Ας μιλήσουμε επιτέλους! 1-6-13

Ας μιλήσουμε επιτέλους!

---

• Απαντούν στις διαδηλώσεις με... προκλήσεις στο Αιγαίο
• Η ιδιότυπη ευστάθεια της «παραπαίουσας» κυβέρνησης Σαμαρά
• Τι πραγματικά συμβαίνει στην Τουρκία; (φωτορεπορτάζ)
• Το ευρώ και η ΕΕ έχουν όλο και λιγότερους φίλους
• Τουρκία: Αποσύρθηκε η αστυνομία από την Πλατεία Ταξίμ (upd)
• Ουδέποτε υπήρξε «ελληνικό σχέδιο»
• Ο Ελληνικός δρόμος
• Ο Κίσινγκερ αποκαλύπτει ότι ΗΠΑ και Κίνα θα συνεργαστούν για την παγκόσμια κυβέρνηση
• Οι Αγωγοί της Τουρκικής Ειρήνης
• Τουλάχιστον είμαι ακόμα ζωντανός
• Τα καλοκαιρινά καρναβάλια των Σκοπίων
• Πόσο απέχουν οι Βρυξέλλες από τον Μεγάλο Αδελφό του Όργουελ;
• Στη λογική του "διαίρει και βασίλευε"...
• Συνεχίζουν να μας δουλεύουν "ψιλό γαζί"
• Μας «σώσανε»!
• Η νόσος της δημοκρατίας
• Το δόλιο «Δουβλίνο ΙΙ»

Απαντούν στις διαδηλώσεις με... προκλήσεις στο Αιγαίο Posted: 01 Jun 2013 02:13 PM PDT Για 12 ώρες τουρκικά πλοία έκαναν βόλτες στο Αιγαίο, φτάνοντας μέχρι τη Νότια Εύβοια. Την ώρα που χιλιάδες διαδηλωτές κατακλύζουν την Κωνσταντινούπολη και δεκάδες πόλεις της γειτονικής χώρας, τουρκικά πλοία έκαναν βόλτες για 12 ώρες στο Αιγαίο, φτάνοντας μέχρι τη Νότια Εύβοια. Σύμφωνα με ανακοίνωση του ΓΕΕΘΑ, τα τουρκικά πολεμικά πλοία, ΤΠΚ «ZIPKIN» και Φ/Γ «YILDIRIM», προερχόμενα από Νότιο-Ανατολικό Αιγαίο, εισήλθαν το Σάββατο (09:40 και 13:15 αντίστοιχα) σε Εθνικά Χωρικά Ύδατα Ανατολικά της Ν. Αμοργού. Στη συνέχεια, όπως αναφέρει η ανακοίνωση, κινήθηκαν μεταξύ Μυκόνου και Νάξου, Νότια Σύρου, με Βόρειο-Δυτική πορεία μεταξύ Κέας και Γυάρου και εξήλθαν στις 21:20 από τα Εθνικά Χωρικά Ύδατα μεταξύ Ν. Ευβοίας και Ν. Άνδρου (Στενό Καφηρέα). Πλοία του Πολεμικού Ναυτικού καθώς και αεροσκάφη της Πολεμικής Αεροπορίας παρακολούθησαν το εν λόγω πολεμικά πλοία καθ' όλη την διάρκεια του πλου τους, αναφέρει το ΓΕΕΘΑ. Υπενθυμίζεται ότι στις 26 Μαΐου μία τουρκική πυραυλάκατος είχε παραβιάσει τα εθνικά χωρικά ύδατα στις Κυκλάδες προκειμένου να φτάσει στον προορισμό της. Πηγές: Real News , Hμερησία

Η ιδιότυπη ευστάθεια της «παραπαίουσας» κυβέρνησης Σαμαρά Posted: 01 Jun 2013 09:25 AM PDT Γράφει ο Σταύρος Λυγερός Οι υπουργοί που έχουν υποδειχθεί από το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ επισήμως δέχονται εντολές από το Μέγαρο Μαξίμου, αλλά ατύπως δέχονται και οδηγίες από τον Ευ. Βενιζέλο και τον Φ. Κουβέλη αντιστοίχως. Αυτή τη φορά η ΔΗΜΑΡ δεν συγκέντρωσε τους προβολείς της δημοσιότητας λόγω της αντίρρησής της για κάποια απαίτηση της τρόικας, όπως είχε συμβεί προσφάτως με το χαράτσι. Τους συγκέντρωσε λόγω της δημόσιας σύγκρουσης δύο στελεχών της, του υπουργού Δικαιοσύνης, Α. Ρουπακιώτη, με τον υπουργό Δημόσιας Διοίκησης, Α. Μανιτάκη, σε συνδυασμό με την παρέμβαση της υφυπουργού Υγείας, Φ. Σκοπούλη στη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου. Τα δύο αυτά επεισόδια καταδεικνύουν ότι η ΔΗΜΑΡ έχει καταστεί ο αδύναμος κρίκος του κυβερνητικού συνασπισμού. Το πρόβλημα με την κυβέρνηση Σαμαρά δεν είναι μόνο ότι τρία κόμματα με διαφορετικές ιδεολογικοπολιτικές ορίζουσες υποχρεώθηκαν από τις περιστάσεις να σχηματίσουν κυβέρνηση και ως εκ τούτου είναι αναπόφευκτο να προκύπτουν πολιτικές τριβές. Είναι, επίσης, ότι αυτή η κυβέρνηση οικοδομήθηκε κατά τρόπο που να μην εξασφαλίζει την ταχεία και δημιουργική επίλυση των διαφορών. Η πρακτική που κατά κανόνα ακολουθείται στις ευρωπαϊκές χώρες είναι οι αρχηγοί των μικρότερων κυβερνητικών εταίρων να ορίζονται αντιπρόεδροι και να αναλαμβάνουν σημαντικά χαρτοφυλάκια. Αυτό γίνεται κυρίως επειδή η λειτουργική παρουσία των πολιτικών αρχηγών προσφέρει τη δυνατότητα διαρκούς διαβούλευσης εντός των κυβερνητικών οργάνων, ώστε να αποφεύγονται οι συγκρούσεις και να επιτυγχάνεται συντονισμός. Στην Ελλάδα, ο κανόνας των μονοκομματικών κυβερνήσεων διαμόρφωσε μια αρνητική παράδοση. Στις τρεις φορές, άλλωστε, που μετά το 1974 χρειάστηκε να σχηματιστεί κυβέρνηση συνεργασίας (κυβερνήσεις Τζανετάκη, Ζολώτα και Παπαδήμου) η κυβέρνηση ήταν ειδικού σκοπού και περιορισμένου χρόνου. Γι' αυτό και ορίστηκε πρωθυπουργός τρίτο πρόσωπο. Και στις τρεις περιπτώσεις το συντονισμό εξασφάλιζε η παραθεσμική διαβούλευση - διαπραγμάτευση των πολιτικών αρχηγών. Με άλλα λόγια, η πραγματική εξουσία εκπορευόταν από αυτή την άτυπη λειτουργία. Ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση ήταν διεκπεραιωτές. Η παρούσα κυβέρνηση, όμως, δεν είναι κυβέρνηση ειδικού σκοπού. Είναι κανονική κυβέρνηση με ορίζοντα τετραετίας. Από τη μια πλευρά, ο Αντώνης Σαμαράς επιδιώκει να ασκήσει ακέραιες τις προβλεπόμενες πρωθυπουργικές εξουσίες και βολεύεται από το γεγονός ότι οι Βενιζέλος και Κουβέλης έμειναν εκτός. Από την άλλη, όμως, δεν μπορεί να ασκεί την εξουσία με τον τρόπο που θα την ασκούσε εάν ηγείτο μονοκομματικής κυβέρνησης. Οι υπουργοί που έχουν υποδειχθεί από το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ επισήμως δέχονται εντολές από το Μέγαρο Μαξίμου, αλλά ατύπως δέχονται και οδηγίες από τον Ευ. Βενιζέλο και τον Φ. Κουβέλη αντιστοίχως. Γι' αυτό και όταν στη διαδρομή εγείρονται προβλήματα, δεν τα επιλύει ο Α. Σαμαράς με τους υπουργούς του εντός των κυβερνητικών οργάνων, αλλά σε μη θεσμικές συσκέψεις με τους δύο άλλους πολιτικούς αρχηγούς. Περιττό να σημειωθεί ότι τα ίδια ισχύουν για την αξιολόγηση και ενδεχόμενη αντικατάσταση των υπουργών και των άλλων ανώτατων κυβερνητικών στελεχών που ανήκουν στους δύο μικρότερους εταίρους. Η λύση που βρέθηκε, βεβαίως, ήταν η χειρότερη: οι τρεις μοίρασαν αναλογικά το πλήθος των αξιωμάτων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, ακυρώνοντας κάθε αξιοκρατικό κριτήριο. Η άρνηση κυρίως του Φ. Κουβέλη και δευτερευόντως του Ευ. Βενιζέλου να συμμετάσχει στην κυβέρνηση δεν ευθύνεται για τις όποιες διαφωνίες, αλλά ευθύνεται για το γεγονός ότι αυτές προκαλούν συνήθως τριβές και δυσλειτουργίες. Πιθανότατα στην απόφασή τους να έπαιξε ρόλο η αβάσιμη σκέψη ότι, μένοντας εκτός κυβέρνησης οι ίδιοι και τα κόμματά τους, δεν θα εισπράξουν ακέραιο το πολιτικό κόστος από τις κυβερνητικές πράξεις και παραλείψεις. Όπως απέδειξε, όμως, και το αρνητικό δίδαγμα από τα «εντός και εκτός» της ΝΔ στην κυβέρνηση Παπαδήμου αυτό δεν ισχύει. Στην πραγματικότητα, βασικό ρόλο έπαιξε και η «βλαχοδημαρχίστικη» αντίληψη ότι είναι υποτιμητικό να τεθούν υπό την προεδρία του Σαμαρά. Όπως και να έχουν τα πράγματα, όμως, η τρικομματική κυβέρνηση είναι πιο σταθερή απ' όσο φαίνεται. Οι αλλεπάλληλες τριβές δημιουργούν την εντύπωση ασταθούς ισορροπίας, αλλά κανένας από τους τρεις εταίρους δεν θέλει να θέσει σε κίνδυνο την κυβέρνηση. Γι' αυτό και οι κατά καιρούς διαφωνίες είναι πολιτικά αβαθείς, γεγονός που προσδίδει ευστάθεια στον κυβερνητικό συνασπισμό. Με άλλα λόγια, αυτή η κυβέρνηση δεν πρόκειται να ανατραπεί από τις εσωτερικές αντιθέσεις της. Μόνο εκτεταμένες κοινωνικές αντιδράσεις μπορούν να προκαλέσουν πραγματικά ρήγματα στο χώρο της συμπολίτευσης. Διαφορετικά, η κυβέρνηση θα συνεχίσει να πορεύεται έστω και τρεκλίζοντας. Το γεγονός αυτό εξασφαλίζει στον Σαμαρά μεγάλη διαπραγματευτική ισχύ έναντι των εταίρων του, ακριβώς επειδή ούτε ο Φ. Κουβέλης ούτε ο Ευ. Βενιζέλος είναι διατεθειμένοι όχι μόνο να αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους, αλλά ούτε καν να μπλοφάρουν. Το μόνο που μπορούν να επιβάλουν είναι ανασχηματισμό, ο οποίος όλα δείχνουν ότι δεν θα αργήσει. Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ στις 02/05/2013 (Τεύχος 185)

