Tου Παντελη Μπουκαλα

«Ποτέ και πουθενά». Αυτό απαιτούν οι αφίσες της «Χρυσής Αυγής» για το τζαμί. Και τον ίδιο όρκο έδιναν προεκλογικά ο κ. Γεωργιάδης, ο κ. Πλεύρης και όλος ο ΛΑΟΣ. Περισσότερο ευέλικτος, ο κ. Ψωμιάδης δήλωσε χθες σε μια από τις αγαπημένες του κουτσομπολίστικες τηλεεκπομπές ότι δικαίωμα της θρησκευτικής λατρείας έχουν όλοι, άρα πρέπει να γίνει τζαμί, μόνο που οι Τούρκοι έχουν μουσείο την Αγιασοφιά, οπότε... «Ποτέ και πουθενά» λοιπόν, για να μη μολυνθούν τα ιερά μας χώματα.

«Εξω οι ξένοι από την Ελλάδα» ήταν το άλλο σύνθημα (στο οποίο η χριστιανική φιλαλληλία εναρμονίζεται με τον Ξένιο Δία), με το οποίο υποδέχθηκαν ορισμένοι τις χθεσινές δημόσιες προσευχές των μουσουλμάνων, που τιμούσαν την παρ' ολίγον θυσία του Ισαάκ από τον Αβραάμ, όπως την τιμά και η ιουδαϊκή θρησκεία και η χριστιανική. «Εξω οι ξένοι από την Ελλάδα». Ολοι. Αδιακρίτως. Νόμιμοι και μη. Οικονομικοί και πολιτικοί πρόσφυγες. Σωστά. Τι ανάγκη τούς έχουμε πια. Οσο τους χρειαζόμασταν, όταν ήμασταν καβάλα στ' άλογο της ανάπτυξης, μια χαρά τις έκαναν τις δουλειές μας, νόμιμες και παράνομες. Και μια χαρά τούς εκμεταλλευτήκαμε πολλοί, άλλος βάναυσα και άλλος ηπιότερα, άλλος περιστασιακά και άλλος μονιμότερα.

Σκέφτομαι πόσων επαγγελμάτων Ελληνες βγήκαν κερδισμένοι (όχι μόνο οικονομικά) από την παρουσία των μεταναστών, είτε είχαν χαρτιά στα χέρια τους είτε όχι, και δεν βρίσκω τελειωμό. Οσοι αγρότες, με τ' αμπέλια, τα μπαμπάκια, τα καρπούζια, τις ελιές, βρήκαν ποιος θα δουλεύει αδιαμαρτύρητα από ήλιο σε ήλιο, με μισό μεροκάματο και λίγο ψωμοτύρι. Οσοι κτηνοτρόφοι προτιμούσαν να βόσκουν τα κοπάδια τους εξ αποστάσεως, δίνοντας από το κινητό εντολές στους ξένους που ανέβαιναν στο βουνό και κοιμούνταν ακόμα και σε σπηλιές, αχρησιμοποίητες από τον εμφύλιο. Οσοι τελωνειακοί κατακρατούν το τσίπουρο των Αλβανών (προς απόλαυση ή πώληση) και απαιτούν κι έναν κεφαλικό φόρο, ένα πενηντάρικο, από μαγκιά. Οι εργολάβοι οικοδομών. Οι δικηγόροι που «θα σου βγάλουν την άδεια». Οι συμμορίτες, που εμπορεύονται εισαγόμενη γυναικεία σάρκα, αφού πρώτα τη λιανίσουν στο ξύλο για να τη συνετίσουν. Οι αστυνομικοί, που εκβιάζουν, «διευκολύνουν» ή ξεθυμαίνουν ξυλοκοπώντας και γλιτώνει έτσι η οικογένεια από τα νεύρα τους. Οι οικογενειάρχες, που βρίσκουν ανθρώπους να γηροκομήσουν τους ηλικιωμένους ή τους ασθενείς τους. Μα μήπως δεν βγήκαν ωφελημένα τα ασφαλιστικά μας Ταμεία με τις καταβολές των μεταναστών; Μήπως ένα σωρό χωριά, ορεινά ή νησιωτικά, δεν διατήρησαν τη θέση τους στον χάρτη (άρα, και το σχολείο και το μπακάλικο και τον φούρνο τους) επειδή κάποιοι ξένοι βρήκαν απάγκιο εκεί, τέρμα Θεού;

Ναι, κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις. Αλλά γιατί εσχάτως αποκλείουμε όλο και συχνότερα τη μία, τη φιλόξενη, από τις σκέψεις μας και τους λογαριασμούς μας;