιο ξεκάθαρη εικόνα της κατάστασης στον ΟΗΕ, τις ΗΠΑ και το ίδιο της το κοινοβούλιο πριν προβεί σε επίσημες δεσμεύσεις. Μια συζήτηση στο κοινοβούλιο προβλέπεται να διεξαχθεί στις 4 Σεπτεμβρίου, για να αποφασίσει για τη στρατιωτική εμπλοκή. Ο Γάλλος πρόεδρος δεν χρειάζεται την έγκριση του κοινοβουλίου, αλλά η ήδη πολύ χαμηλή δημοφιλία του θα τον δυσκολέψει να δεσμευτεί για μια επέμβαση, χωρίς την ισχυρή υποστήριξη του κοινοβουλίου. Λόγω της γεωγραφικής εγγύτητας, η Τουρκία θα μπορούσε να αποδειχθεί κρίσιμος παράγοντας, αν η επιχείρηση κλιμακωθεί. Αλλά η Τουρκία, είναι ταυτόχρονα το μέλος του ΝΑΤΟ που είναι πιο ευάλωτο σε αντίποινα και παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση της έκανε σκληρές δηλώσεις καλώντας για δράση, η ήδη αποδυναμωμένη κυβέρνηση της Άγκυρας μπορεί να υπολογίσει ότι η συμμετοχή της δεν αξίζει το ρίσκο. Μια απόπειρα διαπραγμάτευσηςΟι αυξανόμενοι περιορισμοί των στρατιωτικών επιλογών των ΗΠΑ, θα στρέψουν την προσοχή τους σε μια διπλωματική προσπάθεια, με δύσκολους συνομιλητές. Η Ρωσία έχει την ευκαιρία να απαιτήσει την προσοχή των ΗΠΑ, σε ένα αριθμό θεμάτων που σχετίζεται με τον καθορισμό της ρωσικής σφαίρας επιρροής στην περιοχή της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και να απαιτήσει τον αμερικάνικο σεβασμό των ορίων που θέτει. Οι ΗΠΑ χρειάζονται μια δημιουργική διπλωματική λύση για τη Συρία και η Ρωσία ίσως μπορεί να την προσφέρει, αν λάβει κανείς υπόψιν και τις σχέσεις της με το καθεστώς του Άσαντ. Είναι πολιτικά δύσκολο να επιτευχθεί μια συμφωνία που θα χορηγούσε αμνηστία στον Άσαντ και το επιτελείο του, ειδικά από τη στιγμή που ο Σύριος πρόεδρος δεν έχει λόγους να εμπιστευτεί μια τέτοια συμφωνία αφού είναι πιθανό να δικαστεί για εγκλήματα πολέμου. Υπάρχουν πολλοί εφευρετικοί τρόποι να διευκολύνεις τη διαφυγή του Άσαντ, ώστε να ανοίξεις το δρόμο για το μετά-Άσαντ καθεστώς. Είναι πιθανό να υπάρχουν σε εξέλιξη ρωσικές προσπάθειες για να βρεθεί και να παρουσιαστεί στις ΗΠΑ, το αποτελούμενο από Αλεβίτες, διάδοχο καθεστώς. Όμως, η απομάκρυνση του Άσαντ θα μπορούσε να προκαλέσει ρωγμές στο καθεστώς, να απορριφθεί βίαια από τους Σουνίτες αντάρτες και να δημιουργήσει ακόμα μεγαλύτερο χάος στη Δαμασκό. Επιπλέον, κάθε τέτοια συμφωνία, θα πρέπει να σχεδιαστεί έτσι ώστε να επιτρέψει σε Ιράν και Ρωσία να διατηρήσουν την πολιτική τους επιρροή στη Δαμασκό. Οι ΗΠΑ, θα μπορούσαν να βγουν από τη δύσκολη θέση στην οποία βρίσκονται, αλλά μακροπρόθεσμα, θα έχουν να ασχοληθούν με τις ενθαρρυμμένες Ιράν και Ρωσία. Ακόμα και αν οι Αμερικάνοι αποφύγουν και τη στρατιωτική επίθεση και τις διαπραγματεύσεις, η Ρωσία και το Ιράν θα είναι σε θέση ισχύος. Η Ρωσία έχει αυτή τη στιγμή το πάνω χέρι στη Συρία και η Μόσχα σίγουρα δεν θα είχε πρόβλημα να δει τις ΗΠΑ να ξεφτιλίζονται μη λαμβάνοντας στρατιωτική δράση ή ακόμα καλύτερα, να εμπλακούν σε ένα νέο πόλεμο στη Μέση Ανατολή. Ακόμα η Μόσχα, έχει μια σπάνια δυνατότητα να ανοίξει μια ευρεία διαπραγμάτευση για θέματα πολύ πέρα από τη Συρία. Είναι απίθανο να την αφήσει να πάει χαμένη, όμως είναι και πολύ «φιλόδοξη» για την ώρα. Οι ΗΠΑ, έχουν ήδη δει την αξιοπιστία τους - ακόμα και στην περίπτωση ενός περιορισμένου χτυπήματος στη Συρία- να μειώνεται, αλλά δεν είναι πιθανό να κάνουν μια συμφωνία που θα ισχυροποιεί τη Ρωσία και το Ιράν σε μια χώρα που ο εμφύλιος πόλεμος της εξελίσσεται πέρα από τον έλεγχο οποιουδήποτε ξένου παίκτη. Δεδομένων των περιορισμών, οι ΗΠΑ μπορεί να αρχίσουν να υποχωρούν από τη θέση τους ότι μια στρατιωτική επέμβαση είναι απαραίτητη και να πάρουν – για την ώρα- το ρίσκο να αποκτήσουν τη φήμη ότι δίνουν αμφίβολα τελεσίγραφα... Πηγή Euro2day

Μία απ' τις ευθύνες της αριστεράς Posted: 01 Sep 2013 10:35 AM PDT Γράφει ο Κλεισθένης Μετά τον εμφύλιο ο εθνικός διχασμός . Εθνικόφρονες και μιάσματα. Οι έννοιες έθνος, πατρίδα και πατριώτης ταυτίστηκαν, από τους αριστερούς, με τον φασισμό. Κανείς δεν τολμούσε να αρθρώσει ότι αγαπάει την πατρίδα του, χαρακτηριζόταν άμεσα φασίστας. Αυτό σε συνάρτηση με την ιδεολογική υπεροχή των αριστερών στην κοινωνία, εμπόδισε την δημιουργία πατριωτικών ομάδων, κομμάτων, κινήσεων. Κάθε δημοκρατικός πολίτης απέφευγε να υπερασπιστεί δημόσια τις έννοιες πατρίδα, έθνος, πατριωτισμός κτλ, επειδή σαν δημοκρατικός δεν ήθελε να χαρακτηριστεί φασίστας.  Ήταν τέτοια η επιρροή της αριστεράς στα πολιτικά πράγματα που όντως δημιούργησε το πρόβλημα. Οι γνήσιες πατριωτικές δυνάμεις δεν μπόρεσαν να έχουν αυτόνομη αντιπροσώπευση και εντάχτηκαν στα υπάρχοντα κομματικά σχήματα. Όντας μειοψηφίες μέσα στα κόμματα δεν μπόρεσαν να επηρεάσουν τις εξελίξεις και δεν κατόρθωσαν να ηγηθούν σε κάποιο απ' τα κόμματα. Φυσικά, απ' την άλλη κανένας δεν μπορούσε να διακρίνει ποιος ή ποιοι ισχυριζόμενοι ότι είναι πατριώτες δεν είχαν κατά νου τα φασιστικά "ιδεώδη". Ήταν, είναι και σήμερα, δύσκολο να διακρίνει κάποιος τις επιδιώξεις όσων προπαγανδίζουν υπέρ του έθνους, της πατρίδας και του πατριωτισμού.  Ως επί το πλείστον τα εθνικιστικά κόμματα και κινήματα είχαν στενές σχέσεις με φασιστικά μορφώματα. Αυτό έγινε γιατί οι γνήσιοι και πατριώτες εθνικιστές δεν τόλμησαν να οργανωθούν φοβούμενοι την κατακραυγή της αριστεράς, έτσι ο εθνικιστικός χώρος αλώθηκε απ' τους ακροδεξιούς και τους φασίστες. Αυτοί, βρισκόμενοι σε "εμπόλεμη" κατάσταση με την αριστερά, δεν είχαν πρόβλημα με τους χαρακτηρισμούς. Πιστεύω πως ένας απ' τους λόγους που οδηγήθηκε η χώρα σ' αυτό το χάλι είναι και η φίμωση των γνήσιων πατριωτών απ' την αριστερή κριτική αντιμετώπισή τους και τον χαρακτηρισμό τους σαν φασίστες. Οι πατριώτες που ανήκαν στα αριστερά κόμματα και κινήματα ήσαν μειοψηφίες και δεδομένου ότι και τα αριστερά κόμματα ήσαν μειοψηφίες στην κοινωνία στην ουσία ο αριστερός πατριωτικός χώρος δεν εκφραζόταν τουλάχιστον δημόσια. Στο ΚΚΕ υπήρχε η Δαμόκλεια σπάθη της διαγραφής και στα υπόλοιπα η διαπόμπευση. Ελπίζω μετά την οικονομική και κοινωνική κατάρευση της χώρας οι αριστεροί να αναθεωρήσουν τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τους γνήσιους πατριώτες και τους γνήσιους εθνικιστές. Οι καιροί επιβάλουν την ισχυροποίηση των εθνικών δεσμών για να αντιμετωπιστεί η "χυλοποίηση" των λαών που επιδιώκει η νέα τάξη πραγμάτων. Ίδωμεν. Πηγή   -->

Tο μεδούλι της «κρίσης» Posted: 01 Sep 2013 10:15 AM PDT Του Χρήστου Γιανναρά Γιατί μας ενοχλεί ή και μας φοβίζει η πολιτική διαφθορά, ο αμοραλισμός των επαγγελματιών της εξουσίας; Eπειδή η πολιτική διαφθορά καταξιώνει και νομιμοποιεί στις συνειδήσεις την ανεξέλεγκτη ιδιοτέλεια. Mας φοβίζει η ανεξέλεγκτη (επομένως και ατιμώρητη, άρα αχαλίνωτη) ιδιοτέλεια των διαχειριστών της ζωής μας, γιατί είναι καταλύτης διάλυσης της κοινωνικής συνοχής, μετασχηματισμού της συνύπαρξης σε ζούγκλα. «Zούγκλα» θα πει: να αφηνόμαστε οι άνθρωποι, έρμαια, στις φυσικές μας ενορμήσεις, στα ένστικτα τα ανεξέλεγκτα από τη λογική μας, τα αυτονομημένα από την ελεύθερη θέλησή μας. Λέμε «ένστικτα» ή «ενορμήσεις» τις δεδομένες στην ανθρώπινη φύση μας αναγκαιότητες που είναι οι όροι - προϋποθέσεις για να υπάρχει το φυσικό άτομο: Oρμή της αυτοσυντήρησης, ορμή της επιβολής και κυριαρχίας, ορμή της ηδονής. Aνάγκες βιολογικές, αδυσώπητες, ταυτίζονται με την εξασφάλιση επιβίωσης και διαίωνισης του είδους, βιώνονται από το κάθε άτομο της φύσης ως αδήριτες υπαρκτικές προϋποθέσεις - αναγκαιότητες. Oμως ο άνθρωπος διαφοροποιείται ως είδος στο ποσοστό που μπορεί να παίρνει υπαρκτική απόσταση από τη φύση του, να είναι, σε κάποιο ποσοστό, ελεύθερος από τις αναγκαιότητες που διέπουν την ομοείδεια, ανυπότακτος στη φυσική νομοτέλεια. Δεν μπορεί να ακυρώσει τη φύση του (ακύρωση της νομοτέλειας θα σήμαινε αναίρεση της βιολογικής ατομικότητας), μπορεί όμως να την ελέγχει με τη λογική του, την κρίση του, τη θελητική του ενέργεια - δυνατότητα. Aυτό σημαίνει ότι η ελευθερία από τη φύση, σχετική πάντοτε γι' αυτό και ποικίλη (συνάρτηση της μοναδικότητας που έχει κάθε ατομική νόηση - κρίση - θέληση), είναι κατόρθωμα – κερδίζεται, δεν χαρίζεται. Kαι ακριβώς το κατόρθωμα της ελευθερίας από τις αναγκαιότητες της φύσης το ονόμασαν κάποτε οι άνθρωποι «πολιτισμό» και «καλλιέργεια» (cultura). O πολιτισμός είναι το μέτρο (ο δείκτης) της κατά κεφαλήν καλλιέργειας, της κατακτημένης ελευθερίας από τη δουλεία στο ένστικτο. Ποικίλλουν οι πολιτισμοί, γιατί ποικίλλει η χαλιναγώγηση των ενστικτωδών αναγκαιοτήτων, είναι αδιάκοπο, ισόβιο άθλημα ο πολιτισμός, ποτέ οριστική, παγιωμένη εξασφάλιση. Mιλάμε οι άνθρωποι για «ζούγκλα», για «πρωτογονισμό», για «βαρβαρότητα», όχι μόνο όταν το «κοινόν άθλημα» του πολιτισμού ατονεί ή και «αποσβέννυται προς καιρόν» (διολισθαίνει λ.χ. η συλλογικότητα από την πολυ-υμνημένη «Aθηναίων Πολιτεία», απευθείας, στη θηριωδία του «Πελοποννησιακού Πολέμου»), όχι μόνο τότε. Mιλάμε για «ζούγκλα», κυρίως, όταν η κτηνώδης ιδιοτέλεια, ο αμοραλισμός, ο εγωκεντρισμός, θεωρούνται αυτονόητα δεδομένα, νομιμοποιούνται και, κυρίως, θεσμοποιούνται άμεσα ή έμμεσα από την εξουσία. Γι' αυτό και ταυτίζουμε την πολιτική διαφθορά με τον παλιμβαρβαρισμό. Διότι ο αμοραλισμός των διαχειριστών της εξουσίας καταργεί (εξαλείφει από τις συνειδήσεις) τα κριτήρια διαφοροποίησης της κοινωνίας από τη ζούγκλα, της ανιδιοτέλειας από την αντικοινωνική συμπεριφορά, της σχέσης από τη χρήση της ηδονοθηρίας από τον έρωτα. H πολιτική διαφθορά δεν συνιστά απλώς παραβίαση επαγγελματικής δεοντολογίας, είναι, κυριολεκτικά, κοινωνικό έγκλημα: βλάπτει, παραδειγματικά και ανήκεστα, την ανθρωπιά του ανθρώπου – ποδηγετεί τον άνθρωπο να γίνει ανάπηρος, ανίκανος να υποψιαστεί την υπαρκτική εμπειρία της αυθυπέρβασης και αυτοπροσφοράς, του αληθινού έρωτα στη ζωή του. Tο σημερινό πρόβλημά μας δεν είναι ηθικό, δεοντολογικό, δεν λύνεται με την αποπομπή και τον κολασμό των διεφθαρμένων πολιτικών. Kάτι έχει αλλάξει ριζικά σε μας τους ελληνώνυμους του βαλκανικού νότου. Mιλάμε ακόμα ελληνικά, αλλά δεν καταλαβαίνουμε πια τι λέμε, οι λέξεις παραμένουν ελληνικές, χωρίς να παραπέμπουν στον «τρόπο» των Eλλήνων: «Πολιτισμός» για μας δεν είναι πια το προϊόν της «πόλεως», της μετοχής στο «πολιτικόν άθλημα» κοινωνίας της ζωής, άθλημα ελευθερίας από τις ενστικτώδεις αναγκαιότητες της ιδιοτέλειας. Πολιτισμός για μας είναι: συνεχώς περισσότερα και πιο προηγμένα «κομφόρ» ατομοκεντρικού ηδονισμού, υψηλοί δείχτες καταναλωτικής ευχέρειας, τουριστική εκμετάλλευση μιας ιστορικής παρακαταθήκης που ντροπιαστικά αγνοούμε. Πουλάμε τη γη μας και την ψυχή μας, όσο όσο, για να μη χάσουμε την πρόσβαση στην καταναλωτική αδηφαγία. Kάποτε ο Eλληνισμός ήταν ο μοναδικός (ενεργός) ιστορικός αντίλογος στον ατομοκεντρισμό της μετα-ρωμαϊκής, «βαρβαρικής» Δύσης. Δεν ήταν ιδεολογικές οι διαφορές, ήταν ασύμπτωτοι οι «τρόποι»: Oταν οι Eλληνες έλεγαν «κοινωνία» σήμαιναν κάτι άλλο από το προϊόν μιας «εταιρικής σύμβασης» (contrat social) – η λογική της συνύπαρξης δεν ήταν ωφελιμιστική - χρησιμοθηρική, ήταν η λογική του κοινού «πολιτικού αθλήματος» για την πραγμάτωση του «κατ' αλήθειαν» βίου (με την «αλήθεια» να παραπέμπει σε κατόρθωμα «τρόπου», όχι σε ιδεολογική ντιρεχτίβα). Aδύνατο για τον δυτικό άνθρωπο (δηλαδή για όλους μας σήμερα) να γνωρίσει εμπειρικά τι σήμαινε για τους Eλληνες «τρόπος», αφού ο «τρόπος» έχει τη σημαντική των ορίων του, αλλά δεν υποτάσσεται σε καταστατική «σύμβαση» αξιωματικού προκαθορισμού του. Tο άθλημα σχέσεων κοινωνίας έχει ρίσκο, διακινδύνευση, γιατί είναι άσκηση ελευθερίας, επομένως προϋποθέτει (αυτονόητα) το ενδεχόμενο της αποτυχίας, της «αμαρτίας». Aμαρτία για τους Eλληνες σήμαινε «αστοχία» – «εκ μεταφοράς των τοξευόντων»: Στοχεύω και δεν πετυχαίνω τον στόχο επομένως ξαναπροσπαθώ, συνεχίζω το άθλημα, αν ο στόχος είναι ποθητός. Για τον βαρβαρικό ατομοκεντρισμό (που οι καταβολές του είναι θρησκευτικές, αυγουστίνειες) η αμαρτία είναι παράβαση νόμου, αθέτηση σύμβασης, επομένως ενοχική μειονεξία, πίκρα πληγωμένου ναρκισσισμού. Oι σημερινοί Eλληνώνυμοι έχουμε χάσει τον ελληνικό «τρόπο», γι' αυτό και δεν μπορεί ούτε η εξωφρενικά πληθωρική μας πολυνομία να τιθασσεύσει τον εκβαρβαρισμό μας – τουλάχιστον να δαμάσει τον αμοραλισμό και τη διαφθορά των αρχόντων μας. Για τέσσερις αιώνες, με την Tουρκοκρατία, πάψαμε να είμαστε ο πολιτισμικός αντίλογος της Δύσης, βγήκαμε από το ιστορικό προσκήνιο. Σώθηκε ο «τρόπος» των Eλλήνων στη λαϊκή «πράξη», στην από γενιά σε γενιά ζωντανή συνέχεια των εμπειρικών θησαυρισμάτων. Oμως την απελευθέρωση την «καπέλωσε», προγραμματισμένη και θεσμική, η άρνηση και του ένσαρκου στο λαϊκό ήθος «τρόπου»: το μεταπρατικό, παγιδευμένο στον ξιπασμένο μιμητισμό «εθνικό κράτος», ατελέσφορος πιθηκισμός του αντίπαλου μοντέλου. Eτσι φτάσαμε στη σημερινή, ιστορικά προδιαγεγραμμένη τριτοκοσμική μας κατάντια. Oύτε Eλληνες με ενεργό ταυτότητα ούτε Eυρωπαίοι με στοιχειώδη σεβασμό των συμβάσεων, αλλά ένα μπάσταρδο είδος εκβαρβαρισμένης πλεμπάγιας, δίχως καν τον συγκρατημό της ευπρέπειας: Nα βωμολοχούν δημόσια ο πρόεδρος της Bουλής και ο πρωθυπουργός με λεξιλόγιο του υπόκοσμου, χωρίς την παραμικρή συνέπεια. Kαι ο πρωτοστάτης του «ιερού», ο αρχιεπίσκοπος, να προσπαθεί να αποδείξει το «χρήσιμον» της ιερότητας οργανώνοντας σισσίτια. Σπαρακτικής κακοφωνίας ρέκβιεμ για τον ελληνικό «τρόπο».   -->

Γιατί οι Αλβανοί στήνουν πάλι σκηνικό έντασης Posted: 01 Sep 2013 09:58 AM PDT Μόνο μεμονωμένο γεγονός δεν μπορούν να χαρακτηριστούν οι πρόσφατες προκλήσεις των Αλβανών σε βάρος της χριστιανικής και της ελληνικής μειονότητας στην Πρεμετή. Λίγες μόλις μέρες μετά την επίσκεψη του νεοεκλεγέντος πρωθυπουργού Εντι Ράμα στην Αθήνα και τις «θερμές» δηλώσεις του για τη βελτίωση των σχέσεων των δύο χωρών, οι Αλβανοί συνεχίζουν την ίδια γνωστή πολιτική που ακολουθείται ανεξαρτήτως ηγεσίας τους. Αντίστοιχα επεισόδια, θυμίζουμε, είχαν γίνει πριν από δύο χρόνια, επί κυβέρνησης Μπερίσα, στο Μοναστήρι της Κοκαμιάς, όπου μάλιστα είχαν επέμβει και τα αλβανικά ΜΑΤ. Η έκταση ανήκε στην Εκκλησία της Αλβανίας κατά 60% (40% στον τοπικό δήμο), ωστόσο ανενόχλητοι οι Αλβανοί την καταπάτησαν και τώρα θα χτίσουν εκεί τουριστικό χωριό. Και ενώ το επίσημο αλβανικό κράτος έχει -όχι τυχαία- τον ρόλο του απλού παρατηρητή, συνηθισμένα είναι τα φαινόμενα καταστροφής εκκλησιών, κλοπών από ιερούς ναούς και επιθέσεων εναντίον των Βορειοηπειρωτών, με αποκορύφωμα τη δολοφονία του Αριστοτέλη Γκούμα, Ελληνα της Χειμάρρας, πριν από τρία χρόνια. Ο νέος πρωθυπουργός της Αλβανίας, παρά όσα δηλώνει μπροστά στις κάμερες, δεν δείχνει να αλλάζει επί της ουσίας κάτι προς το καλύτερο για τον εκεί Ελληνισμό αλλά και τις διακρατικές σχέσεις. Και το παρελθόν του, άλλωστε, φανερώνει πολλά και μας προϊδεάζει για τις μελλοντικές προθέσεις του. Ηταν αυτός που, επί κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή και ενώ είχε συμφωνηθεί από τα δύο κράτη η ανακήρυξη της ΑΟΖ, ως αρχηγός της αντιπολίτευσης είχε αμφισβητήσει τη συμφωνία, προσφεύγοντας στο Συνταγματικό Δικαστήριο. Αυτό, με ψήφους 9-0, ακύρωσε τη συμφωνία, χρησιμοποιώντας μάλιστα ορολογία τουρκικής αμφισβήτησης της ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο. Δεν είναι λίγοι, άλλωστε, αυτοί που χαρακτηρίζουν την Αλβανία «δορυφόρο» της Τουρκίας, ενώ και ο σχέσεις του Εντι Ράμα με τους Τούρκους -και ειδικά με τον Ταγίπ Ερντογάν- είναι κάτι παραπάνω από στενές. Χαρακτηριστικό είναι ότι, όταν επισκέπτεται την Τουρκία, ο Αλβανός πρωθυπουργός δεν καταλύει σε ξενοδοχείο, αλλά φιλοξενείται στο σπίτι του «αδελφού» του, όπως τον χαρακτηρίζει, Ταγίπ. Ο αλβανικός εθνικισμός, όπως αποκάλυψε στις 11 Αυγούστου η «κυριακάτικη δημοκρατία», επικαλούμενη το αλβανικό ειδησεογραφικό πρακτορείο balkanweb.Lajmet.com, έφτασε στο σημείο να ιδρύσει στην Ελλάδα «μυστικό» παράρτημά του με την ονομασία Ερυθρόμαυρη Συμμαχία - Τσαμουριά. Το αλβανικό κόμμα φιλοδοξεί να κατεβάσει υποψηφίους στις ελληνικές εκλογές και να αποτυπώσει τη δύναμη της «αλβανικής μειονότητας» στην Ελλάδα. Σύμφωνα με ανακοίνωση της Συμμαχίας στα αλβανικά ΜΜΕ, αυτή η κίνηση σηματοδοτεί την αποφασιστικότητά της να υπερασπιστεί «τα δίκαια και την αξιοπρέπεια» των Αλβανών στην Ελλάδα στο ζήτημα της Τσαμουριάς, το οποίο αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του προγράμματος του κόμματος. «Το ανύπαρκτο ζήτημα των Τσάμηδων -ο Χότζα τούς είχε απομακρύνει από τα ελληνοαλβανικά σύνορα λόγω της στάσης τους κατά τη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου- επανέρχεται, και τις περισσότερες φορές με επιτακτικό τρόπο» τονίζει στην «κυριακάτικη δημοκρατία» ο Θεοφάνης Μαλκίδης, διδάκτωρ Κοινωνικών Επιστημών και συγγραφέας πολλών βιβλίων για τις ελληνοαλβανικές σχέσεις και την ελληνική μειονότητα, και μας υπενθυμίζει ότι το1994 η αλβανική Βουλή καθιέρωσε ομόφωνα την 27η Ιουνίου ως «Ημέρα Γενοκτονίας των Τσάμηδων». Για την αλβανική πλευρά, όπως μας λέει, αποτελεί θέμα «που ξεπερνά τις εσωτερικές διαστάσεις του και συνδέεται άμεσα με την αλβανική εξωτερική πολιτική (παραστάσεις στους Ελληνες Προέδρους της Δημοκρατίας το 2000 και το 2005). Η στάση των κατά καιρούς αλβανικών κυβερνήσεων δεν αποτελεί απλώς διαχείριση ενός θέματος για εσωτερικούς λόγους συνοχής, την ώρα μάλιστα που συζητείται το μέλλον των αλβανικών πληθυσμών στο Κοσσυφοπέδιο -πρωτίστως- και στην ΠΓΔΜ». Οσο για την έλλειψη δημοκρατίας στη γείτονα, σύμφωνα με τον κ. Μαλκίδη, «η πρόοδος στη μεταχοτζική περίοδο είναι ελάχιστη. Στην ουσία οι δομές του προηγούμενου καθεστώτος παραμένουν και απλώς εναλλάσσονται τα πρόσωπα. Μπερίσα, Νάνο, Μπερίσα, Ράμα». Η εκδήλωση που είχε κάνει Αθήνα και ο χάρτης με ελληνικά εδάφη Και δεν είναι μόνο αυτά τα περιστατικά που αποτυπώνουν την ωμή πραγματικότητα για τον νέο ισχυρό άνδρα της Αλβανίας Εντι Ράμα. Ηταν αυτός, για παράδειγμα, που επέμενε να μη δοθεί άδεια ανέγερσης του ελληνικού στρατιωτικού νεκροταφείου στην Κορυτσά, αλλά και αυτός που ενέταξε στο πρόγραμμα του κόμματός του τις απαιτήσεις των φανατικών εθνικιστών Τσάμηδων. Ο κ. Ράμα, εξάλλου, ήταν ο κεντρικός ομιλητής στην εκδήλωση που διοργάνωσε το κόμμα του τον περσινό Νοέμβριο στην Αθήνα, με αφορμή τα 100 χρόνια από τη δημιουργία του αλβανικού κράτους. Τα τραγούδια στην εκδήλωση έκαναν σαφή αναφορά στην Τσαμουριά, λέγοντας ότι οι Αλβανοί από την Πρέβεζα έως το Κόσοβο γιορτάζουν την ανεξαρτησία της Αλβανίας! Τα πλάνα, μάλιστα, από την εκδήλωση αυτή έπαιξαν και στο τηλεοπτικό διαφημιστικό σποτ των σοσιαλιστών σε ελληνικό κανάλι, πριν από τις αλβανικές εκλογές: «Είμαστε περήφανοι για το έθνος μας, είμαστε περήφανοι για το αλβανικό όνομά μας» τόνιζε σ' αυτό ο Ράμα. Πρόσφατα, επίσης, στο Μόναχο της Γερμανίας Αλβανοί εθνικιστές έστησαν εξέδρα με χάρτη της «Μεγάλης Αλβανίας». Ανάμεσα στα διεκδικούμενα εδάφη ήταν η Θεσπρωτία, η Πάργα, η Πρέβεζα, η Κέρκυρα και ένα κομμάτι της Αρτας. «Μια Αλβανία στην Ευρώπη. Επανένωση των υπό ξένη κατοχή μικρών αλβανικών περιοχών σε μια Μεγάλη Αλβανία είναι το ξεκίνημα μιας μεγάλης δικαιοπραξίας» αναγραφόταν στο συνοδευόμενο πανό. Φίλιππος Πανταζής

Η διπλή ατυχία της Μέρκελ Posted: 01 Sep 2013 09:45 AM PDT Ένα μήνα πριν τις γερμανικές εκλογές και να που συμβαίνει αυτό που η Μέρκελ απευχόταν εδώ και τουλάχιστον μισό χρόνο: να μην διαταραχτεί δηλαδή η ολύμπια αταραξία των γερμανών ψηφοφόρων και αρχίσουν και αμφιβάλουν για τις πολιτικές και ηγετικές ικανότητες της Στοργικής Μητέρας, της Μεγάλης Μαγείρισσας πατατόσουπας και της Άξιας Τιμονιέρισσας, Μέρκελ. Έχοντας απέναντί της μια ανάξια αντιπολίτευση, εν προκειμένω τους σοσιαλδημοκράτες υπό τον Στάινμπρικ, που δεν είχε σε τίποτε ουσιαστικό να διαφοροποιηθεί από την κυβέρνηση τόσο ως προς τη διαχείριση της ευρωπαϊκής κρίσης, παρά κάτι ψελλίσματα περί της αναγκαιότητας της τραπεζικής ένωσης, όσο και των εσωτερικών υποθέσεων, το κόμμα της Μέρκελ φαινόταν να αλωνίζει στις δημοσκοπήσεις αλλά και στις προσωπικές προτιμήσεις. Εκεί που το SPD πήγε να διαφοροποιηθεί, σχετικά με την αύξηση του ανώτατου φορολογικού συντελεστή από το 42% στο 49%, σε λίγες μέρες αναγκάστηκε να τα μαζέψει, μιας και οι επιτελείς του αφουγκράστηκαν εκλογικό κόστος. Φυσικά, χωρίς κάτι θεμελιακά καινούργιο, οι ψηφοφόροι δύσκολα εγκαταλείπουν τους παλιούς, εξ ου και η άνετη δημοσκοπική προπόρευση της Μέρκελ. Ενώ, για πολλούς μήνες και σ' ολόκληρο τον κόσμο φούντωναν τα δημοσιεύματα, τα στοιχεία και οι δηλώσεις πολιτικών, αναλυτών, αξιωματούχων και θεσμικών οργάνων για την πορεία της Ευρωζώνης προς τα βράχια, συνέπεια των πολιτικών επιλογών της Γερμανίας, η ίδια η χώρα θαρρείς και βρισκόταν απομονωμένη από κάθε εξωτερική πληροφόρηση, σε μια υγειονομική ζώνη απόλυτης άγνοιας και προστασίας από μιαρές πληροφορίες, τόσο που η εφημερίδα FAZ σε ειρωνικό άρθρο της 22ας Αυγούστου να παρομοιάζει τη Γερμανία με απάνεμο νησί και τους Γερμανούς με ευτυχισμένους ανέμελους ανθρώπους, αδιάφορους και ανήξερους για τις τρικυμίες που πλήττουν τα γειτονικά νησιά στις νότιες θάλασσες, όχι μακριά από τις δικές τους. Η ειδυλλιακή όμως αυτή εικόνα, δεν κατάφερε να βαστάξει ως το τέλος. Θες από παρόρμηση, θες από αστοχία, θες από σκοπιμότητα, η ζημιά προήλθε όχι από την αντιπολίτευση αλλά από τον ίδιο τον Σόιμπλε, όταν σε κάποια στιγμή της προεκλογικής του εκστρατείας ανακοίνωνε ότι η Ελλάδα θα χρειαζόταν οσονούπω και νέο πακέτο στήριξης, δηλαδή κι άλλα χρήματα. Έτσι, αυτό που η Μέρκελ δεν ήθελε με τίποτε να συμβεί, να στρογγυλοκαθίσει δηλαδή η Ελλάδα στο επίκεντρο της προεκλογικής της ατζέντας, ήρθε κι έγινε με το παραπάνω. Ό,τι ακολούθησε είναι γνωστό: Ο Σόιμπλε, αφού έπεσαν επάνω του θεοί και δαίμονες προσπάθησε να τα μπαλώσει, αποδίδοντας το ατόπημα σε γλίστρημα της γλώσσας και στην περιέργεια της γυναίκας του που θέλει να τα μαθαίνει όλα, η Μέρκελ μετά το σοκ αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι ναι, κάποια χρήματα θα χρειαστούν αλλά δεν ξέρει πόσα, ο Σόιμπλε επανήλθε ανασκευάζοντας τα λεχθέντα περί νέου πακέτου στήριξης σε παράταση αποπληρωμής των παλαιών, αποκλείοντας το κούρεμα, αλλά η ζημιά στο εσωτερικό είχε ήδη γίνει, δίνοντας την ευκαιρία στην αντιπολίτευση να βρει επιτέλους το πάτημα που της έλλειπε για να επιτεθεί, μπας και ανεβάσει το γλίσχρο ποσοστό της. Την ευκαιρία άδραξε ακόμα και ο πρώην καγκελάριος Σρέντερ, ο οποίος κατηγόρησε τη Μέρκελ ότι ψεύδεται αποκρύπτοντας την αλήθεια από τους ψηφοφόρους, (σαν να 'ταν άλλωστε η πρώτη φορά που οι πολιτικοί ψεύδονται προεκλογικώς), ενώ το ίδιο έπραξε και το νεότευκτο ευρωσκεπτιστικό κόμμα AfD, μη κρύβοντας τη χαρά του για το ανέλπιστο αυτό δώρο που ευελπιστεί ότι θα το ανασύρει από την εκλογική αφάνεια. Ιδιαίτερα ενοχλημένο φάνηκε προφανώς και το FPD, το οποίο παραπαίοντας γύρω από το εκλογικό όριο του 5% που χρειάζεται για να εισέλθει στη βουλή, θα κρίνει και την κυβέρνηση που θα προκύψει στις 23 Σεπτεμβρίου. Αν μπει, τότε ο τρέχων συνασπισμός CDU-FPD θα διατηρηθεί, αν όχι, όλα είναι ανοιχτά, χωρίς όμως αυτό να σημάνει, παρά τα πιεστικά προβλήματα, και θεμελιακή αλλαγή της ευρωπαϊκής πολιτικής της Γερμανίας, όπως πολλοί ευελπιστούν. Για να εγκαταλείψει η Γερμανία την τακτική της κωλυσιεργίας και του αγοράζω χρόνο, με τακτικές bail-out που έφαγαν πια τα ψωμιά τους, και με νομικίστικα εμπόδια, περί αλλαγής των ευρωπαϊκών συνθηκών, θα πρέπει να πει επιτέλους την ψυχρή αλήθεια στους πολίτες της, ότι και τα 120 δις σε δάνεια που έδωσαν συνολικά στο Νότο μάλλον δεν θα τα πάρουν πίσω, ότι και τις τράπεζες άλλων χωρών θα αναγκαστούν να εγγυηθούν και ότι περισσότερες εξουσίες θα χρειαστεί να παραχωρήσουν στις Βρυξέλλες. Θα τα αντέξουν όλα αυτά οι μακάριοι και συστηματικά παραπληροφορημένοι Γερμανοί; Μ' αυτά και με κείνα, λοιπόν, τα με κόπο φιλοτεχνημένα success stories όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και της Ιρλανδίας, Πορτογαλίας και Ισπανίας πήγανε άπατα, και δεν έφτανε μόνο αυτό, αλλά στην πιο κρίσιμη στιγμή της προεκλογικής εκστρατείας της Μέρκελ, ήρθε και τρύπωσε και η Συρία. Η Καγκελάριος έσπευσε να τεθεί πιο ενεργά, απ' ότι στην περίπτωση της Λιβύης, όπου απείχε της ψηφοφορίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας, στο πλευρό των Αμερικανών-Γάλλων κλπ, αλλά στο εσωτερικό, η κοινή γνώμη σε ποσοστό κοντά στο 70% εκφράστηκε ήδη κατά μιας τέτοιας εμπλοκής. Αν η εισβολή γίνει πριν από τις εκλογές, όπως διαφαίνεται, η Μέρκελ θα έχει να αντιμετωπίσει ακόμα ένα εμπόδιο, το μέγεθος του οποίου κανείς δεν μπορεί να προδικάσει αυτή τη στιγμή. Πηγή Cynical