Τι πραγματικά συμβαίνει στην Τουρκία; (φωτορεπορτάζ) Posted: 01 Jun 2013 02:30 PM PDT Τα επεισόδια που συνεχίζονται μέσα στην Τουρκία, προκαλούν τον παρατηρητή να «διαλευκάνει» τα πραγματικά αίτια, αφού πρώτα παραβλέψει τις αστείες προφάσεις των οικολόγων και να μπορέσει να κατανοήσει ποια είναι εκείνα τα στοιχεία που αποτελούν τον πυρήνα αυτής της «εξέγερσης». Πρώτα απ' όλα θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως η Τουρκία είναι ένα πολύ αυστηρά ελεγχόμενο κράτος. Αυτό μπορεί να το αντιληφθεί πάρα πολύ εύκολα ο οποιοσδήποτε επισκέπτης αυτής της χώρας. Η παρουσία της Αστυνομίας, του στρατού και των μυστικών υπηρεσιών είναι κάτι περισσότερο από εμφανής. Άρα, είναι απίθανο να μην γνώριζε το τουρκικό κράτος ότι ετοιμαζόταν μία άτυπη εξέγερση, ουσιαστικά μία επίδειξη δύναμης ισχύος από τον χώρο της αντιπολίτευσης. Όλως παραδόξως, πριν από μερικές μόλις ημέρες ήταν η τουρκική αντιπολίτευση που κατηγόρησε τον Ερντογάν ως τον κυρίως υπεύθυνο για τους θανάτους πολιτών στο Ρεϊχανλί, αφού οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες (ΜΙΤ) όχι μόνο γνώριζαν τι συμβαίνει, αλλά παρακολουθούσαν επί μήνες τους δράστες του «τρομοκρατικού» χτυπήματος, χωρίς όμως να παρέμβουν και χωρίς να μοιραστούν τις πληροφορίες τους με την στρατοχωροφυλακή και άλλες υπηρεσίες ασφάλειας. Όπως όλοι καταλαβαίνουμε, δεν είναι δυνατόν να μην γνώριζε ο Ερντογάν τι πρόκειται να συμβεί ή τι (έστω και στο περίπου) ετοιμάζεται. Αυτό, ακριβώς, το πολύ μεγάλο γεγονός της ευθύνης του Ερντογάν, η συγκεκριμένη «εξέγερση» κατορθώνει να το αποσιωπήσει, ενώ ταυτόχρονα η αντιπολίτευση στέλνει ένα πολύ ηχηρό μήνυμα προς την δύση (βλ. ΗΠΑ) για την ικανότητά της να συνεγείρει τους πολίτες και μάλιστα αποτελεί αξιοπρόσεκτο γεγονός το ότι οι διαμαρτυρόμενοι πολίτες κατηγορούν την κυβέρνηση Ερντογάν για ισλαμοποίηση της Τουρκίας, ενώ κυκλοφορούν με τουρκικές σημαίες με τον Κεμάλ Ατατούρκ…! Είναι όμως τα συγκεκριμένα «επεισόδια» μία απλή επίδειξη δύναμης η οποία συνδέεται με την μετά Ερντογάν εποχή ή μπορεί να συμβαίνει και κάτι άλλο; Προφανώς ο τούρκος πρωθυπουργός δεν είναι από εκείνους που λυγίζουν τόσο εύκολα από αντιπολιτευτικές κορώνες ή από σκάνδαλα σχετιζόμενα με δολοφονίες πολιτών. Άλλωστε, δεν είναι η πρώτη φορά που η εφαρμοζόμενη πολιτική του Ταγίπ Ερντογάν δημιουργεί θύματα. Η απάντηση στο το τι μπορεί να επιδιώκουν αυτά τα επεισόδια που γίνονται σε όλες τις μεγάλες τουρκικές πόλεις, ενδεχομένως βρίσκεται στην προ ολίγων ημερών συνάντηση του αμερικανού προέδρου Μπάρακ Ομπάμα, με τον τούρκο πρωθυπουργό. Μία συνάντηση που διήρκεσε 6 ολόκληρες ώρες και στην οποία συμμετείχαν επιτελεία στελεχών όλων των τουρκικών υπουργείων. Εν όψει μίας διαφαινόμενης στρατιωτικής επέμβασης στην Συρία ή και στο Ιράν, η Τουρκία έχει να αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα. Το μεγαλύτερο από αυτά είναι η άρνηση των τούρκων πολιτών να συμμετέχει η Τουρκία σ ε μία επίθεση κατά της Συρίας. Έτσι, τα συγκεκριμένα επεισόδια ενδέχεται να είναι μία υπενθύμιση των υποχρεώσεων που ανέλαβε ο Ταγίπ Ερντογάν, ενώ δεν πρέπει να θεωρείται απίθανο και να αποτελούν το άλλοθι για μία απαραίτητη πολιτική – κυβερνητική αλλαγή, της οποία η «φύση» θα δικαιολογεί στρατιωτική συμμετοχή της Τουρκίας σε πολεμικές επιχειρήσεις κατά κρατών με υψηλό αριθμό μουσουλμάνων πολιτών. Τι μεταδίδουν τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία Χιλιάδες άνθρωποι ξεχύθηκαν την Παρασκευή στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης και άλλων πόλεων διαμαρτυρόμενοι για την αλόγιστη κατάχρηση της εξουσίας από τις αστυνομικές αρχές. Αφορμή για τις διαδηλώσεις στάθηκε η βίαιη εκδίωξη διαδηλωτών από πάρκο της Κωνσταντινούπολης, οι οποίοι για τέταρτη συνεχή ημέρα παρέμεναν στο χώρο διαμαρτυρόμενοι για το σχέδιο ανέγερσης ενός εμπορικού κέντρου και πολυκατοικιών στην περιοχή. Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, η αστυνομία έκανε εκτεταμένη χρήση χημικών προκειμένου να διαλύσει τον καταυλισμό που είχαν δημιουργήσει οι συγκεντρωμένοι στην πλατεία Ταξίμ. Τουλάχιστον 12 άτομα τραυματίστηκαν από τα βίαια επεισόδια, μετέδωσαν τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης. Οι οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων έσπευσαν να κατακρίνουν τη δράση των αστυνομικών αρχών, υποστηρίζοντας ότι η χρήση βίας κατά μιας ειρηνικής διαδήλωσης ήταν αδικαιολόγητη. Επί τέσσερις συνεχείς ημέρες, διαδηλωτές είχαν συγκεντρωθεί στην πλατεία διαμαρτυρόμενοι για τα σχέδια ανέγερσης ενός εμπορικού κέντρου και πολυκατοικιών στην περιοχή, που θα είχε ως αποτέλεσμα την καταστροφή των πράσινων χώρων του πάρκου. Οι οικολόγοι έχουν επικρίνει το γεγονός ότι η πόλη θυσιάζει ολοένα και περισσότερους χώρους πρασίνου για την ανέγερση κτιρίων. Στελέχη της κυβέρνησης έχουν δηλώσει και στο παρελθόν ότι η ανέγερση θα ξεκινήσει, ανεξάρτητα από τις διαδηλώσεις. Αρκετές χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρώθηκαν το βράδυ της Παρασκευής κατά μήκος του δρόμου που οδηγεί στην πλατεία Ταξίμ. Οι αστυνομικές αρχές προσπάθησαν επανειλημμένα να διαλύσουν το πλήθος κάνοντας χρήση χημικών και νερού, δήλωσαν αυτόπτες μάρτυρες. Χρησιμοποίησαν επίσης δακρυγόνα κατά διαδηλωτών στην Άγκυρα προκειμένου να εκδιώξουν το πλήθος που είχε συγκεντρωθεί έξω από τα γραφεία του κυβερνώντος κόμματος. Το ότι αμέσως μετά την υπερβολική χρήση των δακρυγόνων ο Ταγίπ Ερντογάν διέταξε διοικητική έρευνα για να βρεθούν οι υπεύθυνοι, προφανώς πλησιάζει στα όρια του ανέκδοτου, αφού η σκληρή αντιμετώπιση διαδηλωτών θεωρείται στην Τουρκία ως κάτι πολύ φυσιολογικό και απολύτως αναμενόμενο. Πολλά μικρά θέματα ένωσαν διαφορετικούς ανθρώπους που βγήκαν στους δρόμους «Θέλουμε νηφάλια γενιά» δήλωνε ο Ερντογάν όταν εξηγούσε τους λόγους της εφαρμογής του νόμου για τον περιορισμό του αλκοόλ. «Με την απαγόρευση του αλκοόλ, γίναμε νηφάλιοι και τώρα ξυπνήσαμε κύριε πρωθυπουργέ» φώναζαν με συνθήματα οι διαδηλωτές στην Κωνσταντινούπολη. Οι διαδηλώσεις στην πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης που συνεχίζονται για 5η μέρα όπου έχουν τραυματιστεί δεκάδες άνθρωποι και έχουν συλληφθεί άλλοι 60 δεν πρέπει να θεωρηθούν ως απλή «οικολογική ευαισθησία» των Τούρκων. Δεν μπορεί να έχουν ξεσηκωθεί δεκάδες χιλιάδες Τούρκοι για ένα πάρκο όχι μόνο στην Κωνσταντινούπολη αλλά με διαδηλώσεις να γίνονται στην Άγκυρα, στη Σμύρνη. Στο παρελθόν έχουν γίνει χειρότερες οικολογικές καταστροφές στη γειτονική χώρα και μετά από λίγες διαδηλώσεις τα πνεύματα είχαν ηρεμήσει. Πιθανότατα υπάρχει κάτι βαθύτερο, μια φωνή αγωνίας και τα δέντρα στο πάρκο Γκεζί που συνεργεία του δήμου προσπάθησαν να τα ξηλώσουν, ήταν η σπίθα που άναψαν τη φλόγα. Ο αρθογράφος της Χουριέτ Αχμέτ Χακάν τον βουλευτή Σιρί Σουρεγιά Οντέρ που έπεσε μπροστά στις μπουλντόζες για να σταματήσει τα έργα, τον παρομοίασε με τον Μπόρις Γιέλτσιν που είχε ανέβει πάνω στα άρματα μάχης, άλλοι αρθρογράφοι τον παρομοιάζουν με τον διαδηλωτή στην πλατεία Τιανανμεν. Οι διαδηλώσεις μεγάλωσαν και ξέσπασαν συγκρούσεις μετά την υπερβολική αντίδραση των αστυνομικών στην ειρηνική πορεία των διαδηλωτών. Αστυνομικοί έκαψαν ακόμη και τις σκηνές των διαδηλωτών. Τα δακρυγόνα που έχουν ρίξει οι αστυνομικοί είναι δεκάδες χιλιάδες. Τα γεγονότα της τελευταίας εβδομάδας Ίσως για να βγάλει συμπέρασμα κανείς πρέπει να παρατηρήσει τα 5 γεγονότα που συνέβησαν στην Τουρκία την τελευταία εβδομάδα. Ο περιορισμός του αλκοόλ έθιξε τους νέους, η ονομασία της νέας γέφυρας του Βοσπόρου έθιξε τους Αλεβίτες, η κρίση με τα φιλιά έθιξε τους ερωτευμένους, οι δηλώσεις του Ερντογάν για «δυο μεθύστακες» έθιξε τους Κεμαλιστές, και το κόψιμο των δέντρων στο πάρκο Γκεζί έθιξε τους οικολόγους. Όλα τα γεγονότα έχουν ένα πολιτικό υπόβαθρο και θα τα αναλύσουμε. Περιορισμός της κατανάλωσης και διαφήμισης του αλκοόλ Το προηγούμενο Σάββατο το τουρκικό Κοινοβούλιο ψήφισε νομοσχέδιο περιορισμού του αλκοόλ. Με το νέο νόμο απαγορεύεται στους ιδιοκτήτες παντοπωλείων, μινι-μάρκετ και περιπτέρων να πωλούν αλκοολούχα ποτά μετά τις 10 μ.μ. μέχρι τις 6 το πρωί. Όσοι τούρκοι επιθυμούν να πιουν έστω μια μπίρα το βράδυ θα πρέπει να την προμηθεύονται νωρίτερα. Επίσης απαγορεύεται πώληση ποτών όπως και η λειτουργία εστιατορίων που πωλούν αλκοολούχα ποτά σε σημεία που βρίσκονται σε απόσταση μικρότερη των 100 μέτρων από σχολεία, φροντιστήρια, εστίες και χώρους λατρείας. Στην Τουρκία υπάρχουν 81.000 τζαμιά και 68.000 σχολεία! Πολλοί στη γειτονική χώρα πιστεύουν πως αυτός ο νόμος παρεμβαίνει στον τρόπο ζωής τους. «Οι δυο μεθύστακες» του Ερντογάν -Ο Ερντογάν στην ομιλία του στην Κοινοβουλευτική ομάδα του Κόμματος του ισχυρίστηκε πως το «αλκοόλ είναι η μητέρα όλων των κακών» και τόνισε πως ο περιορισμός της χρήσης , πώλησης και διαφήμισης τους αλκοόλ «γίνεται για την προστασία της νεολαίας». Ο Ερντογάν αναρωτήθηκε τονίζοντας «πώς όταν δυο μεθύστακες φτιάχνουν έναν νόμο τον σεβόσαστε αλλά όταν εμείς φτιάχνουμε έναν νόμο για κάτι που επιτάσσει η θρησκεία μας, το απορρίπτετε. Γιατί;» Οι δηλώσεις του Ερντογάν από την αξιωματική αντιπολίτευση θεωρήθηκαν πως «φωτογράφιζαν» τον Κεμάλ Ατατούρκ και τον Ινονού. Ο αντιπρόεδρος του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμμαtος Ουμούτ Οράν ζήτησε από τον πρωθυπουργό να εξηγήσει ποιοι είναι «οι δυο μεθύστακες» που εξέδωσαν νόμο. «Ο Ερντογάν έχει την υποχρέωση να ανακοινώσει αν ο Ατατούρκ και ο Ινονού είναι ανάμεσα στους μεθύστακες» δήλωσε Ο λόγος που η αξιωματική αντιπολίτευση ξεσηκώθηκε είναι ιστορικός. Το 1920 η πρώτη τουρκική εθνοσυνέλευση είχε απαγορεύσει την κατανάλωση του αλκοόλ. Όμως το 1926 όταν ο Κεμάλ Ατατούρκ ήταν Πρόεδρος της Δημοκρατίας και πρωθυπουργός ο Ισμέτ Ινονού, ψηφίστηκε νόμος που επέτρεπε την ελεύθερη πώληση, κατανάλωση και διαφήμιση αλκοολούχων ποτών. Ανήθικο το φιλί στο στόμα: Το περασμένο Σάββατο 200 άτομα φιλήθηκαν στο μετρό της Άγκυρας αψηφώντας μια ανακοίνωση της διεύθυνσης που ζητούσε από τους επιβάτες να ενεργούν σύμφωνα με τους ηθικούς κανόνες επειδή οι κάμερες ασφαλείας του μετρό εντόπισαν ένα ζευγάρι να φιλιέται. Το ζήτημα προκάλεσε την αντίδραση της αντιπολίτευσης που κατηγόρησε το κυβερνών κόμμα ότι προσπαθεί να επεκτείνει το ρόλο του Ισλάμ στην Τουρκία. Ομάδα ισλαμιστών οργάνωσε αντιδιαδήλωση. Φωνάζοντας «Ο Αλλάχ είναι μεγάλος» οι ισλαμιστές επιτέθηκε στα ζευγάρια. H τρίτη γέφυρα θα έχει το όνομα του σουλτάνου Σελίμ του Α', οι αλεβίτες όμως των θεωρούν σφαγέα τους Μεγάλη συζήτηση έχει προκαλέσει η ονομασία που έχει επιλέξει η τουρκική κυβέρνηση για την τρίτη γέφυρα του Βοσπόρου που θεμελιώθηκε στις 29 Μαϊου. Όπως ανακοίνωσε ο πρόεδρος της Τουρκίας η νέα γέφυρα θα πάρει το όνομα του Σουλτάνου Σελίμ του Α΄. Γιαβούζ Σουλτάν Σελίμ τον αποκαλούν οι Τούρκοι. Όμως σύμφωνα με την εφημερίδα Radikal «ο Σελίμ ο Α' έμεινε στο θρόνο 8 χρόνια και με τις εκστρατείες του στην Ανατολή επέκτεινε τα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Την ίδια περίοδο κατηγορείται πως έκανε μεγάλες σφαγές εναντίον των Αλεβιτών και Σιιτών Μουσουλμάνων. Και η επιλογή αυτή προκαλεί μεγάλη συζήτηση». «Όταν στη Μέση Ανατολή γίνονται πόλεμοι για θρησκευτικούς λόγους δεν θα έπρεπε να είστε πιο προσεκτικοί;» αναρωτήθηκε ο αρθρογράφος Αχμέτ Χακάν. Οι Αλεβίτες στην Τουρκία υπολογίζονται πως αριθμούν περίπου 10-15 εκατομμύρια άτομα και δεν έχουν καμία σχέση με το σουνιτικό Ισλάμ που ανήκει ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και η πλειοψηφία του τουρκικού λαού. Ο Αλεβιτισμός αποτελεί μια ανθρωπιστική προσέγγιση του Ισλάμ Οι Αλεβίτες δεν προσεύχονται στο τζαμί, είναι μονογαμικοί και καταναλώνουν άφθονο κρασί. Στην Τουρκική δημοκρατία οι μεταρρυθμίσεις του Κεμάλ τους είχε φέρει κοντά με τον Κεμαλισμό καθώς υποστήριζε το «κοσμικό» κράτος. Όμως τις τελευταίες δεκαετίες οι ίδιοι θεωρούν πως δεν έχουν θρησκευτική ελευθερία καθώς στην Τουρκία έχουν χτιστεί 81.000 τζαμιά όμως κανένα «Τζέμεβι» το οποίο είναι ο χώρος που λειτουργούν οι ίδιοι με τραγούδι και χoρό. «Η σπίθα» του πάρκου Γκεζί στην πλατεία Ταξίμ «Ό,τι και να κάνετε όσο και να αντιδράσετε εμείς θα προχωρήσουμε το σχέδιο αυτό. Θα συνεχίσουμε την πορεία μας». Αυτό ήταν το μήνυμα του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν προς τους πρώτους διαδηλωτές που είχαν σπεύσει στην πλατεία Ταξίμ για να διαμαρτυρηθούν προς τα σχέδια του δήμου της Κωνσταντινούπολης και της τουρκικής κυβέρνησης το οποίο προβλέπει το ξερίζωμα εκατοντάδων δέντρων για να χτιστεί στο σημείο που βρίσκεται το Άλσος, εμπορικό κέντρο το οποίο θα είναι ομοίωμα ενός παλιού Οθωμανικού Στρατοπέδου που βρίσκονταν εκεί. Οι χιλιάδες διαδηλωτές διαμαρτύρονται και ζητούν να παραμείνει ο «τελευταίος πνεύμονας» στο κέντρο της Πόλης. Τα λόγια του Ερντογάν στις 29 Μαΐου προκάλεσαν σκεπτικισμό. Όμως όταν το βράδυ της ίδιας ημέρας οι αστυνομικοί έκαψαν τις σκηνές των διαδηλωτών και χρησιμοποίησαν τα δακρυγόνα χάθηκε ο έλεγχος. Αυξήθηκε ο αριθμός των διαδηλωτών, αυξήθηκε και η παρουσία των αστυνομικών. Στην πιο τουριστική και πολυσύχναστη περιοχή της Πόλης, στο Πέρα, καθημερινά πέφτουν δεκάδες χιλιάδες δακρυγόνα. Οι διαδηλώσεις και οι συγκρούσεις έχουν επεκταθεί στις περιοχές Μπεσίκτας, στη Χαλκηδόνα, κτλ. Τώρα πια ανάμεσα στους διαδηλωτές βρίσκονται βουλευτές της αντιπολίτευσης, καλλιτέχνες, ηθοποιοί. Κάθε μέρα το πλήθος που συγκεντρώνεται αυξάνεται. Όλα αυτά τα γεγονότα μπορεί να φαίνονται ανεξάρτητα το ένα από το άλλο όμως συνέβησαν μέσα σε μια εβδομάδα και αμέσως μετά ξέσπασαν τα επεισόδια. Ο δήμαρχος και ο νομάρχης της πόλης υποστηρίζουν πως «γνωστές ομάδες» οργανώνουν τα επεισόδια. Ο φιλο-κυβερνητικός αρθρογράφος Γιγίτ Μπουλούτ μίλησε ακόμη και για «έργο της παρακρατικής οργάνωσης Εργκενεκόν». Όμως το πιθανότερο σενάριο είναι τα γεγονότα αυτά να δημιούργησαν μια πλατφόρμα διαμαρτυρίας από ανθρώπους που ανήκουν σε διαφορετικές κοινωνικές ομάδες, όμως όλοι τους «θίχτηκαν» από τις εξελίξεις. Κωνσταντίνος Πηγές: ΑΜΠΕ, Imprecor

Το ευρώ και η ΕΕ έχουν όλο και λιγότερους φίλους Posted: 01 Jun 2013 08:06 AM PDT Του Γιώργου Δελαστίκ Προκαλεί αίσθηση ο τίτλος του τελευταίου αφιερώματος «Ευρώπη», που εκδίδουν από κοινού δυο τρεις φορές το χρόνο έξι μεγάλες ευρωπαϊκές εφημερίδες – η γερμανική Süddeutsche Zeitung, η γαλλική Le Monde, η ιταλική La Stampa, η βρετανική The Guardian, η ισπανική El País και η πολωνική Gazeta Wyborcza: «Η μεγάλη βλάβη». Ο υπότιτλος εξηγεί τι ακριβώς εννοεί: «Ο ευρωσκεπτικισμός μαίνεται σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση». Οι διαπιστώσεις σκληρές, αλλά ειλικρινείς. Με... ζουρλομανδύα (!) παρομοιάζει τη σημερινή πολιτική της ΕΕ, γράφοντας μεταξύ άλλων: «Στα μάτια ενός αυξανόμενου αριθμού πολιτών των χωρών της Νότιας Ευρώπης, η ΕΕ μοιάζει κάθε μέρα όλο και περισσότερο με το ΔΝΤ στη Λατινική Αμερική: ένα ζουρλομανδύα που ροκανίζει λίγο λίγο το χώρο που έχει μέχρι τώρα αφεθεί στις εθνικές πολιτικές και αδειάζει τις εθνικές Δημοκρατίες από κάθε περιεχόμενο. Σε αυτό το νέο σενάριο, οι κυβερνήσεις διαδέχονται η μία την άλλη, αλλά οι πολιτικές που ακολουθούν παραμένουν θεμελιωδώς οι ίδιες και δεν μπορούν να τεθούν υπό αμφισβήτηση». Η ΕΕ εχθρός της Δημοκρατίας Και οι έξι προαναφερθείσες εφημερίδες τάσσονται αναφανδόν υπέρ της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και μάλιστα από κεντροαριστερή σκοπιά. Το αφιέρωμα «Ευρώπη» το εκδίδουν για να προωθήσουν τη δημοφιλία της ΕΕ. Έχει λοιπόν ιδιαίτερη πολιτική βαρύτητα το γεγονός ότι ακριβώς ένα τέτοιο έντυπο επικρίνει τόσο βαθιά την ΕΕ και την πολιτική που ασκεί, φτάνοντας μέχρι του σημείου να τη χαρακτηρίσει ουσιαστικά ως παράγοντα που υποσκάπτει τη Δημοκρατία! «Αν με τον όρο "κυριαρχία" αντιλαμβάνεται κανείς τη δυνατότητα των λαών να αποφασίζουν αυτό που επιθυμούν για τη χώρα τους, σπάνιοι είναι οι Ευρωπαίοι του Βορρά και του Νότου που αισθάνονται κυρίαρχοι. Ένα ουσιώδες μέρος της Δημοκρατίας σε εθνικό επίπεδο έχει εξαφανιστεί, χωρίς να επιστραφεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο» αναφέρεται στο αφιέρωμα. «Η κατάρρευση της εμπιστοσύνης στην ΕΕ είναι ένα βαθύτερο φαινόμενο. Ο ενθουσιασμός απέναντί της δεν θα αναγεννηθεί χωρίς η ΕΕ να τροποποιήσει ριζικά τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται απέναντι στα κράτη-μέλη της και στους πολίτες της» προειδοποιούν με ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο τους στο αφιέρωμα αυτό ο Μαρκ Λεονάρ, διευθυντής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων (ECFR), ενός πανευρωπαϊκού think tank που συσπειρώνει εκατόν εξήντα προσωπικότητες και από τα είκοσι εφτά κράτη-μέλη της ΕΕ, και ο Χοσέ Τορεβλάνκα, του ισπανικού τμήματος του ιδρύματος. Οι πολίτες δυσπιστούν Όλο και περισσότεροι Ευρωπαίοι πολίτες δεν έχουν πια εμπιστοσύνη στην ΕΕ. Ακόμη και στις δημοσκοπήσεις του Ευρωβαρόμετρου, οι οποίες διενεργούνται κατ' εντολήν της ίδιας της ΕΕ, αποτυπώνεται αδρά αυτή η τάση απαξίωσης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης στις συνειδήσεις των λαών. Έχουν ενδιαφέρον οι μεταβολές που συντελέστηκαν ανάμεσα στο 2004, εποχή ιδιαίτερης ευφορίας και ακτινοβολίας της ΕΕ, και στο 2012, όπως εμφανίζονται στο Ευρωβαρόμετρο. Το 2004 λοιπόν δεν είχε εμπιστοσύνη στην ΕΕ το 42% των Γερμανών, αλλά το 2012 το ποσοστό αυτό είχε εκτοξευτεί στο 61%! Το 2004 οι Γάλλοι δήλωναν ότι δεν εμπιστεύονται την ΕΕ σε ποσοστό 40%, το 2012 το ποσοστό αυτό είχε ανεβεί στο 56%. Πρωταθλητές της αμφισβήτησης βέβαια ήταν ανέκαθεν οι Βρετανοί, αλλά ουδέποτε το ποσοστό έλλειψης εμπιστοσύνης προς την ΕΕ είχε φτάσει στα σημερινά επίπεδα: το 47% του 2004 εκτοξεύτηκε στο... 75% (!) το 2012. Αναφερόμενοι στις πέντε μεγαλύτερες χώρες της ΕΕ, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι η πιο εκρηκτική απόρριψη της ΕΕ σημειώθηκε σε δύο χώρες που μέχρι πρότινος κατατάσσονταν στα... «ευρωλιγούρια» και μάλιστα επικεφαλής – στην Ιταλία και την Ισπανία! Και στις δύο χώρες, το 2004 το ποσοστό δυσπιστίας προς την ΕΕ ήταν μόλις 27%. Καθώς όμως και οι δύο χώρες χτυπήθηκαν άγρια από την πολιτική της ΕΕ για την προώθηση πανευρωπαϊκά της άγριας λιτότητας, το ποσοστό έλλειψης εμπιστοσύνης προς την ΕΕ απογειώθηκε στο... 72% (!) στην Ισπανία και στο 62% στην Ιταλία. Πρωτοφανείς εξελίξεις, πραγματικά. Το 2004, σε καμία από τις πέντε μεγαλύτερες χώρες της ΕΕ δεν υπήρχε απόλυτη πλειοψηφία αυτών που δεν εμπιστεύονταν την ΕΕ – ούτε καν στη Βρετανία! Τα ποσοστά τους κυμαίνονται από το 27% στην Ιταλία και την Ισπανία έως το 47% της Βρετανίας. Αντιθέτως, το 2012 και στα πέντε αυτά κράτη κυριαρχούσε η έλλειψη εμπιστοσύνης προς την ΕΕ: από το 75% των Βρετανών και το 72% των Ισπανών έως το 56% των Γάλλων! Πλήρης αντιστροφή της κατάστασης. «Τα σαρκοβόρα της Ευρώπης!» Οι κεντροαριστερές εφημερίδες The Guardian και The Independent είναι οι πιο φιλοευρωπαϊκές εφημερίδες της Βρετανίας. Έχει λοιπόν βαρύνουσα πολιτική σημασία, που αντανακλά την επιδείνωση του κλίματος εναντίον της ΕΕ και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, το γεγονός ότι εμφανίζεται στην πρώτη από τις δύο αυτές εφημερίδες άρθρο με έναν εξαιρετικά εύγλωττο τίτλο: «Τα σαρκοβόρα της Ευρώπης τώρα απειλούν να μας καταβροχθίσουν όλους»! «Η συμφωνία που επιβλήθηκε διά της βίας στην Κύπρο από την υπό γερμανική ηγεσία τρόικα δεν συνιστά διάσωση. Στην πραγματικότητα θα καταστρέψει την οικονομία του νησιού» υποστηρίζει ο Βρετανός αρθρογράφος. «Σε ολόκληρη την Ευρώπη οι λαοί κρατούνται όμηροι από τις τράπεζες, τους μετόχους και τις εταιρείες που απαιτούν λύτρα. Όλοι αυτοί είναι αποφασισμένοι να διασφαλίσουν ότι δεν θα σηκώσουν αυτοί το κόστος της κρίσης που αυτοί δημιούργησαν. Οι λαοί κρατούνται όμηροι και από πολιτικούς που θεωρούν δουλειά τους να εκτελούν τις επιθυμίες των τραπεζών, των μετόχων και των εταιρειών» προσθέτει. Το συμπέρασμά του είναι σαφέστατο: «Σκληραίνει σε όλη την Ευρώπη η αντίσταση σε αυτή την οικονομική πολιτική που συνιστά σπιράλ θανάτου... Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, η αντίσταση πρέπει να γίνει πιο δυνατή – διαφορετικά θα μας καταβροχθίσουν όλους». Η ήπειρος πολώνεται Το βρετανικό περιοδικό The Economist προειδοποιεί: «Αν η ύφεση και η μαζική ανεργία στην ευρωπαϊκή περιφέρεια επιμείνουν και τον επόμενο χρόνο, η πολιτική μπορεί να πολωθεί επικίνδυνα». Την άποψη αυτή συμμερίζεται και μάλιστα με πιο κατηγορηματικό τρόπο και ένας αρθρογράφος της αμερικανικής εφημερίδας The New York Times, ο Τόμας Ράιτ από το Ινστιτούτο Μπρούκινγκς της Ουάσιγκτον. «Η ευρωπαϊκή πολιτική πολώνεται με τρόπο που καθιστά απίθανη την περαιτέρω πρόοδο (της ολοκλήρωσης της ΕΕ)» υποστηρίζει και προχωρεί σε μια σημαντική πρόβλεψη: «Η επόμενη αποφασιστική στιγμή μπορεί να είναι όταν ένα κράτος-μέλος στην περιφέρεια της ΕΕ εκλέξει μια κυβέρνηση με σιδηρά εντολή να πει «Όχι» στη γερμανική κυβέρνηση, η οποία έχει και αυτή σιδηρά εντολή να μην λυγίσει... Αυτό θα μπορούσε να προκαλέσει απόσυρση της υποστήριξης της ΕΚΤ και μια κλιμάκωση που θα οδηγήσει σε νέες πράξεις αποσύνθεσης της ΕΕ». Μας κυβερνούν ανδρείκελα Ο Σερζ Αλιμί, διευθυντής της Le Monde Diplomatique, είναι κυριολεκτικά έξω φρενών με την πολιτική των ηγετών της ΕΕ και της Ευρωζώνης, ιδίως μετά τη στάση που τήρησαν εναντίον της Κύπρου, λεηλατώντας τις καταθέσεις που υπήρχαν στις τράπεζες του νησιού. «Μα ποια "εμπιστοσύνη" μπορεί να έχει κανείς ακόμη στο ενιαίο νόμισμα και στην ιερή και απαραβίαστη εγγύηση των τραπεζικών καταθέσεων, αν οποιοσδήποτε πελάτης μιας ευρωπαϊκής τράπεζας μπορεί να ξυπνήσει ένα πρωί με τις αποταμιεύσεις του ακρωτηριασμένες στη διάρκεια της νύχτας;» αναρωτιέται στο πρωτοσέλιδο άρθρο του στο τεύχος Απριλίου της σοβαρής εφημερίδας. «Τα δεκαεφτά κράτη-μέλη του Eurogroup τόλμησαν έτσι το αδιανόητο. Θα το ξανακάνουν. Κανένας πολίτης της ΕΕ δεν μπορεί από εδώ και πέρα να αγνοεί ότι είναι ο προνομιακός στόχος μιας οικονομικής πολιτικής αποφασισμένης να τον απογυμνώσει από τους καρπούς της εργασίας του με το πρόσχημα της αποκατάστασης των δημόσιων λογαριασμών» προσθέτει. Και καταλήγει, ακάθεκτος: «Στη Ρώμη, την Αθήνα ή τη Λευκωσία, ντόπιες μαριονέτες φαίνονται ήδη αποφασισμένες να μετουσιώσουν σε πράξη τις εντολές προς αυτή την κατεύθυνση που θα τους δώσουν οι Βρυξέλλες, η Φρανκφούρτη ή το Βερολίνο, έστω και αν στη συνέχεια βρεθούν να αποκηρύσσονται από τους λαούς τους» τονίζει με ιδιαίτερη έμφαση. Είναι προφανέστατο ότι οι φίλοι της ΕΕ και του ευρώ, που διαμορφώνονται από τους Γερμανούς, όλο και λιγοστεύουν. Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ στις 02/05/2013 (Τεύχος 185)

