Το γερμανικό ζήτημα

στις Πέμπτη, 13 Φεβρουαρίου 2014 - 11:01 π.μ.

Του Σπύρου Μάνδρου

Πίσω από τον ορυμαγδό των καθημερινών ειδήσεων και αναλύσεων για την οικονομική κρίση, πέρα από τις συνεχώς διαψευδόμενες προβλέψεις για ανάκαμψη και ανάπτυξη, την ώρα που το ευρώ και η Ευρωζώνη έχουν μπει πλέον βαθιά στη Ζώνη του Λυκόφωτος με προβλεπτή και αναπότρεπτη τη μοιραία κατάληξή τους, μέσα από τα ερείπια του ευρωπαϊκού οικοδομήματος αρχίζει να αναδύεται μια νέα και απίστευτη για τους περισσότερους πολιτική και γεωπολιτική τάξη.
Γιατί όμως απίστευτη;

Η εξουσία, όπως και η φύση, απεχθάνεται το κενό: Τη θέση του θνήσκοντος ευρωπαϊκού μορφώματος, ή έστω ενός μεγάλου τμήματός του, σπεύδει να καταλάβει η Γερμανία επαναλαμβάνοντας για μιαν ακόμα φορά τον ιστορικό εαυτό της.


Αλλά τί μορφή μπορεί να πάρει το νέο αυτό γερμανικό εγχείρημα, πού μπορεί να στηρίζεται και τί προοπτικές μπορεί να έχει; Τα ερωτήματα αυτά είναι δυνατόν να απαντηθούν μόνο αν δίπλα στις σημερινές συγκυρίες τοποθετήσουμε το ιστορικό παρελθόν του βασικού αυτού παίκτη του διαγραφόμενου νέου ιστορικού δράματος.

Το νέο Σύμφωνο Σταθερότητας

Δεν υπάρχει πια καμιά αμφιβολία ότι το τελευταίο πράγμα που απασχολεί αυτή τη στιγμή τη γερμανική ελίτ είναι η διάσωση της Ευρωζώνης, του ευρώ και της ευρωπαϊκής “ιδέας”. Μέσα στις επιταχυνόμενες συνθήκες χρηματοπιστωτικής διάλυσης, το νέο Σύμφωνο Σταθερότητας που προτείνει η Γερμανία, με την ίδια στον ρόλο του οικονομικού επικυριάρχου της Ευρώπης, ακόμα και αν γινόταν δεκτό από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, δεν λύνει το πρόβλημα του τερατώδους ευρωπαϊκού χρέους ούτε είναι δυνατό να εφαρμοστεί εγκαίρως.

Μόνο οι αφελείς δεν μπορούν να διακρίνουν την υπόγεια σύγκρουση που αρχίζει να αναπτύσσεται ανάμεσα στην γεωπολιτικά αναδυόμενη πάλι Γερμανία και τις ατλαντικές δυνάμεις.

Οι δε εκ του πονηρού και συνεχώς εντεινόμενες πιέσεις και παροτρύνσεις των Αγγλοαμερικανών και των χαλκείων τους για έκδοση ευρωομολόγου ή μαζική εξαγορά των ομολόγων των ευρωπαϊκών χωρών από την ΕΚΤ φανερά αποσκοπούν στην υπονόμευση της γερμανικής οικονομίας. Στην πραγματικότητα, οι Αγγλοαμερικάνοι ζητούν από τη Γερμανία να αυτοκτονήσει. Αλλά μόνο οι αφελείς δεν μπορούν να διακρίνουν την υπόγεια σύγκρουση που αρχίζει να αναπτύσσεται ανάμεσα στην γεωπολιτικά αναδυόμενη πάλι Γερμανία και τις ατλαντικές δυνάμεις. Το ευρωομόλογο και η εξαγορά ομολόγων – με άλλα λόγια, η μαζική έκδοση πληθωριστικού χρήματος – μικρή μόνο και προσωρινή ανακούφιση θα μπορούσε να προσφέρει στην καταρρέουσα Ευρωζώνη, ενώ θα κατέστρεφε οριστικά τη γερμανική οικονομία. Ό,τι και αν καταμαρτυράει κανείς στους Γερμανούς, μόνο ηλίθιους δεν μπορεί να τους αποκαλέσει. Με τον γερμανικό πραγματισμό τους, προφανώς είδαν έγκαιρα από το 2007 και νωρίτερα πού οδηγούσε η χρηματοπιστωτική κρίση και προσάρμοσαν ανάλογα τα πολιτικά και γεωπολιτικά σχέδιά τους.

Τί νόημα έχει λοιπόν η τροποποίηση των ευρωπαϊκών συνθηκών και το προτεινόμενο νέο ευρωπαϊκό Σύμφωνο Σταθερότητας ή οι άλλες “λύσεις” που προτείνει η Γερμανία, όταν μάλιστα είναι σίγουρο πως θα προκαλέσουν οξύτατες πολιτικές αντιδράσεις από πολλές χώρες μέλη; Γιατί τα προτείνει αυτή τη στιγμή η Γερμανία γνωρίζοντας πως ούτε προλαβαίνει ούτε μπορεί να διασώσει το ευρώ και την Ευρωζώνη; Ακριβώς γι’ αυτό! Στην πραγματικότητα αυτό που προτείνει είναι το γερμανικό Σύμφωνο Σταθερότητας – το blueprint, το υπόδειγμα, ο αρχικός καταστατικός χάρτης της νέας γερμανικής αυτοκρατορίας (όποιο όνομα κι αν της δώσουν) που αρχίζει να υποκαθιστά ένα μεγάλο μέρος της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με το προτεινόμενο σχέδιο γίνεται σαφές πως όσες χώρες δεχτούν να γίνουν υποτελείς στη Γερμανία θα τύχουν της υψηλής προστασίας της, αρκεί να παραδώσουν ένα σημαντικό μέρος της εθνικής τους ανεξαρτησίας και αυτονομίας – στον οικονομικό τομέα αρχικά, αργότερα και στον πολιτικό και τον στρατιωτικό. Για να γίνει πιο πειστική μάλιστα, η Γερμανία αξιοποιεί το υπέρτατο στις σημερινές συνθήκες πολιτικό όπλο, την ισχυρή (ακόμα;) εξαγωγική βιομηχανία της και τη συγκριτικά καλή χρηματοπιστωτική της θέση, σε έναν ωμό πολιτικό εκβιασμό: Ή μαζί μου ή θα ’χετε την τύχη της Ελλάδας!

Μέσα στον πανικό που προκαλεί η επικείμενη κατάρρευση του ευρώ και της Ευρωζώνης, η προοπτική της πρόσδεσης σε έναν σταθερό οικονομικό άξονα έναντι οιουδήποτε πολιτικού κόστους φαίνεται πως αποτελεί ελκυστική λύση για αρκετές κεντροευρωπαϊκές χώρες, που στο κάτω κάτω της γραφής διαθέτουν κοινές πολιτιστικές και ιστορικές καταβολές με τους Γερμανούς: Αυστρία, Ολλανδία, Φιλλανδία – ακόμα και η έντρομη γαλλική ελίτ εκλιπαρεί για συμμετοχή, αν και δεν φαίνεται να γίνεται δεκτή.

Συνέχεια εδώ...