Η «χρήσιμη ηλίθια» του Ισλάμ! Posted: 01 Sep 2013 09:15 AM PDT Η Δύση ετοιμάζεται και πάλι να βγάλει τα μάτια της. Το έκαναν στα τέλη της δεκαετίας του '70, πρώτοι οι Αμερικανοί στο Αφγανιστάν. Εκπαίδευσαν τον Οσάμπα μπιν Λάντεν και τους συντρόφους του για να πλήξουν τη Σοβιετική Ενωση, που μόλις είχε εισβάλει στη χώρα όπου ο Αλέξανδρος ξόδεψε σχεδόν 10 χρόνια πολεμώντας για να υποτάξει μέρος της. Ο γάμος του με τη Ρωξάνη τού χάρισε για σύζυγο την ωραιότερη γυναίκα της Ασίας, λίγη ειρήνη και μια επίφαση εξουσίας στα ανυπότακτα βράχια των πεθερικών του. Εικοσιέναν αιώνες μετά, το 1842, οι Αγγλοι είδαν όλο τους το εκστρατευτικό σώμα, υπό τον πλέον άχρηστο αξιωματικό που έγινε ποτέ στρατηγός, τον Ελφινστόουν, να φεύγει κυνηγημένο από την Καμπούλ, ύστερα από εξέγερση υπό τον Ακμπάρ Χαν, και να σφαγιάζεται καθ' οδόν. Μόνο ένας επιζών Ευρωπαίος, ένας γιατρός, γύρισε έφιππος για να πει τα μαντάτα στην Τζαλαλαμπάντ. Πριν από λίγα χρόνια, με πρόθυμους κολαούζους για τη βρομοδουλειά πάντα τους κίναιδους της Αυτής Μεγαλειότητος, οι Αμερικανοί ισοπέδωσαν μια χριστιανική χώρα, σύμμαχο των ΗΠΑ, της Βρετανίας, και της Γαλλίας σε δύο Παγκοσμίους Πολέμους και δικό μας σύμμαχο σχεδόν σε όλους τους αγώνες μας: τη Σερβία. Για ποιον λόγο; Για τα μάτια των ισλαμιστών του Αλίγια Ιζετμπέκοβιτς, ο οποίος μάζεψε στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη χιλιάδες μουτζαχεντίν απ' όλο τον κόσμο χορηγώντας τους αφειδώς τη βοσνιακή υπηκοότητα και διαβατήρια. Τα βουνά της Βοσνίας μετατράπηκαν σε ένα μικρό Αφγανιστάν στο μαλακό υπογάστριο της ίδιας της Ευρώπης. Ενα θερμοκήπιο ισλαμοφασιστών τρομοκρατών, τους οποίους οι αρχές ασφαλείας των δυτικών χωρών θα κυνηγούσαν μετά στα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου έπειτα από πρωτοφανείς τρομοκρατικές επιθέσεις, με αποκορύφωμα την 11η Σεπτεμβρίου 2001. Το φίδι που εξέθρεψαν στον κόρφο τους οι Αμερικανοί, οι Βρετανοί και άλλοι στα χρόνια που ακολούθησαν δάγκωσε στο στήθος τους «χρήσιμους ηλίθιους» που τους εξόπλισαν, εκπαίδευσαν και προστάτευσαν στο Αφγανιστάν και στη Βοσνία. Ο πακτωλός χρήματος που εισέπραξε όλα αυτά τα χρόνια το «σύστημα Κλίντον», κυρίως μέσω του ομώνυμου ιδρύματος, με «δωρητές» κυρίως τη μήτρα της ισλαμικής τρομοκρατίας, τη Σαουδική Αραβία και τα διάφορα εμιράτα, δίνει μια άλλη εξήγηση στην εκ πρώτης όψεως παρανοϊκή πολιτική, η Δύση να βομβαρδίζει χριστιανούς και δη συμμάχους της και να ενισχύει τους φονιάδες χιλιάδων αθώων χριστιανών στη Νέα Υόρκη, στην Αγγλία, στην Ισπανία. Αυτό το ίδιο σύστημα Κλίντον, με σημαίνον πρόσωπο και τον διαβόητο Ποντέστα, πρώην προσωπάρχη του Λευκού Οίκου, και η «μαφία» του στο State Department είναι οι «ευφυείς» σχεδιαστές της πολιτικής που ξεχαρβάλωσε όλη τη Βόρεια και Υποσαχάρια Αφρική, οδηγώντας τη Λιβύη και την Αίγυπτο στο χάος. Αν όμως στην Αίγυπτο οι Αδερφοί Μουσουλμάνοι σκοτώνουν χριστιανούς και τώρα τους συμμαζεύει με τα πολυβόλα ο στρατός, στη Συρία γίνεται μια κανονικότατη γενοκτονία με άμεσο συνεργό τον χωριάτη ψευτοσουλτάνο, τον Ερντογάν. Ολο το σκυλολόι της Αλ Κάιντα, σαλαφιστές, κυνηγοί κεφαλών, φονιάδες γυναικοπαίδων, Τούρκοι, Τσετσένοι, Αφγανοί, Λίβυοι, Τυνήσιοι, χιλιάδες ναυάγια της ζωής από την Ευρώπη, ψυχάκηδες εξισλαμισμένοι Γάλλοι, Γερμανοί και άλλοι, περί τους 25.000 τους υπολογίζουν οι γερμανικές μυστικές υπηρεσίες, συμμετέχουν στην πρωτοφανή σφαγή της αρχαιότερης χριστιανικής κοινότητας του κόσμου και των αλεβιτών της Συρίας. Με όλο του τον ριζοσπαστικό αυταρχισμό το Μπάαθ προστάτευσε επί 60 χρόνια αυτές τις δύο κοινότητες από τη βία και την αυθαιρεσία των σουνιτών. Αλλωστε, το κόμμα ιδρύθηκε το 1947 από έναν χριστιανό, τον Μισέλ Αφλάκ, έναν αλεβίτη, τον Ζακί αλ Αρσούζι, κι έναν σουνίτη, τον Σαλάχ αλ Ντιν αλ Μπιτάρ. Παρά τη στήριξη από τη Δύση, τα κεφάλαια των Σαουδαράβων και των εμιράτων και την κακοποιό συναυτουργία των ισλαμοφασιστών της Αγκυρας, οι κατσαπλιάδες τζιχαντιστές εξευτελίστηκαν στο πεδίο της μάχης και ήταν στα όρια της κατάρρευσης. Ηρθε λοιπόν, πολύ βολικά, ένα μαζικό έγκλημα με χρήση χημικών (;). Ηδη η υπερδύναμη, με τους κοκκινόκωλους του Λονδίνου να υπερθεματίζουν, ετοιμάζεται να πιάσει απ' τα μαλλιά και να σώσει τους χασάπηδες ομοϊδεάτες του Μπιν Λάντεν με όλη τη φονική υψηλή τεχνολογία της Δύσης. Η Ιστορία θα καταγράψει την εύλογη απορία: γιατί ο Ασαντ, τη στιγμή που είχε σχεδόν νικήσει, να ρίξει χημικά και να σκοτώσει αμάχους και δη δικούς του υποστηρικτές, σε περιοχή προπύργιο του Μπάαθ; Η Δύση αυτή τη φορά, αν ολοκληρωθεί αυτή η παρανοϊκή πολιτική, που στις ΗΠΑ την υποστηρίζει μόλις το 9% (!), δεν θα βγάλει απλά τα μάτια της. Θα κάνει χαρακίρι. Η ηγεσία του δυτικού κόσμου ετοιμάζεται και πάλι να συνδράμει τρομοκράτες, γενοκτόνους χριστιανών και αλεβιτών αμάχων: τους ίδιους τους εχθρούς της. Οι τρεις πυλώνες της φιλοσοφικής, ηθικής και θεσμικής συγκρότησης της Δύσης, η Ελλάδα, η Ρώμη κι ο χριστιανισμός, τρίζουν συθέμελα. Η Ελλάδα δεν μπορεί να εμποδίσει το έγκλημα. Μπορεί όμως με σταθερή φωνή να πει την αλήθεια. Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης

Η Συριακή κρίση οδηγεί και στον διαλεμισμό της Τουρκίας Posted: 01 Sep 2013 09:05 AM PDT Αμέσως μετά την κατάρρευση του κομμουνιστικού μπλοκ οι ΗΠΑ πραγματοποίησαν την πιο σημαντική στρατιωτική επιχείρηση στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, αυτή που είχε την κωδική ονομασία Καταιγίδα της Ερήμου και είχε σκοπό την απελευθέρωση του Κουβέιτ και την αποδυνάμωση του καθεστώτος Σαντάμ Χουσεΐν, το οποίο εξαρθρώθηκε πλήρως με τη συμπληρωματική επιχείρηση ανατροπής του, το 2003, τότε που η Τουρκία είπε το μεγάλο «ΟΧΙ» στους Αμερικανούς, μη δίνοντας άδεια στα στρατεύματα των ΗΠΑ να διέλθουν από το τουρκικό έδαφος και να ανοίξουν το λεγόμενο βόρειο μέτωπο ενατίον του Ιρακινού δυνάστη. Ανεξαρτήτως των στόχων που είχαν οι δύο προαναφερθείσες επιχειρήσεις, αυτό που προκάλεσαν ως μετρήσιμο αποτέλεσμα είναι η ομοσπονδοποίηση του Ιράκ, με την ίδρυση ενός ομόσπονδου κουρδικού κράτους στο Βόρειο Ιράκ, με πρόεδρο, πρωθυπουργό, υπουργικό συμβούλιο, κοινοβούλιο και δική του δημόσια διοίκηση. Δηλαδή ένα συνταγματικά κατοχυρωμένο ομόσπονδο κράτος, που βαδίζει βήμα προς βήμα προς την ντε φάκτο ανεξαρτητοποίησή του. Παρότι η επέμβαση της διεθνούς κοινότητας, για να κυριολεκτούμε των ΗΠΑ και ορισμένων εκ των συμμάχων της, με πρώτη και καλύτερη την Τουρκία, στη γειτονική με το Ιράκ Συρία είχε εντελώς άλλα χαρακτηριστικά, φαίνεται ότι, τηρουμένων των αναλογιών, θα οδηγήσουν στο ίδιο αποτέλεσμα. Δηλαδή, την άνοιξη του 2011 οι προαναφερθείσες χώρες οργάνωσαν, υποστήριξαν με κάθε μέσο και τρόπο και ξεκίνησαν μια επιχείρηση εκ των έσω αποσταθεροποίησης της Συρίας, στην οποία συμμετέχουν ομάδες Σύρων αντιπολιτευομένων, κυρίως σουνιτών, καθώς και ακραία ισλαμιστικά στοιχεία και ομάδες πληρωμένων δολοφόνων από διάφορες μουσουλμανικές χώρες, συνεργαζόμενων με τον έναν ή τον άλλο τρόπο με την Αλ Κάιντα. Οι ομάδες αυτές υποστηρίζονται ενεργώς από την Τουρκία, τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, υπό την υψηλή επιστασία των ΗΠΑ! Ενώ κλείνουν ήδη δυόμισι χρόνια από την έναρξη αυτής της επιχείρησης, το καθεστώς Ασαντ όχι μόνον αντέχει, αλλά μετά τις επιτυχίες των δύο τελευταίων μηνών φαίνεται ότι έχει -ή, μάλλον, είχε έως τώρα- τη δυνατότητα να ανακτήσει τον έλεγχο μεγάλου μέρους της συριακής επικράτειας. Ακριβώς σε αυτή τη φάση ήρθε το χτύπημα με τα χημικά όπλα σε περιοχή της Δαμασκού (21 Αυγούστου), το οποίο δίνει την ευκαιρία κυρίως στις ΗΠΑ να πραγματοποιήσουν -οσονούπω- στρατιωτικό χτύπημα περιορισμένης έκτασης εναντίον συγκεκριμένων στρατιωτικών στόχων, κατά πάσα πιθανότητα 50 τον αριθμό, που αποσκοπούν στην αποδυνάμωση και όχι στην ανατροπή του καθεστώτος Ασαντ. Κι αυτό γιατί κανείς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει αν και με ποιον τρόπο είναι δυνατόν να διοικηθεί αυτή η χώρα σε περίπτωση ανατροπής του Ασαντ. Σε περίπτωση ανατροπής υπάρχουν δύο σενάρια. Το ένα είναι να επικρατήσουν οι σουνίτες, με την Αλ Κάιντα να έχει σοβαρό λόγο και επιρροή στη διοίκηση της χώρας. Το άλλο σενάριο είναι να μην επικρατήσει κανείς και η χώρα να οδηγηθεί στο χάος για πολλά χρόνια, με προφανή την απειλή αποσταθεροποίησης ολόκληρης της περιοχής, αλλά και την απειλή από τη δράση των ομάδων της Αλ Κάιντα σε ένα τέτοιο περιβάλλον! Αρα αυτό που μένει ως το πιο πιθανό σενάριο είναι να δούμε τον αποδυναμωμένο Ασαντ να παραμένει στην εξουσία για ένα διάστημα, μέχρι να δημιουργηθούν οι συνθήκες για την επόμενη σχετικά ομαλή ημέρα στη Συρία. Ακριβώς αυτό είναι το σενάριο που προκαλεί καθημερινούς εφιάλτες στην Αγκυρα και αποτελεί σημείο τριβής στις σχέσεις της με την Ουάσινγκτον, αφού η διαιώνιση της κατάστασης στη Συρία εξελίσσεται σε μείζονα απειλή για την Τουρκία. Ηδη ο Ερντογάν, που μέσα στον Αύγουστο έδωσε εντολή στους κομματικούς μηχανισμούς να οργανώσουν δύο διαδηλώσεις έξω από την πρεσβεία της Σαουδικής Αραβίαςκαι αφού ήδη είχε καθυβρίσει τον Σαουδάραβα βασιλιά λόγω της στήριξης στο νέο καθεστώς της Αιγύπτου, αναγκάστηκε να... γλείψει εκεί όπου έφτυνε, στέλοντας τον Νταβούτογλου στο Ριάντ να ζητήσει λεφτά από τη σαουδαραβική κυβέρνηση για τους Σύρους πρόσφυγες, που ξεπερνούν τους 500.000. Να σημειωθεί ότι τα λεφτά ΚΑΙ στα ταμεία του τουρκικού κράτους τελειώνουν! Φυσικά, αυτό είναι ένα πρόβλημα «παρωνυχίδα» μπροστά σε αυτό που συνιστούν οι Κούρδοι της Συρίας, οι οποίοι ελέγχονται από το ΡΚΚ και έχουν δημιουργήσει δομές αυτόνομου κράτους σε μια περιοχή-λωρίδα που ξεκινά από την Ερμπίλ και φθάνει ως τη Μεσόγειο, κοντά στην Αλεξανδρέττα, στην οποία συμπεριλαμβάνονται πετρελαιοπηγές και διαπιστωμένα αποθέματα πετρελαίου αξίας 250 δισ. δολαρίων (περιοχή Rimelan)! Και το πρόβλημα αυτό, όσο περνάει ο χρόνος, λαμβάνει άλλες διαστάσεις, που είναι σε θέση να επηρεάσουν σε τέτοιο βαθμό την πορεία του Κουρδικού και στην τουρκική επικράτεια, που η απάντηση στο ερώτημα «μετά τη Συρία τι;» να φαντάζει προφανής. Σάββας Καλεντερίδης

Όχι του Καναδά σε ισλαμικό συνέδριο, για λόγους ασφαλείας Posted: 01 Sep 2013 08:54 AM PDT Ένα συνέδριο με Γάλλους ισλαμιστές ιεροκήρυκες ματαιώθηκε για λόγους δημοσίας ασφάλειας, ανακοίνωσε χθες το Συνεδριακό Μέγαρο του Μόντρεαλ, όπου επρόκειτο να πραγματοποιηθεί σε μία εβδομάδα η εκδήλωση. «Κατόπιν των νεώτερων αναλύσεων για την ασφάλεια, το Συνεδριακό Μέγαρο του Μόντρεαλ αποφάσισε να ματαιώσει τη διεξαγωγή της εκδήλωσης 'Μεταξύ Ουρανού και Γης', που είχε προγραμματισθεί για τις 7-8 Σεπτεμβρίου 2013», ανέφερε η ανακοίνωση της διεύθυνσής του. Μία έντονη συζήτηση έχει ανοίξει εδώ και μία εβδομάδα στην κοινωνία της πόλης, γύρω από τα όρια του κοσμικού κράτους. Η τοπική κυβέρνηση του Κεμπέκ επιθυμεί να καταργήσει την εμφανή επίδειξη θρησκευτικών συμβόλων από το προσωπικό που εργάζεται στη δημόσια διοίκηση, μία πρακτική αρκούντως διαδεδομένη στον Καναδά. Οι οργανωτές της εκδήλωσης αυτής, η Collectif 1ndependance («κοινότητα 1ανεξαρτησία»), αυτοπαρουσιάζονται στον ιστότοπό τους ως ομάδα «νεαρών μουσουλμάνων του Μόντρεαλ» και είχαν προσκαλέσει για τις 7 και 8 Σεπτεμβρίου Γάλλους ισλαμιστές ιεροκήρυκες. Σε ανακοίνωσή της, η «κοινότητα» εκφράζει τη λύπη της για την απόφαση του Συνεδριακού Μεγάρου να ματαιώσει την εκδήλωση και κατήγγειλε «την εκστρατεία δαιμονοποίησης που έχουν εξαπολύσει ορισμένα μέσα ενημέρωσης εναντίον της», διαβεβαιώνοντας πως «ουδέποτε έχει ενθαρρύνει το μίσος, ή τη βία, κατά των γυναικών». Επίσης στηλίτευσε την «αντιδραστική στάση της υπουργού Ανιές Μαλτέ», υπεύθυνης για τα γυναικεία θέματα στην αυτόνομη κυβέρνηση του Κεμπέκ. Πολλές οργανώσεις και μεμονωμένα πρόσωπα στο Μόντρεαλ είχαν ζητήσει από τις αρχές να απαγορεύσει τη διεξαγωγή του συνεδρίου, ιδίως γυναικείες οργανώσεις που στηλίτευσαν την σεξιστική ρητορική ορισμένων από τους ιεροκήρυκες. Ιδιαίτερος στόχος για τα βέλη των οργανώσεων ήταν ο νεαρός ιεροκήρυκας του Τεμένους του Μπουρζέ (βόρειο προάστιο των Παρισίων) Νάντερ Αμπού Ανάς, ο οποίος στα κηρύγματά του και στα βιντεοσκοπημένα μηνύματά του τάσσεται υπέρ των ενδυμάτων που καλύπτουν εξολοκλήρου τη γυναίκα, η οποία κατ' αυτόν θα πρέπει να έχει πάντα χαμηλωμένα τα μάτια. Σε άλλη του βιντεοσκοπημένη διάλεξη καταφέρεται κατά της τηλεοπτικής σειράς «Νοικοκυρές σε απόγνωση», αποκαλώντας τη «δηλητηριώδη», καθώς επιχειρεί να νομιμοποιήσει ως «φυσικό πράγμα την εικόνα ενός ομοφυλοφυλικού, ή λεσβιακού ζευγαριού». Ο ομοσπονδιακός υπουργός Δημοσίας Ασφάλειας Στίβεν Μπλέινι είχε δηλώσει πρόσφατα πως πολλά ομοσπονδιακά υπουργεία έχουν εμπλακεί διακριτικά στην υπόθεση αυτή, ιδίως αναφορικά με την ισότητα και την ελευθερία της θρησκευτικής έκφρασης. Πηγή ΑΠΕ-ΜΠΕ

Το μετέωρο βήμα για τα «γεράκια» των ΗΠΑ στη γη της φωτιάς! Posted: 01 Sep 2013 08:27 AM PDT Στη Δαμασκό οι πολίτες προμηθεύτηκαν ξηρά τροφή, κονσέρβες, μπαταρίες και νερό. Στα ATM των τραπεζών σχηματίζονταν από τις αρχές της εβδομάδας ατέλειωτες ουρές. Στη συριακή πρωτεύουσα, όπου οι στρατιωτικές εγκαταστάσεις βρίσκονται ανάμεσα στις κατοικημένες περιοχές, κανείς δεν γνώριζε έως το Σάββατο ποια θα ήταν η επόμενη μέρα και κάθε ώρα που περνούσε ήταν πολύτιμη… Η Δύση ήταν έτοιμη για το μεγάλο βήμα. Ενα άλμα στο κενό σαν αυτό που έγινε στο Ιράκ ή ένα μετέωρο βήμα σαν αυτό που έγινε στη Λιβύη; Το ερώτημα έμενε να απαντηθεί. Ο εμφύλιος σπαραγμός, που ξεκίνησε πριν από δύο χρόνια με την ένοχη σιωπή της διεθνούς κοινότητας, μετρά ήδη δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, εκτοπισμένους και ανυπολόγιστες καταστροφές σε μια χώρα που βρίσκεται στο σταυροδρόμι πολιτισμών αλλά και μεγάλων γεωστρατηγικών συμφερόντων. Οι αποφάσεις της Δύσης για επέμβαση δεν ελήφθησαν εν θερμώ. Και βέβαια ουδείς πείθεται, ούτε καν τα αμερικανικά ΜΜΕ, ότι η χρήση χημικών όπλων στη Γούτα αποτελεί ικανή αιτία για την ανάληψη στρατιωτικής δράσης. Αλλωστε, όπως εύστοχα σχολίαζαν στο κύριο άρθρο τους οι «New York Times», η κυβέρνηση Ομπάμα οφείλει εξηγήσεις. Μια στρατιωτική επέμβαση θα μπορούσε να δικαιολογηθεί μόνο εάν υπάρχει στον ορίζοντα πολιτικό σχέδιο και συμβιβασμός του Μπασάρ αλ Ασαντ με τους αντικαθεστωτικούς. Ειδάλλως τίποτα δεν μπορεί να δικαιολογήσει τη στρατιωτική επέμβαση της Δύσης. Οι πληροφορίες για το επιχειρησιακό σχέδιο διέρρευσαν από τα μέσα της εβδομάδας στον ξένο Τύπο, με αποτέλεσμα πολλοί εύλογα να αναρωτηθούν εάν τελικά όσα αφήνει το αμερικανικό Πεντάγωνο να διαρρεύσουν έχουν πράγματι βάση. Ολα τα ρεπορτάζ έκαναν λόγο για αεροπορικές «χειρουργικές» επιδρομές με F16, που θα αποτελούσαν περισσότερο προειδοποίηση για το καθεστώς. Οι βάσεις που θα χρησιμοποιούσαν είναι τρεις, οι αμερικανικές αεροπορικές βάσεις στο Ιντσιρλίκ της Τουρκίας και στο Αμάν της Ιορδανίας, καθώς και η βρετανική βάση στο Ακρωτήρι της Κύπρου. Το NBC μετέδιδε πληροφορίες για επίθεση που δεν θα διαρκούσε πάνω από τρεις ημέρες, ενώ στο ίδιο πνεύμα τα ρεπορτάζ της «Washington Post» και των «New York Times» ανέφεραν ότι η όποια επίθεση δεν θα διαρκούσε περισσότερο από δύο ημέρες και θα επέτρεπε στις ΗΠΑ να αποφύγουν μια μεγαλύτερη εμπλοκή στον εμφύλιο της Συρίας. Σύμφωνα με πληροφορίες του «Foreign Policy», οι αμερικανικές Αρχές είχαν χαρτογραφήσει 34 σημεία που θα αποτελούσαν τον πρώτο στόχο στο κύμα των αεροπορικών επιθέσεων. Πρόκειται για τα εργοστάσια κατασκευής χημικών οπλών στη Δαμασκό, στο Ντιμαΐρ, στην Παλμύρα, στη Χομς, στη Μασιάτ, βορείως του Χαλεπίου και της Λατάκια, οι εγκαταστάσεις αποθήκευσής τους αλλά και οι αεροπορικές βάσεις όπου βρίσκονται οι δυνάμεις της κυβέρνησης του προέδρου Μπασάρ αλ Ασαντ. Στον χάρτη υπάρχουν επίσης και οι θέσεις για τις κεντρικές εγκαταστάσεις της εταιρίας Setma Ltd, στη Δαμασκό, που συνεργάζεται με την κυβέρνηση για την κατασκευή χημικών όπλων, καθώς και το προεδρικό μέγαρο, το γενικό αρχηγείο της Δημοκρατικής Φρουράς και την πλατεία Ουμαγιάντ, που είναι τα κεντρικά γραφεία των συριακών ενόπλων δυνάμεων. Ειδικοί που επικαλούνταν ο «Independent» υποστήριζαν ότι τον βασικό ρόλο σε οποιαδήποτε επίθεση θα τον παίξουν αμερικανικοί πύραυλοι Tomahawk, βομβαρδιστικά Β-2 και αεροσκάφη F16 που θα εκτελέσουν μια σειρά «χειρουργικών» επιδρομών βραχείας διάρκειας. Οι Ηνωμένες Πολιτείες διαθέτουν αυτή τη στιγμή τέσσερα πολεμικά πλοία στην ανατολική Μεσόγειο. Τα πλοία «USS Mahan», «USS Barry», «USS Gravely» και «USS Ramage» μεταφέρουν συνολικά 430 πυραύλους Tomahawk Block III, που έχουν εμβέλεια 1.500 μίλια. Η αμερικανική αεροπορία μπορεί επίσης να εξαπολύσει επιδρομές χρησιμοποιώντας τα βομβαρδιστικά Β-2 που σταθμεύουν στο Μισούρι και μπορούν να φτάσουν στη Μέση Ανατολή με μόνο έναν ανεφοδιασμό. Η Βρετανία είναι σε θέση να λάβει μέρος στην αποστολή με υποβρύχια Trafalgar οπλισμένα με πυραύλους Tomahawk και αεροσκάφη Tornado οπλισμένα με πυραύλους Storm Shadow, που σταθμεύουν στη βάση του Νόρφολκ. Οι Γάλλοι μπορούν να προσφέρουν ένα αεροπλανοφόρο, το «Charles de Gaulle», ενώ διαθέτουν επίσης αεροσκάφη Rafale και Mirage, που σταθμεύουν στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος βέβαια είναι η επέκταση των στρατιωτικών επιχειρήσεων πέραν των «γνωστών» στόχων. Οι δυνάμεις του Ασαντ! Το Διεθνές Ινστιτούτο Στρατηγικών Μελετών του Λονδίνου (IISS) εκτιμά ότι ο συριακός στρατός αριθμεί 178.000 άνδρες, εκ των οποίων οι 110.000 υπηρετούν στις χερσαίες δυνάμεις, 5.000 στο ναυτικό, 27.000 στην αεροπορία και 36.000 στην αεράμυνα. Το 2009 το IISS υπολόγιζε ότι ο συριακός στρατός αποτελούνταν από 325.000 άνδρες, εκ των οποίων οι 220.000 στις χερσαίες δυνάμεις. Η πολεμική αεροπορία της χώρας, που αναμένεται να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο, υπολογίζεται ότι διαθέτει 365 μαχητικά αεροσκάφη, τα περισσότερα σοβιετικής κατασκευής. «Πυρετός» σε λιμάνια και αεροδρόμια Κύπρου και Τουρκίας Ηδη έξι καταδιωκτικά αεροσκάφη Typhoon της βρετανικής πολεμικής αεροπορίας (RAF) εστάλησαν το πρωί της Πέμπτης στο Ακρωτήρι της Κύπρου ως «προληπτικό μέτρο για την προστασία των βρετανικών συμφερόντων». Τα βρετανικά μέσα ενημέρωσης συνεχίζουν καθημερινώς τις αναφορές τους για χρησιμοποίηση των βρετανικών βάσεων (Δεκέλεια και Ακρωτήρι - Επισκοπή) για επιθέσεις κατά της Συρίας. Η Κύπρος απέχει μόλις 40 μίλια από τη Συρία και θεωρείται προνομιακός χώρος για τους συμμάχους των ΗΠΑ για ενδεχόμενη επίθεση εναντίον της Συρίας, αφού, πέραν των δύο βρετανικών στρατιωτικών βάσεων, διαθέτει και την αεροπορική βάση «Ανδρέας Παπανδρέου» στην Πάφο, ενώ στο λιμάνι της Λεμεσού μπορεί να ελλιμενιστούν πολεμικά σκάφη. Δύο από τις κοντινότερες στη Συρία νατοϊκές βάσεις βρίσκονται στο Ιντσιρλίκ και στη Σμύρνη. Η στρατηγικά σημαντική βάση του Ιντσιρλίκ έχει χρησιμοποιηθεί για επιχειρήσεις υπό την καθοδήγηση των ΗΠΑ, όπως στον πόλεμο του Κόλπου το 1990, αλλά και πιο πρόσφατα, στους πολέμους σε Ιράκ και Αφγανιστάν. Εντός του 2013 εγκαταστάθηκαν στην ίδια βάση συστήματα αντιπυραυλικής άμυνας Patriot για να αποτραπούν πιθανές επιθέσεις από τη συριακή πλευρά. Γεγονός είναι πάντως ότι η συνδρομή της Τουρκίας σε μία πιθανή διεθνή στρατιωτική επιχείρηση υπάγεται σε ορισμένους νομικούς και πολιτικούς περιορισμούς. «Μία συμφωνία μεταξύ ΗΠΑ και Τουρκίας από το 1980 και το συμπληρωματικό πρωτόκολλό της ορίζουν ότι η νομική βάση μιας τέτοιας επιχείρησης στοιχειοθετείται είτε μέσω απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας των Η.Ε. είτε του ΝΑΤΟ» επισημαίνει στην «DW» ο Καγκρί Ερχάν, καθηγητής πολιτικής επιστήμης στο πανεπιστήμιο της Αγκυρας. Οπως λέει, αν δεν υπάρχει απόφαση του ΝΑΤΟ ή του Συμβουλίου Ασφαλείας, η χρήση τουρκικών βάσεων για επιχειρήσεις αμερικανικών ή άλλων συμμαχικών δυνάμεων πρέπει να λάβει την έγκριση του τουρκικού Κοινοβουλίου. Οι επιθεωρητές έφυγαν έπειτα από τους ελέγχους Το πρωί του Σαββάτου θα έφευγαν από τη Συρία οι επιθεωρητές του ΟΗΕ που διεξάγουν έρευνες για τη χρήση χημικών όπλων κοντά στη Δαμασκό, μια απόφαση που εκτιμάται ότι ανοίγει τον δρόμο για τις αεροπορικές επιθέσεις. Σε αυτό το σκηνικό η διπλωματία αλλά και τα στρατιωτικά επιτελεία στις χώρες της Δύσης χτύπησαν κόκκινο! Ο Μπαράκ Ομπάμα δήλωσε βέβαιος πλέον ότι η συριακή κυβέρνηση έκανε χρήση χημικών όπλων κοντά στη Δαμασκό και έκανε λόγο για την ανάγκη να σταλεί στον Ασαντ ένα «ισχυρό μήνυμα» προκειμένου να μη γίνει ξανά χρήση χημικών όπλων στο μέλλον. Ωστόσο δεν είχε λάβει αμέσως την τελική απόφαση για μια στρατιωτική επέμβαση στη Συρία. Την Πέμπτη, η Βουλή των Κοινοτήτων στη Βρετανία συνεδρίασε εκτάκτως προκειμένου να συζητηθεί και να ψηφιστεί δύο φορές η κυβερνητική πρόταση για πιθανή στρατιωτική επέμβαση. Η διπλή ψηφοφορία έγινε μετά τις έντονες πιέσεις των Εργατικών, που απείλησαν να καταψηφίσουν την κυβερνητική πρόταση, αν ο πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον δεν περιμένει πρώτα τα αποτελέσματα από τις έρευνες του ΟΗΕ. Οι Ρωσία, Κίνα και Ιράν προειδοποιούσαν την ίδια στιγμή ότι ενδεχόμενη ανάληψη στρατιωτικής δράσης θα ήταν επικίνδυνη και καταστροφική για τη Μέση Ανατολή και τη βόρεια Αφρική. Η Ιορδανία, όπως και το Ισραήλ, τηρούσε στάση αναμονής. Η Αθήνα αναμένει Επισήμως κανείς δεν επιβεβαιώνει το αμερικανικό αίτημα για παραχώρηση κυρίως της βάσης της Σούδας, όμως και σε κοινή συνέντευξη Τύπου που έδωσαν, μετά τη σύσκεψη για τη Συρία, ο υπουργός Εξωτερικών Ευ. Βενιζέλος με τον υπουργό Αμυνας Δ. Αβραμόπουλο την Πέμπτη παρέπεμπαν στη συνέπεια της Αθήνας έναντι των συμβατικών της υποχρεώσεων απέναντι στους διεθνείς οργανισμούς. Σκηνικό τρόμου με τρεις ισχυρές δυνάμεις να στηρίζουν το καθεστώς της Δαμασκού! Γιατί η Ρωσία, η Κίνα και το Ιράν εξακολουθούν να στέκονται στο πλευρό του Μπασάρ αλ Ασαντ; Το ερώτημα έχει τεθεί ευθύς εξαρχής από την έναρξη του εμφυλίου πολέμου. Σε ό,τι αφορά τη Ρωσία, οι βασικοί λόγοι είναι δύο. Ο ένας έχει να κάνει με τα οικονομικά, ο άλλος με την ιδεολογία. Η Ρωσία αποτελεί έναν από τους βασικότερους προμηθευτές όπλων της Συρίας. Τα συμβόλαια που έχει συνάψει με τη Δαμασκό ξεπερνούν σε αξία τα 4 δισ. δολ., σύμφωνα με τον Τζέφρι Μάνκοφ του Κέντρου Στρατηγικών και Διεθνών Σπουδών του Προγράμματος «Ρωσία και Ευρασία». Σύμφωνα με το Stockholm International Peace Research Institute, το 2009 και το 2010 πουλήθηκαν στη Συρία ρωσικά όπλα αξίας 324.000.000 δολ., ενώ η Μόσχα υπέγραψε συμφωνία και για την πώληση μαχητικών εκπαιδευτικών αεροσκαφών αξίας 550.000.000 δολ. Η Ρωσία χρησιμοποιεί επίσης τη ναυτική βάση στην Ταρτούς, η οποία αποτελεί ουσιαστικά τη μόνη απευθείας πρόσβαση του ρωσικού ναυτικού στη Μεσόγειο. Σε ό,τι αφορά την ιδεολογία, ο βασικός στόχος της Μόσχας είναι να μπλοκάρει τα αμερικανικά σχέδια για ακόμη μεγαλύτερη επιρροή στην περιοχή. Η Μόσχα δεν πιστεύει ότι οι πόλεμοι και οι ανατροπές καθεστώτων μπορεί να φέρουν σταθερότητα και δημοκρατία. Μάλιστα, ως απόδειξη φέρνει την Αραβική Ανοιξη αλλά και τον πόλεμο στο Ιράκ. Η Ρωσία επίσης δεν εμπιστεύεται τις αμερικανικές προθέσεις. Θεωρεί -δικαιολογημένα με βάση το πρόσφατο παρελθόν- ότι οι ανθρωπιστικές ανησυχίες δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια δικαιολογία για τις αμερικανικές πολιτικές και οικονομικές επιδιώξεις. «Τα σχέδια για στρατιωτικά πλήγματα στη Συρία που αναγγέλλονται από ορισμένες χώρες αποτελούν πρόκληση στις θεμελιώδεις αρχές της Χάρτας του ΟΗΕ και σε άλλους κανόνες του διεθνούς δικαίου» αναφέρεται σε ανακοίνωση που εκδόθηκε από το ρωσικό ΥΠΕΞ. Η Ρωσία πάντως ετοιμάζεται να στείλει δύο πολεμικά πλοία στην ανατολική Μεσόγειο, ένα ανθυποβρυχιακό πλοίο και ένα καταδρομικό εξοπλισμένο με πυραύλους. To Iράν και η Συρία είναι δεμένες στο ίδιο άρμα. Οι λόγοι είναι δύο, η θρησκεία και η στρατηγική. Σε ό,τι αφορά τη θρησκεία, το Ιράν είναι η χώρα με τον μεγαλύτερο πληθυσμό σιιτών μουσουλμάνων. Η συριακή κυβέρνηση κυριαρχείται από τους αλεβίτες, ενώ οι αντικαθεστωτικοί από τους αντίπαλους σουνίτες. Για το Ιράν η Συρία ήταν ο μόνος αραβικός σύμμαχος κατά τη διάρκεια του οκτάχρονου πολέμου με το σουνιτικό Ιράκ. Το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε να δει η Τεχεράνη είναι μια σουνιτική Συρία, με δεδομένο μάλιστα ότι οι σύμμαχοι των ανταρτών είναι το Κατάρ και η Σαουδική Αραβία. Σε ό,τι αφορά τη στρατηγική, για το Ιράν η Συρία είναι σημαντικός σύμμαχος. Η σιιτική Χεζμπολάχ του Λιβάνου παρείχε στήριξη στις δυνάμεις του Ασαντ στη Δαμασκό, μια οργάνωση που αποτελεί για την Τεχεράνη βασικό μοχλό πίεσης του Ισραήλ. Σύμφωνα με διαρροές του WikiLeaks το 2009, ανώτατος Αμερικανός διπλωμάτης στη Δαμασκό αποκάλυψε ότι η Συρία είχε ξεκινήσει την αποστολή βαλλιστικών πυραύλων στη Χεζμπολάχ. Μυστικές υπηρεσίες της Δύσης πιστεύουν ότι το Ιράν έχει δώσει τεχνική βοήθεια στη Δαμασκό, όπως δίκτυο πληροφόρησης και συστήματα οπλικού ελέγχου. Τον Μάιο ο ΟΗΕ είχε αναφέρει ότι φορτία με ιρανικό οπλισμό είχαν κατασχεθεί στην Τουρκία. Επισήμως η Τεχεράνη κάνει λόγο για έναν «πόλεμο της Δύσης» και θεωρεί ότι η κυβέρνηση Ασαντ είναι θύμα μια διεθνούς συνωμοσίας. Υποστηρίζει μάλιστα ότι στόχος είναι να καταστεί η περιοχή ασφαλέστερη για το Ισραήλ. Οπως όμως λέει ο Γουόλτερ Πος, ειδικός για τα ιρανικά θέματα του Γερμανικού Ινστιτούτου για Διεθνή Θέματα και Θέματα Ασφαλείας (SWP), «το Ιράν ήδη προετοιμάζεται για την επόμενη μέρα, ενισχύοντας την παραστρατιωτκή παρουσία του στη Συρία, καθώς και χωρίς τον Ασαντ ο εμφύλιος μπορεί να συνεχιστεί και να περάσει σε μια επόμενη φάση». Ο Πος εκτιμά ότι με δεδομένες τις παρασκηνιακές συνομιλίες της Τεχεράνης με τη Δύση για τον τερματισμό της διεθνούς απομόνωσης, το Ιράν δεν θα θελήσει να αντιπαρατεθεί με τις ΗΠΑ και τους Ευρωπαίους. Η σχέση της Κίνας με τη Συρία είναι πιο περίπλοκη. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι αυτό που θέλει μόνο είναι να διατηρήσει τα συμβόλαιά της. Η Κίνα αποτελεί τον τρίτο μεγαλύτερο εξαγωγέα στη Συρία το 2010, σύμφωνα με τα στοιχεία της Κομισιόν. «Το ενδιαφέρον του Πεκίνου για τη Δαμασκό, το τέρμα του αρχαίου δρόμου του μεταξιού, υποδηλώνει ότι η Κίνα βλέπει τη Συρία ως έναν σημαντικό εμπορικό εταίρο», σύμφωνα με έκθεση του ινστιτούτου ανάλυσης και έρευνας The Jamestown Foundation, με έδρα την Ουάσινγκτον. Υπάρχει όμως κι ένας ακόμη σημαντικότερος παράγοντας. Η Κίνα δεν θέλει να επαναληφθεί αυτό που συνέβη στη Λιβύη, στη μετά Καντάφι εποχή, ταυτόχρονα όμως διατηρεί μια ουδέτερη, θα έλεγε κανείς, θέση, θέλοντας να τα έχει καλά με όλους. Το Πεκίνο υποστήριξε την αποστολή των επιθεωρητών του ΟΗΕ για τη χρήση χημικών όπλων, ενώ ζητούσε από την αρχή μια πολιτική λύση, χωρίς όμως να «στυλώνει και τα πόδια». Τα τουρκικά συμφέροντα και η μάχη του πετρελαίου Για την Τουρκία, από την έναρξη του εμφυλίου της Συρίας έως σήμερα, το μεγάλο πρόβλημα δεν ήταν άλλο από την αναζωπύρωση του Κουρδικού και τα νέα δεδομένα που δημιουργούσαν οι Κούρδοι της Συρίας. Τώρα η Αγκυρα εξετάζει το ενδεχόμενο να ενταχθεί σε πιθανό διεθνή συνασπισμό δυνάμεων υπό την καθοδήγηση των ΗΠΑ, όπως δήλωσε ο αντιπρόεδρος της τουρκικής κυβέρνησης Μπουλέντ Αρίντς. Ωστόσο οι κίνδυνοι για την ασφάλεια σε συνδυασμό με τις νομικές και πολιτικές προκλήσεις που συνεπάγεται μια τέτοια κίνηση περιορίζουν τη δυνατότητα δράσης της κυβέρνησης. Ο Αρίντς διευκρίνισε ότι η Τουρκία θα συμμετείχε σε έναν διεθνή συνασπισμό με στόχο να τερματίσει τη σφαγή στη Συρία, τονίζοντας ότι ενδεχόμενη εμπλοκή της χώρας του θα είχε αποκλειστικά ανθρωπιστικά κίνητρα. Τα τελευταία χρόνια η Τουρκία ζητεί μία πολυμερή επέμβαση του ΟΗΕ στη Συρία και τον καθορισμό μιας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων χωρίς να έχει καταφέρει να πείσει τους δυτικούς και τους περιφερειακούς της εταίρους. Τα τουρκοσυριακά σύνορα καλύπτουν μία γραμμή 910 χλμ. Ο πόλεμος στη Συρία τα τελευταία δύο χρόνια επηρέασε αρνητικά την ασφάλεια στην περιοχή, δημιουργώντας νέες απειλές για την Τουρκία. Τούρκοι παρατηρητές επισημαίνουν ότι, αν η Τουρκία συμμετάσχει άμεσα σε στρατιωτικές επιχειρήσεις στο πλαίσιο διεθνούς συνασπισμού δυνάμεων, διακυβεύεται η ασφάλεια της χώρας. Κανείς δεν μπορεί να μαντέψει τι θα συμβεί την επόμενη μέρα, εκτός από τις αγορές που αντιδρούν στην παραμικρή προοπτική ανάφλεξης. Οι τιμές του μαύρου χρυσού εκτινάχτηκαν, με το αργό να αναρριχάται σε υψηλό διετίας. Η Societe Generale, σε έκθεσή της, εκτιμά ότι το brent θα μπορούσε να φτάσει έως και τα 125 δολάρια το βαρέλι, εάν ξεκινήσουν αεροπορικές επιδρομές στη Συρία, και θα μπορούσε να εκτιναχθεί σε ακόμη υψηλότερα επίπεδα, εάν υπάρξει διάχυση της κρίσης. Ο επικεφαλής πολιτικός αναλυτής της Nomura Aλαστερ Νιούτον εκτιμά ότι οι παγκόσμιες αγορές πετρελαίου θα χρειαστούν πολλές ημέρες για να προσαρμοστούν στον κίνδυνο μιας πιθανής στρατιωτικής επέμβασης εναντίον της Συρίας και, αν και είναι απίθανο, να υπάρξει κάποια άμεση επίπτωση στην προσφορά, δεδομένου ότι η χώρα παράγει αμελητέες ποσότητες πετρελαίου και φυσικού αερίου. Παρ' όλα αυτά, η δυτική στρατιωτική επέμβαση θα εμβαθύνει της περιφερειακές εντάσεις, προσθέτοντας στις αυξημένες ανοδικές πιέσεις στην τιμή του αργού πετρελαίου τύπου brent που σημειώθηκαν αμέσως μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα του Ιουλίου στην Αίγυπτο, σύμφωνα με τη Nomura. Πηγή

