Ξέχασα να είμαι Έλληνας. Θα πρέπει να διαβάσω πολύ, αυτό διαπίστωσα μετά από την προβολή, ενός αποσπάσματος μιας Ελληνικής ταινίας, που κατέβασα από το YOUTUBE, δεν έχει σημασία ποια. Την είχε προσθέσει ένας καλός φίλος στο χώρο του στο Facebook. Αν σας πω ότι ντράπηκα για το ότι δεν ήξερα κάτι γι αυτά που έβλεπα, θα ήταν λίγο. Παλιά ταινία που αναφερόταν σε παλιές και ηρωικές εποχές και οι ιδέες παλιές, αλλά και πόσο σύγχρονες όμως. Είδα μια ρητορική αγόρευση που αν και κατασκευασμένη, πλασμένη από κάποιο συγγραφέα, μου μετέφερε το κλίμα της εποχής ακέραιο, πέρα από τις κάποιες υπερβολές που μπορεί να υπάρχουν σε μια ταινία. Αυτό ήταν το έναυσμα για να πυροδοτήσει τις σκέψεις και τον προβληματισμό για την άγνοιά μου. Αν χωρίσουμε την ιστορική περίοδο σε τρία μέρη, το αρχαίο, το παλαιό και το νεότερο, σκέφτηκα πόσα πράγματα έχω πάρει σαν Έλληνας και από τις τρεις αυτές περιόδους. Αλλά και πόσα από αυτά με επιρρεάζουν στις σημερινές μου αποφάσεις, άσχετα ποιον τομέα της ζωής μου αφορούν. Το να γνωρίζω απλά και μόνο τα ιστορικά γεγονότα δεν μου φτάνει, το να μην αφήνω να μετρήσουν στα σημερινά γεγονότα δεν μου κάνει. Δεν με έμαθαν να αγαπώ την ιστορία και τα άλλα μαθήματα που τόσο επεμβαίνουν και χρωματίζουν τη ζωή μου. Τα έβλεπα σαν μαθητής πάντα από τη βαθμοθηρική άποψη, δεν άφησα να με ζυμώσουν με τα λόγια και τα έργα τους οι αρχαίοι, οι παλαιοί και οι νεώτεροι. Το τίμημα του να είσαι μαθητής και όχι σπουδαστής, το τίμημα αυτής της ελευθερίας του άναρθρου λόγου του κάθε νέου και άβγαλτου φιντανιού της σύγχρονης τότε εποχής. Αν μεταφέρω τον προβληματισμό αυτό είκοσι χρόνια πιο κοντά στο σήμερα, τότε έκανα κι εγώ τα ίδια λάθη σα γονιός. Τα ίδια λάθη που θα κάνουν και τα παιδιά μου, γιατί δεν κατάφερα να τους μεταδώσω την αγάπη για εκείνη την εποχή, για κείνες τις ιδέες , μια και δεν τις ήξερα. Ήταν τόσο απασχολημένοι οι γονείς τις δικής μου γενιάς με την επιβίωση και τη τότε πραγματικότητα, που δεν έχω παρά να τους δικαιολογήσω. Το ίδιο πάντα συμβαίνει και θα συμβαίνει όσο υπάρχει αυτός ο κυκεώνας των αλλεπάλληλων γεγονότων που μας πιέζουν να αδράξουμε το σήμερα. Θυσία στο αύριο το σήμερα, θυσία στον επόμενο χρόνο ο φετινός. Αποτέλεσμα; ένα αίσθημα καινού που προσπαθούμε να το κλείσουμε, μπροστά από μια τηλεόραση που αντί να κερδίζει το χαμένο χρόνο που σκορπίσαμε, μας κλέβει και την παραμικρή ικμάδα αντίδρασης κάνοντάς μας τέλεια πιόνια, παθητικούς. Μας γεμίζει, με σκουπίδια, τα κενά που διψασμένα θα γεμίζαμε με γεγονότα και μαθήματα από άλλες εποχές. Δε μάθαμε να σκεφτόμαστε, αλλά να παίρνουμε σα δεδομένα όλα όσα γεγονότα συμβαίνουν γύρω μας, όλα όσα θα μπορούσαμε να επιρρεάσουμε και δεν το κάναμε. Αυτό είναι αφαίρεση, έκπτωση, ανεπάρκεια μήπως ή όπως αλλιώς θέλετε να το ονομάσουμε. Δεν αποποιούμαι των ευθυνών μου λέγοντας αυτά, ούτε προσπαθώ να αμβλύνω τις ενοχές, αλλά αν δεν έχεις σωστές βάσεις πως μπορείς να πάρεις αποφάσεις που αφορούν το μέλλον το δικό σου, των παιδιών σου αλλά και των άλλων; Αρκετές αποφάσεις από αυτές κάλλιστα θα τις αναθεωρούσα άμεσα και χωρίς καμία τύψη μόνο και μόνο από την γνώση της άγνοιας μου. Αν ισχύει το ποτέ δεν είναι αργά θα εφαρμόσω το μάθε γέρο γράμματα. Δεν μου αρκεί πλέον η γλώσσα που μιλάω, αυτή μπορεί να την μιλά ο οποιοσδήποτε ξένος που μένει για καιρό στη χώρα μας, Τον παλμό και το θαύμα της κληρονομιάς της ιστορίας, δεν θα το νοιώσει ποτέ όμως. Θα προσπαθήσω να γίνω καλύτερος ακόμα και τώρα. Θα προσπαθήσω να ξαναγίνω Έλληνας. ΜΚΚ