Τουρκία: Αποσύρθηκε η αστυνομία από την Πλατεία Ταξίμ (upd) Posted: 01 Jun 2013 07:59 AM PDT Χιλιάδες διαδηλωτές συρρέουν προς την περιοχή που είχαν αποκλείσει οι Αρχές. Έκκληση για «ηρεμία» και «λογική» από τον πρόεδρο Γκιουλ. ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ: 17.30 Οι ειδικές δυνάμεις της τουρκικής αστυνομίας αποσύρθηκαν το απόγευμα του Σαββάτου από το πάρκο Gezi της Πλατείας Taksim στη κέμντρο της Κωνσταντινούπολης, μετά από δύο ημέρες βίαιης καταστολής των διαδηλώσεων διαμαρτυρίας που ξεσήκωσε το σχέδιο τσιμεντοποίησης ενός από τους τελευταίους πράσινους πνεύμονες της τουρκικής μεγαλούπολης. Ωστόσο, οι συγκρούσεις δεν τερματίσθηκαν καθώς ομάδες νεαρών πετροβολούσαν τους αστυνομικούς ενώ αυτοί υποχωρούσαν. Χιλιάδες άνθρωποι συρρέουν την ώρα αυτή στην πλατεία Taksim στην οποία, πριν την εντολή αναδίπλωσης, η αστυνομία απέτρεπε την είσοδο κάνοντας και σήμερα χρήση δακρυγόνων και πεπιεσμένου νερού. Ούτως ή άλλως το ξέσπασμα οργής για της αυταρχικές πρακτικές των αρχών σε σχέση με το Πάρκο Gezi έχει λάβει προ πολλού ευρύτερες διαστάσεις, καθώς οι διαδηλώσεις επεκτάθηκαν και σε περιοχές της Κωνσταντινούπολης πέρα από την Πλατεία Taksim, όπως το Beşiktaş στον Βόσπορο και το Kadıköy στην ασιατική ακτή, αλλά και σε άλλες 15 περίπου πόλεις της Τουρκίας. Περίπου 500 άνθρωποι διαδήλωσαν κατά μήκος της ασιατική ακτή του Βοσπόρου γέφυρα από την πόλη, προς το Ταξίμ στην ευρωπαϊκή πλευρά, αλλά συναντήθηκαν με νερό υπό πίεση και δακρυγόνα, που γεμίζουν τον αέρα σε μια παχιά ομίχλη του καπνού. Στη Σμύρνη συγκρούσεις μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομίας σημειώνονταν όλη τη νύχτα, ενηώ πραγματοποιήθηκαν 92 συλλήψεις. Στην Άγκυρα, πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το κτήριο της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης με πολλούς συγκεντρωμένους να κρατούν μπουκάλια αλκοόλ χλευάζοντας την πρόσφατη αντιαλκοολική νομοθεσία της κυβέρνησης Erdoğan, η οποία κατηγορήθηκε ως πρσοπάθεια "ισλαμοποίησης" των ηθών. Η αστυνομία έκανε χρήση έκανε χρήση δακρυγόνων για να διαλύσει το πλήθος το οποίοι απάντησε με πέτρες και βόμβες μολότοφ. Ταραχές σημειώθηκαν τη νύχτα επίσης σε Eskişehir, Muğla, Konya (Ικόνιο), Yalova, Antalya (Αττάλεια) and Bolu. Παρέμβαση Α. Γκιουλ Την ίδια ώρα ο πρόεδρος της Τουρκίας κ. Αμπντουλάχ Γκιουλ απηύθυνε έκκληση να επικρατήσει η "λογική" και η "ηρεμία": "Πρέπει όλοι να δείξουμε υπευθυνότητα απέναντι στις διαδηλώσεις αυτές, οι οποίες έχουν προσλάβει ανησυχητικές διαστάσεις", τόνισε ο τούρκος πρόεδρος καλώντας την αστυνομία να ενεργήσει "με μέτρο". Νωρίτερα το capital.gr μετέδιδε: Διαδηλώσεις και τραυματίες και σήμερα 60 τραυματίες από επεισόδια σε 15 τουρκικές πόλεις είναι, σύμφωνα με πληροφορίες, ο μέχρι στιγμής απολογισμός των εκτεταμένων σημερινών. Το καθεστώς Ερντογάν βρίσκεται αντιμέτωπο με τη μεγαλύτερη κοινωνική αναταρραχή από το 2002 που ανέλαβε την ηγεσία της χώρας. Ο διεθνής παράγοντας παρακολουθεί τις εξελίξεις στην Τουρκία. Τόσο το Στέιτ Ντπάρτμεντ, όσο και η ΕΕ ερευνούν τα αίτια των διαδηλώσεων και τις αντιδράσεις των τουρκικών Αρχών. Μάλιστα, στις 6 και 7 του μήνα, ο αρμόδιος Επίτροπος για τη διεύρυνση της ΕΕ θα επισκεφθεί την Κωνσταντινούπολη.  Νέα επεισόδια Και σήμερα, για δεύτερη μέρα, η τουρκική αστυνομία έκανε χρήση δακρυγόνων και αντλιών νερού, προκειμένου να εμποδίσει την πρόσβαση εκατοντάδων διαδηλωτών στην πλατεία Ταξίμ, στο κέντρο της Κωνσταντινούπολης, όπου χθες έγιναν βίαιες διαδηλώσεις με πολλούς τραυματίες. Πηροφορίες κάνουν λόγο για 60 τραυματίες, ενώ οι διαδηλώσεις τείνουν να επεκταθούν σε 15 τουρκικές πόλεις, ωστόσο δεν υπάρχει επίσημη ενημέρωση από τις τουρκικές Αρχές. Αντικυβερνητικοί διαδηλωτές φορώντας μαντίλια και χειρουργικές μάσκες και με το σύνθημα "Ενωμένοι κατά του φασισμού" ζητούσαν να παραιτηθεί η κυβέρνηση, καθώς προσπαθούν να διασχίσουν το δρόμο για να φθάσουν στην πλατεία Ταξίμ, σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες. Λίγο νωρίτερα διαδηλωτές είχαν συγκρουστεί με την αστυνομία στη συνοικία Μπεσίκτας, στις όχθες του Βοσπόρου, και αφού είχαν διασχίσει μια γέφυρα, σε μια προσπάθειά τους να φθάσουν στην πλατεία Ταξίμ, σύμφωνα με τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης. Παρέμβαση Ερντογάν "Υπήρξαν σφάλματα στις ενέργειες των δυνάμεων ασφαλείας, ιδίως όσον αφορά τη χρήση δακρυγόνων. Το παραδέχομαι. Έχω ζητήσειγια για αυτό τη διενέργεια έρευνας από το Υπουργείο Εσωτερικών. ΄Ηταν υπερβολικό", δήλωσε ο Τούρκος πρωθυπουργός μιλώντας στη γενική συνέλευση του Συνδέσμου Τούρκων Εξαγωγέων (TIM) το Σάββατο. Ο Tayyip Erdoğan ζήτησε "να σταματήσουν αμέσως οι διαδηλώσειις για να μην προκληθεί μεγαλύτερη ζημιά στους επισκέπτες, τους περαστικούς και τους καταστηματάρχες" και διαβεβαίωσε ότι θα λάβει "όλα τα απαραίτητα μέτρα για να εγγυηθεί την ασφάλεια των ανθρώπων και των περιουσιών τους". Ωστόσο, αψήφησε τις εκκλήσεις να αποσύρει τις αστυνομικές δυνάμεις από την πλατεία Taksim, δηλώνοντας χαρακτηριστικά: "Οι αστυνομικοί ήταν εκεί χθες, είναι σήμερα και θα είναι και αύριο, γιιατί η πλατεία δεν μπορεί να είναι ένας τόπος όπου οι εξτρεμιστές θα κάνουν ό,τι θέλουν". Ο Τούρκος πρωθυπουργός υποστήριξε επίσης ότι οι τρέχουσες εργασίες πεζοδρόμησης στο Taksim δεν έχουν καμία σχέση με το σχέδιο κατασκευής ομοιώματος των παλαιών Στρατώνων Του Πυροβολικού ή εμπορικού κέντρού, αν και δεσμεύθηκε ότι η ανοικοδόμηση των Στρατώνων θα πραγματοποιηθεί – αν και εμφάνισε την ιδέα το προς ανέγερση κτήριο να λειτουργήσει και ως μουσείο της πόλης. Τόνισε δε ότι "είναι άδικο να χαρακτηρίζεται αυτή η κυβέρνηση αντι-οικολογική και αντι-περιβαλλοντική". "Θέλω το έθνος να αντιληφθεί το παιχνίδι που παίζουν κάποιοι κύκλοι στη χώρα", συνέχισε, ανεβάζοντας τους τόνους ο Erdogan. Σημείωσε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να διαδηλώνει στην Τουρκία, αλλά όχι το δικάιωμα να προσωρά σε καταλήψεις ή να "καλλιεργεί την ένταση επειδή, υποτίθεται, κόβονται δέντρα". "Ο καθένας θα πρέπει να γνωρίζει" συνέχισε "ότι η Τουρκία είναι μια χώρα όπου το κοινοβουλευτικό σύστημα λειτουργεί πλήρως.οι λειτουργίες του συστήματος βουλευτής πλήρως. Οποιαδήποτε άλλη μέθοδος από τις εκλογές είναι αντιδημοκρατική. Δεν λέω ότι η κυβέρνηση δεν είναι υπόλογη και μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Αλλά, ακριβώς όπως η πλειοψηφία δεν μπορεί να ασκεί πίεση στην μειοψηφία, έτσι και η μειοψηφία δεν μπορεί να επιβάλει τη θέλησή της στην πλειοψηφία". Δηλώνουμε ότι όποιος έχει πρόβλημα με τις δράσεις της κυβέρνησης μπορούν να κάνουν τις επιλογές τους στις εκλογές, ο Ερντογάν δήλωσε ότι όλες οι προσπάθειες παρακινήσει και άλλους από το να αλλάξει η κυβέρνηση μέσω των εκλογών είναι αντιδημοκρατικό και παράνομο. Ο Ερντογάν, ο οποίος νωρίτερα δήλωσε ότι η νέα στρατώνες να ξαναχτιστούν θα γίνει ένα εμπορικό κέντρο και μια κατοικημένη περιοχή, είπε ότι το κτίριο μπορεί επίσης να χρησιμεύσει ως ένα μουσείο της πόλης. Δεκάδες άνθρωποι έχουν τραυματιστεί και πολλοί άλλοι στις δύο τελευταίες ημέρες υπό κράτηση στην καταστολή των διαδηλωτών στην Κωνσταντινούπολη και σε ολόκληρη την Τουρκία μετά από μια αστυνομία διαμαρτύρονται για την κατεδάφιση του Travel Park στο Ταξίμ. Η διαμαρτυρία αυξήθηκε από θυμό σε δυσβάστακτων της αστυνομίας τακτική για να διαλύσει μια ειρηνική καθιστική διαμαρτυρία για την προστασία του πάρκου στην κεντρική πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης την Παρασκευή. Εν ολίγος, διαμήνυσε ότι όποιος διαφωνεί με τις κυβερνητικές αποφάσεις δεν έχει παρά να κάνει τις επιλογές του στις εκλογές, κάθε τέσσερα χρόνια, διότι οποιαδήποτε αλλαγή κυβέρνησης με άλλο τρόπο είναι παράνομη και αντιδημοκρατική.  Αποστάσεις από τον Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης Αποστάσεις από τη βίαιη καταστολή των διαμαρτυριών για την επιχερούμενη τσιμεντοποίηση του Πάρκου Gezi στην κεντρική Πλατεία Taksim της Κωνσταντινούπολης επιχειρεί να πάρει ο αντιπρόεδρος της τουρκικής κυβέρνησης Bülent Arınç. "Νομίζω το καλύτερο θα είναι να προσπαθήσουμε να πείσουμε όσους λένε "δεν θέλουμε εμπορικό κέντρο εδώ", παρά το να τους αντιμετωπίζουμε με δακρυγόνα" είπε ο Arınç σύμφωνα με την εφημερίδα Hürriyet. Παράλληλα δήλωσε αναστατωμένος από τις εικόνες βίας που αντίκρισε. "Υπάρχουν άνθρωποι με ευαισθησίες για το περιβάλλον οι οποίοι τραυματίσθηκαν σε αυτές τις διαδηλώσεις. Τους εύχομαι ταχεία ανάρρωση και εκφράζω τη λύπη μου" πρόσθεσε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, υποστηρίζοντας παράλληλα ότι η αντιπαράθεση ικλιμακώθηκε λόγω της δράσης "προβοκατόρων". Ο Arınç διέψευσε επίσης τις πληροφορίες ότι ο ίδιος του ο γιος συμπεριλαμβάνεται στους ιδιοκτήτες του σχεδιαζόμενου εμπορικού κέντρου.  Πρωτοφανή τα επεισόδια Αφορμή των εξεγέρσεων στάθηκε η απόφαση της Κυβέρνσης Ερντογάν να προχωρήσει στην ανέγερση εμπορικού Κέντρου στο πάρκο Γκεζί, την οποία πολλοί θεωρούσαν αναγκαίο πνεύμονα πρασίνου στην περιοχή της πλατείας Ταξίμ. Περισσότεροι από 40.000 διαδηλωτές έκλεισαν τη γέφυρα του Βοσπόρου, χθες, ενώ και σήμερα οι διαδηλώσεις έχουν επεκταθεί από το πρωί σε περισσότεροες από 15 πόλεις της Τουρκίας. Το καθεστώς Ερντογάν βρίσκεται αντιμέτωπο με τη μεγαλύτερη κοινωνική αντίδραση της γειτονική χώρα, όπως μεταδίδουν διεθνή μέσα ενημέρωσης. Στο πλευρό των διαδηλωτών φέρεται να είναι και το Λαϊκό Ρεπουμπλικανικό κόμμα της Τουρκίας. Θυμίζουμε ότι τις τελευταίες ημέρες, έντονες ήταν οι αντιδράσεις σε ότι αφορά το νόμο περί απαγόρευσης του αλκοόλ, τον οποίο υπέγραψε ο πρόεδρος Γκιουλ. Ο Ταγίπ Ερντογάν έρχεται για πρώτη φορά σε τέτοιου είδους αντιπαράθεση τόσο με την τουρκική κεντροαριστερά, όσο και με τη νεολαία της χώρας του.  Διεθνείς Αντιδράσεις Η υπερβολική χρήση βίας έχει προκαλέσει και τις πρώτες διεθνείς αντιδράσεις. Η Διεθνής Αμνηστία εξέφρασε την ανησυχία της, ενώ το θέμα παρακολουθεί στενά και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Η αμερικανική πλευρά ερευνά τα αίτια και τις αφορμές της εκδήλωσης των επεισοδίων, καθώς και την κατάχρηση εξουσίας απο την πλευρά της αστυνομίας. Ο Πέτερ Σπάνο, εκπρόσωπος του αρμόδιου για τη διεύρυνση Επιτρόπου της Κομισιόν Στέφαν Φούλε, εξέφρασε την ανησυχία του, υπενθυμίζοντας ότι η Τουρκία είναι χώρα υποψήφια για ένταξη στην ΕΕ και ζήτησε να εδραιωθεί στην Τουρκία "η ελευθερία του λόγου και του συνέρχεσθαι". Προανήγγειλε δε, ότι ο Επίτροπος Φούλε θα επισκεφθεί την Κωνσταντινούπολη στις 6 και 7 Ιουνίου.  Chomsky: "Ντροπιαστικές στιγμές της τουρκικής ιστορίας" Τη συμπαράστασή του στους Τούρκους διαδηλωτές εξέφρασε ο διεθνούς φήμης καθηγητής Γλωσσολογίας του ΜΙΤ και πολιτικός διανοητής Noam Chomsky. "Θα ήθελα να ενώσω τη φωνή μου με αυτή της Διεθνούς Αμηστίας και των άλλων υπερασπιστών των βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων που καταδικάζουν τη βάναυση αντίδραση των κρατικών αρχών απέναντι στις ειρηνικές διαμαρτυρίες στο Ταξίμ της κεντρικής Κωνσταντινούπολης" αναφέρει ο Chomsky σε γραπτή δήλωσή του με ημερομηνία 1ης Ιουνίου. Και προσθέτει: "Τα όσα γίνονται γνωστά τα τελευταία 24ωρα παραπέμπουν σε ορισμένες από τις πιο ντροπιαστικές στιγμές της τουρκικής Ιστορίας, που έμοιαζαν να αποτελούν υπόθεση του παρελθόντος μετά την πρόοδο που είχε σημειωθεί κατά τα προηγούμενα έτη και την οποία χαιρετίσαμε και επαινέσαμε όσοι επιθυμούμε το καλύτερο για την Τουρκία και τον λαό της". Υπενθυμίζεται ότι ο Noam Chomsky έχει παρέμβει επανειλημμένα για ζητήματα πολιτικών ελευθεριών στην γειτνοική χώρα έχει καταγγείλει ό,τι ο ίδιος έχει αποκαλέσει "πόλεμο κατά του κουρδικού πληθυσμού στις νοτιανατολικές εαπαρχίες της Τουρκίας" και το 2002 είχε παρουσιασθεί σε δικαστήριο της Κωνσταντινούπολης προθυμοποιούμενος να δικασθεί μαζί με τον εκδότη του Fatih Tas ο οποίος κατηγορούνταν για "αποσχιστική προπαγάνδα" επειδή είχε εκδώσει στα Τουρκικά το βιβλίο του Αμερικανοεβραίου διανοητή "Αμερικανικός Παρεμβατισμός". Πηγή: Κεφάλαιο