Η περίπτωση της Συρίας: Μια γεωπολιτική ανατροπή Posted: 01 Sep 2013 08:13 AM PDT Δρ. Ιωάννης Παρίσης, Υποστράτηγος ε.α. Δρ. Πολιτικής Επιστήμης (Διεθνών Σχέσεων) Αυτό που κατ' ευφημισμό μάλλον απεκλήθη «Αραβική άνοιξη», εξελίχθηκε στη Συρία κατά τρόπο τελείως διαφορετικό από τις άλλες αραβικές χώρες. Μάλλον δεν υπήρξε καθόλου «άνοιξη», αλλά η χώρα πέρασε κατευθείαν σε έναν βαρύ «χειμώνα». Τα αντικρουόμενα συμφέροντα της ΕΕ και των ΗΠΑ με εκείνα της Ρωσίας και της Κίνας δεν επέτρεψαν την οποιαδήποτε δυναμική παρέμβαση των Ηνωμένων Εθνών. Τα πράγματα περιπλέχθηκαν ακόμη περισσότερο εξαιτίας της υποστήριξης που παρέχει το Ιράν προς το καθεστώς Άσαντ, που οφείλεται, φαινομενικά τουλάχιστον, στο κοινό σιιτικό δόγμα-άξονα. Αυτό προκαλεί ανησυχίες στο Ισραήλ, ενώ ενδιαφέρον, για τα δικά τους διαφορετικά συμφέροντα, προβάλλουν η Τουρκία και η Σαουδική Αραβία. Σε αντίθεση με τις σχεδόν ομοιογενείς κοινωνίες των χωρών της Βόρειας Αφρικής, στη Συρία υπάρχουν 18 διαφορετικές θρησκείες ή δόγματα και εθνικές ομάδες. Σουνίτες 70%, Αλαουίτες 13%, Χριστιανοί 10%, Δρούζοι 3%. Από πλευράς εθνικών ομάδων οι Άραβες είναι η πλειονότητα, ακολουθούμενοι από τους Κούρδους. Υπάρχουν ακόμη μειονότητες Αρμενίων, Ασσυρίων, Κιρκασίων, Παλαιστινίων και Τουρκμενίων. Οι Αλαουίτες ως επί το πλείστον είναι εγκατεστημένοι στη μεσογειακή ακτή, ενώ οι Δρούζοι βρίσκονται στο νότιο τμήμα της χώρας και οι Κούρδοι στα βορειοανατολικά, κατά μήκος των συνόρων με την Τουρκία και το Ιράκ. Το γεγονός ότι οι Σουνίτες αποτελούν την πλειονότητα, ενώ εκείνοι που κατέχουν τις θέσεις εξουσίας, όπως ο Πρόεδρος της χώρας, ανήκουν κυρίως στους Αλαουίτες αποτελεί ένα σημαντικό πρόβλημα για την εσωτερική σταθερότητα στη Συρία. Στην πράξη, η Συρία βιώνει έναν εμφύλιο πόλεμο, κυρίως σε θρησκευτικό επίπεδο. Από τη μία, η πλειοψηφία των Αράβων Σουνιτών που επιδιώκουν την ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ, και από την άλλη, οι συνασπισμένες μειονότητες των Αλαουιτών, Δρούζων και Χριστιανών που στηρίζουν το καθεστώς, το οποίο βρίσκεται στην εξουσία από το 1970. Από στρατηγικής πλευράς, σχεδόν όλες οι κατευθύνσεις των αντιπαραθέσεων διασταυρώνονται στη Συρία, η οποία αποτελεί το κέντρο ενός περίπλοκου πλαισίου ανταγωνισμού ισχύος και σύγκρουσης συμφερόντων. Οι κύριοι εμπλεκόμενοι στην κρίση H αντίδραση της Ρωσίας και της Κίνας στην ανατροπή του συριακού καθεστώτος οφείλεται κυρίως στην άποψη ότι αυτό θα αποτελούσε ένα στρατηγικό κτύπημα στην Τεχεράνη και θα άνοιγε την πόρτα στην κυριαρχία του δυτικού κόσμου στη Μέση Ανατολή υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. Η σκληρή πραγματικότητα δείχνει ότι η Συρία ήταν, ουσιαστικά, ένα πιόνι στη σκακιέρα ενός περιφερειακού ανταγωνισμού ισχύος. Θα μπορούσε λοιπόν να υποστηριχθεί ότι οι αντιδράσεις του Πεκίνου και της Μόσχας οφείλονται κυρίως σε γεωπολιτικούς λόγους και όχι κατ' ανάγκην σε εμπορικά συμφέροντα ή ενδιαφέρον για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η κατάσταση στη Συρία εγκυμονεί κινδύνους ευρύτερης αστάθειας ή και ανάφλεξης στο εσωτερικό των γειτονικών χωρών. Οι κίνδυνοι αυτοί μπορεί να προέλθουν από πολλαπλές κατευθύνσεις και για διαφορετικούς λόγους: α) Το Ισραήλ είναι προφανές ότι ανησυχεί για οποιαδήποτε εξέλιξη θα είχε ως συνέπεια την ανάληψη της εξουσίας στη Συρία από φανατικές ισλαμικές παρατάξεις, την ενδυνάμωση της Χεζμπολά στον νότιο Λίβανο ή την εμπλοκή της τελευταίας στη συριακή κρίση. Το Τελ Αβίβ ανησυχεί για το γεγονός ότι τα Υψώματα του Γκολάν (Golan Heights), τα οποία το Ισραήλ κατέλαβε από τη Συρία κατά τον Πόλεμο των Έξι Ημερών το 1967, θα καταστούν το επίκεντρο μιας επίθεσης κατά των συνόρων του. Ανησυχία επίσης προκαλεί το ενδεχόμενο να αντικατασταθεί το καθεστώς του Άσαντ –με το οποίο είχε δημιουργηθεί ένα σχετικά ειρηνικό πλαίσιο– από ένα ισλαμιστικό καθεστώς πιο επιθετικό κατά του Ισραήλ. β) Ο Λίβανος, που είχε καταληφθεί στρατιωτικά από τη Συρία, από το 1976 έως το 2005, έχει υιοθετήσει μια πολιτική «αποστασιοποίησης» στην κρίση της γειτονικής του χώρας, από το φόβο του χάους που θα μπορούσε να διαχυθεί πέραν των συνόρων της. Έχουν ήδη υπάρξει ένοπλες συγκρούσεις μεταξύ υποστηρικτών του Άσαντ και Σύριων ανταρτών στο βόρειο τμήμα του Λιβάνου, το οποίο οι αντάρτες χρησιμοποιούν ως βάση των επιχειρήσεών τους και όπου έχουν καταφύγει περισσότεροι από 200.000 πρόσφυγες από τη Συρία. Οι Σουνίτες του Λιβάνου –που συντάσσονται με τους αντιπάλους του Άσαντ– έχουν ήδη ενθαρρυνθεί από ό,τι συμβαίνει στη Συρία, θεωρώντας ότι θα μπορούσε ο επόμενος στόχος να είναι η Χεζμπολά, η οποία ανεπίσημα υποστηρίζει τον Σύρο Πρόεδρο. γ) Στην Ιορδανία, η κατάσταση θα μπορούσε να καταστεί έκρυθμη, όπως στον Λίβανο, από την εισροή προσφύγων. Η κυβέρνηση της χώρας ανησυχεί για τον μεγάλο αριθμό προσφύγων από τη Συρία, που ξεπερνά τις 300.000. Επίσης στην πρωτεύουσα Αμάν έχουν καταφύγει εκατοντάδες λιποτάκτες του Συριακού Στρατού, ενώ υπήρξαν αναφορές για αψιμαχίες στα σύνορα μεταξύ στρατιωτικών τμημάτων των δύο χωρών. δ) Για την Τουρκία, η κρίση στη Συρία συνιστά έναν «στρατηγικό εφιάλτη». Πέραν των προβλημάτων που της δημιουργεί εκ των πραγμάτων μια κρίση στα σύνορά της (πρόσφυγες, φόβος μεταφοράς της «Άνοιξης» στο εσωτερικό της κ.λπ.) υφίσταται ο φόβος της δημιουργίας ενός ανεξάρτητου Κουρδιστάν, κάτι που επιτείνεται από τις αποσχιστικές τάσεις των Κούρδων της Συρίας. Επιπλέον προβλήματα δημιουργεί το γεγονός των οικονομικών σχέσεων που είχε αναπτύξει η Τουρκία με τη Συρία και των επενδύσεων που είχε κάνει στη χώρα αυτή. Μεγάλος αριθμός τουρκικών εταιριών είχαν αναπτύξει επιχειρηματικές δράσεις στη Συρία, η οποία αποτελούσε επίσης χώρα διέλευσης των τουρκικών μεταφορών για εξαγωγές σε άλλες αραβικές χώρες. Η Τουρκία έχει ταχθεί ανοικτά με την πλευρά της αντιπολίτευσης, όπως κάποιων μετριοπαθών σουνιτικών παρατάξεων. Η συριακή κρίση αποτελεί μία επιπλέον πηγή αναταραχής για όλες τις γειτονικές χώρες, καθώς επίσης και για τη διεθνή κοινότητα γενικότερα. Εκτός από την ανθρωπιστική διάσταση, που περιλαμβάνει τον μεγάλο και συνεχώς αυξανόμενο αριθμό προσφύγων, ο προβληματισμός αφορά στην «επόμενη ημέρα», μετά την αλλαγή καθεστώτος στη Συρία. Το Ιράν και η Ρωσία, για διαφορετικούς λόγους, επιθυμούν να εμποδίσουν μια τέτοια εξέλιξη, ή τουλάχιστον θα έχουν κύριο λόγο στην περίοδο που θα ακολουθήσει την όποια αλλαγή. Η υποστήριξη της Μόσχας προς τη Δαμασκό δεν θα πρέπει να ερμηνευτεί ως μία στάση που αποτελεί συνέχεια της πολιτικής της στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, αλλά ως αποτέλεσμα μιας ενδελεχούς ανάλυσης της μεταβαλλόμενης παγκόσμιας ισορροπίας δυνάμεων και εκτίμησης των γεωπολιτικών μεταβολών που συνέβησαν στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Διάφορες αραβικές χώρες υποστηρίζουν διαφορετικές ομάδες που ανήκουν σ' αυτό που αποκαλείται «συριακή αντιπολίτευση». Επιπροσθέτως, το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν δημιουργεί ένα κρίσιμο στρατηγικό πρόβλημα στην ατζέντα της διεθνούς ασφάλειας. Δεν αφορά μόνο το Ισραήλ ή τη Δύση, αλλά προκαλεί έντονες ανησυχίες στην ευρύτερη περιοχή και κυρίως στις γειτονικές αραβικές χώρες του Κόλπου. Όλοι εναντίον όλων! Ένα μωσαϊκό διαφόρων ομάδων συνιστά αυτό που αποκαλείται «αντιπολίτευση» κατά του καθεστώτος του Άσαντ. Ομάδων εθνοτικών, θρησκευτικών, ακόμη και τρομοκρατικών ή ελεγχόμενων (ή/και αποσταλέντων) και χρηματοδοτούμενων από ξένες δυνάμεις, μεταξύ των οποίων και αραβικές. Σουνίτες, Σιίτες, Τσετσένοι, Κούρδοι αντάρτες, Αφγανοί, Λίβυοι Τζιχαντιστές, ριζοσπάστες Ισλαμιστές της Αλ Κάιντα, Βεδουίνοι, μετριοπαθείς Ισλαμιστές, Τουρκμένιοι αντάρτες και διάφορες άλλες ισλαμικές ομάδες. Τις κύριες αντιπολιτευόμενες παρατάξεις συνιστούν: • Το Συριακό Εθνικό Συμβούλιο (Syrian National Council – SNC), που προήλθε από τη Διακήρυξη της Δαμασκού για Εθνική Δημοκρατική Αλλαγή του 2005. Περιλαμβάνει εκπροσώπους από όλους σχεδόν τους χώρους, θρησκευτικούς και εθνοτικούς, ακόμη και από τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, που ήταν εκτός νόμου στη Συρία από τη δεκαετία του 1960. • Το Εθνικό Συντονιστικό Σώμα για Δημοκρατική Αλλαγή (National Coordination Body for Democratic Change – NCB), που επιθυμεί μια ειρηνική μεταβίβαση της εξουσίας χωρίς στρατιωτική επέμβαση και επιδιώκουν τη διαπραγμάτευση με το καθεστώς Άσαντ. • Ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός (Free Syrian Army – FSA), που δημιουργήθηκε από τον πρώην συνταγματάρχη του Συριακού Στρατού Riad al-Asaad, ο οποίος στρατολόγησε μαχητές από στρατόπεδα προσφύγων στην Τουρκία. Οι εσωτερικές αντιπαραθέσεις και διασπάσεις αποτελούν κύριο πρόβλημα για τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό. Ένας πρώην στρατηγός του Συριακού Στρατού, ο Mustapha Sheikh, συγκρότησε το Ανώτατο Στρατιωτικό Συμβούλιο επιθυμώντας να ηγηθεί των ένοπλων λιποτακτών εντός της Συρίας. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι ομάδες αυτές δεν συνεργάζονται μεταξύ τους, καθώς κινούνται από διαφορετικά κίνητρα, αντικρουόμενα συμφέροντα και διαφορετικούς στόχους, ενώ κάθε μία έχει τις δικές της επιδιώξεις για την «επόμενη» ημέρα. Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια ηγετικού στελέχους του Ελεύθερου Συριακού Στρατού:«Χωρίς τη βοήθεια του Ιράν και της Χεζμπολά (ο Άσαντ) θα είχε φύγει από τώρα. Αλλά ακόμη και αν φύγει, θα υπάρξει μεγάλο πρόβλημα. Η κατάσταση αυτή θα πάρει πέντε ή έξι χρόνια, επειδή τα ισλαμικά κόμματα θέλουν τη Σαρία, ενώ εμείς θέλουμε δημοκρατία». Υπάρχουν κατηγορίες ότι κάποιες γειτονικές χώρες –κυρίως το Ιράκ και η Τουρκία– διευκόλυναν την πρόσβαση ξένων ανταρτών στη Συρία. Κάποιοι αναλυτές υποστηρίζουν ότι αυτή η είσοδος ξένων ενόπλων στη Συρία –προερχόμενων ακόμη και από τρομοκρατικές οργανώσεις– εντάσσεται στην επιδίωξη τρίτων δυνάμεων να δημιουργήσουν ευρύτερη αναταραχή, με την αύξηση των ενόπλων στο εσωτερικό της χώρας. Ο Αdnan Turkkan, πολιτικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του τουρκικού καναλιού ULUSAL, δήλωσε τον Δεκέμβριο του 2012: «Υπάρχουν τρομοκράτες που διέρχονται από την Τουρκία για να εισέλθουν στη Συρία. Είναι όλοι εγκληματίες και πρώην κρατούμενοι. Το Κατάρ και η Σαουδική Αραβία πήραν όλους τους κρατουμένους από φυλακές και τους έστειλαν στην Τουρκία για να εισέλθουν στη Συρία και να ενταχθούν στους τρομοκράτες που βρίσκονται εκεί. Υπάρχουν 3.000 μέλη της Αλ Κάιντα στα σύνορα, πολεμούν στη Συρία και έχουν προκαλέσει ένταση στην Τουρκία, ενώ προσπαθούν να υποδαυλίσουν τον πόλεμο». ("Turkey helps foreign militants to find their way into Syria", http://www.presstv.ir/). Η Τουρκία χρησιμοποίησε αυτή την τακτική ακόμη και σε σχέση με το κουρδικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει. Ειδικότερα, χρησιμοποίησε ξένους ενόπλους στο νοτιοανατολικό τμήμα της χώρας, στην προσπάθεια να αντιμετωπίσει τους Κούρδους αντάρτες. Οι δυτικές χώρες, μην έχοντας διάθεση για μια επέμβαση «τύπου Λιβύης», έχουν περιορίσει το ρόλο τους στην εφαρμογή οικονομικών κυρώσεων κατά του καθεστώτος του Προέδρου Άσαντ. Παρά ταύτα, φαίνεται ότι κάποιες απ' αυτές είναι «παρούσες» στη συριακή κρίση, είτε με ειδικό προσωπικό είτε με στρατιωτική βοήθεια. Σε περιφερειακό επίπεδο το Ιράν και η Σαουδική Αραβία ανταγωνίζονται για την απόκτηση επιρροής. Το Ιράν υποστηρίζει το καθεστώς του Άσαντ στρατιωτικά, υλικά και οικονομικά, ενώ η Σαουδική Αραβία μαζί με την Τουρκία και το Κατάρ υποστηρίζουν διάφορες σουνιτικές ομάδες ανταρτών. Αυτό τροφοδοτεί εντάσεις μεταξύ Σιιτών και Σουνιτών στον Λίβανο, στη Συρίας, στο Ιράκ και στο Μπαχρέιν. Επιπλέον υπάρχει ο κίνδυνος «ισλαμοποίησης» της σύγκρουσης στη Συρία, εξαιτίας της παρέμβασης θρησκευτικών κινημάτων από τις γύρω χώρες, με συνήθως διαφορετικά συμφέροντα. Σύμφωνα με πληροφορίες, χιλιάδες ακτιβιστές έχουν διαβεί τα σύνορα της Συρίας προερχόμενοι από την Τουρκία, το Ιράν, τον Λίβανο και την Ιορδανία. Απόδειξη του στοιχείου του θρησκευτικού φανατισμού είναι οι επιθέσεις κατά των χριστιανικών μειονοτήτων της Συρίας, με πολλά θύματα και κατεστραμμένους ναούς. Πολλοί στη Δύση επικρίνουν την κυβέρνηση των ΗΠΑ για τη βοήθεια που παρέχει σε ριζοσπαστικά στοιχεία της «Αραβικής Άνοιξης», διότι αυτή πλήττει τους χριστιανούς της περιοχής. Με δήλωσή του το Βατικανό επικρίνει την αμερικανική πολιτική, διότι με την υποστήριξη προς τους Τζιχαντιστές κατά του καθεστώτος Άσαντ συμβάλλει στο θάνατο των χριστιανών της χώρας. Περαιτέρω, η εξέλιξη της συριακής κρίσης ενδιαφέρει έναν αριθμό κρατών για διαφορετικούς λόγους το καθένα. Ηνωμένες Πολιτείες, Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία, Ρωσία, Σαουδική Αραβία δεν μπορούν να μείνουν απαθείς. Φυσικά υπάρχει και το Ιράν, του οποίου η με κάθε τρόπο εμπλοκή στην κρίση φαίνεται ότι είναι σημαντική. Παλιός σύμμαχος της Συρίας και από κοινού με αυτήν υποστηρικτής και προμηθευτής της ισχυρής στρατιωτικά οργάνωσης Χεζμπολά στον Λίβανο, κατηγορείται επίσης ότι υποστηρίζει διάφορες σιιτικές παραστρατιωτικές ομάδες εντός της Συρίας αλλά και του γειτονικού Ιράκ. Η αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων από το Ιράκ δημιούργησε το φόβο ότι το Ιράν θα καταφέρει να αποκτήσει de facto τον έλεγχο του Ιράκ, μέσω της σιιτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού, σχεδόν κατά τον ίδιο τρόπο που έχει αποκτήσει ουσιαστικό έλεγχο του Λιβάνου, μέσω του πολιτικού και στρατιωτικού βραχίονά του, η Χεζμπολά. Πολλοί αναλυτές βλέπουν την αιματοχυσία στη Συρία όχι μόνο ως έναν εμφύλιο πόλεμο μεταξύ της μειονότητας των Αλαουιτών και της πλειοψηφίας του σουνιτικού πληθυσμού, αλλά ως προέκταση του ανταγωνισμού μεταξύ της Σαουδικής Αραβίας και του Ιράν με στόχο την πολιτική και θεολογική κυριαρχία στη Μέση Ανατολή. Επίσης, υποστηρίζουν ότι οι εχθροπραξίες στα τέλη του Νοεμβρίου 2012 στη Λωρίδα της Γάζας, μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραήλ, θα πρέπει να ιδωθούν στο πλαίσιο ενός ευρύτερου γεωπολιτικού σκηνικού, ως συνδεόμενες με την κατάσταση στη Συρία, αλλά ενδεχομένως και με τους περιφερειακούς ελιγμούς των Ηνωμένων Πολιτειών κατά του Ιράν και της ευρύτερης περιοχής. Η Συρία, λόγω της εσωτερικής της αστάθειας, έχει θεωρηθεί ως χώρος διακίνησης όπλων προς τη Γάζα. Το όλο θέμα συνδέεται και με την πυρκαγιά και την καταστροφή του εργοστασίου όπλων Yarmouk στο Σουδάν, για την οποία κατηγορείται το Ισραήλ. Ο συνδυασμός εθνοτικών και αποσχιστικών φόβων και αντιπαραθέσεων, οι ιστορικές μνήμες και η πεισματική τύφλωση των εξωτερικών δυνάμεων φαίνεται ότι μοιραία θα οδηγήσουν, για άλλη μια φορά, στην αποσταθεροποίηση ολόκληρης της Μέσης Ανατολής. Ενδεχόμενη κατάρρευση του καθεστώτος Ασαντ θα στερήσει το Ιράν από τον σταθερότερο σύμμαχό του στη Μέση Ανατολή καθώς και από έναν κρίσιμο μοχλό παρέμβασης στις υποθέσεις της αραβικής Μέσης Ανατολής, κυρίως στην Παλαιστίνη και στον Λίβανο. Ιρανός απεσταλμένος στη Δαμασκό, το θέρος του 2012, ανακοίνωσε, μετά τη συνάντησή του με τον Άσαντ, ότι «το Ιράν δεν πρόκειται να επιτρέψει με κανέναν τρόπο τη διάσπαση του τόξου της αντίστασης, μέγας πυλώνας του οποίου είναι η Συρία». Ποιο είναι το «τόξο της αντίστασης»; Προφανώς ο Ιρανός αξιωματούχος αναφερόταν σ' αυτό που διαγράφεται από την οροσειρά του Χίντου Κους (Hindu Kush) στο Αφγανιστάν, μέχρι την Αίγυπτο –περνώντας από το Ιράν, το Ιράκ και τη Συρία–, και απειλεί να καταστεί το επίκεντρο μιας παγκόσμιας σύγκρουσης. Από την άλλη, ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών μίλησε προσφάτως για «τόξο αστάθειας»: «Σε όλο τον κόσμο, περιλαμβανομένης και της περιοχής της Ασίας, συνεχίζουν να υπάρχουν αρκετές προκλήσεις και απειλές. Ιδιαίτερα ανησυχητική είναι η δημιουργία ενός είδους "τόξου αστάθειας", από τη Βόρεια Αφρική μέχρι το Αφγανιστάν», δήλωσε ο κ. Λαβρόφ, στη συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών των χωρών-μελών της Διάσκεψης για την Αλληλεπίδραση και τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης στην Ασία (CICA), που ήταν αφιερωμένη στην 20ή επέτειο της ύπαρξης του φορέα (1992-2012). Επισημαίνεται επίσης το ρήγμα που υφίσταται μεταξύ της Τουρκίας και του Ιράν, το οποίο τείνει να διευρυνθεί, εξαιτίας τόσο του γεγονότος ότι η πρώτη είναι προσδεδεμένη στο άρμα της Δύσης –κυρίως του ΝΑΤΟ– όσο και των εντάσεων που προκαλεί το κουρδικό πρόβλημα σε συνδυασμό με τη συριακή κρίση, έναντι της οποίας οι δύο χώρες έχουν διαφορετική στάση. Στις 7 Αυγούστου 2012 ο Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου των Ενόπλων Δυνάμεων του Ιράν απείλησε ότι «η Τουρκία θα είναι ο επόμενος χώρος ανάπτυξης της βίας μετά τη Συρία, αν η Άγκυρα συνεχίσει να λειτουργεί για λογαριασμό των δυτικών συμφερόντων. Η Άγκυρα εκφράζει τη δυτική (αμερικανική) γραμμή στην περιοχή, όπως η Σαουδική Αραβική και το Κατάρ. Αυτοί είναι υπεύθυνοι για την αιματοχυσία στη Συρία». Το εκρηκτικό σκηνικό της Μέσης Ανατολής το συμπληρώνει η απειλή του Ισραήλ για εκτόξευση αεροπορικής επίθεσης κατά του Ιράν, με σκοπό την καταστροφή των πυρηνικών εγκαταστάσεών του. Το Ινστιτούτο Stratfor, σε ανάλυση που δημοσίευσε στα τέλη του Αυγούστου 2012, παρουσίασε ακόμη και τα ενδεχόμενα σχέδια μιας τέτοιας επίθεσης. Από την πλευρά της η Ρωσία τάχθηκε εναντίον κάθε στρατιωτικής δράσης κατά των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν, προειδοποιώντας τόσο το Ισραήλ όσο και τις Δυτικές Δυνάμεις και χαρακτηρίζοντας το ενδεχόμενο μιας τέτοιας ενέργειας ως «πολύ επικίνδυνη ιδέα». Υπάρχουν επίσης οι γνωστοί μη κρατικοί δρώντες που επηρεάζουν την εξέλιξη της κρίσης και θα συνεχίσουν να παρεμβαίνουν περισσότερο ή λιγότερο δυναμικά: Αλ Κάιντα, Χεζμπολά, Μουσουλμανική Αδελφότητα, Σύριοι αντάρτες και άλλες λιγότερο γνωστές, κυρίως θρησκευτικές, δυναμικές ομάδες θα επιδιώξουν να αποκτήσουν οφέλη από την κρίση. Πολλοί από αυτούς βλέπουν το Ισραήλ ως τελικό αντικειμενικό σκοπό. Από τον Μάιο του 2011, ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στη Συρία είχε ενημερώσει τους συναδέλφους και τους ομολόγους του ότι «η Αλ Κάιντα είχε διεισδύσει στη συριακή αντιπολίτευση. Υπάρχουν αποδείξεις για παρέμβαση της Σαουδικής Αραβίας, του Κατάρ και της Τουρκίας. Υπάρχουν λοιπόν αρκετοί περιφερειακοί παίκτες που τροφοδοτούν τη σύγκρουση με χρήματα και όπλα και, αν προσθέσουμε το γεγονός ότι το καθεστώς είναι απρόθυμο να χρησιμοποιήσει ειρηνικά μέσα για να επιτευχθεί μια λύση, αυτά μας οδήγησαν εκεί που φτάσαμε.(…) Γι' αυτό οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν επέμβει ακόμη, όπως έκαναν στη Λιβύη και αλλού». Όλα αυτά δημιουργούν μια εκρηκτική μάζα στο εσωτερικό της χώρας, η οποία θα ήταν δυνατόν να εκραγεί την «επόμενη» ημέρα και να προκαλέσει μια εκτεταμένη σύγκρουση. Επιπλέον, αν πέσει ο Άσαντ, η Χεζμπολά του Λιβάνου θα χάσει έναν κύριο σύμμαχο στα σύνορά της και είναι ενδεχόμενο να μπει στον πειρασμό να προβεί σε δυναμικές ενέργειες προκειμένου να αποτρέψει μια συμμαχία μεταξύ σουνιτικών ομάδων της Συρίας και αντιπάλων του Άσαντ στον Λίβανο. Αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε εμφύλιο πόλεμο μεταξύ φιλο-συριακών και αντι-συριακών δυνάμεων του Λιβάνου. Από την άλλη, το χειρότερο σενάριο, κυρίως για τους Ισραηλινούς, θα ήταν να πέσει στα χέρια της Χεζμπολά ή ριζοσπαστών Ισλαμιστών με συνδέσμους με την Αλ Κάιντα το τεράστιο οπλοστάσιο χημικών όπλων του Άσαντ. Δεν θα πρέπει επίσης να παραβλέπεται η απειλή της ανθρωπιστικής καταστροφής που εγκυμονεί ο παρατεταμένος εμφύλιος πόλεμος, όχι μόνο για τον πληθυσμό της Συρίας αλλά και για τις τρεις γειτονικές της χώρες – Λίβανο, Τουρκία και Ιορδανία. Στα πρώτα 2 χρόνια η συριακή κρίση προκάλεσε δεκάδες χιλιάδες θανάτους και περισσότερους από 700.000 πρόσφυγες, κυρίως προς την Τουρκία. Περισσότεροι από τρία εκατομμύρια πρόσφυγες αποτελούν απειλή για την περιοχή αυτή, ενώ θα μπορούσαν να προκαλέσουν αποσταθεροποίηση, ειδικώς στον Λίβανο και στην Ιορδανία. Αναμένεται ότι ένα σημαντικό ποσοστό των προσφύγων θα επιδιώξει να καταφύγει και σε άλλες χώρες του ευρύτερου γεωγραφικού περιβάλλοντος, όπως στην Κύπρο και στην Ελλάδα, ως εγγύτερες χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Συμπερασματικές σκέψεις Εκείνο που θα πρέπει καταρχήν να γίνει κατανοητό είναι ότι και η κρίση αυτή –όπως οι περισσότερες κρίσεις, αν όχι όλες– οφείλεται κυρίως σε γεωπολιτικής φύσης παράγοντες, που δεν είναι ίσως εμφανείς με την πρώτη ματιά, καλυπτόμενοι, όπως συνήθως συμβαίνει, πίσω από θρησκευτικές ή εθνικιστικές αντιθέσεις. Από γεωπολιτικής πλευράς, η Συρία βρίσκεται σε κομβικό σημείο σε ό,τι αφορά τη διακίνηση της ενέργειας των γύρω περιοχών (Κασπίας, Ιράν, Ιράκ, Περσικού Κόλπου) και μαζί με την Τουρκία αποτελούν την κύρια περιοχή διέλευσης της ενέργειας και εξόδου της στις ακτές της Μεσογείου. Η ελληνική εξωτερική πολιτική θα πρέπει να δραστηριοποιηθεί κατάλληλα, ώστε η Ελλάδα να μην είναι απούσα από τις εξελίξεις, αλλά, αντιθέτως, να καταστεί παράγων ισορροπίας στο ασταθές εγγύς περιβάλλον της. Με δεδομένο μάλιστα ότι η Τουρκία, ως μέρος του προβλήματος, δεν μπορεί να αποτελέσει παράγοντα σταθερότητας, η Ελλάδα θα μπορούσε να αποτελέσει την εναλλακτική λύση. Παράλληλα θα μπορούσε, με κατάλληλες πολιτικές και δεδομένης της συμπάθειας αλλά και της εμπιστοσύνης που χαίρει στον αραβικό κόσμο, να παράσχει τεχνολογία και τεχνογνωσία στη Συρία στη μετά Άσαντ εποχή, που φυσικά θα είναι εποχή ανασυγκρότησης. Επί δύο χρόνια συζητείται κάθε τόσο το αν θα εκδηλωθεί ή αν θα πρέπει να εκδηλωθεί επέμβαση ξένων δυνάμεων, έστω υπό την κάλυψη του ΟΗΕ για την επίλυση της κρίσης. Οι μεγάλοι διεθνείς παίκτες και κυρίως οι Ηνωμένες Πολιτείες κατανοούν μάλλον την δυσκολία του εγχειρήματος, ενώ τα διαφορετικά συμφέροντα και οι διαφορετικές σκοπιές υπό τις οποίες βλέπουν το πρόβλημα δυσκολεύουν τα πράγματα. Από την άλλη, το παράδειγμα του Ιράκ, του Αφγανιστάν και τελευταίως της Λιβύης έδειξε ότι η ανατροπή ενός καθεστώτος δεν λύνει το πρόβλημα ούτε εξασφαλίζει ότι το καθεστώς που θα το διαδεχθεί ή η κατάσταση που θα ακολουθήσει θα είναι οπωσδήποτε καλύτερα. Το άρθρο αυτό προέρχεται κυρίως από το βιβλίο μου Η ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΘΑΛΑΣΣΑ, Εκδόσεις Λιβάνη, Απρ. 2013) Πηγή

Ο Τριακονταετής Πόλεμος και ο αραβικός ξεσηκωμός Posted: 01 Sep 2013 08:10 AM PDT Του Νίκου Κωνσταντάρα Τελευταίως, αναλυτές παρατηρούν ότι ο ξεσηκωμός των Αράβων έχει αρκετές ομοιότητες με τον Τριακονταετή Πόλεμο στην Κεντρική Ευρώπη το 1618-1648, ο οποίος ενέπλεξε δεκάδες εθνικές οντότητες, κρατίδια και τις δυνάμεις της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας σε μια ανηλεή σφαγή μεταξύ καθολικών και προτεσταντών. Προφανώς ο αραβικός κόσμος σήμερα δεν είναι ίδιος με την Ευρώπη του 17ου αιώνα, αλλά ο παραλληλισμός είναι χρήσιμος για δύο κύριους λόγους: πρέπει να υπολογίζουμε ότι όσα συμβαίνουν σε κάθε χώρα επηρεάζονται από τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή και επηρεάζουν με τη σειρά τους μια σύγκρουση με θρησκευτικές και εθνικές καταβολές· καλό είναι να έχουμε στον νου ότι αυτή η διαμάχη θα κρατήσει πολύ και θα τελειώσει είτε όταν οι πρωταγωνιστές οδηγηθούν μαζί σε σημείο εξάντλησης είτε όταν η μία πλευρά επικρατήσει της άλλης. Οι διαφορές μεταξύ των δύο μεγάλων διενέξεων, όμως, είναι εξίσου σημαντικές: η ταραχή στον αραβικό κόσμο συμβαίνει μέσα στον 21ο αιώνα, όχι στον 17ο, σε άλλες γεωγραφικές και κρατικές οντότητες, με τις εξελίξεις στα όπλα, στις επικοινωνίες και στις διακρατικές σχέσεις να επιταχύνουν τα πάντα· όσο κυνικοί και αν έχουμε γίνει, ας μην ξεχνάμε ότι η αμεσότητα των επικοινωνιών (και της ενημέρωσης της παγκόσμιας κοινής γνώμης), καθώς και ο θεσμός των Ηνωμένων Εθνών μπορούν να συμβάλουν αποφασιστικά στην επίλυση προβλημάτων. Η Συρία εξελίχθηκε στην πιο επικίνδυνη εστία έντασης της Μέσης Ανατολής επειδή όταν άρχισαν οι διαμαρτυρίες ομάδων πολιτών κανείς δεν κατάλαβε ότι η σκληρή αντίδραση του καθεστώτος θα οδηγούσε τάχιστα σε ένοπλη σύγκρουση – η οποία, με τη σειρά της, οδήγησε στη ριζοσπαστικοποίηση μεγάλου τμήματος των αντικαθεστωτικών και στην εισροή εξτρεμιστών μαχητών στη χώρα. Σύντομα η μάχη μεταξύ καθεστώτος και αντιφρονούντων έγινε μάχη επιβίωσης – και οι δύο πλευρές γνωρίζουν ότι η ήττα σημαίνει θάνατο, όχι συμβιβασμό. Στη Συρία, επίσης, φάνηκε ξεκάθαρα το μέτωπο της θρησκευτικής διένεξης. Ο πρόεδρος Ασαντ και κορυφαία μέλη του καθεστώτος είναι αλεβίτες και έτσι συγγενεύουν με τους σιίτες, ένα από τα δύο κύρια κλαδιά του Ισλάμ (το άλλο είναι των σουνιτών). Το Ιράν (του οποίου ο πληθυσμός δεν είναι Αραβες) είναι σύμμαχος του συριακού καθεστώτος, επηρεάζει απόλυτα τη σιιτική πλειοψηφία στο Ιράκ, ελέγχει τη μεγαλύτερη πολιτική / στρατιωτική δύναμη στον Λίβανο (τη Χεζμπολάχ) και επηρεάζει πληθυσμούς σιιτών στη Σαουδική Αραβία και σε διάφορες χώρες του Περσικού Κόλπου. Από την άλλη πλευρά δεσπόζει η Σαουδική Αραβία με τους συμμάχους της ως προστάτις των σουνιτών. Σε όλες τις χώρες της περιοχής βλέπουμε, με κάποια μορφή, πτυχές αυτής της διαμάχης. Η κατάσταση περιπλέκεται από το ενδιαφέρον των μεγάλων δυνάμεων. Για τη Ρωσία, το συριακό καθεστώς είναι ο σημαντικότερος σύμμαχός του στην περιοχή, ενώ οι ΗΠΑ εστιάζουν στα δικά τους συμφέροντα και στην ασφάλεια του Ισραήλ. Μέσα σε αυτό το εκρηκτικό μείγμα συγκρουόμενων επιρροών και συμφερόντων, οι ενδείξεις (αν όχι αποδείξεις) ότι το συριακό καθεστώς χρησιμοποίησε χημικά όπλα εναντίον του πληθυσμού του, ανάγκασε τις ΗΠΑ να εμπλακούν στη Συρία ώστε να τηρήσουν τη δέσμευσή τους ότι θα τιμωρούσαν όποιον θα παραβίαζε αυτήν την «κόκκινη γραμμή». Μια στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ ίσως επηρεάσει τις άμεσες εξελίξεις στον πόλεμο του συριακού καθεστώτος με τους αντιπάλους του, αλλά δεν θα καθορίσει το αποτέλεσμα της ευρύτερης διαμάχης που διεξάγεται με τον δικό της ρυθμό και με τα δικά της μεγέθη. Φαίνεται ότι η περιοχή θα ησυχάσει μόνο αφού η Σαουδική Αραβία και το Ιράν αναμετρηθούν απευθείας ή όταν καταλάβουν ότι θα ήταν καλύτερο να συνεννοηθούν πριν χαθεί ο έλεγχος. Η ανθρώπινη πείρα, αυτή που αποκομίζουμε από απίστευτες τραγωδίες όπως ήταν ο Τριακονταετής Πόλεμος, δείχνει ότι στο τέλος θα γίνουν διαπραγματεύσεις για την ειρήνη. Αν οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Σαουδική Αραβία και το Ιράν πράγματι ενδιαφέρονταν για τους λαούς της Μέσης Ανατολής, θα συμφωνούσαν ότι σήμερα ακόμη υπάρχει μια αμυδρή ελπίδα να ωθήσουν τους «εκπροσώπους» της στον συριακό εμφύλιο προς μια ειρηνευτική διαδικασία. Οσο δεν υπάρχει αυτή η συνεννόηση, είναι φανερό ότι όλοι οι πρωταγωνιστές (ή τουλάχιστον οι περισσότεροι) ενδιαφέρονται πρωτίστως να επιδείξουν τη δική τους ισχύ, με μοιραίο αποτέλεσμα για τη σταθερότητα της περιοχής και για την τύχη των λαών της.

