Μεγεθύνσεις

Από την ΟΛΓΑ ΜΠΑΚΟΜΑΡΟΥ

Πάει και η πρώτη δεκαετία της τρίτης χιλιετίας, πότε πέρασε κιόλας - σαν να ήταν χθες το πανηγύρι, έχω ακόμη μπρος στα μάτια μου τις εκρήξεις των πυροτεχνημάτων και στ' αυτιά μου τις ευχές, τους χορούς, τις μουσικές, το Μιλένιουμ του Σαββόπουλου...

Μια ανάσα χρόνου, κοιτάζω τη Γη, όπως τη φέρνουν «οι ειδήσεις», σαν σφαίρα, και μετά την κάνουν επίπεδη, χώμα και θάλασσες, βουνά, πεδιάδες και πολιτείες· και γραμμές, αμέτρητες γραμμές και γραμμούλες, τεθλασμένες, κυρίαρχες, ένα δίχτυ - οι άνθρωποι δεν φαίνονται...
Θυμάμαι τα λόγια του Θόδωρου Αγγελόπουλου σε παλιότερη συνέντευξή μας, ότι «το τέλος του 20ού αιώνα μοιάζει να σημαδεύουν, σχεδόν φαταλιστικά, κάποια τέλη, το τέλος κάποιων πραγμάτων, που ο αιώνας αυτός γέννησε ως ιδεολογίες, ως προτάσεις, ως ελπίδες, ως αναμονές. Οτι η Ιστορία φαίνεται να κάνει μια καμπύλη και να επιστρέφει στην αρχή της, σαν ένα ζώο που δαγκώνει την ουρά του». Και ότι ο ίδιος δεν έβλεπε, τότε, να υπάρχουν σπέρματα για τίποτε. «Νομίζω ότι πρόκειται για μια περίοδο αναμονής, που έχει καθηλώσει τον κόσμο και δεν αναπνέει· μοιάζει με έλλειψη αναπνοής».
Περιμένοντας την ανάσα, φτάσαμε σήμερα να κινδυνεύουμε, εκτός του να πεθάνουμε από την πείνα, να πνιγούμε από την μπόχα, ζουμάροντας ο φακός πρώτα πρώτα στη δική μας δημόσια σκηνή... Οχι απλώς υποψιασμένοι αλλά σίγουροι για στημένα παιχνίδια, βρώμικα παζάρια και συμψηφισμούς, το συνεχιζόμενο ψέμα, κάτι εξεταστικές της πλάκας, κάτι φωτογραφίες εμπλεκομένων σαν φθαρμένα τραπουλόχαρτα...
Αυλαία τελικά και για τη Ζίμενς, όπως και για το Βατοπέδιο, με μία κάθαρση της... τραγωδίας που τους βολεύει όλους, με απαραβίαστο το άβατο των κομματικών ταμείων, ό,τι λέει ο νόμος και οι νόμοι, «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό», μην το ξεχνάμε... Ο χορός των παραγεγραμμένων που μας βγάζει κοροϊδευτικά τη γλώσσα, αυτοί δεν θα πάνε ποτέ «μέσα», τα έχουν όλα εκ των προτέρων τακτοποιημένα. Μόνον η... Ζίμενς δεν θα κοιμάται ήσυχη, θα την κυνηγήσουμε, λέει (!), θα διεκδικήσουμε αποζημιώσεις· ώσπου να πάρει μακριά ο άνεμος κι αυτό το πόρισμα...
Τόσο μετράνε τη νοημοσύνη μας, εξουσιαστές και κρατούντες, που κομπάζουν ότι «θα ματώσουν» και αυτοί, χωρίς να κινδυνεύουν να χάσουν τίποτα από τα κεκτημένα τους... Εξάλλου, μια χούφτα «κοπρίτες» δεν μας θεωρούν, κατά τη ρήση του κυρίου «όλοι μαζί τα φάγαμε», που παραμένει και στη θέση του; Σαν να μην είναι και ο ίδιος ένας από τους αυτουργούς-διαχειριστές των κατ' αυτούς «κοπριτών» του δικομματικού κράτους τους οποίους με τόση χυδαιότητα καταγγέλλει, τους εκμαυλιστές μιας ομάδας πολιτών, πατώντας στην ανάγκη τους. χάριν της εξουσίας και της αχόρταγης κοιλιάς τους.
Λοιπόν, απέναντι στην παρακμιακή εικόνα του κ. Πάγκαλου, μπαίνοντας το 2011, εγώ βάζω την όλο σφρίγος εικόνα του Απόστολου Γκλέτσου - η μπάρα των διοδίων που σήκωσε με το έτσι θέλω στη Στυλίδα, κόντρα στην κατάφωρη αδικία εις βάρος των δημοτών του, η πίστη τους σ' εκείνον, το πάθος του. Και ας έπεσαν πάνω του να τον φάνε με τις ειρωνείες και τη χλεύη τους κάθε κοπής επαγγελματίες της πολιτικής και των ΜΜΕ, νομιμόφρονες, ανεπίληπτοι, καθώς πρέπει, καλοβολεμένοι άπαντες... Και θέατρο να έπαιζε, όπως τον κατηγόρησαν, που δεν το πιστεύω, το προτιμάω από το θέατρο των άλλων.
Τι συνδέει τον σχεδιαζόμενο φράχτη στον Εβρο με την κατάληψη της Νομικής από τους 250 παράνομους μετανάστες; Τα γαντζωμένα δάχτυλα πάνω στο συρματόπλεγμα, με τα δάχτυλα που κάνουν το σήμα της νίκης κάτω από τη στέγη του ιστορικού κτιρίου της Σόλωνος; Ο ίδιος πόνος του ξεριζωμού, η ίδια απελπισία, ο ίδιος κίνδυνος θανάτου, η ίδια ταπείνωση, η ίδια ελπίδα. Οι ίδιοι διαχειριστές-εκμεταλλευτές του παγκόσμιου πλούτου, οι ίδιοι δυνάστες, οι ίδιοι διακινητές ανθρώπινης δυστυχίας. Οι ίδιοι θύτες, ολόκληρη αλυσίδα, χιλιάδων, εκατομμυρίων εγκλημάτων χωρίς τιμωρία...
Σοκαρισμένοι παρακολουθούμε το θρίλερ - τα πιθανά και απίθανα σενάρια του «πώς, ποιοι και γιατί», το ξεχαρβάλωμα της κρατικής μηχανής, την ευθυνοφοβία και τα συνήθη παιχνίδια, με άξονα το πολιτικό ή όποιο άλλο κόστος ή κέρδος, τα ρεσιτάλ υποκρισίας σχετικών και ασχέτων, τον ορυμαγδό των «παραθύρων», το εθνικό μας αλαλούμ... Να το ξεπεράσουμε όπως όπως, κουκουλώνοντάς το ως συνήθως, και αυτό. Παραβλέποντας ότι καμία γραμμή πάνω στον χάρτη δεν μπορεί πλέον από μόνη της ν' αναχαιτίσει τ' αγριεμένα κύματα να εισχωρήσουν στον ψευτογυαλισμένο και εφησυχασμένο πολτό.
ΥΓ. Ξημερώματα Παρασκευής, οι παράνομοι, πλάνητες για μια φορά ακόμα του διαψευσμένου ονείρου τους, άδειασαν το κτίριο. Αλλά η δική τους νύχτα δεν έχει τέλος.
Επιλογή Δημήτρης