Προκλήσεις

Vassilis Viliardos

Έχουμε τεκμηριώσει επανειλημμένα ότι, η Ελλάδα είναι μία πολύ πλούσια χώρα – με την τεράστια δημόσια περιουσία της σχεδόν «ανέγγιχτη», με μεγάλο υπόγειο πλούτο (ενέργεια), με θετικό κρατικό ισολογισμό, ειδικά εάν προστεθούν οι αποζημιώσεις που της οφείλει η Γερμανία (κατοχικό δάνειο, χρυσός, κλοπές αρχαιολογικών μνημείων), με πολύτιμες κρατικές επιχειρήσεις, με μία απίστευτη πολιτιστική κληρονομιά, με εξαιρετικά φυσικά κάλλη, με μία πολύ εύπορη γη, με σημαντικότατη ιδιωτική περιουσία (ακίνητα άνω των 1,5 τρις €) κοκ.

Δυστυχώς η ηγεσία της Ελλάδας είχε ανέκαθεν την «κακή συνήθεια» να τονίζει μόνο το δημόσιο χρέος της, χωρίς ποτέ να αναφέρει τα περιουσιακά στοιχεία, τα οποία ευρίσκονται απέναντι του – ενώ συνεχίζει να εφαρμόζει μία «ανασταλτική», μία «καταθλιπτική» καλύτερα πολιτική μιζέριας και φτωχοποίησης του πληθυσμού, η οποία δεν οδηγεί πουθενά.

Το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα τώρα, η πατρίδα μας είναι αντιμέτωπη με μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις, μετά τα τεράστια λάθη (ΔΝΤ, μνημόνια, διαδοχικά PSI κλπ.) των τελευταίων κυβερνήσεων της: με την αύξηση κεφαλαίου του τραπεζικού της συστήματος.

Αν και η αύξηση αυτή είναι εγγυημένη, αφού έχει εξασφαλιστεί από το ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, θεωρούμε πως η συμμετοχή ή μη του ιδιωτικού τομέα είναι καθοριστικής σημασίας για το μέλλον της πατρίδας μας.

Ειδικότερα, η πλήρης κάλυψη του απαιτούμενου 10%, πολύ περισσότερο του 12%, θα σήμαινε ότι οι ιδιώτες επενδυτές πιστεύουν στις μελλοντικές προοπτικές του τραπεζικού μας συστήματος - επομένως, της Ελληνικής Οικονομίας. Επίσης, κάτι πάρα πολύ σημαντικό: το ότι θεωρούν αρκετό το ποσόν της αύξησης κεφαλαίου που επιχειρείται.

Αντίθετα, η περιορισμένη συμμετοχή τους, θα τεκμηρίωνε τις αμφιβολίες τους, οι οποίες θα επιδείνωναν κατά πολύ την ήδη προβληματική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας η οποία οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην κακή διαχείριση των κυβερνήσεων της - τουλάχιστον όσον αφορά το δημόσιο χρέος, τα ελλείμματα του τακτικού προϋπολογισμού, το τρομακτικό ύψος της ανεργίας, καθώς επίσης τις συνεχιζόμενες χρεοκοπίες των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.

Περαιτέρω, αν και εμείς θεωρούμε πολύ χαμηλό το ύψος της αύξησης κεφαλαίου, με κριτήριο της παρελθούσες ζημίες, τα επισφαλή δάνεια, την εκροή καταθέσεων στο εξωτερικό κλπ., ευχόμαστε και ελπίζουμε αφενός μεν να είναι αρκετή, αφετέρου να στεφθεί με απόλυτη επιτυχία – κάτι που θα απαιτούσε να ξεπεράσει η συμμετοχή των ιδιωτών το 12% ή, ακόμη καλύτερα, το 15%.

Εάν δε μία επιτυχημένη αύξηση κεφαλαίου των τραπεζών, συνδυαζόταν με τη διαφαινόμενη αλλαγή στάσης τόσο της Ευρωζώνης, όσο και της Γερμανίας, με βάση την οποία φαίνεται να προγραμματίζεται η πληθωριστική αντιμετώπιση του προβλήματος της υπερχρέωσης (αν και αμφιβάλλουμε για την ειλικρίνεια των προθέσεων της πρωσικής κυβέρνησης, λόγω των επικείμενων εκλογών, αλλά και στου σχεδίου Β που έχει επεξεργασθεί), τότε οι προοπτικές της πατρίδας μας θα άλλαζαν ραγδαία.

Ολοκληρώνοντας, επειδή κανένα από τα υφιστάμενα πολιτικά κόμματα δεν φαίνεται να διαθέτει τα απαραίτητα πολιτικά χαρίσματα, μία ηγεσία δηλαδή που να έχει την ικανότητα να εκπαιδεύει, να εμπνέει τεκμηριωμένα, καθώς επίσης να δραστηριοποιεί ορθολογικά τους Πολίτες, προστατεύοντας την ελευθερία, την ανεξαρτησία και την εθνική τους κυριαρχία, εξασφαλίζοντας τους παράλληλα το διεθνή σεβασμό, έχουμε την άποψη ότι οι Έλληνες πρέπει επιτέλους να πάρουν τα ηνία μόνοι τους – επιβάλλοντας την «υιοθέτηση» της άμεσης δημοκρατίας.

την Τετάρτη