Ο Ομπάμα, η Συρία και η αυτοκρατορία του χάους! Posted: 01 Sep 2013 07:40 AM PDT Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Ο Άσαντ κατελήφθη προφανώς από κρίση ανίας. Κέρδιζε τον πόλεμο, όταν όλοι περίμεναν ότι θα χάσει. Σου λέει λοιπόν, τι να κάνω για να ξεβαρεθώ, παίρνει τα χημικά του και, άνευ αποχρώντος λόγου ή πιθανού κέρδους, τα ρίχνει σε μια γειτονιά της Δαμασκού, γεμάτος περιέργεια να δει αν θα του κάνει τίποτα η υπερδύναμη. Δεν πρόκειται απλώς για προβοκάτσια, είναι από τις πιο χοντροκομμένες. Το μόνο «στοιχείο» που τη στηρίζει είναι η υποκλοπή μιας συνομιλίας από τις – εγνωσμένης ειλικρίνειας και αξιοπιστίας – ισραηλινές υπηρεσίες. Η προσφυγή σε όλο και πιο κραυγαλέα ψέμματα δεν πρέπει να θεωρηθεί τυχαία, είναι ενδεικτική του νέου, παρόντος ολοκληρωτισμού. Ζητάνε από όλους μας, είτε πρόκειται για την καταστροφή της μιας μετά την άλλη αραβικής χώρας, είτε για τους «πολέμους χρέους» κατά των Ευρωπαίων, όχι μόνο να φωνάζουμε «ο γάιδαρος πετάει», αλλά και να ανυπομονούμε στο τέλος, ει δυνατόν, για την εκτέλεσή μας, όπως ο κατηγορούμενος στη «Δίκη» του Κάφκα. Μας λένε ότι θα εξουδετερώσουν με βομβαρδισμούς τα χημικά του 'Ασαντ – μα, αν το κάνουν, θα διακινδυνεύσουν λογικά μια πολύ μεγάλη καταστροφή. Ευτυχώς, ο Θεός αγαπάει τον κλέφτη, αγαπάει όμως και τον νοικοκύρη. Η ψήφος της πλειοψηφίας των Βρετανών βουλευτών εναντίον της στρατιωτικής επέμβασης ήταν μια μεγάλη στιγμή όχι μόνο του αντιπολεμικού κινήματος, αλλά της ίδιας της ευρωπαϊκής Δημοκρατίας, που απέδειξε ότι ακόμα επιζεί, παρά τον ανερχόμενο ολοκληρωτισμό, όπως και του βρετανικού Εργατικού Κόμματος. Ελπίζουμε ότι και οι φίλοι της Ευρωπαϊκής Αριστεράς θα αφυπνισθούν γιατί μείναμε κατάπληκτοι όταν επισκεφθήκαμε προ ημερών το ιστολόγιο του κόμματος όπου δεν υπήρχε η παραμικρή αναφορά ούτε στο στρατιωτικό πραξικόπημα στην Αίγυπτο, ούτε στην απειλή πολέμου κατά της Συρίας! Μόλις την Πέμπτη 29 αναρτήθηκε, επιτέλους, μια δήλωση εναντίον της προοπτικής πολέμου κατά της Συρίας, τη στιγμή που θα έπρεπε εδώ και μέρες τα κόμματα της ευρωπαϊκής αριστεράς να έχουν βγει στους δρόμους. Για την Αίγυπτο πάντως ακόμα δεν υπάρχει τίποτα! (με την ευκαιρία να πούμε ότι και η κάλυψη της ελληνικής τραγωδίας είναι περίπου ανύπαρκτη από το συγκεκριμένο site!) Τρία κράτη πλήρως κατεστραμμένα (Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη), ένα (Συρία) ημικατεστραμμένο, ένα υπό χούντα και απειλή εμφυλίου (Αίγυπτος), δύο υπό διαρκή απειλή πολεμικής εξαφάνισης (Ιράν, Λίβανος), ένα υποψήφιο για μεγάλο πόλεμο (Πακιστάν). Αυτός είναι ο απολογισμός δώδεκα χρόνων επεμβάσεων που ξεκίνησαν το 2001, αν όχι με τον πρώτο πόλεμο στον Κόλπο, στην «ευρεία Μέση Ανατολή», χωρίς να λογαριάσουμε τους ασκούς του Αιόλου που η ανατροπή Καντάφι άνοιξε για όλη την Αφρική. Μπορεί οι Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί – ο κύκλος «Περλ, Βούλφοβιτς και Νετανιάχου», η ομάδα για τον «αμερικανικό 21ο αιώνα» κλπ. – νάφυγαν από την αμερικανική κυβέρνηση, οι ιδέες όμως και τα προγράμματά τους δεν έφυγαν από την αμερικανική πολιτική, που ακολουθεί, έκουσα, άκουσα, το πρόγραμμα που μας ανακοίνωσε ευθέως το «κόμμα του πολέμου» στις αρχές της πρώτης θητείας Μπους του νεώτερου, περιγράφοντας μια σειρά καθεστώτων που θα ανατρεπόντουσαν – και τα μισά και πλέον έχουν ήδη ανατραπεί. Φαίνεται μάλιστα, ότι η νεοσυντηρητική ατζέντα βρίσκει ευκολότερα τον τρόπο να δρα από το παρασκήνιο, παρά από το προσκήνιο, όπου υφίσταται και το κόστος των επιλογών της. 'Όχι μόνο διαθέτει ισχυρότατη παρουσία στην Ουάσιγκτον, ιδίως στο Κονγκρέσσο, ικανή συχνά να βραχυκυκλώνει τον ίδιο τον Πρόεδρο, αλλά και ελέγχει πλήρως το Παρίσι, και την πρώην γκωλική δεξιά και το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Αν οι προβοκάτσιες είναι πιο χοντροκομμένες, η ρητορεία της μεταμοντέρνας αποικιοκρατίας που καλούμεθα να πιστέψουμε γίνεται κι αυτή πιο ασυνάρτητη. Ασυναρτησία επίσης ενδεικτική της μετάβασης από την ύστερη, «ιμπεριαλιστική» αστική δημοκρατία (του ψυχρού πολέμου) στον μεταμοντέρνο ολοκληρωτισμό (αυτό που συμβαίνει επίσης με άλλα μέσα στην Ευρώπη). Στο Αφγανιστάν έγινε εισβολή για να ξεριζωθεί η Αλ Κάιντα, που είχε οργανώσει προηγουμένως η CIA – στη Συρία, η Αλ Κάιντα είναι τώρα ο κατ' εξοχήν σύμμαχος των Δυτικών. Που επικροτούν το στρατιωτικό πραξικόπημα στην Αίγυπτο και την αιματηρή καταστολή των Αδελφών Μουσουλμάνων, παρόλο που είναι πολύ πιο μετριοπαθείς από τους κυριολεκτικά κανίβαλους συμμάχους των Αμερικανών στη Συρία - τρώνε τις καρδιές και τα συκώτια των αντιπάλων τους! Εναντίον των «εθνικιστικών αυταρχισμών» (Συρία, Ιράκ) οι δυτικοί αγωνίζονται για τη «δημοκρατία», στηρίζουν όμως τους Αιγύπτιους χουντικούς που σκοτώνουν στο σωρό τους πολίτες τους ή τον εμίρη του Μπαχρέιν που κρεμάει τους αρχηγούς της εξέγερσης. Αγωνίζονται εναντίον του «αυταρχικού ισλαμισμού» του Ιράν, αλλά δεν λένε κουβέντα για τα μεσαιωνικά ήθη και έθιμα της κατασκευασμένης από τους ίδιους Σαουδικής Αραβίας. Στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, ο σκοπός ήταν να βάλουμε «μπλε» καθεστώτα, αποτρέποντας ή ρίχνοντας τα «κόκκινα». Τώρα, η επιδίωξη είναι η διακυβέρνηση δια του χάους και της αποσύνθεσης, χωρών, καθεστώτων, κοινωνιών, της μετατροπής δηλαδή του αραβομουσουλμανικού κόσμου σε μια «συνομοσπονδία» αλληλοσπαρασσόμενων οντοτήτων. Οι στρατηγικές αυτές έχουν περιγραφεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στα άρθρα του ισραηλινού Γινόν, στην περίφημη μελέτη «A Clean Break: Α new strategy for securing the Realm» (of Israel), που προβλέπει το σενάριο των πολέμων τύπου Ιράκ, συντάχθηκε από τον Ρίτσαρντ Περλ και την ομάδα του και παραδόθηκε στον Μπέντζαμιν Νετανιάχου τον Ιούλιο 1996. Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός υιοθέτησε αρκετές από τις εισηγήσεις και τις περιέλαβε στην ομιλία που έκανε αμέσως μετά στο αμερικανικό Κονγκρέσσο και πραγματοποιήθηκαν κατά τον δεύτερο πόλεμο του Κόλπου. Αργότερα, η μελέτη για τον «αμερικανικό Εικοστό Αιώνα» συνέθεσε τις ιδέες των νεοσυντηρητικών για τη Μέση Ανατολή με τις ιδέες για την μεταψυχροπολεμική παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ που περιλαμβάνουν οι εκθέσεις Τζερεμάια και Βούλφοβιτς. Αν θέλετε να βρείτε τις πραγματικές ρίζες αυτών των ιδεών πρέπει να πάτε στην εξτρεμιστική τάση του αμερικανικού κατεστημένου, που έσπρωχνε σε προληπτικό πυρηνικό πόλεμο κατά της ΕΣΣΔ τις δεκαετίες μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο – αυτούς που εκπροσωπήθηκαν από τον Τέλλερ, τον Βοχσλέττερ, τον Ρέιγκαν μέχρι τους μαθητές τους Περλ και Βούλφοβιτς και ολόκληρο το ρεύμα γύρω από το περιοδικό Commentary. Τα πρόσωπα αυτά έχουν εμπνεύσει την ιστορική ταινία-ανατομία του ψυχρού πολέμου, το «ΣΟΣ, Πεντάγωνο καλεί Μόσχα» (Dr.Strangelove), του Στάνλει Κιούμπρικ, που μας έχει προσφέρει επίσης μια ανατριχιαστική ανατομία της παγκόσμιας άρχουσας τάξης με την τελευταία ταινία του, τα «Μάτια ερμητικά κλειστά». Για την ολοκληρωτική τάση του καπιταλισμού, η περίοδος που άνοιξε με την διάλυση της ΕΣΣΔ συνιστά τη μεγάλη ευκαιρία για την εγκαθίδρυση της παγκόσμιας Αυτοκρατορίας – και για την καταστροφή των κρατών ως μορφωμάτων περιορισμένης έστω εθνικής κυριαρχίας, είτε με στρατιωτικά μέσα (Μέση Ανατολή), είτε με οικονομικο-πολιτικά (Ευρώπη). 'Oπως το διετύπωσε ο ρεπουμπλικάνος ιδεολόγος Τσαρλς Κραουτχάμερ «είμαστε (οι Αμερικανοί μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ) στο σημείο που ήταν οι Ρωμαίοι μετά την καταστροφή της Καρχηδόνας». Ο ριζοσπαστισμός αυτών των σχεδίων είναι τόσο έντονος, που έχουν προκαλέσει δύο αποτελέσματα. Πρώτον, μια δριμύτατη εσωτερική σύγκρουση στην κορυφή της «αυτοκρατορικής εξουσίας», σύγκρουση που έχει προσωποποιηθεί τρόπον τινά από τους Μπέντζαμιν Νετανιάχου και Ζμπίγγκνιου Μπρζεζίνσκι. Δεύτερον έχει αποτελέσει ένα ισχυρό κίνητρο για Ρώσους, Κινέζους, ορισμένους Ευρωπαίους και τους Νοτιοαμερικανούς, να συντονίσουν πρακτικότερα τις προσπάθειές τους για την αναζήτηση δρόμων προν έναν πολυπολικό κόσμο. Πηγή

Κύπρος, ολική ανατροπή Posted: 01 Sep 2013 07:20 AM PDT Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος Η καταπολέμηση της οικονομικής κρίσης φαίνεται να είναι εφικτή, με τη βοήθεια της γεωστρατηγικής της θέσης – αν και ελλοχεύουν μεγάλοι κίνδυνοι, αφού πρέπει να πάρει σαφή θέση είτε υπέρ της ΕΕ, είτε της Ρωσίας, είτε των Η.Π.Α. Οι Η.Π.Α., εντελώς ξαφνικά, αναβάλλουν την επίθεση στη Συρία, ανακοινώνοντας ότι θα ζητηθεί προηγουμένως η έγκριση του Κογκρέσου – έχοντας μοναδικό σχεδόν σύμμαχο τη Γαλλία, ο πρόεδρος της οποίας προσπαθεί να ανακτήσει την εκλογική του δύναμη, με τη βοήθεια ενός πολέμου (έχει καταρρεύσει στις δημοσκοπήσεις, ενώ η χώρα του μαστίζεται από τεράστια οικονομικά και διαρθρωτικά προβλήματα, αποτελώντας τη μεγαλύτερη ίσως βόμβα στα θεμέλια της Ευρωζώνης). Η Ρωσία, σε αντίθεση με την Κίνα (η οποία δεν εγκρίνει μεν την επέμβαση στη Συρία, αλλά παραμένει αμέτοχη, λόγω της μειωμένης στρατιωτικής της ισχύος), τοποθετείται ανοιχτά εναντίον των αμερικανικών σχεδίων – με τον πρόεδρο της να ειρωνεύεται τον B.Obama, λέγοντας του ότι, πρέπει να τιμήσει το Νόμπελ Ειρήνης, το οποίο του έχει επιδοθεί. Ο πρόεδρος της Κύπρου ανακοινώνει ότι, "ο κίνδυνος χρεοκοπίας έχει πλέον εξαλειφθεί, λόγω της μεγάλης γεωστρατηγικής σημασίας του νησιού" - το οποίο μοιάζει με ένα τεράστιο αεροπλανοφόρο, τοποθετημένο σε «καίρια θέση» στη Μεσόγειο, κοντά στις φλεγόμενες περιοχές της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής. Σύμφωνα με τον ίδιο, "η Κύπρος δεν θα χρειαστεί ένα καινούργιο πρόγραμμα χρηματοδότησης, ενώ θα επιστρέψει στις αγορές πριν από την προγραμματισμένη ημερομηνία" – αν και υπάρχουν δυσκολίες, με τις οποίες όμως θα καταφέρει να ανταπεξέλθει. Από την άλλη πλευρά, οι Ρώσοι «ολιγάρχες» σχεδιάζουν την «επιθετική εξαγορά» της Τράπεζας Κύπρου, με τη βοήθεια της ανταλλαγής των καταθέσεων τους με μετοχές – την οποία επέβαλλε ανόητα η Γερμανία, ο μεγαλύτερος χαμένος μέχρι σήμερα από την εξέλιξη στη Συρία. Όλα τα παραπάνω τεκμηριώνουν το ότι, αφενός μεν διεξάγεται ένας ψυχρός πόλεμος μεταξύ των Η.Π.Α. και της Ρωσίας, με πεδίο μάχης την Κύπρο, αφετέρου πως το νησί έχει μία πολύ σημαντική γεωπολιτική θέση για όλες εκείνες τις χώρες, οι οποίες έχουν «παγκόσμιες φιλοδοξίες». Όπως λέγεται, η Κύπρος είναι ένα *«μαζικό γεωστρατηγικό κέντρο», επειδή από εκεί μπορούν να ελεγχθούν όλες οι σημαντικές μεταφορές φυσικού αερίου και πετρελαίου - από τη Μεσόγειο έως τον περσικό κόλπο και την Κασπία θάλασσα. Ευρισκόμενη λοιπόν μεταξύ τριών ηπείρων (Ευρώπη, Ασία και Αφρική), κατέχει μία εξαιρετικά σημαντική θέση για όλες τις μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις του πλανήτη – μία θέση, η σημασία της οποίας έγινε κατανοητή από όλους, με τη βοήθεια της κρίσης στη Συρία. Περαιτέρω, όλες οι μεγάλες δυνάμεις έχουν στρατεύματα στην Κύπρο – χρησιμοποιώντας το νησί ως «γέφυρα», για τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική. Το «Ακρωτήρι» είναι μία από τις δύο μεγάλες βρετανικές στρατιωτικές βάσεις της «Royal AirForce», ευρισκόμενη 160 χιλιόμετρα μακριά από τη Συρία – αποτελώντας ανεξάρτητο βρετανικό έδαφος. Το στρατηγικό κέντρο των Η.Π.Α. (U.S. Air Force) ευρίσκεται πολύ πιο μακριά – στο Rammstein της Γερμανίας, η οποία δεν είναι ανεξάρτητο εθνικό κράτος. Φυσικά, οι Αμερικανοί μπορούν να χρησιμοποιήσουν το Ακρωτήρι για τις επιχειρήσεις τους – ενώ την Παρασκευή προσγειώθηκαν βομβαρδιστικά, καθώς επίσης άλλου είδους αεροπλάνα, τα οποία θα διευκόλυναν τις επιθέσεις στη Συρία. Οι Γάλλοι επιτρέπεται επίσης να χρησιμοποιήσουν τα κυπριακά λιμάνια – έχοντας προγραμματίσει να στείλουν το αεροπλανοφόρο «Charles de Gaulle». Συνεχίζοντας, εντελώς απρόσμενα η Ρωσία ανακοίνωσε το Σάββατο ότι θα παρέχει τη βοήθεια της, σε σχέση με την αναδιάρθρωση των χρεών της Κύπρου – επιμηκύνοντας την αποπληρωμή του δανείου των 2,5 δις €, με επιτόκιο μόλις 2,5% και εξάμηνη διάρκεια. Οι προϋποθέσεις όμως, τις οποίες έθεσαν οι Ρώσοι, η απαγόρευση δηλαδή της χρήσης των κυπριακών εδαφών από τη Βρετανία και τις Η.Π.Α. για πολεμικούς σκοπούς, φαίνεται πως έχουν δημιουργήσει ήδη μεγάλα προβλήματα και στις δύο «αντίπαλες» χώρες – οι οποίες, ενδεχομένως για το λόγο αυτό, να άλλαξαν συμπεριφορά. Ολοκληρώνοντας, όπως όλα δείχνουν, η Κύπρος «πουλάει» αρκετά ακριβά τη γεωστρατηγική της θέση – ενώ πιθανότατα θα προσπαθήσει να αναπτύξει, με τη βοήθεια του πολέμου στη Συρία, ένα κερδοφόρο επιχειρηματικό μοντέλο,εκμεταλλευόμενη την αντιπαράθεση των μεγάλων δυνάμεων. Ειδικά βέβαια τη μάχη μεταξύ των Η.Π.Α. και της Ρωσίας η οποία, αν και οι Ρώσοι κατάφεραν έξυπνα να προηγηθούν, θα διαρκέσει αρκετά – με τις περισσότερες πιθανότητες νίκης να είναι με την πλευρά των Η.Π.Α. Στα πλαίσια όμως αυτά, η Κύπρος πρέπει να πάρει σαφή θέση, είτε υπέρ της ΕΕ, είτε της Ρωσίας, είτε των ΗΠΑ – γεγονός που ελλοχεύει πολλούς κινδύνους, αφού κανένας δεν γνωρίζει τον τελικό νικητή, ενώ δεν είναι καθόλου απίθανη η συμμαχία Η.Π.Α. και Ρωσίας, με στόχο την από κοινού ηγεμονία στην Ευρασία. ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΑΙΤΙΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ Ουσιαστικά πρόκειται για τον έλεγχο της Μέσης και Άπω Ανατολής – όπου η Μέση Ανατολή είναι το κλειδί για την «κατάκτηση» της Ευρώπης, καθώς επίσης της Ασίας. Για παράδειγμα, η Κίνα είναι απόλυτα εξαρτημένη από το πετρέλαιο της Σαουδικής Αραβίας – όπως επίσης πολλές άλλες ασιατικές και ευρωπαϊκές χώρες. Ειδικότερα, η ηγεμονία στην «Ευρασία» (το όνειρο του Χίτλερ), προϋποθέτει τον έλεγχο της διακίνησης του πετρελαίου, του φυσικού αερίου επίσης, όπως και την πρόσβαση στις μεγαλύτερες περιοχές εξόρυξης του – με το πολιτικό σκέλος να ολοκληρώνεται από τις προσπάθειες προστασίας του Ισραήλ, με δεδομένο το ότι οι Εβραίοι ελέγχουν ολόκληρο το αμερικανικό και, κατ' επέκταση, το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Μία επόμενη αιτία του σχεδιαζόμενου πολέμου είναι το τεράστιο, συνεχώς αυξανόμενο δημόσιο χρέος των Η.Π.Α. – όπου, σύμφωνα με το ΔΝΤ, το χρέος της υπερδύναμης θα αυξηθεί από 6,7 τρις $ πριν από μόλις δέκα χρόνια, στα 17,6 τρις $ στο τέλος του 2013. Το χρέος αυτό είναι αδύνατον ποτέ να αποπληρωθεί – ενώ η εξυπηρέτηση του (τόκοι των ομολόγων) είναι ήδη πολύ δύσκολη (το επιτόκιο δανεισμού αυξήθηκε ραγδαία, πλησιάζοντας πλέον το 3%). Ένας τρίτος λόγος είναι το δολάριο, η ισοτιμία του οποίου, υπό κανονικές συνθήκες, θα έπρεπε να είναι ήδη 1:2 σε σχέση με το ευρώ, παρά τα προβλήματα της Ευρωζώνης – επειδή έχουν εκδοθεί (τυπωθεί) τεράστιες ποσότητες νέων δολαρίων, χωρίς αντίκρισμα. Ας μην ξεχνάμε δε ότι το δολάριο, όπως και ο χρυσός, ισχυροποιείται παραδοσιακά σε περιόδους πολέμου, επειδή είναι το σημαντικότερο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα – με μοναδικό ανταγωνιστή το ευρώ, το οποίο όμως μάλλον ελέγχεται από τις Η.Π.Α., μέσω του «έπαρχου» τους (Γερμανία) Ολοκληρώνοντας, κατά την άποψη μας, δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο για τον πλανήτη από μία υπερδύναμη του μεγέθους των Η.Π.Α. σε έντονη πορεία παρακμής – πόσο μάλλον επειδή ανέκαθεν οι μεγάλες δυνάμεις, όπως για παράδειγμα η Γερμανία κατά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο, προσπαθούσαν να λύσουν τα οικονομικά τους προβλήματα με τη διεξαγωγή πολέμων. ΕΠΙΛΟΓΟΣ Η γεωπολιτική θέση της Ελλάδας έχει αναβαθμισθεί σημαντικά – σαν αποτέλεσμα των παραπάνω, των κοινωνικών αναταραχών σε ολόκληρη τη Β. Αφρική, καθώς επίσης επειδή τόσο η Ρωσία, όσο και η Κίνα κατανοούν ότι, εάν δεν αντιδράσουν στη σχεδιαζόμενη από τις Η.Π.Α. επίθεση στη Συρία (με όλες τις προεκτάσεις της), δεν θα χάσουν μόνο μια μάχη, αλλά τον πόλεμο για την ηγεσία του πλανήτη. Εάν τώρα η γεωπολιτική σημασία της Ελλάδας συνδυαστεί σωστά με τα οικονομικά της προβλήματα, τα οποία δεν είναι καθόλου δύσκολο να επιλυθούν (ανάλυση), τότε η πατρίδα μας έχει πολύ μεγάλες πιθανότητες να ξεφύγει από την κρίση – εκδιώκοντας τόσο το ΔΝΤ, όσο και τη Γερμανία από τα εδάφη της, καθώς επίσης ανακτώντας την εθνική της κυριαρχία. Σημειώσεις κειμένου * Η «γεωστρατηγική», ως υποσύνολο της γεωπολιτικής, μελετά τους συσχετισμούς δυνάμεων σε διεθνές επίπεδο, παγκόσμιο ή περιφερειακό – ενώ συνδέεται με την έννοια της πολιτικής ισχύος, καθώς επίσης της εξωτερικής πολιτικής. Ειδικότερα, η γεωστρατηγική αναφέρεται στην πολιτική, η οποία έχει ως αντικείμενο γεωγραφικές περιοχές που ενδιαφέρουν το συγκεκριμένο κράτος – επηρεάζοντας την ασφάλεια ή τα εθνικά του συμφέροντα. Υποστηρίζει τη στρατηγική, η οποία αποτελεί τον τρόπο της χρήσης/σύζευξης των υπαρχόντων μέσων, για την επίτευξη των εθνικών/πολιτικών σκοπών. Η «γεωπολιτική» τώρα είναι η επιστήμη, η οποία εξετάζει, μελετά, αναλύει και ερμηνεύει την αλληλεξάρτηση μεταξύ γεωγραφικού χώρου και ανθρωπίνων δραστηριοτήτων, καθώς επίσης την πολιτισμική σχέση του ανθρώπου με το φυσικό περιβάλλον – με σκοπό την αξιοποίηση/αύξηση της ισχύος (οικονομικής ή/και στρατιωτικής) στο παρόν, κυρίως δε στο μέλλον. -->

Ο ρόλος της Τουρκίας στη συριακή σύρραξη Posted: 01 Sep 2013 06:40 AM PDT Πριν από λίγα χρόνια, όταν η Τουρκία πίστευε ότι μπορούσε να επιδιώξει μια πολιτική καλών σχέσεων με τους γείτονες, η Συρία θεωρούταν μια επιτυχημένη προσπάθεια. Τα πράγματα όμως άλλαξαν σύντομα κι έτσι στράφηκε στη συριακή αντιπολίτευση και στην προσπάθεια των ανταρτών να διώξουν τον Μπασάρ αλ-Άσαντ. Γεωπολιτική της ταυτότητας Η Τουρκία έχει τα μεγαλύτερα κοινά σύνορα με την Συρία, εξ ου και οι ποικίλοι γεωγραφικοί και ιστορικοί δεσμοί των δύο χωρών. Στη δεκαετία του '80 και του '90, οι σχέσεις τους δεν ήταν καλές. Το συριακό καθεστώς υποστήριζε μαζικά το PKK. Τα γεγονότα κορυφώθηκαν το 1998, όταν ο τουρκικός στρατός συγκεντρώθηκε στα σύνορα με τη Συρία προκειμένου να αναγκάσει το καθεστώς να σταματήσει την υποστήριξή του στο PKK. Η κυβέρνηση Ερντογάν άλλαξε τα πράγματα, καθώς επεδίωκε η Τουρκία να παίξει έναν πιο δυναμικό ρόλο στη Μέση Ανατολή. Όταν το κουρδικό έπαψε να βρίσκεται «στη μέση» του προβλήματος, οι σχέσεις των δυο χωρών άρχισαν να βελτιώνονται. Μέσα σε μια δεκαετία, η Συρία είχε γίνει εταίρος της Τουρκίας. Αναπτύχθηκε το διμερές εμπόριο και μια νέα πολιτική επέτρεπε στους κατοίκους των δύο χωρών να μετακινούνται  από το ένα μέρος στο άλλο χωρίς βίζα. Μετά ήρθε η Αραβική Άνοιξη, η περιοχή διασπάστηκε και η Άγκυρα διαπίστωσε ότι δεν μπορεί να είναι φίλος με όλους και έπρεπε να κάνει επιλογές. Με τους νέους υπολογισμούς, η Συρία έγινε ο «προβληματικός γείτονας». Όταν άρχισε η σύγκρουση, η Τουρκία άρχισε να πιέζει τον Άσαντ για μεταρρυθμίσεις. Το συριακό καθεστώς δεν άλλαξε τακτική και η Τουρκία άρχισε να γίνεται όλο και πιο επικριτική. Οι σχέσεις κλιμακώθηκαν το 2011, μετά την επίσκεψη του τούρκου υπουργού εξωτερικών Αχμέτ Νταβούντογλου στη Δαμασκό. Τον Μάρτιο του 2012, η Τουρκία έκλεισε την πρεσβεία της στη Δαμασκό και την 1η Απριλίου φιλοξένησε τη δεύτερη συνάντηση των «Φίλων της Συρίας», μιας συνεργασίας αραβικών και δυτικών χωρών που είχαν ως σκοπό την παροχή βοήθειας στη συριακή αντιπολίτευση και την ανατροπή του Άσαντ. Κοινός στόχος, η ανατροπή Άσαντ Η Άγκυρα έχει αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση με το Συριακό Εθνικό Συμβούλιο (SNC), τον μεγαλύτερο πολιτικό συνασπισμό που επιδιώκει την ανατροπή του Άσαντ, αλλά η έκταση των σχέσεών της με την ένοπλη πτέρυγα της αντιπολίτευσης, τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό, είναι λιγότερο σαφής. Οι ανώτεροι διοικητές του Ελεύθερου Συριακού Στρατού έχουν τις βάσεις τους στην Τουρκία, αλλά οι κινήσεις  τους είναι περιορισμένες και διαμαρτύρονται στις ιδιωτικές τους συζητήσεις ότι δεν λαμβάνουν όπλα, εξοπλισμό, κατάρτιση, ή άλλη επιχειρησιακή βοήθεια. Η προσέγγιση της Τουρκίας προς την συριακή αντιπολίτευση θα πρέπει να εξεταστεί στο πλαίσιο της ευρύτερων θεμάτων. Είναι αυτοί οι νέοι δεσμοί αρκετά ισχυροί ώστε να επιτρέψουν στην Τουρκία να συμβάλει στην οικοδόμηση μιας νέας Συρίας που δεν θα θέτει σε κίνδυνο την περιφερειακή πολιτική και τα οικονομικά συμφέροντα της Άγκυρας; Ή μήπως η αντιπολίτευση είναι πολύ διαιρεμένη ώστε να επιτρέψει στην Τουρκία να είναι ένας αποτελεσματικός παράγοντας του μετασχηματισμού στη Συρία και να προστατεύσει τα συμφέροντά της επαρκώς; Η παρουσία της κουρδικής μειονότητας στη Συρία είναι ιδιαίτερα εξοργιστική για την Τουρκία, η οποία εξακολουθεί να αγωνίζεται με το δικό της άλυτο κουρδικό πρόβλημα. Εκπαίδευση ανταρτών στην Τουρκία Σύμφωνα με πληροφορίες των Los Angeles Times, που αναφέρονται σε δημοσίευμα του περασμένου Ιουνίου, η CIA σε συνεργασία με τις αμερικανικές ειδικές δυνάμεις εκπαιδεύουν μυστικά από το περασμένο έτος, σε βάσεις στην Ιορδανία και την Τουρκία, σύρους αντάρτες. Στελέχη του Ελεύθερου Συριακού Στρατού συμμετείχαν σε προγράμματα κατάρτισης τουλάχιστον δύο εβδομάδων, τα οποία περιελάμβαναν ασκήσεις με αντιαρματικά και αντιαεροπορικά όπλα, όπως δήλωσαν στην εφημερίδα ένας αμερικανός αξιωματούχος και ένας διοικητής των σύρων ανταρτών. Ο εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου Τζέι Καρνεϊ αρνήθηκε να σχολιάσει τις αναφορές των Los Angeles Times καθώς επίσης αρνήθηκε να περιγράψει τι είδους όπλα θα μπορούσαν να παράσχουν στους αντάρτες οι Ηνωμένες Πολιτείες. «Το σημαντικό σημείο είναι ότι, λόγω των ενεργειών που έχουμε δει από το καθεστώς Άσαντ, έχουμε αποφασίσει να αυξήσουμε το εύρος της βοήθειάς μας προς την αντιπολίτευση και είμαστε απολύτως σαφείς σχετικά με αυτό κατά τους τελευταίους μήνες», είχε πει. Λαθρεμπόριο όπλων, αντάρτες και χημικά Τον περασμένο Μάιο, δύο οχήματα παγιδευμένα με εκρηκτικά εξερράγησαν έξω από το δημαρχείο και το σιδηροδρομικό σταθμό της τουρκικής πόλης Ρεϊχανλί, στα σύνορα με τη Συρία. Η ευρύτερη περιοχή φιλοξενεί περίπου 20.000 σύρους πρόσφυγες, ενώ αποτελεί κομβικό σημείο για το λαθρεμπόριο όπλων προς τη Συρία. Περίπου 500.000 χιλιάδες σύροι πρόσφυγες έχουν βρει καταφύγιο στην Τουρκία, ανάμεσά τους και πολλοί αξιωματικοί του στρατού που αντιτίθενται στον Μπασάρ αλ Άσαντ. Η Τουρκία είχε κατηγορήσει επανειλημμένα το καθεστώς στη Συρία για «εθνοκάθαρση» και για χρήση χημικών όπλων. Ήδη από την επίθεση στο Ρεϊχανλί, σύμφωνα με δημοσίευμα της «Χουριέτ», υπήρχε μονάδα στο νοσοκομείο της πόλης που ερευνούσε την πιθανότητα χρήσης χημικών όπλων από το καθεστώς της Δαμασκού. Δεν είναι σαφές πόσες ομάδες ανταρτών στη Συρία έχουν τμήματα που δραστηριοποιούνται στην Τουρκία. Και δεν υπάρχει τρόπος να γνωρίζουμε ποιος είναι συνδεδεμένες με ποια ομάδα της αντιπολίτευσης κατά τη διέλευση των συνόρων. Κάποιες σχετίζονται με τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό (FSA), ενώ άλλες ευθυγραμμίζονται με το Μέτωπο αλ-Νούρσα. Κάποιες άλλες πάλι δεν συνδέονται ιδιαίτερα με κάποια ομάδα της αντιπολίτευσης και αυτοαποκαλούνται «ελεύθεροι μαχητές». Κάθε ομάδα λειτουργεί με παρόμοιο τρόπο. Οι αντάρτες στη Συρία στέλνουν «εκπροσώπους» τους στην Τουρκία για να ασκήσουν πιέσεις για χρήματα και όπλα. Μερικοί είναι νέοι άνδρες που έχουν προσφερθεί εθελοντικά για τη θέση, ενώ άλλοι είναι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι που έχουν πάρει διαταγές για να πάνε στην Τουρκία από τους ηγέτες του FSA. Ο αριθμός των ταξιδιών εντός και εκτός της Συρίας διαφέρει από κάθε ομάδα. Κάποιοι ταξιδεύουν προς την Τουρκία πιο συχνά από άλλους, ανάλογα με τους πόρους που χρειάζονται. Άλλες ομάδες στέλνουν αντιπροσώπους στην Τουρκία για να ζήσουν μόνιμα. Προ ημερών, ομάδες ανταρτών ανακοίνωσαν ότι έλαβαν «το μεγαλύτερο φορτίο όπλων» που έχουν πάρει ποτέ. Τα όπλα θεωρείται ότι εστάλησαν από τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ και ήταν αποθηκευμένα στην Τουρκία για μήνες. Αλλαγή πολιτικής; Υπάρχει περίπτωση η Τουρκία να κάνει στροφή 180 μοιρών για μια ακόμη φορά, όσον αφορά τη σχέση της με τη Συρία; Πολλοί αναλυτές δεν το αποκλείουν, καθώς η χώρα, που είναι μέλος του ΝΑΤΟ, απομονώνεται ολοένα και περισσότερο όσον αφορά τη συριακή κρίση, η οποία σαφώς έχει επηρεάσει την Άγκυρα. Υποστηρίζουν επίσης ότι οι πρόσφυγες αποτελούν ένα τεράστιο πρόβλημα που πιθανότατα να κάνει την κυβέρνηση πρόθυμη να αλλάξει στάση, προκειμένου  να τους επαναπατρίσει. Πυθία Πηγές http://www.huffingtonpost.com/peter-henne/turkey-syria-and-the-geop_b_1939454.html http://carnegieendowment.org/2012/04/13/turkey-s-relations-with-syrian-opposition http://articles.latimes.com/2013/jun/21/world/la-fg-wn-cia-syria-20130621 http://www.theatlantic.com/international/archive/2013/05/why-turkey-is-essential-for-the-syrian-opposition/276389/ http://www.theguardian.com/world/2013/aug/25/syrian-rebels-weapons-shipment http://www.todayszaman.com/columnists-323967-could-turkey-one-day-turn-its-back-on-the-syrian-opposition.html