Ουδέποτε υπήρξε «ελληνικό σχέδιο» Posted: 01 Jun 2013 07:07 AM PDT Της Ζέζας Ζήκου Μπορεί μια κυβέρνηση να διαβρώσει τους πραγματικούς μισθούς με τον πληθωρισμό, αλλά είναι σχεδόν αδύνατον να τους περικόψει σημαντικά σε απόλυτες τιμές. Εχουν την τάση να μένουν «κολλημένοι», έλεγε ο Κέινς από τη δεκαετία του 1920. Οι εργοδότες αποφεύγουν να κόβουν τους ονομαστικούς μισθούς, επειδή «φοβούνται μήπως πυροδοτήσουν αντιδράσεις σε δύσκολους οικονομικά καιρούς», έγραφαν οι σπουδαίοι Κάνεμαν, Κνετς και Θάλερ το 1986 στην «Αμερικανική Οικονομική Επιθεώρηση». Ομως, σε ποια σύγχρονη Δημοκρατία θα μπορούσε να επιβληθούν άγριες περικοπές στους μισθούς του ιδιωτικού τομέα χωρίς να χρειαστεί να καταφύγει στην αστυνομική καταστολή; Στην Ελλάδα της «εσωτερικής υποτίμησης». Κοινώς, η Ελλάδα δεν αποκλείεται να γίνει Βουλγαρία! Ομως, πρόκειται για συνταγή που θα μας «επαναφέρει στον δρόμο της δημοσιονομικής εξυγίανσης και της ποθητής ανταγωνιστικότητας». Αλλά εγώ προτιμώ να παραμείνω «Ρωμιά και αμαρτωλή». Πολλοί οικονομολόγοι επιμένουν ότι η στρατηγική της μαζικής μείωσης των μισθών, που εφαρμόζεται στη μισή Ευρώπη, αργά ή γρήγορα θα αποδειχθεί μοιραία. Δοκιμάστηκε στις αρχές του 1930 με ολέθρια αποτελέσματα. Μια τέτοια στρατηγική είχε ακολουθήσει η κυβέρνηση του Πιερ Λαβάλ το 1935. Το αποτέλεσμα ήταν να προκαλέσει βίαιες απεργίες των ναυτεργατών στη Γαλλία, φόνους από την αστυνομία και μαζικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Και ως φυσικό επακόλουθο ήρθε η εκλογική νίκη του Λαϊκού Μετώπου, σε συμμαχία με τους κομμουνιστές. Η θλιβερή αυτή ιστορία της άγριας λιτότητας και της καταλήστευσης των μισθών αποδείχθηκε στο τέλος χωρίς νόημα. Και έσπρωξε τη Γαλλία επικίνδυνα κοντά στον εμφύλιο σπαραγμό. Ωστόσο, το αυτονόητο είναι πως ουδείς Ελληνας θέλει η χώρα του να γίνει Βουλγαρία ή Ρουμανία – μπορεί να μην ξέρει πώς θα το αποφύγει, αλλά σίγουρα δεν το θέλει. Με αποτέλεσμα, κάτι που θα μπορούσε να διατυπωθεί ως εθνικό σχέδιο να κυκλοφορεί απλώς ως πείσμα ή φασαρία. Αν θέλουν να αυτοκτονήσουν (κι εμείς μαζί τους…) μπορούν να αδρανήσουν στο ενδεχόμενο να γίνουμε «προσεχώς Βουλγάρες!», αλλά είναι σίγουρο ότι θα μας στείλουν στην αγκαλιά του Τσίπρα. Αν θέλουν να σωθούν (κι εμείς μαζί τους…) χρειάζεται να παρουσιάσουν μιαν άλλη προοπτική από αυτήν που εφαρμόζεται τρία χρόνια από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το ΔΝΤ. Αλλος, τρίτος δρόμος δεν υπάρχει. Από την αρχή της κρίσης, ουδέποτε υπήρξε «ελληνικό σχέδιο» για την αντιμετώπισή της. Τόσο η μονοκομματική κυβέρνηση Παπανδρέου όσο και η δικομματική κυβέρνηση Παπαδήμου και η τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά διαπραγματεύονταν διαρκώς με την πλάτη στον τοίχο τα σχέδια που εκπονούσαν για λογαριασμό μας οι δανειστές. Ετσι, υποχρεώθηκαν να συζητούν στη βάση του πλαισίου που έθεταν οι άλλοι, με τη λογική των άλλων και με τις επιλογές ή τους εκβιασμούς των άλλων. Επί της ουσίας, δεν είχαν τίποτε να αντιτείνουν. Αλλά και αν είχαν, στερούνταν την αξιοπιστία για να το επιβάλουν. Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, κατασκεύασαν έναν μονόδρομο, από τον οποίο απεδείχθη σχεδόν αδύνατον να απομακρυνθούν. Τον μονόδρομο που οδηγεί στη Βουλγαρία. Ο αριθμός των νεόπτωχων έχει αυξηθεί δραματικά, οι αυτοκτονίες είναι καθημερινό φαινόμενο, οικογένειες διαλύονται, η ανεργία είναι πάνω από 27%. Η κοινωνική αναταραχή δεν είναι απαραίτητο ότι σημαίνει πόλεμο στους δρόμους, ξύλο, συγκρούσεις με την αστυνομία κ.λπ. Μπορεί να σημαίνει άρνηση πληρωμής –όχι γιατί δεν θέλουν, αλλά γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν– φόρων και άλλων χρεών. Ετσι, τα ταμεία θα «κρασάρουν», η οικονομία θα διαλυθεί και… γαία πυρί μειχθήτω.

