ΘΑ ΤΟ ΣΩΣΟΥΝ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ;;;

Του ΡΟΥΣΣΟΥ ΒΡΑΝΑ Από τα «ΝΕΑ» «Θα χυθεί αίμα... προειδοποιούσε ο Νάιαλ Φέργκιουσον: «Η κρίση είναι τόσο μεγάλη που θα οξύνει τις πολιτικές και οικονομικές συγκρούσεις και θα αποσταθεροποιήσει μερικές χώρες». Και ο ιστορικός του Χάρβαρντ έφτανε στο συμπέρασμα πως η βίαιη κατάληξη αυτής της κρίσης είναι αναπόφευκτη. Θα περίμενε κανείς από τις κυβερνήσεις τουλάχιστον να μη ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Ομως, ταγμένες στο πλευρό συγκεκριμένων συμφερόντων, ακόμη και κυβερνήσεις που κάποτε παρουσιάζονταν σαν "φίλοι του λαού", μοιάζουν σήμερα ανήμπορες να υπερβούν τον προορισμό τους: εφαρμόζουν εκείνα ακριβώς τα μέτρα που προκαλούν περισσότερο το λαϊκό αίσθημα, ενώ παράλλληλα προετοιμάζονται μοιρολατρικά για το χειρότερο ενδεχόμενο. Το ευρωπαϊκό ινστιτούτο Leap/Europe 2020 προειδοποιούσε πριν από δύο χρόνια πως η κρίση θα μπορούσε να φέρει κοινωνική αναταραχή, ιδιαιτέρως σε χώρες με ανεπαρκή κοινωνική προστασία. Παρόμοιες προειδοποιήσεις είχε απευθύνει πέρυσι και ο Ντομινίκ Στρος-Καν, μολονότι ο ίδιος συνιστά στις χώρες αυτά ακριβώς τα αντιλαϊκά μέτρα που θα μπορούσαν να εξωθήσουν σε εξέγερση. Ολα τα σήματα κινδύνου είναι πια αναμμένα. Ο κοινωνικός ιστός μοιάζει να έχει διαρραγεί ανεπανόρθωτα. Και οι εξωραϊστές του συστήματος, όσο κι αν λένε πως η κατάσταση θα διορθωθεί, έχουν πάψει από καιρό να είναι πειστικοί. "Το μόνο που έχουν στο μυαλό τους", λέει ο οικονομικός αναλυτής Ζαν-Μαξάνς Γκρανιέ, "είναι να σωθεί το σύστημα για να το ξαναφέρουν στην αρχική μορφή του". Είναι σαν να ζουν σε μια δική τους χώρα, διαφορετική από εκείνη στην οποία ζει ο λαός, εντοιχισμένοι σε θυλάκους με ψηλά τείχνη, που πάνω τους ξεσπάει η οργή των πληβείων. Εξω από αυτά, η κοινωνία είναι σαν να μην υπάρχει πια. Υπάρχει μονάχα ο βάρβαρος κόσμος που είχε προβλέψει κάποτε το σενάριο της ταινίας "Μαντ Μαξ" (...). Το αόριστο μέλλον που περιέγραφε αυτή η ταινία πριν από τριάντα χρόνια βρίσκεται ήδη μπροστά μας. Στην Αυστραλία έγινε κιόλας ο πρώτος φόνος για έναν κουβά νερό. Στην Ιταλία, η εγκληματικότητα που τρέφεται από την ανεργία έκανε την κυβέρνηση να βγάλει στους δρόμους περιπολίες από αποσπάσματα πολιτών. Και στην Αμερική, άνεργοι και άστεγοι συμπλέκονται για μια μερίδα συσσίτιο στις ουρές της κοινωνικής πρόνοιας. Τίποτα πια δεν θα είναι -ούτε είναι ανάγκη να είναι- όπως ήταν πρώτα, ύστερα από αυτή την κρίση. Οταν τα ψηλά τείχη γκρεμιστούν από τους σαλπιγκτές της οργής, ακόμη κι αυτοί που κρύβονται πίσω τους θα απομείνουν ενεοί μπροστά στη βαρβαρότητα που γέννησε το έργο τους».