Η τρομοκρατία κατά της Συρίας και οι διεθνείς διασυνδέσεις της Posted: 01 Sep 2013 05:58 AM PDT Του Bahar Kimyongür* Από την αρχή της ''άνοιξης'' της Συρίας, η κυβέρνηση της Δαμασκού, υποστήριζε ότι αντιμετώπιζε συμμορίες τρομοκρατών. Τα περισσότερα δυτικά μμε κατήγγειλαν αυτό τον ισχυρισμό ως κρατική προπαγάνδα για να δικαιολογηθεί η καταστολή του κινήματος διαμαρτυρίας. Ενώ είναι προφανές ότι η θεωρία αυτή θεωρείται ιερή και απαραβίαστη από το καθεστώς Μπάαθ, το οποίο δε χαίρει και ιδιαίτερης εκτίμησης από τα κινήματα της αντιπολίτευσης που δεν ελέγχει, εντούτοις η υπόθεση αυτή δεν είναι καθόλου εκτός πραγματικότητας. Πολλοί είναι οι παράγοντες που επιβεβαιώνουν τη θέση αυτή της συριακής κυβέρνησης. Πρώτος παράγοντας, το κοσμικό κράτος. Η Συρία, είναι το τελευταίο κοσμικό αραβικό κράτος. (1) Οι θρησκευτικές μειονότητες στη Συρία έχουν τα ίδια δικαιώματα με τη μουσουλμανική πλειονότητα. Για ορισμένες θρησκευτικές σέχτες σουνιτών, υπέρμαχες της ιδέας του πολέμου κατά του ''άλλου'', όποιος κι αν είναι αυτός, Αραβική κοσμικότητα και ισότητα μεταξύ των θρησκειών,είναι αυμβίβαστα με τη σαρία (τον ισλαμικό νόμο), προσβάλουν το Ισλάμ και κάνουν το κράτος της Συρίας πιο απεχθές ακόμα και από την "αθεη" ή "χριστιανική" Ευρώπη. Η Συρία έχει πάνω από δέκα διαφορετικές χριστιανικές εκκλησίες, Σουνίτες που είναι Άραβες, Κούρδους, Τουρκομάνους και Τσερκέζους, μη-Άραβες χριστιανούς, όπως οι Αρμένιοι, οι Ασσύριοι ή Λεβαντίνοι, μουσουλμάνοι συγκρητιστές και επομένως αταξινόμητοι, όπως οι Αλαουίτες και οι Δρούζοι. Επομένως, η ανάγκη να κρατηθεί στα πόδια του αυτό το εύθραυστο εθνο-θρησκευτικό οικοδόμημα είναι τόσο δύσκολο, που μόνο ένα καθεστώς κοσμικό, σταθερό, και αναγκαστικά αυταρχικό μπορεί να φέρει σε πέρας. Ο θρησκευτικός παράγοντας. Λόγω της θρησκευτικής καταγωγής του Προέδρου Μπασάρ Ελ-Ασαντ, το συριακό καθεστώς έχει αυθαίρετα χαρακτηριστεί ως ''αλαουίτικο''. Αυτός ο χαρακτηρισμός είναι εντελώς ψευδής, συκοφαντικός, σεχταριστικός, δηλαδή ρατσιστικός. Πρώτον, είναι λάθος, γιατί το Γενικό Επιτελείο, η αστυνομία, οι διάφορες υπηρεσίες πληροφοριών, τα μέλη της κυβέρνησης είναι στην μεγάλη τους πλειοψηφία Σουνίτες, όπως και ένα μεγάλο μέρος της αστικής τάξης. Τα μμε, για να δημιουργήσουν αίσθηση, δεν παραλείπουν να επισημαίνουν την σουνίτικη καταγωγή της Asma al-Assad, της σύζυγου του Προέδρου,για να την δαιμονοποιήσουν. Αλλά σκόπιμα δεν αναφέρουν την αντιπρόεδρο της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας, Najah Al Attar, την πρώτη και μοναδική γυναίκα στον κόσμο που κατέχει μια τόσο υψηλή θέση. Η Al Attar δεν είναι μόνο σουνίτικης καταγωγής, αλλά και αδελφή ενός από τους εξόριστους ηγέτες της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, της Συρίας, χαρακτηριστικό παράδειγμα του παραδόξου της Συρίας. Στην πραγματικότητα, ο κρατικός μηχανισμός του κόμματος Μπάαθ είναι η σχεδόν τέλεια αντανάκλαση της εθνο-θρησκευτική διαφορετικότητας που επικρατεί στη Συρία. Ο μύθος περί "δικτατορίας των αλαουιτών" είναι τόσο γελοίος ώστε ακόμη και ο Σουνίτης Μεγάλος Μουφτής, Σέιχης Bedreddine Hassoune, και ο σουνίτης αρχηγός της αστυνομίας Ali Mamlouk, μερικές φορές μετατρέπονται σε αλαουίτες από τα διεθνή μμε. (2) Το πιο εκπληκτικό είναι ότι τα ίδια αυτά μέσα μαζικής ενημέρωσης της Συρίας ρίχνουν νερό στο μύλο ορισμένων μμε των σαλαφιτών (υπερορθόδοξοι σουνίτες), που διαδίδουν ότι τη χώρα την σφετερίζονται οι αλαουίτες, ο οποίοι, κατά τη γνώμη τους, είναι πράκτορες των σιιτών. Αυτοί οι ίδιοι σαλαφίτες κατηγορούν τους σιίτες ότι είναι αρνητές (Rawafid, εξτρεμιστές σιίτες αιρετικοί, οι οποίοι καταριούνται τους Συντρόφους), επειδή αρνούνται, μεταξύ άλλων, τη νομιμότητα του Χαλιφάτου, δηλαδή τη σουνίτικη κυβέρνηση των αρχών του Ισλάμ. Ωστόσο, ενώ από τη μία, υπάρχουν σημαντικές διαφορές μεταξύ σιιτών και αλαουιτών, τόσο σε θεολογικό επίπεδο όσο και σε θρησκευτικές πρακτικές. Συγκεκριμένα, η θεοποίηση του Αλή (εγγονού του Μωάμεθ), το δόγμα της Αγίας Τριάδας, η πίστη στη μετεμψύχωση, αλλά και η απόρριψη της Σαρία από τους αλαουίτες είναι αιτία κριτικής από τους σιίτες θεολόγους, οι οποίοι δεν παραλείπουν ποτέ να τους κατηγορήσουν για εξτρεμισμό (Ghulat). Από την άλλη, αν υπάρχει μία επίσημη θρησκεία στη Συρία, αυτό είναι το σουνίτικο Ισλάμ, χανεφίτικου τελετουργικού, που εκπροσωπείται, μεταξύ άλλων, από τον Σεΐχη Muhammad Saïd Ramadan Al Bouti και το Μεγάλο Μουφτή της Δημοκρατίας, το Σεΐχη Badreddine Hassoune, των οποίων οι σοφές ομιλίες έρχονται σε αντίθεση με τις εκκλήσεις για αίμα και μίσος των Ουαχαμπιτών σεΐχηδων. [Το σουνιτικό Ισλάμ χαναφίτικου τυπικού αναφέρεται στη σχολή δικαίου, που θεωρείται η πιο "ανοικτή" και λιγότερο δογματική από τις τέσσερις σουνιτικές σχολές δικαίου(madhab) (οι άλλες τρεις είναι η hafiita, η Μαλίκι και η Hanbali)] Αλλά όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία. Όταν είναι να τοποθετηθούν για τη συμμαχία κατά των Ηνωμένων Πολιτειών και του Σιωνισμού, από τον άξονα Δαμασκού - Τεχεράνης - Χεζμπολάχ, ο Τύπος και τα μέσα ενημέρωσης των σουνιτών υπερσυντηρητικών επαναλαμβάνουν εν χορό ότι η Συρία βρίσκεται υπό την κυριαρχία των αλαουιτών, οι οποίοι δεν είναι παρά μια "σιιτική αίρεση". Δεδομένου ότι η Συρία έχει την υποστήριξη της Κίνας, της Ρωσίας, της Βενεζουέλας, της Κούβας, της Νικαράγουας, ακόμα και της Βολιβίας, θα πρέπει λογικά να συμπεράνουμε ότι ο Hu Jintao, ο Πούτιν, ο Τσάβες, ο Κάστρο, ο Ορτέγκα και ο Μοράλες είναι αλαουίτες, ή τουλάχιστον κρυφο-σιίτες! Τρίτος παράγοντας, ο εθνικισμός. Να θυμίσουμε ότι για τους σαλαφίτες η Συρία απλά δεν υπάρχει. Το όνομα αυτό, όπως και αυτό του Ιράκ, είναι ένα κατασκεύασμα των άθεων. Στη δικιά τους γλώσσα, που εμπνέεται από το Κοράνι, το Ιράκ ονομάζεται Bilad Rafidain (η Γη των δύο Ποταμών) και η Συρία, Bilad al-Cham (η γη της Χαμ). Αυτός που υιοθετεί την εθνικιστική ιδεολογία, και αφιερώνει τον εαυτό του στην απελευθέρωση της χώρας του, διαπράττει αμάρτημα (πολυθεϊσμός, αφού συνδέει τον ένα και αληθινό Θεό με ένα μεγαλύτερο ή μικρότερο πλήθος άλλες θεότητες, όπως για παράδειγμα την ιδέα του έθνους που είναι μία από τις πιο σοβαρές αμαρτίες). Παραβιάζει την αρχή της tawhid, τη μοναδικότητα του Θεού, και γι αυτό αξίζει να πεθάνει. Γι αυτούς τους φανατικούς, ο μόνος αγώνας που εγκρίνει ο Αλλάχ είναι η τζιχάντ, ο πόλεμος που ονομάζεται "ιερός", και που γίνεται στο όνομα του Αλλάχ, με στόχο την επέκταση του Ισλάμ. Ως παράγωγο του αραβικού εθνικισμού, ο παναραβισμός, αυτή η προοδευτική ιδέα της ενότητας και της αλληλεγγύης μεταξύ των αράβων, κατά μείζονα λόγο θεωρείται ιεροσυλία, αφού υπονομεύει την έννοια της "Umma", της μουσουλμανικής πατρίδας. Όπως θύμισε πρόσφατα ο Πρόεδρος Μπασάρ Ελ-Ασάντ σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα Sunday Telegraph, ο αγώνας που διεξάγεται αυτή τη στιγμή σε συριακό έδαφος βρίσκει αντιμέτωπα δύο ρεύματα ασυμβίβαστα μεταξύ τους, τον παναραβισμό και τον πανισλαμισμό (3). Αυτή η σύγκρουση εισάγει ένα ιστορικό στοιχείο, πάνω στο οποίο θεμελιώνεται η τρομοκρατική απειλή στη Συρία. Από το 1963, το Μπάαθ της Συρίας διεξάγει στην πραγματικότητα έναν πραγματικό πόλεμο κατά των κινημάτων της τζιχάντ. Ο κυβερνητικός στρατός και η Μουσουλμανική Αδελφότητα έχουν συγκρουστεί πολλές φορές, και όλες έχουν καταλήξει με τη νίκη της κυβέρνησης της Συρίας. Οι νίκες αυτές κόστισαν πολλά θύματα, επειδή ο στρατός δεν δίστασε να σπείρει τον τρόμο για να πετύχει τους στόχους του. Το 1982, ο στρατός του Hafiz αλ-Άσαντ σφυροκόπησε ολόκληρες συνοικίες της πόλης Χάμα για να κάμψει την αντίσταση της τζιχάντ, σκοτώνοντας αμάχους και μαχητές, χωρίς καμία διάκριση. Από τους βομβαρδισμούς και τις οδομαχίες σκοτώθηκαν τουλάχιστον 10 000. Ακολούθησαν διώξεις της Μουσουλμανικής Αδελφότητας σε ολόκληρη τη χώρα, αναγκάζοντάς τους να διαφύγουν στο εξωτερικό. Ωστόσο, η καταστολή δεν κατάφερε να εξαλείψει ούτε τη διάθεση αντίστασης, ούτε το πνεύμα εκδίκησης των Σύριων τζιχαντιστών Ας αναλύσουμε τώρα, χώρα με χώρα, τις τρομοκρατικές ομάδες που αντιμετωπίζουν σήμερα τα συριακά στρατεύματα. Το μέτωπο του Λιβάνου Τον Απρίλιο του 2005, η Δύση ήταν στην ευχάριστη θέση να βλέπει τα συριακά στρατεύματα να αποχωρούν από τον Λίβανο μετά από 30 χρόνια συνεχούς παρουσίας. Το γεγονός αυτό οφείλεται στην επίθεση που είχε σαν στόχο τον πρώην Πρωθυπουργού του Λιβάνου Ραφίκ Χαρίρι, γνωστό για την εχθρότητά του προς τη Συρία, μια επίθεση για την οποία αμέσως μετά, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή απόδειξη και πριν ακόμα ξεκινήσει η οποιαδήποτε έρευνα, η Ευρώπη και οι Ηνωμένες Πολιτείες κατηγόρησαν το καθεστώς της Δαμασκού, Μια "επανάσταση των κέδρων", υμε την υποστήριξη των εργαστήριων "ανθρώπινων δικαιωμάτων", της CIA, ανάγκασαν τα συριακά στρατεύματα να αποχωρήσουν από το Λίβανο. Μόλις τα τεθωρακισμένα της Συρίας αποσύρθηκαν, ξαφνικά έκαναν την εμφάνιση τους οι ομάδες σαλαφιτών, κραδαίνοντας τα όπλα τους και με το διασπαστικό κήρυγμά τους. Οι ομάδες αυτές εγκαταστάθηκαν στο βόρειο Λίβανο, στα μέρη της Τρίπολης όπου πλειοψηφούν οι σουνίτες, και στη συνέχεια, σταδιακά, στα παλαιστινιακά στρατόπεδα του Λιβάνου, εκμεταλλευόμενοι τον πολιτικό διχασμό και τη στρατιωτική αδυναμία των παλαιστινιακών οργανώσεων, καθώς και τη πολιτική της μη επέμβασης του στρατού του Λιβάνου σε αυτούς τους καταυλισμούς. Μεταξύ 2005 και 2010, οι ομάδες της Τζιχάντ εξαπέλυσαν επιθέσεις ενάντια σε όλους τους πραγματικούς ή δήθεν υποστηρικτές του καθεστώτος του Μπασάρ αλ-Ασάντ, όπως οι σιίτες,οι αλαουίτες ή οι μαχητές της Χετζμπολάχ. Ορισμένες από αυτές τις ομάδες πέρασαν τα λιβανοσυριακά σύνορα για να παρενοχλούν τις δυνάμεις του κόμματος Μπάαθ στο έδαφός τους. Ο ακτιβισμός των αντισυριακών λιβανικών ενόπλων ομάδων σαλαφιτών υποτροπίασε με την έναρξη της κρίση της Συρίας το 2011. Ωστόσο, οι σχηματισμοί αυτοί παραγκωνίστηκαν από κινήσεις άμαχων σαλαφιτών. Στις 4 Μαρτίου 2012, ένα πλήθος δύο χιλιάδων, περίπου, σαλαφιτών υπό τον Αχμάντ Αλ Ασειρ, ένα ιεροκήρυκα από τη πόλη Σιδώνα, ο οποίος εκείνη την εποχή ήταν το αστέρι του σουνιτικού Λίβανου διαδήλωνε στην Βηρυτό κατά του καθεστώτος του Μπασάρ αλ-Άσαντ. Πίσω από ένα επιβλητικό κλοιό ασφαλείας, αστυνομικών και στρατιωτών, εκατοντάδες οπαδοί του κόμματος Μπάαθ του Λιβάνου διαμαρτύρονταν κατά της παρέλασης. Από την Aarida μέχρι τη Naqoura, όλος ο Λίβανος κρατούσε την ανάσα του. Και η καρδιά του σφίγγει κάθε φορά που ακούγονται πυροβολισμοί από τις συνοικίες Bab Tebbaneh και Jebel Mohsen της Τρίπολης. Επειδή σε αυτή τη χώρα η πολιτική γραμμή ρήξης είναι κυρίως θρησκευτικού χαρακτήρα, με μια πλειοψηφία σουνιτών κατά του Άσαντ και μια πλειοψηφία σιιτών υπέρ του Άσαντ, και τους Χριστιανούς να βρίσκονται χωρισμένοι σε δύο στρατόπεδα, οι φόβοι για ένα εμφύλιο πόλεμο είναι υπαρκτοί. Πάντως, η κυβέρνηση εθνικής ενότητας προσπαθεί να ηρεμήσει τα πνεύματα και να διασφαλίσει την ουδετερότητα σε σχέση με τη Συρία. Για το λόγο αυτό, ορισμένες ομάδες σαλαφιτών δεν χάνουν την ευκαιρία να σπείρουν το χάος και στις δύο αυτές χώρες που είναι γεωγραφικά γειτονικές και συμπληρωματικές. Εδώ γίνεται μια σύντομη περιγραφή ορισμένων από αυτές τις θρησκευτικές κινήσεις που δραστηριοποιούνται στον Λίβανο, και απειλούν τη Συρία επί πολλά χρόνια. Ομάδα του Sir El-Dinniyeh Αυτή η κίνηση σουνιτών, υπό την ηγεσία, από το 1995 μέχρι το 1999, του Bassam Ahmad Kanj, ενός βετεράνου των πολέμων στο Αφγανιστάν και στη Βοσνία, εμφανίστηκε μετά τις συγκρούσεις μεταξύ των διαφόρων ισλαμιστικών αιρέσεων, για τον έλεγχο των τζαμιών της Τρίπολης.Τον Ιανουάριο του 2000, η ​​ομάδα του Dinniyeh προσπάθησε να δημιουργήσει ένα μίνι-ισλαμικό κράτος στο βόρειο Λίβανο. Οι μαχητές πήραν υπό τον έλεγχο τους τα χωριά στην περιοχή της Dinniyeh, ανατολικά της Τρίπολης. 13.000 Λιβανέζοι στρατιώτες στάλθηκαν εκεί για να καταστείλουν την εξέγερση αυτή της τζιχάντ. Οσοι κατάφεραν να διασωθούν από την επίθεση κλείστηκαν στο παλαιστινιακό στρατόπεδο του Ain el Hilwe, στο νότιο Λίβανο. Μετά την αποχώρηση των συριακών στρατευμάτων τον Απρίλιο του 2005, οι μαχητές της ομάδας Dinniyeh επέστρεψαν στην Τρίπολη, όπου υπήρχαν ακόμη κάποιοι μυστικοί πυρήνες. Την ίδια χρονιά, ο προσωρινός υπουργός Εσωτερικών του Λιβάνου, Ahmed Fatfat, ο οποίος κατάγεται από την Sir El-Dinniyeh και ο οποίος, έχει και τη βελγική υπηκοότητα, αγωνίστηκε για την απελευθέρωση των κρατουμένων της ομάδας Dinniyeh, και αυτό με στόχο την πολιτική υποστήριξη των σουνιτών και των σαλαφιτών του βορείου Λιβάνου. Fatah al Islam Ριζοσπαστικό κίνημα Σουνιτών του βορείου Λιβάνου.Η Fatah al Islam κατέλαβε στη κυριολεξία την πόλη της Τρίπολης, με τη συνενοχή του Σάαντ Χαρίρι και του κόμματος του, το Ρεύμα του Μέλλοντος. Ο Χαρίρι σκόπευε να χρησιμοποιήσει αυτούς τους ριζοσπάστες σουνίτες σαν αντίβαρο στη σιιτική Χεζμπολάχ του Λιβάνου και την κυβέρνηση της Συρίας. Σύμμαχος του Χαρίρι και η επονομαζόμενοι ομάδα Fatah al Islam,που διαφωνούσε με το παλαιστινιακό εθνικό κίνημα και πήρε υπό τον έλεγχο της το παλαιστινιακό στρατόπεδο προσφύγων Nahr El Bared. Αυτή η τρομοκρατική ομάδα σκότωσε 137 Λιβανέζους στρατιώτες με φρικαλέο τρόπο, κυρίως στη διάρκεια τελετών που κατέληγαν σε αποκεφαλισμούς. Στις 13 Φεβρουαρίου 2007, η Fatah al Islam ανατίναξε δύο λεωφορεία στην χριστιανική συνοικία της Alaq-Bikfaya. Από το Μάιο έως το Σεπτέμβριο του 2007, ο λιβανικός στρατός άρχισε την πολιορκία του παλαιστινιακού καταυλισμού Nahr El Bared, όπου είχαν καταφύγει οι μαχητές της τζιχάντ, και μόνο μετά από έντονες μάχες που θύμιζαν το Baba Amro κατάφερε να τους εξουδετερώσει. [Η Δαμασκός, την 1 Μαρτίου 2012 έστειλε κατά της εξεγερμένης συνοικίας Baba Amro, της πόλης Χομς, 7.000 επίλεκτους με επικεφαλής τον αδελφό του Μπασάρ Αλ Άσαντ, σε μια προσπάθεια να κινηθούν αποφασιστικά και να εισχωρήσουν στο προπύργιο των ανταρτών.] Κάπου 30.000 Παλαιστίνιοι κατόρθωσαν να διαφύγουν από το πεδίο της μάχης. Όσον για το Nahr El Bared, αυτό ισοπεδώθηκε. Λίγους μήνες αργότερα, η Fatah al Islam ανέλαβε την ευθύνη μιας αιματηρής επίθεσης που συγκλόνισε τη Δαμασκό. Στις 27 Σεπτεμβρίου 2008, το σιιτικό τέμενος του Sayda Zainab στη Δαμασκό έγινε στόχος μιας επίθεσης αυτοκτονίας στην οποία σκοτώθηκαν 17 προσκυνητές. Η Fatah al Islam αναφέρεται πολλές φορές, όταν ξεσπούν μάχες στην Τρίπολη μεταξύ της συνοικίας των σουνιτών Bab Tabbaneh και τη συνοικία των αλαουιτών Djébel Mohsen. Jounoud Al Cham (Στρατιώτες του Λεβάντε) Σουνιτικό ριζοσπαστικό κίνημα του νοτίου Λιβάνου,με διαφορετική προέλευση των μελών του. Ορισμένα από αυτά προέρχονται από την ομάδα του Dinniyeh, ενώ άλλα είναι βετεράνοι του Αφγανιστάν, υπό τις διαταγές του Abou Moussab Al Zarqaw. Οι περισσότεροι από τους μαχητές του ήταν Παλαιστίνιοι "takfiri" δηλαδή Μουσουλμάνοι που κατηγορούν άλλους Μουσουλμάνους για αποστασία. Η Jounoud Al Cham ευθύνεται για τη δολοφονία το 2004 στη Βηρυτό, ενός ανώτερου στελέχους της Χεζμπολάχ. Επί πολλά χρόνια, η ομάδα προσπαθούσε να πάρει υπό τον έλεγχο της το παλαιστινιακό στρατόπεδο Ain el Hilwe που βρίσκεται κοντά στην πόλη της Σιδώνας. Το 2005, γίνεται γνωστή για τις καθημερινές αψιμαχίες της με το συριακό στρατό. Η Jounoud Al - Cham βρίσκεται στον κατάλογο των τρομοκρατικών οργανώσεων που δημοσιεύθηκε από τη Ρωσία. Ωστόσο, δεν βρίσκεται στον κατάλογο των ξένων τρομοκρατικών οργανώσεων του υπουργείου Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών (4). Ousbat Al Ansar (Ο Σύνδεσμος των Παρτιζάνων) Στη λίστα των τρομοκρατικών οργανώσεων είναι και η Ousbat Al Ansar, αγωνίζεται για την "εγκαθίδρυση ενός ριζοσπαστικού σουνιτικού κράτους στο Λίβανο." Γνωστή για τις εκστρατείες αντιποίνων εναντίον όλων των μουσουλμάνων που εμφανίζουν "αποκλίνουσα συμπεριφορά" η Ousbat Al Ansar έχει δολοφονήσει προσωπικότητες σουνίτες όπως ο σεϊχης Nizar Halabi. Για τους ίδιους λόγους, έχει ανατινάξει κτίρια που θεωρούνται ασεβή: θέατρα, εστιατόρια, νυχτερινά κέντρα... Τον Ιανουάριο του 2000, επιτέθηκε με πυραύλους στη ρωσική πρεσβεία στη Βηρυτό. Κληρονόμος της ομάδας της Dinniyeh, κατόρθωσε να εισχωρήσει στο παλαιστινιακό στρατόπεδο Ain el Hilwe του νοτίου Λιβάνου. Όταν το Σεπτέμβριο του 2002, επισκέφθηκα τα παλαιστινιακά στρατόπεδα του Λιβάνου, η ανησυχία της παλαιστινιακής αντίστασης ήταν έκδηλη. Πολλοί παλαιστίνιοι είχαν σκοτωθεί στη επιχείρηση επανάκτησης του ελέγχου του στρατοπέδου από την ομάδα, που θεωρείται παρακλάδι της Αλ Κάιντα. Το 2003, γύρω στα 200 μέλη της Ousbat Al Ansar επιτέθηκαν στο αρχηγείο της Φατάχ, το Παλαιστινιακό κίνημα του Γιάσερ Αραφάτ, σκοτώνοντας οκτώ άτομα, από τα οποία έξι μέλη της Φατάχ. Ο μύθος του Ελεύθερου Συριακού Στρατού (ASL) Πρέπει να το παραδεχτούμε: οι κυνηγοί δικτατόρων που κατοικοεδρεύουν στις αίθουσες σύνταξης των μεγάλων μμε έχουν άκρως ειδικευτεί στην τέχνη του καμουφλάζ, όταν πρέπει να προβάλλουν τους "αντιστασιακούς" που εξυπηρετούν τα συμφέροντα τους. Σαν πραγματικοί πλαστικοί χειρούργοι, έκαναν τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό (ASL) να μοιάζει με ένα δημοκρατικό κίνημα αντίστασης γνήσιων και συμπαθητικών ακτιβιστών,λιποτακτών ανθρωπιστών που αηδίασαν από τις αγριότητες του τακτικού στρατού της Συρίας. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο στρατός του καθεστώτος του κόμματος Μπάαθ δεν συμπεριφέρεται με το γάντι, και ότι διαπράττει ασυγχώρητες καταχρήσεις εξουσίας εναντίον αμάχων, είτε πρόκειται για τρομοκράτες, είτε για ειρηνικούς διαδηλωτές και απλούς πολίτες που μπλέκουν σε διασταυρούμενα πυρά. Ως προς αυτό, τα μεγάλα μέσα μαζικής ενημέρωσης αναφέρονται μέχρι εμετού σε εγκλήματα που αποδίδονται στα συριακά στρατεύματα, κάποιες φορές με το δίκιο τους, αλλά πολλές φορές άδικαιολόγητα. Διότι, όσογια τη βαναυσότητα, η συμπεριφορά του ASL δεν είναι καλύτερη. Μόνο κάποιοι λίγοι δημοσιογράφοι, όπως ο Ολλανδός Jan Eikelboom, τολμούν να δείξουν και την άλλη όψη του νομίσματος, δηλαδή ένα σαδιστικό και αισχρό ASL. Ακόμα και η ανταποκρίτρια του Spiegel στη Βηρυτό, Ulrike Putz, αναφέρεται στη φήμη που συνοδεύει τον ASL. Σε συνέντευξή της στην ιστοσελίδα του εβδομαδιαίου γερμανικού περιοδικού, η Ulrike Putz αναφέρεται στην ύπαρξη μιας "ταξιαρχίας δημίων" που έχουν αναλάβει το έργο της εκτέλεσης των εχθρών της εξέγερσης της συνοικίας της Homs,Baba Amr, που εξεγέρθηκε, και την οποία επανακατέλαβε ο συριακός στρατός. (5) Ένας από αυτούς σε συνέντευξη του στο Der Spiegel αποδίδει στη ταξιαρχία του 200 με 250 εκτελέσεις, σχεδόν το 3% του συνολικού αριθμού των θυμάτων του εμφυλίου πολέμου της Συρίας, πέρυσι. Όσον αφορά τις ανθρωπιστικές οργανώσεις, έπρεπε να περιμένουμε τη μοιραία ημερομηνία της 20ης Μαρτίου 2012 μέχρις ότου μια γνωστή μη-κυβερνητική οργάνωση, το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων,που σημαίνει "Φύλακας των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, να αναγνωρίσει επιτέλους τα βασανιστήρια, τις εκτελέσεις και τους ακρωτηριασμούς που διαπράττουν ένοπλες ομάδες που αντιτίθενται στο καθεστώς της Συρίας. Μετά από 11 μήνες τρομοκρατίας των εξεγερμένων... Την κατάλληλη στιγμή για τον αλάθητο "φρουρό"! "Sah Al Naum", όπως λένε στα αραβικά σε κάποιον που ξυπνάει. Τώρα σχετικά με άλλες πληροφορίες, που αμαυρώνουν ακόμη περισσότερο τη φήμη αυτού του ελεύθερου συριακού στρατού και των υποστηρικτών του ατλαντιστών. Σύμφωνα με στρατιωτικές και διπλωματικές πηγές, ο ASL, αυτός ο στρατός των λεγόμενων "λιποτακτών", έχει έλλειψη πραγματικών στρατιωτικών. Για να αντιμετωπίσει αυτή την έλλειψη στρατιωτικών, ο ASL επιστράτευσε σαλαφίτες, χωρίς ιδιαίτερες ευγένειες. Μιλάμε για το τάγμα "Αλ Φαρούκ," του ASL, το οποίο έγινε διάσημο για τις απαγωγές πολιτικών μηχανικών και ιρανών προσκυνητών, για τις μεθόδους βασανιστηρίων που εφάρμοζε και τις εκτελέσεις με συνοπτικές διαδικασίες. Η δυσκολία στρατολόγησης στρατιωτών του τακτικού στρατού μετά από όλα αυτά είναι απολύτως λογική, δεδομένου ότι ένας λιποτάκτης είναι εξ ορισμού κάποιος που εγκαταλείπει τον αγώνα. Λιποτακτώ σημαίνει ότι εγκαταλείπω το πεδίο της μάχης. Στην περίπτωση της Συρίας, πολλοί λιποτάκτες εγκαταλείπουν τη χώρα και ζουν σαν πρόσφυγες στο εξωτερικό. Η δυτική προπαγάνδα πολέμου υποστηρίζει ότι εάν αυτοί εγκαταλείπουν το στρατό ή δεν παρουσιάζονται στο στρατό όταν τους καλούν να υπηρετήσουν, αυτό το κάνουν επειδή αρνούνται να σκοτώσουν ειρηνικούς διαδηλωτές. Στην πραγματικότητα, οι νεοσύλλεκτοι αυτοί φοβούνται να σκοτώσουν αλλά και να σκοτωθούν. Αυτοί πρέπει να αντιμετωπίσουν ένα αόρατο εχθρό, γνώστη των τεχνικών του ανταρτοπόλεμου, που πυροβολεί στα τυφλά είτε κατά φιλοκαθεστωτικών είτε κατά αντικαθεστωτικών, και οι οποίοι δεν διστάζουν να βγάλουν από τη μέση τους αιχμαλώτους τους με ένα άθλιο τελετουργικό αποκεφαλισμών και ακρωτηριασμών. Ο τρόμος που προκαλούν αυτές οι ένοπλες ομάδες αποτρέπουν δικαιολογημένα πολλούς νέους να ρισκάρουν τη ζωή τους κυκλοφορόντας με στολή. Έτσι, παίρνουν την απόφαση να εγκαταλείψουν τον τακτικό στρατό και τη χώρα. Για παράδειγμα, οι λιποτάκτες Κούρδοι της Συρίας κατέφυγαν στην αυτόνομη περιοχή του ιρακινού Κουρδιστάν. Ειδικά στο Ερμπίλ, σε μια συνοικία που κατοικείται από Κούρδους, Σύριους, γι 'αυτό έχει το παρατσούκλι "το μικρό Καμισλί." [Καμισλί είναι μια πόλη της Συρίας, με πλειοψηφία Κούρδων και Ασσυρίων.] Άλλοι καταλήγουν στους καταυλισμούς προσφύγων στο Ιράκ, τον Λίβανο, την Τουρκία ή την Ιορδανία. Ο όρος "λιποτάκτης", που χρησιμοποιείται εδώ για να περιγράψει τους στρατιωτικούς που λιποτάκτησαν για να προσχωρήσουν στο αντίπαλο στρατόπεδο και να χτυπήσουν τους πρώην συντρόφους τους, είναι επομένως ακατάλληλος στην περίπτωση αυτή. Πιο σωστό θα ήταν οι πρόσφυγες αυτοί να χαρακτηριστούν ως "αυτομολίσαντες". Να και μια ανάλυση, ενός πρακτορείου πληροφοριών που δεν μπορεί ασφαλώς να κατηγορηθεί για συμπαιγνία με το καθεστώς της Δαμασκού, το οποίο και υποστηρίζει τη θέση της αποστράτευσης των νέων κληρωτών, την αδυναμία του ASL και τη παρουσία ένοπλων σαλαφιτών στις συγκρούσεις : Σύμφωνα με έκθεση μιας ευρωπαϊκής πρεσβείας στη Δαμασκό που βασίζεται σε έρευνες που διενεργήθηκαν από γαλλικά ερευνητικά κέντρα στα τουρκικά σύνορα, ο ASL – συνολικά, δεν είναι πάνω από 3000 μαχητές. Είναι οπλισμένοι,κυρίως, με κυνηγετικά τουφέκια, όλμους και Καλάσνικοφ κινέζικης κατασκευής από το Ιράκ και το Λίβανο. Σύμφωνα με το έγγραφο αυτό, ο ALS δεν κατάφερε να στρατολογήσει το μεγαλύτερο μέρος από τις είκοσι χιλιάδες στρατιώτες που λιποτάκτησαν από το στρατό του Μπασάρ Αλ Άσαντ. Από την άλλη πλευρά, ο ALS έχει ιδιαίτερη παρουσία στους καταυλισμούς προσφύγων στο έδαφος της Τουρκίας. Στη Hama, Deraa και το Idlib, βρίσκονται κυρίως, οι ένοπλες ομάδες σαλαφιτών που μάχονται κατά του συριακού στρατού. Οι σαλαφίτες αυτοί είναι ιδιαίτερα βίαιοι και αποφασισμένοι, προέρχονται κυρίως από τα ενεργά ριζοσπαστικά κινήματα σουνιτών του Λίβανου "(6). Πέραν από το ότι είναι αδίστακτος, διαβρωμένος από ομάδες εξτρεμιστών και δίχως εφεδρείες, ο ALS, είναι και ανοργάνωτος. Δεν έχει καμία κεντρική και ενιαία ηγεσία. (7) Από πλήθος ενδείξεων, μεταξύ των οποίων και μεγάλες κατασχέσεις όπλων σε διάφορα συνοριακά περάσματα της χώρας, φαίνεται ότι ο ASL τροφοδοτείται με όπλα από το εξωτερικό κάτι, που αρνιόταν ο ASL, πριν αρχίσει να ζητά ανοιχτά την ξένη στρατιωτική επέμβαση με τη μορφή των αεροπορικών βομβαρδισμών, την αποστολή στρατιωτικού υλικού, ή τη δημιουργία ζωνών ανάσχεσης. Όταν ξέσπασε η εξέγερση η ομάδα ένοπλων αντιφρονούντων, ήταν φυσικό, να μην θέλει να δώσει την εικόνα μιας πέμπτης φάλαγγας που λειτουργούσε για λογαριασμό ξένων δυνάμεων, ούτε και να εκθέσει τους γενναιόδωρους προστάτες της, τους οποίους όμως, μπορείτε να τους μαντέψετε. Θα πρέπει επίσης να θυμίσω ότι στο προπαγανδιστικό ντοκιμαντέρ της Sofia Amara κατά του Μπασάρ, με τίτλο "Συρία: Η άδεια να σκοτώνεις" που διανεμήθηκε από το γαλλο-γερμανικό τηλεοπτικό κανάλι Arte τον Οκτώβριο του 2011, ένας στρατιώτης του ASL ήταν έτοιμος να αποκαλύψει τους ξένους προμηθευτές του, όταν ένας ανώτερος του, τον διέταξε να το βουλώσει. Το μέτωπο της Ιορδανίας Η πίστη της χασεμίτικης μοναρχίας στην Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ είναι κοινός τόπος. Η Ιορδανία, για να ικανοποιήσει τους συμμάχους της, ήταν η πρώτη αραβική κυβέρνηση που κάλεσε τον Μπασάρ ελ Άσαντ να εγκαταλείψει την εξουσία. Στις 22 Φεβρουαρίου 2012, ο ανταποκριτής της εφημερίδας Le Figaro, George Malbrunot, αποκάλυψε ότι η Ιορδανία είχε αγοράσει από τη Γερμανία τέσσερις αμερικανικές αντιπυραυλικές συστοιχίες πυραύλων Patriot " για την προστασία του Ισραήλ έναντι πιθανών αεροπορικών επιδρομών από τη Συρία." (8) Αυτοί οι πύραυλοι θα εγκατασταθούν στο Irbid, όχι μακριά από τα σύνορα της Συρίας. Ήδη το 1981,η μοναρχία αυτή, σταθερός σύμμαχος των ΗΠΑ, είχε δώσει την άδεια στην αεροπορία του Ισραήλ να χρησιμοποιήσει τον εναέριο χώρο της για να βομβαρδίσει τον πυρηνικό αντιδραστήρα του Ιράκ στο Osirak. Στην εσωτερική της πολιτική, η Ιορδανία, δεν έχει μια περισσότερο προοδευτική στάση.Εδώ και δεκαετίες, το Αμμάν ενθαρρύνει τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, υπολογίζοντας ότι έτσι θα βγάλει από τη μέση το βασικό της εχθρό, δηλαδή την κοσμική αριστερή αντιπολίτευση (κομμουνιστική, του κόμματος Μπάαθ και τους Νασεριστές). Σύμφωνα με τον M. Abdel Latif Arabiyat, πρώην υπουργό και πρώην Πρόεδρο του Κοινοβουλίου της Ιορδανίας:"Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι δεν είναι μια επαναστατική οργάνωση, αλλά επιζητούν την ενίσχυση της σταθερότητας.Με την άνοδο των εθνικιστικών κομμάτων και της αριστεράς, συνάψαμε μια άτυπη συμμαχία με τις αρχές" (9). Το 1970, οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι συντάθηκαν με τη μοναρχία, όταν ο βασιλιάς Χουσεΐν διέταξε την σφαγή των παλαιστίνιων Φενταγίν. Η Μουσουλμανική Αδελφότητα δεν είχε βγάλει τσιμουδιά για τη σφαγή του "Μαύρου Σεπτέμβρη", όταν σφαγιάστηκαν περίπου 20.000 Παλαιστίνιοι. Σ' αυτή τη στρατηγική χειραγώγησης των Αδελφών Μουσουλμάνων στην Ιορδανία, σε τελική ανάλυση, αυτοί βγήκαν κερδισμένοι, καθώς σήμερα αποτελούν το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης στη χώρα. Για το Χασεμιτικό Βασίλειο, οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι αντιπροσωπεύουν το μικρότερο κακό σε σχέση με την αριστερά, αλλά και σε σχέση με το κίνημα της Τζιχάντ. Αυτός ο γάμος συμφέροντων δεν κράτησε για πολύ. Τελικά, η μοναρχία αναγκάστηκε να καταστείλει ένα κίνημα που είχε γίνει πολύ ισχυρό. Εν τω μεταξύ, η Ιορδανία έχει υποστεί πολλές τρομοκρατικές επιθέσεις. Το 2005, ξενοδοχεία στην πρωτεύουσα Αμμάν έγιναν στόχος ομάδων σαλαφιτών.Ο Αμπού Αλ Moussab Ζαρκάουι, ο πρώην επικεφαλής της Αλ Κάιντα στο Ιράκ, καταγόταν από τη Zarqa, μια πόλη της Ιορδανίας στα βόρειο-ανατολικά του Αμμάν. Η εξέγερση κατά του συριακού καθεστώτος ξεκίνησε από τη Deraa, μια πόλη της νότιας Συρίας κοντά στα σύνορα με την Ιορδανία, και αναθέρμανε και πάλι τις κατακτητικές βλέψεις των ομάδων της Τζιχάντ που εδρεύουν στην Ιορδανία, και που βρισκόντουσαν εν υπνώσει μετά τις μεγάλες απώλειες που υπέστησαν στις τάξεις της Αλ Κάιντα. Μεταξύ αυτών, θα βρείτε και την ταξιαρχία Tawhid, μια μικρή ένοπλη ομάδα από μερικές δεκάδες μαχητές της Τζιχάντ, που προηγουμένως δραστηριοποιούνταν στην Fatah Al-Islam και που πέρασαν στη Συρία για να πλήξουν τα κυβερνητικά στρατεύματα. (10) Η φιλελεύθερη πύλη πληροφοριών της Ιορδανίας Al Bawaba αποκαλύπτει ότι στη πόλη των συνόρων Ramtha της Λιβύης φωλιάζουν μισθοφόροι που πληρώνονται από τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ. Επίσης, λόγω της θέσης της Ιορδανίας, που βρίσκεται ανάμεσα σε Συρία και Σαουδική Αραβία, το Χασεμιτικό Βασίλειο είναι ένα υποχρεωτικό πέρασμα για όλους τους τζιχαντιστές, τους εκπαιδευτές και τις στρατιωτικές αποστολές που στέλνει το Ριάντ. Το μέτωπο της Σαουδικής Αραβίας Ακολουθώντας το παράδειγμα του Χασεμιτικού Βασιλείου, η πίστη της δυναστείας Σαούντ στο θείο Σαμ δεν αποτελεί μυστικό για κανένα, και, αυτό από τη στιγμή της υπογραφής της Συμφωνίας του Quincy, στο αμερικανικό καταδρομικό (Quincy, εξ ου και το όνομα του Συμφώνου) μεταξύ Ρούζβελτ και Σαούντ Bin Abdulaziz τον Φεβρουάριο του 1945. Η συμφωνία αυτή θα εξασφάλιζε στις ΗΠΑ τον ενεργειακό εφοδιασμό τους, χωρίς κανένα εμπόδιο, με αντάλλαγμα την προστασία των υποτελών τους στην αντιμετώπιση των κοινών τους αντιπάλων στην περιοχή, ιδιαίτερα τον αραβικό εθνικισμό και το Ιράν, κάποιοι από τους οποίους είχαν περάσει στην επιρροή των σοβιετικών. Με το ξέσπασμα της κρίσης στη Συρία, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Σαουδική Αραβία γιόρταζαν "την επέτειο του γιασεμιού" για τα 66 χρόνια συμβίωσης, σφραγίζοντας το μεγαλύτερο συμβόλαιο όπλων στην ιστορία: 90 δισ. δολάρια, για τον εκσυγχρονισμό του πολεμικού Ναυτικού και της πολεμικής Αεροπορίας της Σαουδικής Αραβίας. Όπως καταλαβαίνετε, το Ουαχαμπίτικο κράτος δεν θα μπορούσε να μείνει απαθές μπροστά στα γεγονότα που συνταράζουν τη Συρία, μία χώρα φάρο του αραβικού εθνικισμού, αλλά και ένας φίλος του Ιράν και ορκισμένος εχθρός των Σαουδάραβων. Το Ριάντ τροφοδοτεί τις τρομοκρατικές ομάδες κατά της Συρίας με διάφορους τρόπους: διπλωματικά, οικονομικά, θρησκευτικά, με διάφορα εφόδια και, φυσικά, στρατιωτικά. Ο Οίκος των Σαούντ χρηματοδοτεί τους τζιχαντιστές που δραστηριοποιούνται στην Συρία, ενθαρρύνοντάς τους με τα εργαλεία προπαγάνδας που έχει στη διάθεση του,για να περάσουν τη χώρα δια πυρός και σιδήρου. Ένα παράδειγμα, αφού επέτρεψαν τη τζιχάντ στη Λιβύη, και ζήτησαν να βγει από τη μέση ο Μουαμάρ Καντάφι, ο σεΐχης Saleh Al Luhaydan, μία από τις πιο εμβληματικές θρησκευτικές και νομικές προσωπικότητες της χώρας, υποστήριξε και αυτός την εξόντωση του ενός τρίτου των Σύρων για να σωθούν τα άλλα δύο τρίτα. Στον Σαουδικό τηλεοπτικό σταθμό Al-Arabiya TV, ο ιεροκήρυκας Aidh Αλ-Qarni είπε ότι "η δολοφονία Μπασάρ είναι πιο σημαντική και από την εξόντωση Ισραηλινών! "(11) Από το Ριάντ πάντα, και το τηλεοπτικό δικτύο Wessal TV, ο Adnan Al Arour έκανε έκκληση να συντρίψουν τους Αλαουίτες και να δώσουν το κρέας τους στα σκυλιά. Οι πρόσφατες χριστιανοφοβικές δηλώσεις του σεΐχης Abdul Aziz bin Abdullah,στο Arabian Business, σίγουρα δεν καθησυχάζουν τους Χριστιανούς της Συρίας, λόγω ενός hadith (αφήγηση σύμφωνα με την προφορική παράδοση) με τη δήλωση του προφήτη Μωάμεθ στο νεκροκρέβατό του, " στην Αραβική Χερσόνησο δεν πρέπει να υπάρχουν δύο θρησκείες", ο δε σαουδάραβας Σεΐχης Abdullah, η ανώτατη Ουαχαμπιτική αρχή στον κόσμο, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι πρέπει να καταστραφούν "όλες οι εκκλησίες στην περιοχή". Οι χριστιανοί της Συρίας, έρμαια του θρησκευτικού μίσους, σε αυτή τη δήλωση βρίσκουν ένα ακόμη λόγο για να στηρίξουν τον Μπασάρ αλ-Άσαντ. Πολλοί σύριοι πολίτες αντίπαλοι του καθεστώτος του Μπασάρ Άσαντ, φοβούνται όμως, ταυτόχρονα, και το πατρονάρισμα του δημοκρατικού τους κινήματος, από ένα θεοκρατικό καθεστώς, που αποκεφαλίζει ακόμη γυναίκες που κατηγορούνται για μαγεία, που βασανίζει τους πολιτικούς αντιπάλους του στις φυλακές, και που δεν αναγνωρίζει ούτε κοινοβούλιο, ούτε και εκλογές. Κάτω από τον ήλιο του Ριάντ υπάρχει ο Μπαντάρ, ο οποίος δεν χρειάζεται συστάσεις. Ο σκοτεινός ρόλος του στις βομβιστικές επιθέσεις στο Λονδίνο, η χρηματοδότηση ένοπλων ομάδων σαλαφιτών όπως υποστήριξε ο ίδιος, η συνεργασία του με τη Μοσάντ, το μίσος του για τη Χεζμπολάχ,τη Συρία και το Ιράν κάνουν το Σαουδάραβα πρίγκιπα Bandar bin Sultan, Γενικό Γραμματέα του Συμβούλιου Εθνικής Ασφάλειας, ένα βασικό παράγοντα του σχεδίου για την καταστροφή της κοσμικής, πολυθρησκευτικής, κυρίαρχης και μη υποταγμένης Συρίας. Συνεπώς, δεν χρειάζεται να εκπλαγείτε αν μάθετε ότι η Σαουδική δικτατορία δεσμεύτηκε να βοηθήσει το γειτονικό και αντίπαλό του Κατάρ στη χρηματοδότηση των αντι-σύριων μισθοφόρων, στη συνάντηση των «Φίλων της Συρίας» στην Ιστανμπούλ (Κωνσταντινούπολη). Το μέτωπο του Κατάρ Το Κατάρ είναι πριν απ'όλα μια τεράστια αμερικανική στρατιωτική βάση, η μεγαλύτερη εκτός των Ηνωμένων Πολιτειών. Και επίσης, παρεμπιπτόντως, το βασίλειο ενός μικρού εμίρη μέτριου βεληνεκούς, ψεύτη και άπληστου. Στο βασίλειο του, δεν υπάρχει κοινοβούλιο, ούτε Σύνταγμα, ούτε και πολιτικό κόμμα, πολύ περισσότερο εκλογές. Το 1995, οργάνωσε ένα πραξικόπημα κατά του ίδιου του πατέρα του. Μόλις ανέβηκε στην εξουσία, η πραξικοπηματική πετρομοναρχία ξεκίνησε ένα ευρύ πρόγραμμα οικονομικής συνεργασίας με το Ισραήλ, προωθώντας κυρίως την εμπορευματοποίηση του φυσικού αερίου του Κατάρ προς το σιωνιστικό κράτος. Το 2003, ο εμίρης του Κατάρ εξουσιοδότησε την κυβέρνηση Μπους να χρησιμοποιήσει τα εδάφη του για να εξαπολύσει επίθεση κατά του Ιράκ. Με την υπόλοιπη οικογένειά του, ελέγχει κάθε οικονομική, πολιτική, στρατιωτική και πολιτιστική δραστηριότητα της χώρας. Το δημοφιλές τηλεοπτικό κανάλι Al Jazeera είναι το προσωπικό παιχνίδι του. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, το έκανε ένα ισχυρό όπλο προπαγάνδας κατά της Συρίας. Χάρη σε πληροφορίες ψευδείς, παραπλανητικές και γελοίες του Αλ Τζαζίρα, η CIA και η Μοσάντ μπορούν να αφιερώσουν αρκετό χρόνο για τις διακοπές τους! Το όνομα της Αυτού Μεγαλειότητας: Hamad Ben Khalifa al Thani. Η "αραβική άνοιξη"; Είναι ο βασικός χρηματοδότης της. Γι 'αυτόν, όλα αγοράζονται: ο αθλητισμός, η τέχνη, ο πολιτισμός, ο Τύπος, ακόμη και η πίστη. Μπορείτε λοιπόν, να φανταστείτε, μια επανάσταση...! Πέρυσι, ο εμίρης Hamad έστειλε 5.000 κομάντος για να στηρίξει την εξέγερση της τζιχάντ κατά της Λιβύης, ένα κυρίαρχο κράτος. Τώρα, το νέο τυχερό του παιχνίδι είναι η Συρία, και οι επαναστάτες της χώρας αυτής, τσιπ για να ποντάρετε. Όταν αυτοί δέχονται χτυπήματα από τον Αραβικό στρατό της Συρίας, τότε ο εμίρης σκούζει για γενοκτονία. Ο Hamad και η κλίκα του, είναι ένα νοσοκομείο παρωδία της συμπόνιας. Και μιλώντας για φιλανθρωπικούς σκοπούς, μόλις προσέλαβε ένα διαβόητο αρπακτικό της ειρήνης και της δημοκρατίας,το Σεΐχη Al Qardawi, απλά για να εξισλαμίσει το μήνυμα της τηλεόρασης του. Όμως, παρά τα δολάρια του και τις εκστρατείες κινητοποίησης του ενάντια στη Συρία, το Al Jazeera είναι ένας στρατός ηττημένος. Η ροή της παραπληροφόρησης που ξερνάνε, όπως στην περίπτωση της Συρίας, τα τηλεοπτικά στούντιο του Al Jazeera έφερε την παραίτηση των πιο σημαντικών στελεχών του σταθμού. Από τον Wadah Khanfar στον Ghassan Ben Jeddo, από την Louna Chebel στην Eman Ayad,το Al Jazeera έχει υποστεί σημαντικές αποχωρήσεις, που, όμως, περνούν απαρατήρητες από τον δυτικό Τύπο. Τον Μάρτιο του 2012, ο Ali Hachem και δύο συνάδελφοί του εγκαταλείψαν το πλοίο της πειρατικής ενημέρωσης του Κατάρ. Μερικά e-mail του Ali Hashem που διέρρευσαν, αφορούσαν τα μέτρα λογοκρισίας που πήρε το Al Jazeera όσον αφορά τις εικόνες ανταρτών κατά του Μπασάρ, οι οποίοι εισχωρούσαν από το Λίβανο στη Συρία, με ημερομηνία Απριλίου 2011. Οπότε, από τις εικόνες αυτές έχουμε την απόδειξη για την υπαρξη ένοπλης αντιπολίτευσης τρομοκρατικού χαρακτήρα από το ξεκίνημα κιόλας της λεγόμενης "άνοιξης της Συρίας". Η δημοσίευσή τους θα κατέρριπτε το ψέμα ότι το κίνημα κατά του Μπασάρ δεν ριζοσπαστικοποιήθηκε παρά στα τέλη του 2011, άποψη την οποία συμμερίστηκαν όλες οι δυτικές κυβερνήσεις. Παρά τα συνεχή σκάνδαλα, τα μέσα ενημέρωσης "μας" συνεχίζουν να θεωρούν το Al Jazeera ως αξιόπιστη πηγή, και ο ιδιοκτήτης του, ο εμίρης Χαμάντ, ως ένας απόστολος της δημοκρατίας στη Συρία. Το ιρακινό μέτωπο Η εισβολή στο Ιράκ από αμερικανικά και βρετανικά στρατεύματα, τον Μάρτιο του 2003 έπαιξε σημαντικό ρόλο στην αύξηση του αριθμού των σύριων τζιχαντιστών. Συνοριακοί σταθμοί όπως αυτός του Bou Kamal έγιναν περάσματα για τους Σύριους τζιχαντιστές που πήγαιναν στο Ιράκ για να πολεμήσουν κατά των δυνάμεων κατοχής. Πολλοί ήταν οι Σύριοι που συνέρρεαν στις γραμμές των ταγμάτων του Abu Musab al-Zarqawi. Από το καλοκαίρι του 2011,όμως, η διαδικασία αντιστρέφεται εμφανώς, δεδομένου ότι τώρα είναι οι σουνίτες μαχητές του Ιράκ αυτοί που περνάνε τα σύνορα για να πολεμήσουν εναντίον των συριακών στρατευμάτων. Αλ Κάιντα Ο ιρακινός κλάδος της Αλ Κάιντα που ονομάζεται " Tanzim al-Jihad fi Bilad Qaidat al-Rafidayn " (Οργάνωση της βάσης της Τζιχάντ στη Γη των δύο Ποταμών) έχει πολλά μέλη από τη Συρία. Λέγεται ότι το 13% των Αράβων εθελοντών στο Ιράκ ήταν Σύριοι. (12) Η τρομοκρατία που εξαπέλυσαν ήταν όσο και η φήμη τους. Η Αλ Κάιντα έκανε τόση ζημία στην αντίσταση των Σουνιτών στο Ιράκ, που η ιρακινή αντίσταση αναγκάστηκε να ανοίξει μέτωπο εναντίον της. Το 2006, στο Ανμπάρ συνήρθε ένα Συμβούλιο έκτακτης ανάγκης από τις περισσότερες φατρίες και φυλές της εξεγερμένης επαρχίας. Στόχος, να καθαρίσει η επαρχία από τους τρομοκράτες της Αλ Κάιντα. (13) Στη Falloujah και στο Qaim, οι αρχηγοί των φυλών, οι οποίοι αρχικά είχαν ανοίξει τις αγκαλιές τους στη συμμορία Ζαρκάουι, έφτασαν στο σημείο να στρέψουν τα όπλα τους εναντίον του.Στον πόλεμο τους κατά της Αλ Κάιντα, είχαν και τη στήριξη της ιρακινής κυβέρνησης. Η τυφλή τρομοκρατία της Αλ Κάιντα εξουδετέρωσε σε μεγάλο βαθμό την ιρακινή πατριωτική αντίσταση. Όλοι αυτοί οι βετεράνοι του πολέμου κατά των Αμερικανών, αλλά και κατά του Ιράν, των Σιιτών και των πατριωτών Σουνιτών του Ιράκ βρήκαν ένα νέο στόχο στον πόλεμο εναντίον του καθεστώτος της Δαμασκού.Από το Δεκέμβριο του 2011 έως το Μάρτιο του 2012, η ​​πόλη της Δαμασκού, το Χαλέπι και η Ντεράα έγιναν στόχος πολλών επιθέσεων αυτοκτονίας ή παγιδευμένων αυτοκίνητων, με δεκάδες νεκρούς και τραυματίες. Την ευθύνη για τις επιθέσεις ανέλαβε η Αλ Κάιντα, ή αποδόθηκαν στην οργάνωση από τις συριακές αρχές και ειδικούς σε ζητήματα διεθνούς τρομοκρατίας, που επιβεβαιώνουν τη διείσδυση τρομοκρατών από το Ιράκ. [Η Αλ Κάιντα ως Takfir οργάνωση, κατηγορεί τους Μουσουλμάνους που δεν την υποστηρίζουν ότι είναι αποστάτες και θα τιμωρούνται με θάνατο.] Jabhat Al-Nusra Li-Ahl al-Sham (Μέτωπο αρωγής του πληθυσμού της Ανατολής) Στις 24 του περασμένου Ιανουαρίου, η ομάδα πρωτοεμφανίστηκε σε διάφορα ισλαμικά φόρουμ. Αλλά το όνομα αυτό φαίνεται πως είναι η σύντμηση του πλήρους τίτλου "Jabhat Al Nusra li Ahl Al Sham min Mujahideen al Sham fi Sahat al Jihad," ή "Μέτωπο αρωγής του πληθυσμού της Ανατολής των Mουτζαχεντίν της Συρίας στους τόπους της Τζιχάντ." Σύμφωνα με τους ειδικούς, ο όρος "τόποι της Τζιχάντ" υποδηλώνει ότι τα μέλη αυτής της ομάδας διεξάγουν ιερό πόλεμο σε άλλα μέτωπα, όπως το Ιράκ. Αυτό εξάλλου αποκαλύπτει ο αρχηγός της ομάδας, Abu Mohammed al Julani, σε βίντεο που κυκλοφόρησε στα μέσα Μαρτίου. Αl Julani σημαίνει, από το Γκολάν, αυτός που κατάγεται από τα υψώματα του Γκολάν, μια ρητή αναφορά στη Συρία. Όπως όλες οι τρομοκρατικές ομάδες, η Jabhat Al Nusra έχει δικιά της εφημερίδα: την Al Manara al Bayda, Ο λευκός φάρος. (14) Η Jabhat Nusra υποστηρίζεται από ένα διάσημο κυβερνο-σαλαφίτη, τον Abou Moundhir al Shanqiti. Ο τελευταίος εξέδωσε φετφά, καλώντας τους μουσουλμάνους να συστρατευθούν με όσους σηκώνουν το λάβαρο του νόμου της σαρία στη Συρία. Το τουρκικό μέτωπο Στην Τουρκία, μια χώρα- μέλος του ΝΑΤΟ εδώ και 60 χρόνια, που σύντομα θα στεγάσει τις εγκαταστάσεις για την αντιπυραυλική ασπίδα, ο πρώτος στις προτιμήσεις και αυτός που έχει την υπεροχή, είναι ο ASL. Ο υποτιθέμενος αρχηγός του, Riyadh Al Assaad, έχει την έδρα του στην τουρκική επαρχία Hatay, που ανήκε στη Συρία, υπό την άμεση προστασία του Υπουργείου Εξωτερικών. Όπως όλοι γνωρίζουν, η Τουρκία είναι ένας από τους μεγαλύτερους εχθρούς του καθεστώτος της Δαμασκού. Μη θέλοντας να "περάσουν για ιμπεριαλιστικές", οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ ενθαρρύνουν την Άγκυρα να διασχίσει τον Ρουβίκωνα, ή μάλλον τον Ορόντη, και να ξεκινήσει πόλεμο κατά της Συρίας. Υπάρχουν πολλές πηγές που αναφέρονται στον άξονα Τρίπολης-Άγκυρας, στον πόλεμο κατά της Δαμασκού. Λίβυος έμπορος όπλων υπογραμμίζει την αγορά ελαφρού στρατιωτικού εξοπλισμού από Σύρους στη Misurata (15). Ο πρώην αξιωματικός της CIA και διευθυντής του Council for the National Interest, Philip Giraldi, μιλάει καθαρά για μεταφορά όπλων αεροπορικώς, από το οπλοστάσιο του πρώην στρατού της Λιβύης προς τη Συρία, μέσω της αμερικανικής στρατιωτικής βάσης του Incirlik, στη νότια Τουρκία, λιγότερο από 180 χλμ. από τα σύνορα με τη Συρία. Υποστηρίζει ότι το ΝΑΤΟ συμμετέχει ήδη χωρίς να φαίνεται,στον πόλεμο ενάντια στη Συρία υπό την ηγεσία της Τουρκίας. Ο Giraldi επιβεβαιώνει και τις πληροφορίες που δημοσιεύθηκαν τον περασμένο Νοέμβριο στο Canard enchaîné, ότι δηλαδή οι γαλλικές και βρετανικές ειδικές δυνάμεις βοηθούν τους Σύριους αντάρτες, ενώ η CIA και οι ειδικές δυνάμεις των ΗΠΑ τους παρέχουν εξοπλισμό για επικοινωνίες και κατασκοπεία. Ένας άλλος πράκτορας της CIA, ο Robert Baer, στα απομνημονεύματά του (16) που ενέπνευσαν την ταινία Syriana του Stephen Gaghan, με πρωταγωνιστή τον Τζορτζ Κλούνεϊ ως βασικό χαρακτήρα, δήλωσε το καλοκαίρι του 2011 ότι έστειλε όπλα για τους αντάρτες από την Τουρκία προς τη Συρία. (17) Η μεταφράστρια του FBI Sibel Edmonds, που λογοκρίθηκε επειδή κατήγγειλε παραβιάσεις από τις μυστικές υπηρεσίες των Ηνωμένων Πολιτειών, επισημαίνει ότι η προμήθεια όπλων προς τους αντάρτες Σύριους από τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι εξασφαλισμένη ήδη από το Μάιο του 2011. Επιπλέον, οι ΗΠΑ έχουν συστήσει στην Τουρκία ένα «τμήμα για την επικοινωνία»,κύριο έργο του οποίου η αυτομόληση των σύριων στρατιωτών του τακτικού στρατού, προς τις αντάρτικες δυνάμεις. (18) Η συμμετοχή Λίβυων μισθοφόρων δεν παρατηρείται μόνο στον τομέα τεχνικής υποστήριξης. Σύμφωνα με πολλούς αυτόπτες μάρτυρες, ανάμεσα τους και δημοσιογράφος της ισπανικής εφημερίδας ABC, Λίβυοι τζιχαντιστές και μέλη της Ισλαμικής Ομάδας Λίβυων Μαχητών ((GICL)) στρατοπεδεύουν στα συρο-τουρκικά σύνορα. (19) Στην περιοχή της Αντιόχειας στην Τουρκία, όπου ζουν κυρίως αραβόφωνοι, που συνορεύει με τη Συρία, ο τοπικός πληθυσμός βρίσκεται καθημερινά μπροστά σε ένα ασυνήθιστα μεγάλο αριθμό Λιβύων. Διαμένουν στα πιο πολυτελή ξενοδοχεία της περιοχής και δεν περνούν και απαρατήρητοι. Μερικοί από αυτούς τους Λίβυους, είναι δράστες πολλών πράξεων βανδαλισμού σε τουριστικές περιοχές, όπως η Αττάλεια. Λίβυοι μαχητές που σταθμεύουν στην Τουρκία έχουν επιτεθεί και καταλάβει περισσότερες από μία φορά την πρεσβεία τους στην Κωνσταντινούπολη, απαιτώντας την αμοιβή τους. Σε αυτό το παράξενο σκηνικό να προστεθεί και η σύλληψη ενός Λίβυου άνδρα 33 ετών στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης στην κατοχή του οποίου βρέθηκαν 2, 5 εκατομμύρια δολάρια. Την 1η Απριλίου,ο Λίβυος αυτός έκανε στάση στην Κωνσταντινούπολη. Τελικός του προορισμός ήταν η Ιορδανία, μια χώρα όπου έχει αναφερθεί ένα σημαντικός αριθμός Λίβυων μισθοφόρων, στα σύνορα με τη Συρία. Ωραία, ωραία... (20) Και οι Ηνωμένες Πολιτείες τι ρόλο παίζουν σε όλα αυτά; Παίρνοντας υπόψη τους ισχυρισμούς ορισμένων πρακτόρων της CIA σχετικά με την εμπλοκή των ΗΠΑ στην αποσταθεροποίηση της Συρίας, είναι λογικό να πιστεύουμε ότι η κυβέρνηση Ομπάμα θα ήταν αδιάφορη, ή μάλλον θετική, ως προς την αποσταθεροποίηση μιας χώρας που εξακολουθεί να εμφανίζεται στη λίστα των "κρατών-παρίες", δεδομένης της υποστήριξής της στην παλαιστινιακή αντίσταση και τη στρατηγική συμμαχία της με τη Χεζμπολάχ και το Ιράν; Ετσι, η Συρία αναφέρεται μεταξύ των επτά χωρών για τις οποίες "η χρήση των πυρηνικών όπλων είναι δυνατή." Για όσους πιστεύουν στην αδράνεια των δυτικών δυνάμεων στη Συρία και την καλή τους πίστη να υπερασπιστούν τους Σύριους πολίτες, να θυμίσουμε ότι μόλις πριν ένα χρόνο, το ΝΑΤΟ, η Οργάνωση Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, υπό αμερικανική διοίκηση, ορκιζόταν σε θεούς και δαίμονες ότι ενεργεί έχοντας την "ευθύνη προστασίας" των Λίβυων πολιτών, και υποσχόταν να συμμορφωθεί με το ψήφισμα 1973 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, προκειμένου να "εμποδίσει το δικτάτορα Καντάφι να βομβαρδίσει τους πολίτες της χώρας του", και, αμέσως μετά, η προστασία των Λίβυων πολιτών μετατράπηκε σε στρατιωτική ανάμειξη στον εμφύλιο, σε ένα πραξικόπημα, σε στοχευμένες επιθέσεις και τυφλές βομβιστικές επιθέσεις. Θα θυμάστε επίσης ότι, αφού κατέστρεψαν την πόλη της Λιβύης, Σύρτη, όπου είχε οχυρωθεί ο ηγέτης της Λιβύης, οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ τον παρέδωσαν στις συμμορίες εγκληματιών οι οποίοι τον βασάνισαν μέχρι θανάτου. Το λιντσάρισμα το διευκόλυναν οι Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ, αφού προηγουμένως είχαν βομβαρδίσει και κυνήγησε τη συνοδεία του. Ωστόσο, ο Andres Fogg Rasmussen και η παρέα του, οι οποίοι εξέφρασαν την ικανοποίησή τους για το θάνατο του Καντάφι, έλεγαν και ξανάλεγαν επί μήνες ότι στόχος τους δεν ήταν ο ηγέτης της Λιβύης. Η κυνική στρατηγική των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στη Λιβύη, που είναι "να μη λες αυτό που κάνεις και να μην κάνεις αυτό που λες" είναι σαφές ότι έχει επιλεγεί και στη Συρία. Επίσημα το ΝΑΤΟ λέει ότι δεν έχει καμία πρόθεση να παρέμβει σε αυτή τη χώρα. Ο Rasmussen ανέφερε ότι η οργάνωσή του δεν θα εξοπλίσει τους αντάρτες. Ωστόσο, ορισμένα e-mail από μια ιδιωτική αμερικανική υπηρεσία πληροφοριών, την Stratfor Intelligence Agency, Υπηρεσία Πληροφοριών Stratfor, τα οποία δημοσιεύθηκαν από το WikiLeaks στις 27 Φεβρουαρίου πέρυσι, υποδηλώνουν την παρουσία των δυτικών ειδικών δυνάμεων στη Συρία. Από τα πρακτικά μιας συνεδρίασης, με ημερομηνία 6 Δεκεμβρίου 2011, φαίνεται ότι ειδικές δυνάμεις βρισκόντουσαν επιτόπου στα τέλη του 2011. Ως προς αυτό, ένα e-mail του διευθυντή ανάλυσης της Stratfor, Reva Bhalla, είναι αδιαμφισβήτητο. (21). Σ' αυτό, γίνεται λόγος για μια συνάντηση μεταξύ "τεσσάρων νεαρών ανδρών, με βαθμό αντισυνταγματάρχη, μεταξύ των οποίων ένας γάλλος και ένας βρετανός εκπρόσωπος". Στη διάρκεια μιας συζήτησης που κράτησε περίπου δύο ώρες, ανέφεραν ότι ομάδες των Ειδικών Δυνάμεων βρισκόντουσαν ήδη επιτόπου, και ότι ασχολούνται με αποστολές αναγνώρισης και εκπαίδευσης των στρατιωτικών δυνάμεων της αντιπολίτευσης. Οι Δυτικοί υπεύθυνοι που συγκεντρώθηκαν στις ΗΠΑ φαίνεται να απορρίπτουν το μοντέλο μιας επίθεσης από αέρος τύπου Λιβύης, και να προσανατολίζονται προς ένα πόλεμο φθοράς μέσω επιθέσεων ανταρτών και δολοφονικών επιθέσεων, προκειμένου να "προκαλέσουν την κατάρρευση του καθεστώτος από τα "μέσα". Θεωρούν την κατάσταση στη Συρία πολύ πιο περίπλοκη από αυτή της Λιβύης, και το αμυντικό σύστημα της Συρίας πιο αποτελεσματικό, ειδικά τους πυραύλους εδάφους-αέρος SA-17 που έχουν αναπτυχθεί γύρω από τη Δαμασκό και κατά μήκος των συνόρων με το Ισραήλ και την Τουρκία. Στην περίπτωση επίθεσης από αέρος, η επιχείρηση θα πρέπει να γίνει από τις νατοϊκές βάσεις στην Κύπρος. Αυτά είναι τα συμπεράσματα του πρακτορείου πληροφοριών Stratfor. Εάν, μέχρι τώρα, οι ΗΠΑ δεν έχουν στείλει τα βομβαρδιστικά τους στη Δαμασκό, αυτό δεν είναι επειδή τους συμφέρει η διατήρηση του καθεστώτος της Συρίας, αλλά επειδή το καθεστώς αυτό δεν είναι μια εύκολη χαψιά γιαυτούς. Ωστόσο, παρέχοντας την υποστήριξή τους σε ένοπλες ομάδες, οι ΗΠΑ, γίνονται συνένοχοι των σφαγών στη Συρία. Το ΝΑΤΟ και οι Ηνωμένες Πολιτείες έρχονται λοιπόν να ολοκληρώσουν την χαριτωμένη αυτή οικογενειακή τετράδα της αντι-συριακής τρομοκρατίας στο πλευρό των μοναρχιών του κόλπου, των Λίβυων μισθοφόρων, των προπαγανδιστών σαλαφιτών και της Αλ Κάιντα. Συμπεράσματα Η τρομοκρατία ενάντια στη Συρία είναι μια πραγματικότητα που ξεχωρίζει αμέσως, κυριολεκτικά αλλά και μεταφορικά. Το ντεμπούτο της έγινε πολύ πριν την αραβική άνοιξη. Τις δεκαετίες του '70 και του '80, οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι της Συρίας υπήρξαν πρωταγωνιστές γεγονότων. Αφού τύλιξαν τη χώρα στις φλόγες, συντρίφτηκαν από το συριακό στρατό, κυρίως στη Χαμά το 1982. Η δικτατορία του κόμματος Μπάαθ χρησιμοποιούσε στρατιωτικά μέσα για να εξαλείψει αυτή τη μάστιγα, αλλά όπως συμβαίνει συχνά, η καταστολή φέρνει το αντίθετο αποτέλεσμα, την επέκταση ή ακόμα και την ενίσχυση της απειλή. Με τη συριακή αποχώρηση από το Λίβανο το 2005, οι ομάδες της τζιχάντ εγκαταστάθηκαν και ενισχύθηκαν στην περιοχή της Τρίπολης, του Λιβάνου, στα στρατόπεδα των Παλαιστινίων στη χώρα των Κέδρων. Ξαναζωντάνεψαν και βρήκαν την ευκαιρία να εκδικηθούν το καθεστώς Μπάαθ, εξαπολύοντας επιθέσεις σε συριακό έδαφος. Στη συνέχεια ξαναγεννήθηκαν για τρίτη φορά με την άνοιξη της Συρίας το Μάρτιο του 2011. Με τη συμμετοχή όλων των εθνοτήτων της περιοχής, τα αντισυριακά κινήματα της τζιχάντ υπερασπίζονται ένα ριζοσπαστικό αντι-εθνικισμο, που δεν αναγνωρίζει κανένα εδαφικό περιορισμό. Έτσι, δεν μπορεί να συνδεθούν στενά με μία και μόνο χώρα στην περιοχή. Στις τάξεις τους υπάρχουν Σαουδάραβες,από το Μαγκρέμπ, Ιορδανοί, Λίβυοι, αλλά και πολλοί Παλαιστίνιοι υπερσυντηρητικοί που απορρίπτουν την ιδέα ενός εθνικού απελευθερωτικού αγώνα στην Παλαιστίνη, ενώ τάσσονται υπέρ της στρατηγικής του θρησκευτικού πολέμου "κατά των Εβραίων και των Σταυροφόρων". Αυτές οι πολιτικο-στρατιωτικές ομάδες έχουν προκαλέσει σημαντικές ζημιές σε πολλά απελευθερωτικά κινήματα και σε αραβικές εθνικιστικές κυβερνήσεις. Για παράδειγμα, στο Ιράκ,η Αλ Κάιντα πολέμησε άγρια την αντίσταση των σουνιτών, οι οποίοι όμως, πολεμούσαν τα αμερικανικά στρατεύματα. Επί του παρόντος, οι κυβερνήσεις του Λιβάνου και του Ιράκ, αντικειμενικά, σύμμαχοι του συριακού καθεστώτος και θύματα και οι ίδιες αυτών των ενόπλων ομάδων, προσπαθούν να σταματήσουν τη ροή τζιχαντιστών προς τη Συρία. Η γνώση, όμως, του εδάφους από τους τελευταίους, και η άφθονη και εξελιγμένη υλικοτεχνική υποστήριξη από το ΝΑΤΟ και τους συμμάχους του στον Κόλπο, καθιστά διάτρητα τα σύνορα της. Για παράδειγμα, ορισμένες σουνίτικες φυλές των συνόρων που είναι εναντίον των σιιτών και τώρα κατά του καθεστώτος της Δαμασκού για λόγους ουσιαστικά θρησκευτικούς, μεταφέρουν όπλα, εξοπλισμό και μαχητές από την επαρχία Anbar του Ιράκ στη περιοχή Deir Ez-Zor της Συρίας. Έτσι, το ΝΑΤΟ στρατιωτικά εμπλέκεται πλήρως στη Συρία μέσω των αράβων συμμάχων του, αλλά κυρίως, μέσω της Τουρκίας, που σύμφωνα με τις συγκεκριμένες δηλώσεις του Πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, πρωταγωνιστεί στην υλοποίηση των σχεδίων των ΗΠΑ για μια Μεγάλη Μέση Ανατολή, ένα σχέδιο που στοχεύει να σπάσει τους τελευταίους θύλακες αντίστασης κατά των Ηνωμένων Πολιτειών στην περιοχή. Το να μη συγκρίνουμε τις σκηνές καταστροφής, σφαγών και ερήμωσης που μας έρχονται από τη Συρία με τις σκηνές του εμφυλίου πολέμου στην Αλγερία της δεκαετίας του '90, γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο. Ειδικά η Συρία και η Αλγερία, οι χώρες φάροι του αραβικού εθνικισμού, δύο χώρες με πολιτικο- στρατιωτικές κυβερνήσεις βγαλμένες από τον απελευθερωτικό αγώνα κατά των Γάλλων αποικιοκρατών, που έχουν τώρα να αντιμετωπίσουν μια τρομοκρατία της ίδιας φύσης. Οι αλγερίνοι τζιχαντιστές ήταν βετεράνοι του Αφγανιστάν που είχαν πολεμήσει τα σοβιετικά στρατεύματα, όπως και οι τζιχαντιστές που δραστηριοποιούνται σήμερα στη Συρία, έχουν πολεμήσει στο Ιράκ, το Αφγανιστάν ή τη Λιβύη. Στην Αλγερία της δεκαετίας του '90, όπως και στη Συρία του 2012, οι τρομοκρατικές ομάδες ακολουθούσαν μεθοδικά μια πολιτική εθνοκάθαρσης, ιδεολογικής και θρησκευτικής. Ωστόσο, εξακολουθεί να υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ των δύοαυτών χωρών : αν και η αλγερινή τρομοκρατία αποτελεί απειλή, ωστόσο, έχει εξουδετερωθεί με πολιτικές μεθόδους, με το διάλογο και τη συμφιλίωση. Ένας από τους αρχιτέκτονες της ειρήνης στην Αλγερία ήταν ο Ahmed Ben Bella, ο επαναστάτης ήρωας και πρώτος πρόεδρος της ανεξάρτητης Αλγερίας. Ο Ahmed Ben Bella πέθανε τον περασμένο Απρίλιο του 2011. Εμείς τολμάμε να ελπίζουμε ότι η Συρία μπορεί να βρει το δικό της Αχμέντ Μπεν Μπέλα. Μεταφράστηκε από τον Curzio Bettio του Soccorso Popolare της Πάντοβας * Bahar Kimyongür, συγγραφέας του Syriana, la conquête continue, Ed. Couleur Livres et Investig'action, 2011 Γεννημένος στις 28 Απριλίου 1974 στο Berchem-Sainte-Agathe, μέλος μιας οικογένειας Τούρκων, είναι Βέλγος πολιτικός ακτιβιστής, και ενεργός στο Εργατικό Κόμμα του Βελγίου, μια οργάνωση μαρξιστική-λενινιστική. Ο πατέρας του, από μία τουρκική μειονότητα Αράβων Αλαουιτών, μετανάστευσε στο Βέλγιο για να εργαστεί στα ορυχεία άνθρακα της La Louviere, ενώ η μητέρα του ήταν εποχιακά εργαζόμενη στις φυτείες του βαμβακιού. Ο Bahar Kimyongür αποφοίτησε από τη σχολή Ιστορίας και Αρχαιολογίας της τέχνης, του Ελεύθερου Πανεπιστήμιου των Βρυξελλών. Ο Bahar Kimyongür ήταν το αντικείμενο ενδιαφέροντος των μέσων ενημέρωσης, ως ένας από τους πρώτους κατηγορούμενους που διώκονταν με βάση τον αντιτρομοκρατικό νόμο. Βασικά, τον κατηγορούσαν για τρομοκρατία επειδή μεταφραζε από τα τουρκικά στα γαλλικά τα δελτία τύπου του DHKP-C, μια επαναστατική οργάνωση που θεωρείται τρομοκρατική από το τουρκικό καθεστώς και περιλαμβάνεται στον κατάλογο με τις τρομοκρατικές οργανώσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μετά τους Δίδυμους Πύργους. Παραπέμφθηκε σε δίκη με βάση τη νομοθεσία κατά της τρομοκρατίας του Βελγίου, καταδικάστηκε σε πρώτο βαθμό τον Φεβρουάριο του 2006 και στο Εφετείο το Νοέμβριο του 2006,και αθωώθηκε το 2007 και το 2009, μετά τις αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου, αποφάσεις που ανέτρεπαν τις προηγούμενες. Επίσης, η Τουρκία έχει ζητήσει την έκδοση του. Στην υπόθεση DHKP-C και στην περίπτωση Kimyongür ήταν αφιερωμένη η ταινία "Résister n'est pas un crime – Η Αντίσταση δεν είναι αδίκημα", ένα ντοκιμαντέρ των Marie-France Collard, F.Bellali και J.Laffont, το οποίο κέρδισε το Ειδικό Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (FIFDH) το 2009 στο Παρίσι. _________________________________________________________ Βιβλιογραφία: Kimyongür Bahar, " "Turquie, terre de diaspora et d'exil. Histoire des migrations politiques de Turquie", Éditions Couleur livres, 2008, ISBN 978-2-87003-509-2 (μετάφραση Bahar Kimyongür), "Le Livre noir de la "démocratie" militariste en Turquie", Info-Türk, 2010, ISBN 978-2-9601014-0-9 Kimyongür Bahar, "Syriana. La conquête continue", Éditions Couleur livres (Coédition Investig'Action), 2011, ISBN 978-2-87003-590-0 Πηγές (1) Με μια προειδοποίηση: ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει να είναι υποχρεωτικά μουσουλμάνος. Αυτό το άρθρο του Συντάγματος παραμένει σε ισχύ στο πλαίσιο της νέας μεταρρύθμισης για να αποφευχθεί η απομόνωση της μουσουλμανικής πλειοψηφίας της χώρας. (2) Σχετικά με τα ψέματα με τη θρησκευτική καταγωγή του σεΐχη Hassoune, βλέπε Envoyé Spécial, 19 Ιανουαρίου 2012. Σχετικά με τον Ali Mamlouk, βλέπε Le Figaro, 31 Ιουλίου 2011. (3) Sunday Telegraph, 29 Οκτώβρη 2011 (4) Βλέπε Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ, Foreign Terrorist Organizations (ξένες τρομοκρατικές οργανώσεις, 27 Ιανουαρίου 2012 (5) Ulrike Putz, The Burial Brigade of Homs στο Der Spiegel, 29 Μαρ 2012 (6) Maghreb Intelligence, 17 Φεβρουαρίου 2012 (7) Nir Rosen, Al Jazeera online, 13 Φεβρουαρίου 2012 (8) George Malbrunot, Le Figaro, 22 Φεβ., 2011 (9) Vicken Cheterian, Le Monde diplomatique, Μάιος 2010 (10) David Enders, McClatchy Newspapers, 1 Απρίλη του 2012 (11) Sabq (Σαουδική εφημερίδα on line), 26 Φεβ 2012 (12) The Jamestown Foundation, Terrorism Monitor, 2 Δεκέμβρη, 2005 (13) Peter Beaumont, The Guardian, 3 Οκτωβρίου του 2006 (14) Ayfer Erkul, De Morgen, 20 Μαρ, 2012 (15) Ruth Sherlock, The Telegraph, 25 Νοεμβρίου του 2011 (16) Robert Baer, La chute de la CIA : les mémoires d'un guerrier de l'ombre sur les fronts de l'islamisme (μετ. Daniel Roche de See not evil, Three Rivers Press, New York, 2001) συλλογή Folio documents, Εκδόσεις Gallimard, 2002 (17) Hürriyet, 8 Μαρτίου 2012 (18) Συνέντευξη με Sibel Edmonds, Russia Today, 16 Δεκεμβρίου 2011 (19) Daniel Iriarte, Islamistas libios se deplazan a Siria para « ayudar» a la revolucion (20) Milliyet, 2 Απριλίου 2012 (21) Russia Today, 6 Μαρτίου 2012 Ενα από τα τόσα καθημερινά επισόδεια που δείχνουν τους πραγματικούς στόχους και το ποιόν του λεγόμενου Ελεύθερου Στρατού της Συρίας. Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όσους φαντάζονται δημοκρατικές εξεγέρσεις για... την ανατροπή άραγε ποιού(;),στη σημερινή Συρία: Disgusting sectarianism of Free Syrian Army gangs "I just watched a video of a Lebanese citizen kidnapped by the gangs of Free Syrian Army. What is most vile is that they fed him disgusting and vulgar sectarian language and fed him the story that Hasan Nasrallah summoned him (by himself mind you) and told "them" to fight with the Shi`ite regime against the Sunnis in Syria. The sectarian rhetoric of the Free Syrian Army gangs is frustrating to them: they are desperate to draw Hizbullah in into a sectarian duel but Hizbullah ignores them. So they resort to such criminal tactics. The clan of the kidnapped man today threatened clan retribution if the man is not released with 24 hours. But the FSA is exactly looking to provoke a Shi`ite sectarian reaction in Lebanon: Hizbullah disappointed them with its reaction, so now they hope to draw in Shi`ite families in order to pretend that they are facing a Shi`ite Lebanese movement in Syria. I have never seen such disgustingly vulgar sectarian methods since the death of Zarqawi. But what do you expect from the recipient of Saudi money and orders? Really. PS And the man is clearly neither with Amal or with Hizbullah: his wife appeared on New TV and she had no veil on." Από Asia Times Online,14/8/2012 Οι σημαίες της Αλ Κάιντα ανεμίζουν στα χέρια των ανταρτών της Συρίας Του John Rosenthal Πρόσφατα σημειώθηκε μια μικρή αναταραχή στα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης, από τους New York Times, τη Wall Street Journal μέχρι το Associated Press,τα οποία και παρατήρησαν μια "παρουσία" της Αλ Κάιντα και των ομοϊδεατών της, ομάδων τζιχάντ στους σύριους αντάρτες που στοχεύουν στην ανατροπή του καθεστώτος του Μπασάρ αλ-Άσαντ. Μας είναι δύσκολο να κατανοήσουμε την αιτία αυτής της ταραχής. Υστερα από όσα έγιναν, μια τέτοια παρουσία θεωρήθηκε αυτονόητη για πολλούς μήνες: είτε από τις δεκάδες επιθέσεις αυτοκτονίας που μαστίζουν τη Συρία ή τα τόσα πολλά βίντεο που κυκλοφορούν και δείχνουν δυνάμεις των ανταρτών ή των υποστηρικτών τους να ανεμίζουν περήφανα τη χαρακτηριστική μαύρη σημαία της Αλ Κάιντα. Αλλά οι παρατηρήσεις του γερμανού δημοσιογράφου Daniel Etter σε πρόσφατη επίσκεψη του στις ελεγχόμενες από τους αντάρτες πόλεις κοντά στην εμπόλεμη ζώνη του Χαλεπιού μας λένε ότι δεν έχουμε να κάνουμε με απλή «παρουσία» των τζιχαντιστών ανάμεσα στους αντάρτες: οι μουτζαχεντίν είναι οι αντάρτες. Το πραγματικό ερώτημα είναι κατά πόσο υπάρχει παρουσία οποιουδήποτε άλλου. Η έκθεση του Etter, η οποία δημοσιεύθηκε στην κορυφαία γερμανική εφημερίδα Die Frankfurter Allgemeine Zeitung, παρέχει επίσης ενδείξεις ότι οι αρχές των ανταρτών προχωρούν σε αυθαίρετες συλλήψεις πολιτών και βασανιστήρια και σε εκτελέσεις με συνοπτικές διαδικασίες των αιχμαλώτων του τακτικού στρατού της Συρίας. Στην πόλη της Maraa, βόρεια του Χαλεπίου, ο Etter είδε περίπου 120 κρατούμενους, προφανώς άμαχους, να οδηγούνται σε μια μεγάλη σχολική αίθουσα " σε κάτι που προηγουμένως πρέπει να ήταν ένα σχολείο. Πολλοί από τους κρατούμενους εμφάνιζαν σημάδια κακοποίησης. Ο υπεύθυνος φύλαξης τον οποίο ο Etter αναφέρει μόνο ως "Jumbo", αρνήθηκε να επιτρέψει στον Etter να μιλήσει μόνος του μαζί τους. Ο Etter υπογραμμίζει ότι ο Jumbo " ήταν όπως το όνομά του". "Ο Jumbo δεν είναι κάποιος με τον οποίο θα θέλατε να παλέψετε". Γράφει ο Etter: Αν ήσασταν κρατούμενος σε κάποια φυλακή είναι σίγουρο ότι δε θα θέλατε να τον έχετε δεσμοφύλακας σας. Έτσι, οι κρατούμενοι υποστηρίζουν ότι τα τραύματα και μώλωπες τους είναι προϊόν των πτώσεων ή θραυσμάτων από βλήματα. Λένε πόσο καλά περνάνε εδώ μέσα, και ορκίζονται πίστη στον Ελεύθερο συριακό στρατό. Πολλά από όσα λένε δεν είναι αξιόπιστα. Οι πιο φρικιαστικές πληγές που περιγράφει Etter αφορούν κάποιον ονόματι "Tamer" από το Χαλέπι: μέχρι πρόσφατα ενθουσιώδης οπαδός του Άσαντ - τόσο ενθουσιώδης μάλιστα που είχε ένα πορτρέτο του προέδρου της Συρίας, τατουάζ, στο στήθος του. Εν τω μεταξύ, το τατουάζ έχει κοπεί από το σώμα του Tamer με μία λεπίδα ξυραφιού. Ο Tamer ορκίζεται ότι ο ίδιος το έκανε μετά την είσοδο των δυνάμεων των ανταρτών στο Χαλέπι. Λέει ότι πήγε τρέχοντας στην έδρα των ανταρτών και εκεί έκοψε σε φέτες το τατουάζ, ενώ κραύγαζε, "δίνω το αίμα μου για τον Ελεύθερο Στρατό της Συρίας!" Και με αρκετά μεγάλη δόση τυφλής εμπιστοσύνης, δημοσιογραφικά μιλώντας,oEtter γράφει, "η ιστορία του Tamer δεν είναι δυνατόν να ελεγχθεί από κάποια ανεξάρτητη επιτροπή, αλλά είναι μάλλον απίθανο ότι ο Jumbo θα άφηνε ένα δημοσιογράφο να μιλήσει μαζί του, αν τα σημάδια που έφερε ήταν προϊόν κατάχρησης". Όπως γίνεται φανερό από την περιγραφή που κάνει ο ίδιος ο Etter για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ήταν σε θέση να μιλήσει με τους κρατουμένους, είναι ασφαλώς πολύ πιο απίθανο ο Tamer να κατηγορούσε τους απαγωγείς του υπό την παρουσία του "Jumbo". Επισης, ακόμη και αν υποτεθεί ότι ο Tamer δεν προκάλεσε ο ίδιος τις πληγές του, γιατί να διαπράξει μια τέτοια πράξη αυτο-ακρωτηριασμού, αν δεν περίμενε ότι θα πάθει χειρότερα από τις "νέες αρχές", έτσι όπως το θέτει ο Etter, αν ανακάλυπταν το τατουάζ; Οι ομάδες των ανταρτών έχουν επανειλημμένα καταστήσει σαφές ότι έχουν το δικαίωμα να χτυπούν οποιονδήποτε υποστηρικτή του παλαιού καθεστώτος. Ο Jumbo υποστηρίζει ότι ο Tamer ήταν μέλος μιας πολιτοφυλακής του Assad : ένας "Shabiha". Αλλά στο άρθρο δεν αναφέρονται αποδεικτικά στοιχεία. "Δεν έχω καμία απόδειξη ότι σκότωσε κανέναν", παραδέχεται ο Jumbo. Δεν είναι καθόλου σαφές, επίσης, ποια "εγκλήματα" έχουν, υποτίθεται, διαπράξει οι άλλοι κρατούμενοι. Αλλά η καθημερινή ρουτίνα τους καθιστά σαφές, εν πάση περιπτώσει, τον ιδεολογικό προσανατολισμό των απαγωγέων τους. "Προσεύχονται πέντε φορές την ημέρα," γράφει ο Etter: Και μελετούν το Κοράνι. Ίσως από μια αίσθηση τύψης, ίσως για να ευχαριστήσουν τους δεσμοφύλακες τους, ίσως επειδή είναι αναγκασμένοι να το κάνουν. Ο Jumbo φαίνεται να είναι πεισμένος ότι η επιστροφή τους στο Θεό κάνει καλό. "Είναι πιο ευτυχισμένοι και αλλάζουν τις συνήθειες τους", λέει. Στην γειτονική πόλη Azaz, ο Etter βρέθηκε μπροστά σε μια λιγότερο διδακτική μορφή του ισλαμισμού, όταν συνάντησε το διοικητή των ανταρτών Abu Anas. Ο Etter περιγράφει τη συνάντηση του με τον Abu Anas στο γραφείο του: ένα Κοράνι και ένα "ασημένιο σπαθί" βρίσκονταν στο γραφείο του και μια μαύρη σημαία κρεμασμένη στον τοίχο, πίσω του. Μια αραβική επιγραφή στη σημαία διακήρυσσε, ότι "δεν υπάρχει Θεός, αλλά ο Θεός. Ο Μωάμεθ είναι ο προφήτης του. Είναι η σημαία που χρησιμοποιεί και η Αλ Κάιντα", παρατήρησε ο Etter. Οπως φαίνεται μετά από υπόδειξη Δυτικών υποστηρικτών - ή και συμβούλων του– ο Abu Anas τόνισε με έμφαση ότι η μαύρη σημαία είχε χρησιμοποιηθεί και πριν την Αλ Κάιντα. Αλλά αν πρόκειται για τη χαρακτηριστική μαύρη σημαία με το λευκό κύκλο "σφραγίδα του Μωάμεθ" στη μέση, τότε δεν μιλάμε για την ίδια. Αυτή είναι η σημαία που έγινε διάσημη από τον Αμπού Μουσάμπ αλ-Ζαρκάουι της αλ-Κάιντα στο Ιράκ: κυρίως, από τα γνωστά αποτρόπαια βίντεο της ομάδας με τις εκτελέσεις αιχμαλώτων των δυνάμεων ασφαλείας του Ιράκ και της Αμερικής και άλλους όμηρους. Πράγματι, η ομάδα Ζαρκάουι δοκίμασε διάφορες εκδοχές της σημαίας πριν καταλήξει στη σημαία που από τότε αποτελεί την πρότυπη σημαία της Αλ Κάιντα και των θυγατρικών της σε ολόκληρο τον κόσμο. Σε κάθε περίπτωση, δεν φαίνεται να έχουν εμπνευστεί μόνο από τη σημαία της Αλ-Κάιντα του Ιράκ. Ο ηγέτης των ανταρτών είπε στον Etter ότι οι δυνάμεις του αιχμαλώτισαν σύριους στρατιώτες του κυβερνητικού στρατού στη μάχη της Azaz. Όταν των ρώτησε τι έγινε με αυτούς τους στρατιώτες, ο Abu Anas απάντησε, "Εμείς δεν μπορούσαμε να αναλάβουμε τη φροντίδα τους. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι νεκροί." "Νωρίτερα," εξηγεί ο Etter, "όταν ο Abu Anas δεν είχε έλθει ακόμα στο δωμάτιο, ένας χαμογελαστός κατώτερός του, μουέδειξε με χαρακτηριστικές χειρονομίες πως έπιαναν τους αιχμαλώτους και πως τους εκτελούσαν." Αν και δεν υπήρχαν πολλά που θα μπορούσε να κάνει για να βγει κάπως θετική η δράση του Abu Anas και των ανδρών του, ο Etter προσπάθησε τουλάχιστον να παρουσιάσει τον "Jumbo" και τη φυλακή της Μααρά με μια πιο θετική ματιά. Σε μια κάπως σουρεαλιστική παράγραφο, φτάνει στο σημείο να επαινέσει τους αντάρτες για την υποτιθέμενη προσπάθειές τους να οικοδομήσουν ένα "δικαιότερο" σύστημα δικαιοσύνης στην Μααρά - αφού πρώτα ο ίδιος είχε προβάλει το θέμα της κακοποίησης στη φυλακή του Jumbo. Ο Jumbo τον ενημερώνει για μια υπόθεση σχετικά με μια ομάδα Αλαουιτών οι οποίοι κρατούνταν από τους αντάρτες, αλλά αργότερα τους απελευθέρωσαν επειδή "δεν είχαμε αποδεικτικά στοιχεία εναντίον τους". Ο Etter δεν το ρωτάει: τι στοιχεία; Αλλά και αν ακόμη υποθέσουμε ότι οι ισχυρισμοί του Jumbo είναι αληθείς, αυτό ισοδυναμεί με παραδοχή ότι οι Αλαουίτες κρατούνται σε ελεγχόμενες περιοχές από τους αντικαθεστωτικούς, μόνο και μόνο επειδή είναι Αλαουίτες. Στη γλώσσα του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου, όλα όσα περιγράφει ο Etter στο άρθρο του είναι σαφώς εγκλήματα πολέμου και πολύ πιθανό και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Αλλά όταν πρόκειται για εγκλήματα των ανταρτών της Συρίας, τότε οι ευαισθησίες της Δύσης πάνε περίπατο. Πηγή - μετάφραση Το Περγάδι