Ο Ελληνικός δρόμος Posted: 01 Jun 2013 05:25 AM PDT Στην πατρίδα μας διαπιστώνονται αρκετές ομοιότητες με τις συνθήκες εκείνες, οι οποίες προκάλεσαν τη γαλλική επανάσταση - ειδικά όσον αφορά τη διαγραφή του χρέους, τις πιέσεις των πιστωτών, την κατάσχεση της ιδιωτικής περιουσίας, καθώς επίσης την εξοντωτική πολιτική λιτότητας "Η ένδοξη επανάσταση του 1688 στην Αγγλία εξελίχθηκε ειρηνικά, οδηγώντας τη χώρα σε ένα διαρκώς αυξανόμενο βιοτικό επίπεδο - επάνω στο οποίο στηρίχθηκε η μετέπειτα βρετανική αυτοκρατορία. Αντίθετα, η γαλλική επανάσταση του 1789 ήταν βίαια και καταστροφική - με αποτέλεσμα, το βιοτικό επίπεδο των Γάλλων να ευρίσκεται για έναν ολόκληρο αιώνα πίσω από το αντίστοιχο των Βρετανών. Η διαφορά μεταξύ των δύο επαναστάσεων εναντίον των τότε απολυταρχικών καθεστώτων, της αυταρχικής ηγεμονίας καλύτερα, ήταν ο τρόπος διαχείρισης των δημοσίων χρεών" (H. James).    Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος Η βρετανική επανάσταση εναντίον των Stuarts οδήγησε σε ένα νέο δόγμα: στο ότι τα θέματα του προϋπολογισμού της χώρας θα αποφασίζονταν από το κοινοβούλιο - από έναν Θεσμό δηλαδή, ο οποίος εκπροσωπούσε τους Πολίτες. Έναντι αυτής της παραχώρησης, οι Πολίτες ανέλαβαν την ευθύνη για τις υποχρεώσεις του κράτους - για τα χρέη καλύτερα, τα οποία είχε δημιουργήσει η κυβέρνηση τους. Οι βουλευτές λοιπόν, οι οποίοι αποφάσιζαν έκτοτε για τους φόρους, μέσω των οποίων θα μπορούσαν να εξοφληθούν τα δημόσια χρέη, ήταν ταυτόχρονα οι ίδιοι οι οφειλέτες - με την έννοια ότι εκπροσωπούσαν το σύνολο των Πολιτών της χώρας τους, των φορολογουμένων όπως αποκαλούνται σήμερα, οι οποίοι τους εξέλεγαν.   Για να μπορέσει να εδραιωθεί το συγκεκριμένο αξίωμα στις λαϊκές συνειδήσεις, το νέο «δόγμα» κατά κάποιον τρόπο, απαιτήθηκε ένας ολόκληρος αιώνας - ο 18ος, σύμφωνα με τον ιστορικό. Εν τούτοις, δεν ήταν τόσο εύκολο ή τόσο απλό, όσο ακούγεται ίσως σήμερα - επειδή κάτι τέτοιο απαιτεί ένα σταθερό θεμέλιο, επάνω στο οποίο να μπορεί να στηριχθεί σωστά και μακροπρόθεσμα. Το θεμέλιο αυτό ήταν η έμφυτη τάση των Βρετανών Πολιτών να αναδειχθούν σε μία ισχυρή δύναμη - σε μία υπερήφανη χώρα, η οποία θα ήταν συνεπής με τις υποχρεώσεις της και θα διαδραμάτιζε έναν εξέχοντα ρόλο στην παγκόσμια πολιτική. Στα πλαίσια αυτά, οι Βρετανοί ήταν ο πρώτος λαός ίσως, ο οποίος κατανόησε έγκαιρα ότι, οι ιδιώτες οφειλέτες, οι Πολίτες στην προκειμένη περίπτωση, μπορεί να χρεοκοπήσουν - το κράτος όμως όχι. Επίσης πως η αξιοπρέπεια, η εθνική κυριαρχία, καθώς επίσης η ευημερία ενός κράτους προϋποθέτουν την εκούσια, έντιμη και συνεπή εξόφληση όλων των υποχρεώσεων του - χωρίς τα καταναγκαστικά μέτρα των δανειστών του, μέσω των οποίων υποχρεώνεται τελικά να πληρώσει πολύ περισσότερα, ηθικά και υλικά, από αυτά που οφείλει, ενώ παράλληλα υποδουλώνεται.     Σε κάθε περίπτωση, το καινούργιο «δόγμα» είχε σαν αποτέλεσμα τον περιορισμό της σπατάλης της εξαιρετικά δαπανηρής τότε βασιλικής αυλής, ενώ «χαλιναγώγησε» τις επεκτατικές διαθέσεις όλων εκείνων, οι οποίοι ήταν υπέρ της έκθεσης της χώρας τους σε πανάκριβες στρατιωτικές περιπέτειες. Το κοινοβούλιο, απόλυτα ευθυγραμμισμένο με τις επιθυμίες των Πολιτών, λειτουργούσε συλλογικά και υπεύθυνα - έτσι ώστε αφενός μεν να μην επιβαρύνονται με μεγάλους φόρους οι Πολίτες, αφετέρου να μην υπερβαίνουν οι δημόσιες δαπάνες τα έσοδα. Όσον αφορά τους βουλευτές, είχαν ως κύριο στόχο του λειτουργήματος τους, τη σωστή εκπροσώπηση των εκλογέων τους - με ανιδιοτέλεια και χωρίς προσωπικές φιλοδοξίες.  Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ Στη Γαλλία του 18ου αιώνα τα πράγματα λειτούργησαν εντελώς διαφορετικά - αφού οι επανειλημμένες χρεοκοπίες υποχρέωναν τους δανειστές της να διαγράφουν (κουρεύουν) τους τόκους, καθώς επίσης να περιμένουν πολύ περισσότερο χρόνο για την αποπληρωμή των δανείων τους, από αυτόν που είχε συμφωνηθεί. Τελικά, το 1770, το γαλλικό κράτος δεν ήταν πλέον σε θέση να εξυπηρετεί τις ανειλημμένες υποχρεώσεις του, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί σε στάση πληρωμών. Φυσικά, η ενέργεια του αυτή δεν σήμαινε ότι, οι δανειστές θα παραιτούνταν από τα δάνεια τους - όπως ίσως θα μπορούσε να υποθέσει κανείς. Αντίθετα, αυξάνονταν συνεχώς οι πιέσεις εκ μέρους τους - με αποτέλεσμα να επικρατεί μία συλλογική αβεβαιότητα, να αδυνατίζει η κοινωνική συνοχή, καθώς επίσης να «φθείρονται» επικίνδυνα οι παραδοσιακές δομές της χώρας. Το 1787 τώρα το κράτος αποφάσισε να αποζημιώσει τους δανειστές του - υποχρεώθηκε καλύτερα εκ των πραγμάτων, αφού δεν είχε καμία άλλη εναλλακτική δυνατότητα. Επειδή όμως το γαλλικό φορολογικό σύστημα δεν «παρήγαγε» αρκετούς φόρους, με τους οποίους θα μπορούσαν να εξοφληθούν οι υποχρεώσεις του δημοσίου, κατασχέθηκε η ιδιωτική περιουσία - δημεύθηκε δηλαδή με έναν τρόπο, ο οποίος ήταν αδιανόητος μέχρι τότε. Συνεχίζοντας, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα μετά από την κατάσχεση της ιδιωτικής περιουσίας, κλιμακώθηκαν οι κοινωνικές αντιδράσεις - οι οποίες οδήγησαν στην αιματηρή γαλλική επανάσταση, στη μαζική σφαγή δικαίων και αδίκων, καθώς επίσης σε όλα όσα την ακολούθησαν. Με λίγα λόγια λοιπόν, ο εκ των υστέρων σεβασμός του αξιώματος της υποχρεωτικής εξόφλησης των δημοσίων χρεών, είχε σαν αποτέλεσμα τη λήψη άδικων μέτρων - επομένως, τη μαζική εξέγερση του γαλλικού λαού εναντίον της ηγεσίας του, καθώς επίσης τη διενέργεια καταστροφικών πολέμων, για την υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας.  Ολοκληρώνοντας, στην περίπτωση της Γαλλίας το δημόσιο υπερχρεώθηκε - προσπαθώντας στη συνέχεια, με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο, καθώς επίσης αναλαμβάνοντας τεράστιους κινδύνους, να ξεχρεωθεί. Ταυτόχρονα, το κράτος έχασε εντελώς την αξιοπιστία του - ενώ διακινδύνευσε την πλήρη απώλεια της εθνικής του κυριαρχίας. Αντίθετα, η Βρετανία απέφυγε συνετά να θέσει σε αμφιβολία την αξιοπιστία της πληρώνοντας τα χρέη της, περιόρισε αμέσως μετά το δανεισμό της, ενδυνάμωσε το Κράτος Δικαίου και αξιοποίησε τα πλεονεκτήματα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας - όπως επίσης αργότερα οι ιδρυτές των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ Αξιοποιώντας κανείς σωστά τα ιστορικά διδάγματα, οφείλει να επιλέξει τη σωστή μέθοδο αντιμετώπισης της κρίσης χρέους της πατρίδας μας - η οποία λόγω αδυναμίας, άρνησης εν μέρει της εξόφλησης των υποχρεώσεων της, έχει μεταβληθεί σε αποικία των δανειστών της. Της επιλογής προηγείται φυσικά η όσο το δυνατόν περισσότερο λεπτομερής καταγραφή των προβλημάτων, έτσι ώστε να βρεθούν οι σωστές λύσεις.  Στα πλαίσια αυτά, διαπιστώνονται αρκετές ομοιότητες με τις συνθήκες εκείνες, οι οποίες προκάλεσαν τη γαλλική επανάσταση - ειδικά όσον αφορά τη διαγραφή (κούρεμα) του χρέους, την κατάσχεση της ιδιωτικής περιουσίας (χαράτσια, υπερβολική φορολόγηση), τις πιέσεις των πιστωτών, την ενδεχόμενη παρακράτηση των τραπεζικών καταθέσεων, κατά το πρόσφατο προηγούμενο της Κύπρου κοκ. Την ίδια στιγμή, η κοινοβουλευτική δημοκρατία έχει χάσει σχεδόν εντελώς τη νομιμοποίηση της - αφού τόσο τα περισσότερα κόμματα, όσο και η πλειοψηφία των πολιτικών, αδυνατούν να εκφράσουν ή/και να υπερασπίσουν τα συμφέροντα του συνόλου των Πολιτών. Οι κυβερνώντες, όπως επίσης οι περισσότεροι βουλευτές, εξυπηρετώντας αποκλειστικά και μόνο τα ιδιοτελή τους συμφέροντα, έτσι όπως οι ίδιοι τα αντιλαμβάνονται, έχουν χάσει την επαφή τους με τους Πολίτες, τους οποίους οφείλουν να εκπροσωπούν - ενώ αναλώνονται σε ψέματα, καθώς επίσης σε κενές υποσχέσεις ή δεσμεύσεις, τις οποίες αδυνατούν να εκπληρώσουν.  Εντολοδόχοι πλέον μίας ανώνυμης εξουσίας, την οποία ούτε οι ίδιοι δεν γνωρίζουν, οδηγούν τους Πολίτες σε επικίνδυνα αδιέξοδα - υποχρεώνοντας τους να επιβαρύνονται με συνεχώς νέους φόρους, χωρίς κανένα αντίκρισμα και καμία μελλοντική προοπτική. Παράλληλα, ορισμένα διατεταγμένα ΜΜΕ, όπως επίσης άλλοι «Θεσμοί» (για παράδειγμα, η ιδιωτική Τράπεζα της Ελλάδας), προσπαθούν να χειραγωγήσουν το λαό - έτσι ώστε να αποδεχθεί ήρεμα τη λεηλασία του, χωρίς να αντιδράσει. Αποφεύγοντας να επεκταθούμε σε λεπτομέρειες, οι οποίες θα τεκμηρίωναν ότι, η Ελλάδα ευρίσκεται προ των πυλών του χάους, θεωρούμε προτιμότερο να ασχοληθούμε με τις λύσεις, τις οποίες έχουμε (ακόμη) στη διάθεση μας - με κάποιες προτάσεις λοιπόν αντιμετώπισης ή, καλύτερα, αποφυγής της επερχόμενης, τρομακτικής καταιγίδας: (α)  Εμπνεόμενοι από την ιστορία, θεωρούμε ότι πρέπει άμεσα να βρεθεί ένα θεμέλιο, επάνω στο οποίο θα στηριχθεί η αναγέννηση της πατρίδας μας. Το θεμέλιο αυτό θα ήταν ίσως το όραμα να εξελιχθεί η Ελλάδα σε μία υπερήφανη, ελεύθερη χώρα, η οποία να διαδραματίζει ένα σημαντικό, ηγετικό ρόλο στην περιοχή της. Η ιστορία της, ο πολιτισμός της, καθώς επίσης η γλώσσα της, η οποία δεν είναι άγνωστη σε όσους κατοικούν από τα Βαλκάνια μέχρι τα σύνορα της αυτοκρατορίας του Μ. Αλεξάνδρου, θα μπορούσαν να βοηθήσουν αρκετά στην ανάδειξη της – ενώ η συμμετοχή της στη ζώνη του ευρώ και στην ευρωπαϊκή ένωση, θα αποτελούσαν τότε ένα σημαντικό πλεονέκτημα, σε σχέση με τις άλλες χώρες της περιοχής.         (β)  Για να το πετύχει αυτό η Ελλάδα, θα πρέπει να μπορεί να ανταπεξέρχεται εμπρόθεσμα με τις υποχρεώσεις της - κάτι απόλυτα εφικτό για μία πλούσια, πολλαπλά προικισμένη χώρα όπως η πατρίδα μας. Η πλέον ρεαλιστική μέθοδος τώρα είναι αυτή, την οποία έχουμε περιγράψει σε προηγούμενη ανάλυση μας, με τον τίτλο: Ο μηδενισμός του χρέους. Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα θα πρέπει να πληρώσει όλα της τα χρέη, χωρίς καμία διαγραφή και μέχρι «τελευταίας δεκάρας» – εάν πραγματικά επιθυμεί όχι μόνο να επανακτήσει την πολυπόθητη ανεξαρτησία της, αλλά και να αναδειχθεί σε μία σημαντική δύναμη στην περιοχή της.   Φυσικά, η μέθοδος αυτή θα κόστιζε αρκετά σε όλους εμάς τους Έλληνες. Εν τούτοις, χωρίς κόστος, δεν υπάρχει ουσιαστικά καμία απολύτως ελπίδα απελευθέρωσης από τους εισβολείς - εκτός εάν συνεχίσουμε να πιστεύουμε στα παραμύθια, με τα οποία εξασφαλίζουν οι πολιτικοί μας τις «καρέκλες» τους, καθώς επίσης οι δανειστές την «απομύζηση» της χώρας μας: το στύψιμο της λεμονόκουπας, έως εκείνη τη στιγμή που δεν θα έχει πλέον χυμό, οπότε θα πεταχτεί στα σκουπίδια της ιστορίας.       (γ)  Παράλληλα, η πατρίδα μας πρέπει να επιλύσει τα τρέχοντα οικονομικά της προβλήματα - τα οποία έχουμε αναλύσει στο κείμενο μας «Λιτότητα, δραχμή ή αναδιάρθρωση». Με δεδομένο δε το ότι, αρκετά από τα τότε οικονομικά μεγέθη έχουν «διορθωθεί», αν και δυστυχώς εις βάρος κάποιων άλλων (ανεργία, κλείσιμο μικρομεσαίων επιχειρήσεων κλπ.), λόγω των εγκληματικών μνημονίων, οι δυνατότητες μας δεν είναι υποθετικές. (δ)  Για να μπορέσουν να επιτευχθούν σωστά όλα τα παραπάνω, απαιτείται η ενθουσιώδης συνδρομή, καθώς επίσης η εκούσια συμφωνία όλων των Ελλήνων – ένα κοινωνικό συμβόλαιο, το οποίο όμως προϋποθέτει την ενεργό συμμετοχή τους τόσο στη διαχείριση, όσο και στον έλεγχο της χώρας τους. Κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό πλέον με το σημερινό, διαβρωμένο καθεστώς της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας - το οποίο αντιστέκεται σε κάθε αλλαγή ή στην κάθαρση του. Απαιτείται λοιπόν η συνταγματική κατοχύρωση της άμεσης δημοκρατίας, έτσι όπως λειτουργεί σήμερα στην Ελβετία, ενώ την έχουμε περιγράψει στο κείμενο μας «Πολίτευμα και δημόσιο χρέος». Μόνο με ένα τέτοιο πολίτευμα θα μπορούσε να αξιοποιηθεί το τεράστιο δυναμικό της Ελλάδας, έτσι ώστε να εξελιχθεί στην ωραιότερη, στην πλουσιότερη, καθώς επίσης στην πλέον πολιτισμένη χώρα της ηπείρου μας.        Η ΒΙΩΣΙΜΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ Στο σημείο αυτό θεωρούμε σκόπιμη μία αναφορά στη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους – σε μία «συζήτηση», η οποία διεξάγεται από αρκετό καιρό και που συνήθως καταλήγει στο λανθασμένο συμπέρασμα ότι, το δημόσιο χρέος μας δεν είναι βιώσιμο. Κατά την άποψη μας βέβαια το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι οι οφειλές της, ιδίως μετά την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής τους, με σχετικά χαμηλά επιτόκια, αλλά το έλλειμμα του προϋπολογισμού – λόγω του οποίου συνεχίζεται η ανοδική πορεία του χρέους. Απλούστερα το ότι το κράτος συνεχίζει να δαπανά περισσότερα, από όσα εισπράττει – ενώ αυξάνει συνεχώς τους φόρους όχι για να εξοφλήσει τις υφιστάμενες υποχρεώσεις του, το δημόσιο χρέος δηλαδή, αλλά για να συνεχίσει να χρηματοδοτεί τις ανεξέλεγκτες δαπάνες των κομματικών και λοιπών μηχανισμών του (κάτι που δυστυχώς συμβαίνει σε όλη τη Δύση).      Χωρίς να αναλύσουμε τώρα τα επί πλέον σημερινά αίτια του ελλείμματος (ανεργία, χρεοκοπίες των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, μειωμένα έσοδα του δημοσίου, κυρίως λόγω της αύξησης των συντελεστών φορολόγησης κλπ.), έχουμε την άποψη ότι, εφόσον αντιμετωπιζόταν σωστά, το δημόσιο χρέος μας θα ήταν απολύτως βιώσιμο – φυσικά χωρίς καμία ανάγκη διαγραφής του. Συνεχίζοντας, αυτό που σίγουρα έχει ενδιαφέρον είναι οι βαθύτερες αιτίες, με βάση τις οποίες καταλήγουν οι περισσότεροι στο συμπέρασμα περί μη βιωσιμότητας του χρέους. Ειδικότερα, όπως φαίνεται, οι Έλληνες Πολίτες θεωρούν ότι, εάν ισχυρισθούν πως το χρέος δεν είναι βιώσιμο και δεν το πληρώσουν, θα είναι οι «έξυπνοι» ή/και οι κερδισμένοι – χωρίς να κατανοούν δυστυχώς πως η συγκεκριμένη αντίληψη τους (α)  τους έχει κοστίσει ήδη πολύ περισσότερα - μείωση των μισθών και των εισοδημάτων τους, κατάρρευση της αξίας των περιουσιακών τους στοιχείων (ακινήτων, μετοχών, λοιπών αξιών), φτώχεια, εξευτελισμούς, αυτοκτονίες, απώλεια της εθνικής τους κυριαρχίας, εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, λεηλασία της ιδιωτικής κλπ., ενώ (β)  δεν πρόκειται τελικά να αποφύγουν την εξόφληση του, όσα χρόνια και αν περάσουν – ειδικά μετά την εγκληματική αποδοχή του αγγλικού δικαίου από τη Βουλή (όσον αφορά τα ομόλογα, καθώς επίσης τα υπόλοιπα, ενυπόθηκα ουσιαστικά, δάνεια που έχουν συναφθεί). Πόσο μάλλον όταν, μετά το PSI, το δημόσιο εξωτερικό χρέος δεν είναι πλέον μετατρέψιμο σε ένα εθνικό νόμισμα, το οποίο θα μπορούσε κάποια στιγμή να υιοθετηθεί.    Από την άλλη πλευρά, οι εισβολείς προτιμούν την καθυστέρηση της πληρωμής του χρέους, αφού τα οφέλη τους είναι πολλαπλάσια (τόκοι των κεφαλαίων τους, κλοπή της περιουσίας των Ελλήνων, συμπεριλαμβανομένου του υπογείου πλούτου, μία σημαντική γεωπολιτική θέση κλπ.). – με τις Η.Π.Α. να έχουν μία επί πλέον ωφέλεια: την εμπλοκή τους στα θέματα της Ευρωζώνης, μέσω της ευρύτερης δραστηριοποίησης του ΔΝΤ. Απλούστερα, η δαμόκλειος σπάθη είναι για τους δανειστές μας προτιμότερη, από τον απαγχονισμό – αφού έτσι κερδίζουν πολύ περισσότερα, από αυτά που τους οφείλουμε.   Συμπερασματικά λοιπόν, εμείς τουλάχιστον δεν απορούμε σε σχέση με το ότι, όλοι όσοι αναφέρονται συνειδητά στη μη βιωσιμότητα του χρέους εκπροσωπούν, άμεσα ή έμμεσα, τους διεθνείς τοκογλύφους – το ΔΝΤ, ορισμένα διατεταγμένα ΜΜΕ της χώρας μας, διάφορα διεθνή ΜΜΕ, αγγλοσάξονες οικονομολόγοι, αμερικανικές εταιρείες αξιολόγησης κοκ.  ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ Περαιτέρω, είναι μάλλον ανόητο να θεωρεί κανείς ότι μία χώρα, με δημόσια περιουσία που ξεπερνάει τα 300 δις €, με ιδιωτική περιουσία που πλησιάζει τα 2 τρις € (με κριτήριο την ειδική εισφορά των ακινήτων), με έναν τεράστιο υπόγειο πλούτο, με δυνατότητες μεγάλης ανάπτυξης στον τουρισμό και στη γεωργία, με μία πανίσχυρη ναυτιλία, με απαιτήσεις απέναντι στη Γερμανία, οι οποίες υπερβαίνουν κατά πολύ τα 150 δις € κλπ., δεν είναι σε θέση να εξοφλήσει ένα χρέος της τάξης των 310 δις € σήμερα. Φυσικά, το γεγονός αυτό είναι απολύτως γνωστό στους ξένους εισβολείς – οι οποίοι θα συνεχίσουν να ισχυρίζονται ότι το δημόσιο χρέος μας δεν είναι βιώσιμο, καθώς επίσης πως απαιτείται μία νέα διαγραφή του (ένα επόμενο εγκληματικό PSI), έχοντας εντελώς διαφορετικές σκοπιμότητες (ανταλλάγματα), από αυτές που υποθέτουμε. Δυστυχώς όμως, οι δυνατότητες της χώρας μας δεν είναι γνωστές σε πολλούς Έλληνες, οι οποίοι έχουν την εντύπωση ότι, μία «δουλοπρεπής, μίζερη στάση», προφανώς μη ελληνοπρεπής, η οποία θα τους εξασφαλίσει κάποια μείωση του χρέους τους, θα τους ωφελήσει – παρά το ότι είναι αδύνατον να μην γνωρίζουν πως τίποτα δεν προσφέρεται χωρίς αντάλλαγμα, ότι δεν προσφέρονται πουθενά δωρεάν γεύματα. Την ίδια στιγμή βέβαια «μαίνονται» (στα λόγια) εναντίον των εισβολέων, ενώ διαμαρτύρονται (ξανά στα λόγια) για την κατάληψη της χώρας τους – αδιαφορώντας για το ότι οι πρόγονοι τους δεν έδωσαν απλά χρήματα ή περιουσιακά στοιχεία για την υπεράσπιση της ελευθερίας τους, αλλά την ίδια τους τη ζωή, καθώς επίσης τη ζωή των παιδιών τους. Συνεχίζοντας, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, πολύ περισσότερο εάν θα κατάφερνε μία έντιμη πολιτική ηγεσία να εμπνεύσει, καθώς επίσης να κινητοποιήσει όλους τους  Έλληνες, λέγοντας τους μόνο την αλήθεια, ο προϋπολογισμός μας θα μπορούσε να διαμορφωθεί στα επόμενα έτη ως εξής: ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Υποθετικά μεγέθη προϋπολογισμού 2013, 2014, 2015 Μεγέθη 2013 2014 2015 Έσοδα 54.514 55.604 57.828 % επί του ΑΕΠ 28,1% 28,1% 28,1% Δαπάνες 62.652 62.652 62.652 % επί του ΑΕΠ 32,3% 31,7% 30,4% Έλλειμμα προϋπολογισμού -8.138 -7.048 -4.824 % επί του ΑΕΠ -4,2% -3,6% -2,3% ΑΕΠ 194.000 *197.880 **205.795 Δημόσιο χρέος 313.675 320.723 325.547 % επί του ΑΕΠ 161,69% 162,00% 158,00% * 2% ανάπτυξη ** 4% ανάπτυξη Πίνακας: Β. Βιλιάρδος Στον Πίνακα Ι έχουμε διατηρήσει σταθερό το ποσοστό των εσόδων ως προς το ΑΕΠ, σταθερές τις δαπάνες ως απόλυτο μέγεθος, καθώς επίσης μηδενική ανάπτυξη για το 2013 (και μηδενική ύφεση) – προϋποθέσεις που έχουμε τη δυνατότητα να επιτύχουμε, χωρίς ιδιαίτερες προσπάθειες (ειδικά εάν σκεφθούμε ότι το ΑΕΠ μας το 2011 ήταν 208,5 δις €, ενώ στοχεύουμε μόλις στα 194 δις €). Εάν τώρα καταφέρουμε να αναπτυχθούμε με 2% το 2014 (ελάχιστο ποσοστό, μετά από πέντε συνεχή χρόνια ύφεσης, όπου η κατανάλωση διατηρήθηκε αρνητική, η ανεργία γιγαντώθηκε κοκ), καθώς επίσης με 4% το 2015, το δημόσιο χρέος μας θα άρχιζε να μειώνεται – οπότε θα ήταν εκ των πραγμάτων βιώσιμο. Ειδικά εάν οι τράπεζες μας καταφέρουν να ανακεφαλαιοποιηθούν χωρίς τη βοήθεια του δημοσίου, καθώς επίσης να μην αφελληνισθούν – αφού με ξένο τραπεζικό σύστημα, θα ήταν δύσκολο να διατηρήσουμε την πλήρη ανεξαρτησία της οικονομίας μας.  Φυσικά το δημόσιο χρέος θα μπορούσε να μειωθεί πολύ περισσότερο, εάν ιδιωτικοποιούσαμε μέρος της δημόσιας περιουσίας, σε σωστές τιμές – σε καμία περίπτωση φυσικά τις κοινωφελείς, τις κερδοφόρες μονοπωλιακές, καθώς επίσης τις στρατηγικές μας επιχειρήσεις (θα ήταν σίγουρα έγκλημα αφού, μεταξύ άλλων, θα «έσβηνε» εντελώς τις όποιες μελλοντικές μας προοπτικές).  Είναι προφανές δε ότι, εφόσον αντιστρεφόταν η αρνητική τάση στην οικονομία μας, θα σταματούσε σχεδόν αμέσως η καταστροφική «απομόχλευση» των πάντων (αξίες οικοπέδων, ακινήτων, χρηματιστήριο κλπ.) – οπότε θα επιταχυνόταν η ανάπτυξη, όσο ίσως δεν φανταζόμαστε. Κλείνοντας, όλα παραπάνω στηρίζονται στο γεγονός ότι, η Ελλάδα είναι μία χώρα της Ευρωζώνης - η οποία έχει τη δυνατότητα να δανείζεται από τους εταίρους της, με βιώσιμα τοκοχρεολύσια, έτσι ώστε να ξεπεράσει ομαλά την κρίση ρευστότητας, χωρίς να αναγκασθεί να χρεοκοπήσει. Βέβαια, όπως έχουμε τονίσει αρκετές φορές πριν από την εισβολή του ΔΝΤ, θα ήταν προτιμότερη η στάση πληρωμών, από την αποδοχή των δανείων, με τους όρους και με τους «μπράβους των τοκογλύφων», οι οποίοι δυστυχώς τα συνόδευαν – ενώ τα πλεονεκτήματα της Ελλάδας εκείνη την εποχή ήταν εξαιρετικά μεγάλα (ανάλυση μας).    Για μία χώρα όμως εκτός Ευρωζώνης, με δίδυμα ελλείμματα, αποβιομηχανοποιημένη, καθώς επίσης με αδυναμία εσωτερικού δανεισμού, ένα χρέος της τάξης του 60% του ΑΕΠ της θεωρείται ήδη μη βιώσιμο – πόσο μάλλον εάν είναι στο μεγαλύτερο μέρος του εξωτερικό, σε συνάλλαγμα (η Αργεντινή χρεοκόπησε με δημόσιο χρέος περί το 60% του ΑΕΠ της).   Η ΕΥΡΩΠΗ Συνεχίζοντας, είμαστε απολύτως πεπεισμένοι πως η Γερμανία δεν πρόκειται να καταφέρει να ηγηθεί στην ήπειρο μας, ενώ θα συμβιβασθεί υποχρεωτικά με το γεγονός ότι, δεν είναι ούτε προς όφελος της, αλλά ούτε και εφικτή η δημιουργία του 4ου οικονομικού Ράιχ – το «όνειρο θερινής νυκτός» της πρωσικής κυβέρνησης της, η οποία δεν συνειδητοποιεί τις τεράστιες αδυναμίες της χώρας της. Επομένως, η Ε.Ε. δεν έχει χάσει ακόμη την ευκαιρία να ενωθεί πραγματικά, εξελισσόμενη σε μία Ευρώπη των Πολιτών της, στην οποία όλες οι χώρες θα συμμετέχουν ισότιμα.   Την ίδια στιγμή, η ΕΚΤ έχει επιτέλους κατανοήσει πως πρέπει να αντιμετωπίσει ενεργητικά την τραπεζική βόμβα μεγατόνων, η οποία ευρίσκεται στα θεμέλια της Ευρωζώνης – λειτουργώντας σαν μία πραγματική κεντρική τράπεζα του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ειδικότερα, στην πρόσφατη έκθεση της συμπεραίνει επίσημα ότι, πέντε χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης, η Ευρωζώνη ευρίσκεται λίγο πριν από ένα τραπεζικό κραχ – ενώ δεν απειλούνται μόνο οι τράπεζες της περιφέρειας, αλλά επίσης αυτές των χωρών του κέντρου, όπως της Γερμανίας και της Ολλανδίας.  Πάντοτε σύμφωνα με την έκθεση, η υψηλή ανεργία, καθώς επίσης οι διαρκώς αυξανόμενες επισφάλειες στους ισολογισμούς των τραπεζών, μεγεθύνουν επικίνδυνα το ρίσκο μίας νέας κρίσης – σε μία εποχή κατά την οποία, οι τράπεζες είναι ακόμη βυθισμένες στα προβλήματα που τους προκάλεσε η παγκόσμια χρηματοπιστωτική «κατάρρευση» του 2008. Με τις συνολικές επισφάλειες να υπερβαίνουν τα 720 δις € σε ολόκληρη την Ευρώπη, χωρίς καν να υπολογίζονται τα απίστευτα υψηλά ποσά παραγώγων στον ισολογισμό της Deutsche Bank, η κατάσταση είναι κρίσιμη – με αποτέλεσμα να εξετάζεται εκ νέου οι αγορά «τοξικών αξιογράφων» από την ΕΚΤ, σε συνεργασία με τις κεντρικές τράπεζες των χωρών-μελών της Ευρωζώνης, έτσι ώστε να στηριχθούν οι εμπορικές τράπεζες και να μην χρεοκοπήσουν. Όπως λέγεται τώρα χαρακτηριστικά, "εάν πέσει ένα κράτος, θα πέσει και μία τράπεζα – εάν πέσει δε μία τράπεζα, θα πέσουν όλες μαζί" – ειδικά όταν είναι σε όλους γνωστό ότι, οι τράπεζες χρησιμοποιούν σε μεγάλο βαθμό τη δημιουργική λογιστική, για να αποκρύψουν τα πραγματικά τους προβλήματα.     Η ΕΚΤ έχει φυσικά πολλές δυνατότητες επιτυχημένης διαχείρισης της κρίσης – μερικές από τις οποίες έχουμε περιγράψει στην ανάλυση μας: ΕΚΤ, η λύση των λύσεων. Εν τούτοις, εάν η Ευρωζώνη δεν αποφασίσει οριστικά για το μέλλον της, εάν δηλαδή θα «ολοκληρωθεί» (τραπεζική, δημοσιονομική και πολιτική ένωση), ή εάν θα επιστρέψουν όλες μαζί οι χώρες-μέλη της στην αφετηρία (ανάλυση μας), με μία ελεγχόμενη, προσεκτική διαδικασία, η ΕΚΤ δεν είναι δυνατόν να ενεργοποιηθεί αποτελεσματικά.  ΕΠΙΛΟΓΟΣ Όπως η Ελλάδα, έτσι και η Ευρωζώνη θα πρέπει να εξοφλήσει τα χρέη της προς τις αγορές, με κάθε κόστος – αφού η ίδια «συντέλεσε» τα μέγιστα στη δημιουργία τους, «επιτρέποντας» την εκμετάλλευση των ελλειμματικών χωρών από τις πλεονασματικές, τον αλόγιστο δανεισμό όλων με χαμηλά επιτόκια από τις αγορές, τον σκόπιμα ελλιπή έλεγχο των επί μέρους οικονομιών, την υπερβολική σπατάλη κοκ. Άλλωστε, το ίδιο έκανε και η κεντρική κυβέρνηση των Η.Π.Α. την πρώτη φορά, στις αρχές του 19ου αιώνα, όταν υπερχρεώθηκαν οι Πολιτείες της – επειδή είχε επιτρέψει να δημιουργηθεί η εντύπωση στις αγορές ότι, τα δάνεια προς τις Πολιτείες ήταν εγγυημένα από την ίδια (από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, όπως έχει συμβεί και στην Ευρωζώνη). Επομένως, ακολουθώντας το παράδειγμα των Η.Π.Α., δεν επιτρέπεται να αφήσει καμία χώρα, αλλά και καμία μεγάλη τράπεζα να χρεοκοπήσει αυτή τη φορά – κάτι που δεν είναι υποχρεωμένη να εφαρμόζει στο μέλλον, αφού έχουν ενημερωθεί πλέον οι αγορές τόσο μέσω της Ελλάδας (δημόσιο χρέος), όσο και με τη δολοφονία της Κύπρου (τραπεζικό χρέος). Όσον αφορά τώρα την Ελλάδα είμαστε απολύτως πεπεισμένοι ότι, εάν δεν ακολουθήσει το παράδειγμα της Βρετανίας του 16ου αιώνα, θα υποχρεωθεί στις οδυνηρές εμπειρίες της Γαλλίας του 17ου αιώνα.  Ο «άρτος και τα θεάματα» δε, με τα οποία «ταΐζουν» οι πολιτικοί, με τη συνεργασία ορισμένων δημαγωγών, δημοσιογράφων ή στρατευμένων ΜΜΕ τους Πολίτες για να εκτονωθούν, ξεχνώντας την εξαθλίωση και την απώλεια της εθνικής τους κυριαρχίας, καθώς επίσης για να μην συνειδητοποιήσουν τη λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας τους, δεν θα τους προστατεύσει στο τέλος ούτε από τη Βαστίλη, ούτε από την γκιλοτίνα.  Σε κάθε περίπτωση, εάν δεν εξυπηρετούμε σωστά το χρέος, δεν πρόκειται να μας δανείσουν ποτέ οι αγορές - ενώ, για όσο χρονικό διάστημα δεν μας δανείζουν οι αγορές, είναι πολύ δύσκολο να ξεφορτωθούμε το ΔΝΤ, τους «τοκογλύφους» και την «πρωσική» Γερμανία. Εάν όμως δεν διώξουμε όλους αυτούς τους εισβολείς, δεν υπάρχει μέλλον για την πατρίδα μας – η οποία κινδυνεύει, χωρίς καμία αντικειμενική αιτία, να καταλήξει στα σκουπίδια της ιστορίας. Υστερόγραφο: Όλοι όσοι επιλέγουν να διαβάσουν τόσο «μακροσκελείς» οικονομικές και πολιτικές αναλύσεις (η μακροοικονομία συνδέεται αναπόσπαστα με την πολιτική), όσο οι δικές μας, επιθυμούν προφανώς να ενημερωθούν αναλυτικά και τεκμηριωμένα – έτσι ώστε να εξασκούν συνειδητά τα πολιτικά τους δικαιώματα, αφού η Δημοκρατία είναι ένα δύσκολο, αρκετά απαιτητικό πολίτευμα, η σωστή λειτουργία του οποίου προϋποθέτει τη διαρκή ενημέρωση. Ελπίζουμε λοιπόν να ανταποκρινόμαστε στις απαιτήσεις τους, όσο πιο συχνά γίνεται – τονίζοντας ξανά ότι, δεν διεκδικούμε το αλάθητο.

