Ωχ θεέ μου. Πρέπει να ξεκινήσουμε από το Α ως λαός.

Δημήτρης Αλικάκος

Η πληροφορία λέει ότι για αυτή την φωτογραφία, κατά τη διάρκεια επίσκεψης στη Βουλή, ο μαθητής πήρε 5 μέρες αποβολή από το σχολείο του.
Αν ήμουν πατέρας του: 1. θα του είχα στερήσει το χαρτζιλίκι για ένα μήνα, 2. θα πήγαινα στο σχολείο και θα ζητούσα να αποβληθεί για τρεις βδομάδες, 3. θα του έλεγα ότι ντρέπομαι που είναι γιος μου.
(Και βέβαια στο τέλος θα καθόμουν με τη μάνα του να βρούμε πού κάναμε λάθος)
Και όλα αυτά, όχι τόσο γι’ αυτό που έγραψε στο χαρτί, αλλά γιατί φοβήθηκε να υπερασπίσει την άποψή του δείχνοντας το πρόσωπό του όπως κάνουν οι άντρες όταν κάνουν (ή νομίζουν ότι κάνουν) μια γενναία πράξη.
Τα λάθη συγχωρούνται. Οι θρασύδειλοι όχι.

Να μάθουμε δηλαδή ότι η Βουλή, η Δικαιοσύνη, τα Σχολεία,

τα Πανεπιστήμια… κοκ, είναι πυλώνες της δημοκρατίας και

προστάτες της. Ναι, οι λειτουργοί των θεσμών δεν είναι

άγγελοι, και τα τελευταία χρόνια πολλοί από αυτούς ξέπεσαν

στη φαυλότητα. Ναι, το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης έχουν οι

πολιτικοί (αρκετοί) που άλλοτε θυμίζουν τσίρκο, και άλλοτε

παιδική χαρά.

Ε, για στάσου! 

Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι μεγάλο μέρος της κοινωνίας από

κάτω παίζει άλλο έργο; «Αντιγόνη», ας πούμε, αντί για

επιθεώρηση; Αριστοφάνη αντί για Λαζόπουλο;


Ζούμε σε μέρες απόλυτης χούντας. Χούντας των μετρίων, των

φελλών και των βαρβάρων που δυναστεύουν τους άριστους,

τους ικανούς και τους ευαίσθητους, και που στο όνομα της

ηθικής κατάρρευσης (που έστρωσε το δρόμο στην άλλη)

προετοιμάζουν το βασίλειο μιας άλλης ανηθικότητας. Μύριες

φορές πιο καταστροφική από τούτη. Της ανηθικότητας που

εκπορεύεται από ΑΥΤΗ τη φωτογραφία. (ΌΧΙ το νεαρό). Που

την χαρακτηρίζεις «έξυπνη», «επαναστατική» και

«χαριτωμένη». Και στην καλύτερη περίπτωση την ανέχεσαι

και γελάς. Στη χειρότερη την αναπαράγεις με ύμνους! Μιας

φωτογραφίας που παύει να είναι ένα αθώο, ίσως, ενσταντανέ

ενός εφηβικού χαβαλέ, και μεταμορφώνεται – ούτε καν σε

κριτική, έστω σκληρή – αλλά σε απειλητικό μήνυμα: «πλήρης

απαξίωση των πάντων. ΤΙΠΟΤΑ όρθιο».


Έστω «τίποτα όρθιο από το παλιό», ναι. Με ποιους όρους

όμως; Με όρους δημοκρατίας και σεβασμού της άλλης

άποψης ή με τα χαστούκια του λοχαγού Κασιδιάρη και τα

κάτουρα του λοχία Παππά;

Όσο για τον νεαρό, η τιμωρία από το σχολείο του (5 μέρες

αποβολή) ή μια ενδεχόμενη τιμωρία από τους γονείς του

(μακάρι), δεν έχει στόχο να εξοντώσει ούτε να εκδικηθεί

(ποιος δάσκαλος ή γονιός έχει αυτό το στόχο;). Αν η τιμωρία

είναι τέτοια και τόση θα έχει παιδαγωγικό αποτέλεσμα.

Παιδαγωγικό αποτέλεσμα σημαίνει να κατανοήσει ο νεαρός

ότι το Κοινοβούλιο είναι πέρα και πάνω από πρόσωπα. Είναι

κατάκτηση του δυτικού πολιτισμού. Είναι δημοκρατία. Είναι

Ελλάδα δηλαδή. Και η απαξίωση της χώρας και των θεσμών

της είναι πράξη ανίερη. (Στην αρχαία Ελλάδα και στη Ρώμη

της ακμής, θα τον πετούσαν έξω από τα σύνορα της πόλης.

Εγγυημένα).


Και αν δεν φταίει ο νεαρός και φταίνε άλλοι;

Και ποιοι;

Και πόσο;
 
Πρώτον, θυμίζω ότι υπάρχουν δικαστήρια (και φυλακές)

ανηλίκων. Δεύτερον, αν αρχίσουμε να επιμερίζουμε ευθύνες -

και μάλιστα με ακρίβεια χειρουργού - θα χαθούμε. Άσε που

υπάρχει και κίνδυνος να αρχίσουμε να δείχνουμε με το

δάκτυλο ο ένας τον άλλον. Οπότε, βάση της

αλληλοαναίρεσης, η ευθύνη θα καταστεί θέμα της

μεταφυσικής. Θα υπάρχει αποτέλεσμα και η αιτία θα

αγνοείται. Θα υπάρχει θύμα δολοφονημένο και ο δολοφόνος

θα είναι… αγέννητος, ή άυλος και υπερβατικός, κάτι σαν τις

Ιδέες του Πλάτωνα.


Το ξαναλέω. Ζούμε σε μέρες απόλυτης χούντας. Αυτό είναι το

πρόβλημα. Ο μαλάκας της γειτονιάς, ο μίζερος, ο

αργόσχολος, ο αμόρφωτος, ο ξερόλας, ο άξεστος, ο

ανεύθυνος, ο ξιπασμένος, ο πονηρός, ο γαμάω… δεν βγαίνει

πια στη πλατεία. Αυτό είναι καλό. (Σώθηκε η πλατεία).

Ανέβηκε όμως στο διαμέρισμα, έβαλε ADSL και απέκτησε

μεγαλύτερο κοινό. Είναι πια κυρίαρχος. Και τι τραγωδία…

είναι η πλειοψηφία.


Αχ μετρημένε Χατζιδάκι, σεμνέ Ελύτη, ευγενικέ Σεφέρη, που

είστε να νιώσετε τον ήχο των λυμάτων που κατέκλεισαν τη

χώρα. Να πάτε παράμερα, να γείρετε, και να κλάψετε πικρά...