Το Ισραήλ συγκεντρώνει στρατό στα σύνορα με το Λίβανο Posted: 01 Sep 2013 05:53 AM PDT Σύμφωνα με το λιβανικό Τύπο ο Στρατός άμυνας του Ισραήλ επιστρατεύει ένα μεγάλο αριθμό στρατιωτών και τους μεταφέρει στα σύνορα με το Λίβανο. Οι πληροφορίες δεν επιβεβαιώνονται από τους ισραηλινούς στρατιωτικούς. Ο λιβανικός Τύπος αναφέρει επίσης ότι παρατηρούνται συνεχείς πτήσεις των αεροσκαφών της Π/Α του Ισραήλ πάνω από το έδαφος της χώρας, συμπεριλαμβανομένου και πάνω από τη Βηρυτό. Ο ισραηλινός στρατός ανέφερε ότι αναπτύσσει στην περιοχή του Τελ Αβίβ την πυροβολαρχία «Ο Σιδερένιος Θόλος». Το Ισραήλ φοβάται ότι η Συρία ως απάντηση στην αμερικανική επίθεση θα κτυπήσει με πυραύλους τους ισραηλινούς στόχους. Παρά το γεγονός ότι οι Δυτικοί εμπειρογνώμονες θεωρούν ότι ένα παρόμοιο χτύπημα είναι μάλλον απίθανο να συμβεί, το Ισραήλ ετοιμάζεται για τις οποιεσδήποτε εξελίξεις. Νετανιάχου για Συρία: Είμαστε έτοιμοι για όλα τα σενάρια Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Νετανιάχου υπογράμμισε σήμερα ότι το Ισραήλ παραμένει "έτοιμο για όλα τα σενάρια", μια ημέρα μετά την απόφαση του αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα να ζητήσει τήν έγκριση του Κογκρέσου για μια στρατιωτική επιχείρηση στη Συρία. Σύμφωνα με το Νετανιάχου, στο Ισραήλ επικρατεί ηρεμία και αίσθηση ασφαλείας και "οι πολίτες γνωρίζουν ότι είμαστε έτοιμοι για όλα τα σενάρια". "Οι εχθροί μας έχουν πολύ καλούς λόγους να μη θέλουν να δοκιμάσουν τη δύναμή μας. Τη γνωρίζουν", τόνισε ο Ισραηλινός πρωθυπουργός κατά την έναρξη της εβδομαδιαίας συνεδρίασης του υπουργικού συμβουλίου. Τα σχόλιά του αυτά μεταδόθηκαν από το ισραηλινό ραδιόφωνο.