Ο Κίσινγκερ αποκαλύπτει ότι ΗΠΑ και Κίνα θα συνεργαστούν για την παγκόσμια κυβέρνηση Posted: 01 Jun 2013 04:25 AM PDT Του Ιωάννη Αθ. Μπαλτζώη  Ο Χένρυ Άλφρεντ Κίσινγκερ ( Henry Alfred Kissinger, γεννήθηκε στις 27 Μαΐου 1923),  είναι Αμερικανός ακαδημαϊκός -καθηγητής πολιτικής επιστήμης και διεθνών σχέσεων-, συγγραφέας και διπλωμάτης. Κυριάρχησε στο σχεδιασμό και την εκτέλεση της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ από το 1969 ως το 1977, επί προεδρίας Ρίτσαρντ Νίξον (1969-1974) και Τζέραλντ Φορντ (1974-1977), ως σύμβουλος εθνικής ασφάλειας (National Security Advisor) και υπουργός Εξωτερικών. Ο  πρώην ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, ο "μάγος" της εξωτερικής πολιτικής κατά τις  δεκαετίες του 70 και 80, ο Χένρι Κίσινγκερ δεν μασάει τα λόγια του  ακόμη και σήμερα και λέει τα πράγματα όπως είναι ή και όπως ΘΑ  ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΕΞΕΛΙΧΘΟΥΝ. Τίποτα δεν λέει τυχαία ο Κίσινγκερ. Και διαπιστώνουμε από τις λίγες φορές  που εμφανίζεται στο προσκήνιο, ότι αυτά που λέει δημιουργούν τεράστια αίσθηση και τις περισσότερες φορές, αυτά υλοποιούνται. Είναι η σοφία τόσων δεκαετιών και η εμπλοκή σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και διεθνούς τάξης και ασφάλειας, ή αυτό που επιμένουν κάποιοι άλλοι ότι λόγω της συμμετοχής του σε όλες τις μυστικιστικές φανερές και απόκρυφες παγκόσμιες οργανώσεις έχει ενημέρωση από "μέσα" για το τι σχεδιάζεται και τι έχει αποφασιστεί για τα έθνη και τον κόσμο ολόκληρο. Η Νέα Τάξη Πραγμάτων που επαγγέλλεται έναν νέο κόσμο, υποτίθεται καλύτερο από την σημερινό για να εγκαθιδρυθεί απαιτείται η ανάληψη της παγκόσμιας διακυβέρνησης    από μία ηγεσία σοφών και ικανών ανθρώπων, μυημένων στους σκοπούς της ΝΤΠ. Ασχέτως βέβαια αν άλλοι λένε ότι η Νέα Τάξη Πραγμάτων θα είναι η πιο στυγνή δικτατορία που γνώρισε η ανθρωπότητα. Ο αειθαλής (90 ετών και δεν καταλαβαίνει τίποτα)  Χένρι Κίσινγκερ μίλησε πρόσφατα στο Συνέδριο Asia Society  και αποκάλυψε αυτά που υποψιαζόμαστε.   "Η πρόκληση έγκειται..", δήλωσε ο  Kίσσινγκερ στο Συνέδριο και συνέχισε "στο πως θα οικοδομηθεί μία νέα τάξη για πρώτη φορά στην ιστορία σε παγκόσμιο επίπεδο. Συζητούμε αρκετές φορές για μία παγκόσμια κοινότητα αλλά το γεγονός είναι ότι έως τώρα δεν έχει υπάρξει μια παγκόσμια κοινότητα", προτείνοντας στη συνέχεια ότι η Κίνα και οι Η.Π.Α θα πρέπει να συνεργασθούν σε αυτήν την προσπάθεια. Τι συμβαίνει λοιπόν; Ετοιμάζουν νέα ανατροπή του παγκόσμιου σκηνικού; Η νέα παγκόσμια τάξη θα πραγματοποιηθεί μέσω της συνεργασίας Η.Π.Α-ΚΙΝΑΣ, όπως "προφητικά' ισχυρίζεται ο Χένρι Κίσινγκερ; και πως θα είναι αυτή; Στο βίντεο που ακολουθεί, ο Κίσινγκερ καλεί απροκάλυπτα τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Κίνα να συνεργασθούν ώστε να δημιουργήσουν μία παγκόσμια απολυταρχική κυβέρνηση. Να δημιουργήσουν την Νέα Τάξη Πραγμάτων.  Που θα εγκατασταθεί αυτή;  Μα το έχουμε αναφέρει κατ' επανάληψη.  Η πρωτεύουσα της Παγκόσμιας αυτής κυβέρνησης είναι ήδη έτοιμη και περιμένει την ηγεσία της.  Ποια είναι και που είναι;   Μα φυσικά είναι η εκπληκτικού κάλους και φοβερών αρχιτεκτονικών μοντερνισμών  Αστάνα,  του Καζακστάν.   Περί της Αστάνα θα αναφερθούμε σε άλλο άρθρο.  Δείτε το αποκαλυπτικό βίντεο: Πηγή

Οι Αγωγοί της Τουρκικής Ειρήνης Posted: 01 Jun 2013 03:55 AM PDT Γράφει ο Μάριος Ευρυβιάδης Η καταναγκαστική διπλωματία που η Τουρκία εξασκεί συνεχώς κατά της Κύπρου είναι πολυεπίπεδη και εκφράζεται με διάφορους τρόπους, μέσω του τύπου και σε διάφορα φόρα από εκπροσώπους και ενεργούμενους του ισλαμο-κεμαλικού πλέον καθεστώτος της Άγκυρας. Στην ουσία η διπλωματία αυτή στοχεύει και απευθύνεται σε δύο κέντρα αποφάσεων, τις Βρυξέλλες και την Ουάσινγκτον. Θεωρητικά θα έπρεπε να προσθέσουμε και δύο ακόμη τέτοια κέντρα, το Λονδίνο και τα Ηνωμένα Έθνη. Για το Λονδίνο δεν χρειάζονται σχόλια. Ως προς τον ΟΗΕ, τη Γραμματεία του δηλαδή, αυτή έχει πλέον καταντήσει ανδράποδο που λογοδοτεί και ελέγχεται από το Λονδίνο, την Ουάσινγκτον και την Άγκυρα. Η δε παρουσία του Αλεξάντερ Ντάουνερ ως ειδικού αντιπροσώπου του ΟΗΕ στη Κύπρο, αποτελεί προσωποποίηση και ζωντανή μαρτυρία για την κατάντια της Γραμματείας του ΟΗΕ αλλά, δυστυχώς, και της κυπριακή πλευρά που τον ανέχεται. Ωστόσο, άμεσος στόχος της Τουρκικής διπλωματίας δεν είναι το καθ' αυτό κυπριακό. Είναι το ενεργειακό. Η Τουρκία επείγεται άμεσα να προκαταλάβει εξελίξεις που εάν αρχίσουν να υλοποιούνται θα περιορίσουν δραστικά τον ρόλο της ως κομβικού ενεργειακού διαμετακομιστή. Κάτι τέτοιο δεν θα μειώσει μόνο το ειδικό βάρος της Τουρκίας να διαπραγματεύεται από θέση ισχύος και να καταναγκάζει, αλλά θα έχει και σημαντικές αρνητικές συνέπειες στην οικονομία της. Η μεταψυχροπολεμική στρατηγική στόχευση της Τουρκίας και ειδικά μετά την κατασκευή του ενεργειακού αγωγού Μπακού- Τυφλίδα - Τσεϊχάν (Baku- Tiflis- Ceyhan, BTC) είναι να καταστεί ενεργειακός μονοπωλιακός άρχοντας και τροφοδότης της Ευρώπης με μη Ρωσικής προέλευσης πετρέλαιο και υγραέριο, εκτός εάν και αυτό διακινείται μέσω Τουρκίας. Η πολυδάπανη κατασκευή του αγωγού BTC( 1995 - 1999) έγινε δυνατή στο πλαίσιο της Αμερικανικής υψηλής στρατηγικής να περιορισθεί στο ελάχιστο το μόνο αποτελεσματικό όπλο της Ρωσίας μεταψυχροπολεμικά, αυτό του τροφοδότη ενέργειας προς την Ευρώπη. Υπό αυτό το πρίσμα ο αγωγός BTCδεν κατασκευάσθηκε με οικονομικά κριτήρια, αλλά πολιτικά. Κατασκευάστηκε για να δημιουργήσει αρνητικές γεωπολιτικές πραγματικότητες κατά της Ρωσίας με εργαλείο την Τουρκία. Ταυτόχρονα, ο αγωγός δημιούργησε και γεωπολιτικές πραγματικότητες υπέρ της Τουρκίας. Έτσι τα τελευταία χρόνια η Τουρκία προσπαθεί να εφαρμόσει μια ενεργειακή στρατηγική που να αποκλείει διόδους προς την Ευρώπη από τις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες και τη Μέση Ανατολή, που να μην διασχίζουν την Τουρκία. Η τουρκική στρατηγική αυτή απειλείται από δυο εξελίξεις. Αυτές είναι ο πόλεμος στη Συρία και η ανακάλυψη πλούσιων ενεργειακών αποθεμάτων στην Ανατολική Μεσόγειο, που ξαφνικά κατέστησαν παίκτες Κύπρο και Ισραήλ. Εάν προσεγγίσουμε τον πόλεμο στην Συρία γεωπολιτικά και υπό το πρίσμα της ενέργειας, η Τουρκική πολιτική γίνεται εύκολα κατανοητή. Σε πρώτο χρόνο η Άγκυρα επιδίωξε να δορυφοριοποίησει τη Δαμασκό με το «καλό και με τα λόγια» και όταν αυτό απέτυχε, μέσω του καταναγκασμού και της βίας. Αλλά γιατί; Διότι πριν πολλά χρόνια και προτού διαρρηχθούν οι σχέσεις Ιράκ – Συρίας, λειτουργούσε αγωγός πετρελαίου από το Ιράκ στα Μεσογειακά παράλια της Συρίας. Όταν αυτός έκλεισε οριστικά στις αρχές του 1980, αντικαταστάθηκε από ένα άλλο που κατέληγε πάλι στη Μεσόγειο, αλλά… μέσω Τουρκίας! Η μετά τον πόλεμο του 2003 εγκατάσταση Σιιτικού καθεστώτος στο Ιράκ, δηλαδή μη- εχθρικού προς τη Δαμασκό, ευνοεί την επαναλειτουργία αγωγού μεταξύ Ιράκ και Συρίας. Μια τέτοια εξέλιξη αφήνει έξω την Τουρκία. Και όχι μόνο. Το 2011, Δαμασκός, Βαγδάτη και Τεχεράνη τούτη τη φορά υπέγραψαν συμφωνία για μεγάλο αγωγό υγραερίου από το Ιράν στη Μεσόγειο. Και αυτή η εξέλιξη αφήνει τη Τουρκία έξω. Χωρίς μια Συρία ελεγχόμενη από την Τουρκία, η Άγκυρα δεν μπορεί να αξιοποιήσει τη στρατηγική του μονοπωλίου των ενεργειακών δρόμων από τη Μέση Ανατολή προς την Ευρώπη. Ούτε και άλλη Σουνιτικοί σύμμαχοι της Τουρκίας και εχθροί της Δαμασκού, όπως είναι το Κατάρ και η Σαουδική Αραβία. Παράλληλα και σχεδόν ταυτόχρονα η Τουρκία βρέθηκε αντιμέτωπη και με ένα καινούργιο κίνδυνο κατά της μονοπωλιακής της ενεργειακής στρατηγικής, τούτη την φορά από τα κοιτάσματα της Ανατολικής Μεσογείου, που ούτε αυτά μπορεί να ελέγξει. Η ρήξη Τουρκίας Ισραήλ διήρκησε τόσο χρονικό διάστημα όσο ήταν αρκετό (α) για να υπογραφεί δεσμευτική συμφωνία μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ σε ζητήματα ΑΟΖ, και (β) να πείσει ακόμη και τους πιο τουρκόλαγνους Ισραηλινούς ότι δεν μπορούν να τοποθετήσουν τα ενεργειακά τους αυγά σε τουρκικό καλάθι, δηλαδή μέσω από την Τουρκία ελεγχόμενου αγωγού. Είναι σ' αυτό το σημείο που βρισκόμαστε σήμερα με την Τουρκία να τρέχει να προκαταλάβει κινήσεις Κύπρου και Ισραήλ, μαζί ή ξεχωριστά, που θα προδιαγράφουν αρνητικές για την Τουρκία εξελίξεις. Έναντι της Κύπρου το πράττει με τους γνωστούς της τρόπους, απειλώντας, εκβιάζοντας και προσπαθώντας να κερδίσει Βρυξέλλες και Ουάσινγκτον. Και έναντι στο Ισραήλ, υποσχόμενη άμεσα κέρδη λόγω των ενεργειακών αναγκών της Τουρκίας. Σε προπαγανδιστικό επίπεδο και με στόχο Κύπρο και Ισραήλ προβάλλει το προσωπείο του παραγωγού ειρήνης και σταθερότητας. Χαρακτηριστικές της προσέγγισης αυτής είναι οι επαναλαμβανόμενες δηλώσεις του Υπουργού Ενέργειας της Τουρκίας Τανέρ Γιλντίζ. Όλοι λέει θα βγουν κερδισμένοι εφόσον ακολουθηθεί η μόνη οικονομικά συμφέρουσα αλλά και κατά την Άγκυρα νομικά κατοχυρωμένη λύση. Αυτή θεωρείται η κατασκευή αγωγών μέσω Τουρκίας. Μία είναι λοιπόν η λύση- η Τουρκική. Όπως και στη περίπτωση της Συρίας. Ο,τιδήποτε άλλο που αποκλείει την Τουρκία, παρουσιάζεται ως παράνομο, πολιτικά αποσταθεροποιητικό αλλά και αντιοικονομικό. Μόνο η Τουρκική ειρήνη νομιμοποιείται να υπάρχει και να ανακατανέμει αγαθά και δικαιοσύνη. Είναι ευτύχημα για τη Κύπρο που η Ιερουσαλήμ δεν άγεται πλέον από Τουρκικά σύνδρομα. Όσο πιο πολύ το Ισραήλ υιοθετεί στρατηγικές αυτονομίες στον ενεργειακό τομέα, ανάλογα θα ενισχύεται και η θέση της Κύπρου. Και η λογική ότι χωρίς τη Τουρκία, δηλαδή χωρίς μια Τουρκική ειρήνη στη Κύπρο, δεν μπορεί η Κύπρος να εκμεταλλευτεί τον φυσικό της πλούτο, ακόμη και να υπάρχει ως κράτος, θα πάρει και αυτή την δική της νομοτελειακή άγουσα. Πηγή: Greek American News Agency

Τουλάχιστον είμαι ακόμα ζωντανός Posted: 01 Jun 2013 03:28 AM PDT Κάθε φορά που χτυπάει το τηλέφωνο το σηκώνω με την ελπίδα ότι θα είναι για δουλειά. Μετά από λίγο προσγειώνομαι στην πραγματικότητα: συνήθως είναι από το τμήμα πωλήσεων κάποιας τηλεφωνικής εταιρείας. Κάθε φορά που με ρωτάνε αν βρήκα δουλειά, η ίδια αμηχανία. Προτιμώ να μη σκέφτομαι την κατάστασή μου γιατί απελπίζομαι. Φοβάμαι το αύριο. Απασχολώ το μυαλό μου με ζητήματα της καθημερινότητας και πέφτω για ύπνο πολύ κουρασμένος, ώστε να κοιμηθώ αμέσως. Μόνο καμιά φορά, όταν η αϋπνία επιμένει και σηκώνομαι για τσιγάρο, έρχεται στο μυαλο μου αυτό που φοβάμαι. Σε συνεντεύξεις για δουλειά ρωτούν καμιά φορά τον υποψήφιο πώς φαντάζεται τον εαυτό του σε πέντε χρόνια. Εγώ τον φαντάζομαι πιο φτωχό και πιο μόνο. Τουλάχιστον είμαι ακόμα ζωντανός. Άνθρωποι της ηλικίας μου φεύγουν προδομένοι απ΄ την καρδιά τους, στον αγώνα για το μεροκάματο ή για μια θέση εργασίας. Κάποιοι μιλούν για τους νέους που κάθονται όλη μέρα στις καφετέριες και αναρωτιέμαι σε ποια χώρα ζουν. Γιατί εγώ τους νέους τους βλέπω στην ουρά του Ο.Α.Ε.Δ., άλλοτε να μοιράζουν φυλλάδια για δύο ευρώ την ώρα, να πέφτουν θύματα απατεώνων που εκμεταλλεύονται την ανάγκη τους για δουλειά, να μεταναστεύουν μαζικά. Κάποιοι άλλοι λένε ότι όποιος θέλει να δουλέψει βρίσκει δουλειά. Επιτέλους, κλείστε την τηλεόραση και μιλήστε με τα παιδιά σας. Μας φτάσαν στο σημείο μετά από χρόνια σπουδών να μην μπορούμε να ελπίσουμε ούτε σε μια θέση πωλητή, να ντρεπόμαστε να μιλήσουμε για τη ζωή μας, να φοβόμαστε να κάνουμε όνειρα. Μας σκοτώνουν σιγά σιγά. Αύριο θα έρθει η σειρά σας και δεν θα υπάρχει κανείς να σας ακούσει. Μια χώρα που σκοτώνει τα παιδιά της είναι καταδικασμένη να αφανιστεί. Κάθε νέος άνθρωπος που βυθίζεται στην απελπισία και είτε φεύγει απ΄ τη ζωή είτε φυτοζωεί περιμένοντας τον θάνατο, είναι ένα κομμάτι της χώρας που πεθαίνει, μια ψηφίδα απ΄ το μέλλον που χάνεται για πάντα, η αυγή μιας καινούριας μέρας που δεν θα ΄ρθει ποτέ. Κι αυτό δεν έχει δικαίωμα κανείς να το ξεχνά. Νίκος, 36 ετών χρ. Πηγή: Το Ημερολόγιο ενός ανέργου

