Η στρατηγική του φθόνου (Καρτερός Θανάσης ΑΥΓΗ)

Ημερομηνία δημοσίευσης: 24/11/2010

Μήνες και μήνες οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα περιγράφονταν από την προπαγάνδα του Μνημονίου ως θύματα, ως μη προνομιούχοι, ως υποζύγια που σέρνουν το κάρο της οικονομίας σε αντίθεση με τους συναδέλφους τους του δημόσιου τομέα. Οι μεν είναι στο έλεος της ανεργίας, οι δε υπό τη σκέπη της μονιμότητας, οι μεν ζουν με τον φόβο της απόλυσης, οι δε με τη σιγουριά της μονιμότητας, οι μεν έχουν άθλιες αμοιβές, οι δε παίρνουν διπλάσια και τριπλάσια λεφτά και επιδόματα και πολλά άλλα.

Όλα αυτά οδηγούσαν σε σωρεία εγγυήσεων προς τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα ότι αυτοί δεν θα πάθουν τίποτε, μόνο οι άλλοι. Η κυβέρνηση και η τρόικα τους ήθελαν βλέπετε συμμάχους, ή έστω παρατηρητές, στο ξεκλήρισμα εισοδημάτων και δικαιωμάτων των άλλων, των προνομιούχων. Τώρα έγιναν αυτοί άλλοι και άρχισε η επέλαση στα δικά τους δικαιώματα και στις δικές τους αμοιβές. Αρχής γενομένης από την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και τη μετατροπή της «ανελαστικής» αγοράς εργασίας σε λάστιχο, περασμένο μάλιστα στον λαιμό του κάθε εργαζόμενου.

Πρόκειται φυσικά για μια πορεία προδιαγεγραμμένη. Ούτε ο Παπανδρέου τις εννοούσε τις εγγυήσεις του, ούτε η τρόικα έχει ξεχάσει τι ήρθε να κάνει στην Ελλάδα. Απλώς αξιοποίησαν τον κοινωνικό αυτοματισμό, τη στρατηγική του φθόνου, τη λογική της μετάλλαξης όλων σε άλλους, που μισούν τους άλλους άλλους. Οι ίδιοι που έλεγαν ότι δεν είναι δίκαιο να έχουμε εργαζομένους δύο ταχυτήτων, τώρα λένε ότι δεν είναι δίκαιο να έχουμε θύματα δύο ταχυτήτων. Πλήρωσαν οι μεν, τώρα θα πληρώσουν οι δε -αυτό απαιτεί η κοινωνική δικαιοσύνη! Και η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, όσο τραγική κι αν είναι, δεν είναι παρά το πρώτο βήμα.

Δεν είναι ανάγκη να είναι κανείς προφήτης για να προβλέψει ότι θα ακολουθήσουν και άλλα χειρότερα. Είναι τόσο βαριά η σκιά της ανεργίας, τόσο καταθλιπτική η ανασφάλεια, που οι γκαουλάιτερ του Μνημονίου να αισθάνονται ότι έχουν τα χέρια τους λυμένα απέναντι σε μια στρατιά μισθωτών, ιδιωτικών και δημόσιων, ρημαγμένη από τον φόβο και διασπασμένη από την προπαγάνδα του φθόνου. Το γεγονός ότι το μαστίγιο μπορεί κάποια στιγμή να μετατρέψει αυτή τη στρατιά σε δύναμη καταστροφής όχι μόνο του Μνημονίου, ούτε τους περνάει από το μυαλό...