Συρία: Κυνική ομολογία από ισλαμοφασίστες «Εμείς είχαμε τα χημικά» Posted: 01 Sep 2013 04:58 AM PDT Βρυξέλλες, Δ. Πορφύρης/Π. Σταφυλά H Dale Gavlak, βετεράνος ειδική ανταποκρίτρια στη Μέση Ανατολή επί 20ετία για τα Associated Press, NPR, BBC, MintpressNews( MPN) κ.ά. και ο Yahya Ababneh δημοσιογράφος στο Amman net, Saraya news, Geraya news κ.ά., δημοσίευσαν σε αποκλειστικότητα για το δίκτυο MPN (29/08/13), νέα συγκλονιστικά στοιχεία για την επίθεση με χημικά στο προάστειο Γκούτα της Δαμασκού. Σε επιτόπια έρευνα που πραγματοποίησαν στην Γκούτα και παίρνοντας πολυάριθμες συνεντεύξεις από γιατρούς, κατοίκους, αντάρτες αλλά και από οικογένειες ενόπλων μαχητών, οδηγήθηκαν σε συμπεράσματα που υποδεικνύουν ως ενόχους της επίθεσης τους ένοπλους παραστριωτικούς. Αναφέρουν στο άρθρο τους ότι οι περισσότεροι πιστεύουν πως ορισμένοι αντάρτες παρέλαβαν χημικά όπλα δια μέσω του επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών της Σαουδικής Αραβίας, πρίγκιπα Bandar Bin Sultan και πως αυτοί ευθύνονται για το ζήτημα των χημικών αερίων. Συγκεκριμένα παραθέτουν τη μαρτυρία του Abu Abdel Monein, πατέρας ενός αντάρτη: «Ο γιος μου ήρθε πριν από δυο εβδομάδες και ζήτησε τη γνώμη μου σχετικά με κάποια όπλα που του είχαν ζητήσει να μεταφέρει». Ο Abdel Monein δήλωσε ότι ο γιος του και άλλοι 12 αντάρτες σκοτώθηκαν μέσα σ' ένα τούνελ το οποίο χρησιμοποιούσαν για να αποθηκεύουν αυτά τα όπλα που τους είχε παραδώσει προς φύλαξη ένας Σαουδάραβας γνωστός ως «Abu Ayesha» και ο οποίος ηγείται μιας ένοπλης ομάδας. Ο μάρτυρας αυτός που είχε δει τα όπλα τα περιέγραψε ως εξής: «κάποια απ' αυτά είχαν μια κατασκευή σαν σωλήνα, ενώ άλλα έμοιαζαν με τεράστιες φιάλες γκαζιού». Ο ίδιος κατήγγειλε ότι ο γιος του και οι υπόλοιποι σκοτώθηκαν από αυτά τα χημικά αέρια. Άλλοι κάτοικοι της Γκούτα μας εκμυστηρεύτηκαν ότι οι αντάρτες κοιμούνταν σε τζαμιά και σε σπίτια περιοίκων για όσο διάστημα χρειάζονταν για την αποθήκευση αυτών των όπλων στα τούνελ. Όλοι συμφωνούσαν ότι την ίδια μέρα της επίθεσης με χημικά, η οργάνωση Τjahbat Al Nushra (παρακλάδι της Al Qaida) ανακοίνωνε ότι παρόμοιες επιθέσεις θα πραγματοποιούσε κατά των αμάχων στην καρδιά του καθεστώτος Άσσαντ, στη Λαττάκεια. «Δεν μας εξήγησαν τι ακριβώς ήταν αυτός ο οπλισμός ή πως να τoν χρησιμοποιούμε», δήλωσε γυναίκα της ένοπλης αντιπολίτευσης που για ευνόητους λόγους την ονομάζουμε «Κ». «Δεν ξέραμε ότι πρόκειται για χημικά και ούτε φανταστήκαμε ποτέ ότι ήταν χημικά όπλα». Ένας πολύ γνωστός ηγέτης των ανταρτών στην Γκούτα, ο «J» συμφώνησε: «Όταν ο Σαουδάραβας πρίγκιπας Bandar δίνει τέτοια όπλα στον κόσμο πρέπει να τα δίνει σ' αυτούς που ξέρουν πως να τα κρατούν και πως να τα χρησιμοποιούν. Η Al Nushra δεν συνεργάζεται με τους άλλους αντάρτες παρά μόνο στις μάχες. Ποτέ δε μοιράζονται μυστικές πληροφορίες. Χρησιμοποίησαν κάποιους απλούς μαχητές για να διαχειριστούν αυτό το υλικό. Είχαμε περιέργεια γι αυτά τα νέα όπλα και δυστυχώς κάποιοι τα χρησιμοποίησαν με λάθος τρόπο και προκάλεσαν τις εκρήξεις». Eπίσης, οι 2 δημοσιογράφοι ενημερώθηκαν από γιατρούς που περιέθαλψαν κάποια θύματα των χημικών επιθέσεων ότι τους είχαν προειδοποιήσει οι αντάρτες να προσέξουν πολύ καλά μην κάνουν ερωτήσεις σχετικά με το που, πως και από ποιόν έγινε. Οι Γιατροί χωρίς Σύνορα ανέφεραν στους δημοσιογράφους ότι δεν τους επέτρεψαν να επιβεβαιώσουν την πληροφορία για 3.300 ασθενείς, ενώ η Guardian (26/08/13) αναφέρει ότι οι επιθεωρητές του ΟΗΕ είχαν επικοινωνία μόνο με 20 ασθενείς και μάλιστα σε ιδιωτική κλινική. Περισσότεροι από 12 αντάρτες που δέχθηκαν να μιλήσουν με τους ρεπόρτερ, δήλωσαν ότι λαμβάνουν μισθούς από την κυβέρνηση της Σαουδικής Αραβίας. Η εμπλοκή της Σαουδικής Αραβίας στη συριακή κρίση έχει καταγγελθεί από τη Συρία από την αρχή του πολέμου. Όχι μόνο ευθύνεται για τη χρηματοδότηση και εξοπλισμό των τζιχαϊστών αλλά και για την ίδρυση στρατοπέδου εκπαίδευσης και επιχειρησιακού κέντρου στην Ιορδανία, που διαθέτει διάδρομο προσγείωσης και μονάδες κατασκευής οπλισμού. Πρόσφατα σε ένα άρθρο του για το Business Insider ο ρεπόρτερ Geauffrey Inguersoll ανέδειξε το ρόλο του Σαουδάραβα πρίγκιπα Bandar bin Sultan, επικεφαλή των μυστικών υπηρεσιών της Σ.Α., και πρώην πρέσβη στις ΗΠΑ. Πολλοί αναλυτές τον θεωρούν υποκινητή του πολέμου λόγω των στενών του διασυνδέσεων με την Washington. Ο ίδιος δημοσιογράφος σε άλλο άρθρο του στην Daily Telegraph αποκαλύπτει μυστικές διαπραγματεύσεις μεταξύ Ρωσίας και Σαουδικής Αραβίας στις οποίες προΐσταται ο σαουδάραβας πρίγκηπας με τη συναίνεση των ΗΠΑ. Συγκεκριμένα αναφέρει ότι ο Bandar πρόσφερε στον Πούτιν φθηνό πετρέλαιο με αντάλλαγμα την μη υποστηρίξη του Άσσαντ. Εγγυήθηκε στον ρώσο Πρόεδρο τη διατήρηση της ρωσικής ναυτικής βάσης στη Συρία μετά την πτώση του καθεστώτος Άσσαντ, προειδοποιώντας ταυτόχρονα ότι αν δεν υπάρξει συμφωνία, Τσετσένοι αυτονομιστές θα κάνουν τρομοκρατικές επιθέσεις κατά τη διάρκεια των χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων στο Sochi. Το ρωσικό RiaNovosti επιβεβαιώνει τις διαπραγματεύσεις αλλά δεν αναφέρει τον ωμό εκβιασμό της τρομοκρατίας και προσθέτει στα ανταλλάγματα την αγορά ρωσικών όπλων και το μονοπώλιο στη διακίνηση του φυσικού αερίου. «Μπορώ να σου εγγυηθώ την προστασία των χειμερινών Ολυμπιακών τον επόμενο χρόνο» φέρεται να του είπε. «Οι τσετσενικές ομάδες που απειλούν την ασφάλεια των Αγώνων ελέγχονται από εμάς», συνέχισε ο Bandar απευθυνόμενος στους Ρώσους. Σύμφωνα με την Indepedent ήταν ο πρώτος που ισχυρίσθηκε στους δυτικούς συμμάχους από τον Φεβρουάριο ότι ο Άσσαντ έκανε χρήση αερίων σαρίν. Η Wall Street Journal πρόσφατα ανέφερε ότι η CIA συνειδητοποίησε ότι η Σαουδική Αραβία μιλούσε σοβαρά όταν έλεγε ότι πρέπει να ρίξουν τον Άσσαντ και όταν πρότεινε τον πρίγκηπα Bandar να ηγηθεί του εγχειρήματος: «Πίστευαν ότι ο πρίγκιπας Bandar, βετεράνος της διπλωματικής ίντριγκας μεταξύ Ουάσιγκτον και Αραβικού κόσμου θα μπορούσε να προωθήσει αυτά που η CIA δεν ήταν σε θέση. Εκτός από χρήματα και όπλα, μπορούσαν να προσφέρουν αυτό που ένας αμερικάνος διπλωμάτης επισήμανε με την αραβική λέξη «wasta» δηλ. χτύπημα κάτω από τη μέση». O Bandar σύμφωνα με την Wall Street Journal εξελίχθηκε σ' επικεφαλή της εξωτερικής πολιτικής της Σαουδικής Αραβίας με τα σχέδιά του για εξόντωση του Άσσαντ και των συμμάχων του, Ιράν και Χεζμπολά. Προς αυτόν τον σκοπό έπεισε την Ουάσιγκτον να υποστηρίξει παρασκηνιακά πρόγραμμα εξοπλισμού και εκπαίδευσης των ανταρτών στη στρατιωτική της βάση στην Ιορδανία. Ο Peter Oborne έγραφε στην Daily Telegraph την Πέμπτη: «Oι μόνοι που θα επωφελούνταν από αυτήν την θηριωδία ήταν οι αντάρτες που έχαναν τον πόλεμο και τώρα έχουν ΗΠΑ και Βρετανία έτοιμες να επέμβουν. Ενώ φαίνεται ότι υπάρχουν λίγες αμφιβολίες για το ότι χρησιμοποιήθηκαν χημικά όπλα, υπάρχουν πολλές αμφιβολίες για το ποιός τα χρησιμοποίησε. Μην ξεχνάμε ότι ο Άσσαντ είχε κατηγορηθεί και στο παρελθόν από τους αντάρτες για χρήση δηλητηριωδών αερίων και η Κάρλα Ντελ Πόντε που ήταν επιτετραμμένη του ΟΗΕ για τη Συρία συμπέρανε ότι υπεύθυνοι ήταν οι αντάρτες». Πηγή

Οι ΗΠΑ ανέβαλλαν την επίθεση, όμως... Posted: 01 Sep 2013 04:38 AM PDT Το 2008, ο Μπαράκ Ομπάμα εξελέγη πρόεδρος της Αμερικής έχοντας αντιταχθεί στον πόλεμο κατά του Ιράκ και γενικότερα στην ολέθρια εξωτερική πολιτική των νεοσυντηρητικών. Πέντε χρόνια αργότερα, αντιγράφει μεθόδους του προκατόχου του, προετοιμάζοντας πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον της Συρίας, μιας χώρας η οποία ουδέποτε έχει απειλήσει την ασφάλεια των ΗΠΑ. Τη θλιβερή διαπίστωση προσυπογράφει, με άρθρο του στην εφημερίδα Guardian, ο Χανς Μπλιξ, επικεφαλής των επιθεωρητών του ΟΗΕ για τα (ανύπαρκτα) «όπλα μαζικής καταστροφής» του Σαντάμ Χουσεΐν. Οπως στην περίπτωση του Ιράκ, σημειώνει ο Μπλιξ, η Αμερική σπεύδει σε έναν πόλεμο χωρίς εξουσιοδότηση του Συμβουλίου Ασφαλείας και χωρίς να έχει διαπιστωθεί από τους επιθεωρητές του ΟΗΕ η χρήση χημικών όπλων από το καθεστώς Ασαντ. Αλλά ακόμη κι αν επιβεβαιωνόταν κάτι τέτοιο, διερωτάται ο Σουηδός διπλωμάτης, γιατί θα έπρεπε «οι ΗΠΑ ή το ΝΑΤΟ ή οποιοσδήποτε συνασπισμός προθύμων να δράσουν ως παγκόσμιοι χωροφύλακες»; Το ούτως ή άλλως εξωφρενικό άλλοθι του «ανθρωπιστικού πολέμου» ελάχιστους πείθει. Γιατί η Ουάσιγκτον να σπεύσει σε πόλεμο ύστερα από τη θρυλούμενη εξόντωση 322 αμάχων, σύμφωνα με τη συριακή αντιπολίτευση, όταν στην Αίγυπτο σκοτώθηκαν 1.295 άνθρωποι μέσα σε ένα μόνο διήμερο ύστερα από ένα στρατιωτικό πραξικόπημα, το οποίο συνάντησε την αποδοχή των ΗΠΑ, χωρίς να συγκινηθεί κανείς στις δυτικές πρωτεύουσες; Η θέση του Αμερικανού προέδρου έγινε ακόμη περισσότερο δεινή ύστερα από την ταπείνωση του πιο στενού συμμάχου του, του Βρετανού πρωθυπουργού Ντέιβιντ Κάμερον, στη Βουλή των Κοινοτήτων, η οποία απέρριψε την εμπλοκή του Ηνωμένου Βασιλείου στην εκστρατεία κατά της Συρίας. Το δίλημμα που τίθεται ενώπιον του Μπαράκ Ομπάμα είναι εξαιρετικά επώδυνο: να αναστείλει την επιδρομή, στέλνοντας σε όλο τον κόσμο το μήνυμα ότι η Αμερική μοιάζει με «χάρτινη τίγρη» ή να εμπλακεί σε μια παράλογη περιπέτεια, χωρίς σαφή στόχο, με ισχνότατη διεθνή στήριξη; Μια περιπέτεια από την οποία έχουν αποστασιοποιηθεί, μεταξύ άλλων, Γερμανία, Ιταλία, Βέλγιο, Αίγυπτος και Ιορδανία, αφήνοντας μόνο τη Γαλλία και την Τουρκία να υπερθεματίζουν για την εξαπόλυση της επίθεσης. Είναι πιθανό ο Ομπάμα να συρθεί –παρά τις αντιδράσεις και σημαντικής μερίδας του αμερικανικού Κογκρέσου– σε μια άκρως επικίνδυνη επιλογή, την οποία πάσχιζε επί μακρόν να αποφύγει. Στις 21 Αυγούστου, ακριβώς την ημέρα που εκδηλώθηκε η πολύ περίεργη επίθεση με χημικά όπλα στη Δαμασκό (σε απόσταση πέντε λεπτών με το αυτοκίνητο από το ξενοδοχείο όπου βρίσκονταν οι επιθεωρητές του ΟΗΕ!), ο αρχηγός τω αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων, στρατηγός Ντέμπσι, απαντούσε ως εξής σε ερώτηση Δημοκρατικού βουλευτή: «Η κυβέρνηση Ομπάμα αντιτίθεται ακόμη και σε περιορισμένη στρατιωτική επέμβαση στη Συρία γιατί πιστεύει ότι οι αντάρτες που μάχονται το καθεστώς Ασαντ δεν θα υποστηρίξουν τα αμερικανικά συμφέροντα αν πάρουν την εξουσία αυτή τη στιγμή». Κυνική, αλλά απολύτως λογική τοποθέτηση, αν πάρει κανείς υπόψη το μεγάλο ειδικό βάρος των φανατικών ισλαμιστών στους κόλπους της συριακής αντιπολίτευσης. Μία εβδομάδα αργότερα, όμως, η κυβέρνηση Ομπάμα ήταν έτοιμη για πόλεμο και η Αλ Κάιντα δεσμευόταν ότι θα εξαπολύσει και αυτή επίθεση εναντίον του καθεστώτος Ασαντ, σε μια ντε φάκτο σύμπλευση με τον «Μεγάλο Σατανά»! Στο θεμελιώδες ερώτημα για τους λόγους της θεαματικής μεταστροφής του Ομπάμα, μόνο υποθέσεις μπορεί να διατυπώσει κανείς. Ενδεχομένως, οι Αμερικανοί τρόμαξαν από τη σταθεροποίηση του καθεστώτος Ασαντ, ύστερα από τις πρόσφατες στρατιωτικές επιτυχίες του εναντίον των ανταρτών και για τις συνέπειες που θα είχε η ενίσχυση του άξονα Ιράν - Συρίας - Χεζμπολάχ στην ευρύτερη περιοχή. Επιπλέον, πρέπει να βάρυνε η εικόνα ενός ασθενούς προέδρου και μιας ευάλωτης υπερδύναμης, η οποία χάνει τον έλεγχο των εξελίξεων στη Μέση Ανατολή και υφίσταται ταπεινώσεις από τη Ρωσία, όπως με την πολύκροτη υπόθεση Σνόουντεν. Διακηρυγμένη πρόθεση της Αμερικής είναι να μην εμπλακεί στον συριακό εμφύλιο και να περιοριστεί σε μια ολιγοήμερη επιχείρηση με «χειρουργικά πλήγματα» εξ αποστάσεως για να «τιμωρήσει» τον Ασαντ, όχι όμως και να τον ανατρέψει. Ωστόσο, το σενάριο ενός «πολέμου λάιτ» μπορεί να τιναχτεί στον αέρα από την αντίδραση του Ασαντ και των συμμάχων του στην επίθεση που θα δεχθεί ή και από ενδεχόμενες αστοχίες των ίδιων των Αμερικανών. Ο Ομπάμα άνοιξε τη συζήτηση για τα χημικά Ο Αμερικανός πρόεδρος είναι διστακτικός έναντι της χρήσης βίας, ακόμη και περιορισμένης έκτασης. Καθόλη τη διάρκεια της πολιτικής του σταδιοδρομίας, βρισκόταν στο αντιπολεμικό μέτωπο. Ως γερουσιαστής ψήφισε κατά του πολέμου στο Ιράκ, ενώ ως υποψήφιος πρόεδρος υποσχέθηκε να τερματίσει τους πολέμους του Τζορτζ Μπους και να αποσύρει τις αμερικανικές δυνάμεις απο το Ιρακ και το Αφγανισταν, πράγμα που υλοποιεί. Ομως, το τεράστιο ηθικό δίλημμα για τη διεθνή κοινότητα παραμένει. Θα αποδεχθεί τη χρήση χημικών όπλων και τη μαζική δολοφονία αμάχων; Αν οι αποδείξεις που καταθέτει ο κ. Ομπάμα δημόσια, και με περισσότερες λεπτομέρειες στο πλαίσιο της ενημέρωσης των αρμοδιων επιτροπών της Γερουσίας και της Βουλής, είναι πειστικές, μπορεί η διεθνής κοινότητα να παραμείνει παθητικός παρατηρητής; Χρειάζεται να υπάρξει κόστος, και ποιο να ειναι αυτό; Η σωστή απάντηση σε ενα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας μπορεί να είναι «ήπια» μέτρα όπως η διπλωματική απομόνωση και η επιβολή οικονομικών κυρώσεων; Πρέπει να καταστραφούν κάποιοι στρατιωτικό στόχοι; Πρέπει να ανατραπεί το καθεστώς Ασαντ; Τα ερωτήματα είναι πολλά και σοβαρά και η διεθνής κοινότητα δεν μπορεί να τα αγνοήσει. Μια επίθεση κατά της Συρίας δεν εξυπηρετεί στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ. Η συριακή αντιπολιτευση είναι ένα ετερόκλητο μωσαϊκό που εάν αναρριχηθεί στην εξουσία δεν θα συνταχθεί με τις ΗΠΑ ή τη Δυση. Άλλωστε, και ο αρχηγός των αμερικανικών ένοπλων δυνάμεων κατέθεσε πρόσφατα στο Κογκρέσο ότι «οι ανταρτες που μάχονται το καθεστως Ασαντ δεν θα υποστηρίξουν τα αμερικανικά συμφέροντα». Σε κάθε περίπτωση, ο Αμερικανός πρόεδρος έπραξε το σωστό. Ενημέρωσε την αμερικανική και την παγκόσμια κοινή γνώμη, κατέθεσε στοιχεια τα οποία ο ίδιος και η κυβέρνησή του θεωρούν πειστικά, και άνοιξε μια συζήτηση που θα διαρκέσει δέκα περίπου ημέρες, και στην οποία θα ακουστούν πολλές απόψεις, αναλύσεις, και προτάσεις, μέχρι να ψηφίσει το Κογκρέσο. Ο Μπαράκ Ομπάμα αναλαμβάνει το ρίσκο να βρεθει αντιμέτωπος με την καταψήφιση της πρότασής του. Ομως, αυτή ειναι η δημοκρατική οδός και σωστά την ακολούθησε. Το επόμενο διάστημα η προσοχή της διεθνούς κοινότητας θα είναι στραμμένη στο Κογκρέσο. Ο αμερικανικός λαός καλείται να πάρει τις αποφασεις του. Αλλά και ο υπόλοιπος κόσμος τις δικές του. Πηγή "Καθημερινή"