Τα καλοκαιρινά καρναβάλια των Σκοπίων Posted: 01 Jun 2013 03:20 AM PDT Οι αρχαίοι "Μακεδόνες" στην πρωτεύουσα του νοτιοσλαβικού κρατιδίου «Εκτός από την πλατεία Μακεδονίας, ως τουριστικοί τόποι έχουν οριστεί η πλατεία στο Κάρπος και η πλατεία της εκκλησίας του «Αγίου Δημητρίου». «Η ιδέα για τους ένστολους άνδρες με ενδυμασίες των αρχαίων Μακεδόνων ξεκίνησε για πρώτη φορά πέρυσι. Οι ενδυμασίες είναι χαρακτηριστικές από όλες τις ιστορικές περιόδους της Μακεδονίας, της αρχαίας εποχής, της μεσαιωνικής και της στολής των κομιτατζήδων, όπως φυλάσσονται στο Μουσείο του Εθνικού Απελευθερωτικού Αγώνα», γράφει το νοτιοσλαβικό Dnevnik. Συγχρόνως θα υπάρχει 'τουριστική φρουρά' στην πόλη όπου θα ενημερώνει τους τουρίστες με αυθεντικές πληροφορίες για το κάθε μνημείο που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης. Οι φρουροί θα είναι ντυμένοι με αρχαίες ενδυμασίες της Μακεδονίας. Το «show» θα είναι καθημερινό από τις 11 έως τις 1 το μεσημέρι και θα διαρκέσει έως το Νοέμβριο, ή έως ότου επιτρέψουν οι καιρικές συνθήκες, γράφει το δημοσίευμα. Πηγή: Εχέδωρος

Πόσο απέχουν οι Βρυξέλλες από τον Μεγάλο Αδελφό του Όργουελ; Posted: 01 Jun 2013 02:09 PM PDT Η είδηση είναι απο τις Βρυξέλλες και αφορά την σημερινή Σύνοδο Κορυφής: δέσμευση ότι μέχρι την 1η Ιανουαρίου του 2015 η ΕΕ θα έχει διασφαλίσει την αυτόματη ανταλλαγή πληροφοριών για κάθε μορφή εισοδήματος θα ζητήσει σήμερα από την Συνόδο ο πρόεδρος της Κομισιόν Μανουέλ Μπαρόζο. Φυσικά η αυτόματη ανταλλαγή πληροφοριών προυποθέτει ότι τα κράτη μέλη θα έχουν προηγουμένως φακελώσει πλήρως τους πολίτες τους για κάθε μορφή εισοδήματος -μισθούς, συντάξεις, μερίσματα, καταθέσεις, κέρδη από κεφάλαια, τα "πάντα όλα"... Το πρόσχημα για την νομιμοποίηση του Big Brother των Βρυξελλών είναι τί άλλο; η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής την οποία ο κ. Μπαρόζο υπολογίζει σε ένα τρις ευρώ διπλάσιο από το έλλειμα των κρατών μελών. Στην ατζέντα λέει η ίδια είδηση είναι και η φορολόγηση των εισοδημάτων από αποταμιεύσεις. Είναι κανείς τόσο αφελής για να νομίζει ότι στόχος των ευρωπαίων ηγετών είναι η μεγάλη φοροδιαφυγή ή το μαύρο χρήμα; Δηλαδή κυνηγούν τους χρηματοδότες τους; οι πολιτικοί υπάλληλοι εναντίον των αφεντικών τους; Πιστεύει κανείς ότι θα σταματήσει το λαθρεμπόριο ναρκωτικών, όπλων, λευκής σαρκός κλπ; ή ότι δεν θα βρει τρόπους να ξεπλένει τα κέρδη του; Ακόμη και ο Μπαρόζο που δεν φημίζεται ούτε για τον χαρακτήρα του ούτε για την ευφυία του δεν είναι τόσο τόσο ανόητος για να πιστεύει ότι με αυτό τον τρόπο θα πιάσει την μεγάλη φοροδιαφυγή. Οι πλούσιοι και οι απατεώνες θα βρουν πολλούς άλλους τρόπους για να διασώσουν τις άνομες περιουσίες τους. Ο στόχος είναι ο εγκλωβισμός των πολιτών της Ευρώπης που ανήκουν στις κατώτερες και μεσαίες τάξεις. Άλλωστε ο ίδιος σχεδιασμός προβλέπει και δέσμευση καταθέσεων σε περίπτωση τραπεζικής κρίσης παρόμοιας με της Κύπρου -χωρίς την εγγύηση των 100.000. Η ΕΕ λοιπόν μελετά την φορολόγηση των καταθέσεων των πολιτών την ίδια ώρα που αρνείται λυσσαλέα την φορολόγηση των χρηματιστηριακών συναλλαγών με ένα ελάχιστο ποσοστό. Δηλαδή αν έχεις σπίτι, σου το φορολογούν. Στην πραγματικότητα πληρώνεις ενοίκιο στο κράτος για το σπίτι που ανήκει στον τραπεζίτη που σου έχει χορηγήσει το δάνειο. Αν έχεις καταθέσεις από τους κόπους μίας ζωής πάλι θα σου τις φορολογήσουν. Αν όμως τοποθετήσεις τα λεφτά σε μετοχές ή στα σύνθετα χρηματιστηριακά προιόντα του καπιταλισμού καζίνο με μεγάλο βέβαια ρίσκο να σου τα φάει ο Σόρος ή ο Πόλσον ή κάποιος μεγαλόσχημος απατεώνας τότε τα γλυτώνεις. Παράλληλα ο κάθε πολίτης είναι φακελλωμένος και οι Βρυξέλλες θα γνωρίζουν ανά πάσα στιγμή ποιά είναι η περιουσία δημόσια και ιδιωτική ενός κράτους. Για να μπορούν βέβαια να επιβάλλουν μέτρα σε βάρος των πολιτών και να ζητούν την αποπληρωμή του δημοσίου χρέους ανεξάρτητα από το πως έχει δημιουργηθεί πχ από την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Και τα δικαιώματα των πολιτών τί θέση έχουν σε όλα αυτά; Η ιδιωτικότητα; Μετά την παρακολούθηση στους δρόμους και σε όλους τους δημόσιους χώρους με κάμερες, τις υποκλοπές των τηλεφωνημάτων, την παρακολούθηση της ηλεκτρονικής επικοινωνίας τώρα πέφτει και το τελευταίο κάστρο, αυτό της οικονομικής ελευθερίας. Πρόκειται για την σύγχρονη εκδοχή του καπιταλισμού που έχει ξεφύγει και από το νεοφιλελεύθερο στάδιο. Πόσο απέχει αυτή η Ευρώπη από τον Μεγάλο Αδελφό του Όργουελ; Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτό το γραφειοκρατικό έκτρωμα των χιλιάδων καλοπληρωμένων και ανάλγητων υπαλλήλων που παίρνει συνεχώς μέτρα εναντίον μας θα το πληρώνουμε εμείς με την φορολόγηση των καταθέσεών μας. Πηγή: Πρώτο Θέμα

Στη λογική του "διαίρει και βασίλευε"... Posted: 01 Jun 2013 02:35 AM PDT Οταν κάποιος με κυβερνάει χωρίς να με ρωτάει τι θέλω εγώ, γιατί θα πρέπει να με ενδιαφέρει εμενα αν είναι αριστερός ή δεξιός; Ετσι κι αλλιώς να με ρωτήσει τι θέλω, δεν πρόκειται Η αριστερά, δηλαδή οι κομματικές ηγεσίες, όπου και αν κυβέρνησε, εδώ και σε άλλες χώρες, δεν εμφάνισε και καμμιά σοβαρή διαφοροποίηση από την διακυβέρνηση που μας επιφύλαξαν οι …αντίπαλοί της, οι δεξιές κομματικές ηγεσίες, ως προς την γνωστή εξουσιαστική λογική που εφαρμόζεται παντού, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης: "εμείς σας κυβερνάμε και εσείς είσαστε οι υπήκοοί μας." [Παρακαλούνται όσοι έχουνε σοβαρές αντιρρήσεις στην παραπάνω απλή παρατήρηση να τις κοινοποιήσουν στα σχόλια. Η σιωπή τους θα εκληφθεί ως συμφωνία.] Με την αριστερά και την δεξιά έχουν διαιρέσει τον λαό απλώς. Τους λαούς. Ενα απλό κόλπο είναι. Οι ηγέτες των κομμάτων, αριστερών και δεξιών, την εξουσία θέλουν. Ούτε καν περνάει από το μυαλό τους να κάνουν "λαϊκή εξουσία" και "λαϊκή κυριαρχία", οι άνθρωποι. [α, κάνα συνέδριο το πολύ-πολύ, μόνο και μόνο για να στερεωθούν και να αναπαραχθούν στην κομματική εξουσία και βλέπουμε]. Με την αριστερά και την δεξιά, όπως τις ξέρουμε, δεν θα έχουμε ποτέ "λαϊκή κυριαρχία". Κι άμα δεν έχουμε λαϊκή εξουσία και λαϊκή κυριαρχία δεν θα έχουμε ΠΟΤΕ εθνική ανεξαρτησία. Την πρώην ΕΣΣΔ την κυβέρνησαν 60-τόσα χρόνια ακραιφνείς μαρξιστές. Με την "λαϊκή εξουσία" σε κάθε δεύτερή τους κουβέντα. Ομως δεν εφάρμοσαν ποτέ λαϊκή εξουσία και κυριαρχία. [Ισως υποθέσει κάποιος πως τότε δεν είχαν υπολογιστές και τεχνολογία ώστε να μπορέσουν να φτιάξουν ένα ανεξάρτητο δίκτυο ψηφοφοριών και δημοψηφισμάτων. Ισως, αλλά αν διάβαζαν τον Ρήγα Φεραίο εκείνοι οι δημοκράτες μαρξιστές (τον οποίο Ρ.Φεραίο το ελληνικό σχολειο μας τον δίδαξε για φολκλόρ), ίσως και να μάθαιναν κάτι επάνω στο ζήτημα.] Την ελλάδα την κυβέρνησε το σοσιαλιστικό ΠαΣοΚ για 25-τόσα χρόνια. Τι το εμπόδιζε το ΠαΣοΚ ώστε να εφαρμόσει λαϊκή κυριαρχία; Εχει κανείς κάποια απάντηση στο απλό αυτό ερώτημα; Δεν κυβέρνησε όμως μόνο το ΠαΣοΚ. Και η ΝΔ κυβέρνησε. Λέει η ΝΔ στην ιδρυτική της διακήρυξη: "Το μέγα θέμα της εποχής μας είναι η δημοκρατία. Όλοι μιλούν περί δημοκρατίας, ολίγοι όμως την καταλαβαίνουν (lol)˙ και ολιγότεροι έχουν τη θέληση και την ικανότητα να την εφαρμόζουν (lol εκ νέου)." Αυτό το παραπάνω άμα το βάλεις κοντά κοντά με την περίφημη ρήση του ιδρυτή της ΝΔ "Ο λαός μου ενεπιστεύθη την εξουσίαν αλλά δεν μου είπε πως να την ασκήσω", καταλαβαίνεις εύκολα, πως και τα περί δημοκρατίας της ιδρυτικής διακήρυξης της ΝΔ είναι σαν τα περί "λαϊκής εξουσίας" των σοσιαλιστών και των αριστερών. Φούμαρα. Την ίδια αξία με τις "Διακηρύξεις" και τα "Συμβόλαια με το Λαό" του ΠαΣοΚ έχουν. Στο Βελβεντό Κοζάνης οι άνθρωποι εκεί έκαναν ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ ένα εγκυρότατο δημοψήφισμα. Πήρε κανένα μάθημα καμμιά αριστερή ή δεξιά ηγεσία, δικιά μας ή ξένη, από αυτό; ΟΧΙ. Και μάλλον δεν τους αρέσουν καθόλου τέτοιες …πρωτοβουλίες. Είναι δηλαδή τόσο δύσκολο να κάνει γενική συνέλευση πολιτών ένα χωριό ή μια πόλη σε μια πλατεία, για τα θέματα της αυτοδιοίκησης έστω; Οχι δεν είναι. Τότε γιατί δεν προωθούν ένα τέτοιο ζήτημα αυτές οι δημοκρατικές δεξιές και αριστερές ηγεσίες; Με τα λεφτά μιας και μόνης ετήσιας κρατικής επιδότησης ενός κόμματος, αριστερού ή δεξιού κόμματος, του 5%, στήναμε πανελλαδικά ένα δίκτυο τερματικών περιπτέρων, με οθόνες αφής, να ψηφίζουμε καθε μέρα, κάθε ώρα και για ότι τραβάει η ψυχή μας. Εγκυρότατα και ασφαλέστατα. Οσο δεν έχουμε γενικές συνελεύσεις πολιτών θα έχουμε τον λαό, δεξιους και αριστερούς, χωρισμένους σε παρατάξεις. Και όσο θα είμαστε χωρισμένοι ο λαός, σε αριστερούς και δεξιούς, σε παρατάξεις, δημοκρατία και προκοπή δεν πρόκειται να δούμε. Οταν θα αρχίσουμε να εξετάζουμε την πιθανότητα να συγκροτηθούμε σε δήμο πολιτών, με την αρχαία ελληνική έννοια, τότε θα αρχίσουμε να έχουμε και κάποιες πιθανότητες να δούμε, εμείς ο λαός, οι λαοί, "θεού πρόσωπο". Και αν πράγματι καταφέρει και κατακτήσει την …λαϊκή κυριαρχία ο λαός, τότε θα συγυρίσει και τον καπιταλισμό (τους) και τον σοσιαλισμό (σας), σε πεντ-έξι δημοψηφίσματα. Και θα τα φέρει όλα στα ίσα τους. Μέχρι τότε θα έχουμε υποσχέσεις και οράματα. Θραξ ο Αναρμόδιος

Συνεχίζουν να μας δουλεύουν "ψιλό γαζί" Posted: 01 Jun 2013 02:08 AM PDT Ό,τι κάνουν με το αντιρατσιστικό, το ίδιο θα κάνουν και με την αναθεώρηση του Συντάγματος Το δούλεμα που ρίχνει στο λαό το πολιτικό σύστημα πάει σύννεφο. Τελευταίο δούλεμα είναι το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Ξαφνικά, εκεί που τίποτα δεν κινούταν, έχουμε μια βροχή από αντιρατσιστικά νομοσχέδια. Όλα τα κόμματα έχουν τη δική τους πρόταση νόμου την οποία καταθέτουν και φυσικά μόνο αυτή θα ψηφίσουν. Έτσι παρουσιάζονται συνεπή απέναντι στους κομματικούς πελάτες τους. Αυτό σημαίνει ότι στο τέλος καμία πρόταση νόμου από τις κατατεθείσες δεν πρόκειται να υπερψηφιστεί.     Θυμηθείτε αυτό εδώ το άρθρο. Ότι ακριβώς συμβαίνει με το αντιρατσιστικό, το ίδιο ακριβώς θα συμβεί και όταν έρθει η ώρα για την αναθεώρηση του Συντάγματος. Όλα τα κόμματα θα καταθέσουν τις δικές τους "δήθεν ορθές" προτάσεις για αλλαγές στο Σύνταγμα και μετά και πάλι δήθεν θα διαφωνήσουν ώστε τελικά καμία αλλαγή στο υπάρχον σύστημα να μην γίνει. Αυτό ακριβώς θα επιδιώξουν, τη στιγμή που η χώρα έχει άμεση ανάγκη από ριζοσπαστικές αλλαγές που θα ανοίγουν τη δημοκρατία στο λαό. Για την ακρίβεια, τελικά θα γίνει κάποια αλλαγή. Θα συμφωνήσουν στο τέλος τα κόμματα σε κάποια επουσιώδη αλλαγή, όπως έγινε μεταξύ ΝΔ, ΚΚΕ, ΛΑΟΣ και ΣΥΝ το 2008, προκειμένου να ακυρωθεί ο λαός για τα επόμενα πέντε χρόνια, κατά τα οποία δεν θα επιτρέπεται νέα αναθεώρηση από την προηγούμενη. Αυτό ακριβώς θα γίνει. Γι΄ αυτό και είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε όλοι από τώρα πως, η όποια αλλαγή στο Σύνταγμα της χώρας, μόνο από το λαό πρέπει να γίνει. Μόνο το λαό αφορά το Σύνταγμα και μόνο στο λαό θα πρέπει να ανήκει αυτή η αρμοδιότητα.  Πέτρος Χασάπης

Μας «σώσανε»! Posted: 01 Jun 2013 01:50 AM PDT Στις 31/12/2009, όταν δηλαδή μας ετοίμαζαν να πάμε από το Καστελόριζο «βουρ» για το ΔΝΤ, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας ήταν 298 δισ. ευρώ. Σήμερα, σύμφωνα με την ανακοίνωση του υπουργείου Οικονομικών, το δημόσιο χρέος της χώρας έχει φτάσει τα 309 δισ. ευρώ! Δηλαδή, μετά από τρεις δανειακές συμβάσεις, μετά από τρία Μνημόνια, μετά από έξι επικαιροποιημένα μνημόνια, μετά ακόμα και από το «κούρεμα» με το οποίο «αποκεφάλισαν» τα πάντα, το χρέος αυξήθηκε! Είναι προφανές: Μας... «έσωσαν»! * Σύμφωνα με την έκθεση που εκπονήθηκε για τη Unicef από το Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αθήνας, ο αριθμός των παιδιών που το 2011 ζούσαν σε συνθήκες φτώχειας και σοβαρής υλικής αποστέρησης ήταν 69.000. Μέσα σε ένα χρόνο, το 2012, ο αριθμός αυτός εκτινάχτηκε (για την ακρίβεια, σχεδόν 9πλασιάστηκε!) και τα παιδιά που βρίσκονταν σε σοβαρό κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού ανήλθαν στα 597.000! Είναι προφανές: Μας... «έσωσαν»! * Σύμφωνα με όλες τις μετρήσεις, περίπου 3,5 εκατομμύρια Ελληνες διαβιούν αυτήν τη στιγμή σε συνθήκες κάτω από το όριο της φτώχειας. Είναι προφανές: Μας... «έσωσαν»! Γράφει ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ, μοντάζ Γρέκι

