ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΑΝΑΛΥΣΗ (ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ Ε)

Τι χρεοκόπησε Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΣΙΟΔΡΑ tsiodras@enet.gr Η Ελλάδα χρεοκόπησε. Κάποιοι ωστόσο αδυνατούν να αντιληφθούν ότι μαζί της χρεοκόπησαν και οι αντιλήψεις που μας έφθασαν έως εδώ. Συνεχίζουν λοιπόν το ίδιο τροπάρι λες και τίποτα δεν έχει συμβεί σ' αυτή τη χώρα. Τι ακριβώς χρεοκόπησε; * Χρεοκόπησε το πελατειακό κράτος, λάφυρο του εκάστοτε κόμματος εξουσίας, που φόρτωνε στις πλάτες των φορολογουμένων ρουσφετολογικές προσλήψεις ανθρώπων χωρίς προσόντα, αναξιοκρατικές προαγωγές, ευνοιοκρατικά επιδόματα. Πολίτες που νέμονταν ψίχουλα απ' αυτό το φαγοπότι νομιμοποιώντας αυτή την κατάσταση. Κάποιοι, ακόμη και σήμερα που βρισκόμαστε στο χείλος της καταστροφής, συνεχίζουν να καλλιεργούν προσδοκίες στους οπαδούς τους για τα καλά που τους περιμένουν όταν έρθουν στην εξουσία. Ακούς κόμματα, όπως η Ν.Δ., να κινούνται στη μεταπολιτευτική πεπατημένη και να έχουν ως μοναδικό στόχο τη φθορά της κυβέρνησης και το να γίνει ο αρχηγός της πρωθυπουργός, έστω και αν κληθεί να διαχειριστεί μια κατεστραμμένη χώρα, με το βιοτικό επίπεδο των πολιτών να επιστρέφει δεκαετίες πίσω. * Χρεοκόπησε το πολιτικό σύστημα που έχει στο κέντρο του τους κάθε λογής πρίγκιπες που, δίχως να ασχοληθούν με τίποτα άλλο στη ζωή τους, μεγαλώνουν με την πεποίθηση ότι η «χώρα τούς οφείλει να την κυβερνήσουν». Και την κυβερνούν μαθαίνοντας «στου κασίδη το κεφάλι». * Χρεοκόπησε το κράτος που μοίραζε τα χρήματα των ελλήνων φορολογούμενων και τα δανεικά που φόρτωσαν στις πλάτες τους, σε αδιαφανείς συμβάσεις με επιχειρηματίες, οι οποίοι αντί να βελτιώνουν τα προϊόντα τους, λάδωναν και καλλιεργούσαν προνομιακές σχέσεις με πολιτικούς για να εξασφαλίζουν αυτά τα χρυσά συμβόλαια, που καλούμαστε να πληρώσουμε τώρα εμείς. * Χρεοκόπησε η λογική της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας να μοιράζει αλόγιστα προνόμια σε ειδικές ομάδες για να εξασφαλίζει την εύνοιά τους, σε βάρος των υπόλοιπων εργαζομένων (οι πολιτικοί δεν τα δίνουν από την τσέπη τους, από το κρατικό ταμείο τα δίνουν). * Χρεοκόπησε η πρακτική ότι «οι κανόνες είναι για να παραβιάζονται κι αλίμονο σε όποιον τους τηρεί». Η πρακτική που θέλει πολλούς δημόσιους υπαλλήλους να μην κάνουν τη δουλειά τους και να μην τιμωρούνται, ελεύθερους επαγγελματίες να μην πληρώνουν τους φόρους τους, επιχειρηματίες να μην καταβάλλουν τις εισφορές τους και τα οφειλόμενα στο κράτος αλλά να προβαίνουν συνεχώς σε ευνοϊκές ρυθμίσεις και αυτούς που τηρούν τους κανόνες να νιώθουν τα κορόιδα της υπόθεσης. * Χρεοκόπησε η αντίληψη που θέλει το σχολείο χώρο προς άγραν μαθητών για ιδιαίτερα μαθήματα και το πανεπιστήμιο όχι χώρο γνώσης και ιδεολογικής αναζήτησης, αλλά χώρο κομματικής στρατολόγησης. Χρεοκόπησε η εκπαίδευση που οι γονείς πληρώνουν για μια κατ' ευφημισμόν δωρεάν παιδεία, για να πάρουν τα παιδιά τους ένα πτυχίο χωρίς αντίκρισμα. * Χρεοκόπησε η άποψη που θέλει τον δημόσιο διάλογο να εξαντλείται σε συνθήματα, ανούσιες ταμπέλες, ψευδεπίγραφους διαχωρισμούς και παράλληλους μονολόγους. Που θέλει την αντιπολίτευση να μην βρίσκει τίποτα σωστό στις ενέργειες της κυβέρνησης και την κυβέρνηση τίποτα χρήσιμο στις προτάσεις της αντιπολίτευσης. Ενας διάλογος που θέλει την πολιτική κριτική να εξαντλείται στη διαδικασία (αν διαφώνησε κάποιος με το κόμμα ή με τον αρχηγό), δίχως να εξετάζεται η ουσία των θέσεών του. Και σ' αυτό τον τομέα μεγάλη ευθύνη έχουν και τα ΜΜΕ, ιδίως τα ηλεκτρονικά, που χάριν του περιβόητου τηλεοπτικού χρόνου μένουν σε απλουστεύσεις και «πιασάρικες ατάκες», εξοβελίζοντας την τεκμηρίωση και την ανάλυση. * Χρεοκόπησε η αντίληψη που εξαντλεί την ανάλυσή της στα στενά όρια της Ελλάδας, αδυνατώντας να παρακολουθήσει όσα συμβαίνουν στον υπόλοιπο κόσμο κι έχουν άμεση επίδραση στα καθ' ημάς. Που καταδικάζει τη χώρα σε πολιτικό αυτισμό. * Χρεοκόπησε η αντίληψη του «εύκολα και γρήγορα». Που θέλει την οικονομική και την επαγγελματική επιτυχία να έρχεται με λαμογιές και γνωριμίες και όχι μέσα από την προσπάθεια για αλλαγές και ατομική βελτίωση. Αν δεν αντιληφθούμε λοιπόν ότι όλα αυτά μας οδήγησαν στο σημερινό χάλι και στη χρεοκοπία, αλλά συνεχίσουμε να πορευόμαστε λες και τίποτα δεν έχει συμβεί, τότε όχι μόνο δεν θα συνέλθουμε ποτέ, αλλά μας περιμένουν πολύ χειρότερα. Και όχι στο μακρινό μέλλον.