Όταν οι ολετήρες γίνονται σωτήρες... Posted: 01 Sep 2013 03:37 AM PDT Γράφει ο Αθαν. Στρίκος  «Σφίχτε τα ζωνάρια σας», φωνάζουν πάλι στον ελληνικό λαό. «Υπάρχει πολύ λίπος», «όγκος ιδιοκατοίκησης στην Ελλάδα»…, εκείνοι που σιγά – σιγά, μεθοδικά και σχεδιασμένα την οδήγησαν στα τάρταρα με τη συνθήκη υποταγής, το γνωστό πια ως μνημόνι. (Κι ήταν εκείνο το πρώτο. Για ν' ακολουθήσουν άλλα δύο χειρότερα). Κι αυτό για να το κατορθώσουν – οι ίδιοι θά 'λεγαν «καταφέρουν», αλλά εδώ μιλάμε για το κατόρθωμα – είχαν οπωσδήποτε σχέδιο. Αλλιώς δεν επιτυγχάνεται τέτοιος άθλος μέγας. Πολύ όμως αμφιβάλλω αν έχουν σχέδιο τώρα που, όπως διατείνονται, θα μας σώσουν. «Βάλτε πλάτη όλοι σας να περάσουμε τον κάβο». «Να βγουμ' από την κρίση την οικονομική και την άλλη». «Όλοι οι Έλληνες να βοηθήσουν γι' αυτό»… Όλοι πλην ημών των τριακοσίων, βουλευτών. Αυτό όμως δεν το λένε, το πράττουν. Κι άλλο να λες άλλο να κάνεις. Τα έξοδα της Βουλής μειώθηκαν είπαν στον προϋπολογισμό κατά 1,1%. Σιγά μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου. Προσοχή, παιδιά, θα φτωχύνετε. Πλάτη λοιπόν όλοι, ξεκουφαίνουν τον κόσμο αυτοί που δεν άκουσαν τίποτα για χρηματιστήρια, ομόλογα, SIEMENS, C 4I, δημόσια έργα, συνδικαλισμούς, τοπική αυτοδιοίκηση. Οι Νομοθέτες που κρατούν στα χέρια τους το Νόμο. Το φόβο και τον τρόμο. Μόνον ο Χάρης (Καστανίδης), το παιδί που κανακεύει τη δικαιοσύνη, είπε πως θα τεντώσει την παραγραφή, και θα την κάνει λάστιχο να της το δώκει να σωθή. Μην της πέσει το βρακί της δικαιοσύνης και ξεφτιλιστεί. «Τα μέτρα πρέπει να είναι άμεσα και αποτελεσματικά», μας είπε ο Πρωθυπουργός στο πρόσφατο διάγγελμά του. Έχουμε πόλεμο και έκτακτη κατάσταση. Και άμεσα και αποτελεσματικά. Σκοπίμως όμως λέω άφησε έξω το «από κοινού». Και δεν ανεφέρθη στην περικοπή των πολλών και ποικίλων και παντοειδών απολαβών τους. Να δώσουν και το παράδειγμα, αδερφέ. Ακόμα και με τη μείωση του αριθμού τους. Που, επιτέλους, προβλέπει το Σύνταγμα. Από 200 έως 300 δεν επιτάσσει; Λοιπόν, γιατί δεν μειώνονται, αφού το Σύνταγμα δεν χρειάζεται καν τροποποίησή του αλλά απλή εφαρμογή του; (Να μπουν κι αυτοί στη νεροτριβή, δηλαδή τη «δεξαμενή κινητικότητας», όπως τη λένε). Ύστερα τη «δουλειά» λέτε να μη μπορούν να τη βγάλουν πέρα οι διακόσιοι; (Τώρα που κυβερνούν οι Γερμανοί κι οι δικοί μας κάνουν χαβαλέ του τύπου «μίστερ Αλέξης», μπλούζας Ραχήλ με στάμπα παπαγάλο, τσάντας Βούλτεψη, αν θα οπλοφορούν κ.τ.λ. κ.τ.λ.). Όλοι σας λοιπόν πλην ημών. Γιατί εμείς έχουμε καθήκοντα σοβαρά. Φτιάχνουμε επιτροπές, τρομάρα μας, που θα ερευνήσουν τα σκάνδαλα. Αλήθεια όμως ποιά σκάνδαλα; Μα, ημών αυτών. Και, μεταξύ μας, με σκοπόν να φουσκώσουν οι τσέπες μας χρήμα, όπως πάντα ζεστόν. Διότι ποίος δεν γνωρίζει ότι οι εκλογές, τελευταίες και προηγούμενες κι όσες ακολουθήσουν, λειτουργούν ως κολυμπήθρα του Σιλωάμ κι όλα τα σκάνδαλα αποδημούν για νά 'ρθουν νέα που κι εκείνα θα μισέψουν; Συμπέρασμα λοιπόν πρώτον: Κουβέντα να γίνεται. Και στάχτη στα μάτια του ελληνικού λαού που τον είπαμε κυρίαρχο και μας έκανε άρχοντες, κυβέρνηση κι αντιπολίτευση… Αλήθεια, πόσες ανθρωποώρες και φαιά ουσία θα καταναλωθή για να εξαπατηθή του κερατά το πόπολο μ' επιστήμη την παλιανθρωπιά; Και συμπέρασμα δεύτερον: Η «αποζημίωση» των βουλευτών που θα συμμετάσχουν στις επιτροπές που θα ερευνήσουν τάχα το σκάνδαλοSIEMENS ανέρχεται στο πενιχρό ποσό του 1 εκατομμυρίου 700 χιλ. ευρώ. Πήραν τη δουλειά φατούρα που λένε, χωρίς να ξέρουν πόσες ώρες θ' απασχοληθούν μέχρι να κάνουν την όρεξή τους. (Για τη λίστα Λαγκάρντ που την πιλάτευε έξη (6) μήνες η επιτροπή, με τρία χρόνια αχούρα (= προθέρμανση ερωτική) δεν είπαν ακόμα πόσο χρήμα τσέπωσαν αυτοί από τη «ρουφιανολίστα» του Διώτη και του Βενιζέλου και πόσο το ταμείο του κράτους, για το οποίο υποτίθεται πως δούλευαν οι πατεράδες κι οι μανάδες του Έθνους). Από την άλλη πάλι ποιός δεν γνωρίζει πως αυτοί δεν δίνουν λογαριασμό ποτέ και για τίποτα; Για να προστατευτεί το πολίτευμα, Θεέ μου! Κι έχουν καθιερώσει, άκουσον άκουσον, για τους εαυτούς τους α-συλία. Από το ρήμα συλέω ή συλάω ή συλεύω. Που σημαίνει: λαφυραγωγώ, διαρπάζω, λεηλατώ, σκυλεύω, εξαπατώ. Και με το άλφα (α) το στερητικό μπροστά α-συλία = λογαριασμό δε δίνω. Αλήθεια σκεφτήκατε ποτέ, ποιά η ουσία, όχι η δικαιολογία, αφού δικαιολογίες βρίσκονται για όλα, της καθιέρωσης της ασυλίας; Και ποιός ο βουλευτής που τον λένε αντιπρόσωπο του λαού = υποθήκευση του δικού μας μυαλού στο δικό του κεφάλι, ποιός λέω ο βουλευτής που βγάνει νόμους στους οποίους υπακούουν οι άλλοι, ποτέ όμως ο ίδιος; Γιατί αρνείται τον έλεγχο; Την κρίση της δικαιοσύνης της πατρίδος; Και νάναι ο συνταγματολόγος Βενιζέλος με το στέλεχος Βαρβιτσιώτην οι οικοδομήσαντες την ασυλία και την παραγραφή των εγκλημάτων τους οπλίζοντάς την συνταγματικήν ισχύν. (Και τώρα ο κ. Βαρβιτσιώτης, αφού πολλά χρόνια στεγάστηκε προστατευθείς υπ' αυτής, αρθρογραφεί εναντίον της από τις στήλες της «Καθημερινής»). Και εν τέλει πού πάει η φράση του Πλάτωνα που λέει: ΞΕΝΟΣ ΕΛΕΑΤΗΣ: Ο έλεγχος της δικαιοσύνης της πατρίδος είναι ο μεγαλύτερος και ο σπουδαιότερος καθαρμός. Και να 'μαστε βέβαιοι πως όποιος δεν δέχεται να του κάνουν έλεγχο έστω κι αν είναι ακόμα και ο μέγας βασιλεύς των Περσών (ο Ομπάμα θα λέγαμε σήμερα) είναι πάρα πολύ ακάθαρτος, απαίδευτος και αισχρός, εκεί που ίσα ίσα πρέπει να είναι καθαρότατος και υποδειγματικός. Και ο ΘΕΑΙΤΗΤΟΣ: Είμαι πέρα για πέρα σύμφωνος. (Άπαντα. Πλάτωνος τόμος 12ος Σοφιστής Α΄ σελ. 106-107. Εταιρεία Ελλην. Εκδόσεων 1966). Και το αρχαίο κείμενο ΞΕΝΟΣ ΕΛΕΑΤΗΣ: «Τον έλεγχον λεκτέον ως άρα μεγίστη και κυριωτάτη των καθάρσεων έστι, και τον ανέλεγκτον αυ νομιστέον, αν και τυγχάνει βασιλεύς ο μέγας ων, τα μέγιστα ακάθαρτον όντα, απαίδευτόν τε και αισχρόν γεγονέναι ταύτα α καθαρότατον και κάλλιστον έπρεπε». ΘΕΑΙΤΗΤΟΣ: Παντάπασι μεν ούν. (Πλάτωνος Σοφιστής Ε 230 Άπαντα. Αναπαραγωγή από τη στερεότυπη έκδοση Λειψίας Χέρμαν Εταιρεία Ελλην. Εκδόσεων 1966 Τομ. 17ος σελ. 235) Και μήπως ο πολύς κ. Κριαράς που γέρασε και τά 'χασε και χτύπησε πάλι, προτείνοντας πεισματικά χρόνια τώρα, την κατάργηση των αρχαίων Ελληνικών, λες κι ο ίδιος κακόπαθε, που τά 'μαθε, κι ο κ. Πρωθυπουργός (Παπανδρέου) βρίσκει την πρόταση πολύ πολύ ενδιαφέρουσα; Ύστερα τί είναι το κόμμα; Μη δεν είναι μετεξέλιξη του παρτίδο των φεουδαρχών; Και τώρα να δούμε με το… Γερμανικό μοντέλο. Έτσι φτάνουμε στην ασυδοσία των πολιτικών. Που ως λέξη αποκαλύπτεται στο αντίθετό της. Τη συδοσία. Που είναι η δημόσια συνεισφορά. Δηλαδή η καταβολή φόρου. (Το ρήμα είναι συνδίδωμι). Κι εκείνος που δεν κατέβαλε φόρους εγκαλείτο για ασυδοσία. Ήταν ασύδοτος. Σήμερα ασυδοσία είναι η αχαλινωσία. Το ανεξέλεγκτον. Το άνευ μέτρων και περιορισμών και ελέγχων. Η αυθαίρετη δράση. Να όμως που διατηρείται η διπλή έννοια της ασυδοσίας αυτούσια στα πρόσωπα των βουλευτών. Που ούτε φόρους πληρώνουν, διότι έχουν ονομάσει τις παντοειδείς απολαβές τους αποζημίωση για να μη φορολογούνται. (Αλήθεια τί ζημιά κάναμε εμείς σ' αυτούς που βγάλαμε το σβέρκο μας να τους ζητωκραυγάζουμε, τους ψηφίσαμε κιόλας και τώρα τους ανεχόμαστε, για να τους αποζημιώσουμε κι από πάνω;). Και δεν λογοδοτούν για τίποτα. Έτσι η λέξη έχει μόνο σ' αυτούς και την παλιά και την καινούργια αυθεντική και κυριολεκτική της σημασία. Το ότι έχουν και για τα δύο, ασυλία και ασυδοσία, πολιτική ευθύνη τάχα, τούτο είναι τουλάχιστον κωμικό. Και πέστε τώρα με το χέρι στην καρδιά αν αυτά κι άλλα πολλά των ανεύθυνων νομοθετών είναι σκάνδαλα και οι πολίτες σκανδαλίζονται. Με την έννοια που έδωσε στη λέξη κι ο ίδιος ο Θεός. Αφού ο Χριστός λέει: «Ος δ' αν σκανδαλίση ένα των μικρών τούτων, των πιστευόντων εις εμέ συμφέρει αυτώ ίνα κρεμασθή μύλος ονικός επί τον τράχηλον αυτού και καταποντισθή εν τω πελάγει της θαλάσσης». Και τί τους πρέπει. Αν δηλαδή είναι για καταποντισμό, με μυλόπετρα στο λαιμό σαν 'κείνη που σέρνει ο γάϊδαρος στο λιοτρίβι (μύλος ονικός). Αυτοί πρώτοι ή οι πολίτες τους οποίους χρόνια εξαπατούσαν ατιμωρητί και τώρα εκδικούνται για να μας σώσουν απ' την καταστροφή που οι ίδιοι μας ωδήγησαν, αλλά απ' την κοινή προσπάθεια απέχουν, γιατί τούτοι είναι σωτήρες. Οι ολετήρες δηλ. ξαναγίνονται σωτήρες. Κύριοι της Βουλής: Το κύρος σας δεν έχει τρωθή. Είναι ανύπαρκτο. Δεν υπάρχει κύρος. Είστε ά-κυροι επί της ουσίας, αφού απ' τα πρόσωπά σας και το τελευταίο ψήγμα σεβασμού που πρέπει να εμπνέετε και να βρίσκει ο πολίτης σε σας και στο κοινοβούλιο της κομματικής πειθαρχίας, του «ναι σε όλα» και του χαβαλέ, έχει χαθή. («Τι να κάνει κι αυτός – ο βουλευτής – μου είπε ένας φίλος προχτές. Δεν τον ρωτάει κανείς». Είχε, βλέπεις μια δικαιολογία για σένα βουλευτή. Κι αναφερόταν σ' όλους σας. Σχήμα λόγου έκανε ο άνθρωπος. «Το μέρος αντί του όλου», όπως το λένε. Κι όμως, ενώ, τό 'βλεπε δικαιολογία, βαρύτερη τελεσίδικη καταδίκη για σας δεν είχα ακουσμένη! Έτσι ήχησε στ' αυτί μου. Εσύ ο ίδιος πώς ακούς άραγε το «δεν τον ρωτάει κανείς;» Μήπως είναι ώρα να τσακιστείτε να φύγετε αμέσως τώρα όλοι, αφού ο παιδόφιλος και παιδεραστής δεν γίνεται ποτές δάσκαλος και παιδαγωγός, που θ' αποκαταστήσει και την τιμή του θύματός του, ούτ' ο ληστής αστυνόμος και δικαστής); Όσο για μένα αφήστε με. Είναι καιρός τώρα που παραμιλώ μοναχός μου. Αφού γέροντας πια καλούμαι να ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου με ενοχές («μαζί τα φάγαμε», πλην η λίστα Λαγκάρντ σας διαψεύδει) σε πατρίδα ντροπιασμένη. Σημ. Αυτό το κείμενο δημοσιεύτηκε προ 3ετίας και πλέον. Καλό ή κακό, εσείς κριτές.

Το ψέμα και η απάτη ως μέσα για την εξάπλωση του Ισλάμ Posted: 01 Sep 2013 03:02 AM PDT Πολιτισμικό Τζιχάντ - Η απαρατήρητη φάση της ισλαμικής διεισδύσεως Προσήλυτοι στο Ισλάμ, ασπαζόμενοι αυτό, αναλαμβάνουν και την υποχρέωση, όπως κάθε πιστός μουσουλμάνος, να εξαπολύσουν το Τζιχάντ όπου τους πουν οι ηγέτες του, ακόμη και εναντίον της χώρας τους! Το πολιτισμικό Τζιχάντ, αναφέρει μελέτη, είναι μια μορφή πολιτικού και ψυχολογικού πολέμου, η οποία περιλαμβάνει πολυεπίπεδη εκστρατεία πολιτιστικής ανατροπής της χώρας-στόχου, όπως και τη διάβρωση και τον επηρεασμό της ηγεσίας της. Το πρόβλημα της διγλωσσίας της Μουσουλμανικής Αδελφότητας δεν έχει να κάνει μόνο με μουσουλμανικές χώρες, καθώς η ίδια τεχνική εφαρμόζεται και σε επαφές των μελών της με κράτη του δυτικού κόσμου, όταν συζητούνται θέματα όπως ο πλουραλισμός των κοινωνιών και κυρίως όπως ο διαθρησκευτικός διάλογος. Του Μάνου Ηλιάδη Στο τελευταίο τμήμα του άρθρου για τη Σαρία και το Τζιχάντ στη Δύση του προηγούμενου τεύχους των «Επικαίρων» («Τα προβλήματα για την Ελλάδα και ο κίνδυνος για την Εθνική Ασφάλεια») είχαμε αναφερθεί στη γενική άγνοια που επικρατεί στην Ελλάδα για τις επιδιώξεις της Μουσουλμανικής Αδελφότητας (Μ.Α.) και για τις τεχνικές διεισδύσεως και την τακτική της παραπλανήσεως που ακολουθεί ούτως ώστε να αποκοιμίσει τους Έλληνες, οι οποίοι αγνοούν ακόμη την επικίνδυνη πλέον φάση στην οποία έχουν περιέλθει οι χώρες της Ευρώπης και οι ΗΠΑ από την ανοχή τα προηγούμενα χρόνια της δράσεώς της. Σκοπός του παρόντος και άλλων άρθρων που θα ακολουθήσουν είναι η ενημέρωση για τις παραπάνω τεχνικές και η ευαισθητοποίηση του κοινού, των κυβερνητικών υπηρεσιών και κυρίως της Εκκλησίας προκειμένου να διαφοροποιήσουν την οπτική υπό την οποία εξετάζουν θέματα όπως η παρουσία πλήθους μουσουλμάνων στη χώρα, ο νόμος για την ιθαγένεια, το ισλαμικό τέμενος, ο μεγάλος αριθμός των άτυπων τζαμιών και, κυρίως, ο τεράστιος πλέον αριθμός των ενώσεων και συλλόγων των εν Ελλάδι ευρισκομένων μουσουλμάνων. Ο λόγος για την αναφορά στις παραπάνω τακτικές του Ισλάμ είναι το γεγονός ότι οι Αρχές Πληροφοριών και Ασφαλείας κάθε χώρας ασχολούνται κατ' απόλυτη προτεραιότητα –αν όχι και αποκλειστικώς– με το Τζιχάντ στη βίαιη μορφή του (τρομοκρατία) και καθόλου με αυτό που η Μ.Α. αποκαλεί «πολιτισμικό Τζιχάντ», αυτό που είχαμε αναφέρει στο προηγούμενο άρθρο ως την προ-βίαιη μορφή του Τζιχάντ. Το παράδοξο εν προκειμένω είναι ότι, σύμφωνα με την ιδεολογία των οπαδών της Σαρία, η προ-βίαιη μορφή του Τζιχάντ είναι όχι μόνο αναπόσπαστο μέρος του Τζιχάντ, αλλά και κυρίαρχο στοιχείο του. Το θέμα του πολιτισμικού Τζιχάντ αποτέλεσε το αντικείμενο τμήματος μιας εντυπωσιακής μελέτης του αμερικανικού Κέντρου για την Πολιτική Ασφάλεια (Center for Security Policy) για την απειλή που θέτει η Σαρία ως προς την ασφάλεια των ΗΠΑ, υπό την έννοια του προσδιορισμού του ως τμήματος της προσπάθειας καθορισμού του εχθρικού δόγματος. Πολιτικός – ψυχολογικός πόλεμος Κατά τη Σαρία, αναφέρει η μελέτη, το προ-βίαιο Τζιχάντ θεωρείται, ως προελέχθη, αναπόσπαστο και δη κυρίαρχο στοιχείο του Τζιχάντ και είναι τουλάχιστον το ίδιο υποχρεωτικό για τους οπαδούς της Σαρία με το βίαιο Τζιχάντ. Τέτοιες μορφές του μη βίαιου Τζιχάντ είναι φυσικό να θεωρούνται μετριοπαθείς και, ως εκ τούτου, να διαφεύγουν της προσοχής των υπηρεσιών πληροφοριών και ασφαλείας όχι γιατί η Μ.Α. παραιτήθηκε της προσφυγής στη βία για λόγους αρχής, αλλά διότι αυτή η φάση της προετοιμασίας του «πεδίου της μάχης» πραγματοποιείται καλύτερα με κρυφά και υπόγεια μέσα, εξ ου και το αποκαλούν «κρυφό Τζιχάντ» (Stealth Jihad). Στην ουσία, το πολιτισμικό Τζιχάντ, αναφέρει η μελέτη, είναι μια μορφή πολιτικού και ψυχολογικού πολέμου, η οποία περιλαμβάνει πολυεπίπεδη εκστρατεία πολιτιστικής ανατροπής της χώρας-στόχου, τη διάβρωση και τον επηρεασμό της ηγεσίας της, επιχειρήσεις ασκήσεως επηρεασμού της κοινής γνώμης, προπαγάνδα και άλλα σχετικά μέσα, με σκοπό τη βαθμιαία ενστάλαξη και εισαγωγή των αρχών της Σαρία στις δυτικές κοινωνίες. Πηγές για το πολιτισμικό Τζιχάντ υπάρχουν πολλές, με κορυφαία την περίπτωση ενός εγγράφου το οποίο παρουσιάσθηκε ως αποδεικτικό στοιχείο σε μεγάλη δίκη μουσουλμάνων στις ΗΠΑ το 2008 – συγκεκριμένως, στην υπόθεση «ΗΠΑ εναντίον του Ιδρύματος των Ιερών Τόπων (Holy Land Foundation) ως χρηματοδότη της τρομοκρατίας». Το έγγραφο [Σ.Σ.: υπάρχει στο Διαδίκτυο] με τίτλο «Επεξηγηματικό Μνημόνιο για τoν Γενικό Στρατηγικό Σκοπό του Ομίλου» («Εxplanatory Memorandum: On the Overall Strategic Goal of the Group») εγράφη το 1991 από τον Μοχάμεντ Ακράμ, ανώτερο στέλεχος της Χαμάς στις ΗΠΑ και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Μ.Α. στη Βόρειο Αμερική. Το Μνημόνιο εξηγεί ότι το Ισλαμικό Κίνημα (Islamic Movement) που οργάνωσε η Μ.Α. στις ΗΠΑ είναι μία διαδικασία εγκαταστάσεως, υπό την έννοια του εποικισμού (settlement process), στις ΗΠΑ, με σκοπό, μετά την παγίωσή του εκεί, να αναλάβει την αποστολή ενός μεγάλου Τζιχάντ, χαρακτηριζόμενου ως «πολιτισμικού Τζιχάντ», υπό την καθοδήγηση της Μ.Α. Συγκεκριμένως, το έγγραφο περιγράφει τη διαδικασία εγκαταστάσεως ως ένα μεγάλο Τζιχάντ για την κατάργηση και καταστροφή του δυτικού πολιτισμού εκ των έσω και την υπονόμευση του άθλιου οίκου του από τα χέρια των ίδιων (των Δυτικών) και τα χέρια των πιστών του Ισλάμ. Η Μ.Α., δηλαδή, βασίζεται, όπως αναφέρεται στο κείμενο, στους μη μουσουλμάνους κατοίκους της Αμερικής να τη βοηθήσουν –χωρίς να γνωρίζουν στην ουσία τι κάνουν– στην εκτέλεση της αποστολής της για την καταστροφή της χώρας εκ των έσω. Το κάλεσμα στο Ισλάμ Η Ντάουα (Dawa), το κάλεσμα στο Ισλάμ κατά τον ισλαμικό νόμο, το οποίο πρέπει να προηγηθεί του Τζιχάντ, συχνά αγνοείται τελείως από τις υπηρεσίες ασφαλείας μιας χώρας, όπως και άλλες μη βίαιες εκδηλώσεις του πολιτισμικού Τζιχάντ. Ο λόγος είναι ότι δραστηριότητες αυτού του τύπου «δεν σκοτώνουν», αλλά «απλώς» στοχεύουν στην υποταγή της χώρας-στόχου με μέσα που δεν είναι εύκολα διακριτά. Ο Γιουσούφ Αλ Καραντάουι [Σ.Σ.: Yusuf Al-Qaradawi, για όσους αρμόδιους και μη επιθυμούν να το ψάξουν καλύτερα], πνευματικός αρχηγός της Μ.Α., σε συγκέντρωση της Ενώσεως Μουσουλμανικής Αραβικής Νεολαίας στο Τολέδο του Οχάιο το 1995 δήλωσε: «Θα κατακτήσουμε την Ευρώπη, θα κατακτήσουμε την Αμερική! Όχι με το ξίφος, αλλά μέσω της Ντάουα». Ο αντικειμενικός στόχος, δηλαδή, του πολιτισμικού ή κρυφού (Stealth) Τζιχάντ είναι ο ίδιος με αυτόν του βίαιου Τζιχάντ: η υποταγή του Οίκου του Πολέμου ή Dar Al Harb –τουτέστιν του μη μουσουλμανικού κόσμου– στη Σαρία ως τμήματος του Οίκου του Ισλάμ (Dar Al Islam). Το κατά πόσο υλοποιήθηκε η δήλωση του Αλ Καραντάουι για την κατάκτηση της Ευρώπης χωρίς το ξίφος, αλλά με την Ντάουα, λιγότερο από είκοσι χρόνια αργότερα προκύπτει εύκολα από μια απλή περιήγηση στο Διαδίκτυο, αρχίζοντας από το Βέλγιο –ή Belgistan, όπως το αποκαλούν ήδη οι μουσουλμάνοι της χώρας– και συνεχίζοντας με τους κομπασμούς της ηγεσίας τους, όπως, π.χ. του Ιμάμ Ιμράν, ο οποίος δηλώνει με προφανή αλαζονεία ότι η νίκη του Αλλάχ είναι πλέον πολύ κοντά και συγκεκριμένως μέχρι το 2030 (σε δεκαεπτά χρόνια από σήμερα δηλαδή), όταν οι μουσουλμάνοι θα είναι η πλειοψηφία στο Βέλγιο. Για το κάλεσμα στον Αλλάχ που απευθύνει η Ντάουα προς μη μουσουλμάνους χρησιμοποιούνται όλα τα μέσα επικοινωνίας, από το Διαδίκτυο, μέχρι φυλλάδια, μπροσούρες, e-mails, βιβλία, διανομή του Κορανίου, press-kits, βίντεο – τα πάντα. Στην Ελλάδα, με την οποία θα ασχοληθούμε επισταμένως στο τελευταίο άρθρο της σειράς, η Ντάουα και το πολιτισμικό Τζιχάντ έχουν απλωθεί από καιρό, όπως, άλλωστε, και ο προσηλυτισμός στο Ισλάμ Ελλήνων που ήταν χριστιανοί. Για παράδειγμα, στον ιστότοπο Islamforgreeks.org μπορεί να βρει κανείς κάθε είδους πληροφορίες για το Ισλάμ – από άρθρα επιφανών απολογητών του και «διαφωτιστικά» κείμενα για το Ισλάμ μέχρι και το ίδιο το Κοράνι. Ο πλέον δραστήριος προπαγανδιστής του Ισλάμ και περιβόητος για την έντονη δράση του στον προσηλυτισμό Ελλήνων είναι ο Αχμάντ Ελντίν (ένας ευτραφής Έλληνας με γενειάδα παντού, πλην άνωθεν του άνω χείλους – δεν μας εξηγεί γιατί, για να μας φύγει και η απορία;), ο οποίος εμφανίζει σε βίντεο τους αφελείς Έλληνες που ασπάσθηκαν το Ισλάμ γιατί πίστεψαν στα παραμύθια του περί των ειρηνικών σκοπών του Ισλάμ και των αγαθών της Σαρία. Αυτό που προφανώς δεν αναφέρει στους αφελείς που τον πιστεύουν είναι ότι οι προσήλυτοι στο Ισλάμ, ασπαζόμενοι αυτό, αναλαμβάνουν και την υποχρέωση, όπως κάθε πιστός μουσουλμάνος, να εξαπολύσουν το Τζιχάντ όπου τους πουν οι ηγέτες του, ακόμη και εναντίον της χώρας τους – τα παραδείγματα Ευρωπαίων που ασπάσθηκαν το Ισλάμ σε Αγγλία, Ολλανδία, Γερμανία, Γαλλία κ.α. και έλαβαν εν συνεχεία μέρος σε τρομοκρατικές επιθέσεις είναι άφθονα. Το ψέμα και η απάτη ως μέσα για την εξάπλωση του Ισλάμ Ο παραπάνω μεσότιτλος δεν είναι υπερβολή ούτε αποτελεί πρόκληση για τους πιστούς μουσουλμάνους. Τουλάχιστον όχι για τη μέγιστη πλειοψηφία τους, η οποία παραμένει εκτός των ανατρεπτικών σχεδίων και της στρατηγικής της Μ.Α. Και τούτο διότι, σύμφωνα με τη Σαρία, το να πει κανείς ψέματα δεν είναι μόνο επιτρεπτό, αλλά και υποχρεωτικό για κάθε μουσουλμάνο κάτω από ορισμένες συνθήκες. Η Σαρία, μάλιστα, απαιτεί από τους οπαδούς της να λένε ψέματα όπου αυτό κρίνεται επωφελές στις επαφές τους με τους απίστους, η υποταγή των οποίων στο Ισλάμ αποτελεί υποχρέωση που επιβάλλει το Κοράνι. Στο κλασικό έργο του 14ου αιώνα για το Ισλάμ που αναφέραμε στο προηγούμενο τεύχος Εξάρτηση του ταξιδιώτη (Reliance of the traveler) μπορεί κανείς να βρει τμήματα όπως το «Ψέμα» και «Επιτρεπόμενα Ψέματα», με ένα από αυτά να αναφέρει: «Αυτό είναι μία σαφής δήλωση ότι το να ψεύδεται κανείς είναι σε ορισμένες συνθήκες επιτρεπτό, όταν επιδιώκεται συγκεκριμένο συμφέρον. Όταν είναι δυνατόν να επιτευχθεί αυτός ο σκοπός με το ψέμα και όχι λέγοντας την αλήθεια, είναι επιτρεπτό να ψεύδεται κανείς, εάν ο σκοπός για τον οποίο γίνεται αυτό είναι επιτρεπτός». Το θέμα του ψεύδους ως δικαιολογημένη ηθικώς υποχρέωση που προβλέπει η Σαρία έχει όμως και συνέχεια, τη γνωστή από το αραβικό της όνομα Taqiyya, η οποία συνοπτικώς περιγράφεται ως χρησιμοποίηση του ψεύδους για το καλό του Ισλάμ. Η Taqiyya, κατά τον ισλαμικό νόμο, είναι μία έννοια η οποία σημαίνει απάτη –ή προσπάθεια να μην φαίνεται κάτι σαν αυτό που είναι– και εφαρμόζεται ιδιαίτερα απέναντι στους απίστους. Η Taqiyya βασίζεται στους στίχους του Κορανίου 3:28 και 16:106, καθώς επίσης και σε χαντίθ και νομικές ερμηνείες οι οποίες επιτρέπουν το ψέμα και ενθαρρύνουν προφύλαξη μέσω παραπλανήσεως ως μέσων για απόκρυψη της αληθούς θρησκείας του πιστού σε καιρούς διώξεων ή για λόγους εξαπατήσεως του αντιπάλου κατά τη διάρκεια διεισδύσεως σε εχθρικό στρατόπεδο (ξένη χώρα). Σύμφωνα με το έγκυρο αραβικό κείμενο για το θέμα, «η Taqiyya (εξαπάτηση) είναι θεμελιώδους σημασίας στο Ισλάμ. Πρακτικά, κάθε ισλαμική σέκτα συμφωνεί με αυτή και τη χρησιμοποιεί. Μπορούμε να πάμε τόσο μακριά ώστε να ισχυριστούμε ότι η πρακτική της Τaqiyya είναι το κύριο ρεύμα στο Ισλάμ και ότι οι λίγες σέκτες που δεν την εφαρμόζουν αποκλίνουν από το Ισλάμ. Η Taqiyya είναι πολύ σημαντική στην ισλαμική πολιτική, ειδικά στη σύγχρονη εποχή». Κατά τον έγκυρο μελετητή της Taqiyya William Gawthorp, «η απόκρυψη των "πιστεύω" κάποιου, των πεποιθήσεων, ιδεών, αισθημάτων, της γνώμης και της στρατηγικής του σε περίοδο επικείμενου κινδύνου είναι επιτρεπτή για τη σωτηρία του από σωματική και πνευματική βία. Η Taqiyya χρησιμοποιείται από τους μουσουλμάνους από τον 7ο αιώνα προκειμένου να προκαλέσει σύγχυση και διαίρεση στον εχθρό. Ένα χαρακτηριστικό της είναι η ικανότητα να εκπέμπει δύο μηνύματα, ένα για τους πιστούς και ένα για τους απίστους, το οποίο (τελευταίο) αρνείται ότι το έστειλε, αν και εστάλη και ελήφθη από τους απίστους». Παραδείγματα διγλωσσίας Ένα κλασικό παράδειγμα της διγλωσσίας της Σαρία μέσω της ως άνω τεχνικής αποτελεί η περίπτωση του πνευματικού ηγέτη της Μ.Α. Γιουσούφ Αλ-Καραντάουι, ο οποίος έγραψε στη σαουδαραβική εφημερίδα Saudi Gazette στις 11 Ιουνίου 2010 ότι αποδοχή του κοσμικού κράτους σημαίνει εγκατάλειψη της Σαρία, άρνηση της θείας καθοδηγήσεως και απόρριψη των ναμάτων του Αλλάχ. Για τον λόγο αυτό, το κάλεσμα στον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους σε μουσουλμανικούς πληθυσμούς είναι αθεϊσμός και απόρριψη του Ισλάμ». Έξι χρόνια πριν είχε δηλώσει στο Κατάρ ότι «υπάρχουν αυτοί που ισχυρίζονται ότι η Δημοκρατία είναι η κυριαρχία του λαού. Εμείς όμως θέλουμε την κυριαρχία του Αλλάχ». Τέτοια μηνύματα, ωστόσο, δεν δίνει σε άλλα ακροατήρια, όταν αυτό δεν εξυπηρετεί τους πραγματικούς του σκοπούς. Για παράδειγμα, σε συνέντευξή του στην αιγυπτιακή εφημερίδα Al Shorouk τον Ιανουάριο του 2010, κρίνοντας ότι αυτό θα ωφελούσε τους Αδελφούς Μουσουλμάνους στην Αίγυπτο, εξύμνησε τη Δημοκρατία ως μέσο για την εκδίωξη του Χόσνι Μουμπάρακ (διώκτη της Μ.Α.) και την άνοδο των Αδελφών Μουσουλμάνων στην εξουσία. Το απόσπασμα είχε ως εξής: «Η Αίγυπτος δεν θα ανακτήσει το κύρος της, την ευημερία της και τον ρόλο της παρά μόνο όταν ανοίξει τα παράθυρα στην ελευθερία. Πρέπει να ανοίξει διάπλατα τις πόρτες και να ανοίξει τον δρόμο σε νέα πρόσωπα και ανταγωνισμό, όπως επιβάλλει η πραγματική Δημοκρατία, που αποτελεί τη μόνη λύση, και όχι η ψεύτικη Δημοκρατία». Ο ίδιος στην ιστοσελίδα της Μ.Α. Islamonline.net, η οποία γράφεται στην αγγλική και απευθύνεται σε δυτικά ακροατήρια, έφτασε στο σημείο να δηλώσει ότι η Σαρία στην πραγματικότητα αγκαλιάζει τη Δημοκρατία: «Το Ισλάμ είναι υπέρ της Δημοκρατίας και παρέχει στον λαό το δικαίωμα να εκλέγει τις κυβερνήσεις του». Το τι πραγματικά εννοούσε δεν άργησε να φανεί λίγο μετά, όταν ο Μόρσι κατέλαβε την εξουσία και ξεκίνησε την ισλαμοποίηση της χώρας… Η τεχνική της παραπλάνησης στην καθημερινότητα Το πρόβλημα της διγλωσσίας των μουσουλμάνων της Μουσουλμανικής Αδελφότητας δεν έχει να κάνει μόνο με μουσουλμανικές χώρες. Το κύριο πρόβλημα εδώ είναι ότι η ίδια τεχνική εφαρμόζεται και σε προβλήματα του σημερινού κόσμου και σε επαφές τους με κράτη του δυτικού κόσμου, όταν συζητούνται θέματα όπως ο πλουραλισμός των κοινωνιών, η κατανόηση μεταξύ τους και η συμφιλίωσή τους και κυρίως θέματα όπως ο διαθρησκευτικός διάλογος, ο σεβασμός για ανοχή του άλλου, στα οποία, μάλιστα, πρωτοστατούν, εμφανιζόμενοι ως άκρως διαλλακτικοί οπαδοί της ανεξιθρησκίας. Τούτο δε όταν, την ίδια στιγμή, σουνίτες, σιίτες, σαλαφιστές και άλλοι σφάζονται μεταξύ τους και όλοι μαζί σφάζουν τους χριστιανούς και όποιον άλλο αλλόθρησκο έχει την «τύχη» να ζει σε ένα κράτος όπως αυτό που έφτιαξαν στη Λιβύη ή όπως αυτό που σκοπεύουν να κάνουν στη Συρία. Σε ό,τι αφορά σε εμάς, καλό θα είναι όταν γίνεται συζήτηση στην τηλεόραση για το περίφημο τέμενος, το νεκροταφείο, τα προβλήματα με την ιθαγένεια και ό,τι άλλο στο μέλλον μετά βεβαιότητας προκύψει, οι υπεύθυνοι και κυρίως οι αρμόδιες υπηρεσίες ασφαλείας να έχουν στο μυαλό τους την Taqiyya. Είναι δε ειρωνικό ότι πρώτο θύμα της Taqiyya είναι το αφελέστατο τμήμα της Αριστεράς που υποτίθεται ότι αποτελείται από σκεπτόμενα άτομα (ο Γ. Καμίνης εξαιρείται ως ειδική περίπτωση), το οποίο υποστηρίζει κάθε τους αίτημα χωρίς να έχει την παραμικρή ιδέα για το τεράστιο θέμα που λέγεται κατάκτηση της Δύσεως όχι με το ξίφος, αλλά με μέσα που μόνο εν συντομία αναφέραμε παραπάνω. Φυσικά και με το άφθονο χρήμα της Σαουδικής Αραβίας που χρηματοδοτεί τα πάντα… Περιοδικό "Επίκαιρα" www.kostasxan.blogspot.gr