Η νόσος της δημοκρατίας Posted: 01 Jun 2013 12:40 AM PDT Σε μέρες που ι περισσότεροι στον τόπο μας δεν βλέπουν παρά μονάχα την οικονομική αιμορραγία μιας δεινά τραυματισμένης κοινωνίας, ενώ προιόντος του χρόνου και παρά τα επικοινωνιακά "τερτίπια" της κυβέρνησης , η ελπίδα αποδεικνύεται η τροφή μιας αυταπάτης που δεν προσδέχεται ο λογισμός, μολονότι η καρδιά τη λαχταρά γιατί απόκαμε να συγκομίζει τον άνεμο, οξύνεται η κρίση της δημοκρατίας. Του Στέλιου Συρμόγλου Και στο ερώτημα αν έχουμε δημοκρατία στην Ελλάδα, βρισκόμαστε μπροστά στην οδυνηρή διαπίστωση ότι η δημοκρατία στην Ελλάδα νοσεί. Και δημοκρατία δεν έχουμε όταν με ολέθριες πολιτικές εξαφανίζεται το κοινωνικό κράτος, βάναυσα προσβάλλεται η εθνική αξιοπρέπεια, εγκαταλείπονται επί της ουσίας τα εθνικά ζητήματα και μάλιστα "περίτεχνα" καλύπτονται ενέργειες που εξαχρειώνουν το εθνικό εύρος της χώρας. Δημοκρατία δεν έχουμε όταν ανερμάτιστοι και αρκετοί αργυρώνητοι πολιτικοί, ενώ προσπαθούν να δώσουν μαθήματα δημοκρατίας εντός και εκτός Βουλής, ουσιαστικά καταλύουν κάθε κανόνα της και κάθε έννοια της Συνταγματικής τάξης, όπως επιχειρείται μονίμως στο Κοινοβούλιο με το "στήσιμο" κακότεχνων παραστάσεων για το θέμα της λίστας Λαγκάρντ, τη ψήφιση νομοσχεδίων που δεν διαβάζουν οι αβούλευτοι βουλευτές, τη ψήφιση πράξεων νομοθετικού περιεχομένου και την προώθηση τροπολογιών που εξυπηρετούν ευκαιριακά συμφέροντα. Δημοκρατία δεν έχουμε όταν οι ίδιοι πολιτικοί συμβάλλουν τα μέγιστα με λόγια και μεθοδευμένες πράξεις, ώστε να ενσπείρουν διχόνοια και να ορθώσουν διλήμματα στην κοινωνία, για να τη διχάσουν και να την απονευρώσουν…Οταν καταβάλλουν επίμονες προσπάθειες, και εν πολλοίς το επιτυγχάνουν, να εθίσουν τους πολίτες, ιδιαίτερα τους δυσπραγούντες, στη λογική του "αν αντιδράσεις, όλα θα τα χάσεις…", δημιουργώντας έτσι ανασφάλεια στις διάφορες κοινωνικές ομάδες. Ε, λοιπόν, δεν έχουμε δημοκρατία στην Ελλάδα! Η ιδεολγική πίστη στην εποχή μας δεν είναι υπόθεση του εσωτερικού κόσμου του ανθρώπου. Προσλαμβάνει πρακτικές μορφές που αποτελούν την απόδειξη της ύπαρξης της πίστης. Εσωτερικό ζήτημα είναι να βρεί κάθε λαός τη μορφή της δημοκρατίας, που θα του επιτρέψει να εξελιχθεί πρός την ενότητα του περιεχομένου της δημοκρατίας. Η δημοκρατία είναι συνήθως μια εύθραστη έννοια και βρίσκεται συχνά εν κινδύνω. Και πράγματι, ενώπιον των κινδύνων που διαγράφει το μέλλον και που η πείρα του παρόντος καθιστά βαρύτερους, η ελευθερία δεν πρέπει να υποταχθεί στο δίλημμα: ολοκληρωτισμός και τρομοκρατία από τη μια μεριά ή ονομαστική, αδύναμη, παρηκμασμένη δημοκρατία από την άλλη. Υποτασσόμενοι σ' αυτό το δίλημμα μοιάζουμε τους γιατρούς που διαφωνούντες ως πρός τη διάγνωση της ασθένειας και την ακολουθητέα θεραπευτική αγωγή, για έναν βαριά άρρωστο άνθρωπο, συμφωνούν να περιμένουν την αυτοψία για να εξακριβώσουν τίνος η άποψη ήταν σωστή! Η αληθινή πολιτική που είναι πρώτα επιστήμη και ύστερα τέχνη, αποβλέπει σ' αυτό ακριβώς, στην άρση των διλημμάτων. Η κύρια νόσος της σύγχρονης δημοκρατίας είναι η έλλειψη αποδοτικότητας και παραγωγής πολιτικής. Και στις λεγόμενες "σταθερές δημοκρατίες", η αποδοτικότητα δεν είναι κανόνας. Νόσος είναι και η απάθεια των μαζών. Νόσος συγχρόνως και θρυαλλίς. Στην πραγματική δημοκρατία δεν κυβερνούν τους λαούς οι αριθμοί, αλλά η ψυχή. Οπως δε η πολιτική δημοκρατία δεν μπορεί σήμερα να αδιαφορήσει για τον οικονομικό παράγοντα, έτσι και ο τελευταίος αυτός είναι ανίκανος να λυτρωθεί από τον κοινωνικό. Και ο κοινωνικός παράγοντας, συναρτώμενος με τα ψυχολογικά υπόβαθρα της κοινωνικής ζωής και με βαθύτερα ρεύματα που κινούν τις μάζες, επαναφέρει στη βασική του πήγη τον ποταμό της δημοκρατίας στην πολιτική. Πολιτική όμως δεν είναι γραφτοδιφική ερμηνεία των Συνταγματικών μηχανισμών και η εκμετάλλευση των νομικών κειμένων. Είναι η αναζήτηση των συνθηκών ζωής του λαού, η επιδίωξη των καλύτερων θεσμών, η προσαρμογή πρός το ρεύμα της ιστορίας και η σύνθεση των ιδιοτυπιών ενός λαού σε διεθνές πλαίσιο. Για ποιες πολιτικές τέτοιες, για ποιους πολιτκούς με έρμα ευθύνης και για ποια δημοκρατία μιλάμε στην Ελλάδα; Πηγή FreePen

Το δόλιο «Δουβλίνο ΙΙ» Posted: 01 Jun 2013 12:07 AM PDT Η Ιταλία κατηγορείται ότι έδωσε χρήματα σε Αφρικανούς μετανάστες υποκινώντας τους να κατευθυνθούν στη Γερμανία. Η δε Bild ωρύεται ότι τους εφοδίασε και με προσωρινές άδειες παραμονής, για χρήση εντός Σένγκεν. Σκάνδαλο; Όχι, γράφει η γερμανική εφημερίδα Die Zeit : η συνέπεια μιας πολιτικής που κλείνει τα μάτια στο δράμα των προσφύγων και ξεφορτώνεται την ευθύνη επιρρίπτοντάς την σε άλλες χώρες. Σήμερα γίνονται οι Ιταλοί οι «κακοί» της υπόθεσης, αφού υποτίθεται «χαρτζιλίκωσαν» με 500 ευρώ μερικούς Λίβυους πρόσφυγες και τους ξαπόστειλαν στη Γερμανία. Άστεγοι στο Αμβούργο, μια ομάδα από δαύτους ζει σήμερα στους δρόμους και αναστατώνει τις αρχές της πόλης. Πού θα 'πρεπε να κατοικούν; Σε σκηνές; Στα υπερπλήρη καταφύγια έκτακτης ανάγκης; Ποιος θα πληρώσει γι' αυτά; Και το σημαντικότερο: πώς θα απαλλαγούμε βιαστικά από το πρόβλημα; Γιατί η μόνη επιλογή, φυσικά, «είναι να τους στείλουμε πίσω (στην Ιταλία)», όπως έσπευσε να διαβεβαιώσει το κοινό ο Detlef Scheele, γερουσιαστής του Αμβούργου για θέματα κοινωνικής πρόνοιας. Μάλλον όμως θα 'πρεπε να είμαστε ευγνώμονες τόσο στους κατεργάρηδες Ιταλούς όσο και στους φουκαράδες Λίβυους που ήρθαν στο Αμβούργο. Υπήρξε χρήσιμο το σοκ που μάς προκάλεσε η αντιμετώπιση της πραγματικότητας, καθώς η Γερμανική πολιτική για τους πρόσφυγες –μάλλον, η ανυπαρξία οποιασδήποτε πολιτικής για τους πρόσφυγες- αποτελεί όνειδος. Όχι μόνο το Αμβούργο, ολόκληρη η Γερμανία έχει επιλέξει τη βολή της. Είναι τόσο βολικό να μάς χωρίζει μεγάλη απόσταση από τα ανθρωπιστικά δράματα του κόσμου, τόσο ανακουφιστικό το γεγονός ότι μεσολαβούν πολλαπλά σύνορα (ΣτΜ : της Ελλάδας πρώτα και κύρια) τα οποία μάς προφυλάσσουν από τα δράματα αυτά, ώστε μπορούμε να τα ατενίζουμε εκ του μακρόθεν ριγώντας από έκπληξη ή απλά να τα αγνοούμε παντελώς. Οι μισοπνιγμένοι Βορειοαφρικανοί στις Ιταλικές ακτές, οι πεινασμένοι Αφγανοί στα Ελληνοτουρκικά σύνορα, εκατοντάδες χιλιάδες αν όχι εκατομμύρια Σύριοι πρόσφυγες στην Τουρκία, στον Λίβανο, στην Ιορδανία : φρικτές ανθρώπινες μοίρες, ασφαλώς! Αλλά αυτό που έχει σημασία είναι πώς εμείς γλυτώνουμε από παρόμοια μοίρα! Οι δύσμοιρες παραλιακές χώρες Η Γερμανία και οι χώρες στο γεωγραφικό κέντρο της Ευρώπης έχουν ήδη από δεκαετίες ταμπουρωθεί πίσω από τον λεγόμενο «Κανονισμό της τρίτης χώρας». (ΣτΜ :Το περιβόητο «Δουβλίνο ΙΙ», Κανονισμός 343/2003, εδώ στα ελληνικά). Είναι νομικά αποδεκτό αλλά ηθικά πανάθλιο και δόλιο κατασκεύασμα. Προβλέπει ότι όσοι πρόσφυγες φτάνουν σε μια «ασφαλή τρίτη χώρα» -εννοώντας με τον όρο όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ και πολλές από τις γειτονικές με αυτήν χώρες- απαγορεύεται να προχωρήσουν περαιτέρω. Η Γερμανία δεν δέχεται αιτήσεις ασύλου από τέτοιους πρόσφυγες καθώς (νοείται ότι) έχουν ήδη φτάσει σε ασφαλή τόπο. Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι οι χώρες, που έχουν την ατυχία να συνορεύουν με μια περιοχή σε κρίση ή να βρέχονται από μια θάλασσα την οποία απελπισμένοι πρόσφυγες πασχίζουν να διασχίσουν, εγκαταλείπονται να τους αντιμετωπίσουν με ίδιες δυνάμεις. Οι Λίβυοι και όλοι οι πρόσφυγες δεν καταφθάνουν στην Ιταλία επειδή προτιμούν τη συγκεκριμένη χώρα. Έρχονται επειδή απλούστατα είναι η ευκολότερη να προσεγγίσουν ευρωπαϊκή χώρα. Προορισμός τους είναι η Ευρώπη. Γι' αυτό και η Ευρώπη ως σύνολο οφείλει να τους φροντίσει. Σύμφωνα με τις αποφάσεις των ευρωπαϊκών οργάνων, υποτίθεται, η δίκαιη κατανομή τού βάρους που ασκούν στις εθνικές κοινωνίες τα προσφυγικά ρεύματα αποτελεί πρωταρχικό στόχο των πολιτικών της ΕΕ. Στην πράξη, οι περισσότερες χώρες κοιτάζουν να «ξεγλιστρήσουν κάτω από το φορτίο» – και να απαλλαγούν από αυτό. Η Ευρωπαϊκή πολιτική για τους πρόσφυγες αποτελεί προδοσία αυτών καθαυτών των ευρωπαϊκών ιδανικών. Πουθενά σε αυτήν την πολιτική δεν εμπεριέχεται καλόπιστος διαμοιρασμός ευθυνών ανάμεσα στα κράτη-μέλη ή ανθρωπιστικό καθήκον. Οι αρχές στις Βρυξέλλες, και ειδικά η υπηρεσία για τα σύνορα Frontex , δουλεύουν σκληρά για να απωθήσουν τους πρόσφυγες ακόμα μακρύτερα και να επεκτείνουν προς τα έξω τα τείχη του «Φρουρίου Ευρώπη». Πληρώνουν για να στηθούν μεθοριακοί φράχτες και να κατασκευαστούν κέντρα κράτησης στην Τουρκία, για να απαλλαγούν από το πρόβλημα πριν «ακουμπήσει» τους ίδιους. Επιλογές από τα στρατόπεδα προσφύγων Και τι κάνει η Ευρώπη –ειδικά η Γερμανία- απέναντι στο τεράστιο πρόβλημα των προσφύγων λόγω της Συριακής κρίσης; Απολύτως τίποτα. Ο Υπουργός των Εσωτερικών  αρνήθηκε την υποδοχή Σύριων προσφύγων για τον επόμενο ενάμιση χρόνο. Μόνο μετά από ακατάπαυστες διαμαρτυρίες του Ομοσπονδιακού Επιτρόπου για τα ανθρώπινα δικαιώματα, την περασμένη άνοιξη αποδέχτηκε είσοδο 5.000 Σύριων προσφύγων στη χώρα – αλλά μετά τον ερχόμενο Ιούνιο και μόνον ορφανά ή έχοντες συγγενείς στη Γερμανία, προτιμούνται δε οι Χριστιανοί. Οι λίγοι τυχεροί επιλέγονται τώρα από τα στρατόπεδα Σύριων προσφύγων. Εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι αφήνονται στη μοίρα τους. Μια μακάβρια, επαίσχυντη αποτυχία Σίγουρα, το να προσκαλέσεις όλους τους πρόσφυγες του κόσμου στο Αμβούργο δεν αποτελεί λύση. Ωστόσο οφείλει να βρεθεί μια ισορροπία ανάμεσα στο ολοκληρωτικό άνοιγμα των συνόρων και στο σημερινό καθεστώς πλήρους αποκλεισμού. Ο «Κανονισμός της τρίτης χώρας», συμπτωματικά, παραπέμπει στην συμβιβαστική λύση που δόθηκε για το καθεστώς ασύλου το 1992 στη Γερμανία, η οποία κατακρίνεται μέχρι σήμερα από τους ακτιβιστές για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Την εποχή εκείνη, οπότε οι διαπραγματεύσεις για τη δοθείσα λύση λάβαιναν χώρα, πυρπολούνταν οι ξενώνες που φιλοξενούσαν αιτηθέντες άσυλο. Αλλοδαποί πέθαιναν από την γερμανική ξενοφοβία και οι πολιτικοί απέτρεπαν τη χώρα από το να δεχθεί πρόσφυγες. Αυτή η πολιτική υπήρξε μέχρι σήμερα μια μακάβρια, επαίσχυντη αποτυχία. Είναι ώρα να διορθωθεί. Αντίλογος «Δεν είναι αυτή η Ευρώπη που φανταστήκαμε» «Η Ιταλία μάς στέλνει Αφρικανούς πρόσφυγες» σημειώνει αγανακτισμένα η Bild στο εξώφυλλό της. Φωνάζοντας για «σκάνδαλο», η εφημερίδα γράφει ότι η Ιταλία πράττει ό,τι πράττει «επειδή δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με το ασταμάτητο ρεύμα Βορειοαφρικανών προσφύγων. […] Δεν είναι αυτή η Ευρώπη που φανταστήκαμε». «Αρκετές εκατοντάδες έχουν έρθει στο Αμβούργο και στη Βαυαρία, η πλειονότητα άστεγοι, μη έχοντας δικαίωμα εργασίας, επιδομάτων ή στέγασης»,  γράφει η Bild , η οποία δεν καθησυχάζει από ειδήσεις ότι οι πρόσφυγες θα σταλούν πίσω στην Ιταλία, προσθέτοντας ότι τελικά τα Γερμανικά ομόσπονδα κράτη είναι εκείνα που θα πληρώσουν τα εισιτήρια επιστροφής. Εν τω μεταξύ στην Ιταλία η La Stampa υπογραμμίζει ότι το επίσημο έγγραφο που απέστειλε το Γερμανικό Υπουργείο Εσωτερικών στις περιφερειακές υπηρεσίες μετανάστευσης, στις 27 Μαρτίου, «δεν αναφέρει ότι υπήρξε ρητή υπόδειξη των Ιταλικών αρχών στους πρόσφυγες να πάνε στη Γερμανία», αλλά μόνον «να φύγουν με δική τους πρωτοβουλία». Πηγή: presseurop Σχόλιο: Ω Γερμανία, χλωμή μητέρα, δώσε μας τα φώτα σου. Μιας και οι ιθαγενείς αναλυτές που δέκα χρόνια φώναζαν ότι η Ελλάδα, με σαφείς οδηγίες και πολιτικές της ΕΕ, μετατράπηκε σε «σκουπιδοτενεκέ» ανεπιθύμητων για την Μεσευρώπη ψυχών, «εκτελέστηκαν» με την κατηγορία του «συνωμοσιολόγου». Ας δούμε λοιπόν το φως της αλήθειας από την εφημερίδα της γερμανικής, κεντροαριστερής ιντελλιγκέντσιας, Die Zeit. Το εξαιρετικό, αν και αυτονόητο για τους Έλληνες, άρθρο, επιδέχεται ωστόσο δύο αναγνώσεις. Η πρώτη, υπάρχουν και καλοί Γερμανοί που όμως δεν εισακούονται. Η δεύτερη, ότι το γερμανικό σύστημα εξουσίας διαθέτει την πολυτέλεια να παρουσιάζει την αλήθεια ως έχει, εμφανίζοντας το συμπονετικό προσωπείο ως το ένα πρόσωπο του Ιανού και παρέχοντας έτσι στο έτερο πρόσωπο ηθικό κεφάλαιο ώστε, στο τέλος της ημέρας, να επιβάλει με σκληρότητα στους υπόλοιπους, κυρίως στην Ελλάδα, αυτό που το στενό της συμφέρον επιτάσσει. Και οι καλοί όμως Γερμανοί απλά μοιάζουν ΔΗΜΑΡ. Με διατύπωση που στον δημόσιο λόγο στην Ελλάδα έχει πλειστάκις επαναληφθεί, ενώ σήμερα με τον φασισμό της πολιτικής ορθότητας θα κατηγορείτο σαν «χρυσαυγίτικη», ο αρθρογράφος καταλήγει στο γνωστό αδιέξοδο : «… το να προσκαλέσεις όλους τους πρόσφυγες του κόσμου στο Αμβούργο δεν αποτελεί λύση… οφείλει να βρεθεί ισορροπία…η μέχρι σήμερα πολιτική είναι ώρα να διορθωθεί». Αριστερίστικα ευχολόγια ανώριμων ανθρώπων. Δηλαδή πόσους θα δεχθείς;  Πόσους θα χαρακτηρίσεις «πρόσφυγες»;  Και πώς;  Και τους υπόλοιπους, στον Καιάδα; Κουβέντα για την ωμή απαίτηση που θέτει η Ιστορία - αφενός, να ασκηθεί βία για την ανάσχεση των προσφυγικών ρευμάτων - αφετέρου, να σταματήσει να ασκείται βία από τις ευρωπαϊκές δυνάμεις στις χώρες καταγωγής των προσφύγων, βία που δημιουργεί τα μεταναστευτικά κύματα. Δεν υπήρχαν Λίβυοι πρόσφυγες πριν οι Ευρωπαίοι αποφασίσουν να ανατρέψουν βίαια τον Καντάφι για να αρπάξουν τα πετρέλαια. Και ο νεαρός Γερμανός συντάκτης που στην Die Zeit κόπτεται για τους Σύριους πρόσφυγες δεν λέει κουβέντα για το ότι η Γερμανία, υπηρετώντας τα γεωστρατηγικά της συμφέροντα και υποστηρίζοντας τους κατσαπλιάδες της Αλ Κάιντα, πρωτοστατεί για την ανατροπή του Άσαντ, απόπειρα που δημιούργησε το προσφυγικό πρόβλημα. Κουβέντα για το ότι, βάζοντας το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να λάβει σχετική απόφαση, η Γερμανία για να μην έχει αυτή πρόβλημα πληρώνει στις περιφερειακές χώρες της ΕΕ για το κεφάλι κάθε πρόσφυγα που μένει εκεί χωρίς να επιστρέφει στην πατρίδα του. Κονδύλι ύψους 6.000 ευρώ ανά πρόσφυγα που εγκαθίσταται για το πρώτο έτος, 5.000 για το δεύτερο και στη συνέχεια 4.000 ετησίως. Ευτυχώς δεν ψέγει και αυτός τους «τεμπέληδες» έλληνες δημόσιους υπαλλήλους, όργανα σε έναν κρατικό μηχανισμό που έχει καταπονηθεί απερίγραπτα στην αντιμετώπιση των λαθρομεταναστών και δεν έχει πλέον την ικμάδα να αντιμετωπίσει τις εθνικές απειλές ούτε να επιτελέσει το έργο του απέναντι στους έλληνες πολίτες. Πάντως το άρθρο θα αποτελεί χρήσιμη τεκμηρίωση όποτε η ελληνική κυβέρνηση αποφασίσει να θέσει ευθέως, ίσως μαζί με τις πολεμικές αποζημιώσεις, θέμα αποζημίωσης τόσο για αυτήν την απερίγραπτη καταπόνηση όσο και για την εθνολογική αλλοίωση του ελληνικού χώρου, αποτέλεσμα άλλης μιας πολεμικής εισβολής. Και θα ήταν αναπόσπαστο στοιχείο στο κατηγορητήριο του Ειδικού Δικαστηρίου για αυτούς που υπέγραψαν το «Δουβλίνο ΙΙ». Προφήτης